Burn-out, medestrijders

Sauntara schreef: ↑

05-08-2023 16:55

Ik denk dat het afhankelijk is van hoe je thuis bent komen te zitten of je bij je huidige werkgever kan re-integreren of niet. Persoonlijk kwam ik niet stil te zitten omdat mijn baan zo fantastisch leuk was en ik mezelf over de kop heb gewerkt. Nee, de baan paste niet bij mijn persoonlijkheid, waardoor het aantal irritaties groeiden en me steeds meer energie gingen kosten. Toch lijkt het me in ieder geval voor iedereen heel goed om fris te beginnen. Er zijn namelijk geen bestaande prikkels anders dan tussen je oren.

Die drempel is heel vervelend en heb ik persoonlijk erg lang mee gedragen, vermoedelijk vanwege mijn angststoornis, dat stond centraal in mijn bovenkamer. Ik heb geleerd om op zulke momenten, waar ik echt wel iets wilde ondernemen, maar simpelweg alleen maar beren op de weg zag, een plan te maken. Het ging vaak niet goed, maar ik had wel weer een stap vooruit gezet. De vraag die altijd centraal stond was: "Wat is het ergste wat er kan gebeuren?"

Bijvoorbeeld: Er was een vriend van me jarig en ik wilde absoluut gaan. Dagen van te voren wist ik inmiddels al dat ik wat rustiger aan moest doen om wat energie uit te sparen. Die vriend heeft een grote vriendengroep vanuit werk/opleiding en hobbies. Je kon er op vertrouwen dat er minstens 15 mensen aanwezig zouden zijn in een kleine woonkamer. Ik zag het helemaal voor me, het ergste wat er zou kunnen gebeuren, dat ik vanaf het eerste moment dicht zou slaan vanwege de prikkels en de afstand tot mijn sociale leven (die was er niet meer doordat ik veelal thuis zat) en zou gaan hyperventileren (ik had ook last van angst voor angst). De vervolgvraag is: wat kan er aan doen om dat te voorkomen? Dan komen er een aantal opties:

• Flink gaan zuipen, want dat ontspant de boel lekker

• Mijn emoties uiten en gewoon laten zien dat ik niet fantastisch in mn vel zit en eerder weg gaan

• Een tijdsduur met mezelf afspreken en dat aangeven bij binnenkomst

Bij deze (voorbeeld) mogelijkheden moet je keuze altijd vallen op hetgeen waar jij je het prettigst bij voelt. Ook bij het maken van een keuze staat de vraag "Wat is het ergste wat er kan gebeuren?" centraal. Je bent in feite bezig met nieuwe grenzen stellen omdat je oude grenzen er nog staan maar te veel van je vragen. Het nieuwe moet het oude zeer nog overschrijven. Door die vraag te herhalen stel je nieuwe grenzen.

Accepteren en zeker ook een stukje zelfliefde is ook heel belangrijk. Je hebt een tik gekregen en er van terugkomen is misschien wel één van de moeilijkste stappen die je in je leven gaat zetten. Welke keuze je ook maakt, er is er geen één fout, want jij hebt die keuze gemaakt en niet iemand anders. Zelfbeschikking is cruciaal voor je herstel. Ik kreeg zoveel tips en heb een aantal zelfhulpboeken gelezen. Ik kwam er achter dat er geen handleiding bestond om weer op te kunnen staan (klinkt misschien stom, maar ik was wanhopig op zoek naar een oplossing). Uitspraken als: "Rome werd niet in één dag gebouwd" en "Alle wegen leiden naar Rome" en "Twee stappen vooruit, en één achteruit" heb ik veel voor mezelf herhaald. Het draait allemaal om je mindset weer goed te krijgen. Op een gegeven moment merkte ik dat de antwoorden op de vraag; "Wat is het ergste wat er kan gebeuren?" steeds milder werden, wat automatisch een teken was dat mijn zelfvertrouwen groter werd.

Als jij het dus een half uurtje kan volhouden, is dat voor jou een ongelofelijke prestatie op dit moment. Het heeft geen zin om jezelf te meten met je oude ik, daar heb je niks meer aan, dat is geweest. Daarom zeggen mensen ook; stop met het gevecht naar jezelf. Teleurstelling is iets anders dan jezelf op de kop geven dat iets niet lukt. Een burn out is een levensveranderende ervaring. De ervaring die je nu op doet tijdens je herstel gaat je handvaten geven om er voor te zorgen dat de kans kleiner wordt dat je nog een keer over de kop gaat.

Ik heb je in een persoonlijk bericht antwoord gegeven op je laatste vraag. Ben benieuwd naar je reactie.

Sauntara schreef: ↑

08-08-2023 15:31

tl;dr Mijn aanpak was: Stop met malen, wees lief voor jezelf, proactief ipv passief, (dagelijks) plan maken op basis van routine.

Ik wist zelf niet waar ik het moest zoeken om mijn baan en persoonlijkheid te laten matchen, totdat in aanraking kwam met het Myers-Briggs Type Indicator en andere professionele testen. Het MBTI kent een behoorlijke vragenlijst waar 4 letters uit komen rollen wat je in een bepaalde categorie plaatst. Toen ik over mijn type ging lezen vielen er wel een hoop dingen op zijn plek, maar ook een aantal dingen niet. Het is namelijk geen exacte wetenschap. Misschien kun je eens kijken wat daar uit komt rollen ter inspiratie.

Haha, we deden allemaal A. Verstand op 0 en gaan. Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik niet eerder tegen een muur ben opgelopen. Ik wist al vanaf mijn 18e dat ik een keer met een psycholoog moest gaan praten. De signalen waren er dus wel. Weet je waar dat gevoel van zwakte vandaan komt? Ik kies tegenwoordig voor optie B. Ik heb mijn emoties altijd zwaar onderdrukt. Daarom ben ik er, denk ik, ook zolang uit geweest. Ik moest mezelf ontdekken en dat is levensveranderd geweest. Daar hoort voor mij bij dat ik eerlijk en open tegen anderen moet zijn, want anders ben ik dat ook niet tegenover mezelf. Die leugen heb ik lang genoeg geleefd; All smiles en inderdaad altijd maar zeggen dat het goed ging, want dat was makkelijk.

Doordat ik een tik had gekregen werd mijn sociale kring ook blijvend kleiner. Ik heb mijn echte vrienden dus leren kennen. Heb jij die ervaring ook?

Ik herken ook die schommelingen van goede en slechte dagen en de krampachtigheid die je beschrijft. Ik denk dat heel veel mensen niet begrijpen hoeveel beweging er is op dat spectrum. Accepteren is het beste advies wat iemand je kan geven, maar tegelijkertijd het moeilijkste wat er is. Toegeven dat je iets fout doet is al niet gemakkelijk in deze sociaal gecontroleerde maatschappij, laat staan als je in de knoop zit met jezelf. Ik ben letterlijk met mezelf in gespek gegaan en bijvoorbeeld gezegd: Het is hardstikke oké als ik fragiel ben, als ik een slechte week heb, als ik even niet aardig of sociaal ben. Zeg iets tegen jezelf in de trant van: Ik mag terugvallen, het is oke, het lukt nu even niet. Geef jezelf een dikke knuffel en spreek uit met welke persoonlijke eigenschappen je blij bent; hetgeen wat er niet veranderd is.

Ik heb me in die periode aangeleerd om anders met fouten om te gaan. Woorden als goed en fout bande ik uit mijn vocabulaire. Ik deed elke dag mijn best, als het niet ging dan ging ik niet langer meer over malen waarom, dan was het even zo. Ik ging het gewoon doen. De laatste periode van mijn burnout ben ik mijn routine weer gaan opbouwen en ben ik het gaan zien als een sport. Elke werkdag op dezelfde tijd opstaan (niet later dan 9 uur, incl. persoonlijke verzorging), eten (gezond) en op tijd naar bed. Met 6 uur slaap was ik tevreden. Echt lekker slapen deed ik al jaren niet meer en heb ik toen ook maar uit mn hoofd gezet.

De tijd daar omheen kon ik inplannen zoals ik wilde. Daar kon alleen maar winst in zitten, want ik had tenslotte mijn doel voor de dag al bereikt. Vervolgens kwam er dagelijks een wandeling van een half uur bij. Geen lichamelijke inspanning leveren maakt sowieso lui en in je hoofd zitten maakt je psychisch moe waardoor je ook geen stap buiten de deur zette. Beide geen winst. Wandelen kostte minder energie dan in mn hoofd zitten en na verloop van tijd kwam ik voldaan terug van mijn wandeling en werd de afstand groter omdat ik er plezier in begon te hebben. De beloning werd daardoor ook groter.

Ik ging me beter voelen en gaf mezelf vaker schouderklopjes. Alles moest eruit en alles en iedereen kon me gestolen worden. Ik wilde weer meedoen. Dit was mijn nieuwe basis en dat ging ik samen met de vraag (wat is het ergste wat er kan gebeuren?) en optie B verder uitbreiden. Terugvallen? Vaak gehad. Mijn gedachten gingen van: Waarom lukt het nou niet? wat heb ik fout gedaan? naar: Je hebt je best gedaan en je hebt iets nieuws geleerd over je nieuwe ik. Kan ik de volgende keer nog beter voor mezelf zorgen?[/i] Oftewel proactief bezig zijn. Zelfmedelijden mocht ik dagelijks beperkt hebben. Dat was ook onderdeel van mijn dagelijkse routine (wat niet betekent dat het dagelijks nodig was) en transitie van passief naar proactief.

Ik merk wel dat door de ontwrichting van mijn sociale leven op zoek ben naar nieuwe hobbies. Zoals eerder gezegd, deze maatschappij is hard. Ik woon in een kleine stad waar er geen pub quizen of weinig groepjes zijn waar je bij kan aansluiten. Helemaal als een vreemde vis in het water is die zoektocht vrij lastig.

Er komt een euforisch moment waarop dingen weer op zijn plaats gaan vallen en je door begint te krijgen hoe je het eea kunt aanpakken. Die ervaring deel ik met een aantal andere mensen die ook een burn out hebben gehad. Dat moment, die week zal me altijd bij blijven omdat mijn energie namelijk enorm toenam. Dit is dan ook niet meer zo zwaar voor me om over te praten. Ik ben het heel belangrijk gaan vinden dat er uitgebreid over gesproken wordt omdat je andere mensen er mee kan helpen en om het taboe te doorbreken.

groenrood schreef: ↑

15-08-2023 17:28

Ik lees en schrijf even mee....ik heb geen officiele diagnose gekregen van een burn out, maaar ik voel me wel dat ik net op het randje zit. Bij mijn zijn de afgelopen 5 jaar een hele stressvolle periode geweest. Het afgelopen half jaar is er eindelijk rust teruggekeerd in mijn leven, maar ik merk dat ik nu gewoon 'op' ben. Ik ben constant moe en uitgeput (ook al slaap ik de hele nacht door), kan me moeilijk concentreren op het werk, heb weinig energie over voor mijn hobbies en ik merk dat ik heel makkelijk word geiritteerd door veel dingen.

Laatste weken was ik wat boeken aan het lezen over burn out, en ik herkende veel dingen.

Ik zit nu even in de fase van 'niets moet, alles mag'. Dus de laatste dagen probeer ik echt bij mezelf te blijven met mijn echte behoeftes. Want ik merk al gauw dat ik in de mindset van 'ik zou xyz moeten doen ipv op de bank hangen' kruip, wat veel mentale rompslomp bij me weer veroorzaakt.

Maar het is potverdikke lastig om te zeggen 'ik ga deze week echt niks doen en het is echt goed zo', want ergens blijft dat klein stemmetje 'ja maar je zou...' op de achtergrond miepen

Koffieleut123 schreef: ↑

15-08-2023 19:23

Daar ben ik eindelijk weer eens! Goed om jullie verhalen en ervaringen te lezen. Ik ben iets eerder teruggekomen van vakantie omdat het weg van huis zijn me toch wel zwaar viel. Dit heb ik nog nooit eerder ondervonden op vakantie. Daarnaast ben ik de eerste avond gevallen en daarbij mijn telefoon verloren. Dikke knie gehad en wel alle boeken die ik mee had (8 stuks) uitgelezen. Ik probeer mezelf niet te veel op te leggen qua stappen in herstel maar merk wel dat dit weer moeilijker begint te worden. Half oktober ga ik terug in loon en zal er ook een functiegeschiktheidsonderzoek volgen. Daarnaast kriebelt het ook wel om iets te proberen weer qua werk maar ik weet niet of dat van buitenaf komt of dat ik er echt aan toe ben. Moeilijk moeilijk allemaal

Koffieleut123 schreef: ↑

16-08-2023 15:59

ik heb ook wel genoten hoor maar zo'n vreemde omgeving vergt ook steeds aanpassen, afstemmen etc. Thuis hebben we veel eigen ruimte en ook eigen tijd en nu zaten we met zijn vieren op 20 vierkante meter. Ik kon mijn draai slecht vinden in elk geval. Dit ken ik niet van mezelf maar is misschien niet gek gezien de burn-out. Nu even lekker thuis bijkomen. Ik wil wel wat meer structuur in mijn dagen gaan brengen want dat mist momenteel nogal. Ik verval snel in een te ambitieuze planning dus daar moet ik ook op letten anders ben ik steeds teleurgesteld en gefrustreerd.

Sauntara schreef: ↑

16-08-2023 18:40

Welkom terug, hopelijk gaat het beter met je!

Ik zal je vertellen wat voor mij heeft gewerkt. Dat kan je proberen maar de kans is zeer groot dat je er zelf aan moet sleutelen of dat het misschien wel helemaal niet bij je past. Gericht tips aanreiken is dus heel moeilijk, maar ik ga mijn best doen om dingen zo goed mogelijk te verwoorden. Ik vind het belangrijk om dit te blijven herhalen, want hoe graag ik ook iemand wil helpen, het lukt niet altijd.Heb alles doorgelezen, en vind het fijn om jouw perceptie te lezen. Het helpt mij juist om te lezen hoe de ander de burn-out heeft 'aangepakt'. Dus dank daarvoor (;

Het is volkomen logisch dat je moe bent en tijd nodig hebt om uit te rusten. Je hebt de tijd nodig omdat je waarschijnlijk heel snel overprikkeld bent. Dat kan weken, maanden of soms jaren duren. De mensen waarvan ik weet dat ze burn out hebben gehad, hebben allemaal een levensveranderende situatie meegemaakt. De obstructie in het herstelproces lijkt de volgende beleving te zijn; ik ben ziek, dit gaat wel weer over (alsof het de griep is). Je denkt je leven weer op te pakken zoals het was. Zo werkt het echt niet. Het is mijn overtuiging dat een burn out een sterk signaal is dat aangeeft dat er verandering nodig is in je leven. Je kan niet meer functioneren zoals je dat hebt gedaan. Die methode, je manier van copen, werkt niet meer. Ja, daar kom ik de laatste weken ook wel achter. Ik dacht, als ik mijn baan verander, dan ben ik er wel. Want dat was de grootste oorzaak. Maar kom mezelf steeds meer tegen dat bepaalde patronen, denkbeelden me erg in de weg zitten. Heel confronterend hoe je het opschrijft. Ik wou altijd graag mezelf blijven. De persoon die altijd enthousiast is en er altijd voor de ander is. En ja, ik heb het wel gesproken op therapie, en weet heel goed hoe het moet in het echt. Maar werkelijk aanpassen, vanuit jezelf leren denken, vind ik heel lastig. Echt een proces, waar ik 30x struikel. En over je obstructie van het herstelproces, herkenbaar.

Iedereen zal daar van balen. Voor mij persoonlijk is de burn out een transitie geworden van een oude naar een nieuwe levensfase. Er gaan dingen veranderen. De klap die je hebt gekregen is zo groot geweest dat het verversen van je eigen motorolie, niet voldoende is. Je gaat een nieuw leven beginnen. Je zal een nieuwe persoonlijkheid ontwikkelen. Je nieuwe motor zal anders gaan draaien. Oude gevoelens, gewoontes, patronen, contacten, signalen, keuzes en grenzen verdwijnen en nieuwe verschijnen. Dat neemt allemaal niet zomaar je oude ik weg, maar die nieuwe signalen ben je al wel aan het ontvangen. Je zit in een transitiefase. Als je de transitie hebt voltooid dan ben je er weer in een nieuwe vorm. Dat moment ga je op je eigen manier vieren. Op dit moment ben je eigenlijk met je oude ik aan het reageren op je nieuwe ik. Je nieuwe mindset zou je moeten helpen bij deze ontdekkingsreis. Oude patronen, zoals piekeren of jezelf constant afvragen: Waarom? Wat doe ik niet goed? Waar gaat het mis? etc, helpen je niet. Je bent niet langer in staat om een kleine wijziging door te voeren. Bovendien kost het bakken met tijd en energie om daar aandacht aan te besteden. Misschien wel meer dan de handeling zelf vereist. Dat wat je schrijft, op dit moment ben je de oude, aan het reageren op je nieuwe ik. Dat is echt waar. Ik loop andersom ook tegen mezelf aan; omdat ik soms de oude wil zijn, met de huidige energie die ik heb. Dat kan dus niet. Ik wil er bijv. altijd voor de ander zijn, en leuk doen. Nu ik mezelf aanpas, en meer bij mezelf blijf, moet ik oprecht om de 5 minuten tegen mezelf zeggen,, anemoon, nu ben je ook leuk, zonder zo enthousiast te doen. Het piekeren, wat ik schreef, kan ik iets meer loslaten. Dat is oprecht een vrijheid. Maar het is niet altijd zonneschijn. Gisteren toch weer over mijn grens gegaan. Onverwacht kwam er een afspraak bij in mijn agenda, en heb ik teveel gedaan. Ik moet nu zo omschakelen. Het accepteren. Ben bang dat ik weer terugzak.

Het is niet zozeer hoe proactief je moet zijn, maar welke nieuwe grenzen er nu zijn en hoe ga je daar op reageren/mee omgaan. Probeer oude patronen te doorbreken door anders met je vermoeidheid om te gaan als voorheen (Ik kan me zo voorstellen dat vermoeidheid in het onderwijs regelmatig aan de kant werd geschoven).Jup. En dat deed ik gisteren dus ook. Na afspraak 1 voelde ik me fijn vermoeid. Maar inplaats van te stoppen, ga ik wel door naar afspraak 2. Die afspraak stond al, maar wou deze niet afzeggen voor de ander. Weer een les. Ik moet veel bewuster stil staan. Echt stil. Van he, hoe voel ik me nou echt. Wat waar heb IK behoefte aan, en welke keuze ga ik daarom maken. Ik dacht dat ik het al geleerd had om voor mezelf te kiezen, maar ben behoorlijk hard leers. haha.

Wat is goed om te doen? Alles, zolang jij je er initieel goed bij voelt. Als je ergens aan begint en je hebt er aan het begin vertrouwen in, denk dan niet aan het einde; Had ik het maar niet gedaan of dit had ik anders kunnen doen. Accepteer dat het je teveel is geworden en calculeer de hoeveelheid rust die je nodig hebt in. Uren, dagen, het maakt niet uit. Leer je nieuwe ik kennen en leer er van te houden. haha, je geeft gewoon antwoord op het vorige. Goeie, om er zo relax in te staan. Waar ik in mijn hoofd vooral mee bezig ben, is heb ik wel genoeg hersteltijd voor de volgende afspraak. Ik ga binnenkort op vakantie, en dat staat dan in de weg. Ben bang dat ik daarvoor niet oplaad, en dat vakantie extra energie gaat kosten. Maar leren omdenken. De rust pakken, welke kan. En ook op vakantie. Niets mezelf opleggen, en juist genieten van de rust. Haha. Ben echt een therapeutisch verhaal aan mezelf bijna aan het schrijven.

Vervelend van afgelopen weekend. Heb je jezelf ook een compliment gegeven m.b.t. die situatie? Eh, nee..

Ik ben aan het leren: Ik ben ALTIJD goed zoals ik ben. Als ik niet ben, kan ik niet zijn. Jij mag van mij alles, als ik maar niet moet. Er zal ALTIJD iemand anders zijn en iedereen ALTIJD gelijk... Heel mooi.

Als mede-controlefreak, wil ik je de volgende tip meegeven. Wees wat milder voor jezelf. Dat is heeeel erg moeilijk. Als voorbeeld neem ik de tekst die jij hebt geschreven en die ga ik in mijn woorden vertalen naar een mildere versie (maar niet alles). Het gaat dus niet om wat maar om hoe. Ik ben anders gaan communiceren met mezelf en heeft alles te maken met je mindset. Pfu. Confronteren. Wel leerzaam. Heb het een paar keer doorgelezen, en zit er over te denken. Dank voor je inzicht.


Van:



Naar:



Mijn huiswerk van de psycholoog kon zijn om dit soort dingen uit te zoeken (volgens mij onderdeel van schematherapie). Hoe dat moet? Beantwoord deze vragen; Wat is er gebeurd? Hoe ben ik er mee omgegaan? Hoe wil ik in de toekomst met dit soort situaties omgaan? en waar moet dat aan voldoen? Die vragen zijn een goed begin. Het antwoord zal de eerste keer niet af zijn. Deze vragen, deze situaties blijven terugkomen. Je zal merken dat je eerste antwoord je wel gaat helpen, maar dat er nog kleine aanpassingen nodig zijn om het helemaal van je nieuwe ik te maken. Dank voor je vragen. Heb het even gebruikt voor de situatie van gisteren. Goede reflectievragen. Ga ik gebruiken. .

Ik vond het huiswerk altijd stom. Voelde me net een kind dat weer opnieuw moest leren schrijven en rekenen. Maar, net als het wandelen, heeft dit me een aantal keren absoluut geholpen om verder te komen in de transitie. haha, jup. Herkenbaar. Hoezo kun je niet gewoon als volwassene in een keer bedenken wat het doel is, en dat vast houden. Opzich ook niet gek als het zo'n ingeslepen patroon is,, maar zou wel fijn zijn..

Wat bedoel je trouwens met 'er is veel beweging op dat spectrum'?

Toen ik voorheen van mn werk thuis kwam, was ik wel moe, maar niet zo moe zoals ik was tijdens het begin van mijn burn out. Ik wist niet dat een mens zo (bijna levens)moe kon zijn. De dag erna, kon ik me fantastisch voelen. Dan dacht ik weer vol met energie te zitten, maar dan kwam je al gauw van de koude kermis thuis. Met die zin bedoelde ik dus het verschil tussen dat soort dagen voordat je een burn out had en terwijl je een burn out hebt. Het verschil daarin was voor mij enorm. Jaa zo.

De strijd voor controlefreaks zal denk ik altijd zijn tussen lief voor ons zelf zijn en de controlefreak uithangen. Ik heb gelukkig fijne mensen in mijn omgeving die me kunnen ontwapenen. Daar probeer ik van te leren. Fijn he, zulke mensen om je heen.. Dat heb je ook wel echt nodig.

Ik ben niet meer op die manier bezig met terugvallen zoals voorheen. Het heet niet meer 'terugvallen', omdat het mag. Het zijn die onwijs belangrijke en automatische verdedigingsmechnismen die wij hebben genegeerd in het verleden. Ik moet doorgaan lag daar aan ten grondslag. Ik heb het afgezworen. Ik kom op 1 en de rest komt daarna. Ik ben er ook niet meer bang voor. Dat is verdwenen. Mooi dat je terugvallen gewoon uit je woordenboek schrapt. Respect hoe je jezelf zo hebt veranderd. Mooie omdenker. Eigenlijk is inderdaad mijn lichaam gewoon aan de bel aan het trekken. Nu aan mij om ernaar te luisteren.

Werken voor een baas lukt je op dit moment niet, maar vergeet niet, je werkt heel erg hard aan jezelf op dit moment. Kon je daar maar een pauze van nemen, of dat soort werk thuislaten als je op vakantie bent. Ik vind dat jij en onze (oud) lotgenoten, harder werken dan werkend Nederland, alleen het werkgebied is anders. Geef jezelf daar af en toe een compliment over. Anders doe ik het . Haha, dankjewel. Heel lief. Doet me wel wat.

De rest van de antwoorden krijg je per pb. Ciao!

Sauntara schreef: ↑

20-08-2023 16:52

Leuk om te horen dat mijn schrijven je helpt. Dank daarvoor!

Inderdaad, zo bekijk ik het ook. Maar dat is één van de moeilijkste dingen van de transitie. Aan de ene kant het loslaten van je oude ik en aan de andere kant het verkrijgen van het inzicht dat je nieuwe ik een betere versie van jezelf kan worden. Het doemscenario dat je nooit meer helemaal de oude wordt is heel logisch. "Ik wordt nooit meer de oude, ik kan nooit meer X Y of Z." Hoe verdrietig dat ook klinkt, er zit ook een positieve kant aan. Je bent in ontwikkeling, je gaat dingen anders doen en anders tegen dingen aankijken. Vrienden komen en gaan. Er komen nieuwe persoonlijke eigenschappen bij. Zo saai is het leven niet met een burn out in je rugzak. Ik zit zelf ook nog in die transitie. Het opbouwen van een levensfase kan jaren in beslag nemen en allemaal zullen ze persoonlijke eigenschappen hebben die per levensfase verschillen. De kunst is om actief te blijven werken aan jezelf en je te blijven aanpassen aan de signalen die je ontvangt vanuit lichaam en geest. Als je dat lukt, ben je in mijn ogen, schatrijk. Daarom is het ook zo belangrijk dat je lief voor jezelf bent (goeie reminder voor mezelf ).

Waarom heb je de afspraak die er bij kwam niet verplaatst naar een andere dag? Ik ken het ook van mezelf, hardleers zijn. Ik roep al een tijdje dat ik een endorfine-junk ben. Het voelt zo lekker om bezig te zijn en van hot naar her te gaan, dat wil je vasthouden. Het is ook een soort spanning die moeilijk is aan te passen. Over je angst om terug te zakken; wat is het ergste dat er kan gebeuren?

Koffieleut123 schreef: ↑

04-11-2023 17:20

Ik wil wel schrijven maar weet soms niet goed wat. Ik ben inmiddels al bijna een jaar thuis en dat begint ook zijn tol te eisen merk ik. Mijn hoofd wil wel maar mijn lijf blijft maar moe.