Burn-out / overspannen; wie praat er mee?

Dank voor jullie tips!

@ take a break, succes met autorijden! Is nu een hele inspanning he, al die indrukken

@ditbenik88 ik heb ook nog steeds spanning s morgens, merk wel dat het iets minder wordt, dus mijn tip veel geduld en afwachten...

Ik ben net bij de psycholoog geweest was een fijn gesprek, en hij zei dat ik goed bezig was .
De eerste fase lijkt aardig achter de rug, dus we gaan heel rustig verder. Nog niet teveel moetjes en proberen van kleine dingen te genieten.
O Ja en ik heb zelf gereden

Take-a-break succes vanmiddag en dat zelf rijden gaat jou ook lukken!!

Ik ga zo even een dutje doen en daarna komt mijn baas een bakkie doen, stiekem ook weer spannend

Liefs mip

Mippert goed nieuws, wat fijn voor je!

Hier ook een blije mededeling, vandaag wederom begonnen met opbouwen (de eerste keer twee maanden geleden kwam te vroeg en ging niet goed) en het is goed gegaan!!

Ik werk met iemand samen die ook uit een burn out komt en nu zes maanden weer volledig aan het werk is. Dus veel herkenning en geen druk. Wel van mijzelf merkte ik op, maar dat maakte ik direct bespreekbaar en toen zakte dat weer.
Kreeg er energie van zelfs! Doet me echt goed. Hopelijk zet dit zich zo voort.

Ditbenik: spanning is herkenbaar. Bij mij niet in de ochtend aangezien ik een ochtend mens ben en met opstarten geen enkel probleem heb. Bij mij kan dit gedurende de dag op komen zetten.
Bij mij helpt meditatie en met dat gevoel gaan zitten een tijdje. Het accepteren voor wat het is en er niet al teveel waarde aan te hechten of er gedachten e.d aan te koppelen.

Ik heb nog een vraag aan jullie. Hoe ervaren jullie je stemming? Ik merk zelf nu ik lichamelijk minder klachten heb dat mijn stemming soms somber is. Dat is voor mijn omgeving niet te merken. Misschien komt het ook dat ik in een fase kom dat ik meer kan maar nog niet werken en de dagen veel op elkaar lijken. Dat de focus op de lichamelijke klachten afnemen en ik nu pas mijn stemming opmerk.

Heb geen idee...dacht ook aan de Citalopram zou die mij wat afvlakken..slik nu 7 weken waarvan 5 weken 20 mg. Vrij lage dosering. De maanden voor mijn uitval was er veel spanning en voelde ik me denk ik ook al zo maar merkte ik het niet op, was aan het overleven.


Ik voel wel gevoelens maar het is meer van wat moet ik mijn leven nu aan...soms wat depressief. Tja ik weet het zelf niet...herkenning bij iemand?

Zo ik stap zo in de auto, voor het eerst alleen in onze nieuwe auto , wish me luck!

@take-a-break
Ik ervaar hetzelfde! Hier ook minder lichamelijke klachten (nog wel veel hoofdpijn) maar inderdaad wel een klote stemming. Ook hier somber en nutteloos voelen. Mijn dagen zijn erg saai en veelal hetzelfde. Wat dat betreft herken ik het volkomen!

Radeloos voelen, weinig kunnen doen, somber etc... Ook ik denk dan hoe moet het verder. Ik probeer mezelf altijd dan te zeggen dat ik het moet accepteren en dat het simpel weg nog meer tijd nodig heeft. Ook herinner ik mezelf dat het in veel opzichten toch best goed gaat.

Ik hoop dat het autorijden je goed afgaat!

@Rainbow zit je niet lekker in je vel vandaag? Vervelend hè zulke dagen.
voor jou

@ywtje fijn dat er zoveel begrip is! Dat is voor jou ook een fijn idee!

@ take-a-break hoe is het bij jou gegaan?

Was zeker een drukke dag hier! Zit in bad bij te tanken. Was wel fijn met mijn baas gewoon ziekenbezoek zeg maar, en ik zou heel graag terug willen daar. Voelde me erg op mijn plek. Heb een 0 uren contract dus geen gezeur met arbo enzo dat geeft wel ruimte maar helaas ook geen geld.
Maar goed lekker shoppen zit er voorlopig toch niet in.

Mijn stemming is ook niet echt top hoor je wereldje is zo klein hè. Het scheelt voor mij nu dat mijn man vakantie heeft voel ik me niet zo eenzaam.

Gelukkig herkennen jullie het, het is dus niet vreemd. Ik onderneem ook weer meer en mijn lichaam kan dat ook aan maar mijn hoofd is in alles nog niet zover. Het blijft nog doseren.

Het autorijden ging heel goed, geen spanning en vond het zelfs wel lekker.

De psychosomatische fysiitherapeut is denk ik een schot in de roos! Het was nu nog een intakegesprek. Volgende week gaat hij uitleggen wat er nu precies gebeurd is. Wat gebeurd er bij paniekaanvallen en hyperventilatie. Waarom is het in je hoofd chaos etc. En gaat hij miijn nek, schouders behandelen. Ben erg positief!

Wat goed take a break! Fijn te horen!

@take-a-break: wat jij noemt is voor mij helaas ook heel herkenbaar, heb op bepaalde moment heel veel onrust in mijn hoofd. Weet vaak niet wat ik met mezelf aan moet, wil vanalles maar heb van de andere kant ook weer nergens zin in, gedachten die alle kanten op gaan.. Merk wel dat het vaak ook afhangt van wat ik doe op een dag, als ik bijvoorbeeld iets doe wat voor mij nieuw of spannend is dan kan ik er wel al vanuit gaan dat ik me de dag erna onrustig voel, heel vervelend.
Wat fijn dat het autorijden goed is gegaan!

@twinkel: klinkt alsof je een goede en leuke planning voor jezelf hebt gemaakt nu je man weg is. Geniet er lekker van!

Gisteren echt een rotdag gehad.
Vandaag gaat het gelukkig alweer een heel stuk beter. Straks naar de psycholoog en vanavond een stukje wandelen en dan zit mijn dag er alweer op.
Merk wel dat ik nu vaker kan genieten van de kleine dingen in het leven, een wandeling in de natuur bijvoorbeeld vind ik nu heerlijk terwijl zo'n dingen voor ik in deze situatie kwam allemaal maar aan me voorbij gingen en ik nergens écht de tijd voor nam om van te genieten, herkennen jullie dit?

@FudgeBrownie, ja zeker herken ik dit. Normaal raasde het leven aan je voorbij, nu heb je ineens de tijd voor je bewustzijn. Heel apart hoe je psyche werkt. Succes bij de psycholoog!

Ik moet vandaag een stukje autorijden, kan even niet anders, maar vind het behoorlijk spannend.

Goedemorgen!

Fijn he dat we elkaar hier zo kunnen vinden.
Ik vind het fijn als anderen mijn gevoelens herkennen, dat geeft best rust.


Twinkle: Aleeen zijn is ook best spannend nu je niet zo sterk bent en je het niet gewend bent om alleen te zijn. IK vond het ook erg spannend toen mijn man weer moest werken na de vakantie maar ik kwam ook weer in een ritme. MIjn jongste heeft volgende week nog vakantie en moet dan weer naar school, ondanks dat de vakantie prima is verlopen verlang ik er ook wel weer naar om nog mee ritme te hebben, alles weer normaal. De GGZ ondersteuner zei ook dat de vakantieperiode voor "normale mensen" soms al lastig is met veranderende ritmes maar voor mensen zoals wij is dat nog lastiger.

Maar je hebt dingen ingepland las ik dus hoop dat je een fijn weekend krijgt en misschien geeft het weer vertrouwen als je het eigenlijk best prima bent doorgekomen.


Ditbenik: Spannend he autorijden, het viel mij gisteren 100% mee. Succes en het zal vast goed gaan!


FudgeBrownie: DE simpelste dingen in het leven zijn vaak het grootste genieten, althans zo ervaar ik het. Lekker genieten vanavond!!

Wat fijn om dit topic te lezen, heel vervelend voor jullie persoonlijk hoe jullie dit ervaren, ik kom wel veel onderwerpen tegen die aansluiten (zonder dat ik er bewust van ben) bij mezelf. Wat ik vooral lees is dat dit een topic is met ontzettend sterke mensen die zich zelf op 1 (proberen) te zetten!

Deze week heb ik van de huisarts te horen gekregen dat ik burn-out klachten heb, waar ik mezelf al lange tijd bewust van ben. Ik vind het zelf nog een beetje gek om hier aan toe te geven... want ik voel me niet continu ziek. Ik kan toch presteren, hup niet klagen en weer door... het zijn stresshormonen die mij van slag maken ik ben niet ziek, is wat ik vind. De aansluiting met dit topic, met jullie vind ik wel bijzonder prettig, het gevoel dat we niet de enige zijn, verder wil ik me niet te veel bezig houden met op internet zoeken etc. Daar ga ik me niet beter van voelen.

In 2012 ben ik mijn eigen bedrijf kwijt geraakt, hierna heb ik in een overlevingsmodus gezeten voor mijn gevoel. Geld verdienen, problemen oplossen, werken, presteren, nieuwe baan met allerlei lastige situaties. Alles persoonlijk nemen en ook vooral weten wat je mist. Mensen die misbruik maken van je goedheid en vervolgens weer aan de kant gezet worden, weer een nieuwe baan en van onder af aan beginnen, ook mezelf verwijten, het gevoel van telkens falen. Strijdlustiger worden...

Financieel en in het gezin is alles weer nu weer positief. Mijn vriend is ontzettend lief en helpt me en trapt me soms op de rem, maar werk... dat zorgt bij mij voor veel onrust en ga ik nu pas bewust inzien.

Je loopt weer ergens tegen aan maar je moet door van jezelf. De lichamelijke ongemakken zijn er op dat moment en gaan weer over, je bijt je gewoon weer vast in iets anders.... Ik heb mezelf in de jaren aangeleerd dat deze stres tijdelijk is dus ik ben er altijd over heen gegaan, vlucht gedrag misschien? 2 dagen in een dip zitten mag, daarna moet ik mezelf weer een schop onder de hol geven.

Lichamelijk uit te veel spanning bij mij zich vooral in spanningshoofdpijn die zeker 3 dagen aan blijft houden. Mijn nek en hoofd zitten dan helemaal vast. Hyperventileren en kortademig, spanning op het borst gebied. Overmatig transpireren op momenten, het gevoel een knoop in de maag te hebben en kaakklemmen(deze klachten heb ik een lange tijd niet gerelateerd aan stres, ik las hier in het topic dat dit ook bij overspannen gevoelens horen) morgen is het weer over denk ik dan....Het gevoel van uitgeblust zijn. Ook stemmingswisselingen, het enne moment kan ik de hele wereld aan, het andere moment zie ik nergens het nut van in vervolgens vergeet ik mijn sleutels uit de voordeur te halen... en kan ik me totaal niet concentreren op wat ik leuk vind, een boek lezen of tekenen bijvoorbeeld...Een boek lezen daar moet ik echt tijd voor inlassen want ik heb allemaal “moetjes” en terwijl ik het lees zit ik in het begin nog met mijn gedachten op een tal van andere plekken. Wil ik tekenen, dan heb ik mijn potlood vast maar komt er niets op papier. Ik ben me nu wel bewust van dat je ook gewoon iets leuks mag doen, maar de oude gedachten: “Het heeft toch geen nut, ik word toch geen Picasso” zit er toch nog wel ergens. Het moet allemaal ergens toe dienen... ik moet mezelf overtreffen

Ik probeer veel naar mezelf te kijken. Maar ook de vraagstukken: Wat wil ik, wie ben ik, wat zijn nou mijn passies is een terugkerende cirkel geworden. Hopelijk ga ik hier nu andwoorden op vinden.

Klinkt allemaal erg dramatisch misschien, tussendoor heb ik nog wel zin om leuke dingen te doen gelukkig, door mijn gezin te onderhouden en ik maak dagelijks flinke wandelingen met de honden, probeer ik er wat van te maken. Dingen alleen doen vind ik trouwens erg lastig, en afspraken met vrienden schuif ik vaak weg.. Mezelf uitdrukken en de juiste woorden vinden is ook iets wat ik erg moeilijk vind tegenwoordig.

Wat ik het meest lastige vind, en ik hoop daarin iets van jullie te kunnen leren is dat ik een enorme muur heb opgebouwd. Ik zit nu verplicht thuis, wat ik deels accepteer want ik ben me bewust dat ik eens niets moet en aan mezelf moet denken... maar aan de andere kant . Als ik thuis kan ontspannen, kan ik toch ook werken? Ik voel me niet dagelijks ziek, tenzij er spanning komt. Dus moet ik me nuttig maken voor mijn gevoel. Erg lastig vind ik het hoe ik hiermee om moet gaan naar de buitenwereld, straks de bedrijfsarts geeft me nu al stres... mijn kwaliteit is bagatelliseren, wat ik hier dus heb opgeschreven kan ik bijna niet overbrengen in het dagelijkse leven. Ze zien het niet aan me aangezien ik me vaak terug trek of blij ben met de afleiding. Een vriendin van mij gaf de opmerking “maar je doet er zo makkelijk over”. Waarschijnlijk geeft dit wel aan hoe mijn houding is. Ik ben in het gewone leven wel een opgewekt mens maar na sociale acties moet ik me altijd weer opladen door een schoonheidsslaapje om weer door te kunnen.

Hoe ervaren jullie het thuiszitten en toe te moeten geven aan jezelf? Voel je je hier ook ongemakkelijk bij? Voelen jullie jezelf tot last misschien? Mijn motto is altijd geweest: Niet klagen maar dragen en door... nu dus maar even niet

Ad-astra: Een en al herkenning! Woord voor woord. Meer kan ik er haast niet over zeggen. Behalve de weg er naar toe zou ik het geschreven kunnen hebben. Alleen ik had bij het uitvallen ook ontzettend veel angst en paniek..


In het begin vond ik het heel moeilijk toe te geven dat ik echt ziek was maar ik denk dat dit kenmerkend is voor een Burn -Out. Anders was je niet zo lang doorgedendert. En ik voelde me ook schuldig niet te kunnen werken en tot last ook zeer zeker naar mijn gezin toe! Want door mij moesten we de vakantie annuleren als een voorbeeld.

Maar nu weet ik dat ik echt "ziek" ben ik gun me de tijd om beter te worden. Als ik nu weer zou werken zou dat eerst gaan lukken denk ik maar dat doe ik dan weer op mijn reserves en mijn overlevingsdrang. Ik vind nu dat ik verdien om weer rust te krijgen en mijn gezin ook. Dat zijn de belangrijkste redenen om vooral de tijd te nemen. IK leef minstens 10 jaar al met teveel stress als je een tijdlijn uitzet is er geen enkele periode geweest in die 10 jaar wat geen stress opgeleverd heeft zoals mijn scheiding en het overleven erna, sterfgevallen heel dicht bij, een stressvol beroep (zorg) in combinatie wat ik meemaakte. Die tijd kan ik niet in een paar maanden goed maken ook al wil ik dat soms wel. Maar dat is nu de kunst, geduld hebben, tijd nemen en uitvinden wat goed is voor je, waar vind ik ontspanning in, wie ben ik, wat vind ik belangrijk. Ik weet dat ik op een gegeven moment weer zal moeten werken ik heb niet de financiële luxe om te doen waar ik zin in heb.


Ik heb weer een lieve man getroffen en super kinderen, een heel lief hondebeest, fijne familie zoveel om dankbaar voor te zijn. Ik wil er van genieten zonder stress en mezelf weer vinden.


De dagen vullen is soms wel eens lastig omdat je inderdaad het gevoel hebt nuttig te moeten zijn. Maar ik kan het huishouden weer doen, koken, boodschappen en ik moet alweer mijn best doen om hier niet in door te draven en mijn rust te pakken want de valkuilen liggen voortdurend op de loer helemaal nu de vaargeul weer iets breder is geworden bij mij.

Ad-astra, heel herkenbaar wat je schrijft. Ik had er ook veel moeite mee om thuis te zitten maar dit wordt minder. Ik zie het als een stukje zelfzorg. Het hele proces gaat tijd kosten, ik heb het nu geaccepteerd en langzaam valt er daardoor ook wat stress weg.

Maar opmerkingen van anderen, zoals,kom jij zo niet in een sociaal isolement?
Of, je moet juist leuke dingen doen en onder de mensen komen, dan ben je zo weer beter.
Dat zijn geen leuke dingen om te horen, maar ik begin er lak aan te krijgen.
Lief zijn voor jezelf en zelf voelen wat goed voor JOU is, dat telt.

@ad-Astra
Welkom! Ook hier is alles erg herkenbaar. Uit je verhaal maak ik op dat je veel hebt meegemaakt en nog geen echte rust/ontspanning hebt gevonden zoals een ieder hier denk ik!

Het stukje van dat je niet ziek bent denk ik toch wel anders over. Ik vindt namelijk wel dat ik ziek ben. Psychisch namelijk. Al die jaren wat mijn geest heeft moeten doorstaan is niet niks geweest! Tegenwoordig denken we dat we alles maar aankunnen. Het moet sneller, beter, harder en alles tegelijkertijd. Dit is erg schadelijk voor je gezondheid. Want stress is in mij ogen de ergste ziekte die je kan krijgen. Door stress krijgen we juist ziektes. Kijk nou naar alle klachten die wij hebben gekregen. Dat is niet niks! Als ik was nog veel verder was doorgedenderd dan had ik vast een hartaanval of een hersenbloeding hebben gehad.

Maar gelukkig geeft ons lichaam en geest nu aan dat het genoeg is geweest en dat het tijd en rust nodig heeft. Mooi mechanisme! In dit proces heb ik gemerkt dat het belangrijk is dat je geen verwachtingen moet hebben van jezelf. Alles staat in het teken van jezelf. En dat mag ook! Dat hebben we verdiend door de jaren heen. Mensen die dit niet kunnen handelen heb je dan ook niks aan.

Ik hoop dat je snel accepteert dat je rust - reinheid en regelmaat nodig bent. Jezelf eraan toegeven is het moeilijkste van dit hele verhaal. Bij mij heeft dit maanden geduurd. Er is geen tijdslimiet of een pad die je zo uitstippelt om beter te worden. Dit is afhankelijk per persoon zoals elke ziekte.

@ditbenik: veel succes! hoe is het autorijden je afgegaan?

@twinkel: ja echt hé! Ik had ook op het begin niet gedacht dat het zo lang zou gaan duren, eerder een paar weekjes rust en dan weer verder. Inmiddels al een paar maanden verder en aan werken moet ik ook echt nog niet denken. Heb er inmiddels wel vrede mee, vind het wel prima zo, eerst aan mezelf werken en helemaal beter worden en dan pas langzaam de boel weer gaan oppakken. Hoe minder je ertegen vecht hoe beter het je afgaat. Wat een mooie opmerking van je vriend! En het schijnt inderdaad echt zo te zijn, dat je nu een soort versie 2.0 van jezelf gaat worden. Kan nu al niet wachten om die versie aan de buitenwereld te laten zien!

Nou het autorijden zelf is gelukt, maar daarna kwam de ontlading,misselijk en duizelig. Denk omdat ik toch wat gestresst was. Maar het is weer een beginnetje qua rijden zo.
Uiteindelijk nog maar 2 weken geleden uitgevallen dus ik mag niet teveel van mezelf verlangen.

Hebben jullie geen werkgevers die moeilijk doen? Hier gelukkig niet, maar ik kan me voorstellen dat deze er wel zijn!

Klinkt echt heel mooi, het worden van een nieuwe zelf. Die ga ik onthouden.

Wat een ontzettend lieve en oprechte antwoorden allemaal op mijn berichtje, Bedankt voor jullie feedback en persoonlijke inbreng, ontroert me wel een beetje eigenlijk want het zorgt ook voor wat bewustwording. Ik spring net nieuw in dit topic dus ik hou het bericht even gericht op jullie allemaal. De openheid en een stukje van jezelf bloot leggen is niet niks maar dat doen jullie toch, voor jezelf maar ook om een ander te helpen. Ik lees veel overeenkomsten maar ook totaal verschillende verhalen. De kwetsbare kant laten zien van zo lang zo ontzettend sterk zijn. Ik kan alleen maar heel veel respect voor jullie hebben. Ik vind het ook erg fijn wel confronterend om te lezen dat het huishouden of de simpelere dingen bijvoorbeeld, zoiets simpels ...eigenlijk zoveel impact kan hebben. Maar door de rust nemen, we de voldoening er weer uit leren halen. De kleine stapjes..

Eigenlijk bij alles wat ik doe stel ik nu de vraag wat voel ik hier nu bij.

Wat doen jullie om je dag/week ritme te vullen? Naast jezelf een ritme te geven, wat zorgt ervoor dat jullie je bed uit willen komen bijvoorbeeld? Slapen en op de bank hangen word ik zelf bijvoorbeeld niet veel blijer van. Doen jullie aan sport of een cursus bijvoorbeeld ? Voor een stukje ontspanning maar ook om toch niet helemaal stil te staan?

Ik zit zelf te denken om misschien weer een cursus te gaan volgen of om weer te gaan trainen met mijn honden. Niet dagelijks maar 1 keer per week ofzo. vooral voor het plezier wat we hieraan beleven. Toch wat positieve prikkels, ritme , afleiding en wat sociale contacten maar vooral ook iets om naar uit te kijken. Verder heb ik dit eerlijk gezegd niet zo. Geen kinderen, Ik heb alleen 2 honden die er voor zorgen dat ik de deur uit ga

Mijn plan? Ik wil veel time outs en rust momenten nemen en vooral mezelf observeren tijdens mijn bezigheden. Ik merk nu al behoorlijk wat patronen op. Minder social media, dat slurpt toch ongemerkt vaak Mijn energie op aan dingen wat nergens over gaan en in no time is er weer ander half uur voorbij. Verder wil ik me wel vooral focussen op positiviteit, beren op de weg zie ik altijd al dus als ik me “ziek” ga aanpraten word het er niet beter op. Ik wil tijd gaan nemen waar ik nooit de tijd voor neem om zo mezelf weer te her ontdekken, creativiteit om ook te ontspannen nu moet ik even denken aan wat er gezegd werd hier, de nieuwe ik Maar ik denk dat ik ook wel iets nodig heb wat me uit mijn comfortzone trekt, dat is weer een vraagstukje om over na te denken. Eigen grenzen weer leren verleggen.

Ho wacht..... Nu ik dit schrijf realiseer ik me opeens iets.... ik wil zoveel