Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
donderdag 1 oktober 2009 om 12:48
overigens gaat het normale leven hier wel altijd door, de buitenwereld ziet en merkt nauwelijks iets aan me.... maar het is te bizar voor woorden dat ik me door de dagen heen moet slepen, blij dat de kinderen weer naar bed mogen, het doet me zoveel verdriet dat ik niet van ze kan genieten... ze zijn maar zo kort klein!!!!!!!!!
Voel me diep van binnen vaak zo eenzaam, leeggezogen gewoon... en heb dan vaak ook het gevoel alsof ik van boven op mezelf neerkijk. en mezelf alles op de automatische piloot zie doen, alsof het iemand anders is
Voel me diep van binnen vaak zo eenzaam, leeggezogen gewoon... en heb dan vaak ook het gevoel alsof ik van boven op mezelf neerkijk. en mezelf alles op de automatische piloot zie doen, alsof het iemand anders is
donderdag 1 oktober 2009 om 17:10
Lieve allemaal,
Klote he om je altijd zo moe te voelen en dat je amper meer weet wat gelukkig zijn is...
Ik ben sinds eind juni uit de running: overspannen.
Jeetje wat een boel gezeur en ongeloof dan zeg, terwijl je dat er juist niet bij kan hebben!
Niemand schijnt ooit iets gemerkt te hebben...behalve mn moeder.
Ik ben ontzettend moe, nergens zin in, huil om niets ('he, je veter zit los' mijn reactie: huilen) voel me niks waard en voel me erg alleen. En dat terwijl ik zo veel lieve mensen om me heen heb! Alleen dat zie ik niet...
Sinds kort wel psychische hulp en zit bij een therapiegroep. Helpt iets maar ben er nog lang niet.
Heb nooit nee leren zeggen, betrek alles op mezelf en denk voor een ander.
En voor mijn gevoel ben ik er al zo lang mee bezig, vertel ik dit aan een ander, hoor ik dat ik net begin, dat dit pas het begin is...pffff! Ben t zo zat!
Ik zou graag willen weten hoelang jullie ziek gemeld zijn geweest op je werk.
En misschien kunnen we elkaar helpen?
Liefs van Lot
Klote he om je altijd zo moe te voelen en dat je amper meer weet wat gelukkig zijn is...
Ik ben sinds eind juni uit de running: overspannen.
Jeetje wat een boel gezeur en ongeloof dan zeg, terwijl je dat er juist niet bij kan hebben!
Niemand schijnt ooit iets gemerkt te hebben...behalve mn moeder.
Ik ben ontzettend moe, nergens zin in, huil om niets ('he, je veter zit los' mijn reactie: huilen) voel me niks waard en voel me erg alleen. En dat terwijl ik zo veel lieve mensen om me heen heb! Alleen dat zie ik niet...
Sinds kort wel psychische hulp en zit bij een therapiegroep. Helpt iets maar ben er nog lang niet.
Heb nooit nee leren zeggen, betrek alles op mezelf en denk voor een ander.
En voor mijn gevoel ben ik er al zo lang mee bezig, vertel ik dit aan een ander, hoor ik dat ik net begin, dat dit pas het begin is...pffff! Ben t zo zat!
Ik zou graag willen weten hoelang jullie ziek gemeld zijn geweest op je werk.
En misschien kunnen we elkaar helpen?
Liefs van Lot
donderdag 1 oktober 2009 om 17:56
Hoi Lot,
Ik baal er inderdaad ook zo van om elke keer weer zo moe te zijn... En ook het ongeloof, alsof het leuk is om ziek thuis te zijn! Mijn partner zei in eerste instantie oh, een weekje bijslapen en je bent er weer. Was het maar zo eenvoudig! Gelukkig snapt ie nu wel dat het echt niet gaat. De normaalste dingen zijn gewoon doodvermoeiend (verjaardag, koffievisite enz.)
Ik ben al vanaf begin februari volledig thuis en ben in augustus weer met een paar uur begonnen. Ik werk nu ongeveer 10 uur in de week en dat is op dit moment ook echt wel even het maximum. Van de week had ik op één dag vier uur gewerkt en ik was meteen weer een paar stappen terug. Ben gisterenmiddag weer een paar uur gaan slapen, terwijl ik dat al een maandje of zo niet meer deed (had ik vanmiddag eigenlijk ook moeten doen, maar ja, had ik geen zin in en nu heb ik spijt ;-(
Waarschijnlijk zit ik in een iets andere werksituatie. Ik heb namelijk een eigen zaak (met gelukkig een maat die de zaken waarneemt) en dit maakt het er niet gemakkelijker op.
Af en toe voel ik mee een watje (steeds vaker), voordat ik thuis kwam te zitten kon ik toch ook 60 uur of meer per week werken... Hebben jullie dat ook dat je je af en toe een watje voelt, terwijl je aan de andere kant voelt dat het echt niet gaat.
Ik baal er inderdaad ook zo van om elke keer weer zo moe te zijn... En ook het ongeloof, alsof het leuk is om ziek thuis te zijn! Mijn partner zei in eerste instantie oh, een weekje bijslapen en je bent er weer. Was het maar zo eenvoudig! Gelukkig snapt ie nu wel dat het echt niet gaat. De normaalste dingen zijn gewoon doodvermoeiend (verjaardag, koffievisite enz.)
Ik ben al vanaf begin februari volledig thuis en ben in augustus weer met een paar uur begonnen. Ik werk nu ongeveer 10 uur in de week en dat is op dit moment ook echt wel even het maximum. Van de week had ik op één dag vier uur gewerkt en ik was meteen weer een paar stappen terug. Ben gisterenmiddag weer een paar uur gaan slapen, terwijl ik dat al een maandje of zo niet meer deed (had ik vanmiddag eigenlijk ook moeten doen, maar ja, had ik geen zin in en nu heb ik spijt ;-(
Waarschijnlijk zit ik in een iets andere werksituatie. Ik heb namelijk een eigen zaak (met gelukkig een maat die de zaken waarneemt) en dit maakt het er niet gemakkelijker op.
Af en toe voel ik mee een watje (steeds vaker), voordat ik thuis kwam te zitten kon ik toch ook 60 uur of meer per week werken... Hebben jullie dat ook dat je je af en toe een watje voelt, terwijl je aan de andere kant voelt dat het echt niet gaat.
donderdag 1 oktober 2009 om 18:14
Hoewel het met mij inmiddels een stuk beter gaat dan voor degenen die hier wanhopig schrijven, kan ik me goed voorstellen hoe het voor jullie is. Hoop dat jullie wat hebben aan mijn reactie, ook al verandert het niet de hele situatie. Een jaar geleden kwam ik thuis te zitten met burnout, en na vele maanden thuis ben ik nu halve dagen aan het werk, wat steeds beter gaat. Het heeft zeker wel 9 maanden geduurd voor ik weer een beetje kon werken. Niet om jullie tot wanhoop te drijven, maar dat kan de realiteit zijn...
Ik heb dat ook dat ik eigenlijk voel dat het niet gaat, maar dan mezelf streng toespreek 'kom op, je kunt toch wel een blouse strijken' of 'fiets gewoon even naar de winkel'. Maar dat is dan echt teveel. En dat is zo moeilijk en frustrerend. Want nu gaat het beter met me, en kan ik me niet meer voorstellen dat ik moet nadenken over wat ik doe op een dag, maar doe ik alles zonder nadenken.
Huilen om niks heb ik veel gehad en soms nog als ik moe ben. Dan huil ik gewoon van vermoeidheid, of dat iemand iets aan me vraagt terwijl het teveel is.
Voor mij is rust en beweging de grootste hulp geweest. Elke dag naar buiten, wandelen of fietsen. En steeds een stukje verder. Van binnen blijven zitten wordt een mens uit mijn ervaring echt niet beter. Al was het nog zo moeilijk om te lopen, ik sleepte mezelf naar de hoek van de straat! Nu ben ik op het punt dat ik gerust een fiesttocht van een halve dag kan maken. Nou, dat is maandenlang ondenkbaar geweest!
Ik had me ook lang verzet tegen ziek melden, was bang voor de reactie van de werkgever en wilde gewoon werken! Heb uiteindelijk ook flinke problemen gehad op het werk (werd niet serieus genomen), maar als het echt op is, is het op! Pas toen ik echt niet meer mijn bed uit kon komen, ben ik gestopt met werken. Had ik eerder de grens aangegeven, dan was ik minder ver in de burnout gezakt en was de weg terug naar boven korter geweest. Maar dat is achteraf gepraat, nu is het zoals het is. Ik ben er voor een groot deel bovenop, en heb het vertrouwen dat ik zal herstellen. Dat wens ik iedereen toe!
Ik heb dat ook dat ik eigenlijk voel dat het niet gaat, maar dan mezelf streng toespreek 'kom op, je kunt toch wel een blouse strijken' of 'fiets gewoon even naar de winkel'. Maar dat is dan echt teveel. En dat is zo moeilijk en frustrerend. Want nu gaat het beter met me, en kan ik me niet meer voorstellen dat ik moet nadenken over wat ik doe op een dag, maar doe ik alles zonder nadenken.
Huilen om niks heb ik veel gehad en soms nog als ik moe ben. Dan huil ik gewoon van vermoeidheid, of dat iemand iets aan me vraagt terwijl het teveel is.
Voor mij is rust en beweging de grootste hulp geweest. Elke dag naar buiten, wandelen of fietsen. En steeds een stukje verder. Van binnen blijven zitten wordt een mens uit mijn ervaring echt niet beter. Al was het nog zo moeilijk om te lopen, ik sleepte mezelf naar de hoek van de straat! Nu ben ik op het punt dat ik gerust een fiesttocht van een halve dag kan maken. Nou, dat is maandenlang ondenkbaar geweest!
Ik had me ook lang verzet tegen ziek melden, was bang voor de reactie van de werkgever en wilde gewoon werken! Heb uiteindelijk ook flinke problemen gehad op het werk (werd niet serieus genomen), maar als het echt op is, is het op! Pas toen ik echt niet meer mijn bed uit kon komen, ben ik gestopt met werken. Had ik eerder de grens aangegeven, dan was ik minder ver in de burnout gezakt en was de weg terug naar boven korter geweest. Maar dat is achteraf gepraat, nu is het zoals het is. Ik ben er voor een groot deel bovenop, en heb het vertrouwen dat ik zal herstellen. Dat wens ik iedereen toe!
donderdag 1 oktober 2009 om 18:56
Ik voel me zeker regelmatig een watje:
As vriendinnen bellen of ik mee wil naar de kroeg...
Als ik nog even af wil wassen maar er eigenlijk geen puf voor heb...
Als ik naar een verjaardag 'moet' maar er te moe voor ben...
Als ik 'smiddags een tukkie heb gedaan en dan om half 9 weer aar bed wil 's avonds...
Dan denk ik vaak nog: Kom op joh, je bent 25, stel je niet zo aan!
En als ik het dan tóch doe, heb ik spijt, veel spijt, omdat ik vervolgens 2 dagen niet te harden ben: down, chagrijnig, verdrietig, en heel erg moe.
En dan gaat het 2 dagen goed, ik voel me goed, blij, vrolijk en dan doe ik weer veel te vel en ben ik de dag erna weer moe. ZUCHT!
Het gaat allemaal om grenzen aangeven...maar dat vind ik zó moeilijk. En wanneer moet je weer opbouwen?
Ik zit nu nog in de fase dat ik aan alle moeheid toe geef. Wanneer weet je dat je weer aan de beterende hand bent en dus kan gaan opbouwen? Hoe merk je dat?
Op het werk gaat het rustig. Heel veel gezeur gehad met collega's die het niet begrepen. Dat is allemaal uitgesproken en ik weet dat ik niet terug wil naar deze werkplek maar een nieuwe uitdaging nodig heb, maar toch, ooit moet ik weer beginnen he. Ik ga 1x in de 2 wkn n bakkie doen, thats enough.
Gister heb ik een spirituele massage gehad en hoorde ik dat ik hoog gevoelig ben. Naast mijn eigen gevoelens en emoties, pik ik ook die van anderen op. En op een feest (mysteryland was ik dan wel, daarna voelde ik me supergoed en amper moe) pik ik de positieve emoties op want iedereen is blij, maar sta ik naast een oma in de supermarkt kan ik opeens helemaal kapot zijn! Daar oefeningen voor gekregen om ermee om te gaan. Want nu ben ik even belangrijk!
As vriendinnen bellen of ik mee wil naar de kroeg...
Als ik nog even af wil wassen maar er eigenlijk geen puf voor heb...
Als ik naar een verjaardag 'moet' maar er te moe voor ben...
Als ik 'smiddags een tukkie heb gedaan en dan om half 9 weer aar bed wil 's avonds...
Dan denk ik vaak nog: Kom op joh, je bent 25, stel je niet zo aan!
En als ik het dan tóch doe, heb ik spijt, veel spijt, omdat ik vervolgens 2 dagen niet te harden ben: down, chagrijnig, verdrietig, en heel erg moe.
En dan gaat het 2 dagen goed, ik voel me goed, blij, vrolijk en dan doe ik weer veel te vel en ben ik de dag erna weer moe. ZUCHT!
Het gaat allemaal om grenzen aangeven...maar dat vind ik zó moeilijk. En wanneer moet je weer opbouwen?
Ik zit nu nog in de fase dat ik aan alle moeheid toe geef. Wanneer weet je dat je weer aan de beterende hand bent en dus kan gaan opbouwen? Hoe merk je dat?
Op het werk gaat het rustig. Heel veel gezeur gehad met collega's die het niet begrepen. Dat is allemaal uitgesproken en ik weet dat ik niet terug wil naar deze werkplek maar een nieuwe uitdaging nodig heb, maar toch, ooit moet ik weer beginnen he. Ik ga 1x in de 2 wkn n bakkie doen, thats enough.
Gister heb ik een spirituele massage gehad en hoorde ik dat ik hoog gevoelig ben. Naast mijn eigen gevoelens en emoties, pik ik ook die van anderen op. En op een feest (mysteryland was ik dan wel, daarna voelde ik me supergoed en amper moe) pik ik de positieve emoties op want iedereen is blij, maar sta ik naast een oma in de supermarkt kan ik opeens helemaal kapot zijn! Daar oefeningen voor gekregen om ermee om te gaan. Want nu ben ik even belangrijk!
donderdag 1 oktober 2009 om 20:57
quote:xxxxkusje schreef op 01 oktober 2009 @ 18:56:
Ik voel me zeker regelmatig een watje:
As vriendinnen bellen of ik mee wil naar de kroeg...
Als ik nog even af wil wassen maar er eigenlijk geen puf voor heb...
Als ik naar een verjaardag 'moet' maar er te moe voor ben...
Als ik 'smiddags een tukkie heb gedaan en dan om half 9 weer aar bed wil 's avonds...
Dan denk ik vaak nog: Kom op joh, je bent 25, stel je niet zo aan!
En als ik het dan tóch doe, heb ik spijt, veel spijt, omdat ik vervolgens 2 dagen niet te harden ben: down, chagrijnig, verdrietig, en heel erg moe.
En dan gaat het 2 dagen goed, ik voel me goed, blij, vrolijk en dan doe ik weer veel te vel en ben ik de dag erna weer moe. ZUCHT!
Het gaat allemaal om grenzen aangeven...maar dat vind ik zó moeilijk. En wanneer moet je weer opbouwen?
Ik zit nu nog in de fase dat ik aan alle moeheid toe geef. Wanneer weet je dat je weer aan de beterende hand bent en dus kan gaan opbouwen? Hoe merk je dat?
Héél erg herkenbaar! Heb me erg vaak afgevraagd wat ik moet doen om eruit te komen. Toch naar dat feestje of dus maar niet, me toch zetten tot de afwas en dan uitrusten, of is dat over de grens, 's middags wel slapen of juist niet? Moeilijk moeilijk! Ik heb mijn hoofd erover gebroken wat het beste voor me is, en vooral dat ik nog jong ben en dus meer zou moeten kunnen... Zucht.
Het heeft tijd nodig, en als het dan beter gaat is het nog met ups en downs. Maar na goed luisteren naar jezelf en veel tijd gaat het hopelijk steeds een beetje beter. Veel, veel tijd...
Ik voel me zeker regelmatig een watje:
As vriendinnen bellen of ik mee wil naar de kroeg...
Als ik nog even af wil wassen maar er eigenlijk geen puf voor heb...
Als ik naar een verjaardag 'moet' maar er te moe voor ben...
Als ik 'smiddags een tukkie heb gedaan en dan om half 9 weer aar bed wil 's avonds...
Dan denk ik vaak nog: Kom op joh, je bent 25, stel je niet zo aan!
En als ik het dan tóch doe, heb ik spijt, veel spijt, omdat ik vervolgens 2 dagen niet te harden ben: down, chagrijnig, verdrietig, en heel erg moe.
En dan gaat het 2 dagen goed, ik voel me goed, blij, vrolijk en dan doe ik weer veel te vel en ben ik de dag erna weer moe. ZUCHT!
Het gaat allemaal om grenzen aangeven...maar dat vind ik zó moeilijk. En wanneer moet je weer opbouwen?
Ik zit nu nog in de fase dat ik aan alle moeheid toe geef. Wanneer weet je dat je weer aan de beterende hand bent en dus kan gaan opbouwen? Hoe merk je dat?
Héél erg herkenbaar! Heb me erg vaak afgevraagd wat ik moet doen om eruit te komen. Toch naar dat feestje of dus maar niet, me toch zetten tot de afwas en dan uitrusten, of is dat over de grens, 's middags wel slapen of juist niet? Moeilijk moeilijk! Ik heb mijn hoofd erover gebroken wat het beste voor me is, en vooral dat ik nog jong ben en dus meer zou moeten kunnen... Zucht.
Het heeft tijd nodig, en als het dan beter gaat is het nog met ups en downs. Maar na goed luisteren naar jezelf en veel tijd gaat het hopelijk steeds een beetje beter. Veel, veel tijd...
donderdag 1 oktober 2009 om 23:07
@ kusje
net als jij ben ik ook hooggevoelig en voel mij vaak leeggezogen als ik bij sommige mensen ben. Jij had het over oefeningen die je gekregen had. Wat zijn dat voor oefeningen en helpt het ?
Het lijkt mij wel wat. Ik word er soms niet goed van hoe uitgemolken ik mij kan voelen bij sommige mensen waar je niet onder uit kunt, zoals op je werk. Binnenkort ga ik rustig aan weer met werken beginnen (na 10 maanden uit de running te zijn geweest) en zou zo een oefening fijn vinden.
net als jij ben ik ook hooggevoelig en voel mij vaak leeggezogen als ik bij sommige mensen ben. Jij had het over oefeningen die je gekregen had. Wat zijn dat voor oefeningen en helpt het ?
Het lijkt mij wel wat. Ik word er soms niet goed van hoe uitgemolken ik mij kan voelen bij sommige mensen waar je niet onder uit kunt, zoals op je werk. Binnenkort ga ik rustig aan weer met werken beginnen (na 10 maanden uit de running te zijn geweest) en zou zo een oefening fijn vinden.
vrijdag 2 oktober 2009 om 22:55
@Diana42
Lastig is dat he? En als je positieve emoties krijgt is het niet erg, maar de negatieve is zo rot!
Ik stap nu elke ochtend in een soort ei (klinkt lekker zweverig haha) en dat ei vul ik met de kleur waarin ik me veilig voel (bij mij is dat wit, bij iedereen anders) dan sluit je jezelf in dat ei op die dag en laat je dus in gedachten emoties van anderen niet dichter bij je dan bijv10 cm rondom je.
Ik had vanavond een etentje bij de collega van mn vriend en had het geprobeert, en tot mijn verbazing hielp het wel
Of het tussen je oren zit weet ik niet, maar ik zeg: probeer het, baat det niet, dan schaad het niet en je kunt je er alleen maar beter door voelen toch?
Enne oefening baart kunst...het lukt ws niet in 1 x, maar geef de moed niet op!
Ook kun je een edelsteentje bij je dragen. Ik weet ff niet welke (geloof labradoriet maar weet niet zeker) maar zoiets weten ze bij een natuurwinkel wel!
Succes ermee, hoor graag hoe jij t ervaart!
Lastig is dat he? En als je positieve emoties krijgt is het niet erg, maar de negatieve is zo rot!
Ik stap nu elke ochtend in een soort ei (klinkt lekker zweverig haha) en dat ei vul ik met de kleur waarin ik me veilig voel (bij mij is dat wit, bij iedereen anders) dan sluit je jezelf in dat ei op die dag en laat je dus in gedachten emoties van anderen niet dichter bij je dan bijv10 cm rondom je.
Ik had vanavond een etentje bij de collega van mn vriend en had het geprobeert, en tot mijn verbazing hielp het wel
Of het tussen je oren zit weet ik niet, maar ik zeg: probeer het, baat det niet, dan schaad het niet en je kunt je er alleen maar beter door voelen toch?
Enne oefening baart kunst...het lukt ws niet in 1 x, maar geef de moed niet op!
Ook kun je een edelsteentje bij je dragen. Ik weet ff niet welke (geloof labradoriet maar weet niet zeker) maar zoiets weten ze bij een natuurwinkel wel!
Succes ermee, hoor graag hoe jij t ervaart!
vrijdag 2 oktober 2009 om 23:01
@Lindy5 (en de rest natuurlijk)
Ik haal zoveel steun uit het lezen van hoe anderen het ervaren!
Dat ik niet de enige ben
Dat het niet 'raar' is dat ik zo moe ben en hoe anderen met die moeheid omgaan
Dat het zo vermoeiend is om die grens te vinden
Ook om te lezen in hoeveel tijd jullie er (bijna) bovenop gekomen zijn, en ik dus 'net begin' en nog ff te gaan heb. Dat geeft me een rustig gevoel, zo van: oooo het is normaal dat ik me zo voel!
Wat doe jij eraan om beter te worden?
Hoe lang ben je al bezig?
Ik krijg steeds de vraag of ik me niet doodverveel thuis na 3,5 maand thuis zitten, maar ik vermaak me prima, moet niet aan werken denken! Heb jij dat ook?
Lieve meiden, succes en ik wens jullie n fijn weekend toe!
Ik haal zoveel steun uit het lezen van hoe anderen het ervaren!
Dat ik niet de enige ben
Dat het niet 'raar' is dat ik zo moe ben en hoe anderen met die moeheid omgaan
Dat het zo vermoeiend is om die grens te vinden
Ook om te lezen in hoeveel tijd jullie er (bijna) bovenop gekomen zijn, en ik dus 'net begin' en nog ff te gaan heb. Dat geeft me een rustig gevoel, zo van: oooo het is normaal dat ik me zo voel!
Wat doe jij eraan om beter te worden?
Hoe lang ben je al bezig?
Ik krijg steeds de vraag of ik me niet doodverveel thuis na 3,5 maand thuis zitten, maar ik vermaak me prima, moet niet aan werken denken! Heb jij dat ook?
Lieve meiden, succes en ik wens jullie n fijn weekend toe!
zondag 4 oktober 2009 om 00:12
quote:xxxxkusje schreef op 02 oktober 2009 @ 23:01:
Wat doe jij eraan om beter te worden?
Hoe lang ben je al bezig?
Ik krijg steeds de vraag of ik me niet doodverveel thuis na 3,5 maand thuis zitten, maar ik vermaak me prima, moet niet aan werken denken! Heb jij dat ook?
Ik heb 6 maanden thuis gezeten en me prima vermaakt! De eerste maanden bestonden vooral uit in bed liggen, door het huis lopen en een wandelingetje maken. Ik vond het heerlijk! En het was een feest als het me lukte om zèlf boodschappen te doen, en soms zelfs ook nog te koken. Een vriendin van me zit met een gebroken been thuis, en ziet na een week al alle muren op zich afkomen. Dat is een verschil denk ik: ze is verder lichamelijk en geestelijk topfit en wil vooruit, maar dat kan ze niet. Met een burnout is (voor mij) het heerlijk om alleen maar te rusten en moest ik niet denken aan iets doen.
Ik merkte dat het beter ging toen ik weer ging verlangen naar een bezigheid; weer met vrienden wilde afspreken ofzo. Voor die tijd was bezoek eerder vervelend en vermoeiend dan een leuke afleiding.
Ik ben nu op een energieniveau waar ik anderhalf jaar niet meer ben geweest. Dus zo lang ben ik al 'bezig' om beter te worden. Het is een proces met verschillende fases, die je achteraf heel duidelijk kunt zien. Als je er middenin zit is het wat moeilijker te overzien of accepteren, want je wilt meer dan je kunt.
Wat ik heb gedaan om beter te worden? Buiten zijn, bewegen. Gezond eten. Bij natuurarts geweest voor persoonlijk advies mbt vitaminetekorten ed, en een tijdje extra vitamines geslikt. Ik heb vooral ook alle stressvolle dingen zoveel mogelijk uitgebannen en weinig eisen aan mezelf gesteld. Weet niet hoe ik dat concreet kan uitleggen. Ik heb verschillende terugvallen gehad. Periodes van paar weken thuis, toch weer werken, paar maanden thuis, ander werk, ging toch niet goed dus weer thuis, enz. Het ging echt met ups en downs, maar door naar mezelf te luisteren duurden de ups steeds langer en waren de downs beter te dragen. Maar om zo'n verandering te zien kunnen er maanden overheen gaan.
Nu zie ik wat de burnout me heeft gebracht: een intensere relatie met mijn vriend, echt veel beter voor mezelf kiezen en me minder aantrekken van wat anderen vinden, keuzes maken vanuit mijn gevoel ipv verstand. Ik weet zeker dat ik hier de rest van m'n leven nog veel profijt van kan hebben, ook al was het een zware les. Voor mij voelt het wel als een nodige les. De burnout was een teken dat ik niet goed bezig was. En nu ben ik dat wel. Ik hoop dat ik in een stijgende lijn blijf, maar heb nooit die garantie. Kan altijd weer terugvallen, blijf hier denk ik altijd gevoelig voor.
Wat doe jij eraan om beter te worden?
Hoe lang ben je al bezig?
Ik krijg steeds de vraag of ik me niet doodverveel thuis na 3,5 maand thuis zitten, maar ik vermaak me prima, moet niet aan werken denken! Heb jij dat ook?
Ik heb 6 maanden thuis gezeten en me prima vermaakt! De eerste maanden bestonden vooral uit in bed liggen, door het huis lopen en een wandelingetje maken. Ik vond het heerlijk! En het was een feest als het me lukte om zèlf boodschappen te doen, en soms zelfs ook nog te koken. Een vriendin van me zit met een gebroken been thuis, en ziet na een week al alle muren op zich afkomen. Dat is een verschil denk ik: ze is verder lichamelijk en geestelijk topfit en wil vooruit, maar dat kan ze niet. Met een burnout is (voor mij) het heerlijk om alleen maar te rusten en moest ik niet denken aan iets doen.
Ik merkte dat het beter ging toen ik weer ging verlangen naar een bezigheid; weer met vrienden wilde afspreken ofzo. Voor die tijd was bezoek eerder vervelend en vermoeiend dan een leuke afleiding.
Ik ben nu op een energieniveau waar ik anderhalf jaar niet meer ben geweest. Dus zo lang ben ik al 'bezig' om beter te worden. Het is een proces met verschillende fases, die je achteraf heel duidelijk kunt zien. Als je er middenin zit is het wat moeilijker te overzien of accepteren, want je wilt meer dan je kunt.
Wat ik heb gedaan om beter te worden? Buiten zijn, bewegen. Gezond eten. Bij natuurarts geweest voor persoonlijk advies mbt vitaminetekorten ed, en een tijdje extra vitamines geslikt. Ik heb vooral ook alle stressvolle dingen zoveel mogelijk uitgebannen en weinig eisen aan mezelf gesteld. Weet niet hoe ik dat concreet kan uitleggen. Ik heb verschillende terugvallen gehad. Periodes van paar weken thuis, toch weer werken, paar maanden thuis, ander werk, ging toch niet goed dus weer thuis, enz. Het ging echt met ups en downs, maar door naar mezelf te luisteren duurden de ups steeds langer en waren de downs beter te dragen. Maar om zo'n verandering te zien kunnen er maanden overheen gaan.
Nu zie ik wat de burnout me heeft gebracht: een intensere relatie met mijn vriend, echt veel beter voor mezelf kiezen en me minder aantrekken van wat anderen vinden, keuzes maken vanuit mijn gevoel ipv verstand. Ik weet zeker dat ik hier de rest van m'n leven nog veel profijt van kan hebben, ook al was het een zware les. Voor mij voelt het wel als een nodige les. De burnout was een teken dat ik niet goed bezig was. En nu ben ik dat wel. Ik hoop dat ik in een stijgende lijn blijf, maar heb nooit die garantie. Kan altijd weer terugvallen, blijf hier denk ik altijd gevoelig voor.
zondag 4 oktober 2009 om 15:51
Ik zit nu dan 3 maanden thuis en merk al wel vershcil in het aangeven van mijn grenzen.
Eerst durfde ik dat niet, was bang afgewezen te worden. Nu moet ik wel! En weet je? Het is helemaal niet erg! Mensen worden niet boos of teleurgestelt als ik nee zeg, vinden het juist knap! Daardoor 'durf' ik het ook veel vaker te zeggen en krijg ik mijn rust...
Eerst durfde ik dat niet, was bang afgewezen te worden. Nu moet ik wel! En weet je? Het is helemaal niet erg! Mensen worden niet boos of teleurgestelt als ik nee zeg, vinden het juist knap! Daardoor 'durf' ik het ook veel vaker te zeggen en krijg ik mijn rust...
donderdag 8 oktober 2009 om 15:40
Ik heb al eerder op dit forum geschreven, toen ik middenin mijn burn-out zat. Ik heb even behoefte om te schrijven, omdat ik mij momenteel erg blij voel.
We zijn een paar maanden na mijn uitval en ik ben weer aan het re-integreren in mijn eigen werk ! Ik heb zelf mijn re-integratieplan geschreven en dat voelt goed. In het plan heb ik er rekening mee gehouden dat ik weer rustig mijn uren opbouw (ik werk normaal bijna fulltime). Ik zal er op moeten letten dat ik mij niet te strak aan het schema houdt. Wil het een dag iets minder, dan kan ik met een gerust hart een simpele klus doen of gewoon even niksen. Het klinkt misschien heel raar, maar de burn-out heeft mij ook heel veel positiefs opgeleverd ! Ik ben onder andere meer van het leven gaan genieten en kan beter grenzen stellen. Vroeger stond ik voor Jan en alleman klaar en nu kan ik al beter voor mijzelf opkomen. Ik ben meer gaan bewegen en hierdoor ben ik een paar kilo kwijt. Daarnaast hoeft alles niet meer perse. Nu ben ik nog in therapie om positiever over mijzelf te denken. Al met al een stap in de goede richting en ik hoop dat het herstel en de veranderingen in mijn leven zich zo voorzetten (al weet ik dat dit af en toe met twee stappen voorwaarts en eentje terug zal gaan) !!
We zijn een paar maanden na mijn uitval en ik ben weer aan het re-integreren in mijn eigen werk ! Ik heb zelf mijn re-integratieplan geschreven en dat voelt goed. In het plan heb ik er rekening mee gehouden dat ik weer rustig mijn uren opbouw (ik werk normaal bijna fulltime). Ik zal er op moeten letten dat ik mij niet te strak aan het schema houdt. Wil het een dag iets minder, dan kan ik met een gerust hart een simpele klus doen of gewoon even niksen. Het klinkt misschien heel raar, maar de burn-out heeft mij ook heel veel positiefs opgeleverd ! Ik ben onder andere meer van het leven gaan genieten en kan beter grenzen stellen. Vroeger stond ik voor Jan en alleman klaar en nu kan ik al beter voor mijzelf opkomen. Ik ben meer gaan bewegen en hierdoor ben ik een paar kilo kwijt. Daarnaast hoeft alles niet meer perse. Nu ben ik nog in therapie om positiever over mijzelf te denken. Al met al een stap in de goede richting en ik hoop dat het herstel en de veranderingen in mijn leven zich zo voorzetten (al weet ik dat dit af en toe met twee stappen voorwaarts en eentje terug zal gaan) !!
woensdag 14 oktober 2009 om 22:15
maandag 19 oktober 2009 om 21:41
Het is echt rustig hier.
Wil toch heel graag jullie een vraag voorleggen voordat deze op een nieuw topic plaats. Heb namelijk al veel tips e.d. gekregen/gelezen van jullie allen.
Mijn vraag is; wat doen jullie om weerbaarder te worden, om niet terug te vallen?
Er gebeurt op dit moment in mijn leven zoveel dat ik ontzettend bang ben dat ik terugval, weer een burn-out krijg. Vrijdag jl. is er iets gebeurd met mijn ex-werkgever dat ik alle hoop op wilde geven omdat ik denk dat het toch niet meer goed komt met mij zo erg voelde ik me daarna weer.
Heb ook valeriaan gekocht gewoon om weer rust te creeeren in mijn hoofd en lichaam maar dit kan en mag toch niet de oplossing zijn.
Heeft iemand tips?
Wil toch heel graag jullie een vraag voorleggen voordat deze op een nieuw topic plaats. Heb namelijk al veel tips e.d. gekregen/gelezen van jullie allen.
Mijn vraag is; wat doen jullie om weerbaarder te worden, om niet terug te vallen?
Er gebeurt op dit moment in mijn leven zoveel dat ik ontzettend bang ben dat ik terugval, weer een burn-out krijg. Vrijdag jl. is er iets gebeurd met mijn ex-werkgever dat ik alle hoop op wilde geven omdat ik denk dat het toch niet meer goed komt met mij zo erg voelde ik me daarna weer.
Heb ook valeriaan gekocht gewoon om weer rust te creeeren in mijn hoofd en lichaam maar dit kan en mag toch niet de oplossing zijn.
Heeft iemand tips?
dinsdag 20 oktober 2009 om 12:44
Hoi Manuela,
Ik lees wel degelijk nog mij maar heb de laatste tijd niet zo veel puf gehad om te schrijven. Weerbaarder worden is lastig. Ik merk bij mezelf dat dat met name door de tijd heen gegroeid is. Wel had ik mezelf aangeleerd om als er veel speelt, heel veel te schrijven. Alles van me afschrijven en dan boek dicht en dan mocht ik niet meer piekeren. Kon ik het weer niet loslaten, weer schrijven. Ook afleiding zoeken hielp mij goed, een puzzel maken of een boek lezen. Of foto's plakken ofzo. Alles om maar niet te piekeren. Ik merkte op een gegeven moment dat ik dingen kon loslaten en kon laten voor wat het was. En dat maakte dat ik me sterker voelde.
Met mij gaat het wel aardig. Zit sinds een aantal weken bij een nieuwe psycholoog voor mijn paniekaanvallen. Ik heb inmiddels de diagnose paniekstoornis gekregen en heb ook een behandelplan ontvangen. Vorige week eerste 'echte' sessie gehad en ik moet zeggen het maakt wel dat ik weer hoop heb. Verder gaat het op dat vlak steeds een stukje beter. Ik had vorige week een bruiloft en daar had ik zo tegenop gezien. Het er naar toe rijden (1 uur) en dan al die mensen. Ik was zo bang dat het mis zou gaan. Maar eigenlijk ging het supergoed en heb ik van 9 tot 12 plezier gemaakt. Dat gaf me zo'n sterk gevoel, weer even mijn oude ik zijn.
Verder gisteren een zeer confronterend gesprek met mijn moeder gehad. Valt niet mee maar was wel echt nodig. Merk wel meteen dat ik er erg mee in mijn maag zit en daardoor gelijk hoofdpijn, last van kaken etc. heb. Maar goed ik weet waar het van komt. Vind het heel moeilijk hier mee om te gaan maar ik vertrouw erop dat het met de komende dagen beter wordt.
Ook ben ik toch bezig met mijn bruiloft. Vind het een mooi doel om naar toe te werken. Wil zo graag beter worden. Heb daarom gisteren allerlei sollicitatiebrieven de deur uitgedaan. Ik heb natuurlijk geen baan meer sinds 1 augustus maar da thelemaal thuis zitten doet me helemaal geen goed. Ik heb nu een brief gemaakt waarin ik de situatie uitleg en hopelijk heb ik het aantrekkelijk voor ze gemaakt.
Heb echt alleen bedrijven benaderd die me leuk lijken en het gaat toch maar om een paar uur. Maar ik geloof wel dat dat me beter gaat maken door weer meer mijn leven te gaan leiden. Thuis heb ik veel te veel tijd om na te denken over alles en daarmee houd ik ook heel veel in stand, zoals mijn angsten.
Al met al ben ik echt wel heel erg gegroeid sinds februari maar ben er voorlopig nog niet.!
Rosalie, hoe gaat het nu met jou? Nog steeds in een goede flow?
Sterkte allemaal!
Ik lees wel degelijk nog mij maar heb de laatste tijd niet zo veel puf gehad om te schrijven. Weerbaarder worden is lastig. Ik merk bij mezelf dat dat met name door de tijd heen gegroeid is. Wel had ik mezelf aangeleerd om als er veel speelt, heel veel te schrijven. Alles van me afschrijven en dan boek dicht en dan mocht ik niet meer piekeren. Kon ik het weer niet loslaten, weer schrijven. Ook afleiding zoeken hielp mij goed, een puzzel maken of een boek lezen. Of foto's plakken ofzo. Alles om maar niet te piekeren. Ik merkte op een gegeven moment dat ik dingen kon loslaten en kon laten voor wat het was. En dat maakte dat ik me sterker voelde.
Met mij gaat het wel aardig. Zit sinds een aantal weken bij een nieuwe psycholoog voor mijn paniekaanvallen. Ik heb inmiddels de diagnose paniekstoornis gekregen en heb ook een behandelplan ontvangen. Vorige week eerste 'echte' sessie gehad en ik moet zeggen het maakt wel dat ik weer hoop heb. Verder gaat het op dat vlak steeds een stukje beter. Ik had vorige week een bruiloft en daar had ik zo tegenop gezien. Het er naar toe rijden (1 uur) en dan al die mensen. Ik was zo bang dat het mis zou gaan. Maar eigenlijk ging het supergoed en heb ik van 9 tot 12 plezier gemaakt. Dat gaf me zo'n sterk gevoel, weer even mijn oude ik zijn.
Verder gisteren een zeer confronterend gesprek met mijn moeder gehad. Valt niet mee maar was wel echt nodig. Merk wel meteen dat ik er erg mee in mijn maag zit en daardoor gelijk hoofdpijn, last van kaken etc. heb. Maar goed ik weet waar het van komt. Vind het heel moeilijk hier mee om te gaan maar ik vertrouw erop dat het met de komende dagen beter wordt.
Ook ben ik toch bezig met mijn bruiloft. Vind het een mooi doel om naar toe te werken. Wil zo graag beter worden. Heb daarom gisteren allerlei sollicitatiebrieven de deur uitgedaan. Ik heb natuurlijk geen baan meer sinds 1 augustus maar da thelemaal thuis zitten doet me helemaal geen goed. Ik heb nu een brief gemaakt waarin ik de situatie uitleg en hopelijk heb ik het aantrekkelijk voor ze gemaakt.
Heb echt alleen bedrijven benaderd die me leuk lijken en het gaat toch maar om een paar uur. Maar ik geloof wel dat dat me beter gaat maken door weer meer mijn leven te gaan leiden. Thuis heb ik veel te veel tijd om na te denken over alles en daarmee houd ik ook heel veel in stand, zoals mijn angsten.
Al met al ben ik echt wel heel erg gegroeid sinds februari maar ben er voorlopig nog niet.!
Rosalie, hoe gaat het nu met jou? Nog steeds in een goede flow?
Sterkte allemaal!
woensdag 21 oktober 2009 om 12:24
hallo allemaal,
Ik heb niet alles meegelezen (was ook een beetje teveel) maar zit nu sinds 2 weken thuis. Ik ben vorige week naar de ha geweest omdat ik er helemaal doorheen zit. Ik slaap niet meer, kan me op mijn werk niet meer concentreren en ik heb het gevoel alsof er niks meer uit mijn handen komt. Ik ben niet te genieten, snauw mijn partner en collega's af, moet janken om het minste geringste, kortom ben heel labiel. De huisarts adviseerde me om een afspraak te maken met een psycholoog om me te helpen de grip op te zaken terug te krijgen maar kan pas 3 november terecht. Hij zei ook dat het het beste was om deze week weer te beginnen, maar door omstandigheden (dochtertje moest maandag geopereerd worden) ben ik niet gegaan en om heel eerlijk te zijn zag ik het ook absoluut niet zitten om weer aan het werk te gaan. Maar hoe nu verder? Mijn leidinggevende belde net op om te vragen hoe het met me ging (ik moest gelijk weer janken) en of het goed was of zij en mijn baas volgende week een keer langskomen voor een gesprek. Ik heb gezegd dat het goed was maar ik zit nu alweer met een knoop in mijn maag, zie er nu al als een berg tegenop. Elke keer als ik telefoon krijg van mijn werk krijg ik het doodsbenauwd.
Ik heb niet alles meegelezen (was ook een beetje teveel) maar zit nu sinds 2 weken thuis. Ik ben vorige week naar de ha geweest omdat ik er helemaal doorheen zit. Ik slaap niet meer, kan me op mijn werk niet meer concentreren en ik heb het gevoel alsof er niks meer uit mijn handen komt. Ik ben niet te genieten, snauw mijn partner en collega's af, moet janken om het minste geringste, kortom ben heel labiel. De huisarts adviseerde me om een afspraak te maken met een psycholoog om me te helpen de grip op te zaken terug te krijgen maar kan pas 3 november terecht. Hij zei ook dat het het beste was om deze week weer te beginnen, maar door omstandigheden (dochtertje moest maandag geopereerd worden) ben ik niet gegaan en om heel eerlijk te zijn zag ik het ook absoluut niet zitten om weer aan het werk te gaan. Maar hoe nu verder? Mijn leidinggevende belde net op om te vragen hoe het met me ging (ik moest gelijk weer janken) en of het goed was of zij en mijn baas volgende week een keer langskomen voor een gesprek. Ik heb gezegd dat het goed was maar ik zit nu alweer met een knoop in mijn maag, zie er nu al als een berg tegenop. Elke keer als ik telefoon krijg van mijn werk krijg ik het doodsbenauwd.
woensdag 21 oktober 2009 om 14:03
Over het algemeen gaat het nog steeds goed met me, maar heb de laatste paar dagen even een dipje. Ik ben nog steeds aan het reïntegreren en begin nu langzaam aan weer mijn eigen werkzaamheden op te pakken. Krijg dus weer meer verantwoordelijkheden. Werk nu inmiddels ook 5 dagen (31 uur) sinds vorige week. Ik vind wel dat het goed gaat, maar het blijft zwaar. Ik ben er over het algemeen wel positief over, heb mijn situatie volledig geaccepteerd, maar je hebt toch altijd momenten dat je er even doorheen zit en er even helemaal de balen van hebt. Gelukkig heb ik nog altijd heel veel steun aan mijn vriend. Hij herkent de signalen bij mij ook steeds beter. Hij ziet het direct als ik thuiskom of ik een goede dag heb gehad of dat ik helemaal kapot ben. Het doseren op het werk blijft ook lastig. Ik ben heel blij dat het goed gaat en dan word ik ook enthousiast en wil ik graag dingen gaan oppakken. Maar je moet er toch ook continue de rem ophouden. Vorige week heb ik denk ik echt te veel gedaan. Frustrerend! Maar ik weet dat het wel weer goed komt, als ik nu maar even wat gas terugneem. Of ik het nu leuk vind of niet, ik zal wel moeten.
Leonixie, ik ben blij dat het toch steeds iets beter met je lijkt te gaan. Fijn dat je nu wat gerichtere hulp hebt gevonden. Je klinkt er in ieder geval positief over.
Veel sterkte allemaal!!
Leonixie, ik ben blij dat het toch steeds iets beter met je lijkt te gaan. Fijn dat je nu wat gerichtere hulp hebt gevonden. Je klinkt er in ieder geval positief over.
Veel sterkte allemaal!!
zaterdag 24 oktober 2009 om 08:13
Hoi
Sinds afgelopen woensdag ben ik helemaal thuis komen lopen. Er was al eerder iets aan de hand. Na een onschuldig griepje was ik weer begonnen en na 1 aardige opmerking van een collega barstte ik in tranen uit. Van mijn leidinggevende moest ik toen halve dagen werken. Aangezien ik eigenwijs was, en er collega's weggingen en er gewoon bergen werk lagen toch maar weer begonnen. Dan gebeurt er weer iets onbenulligs, treinkaartje vergeten af te stempelen en dus boete, en ja hoor weer tranen met tuitten op het werk. Toch even doorgewerkt want tja valt wel mee allemaal, het is nog druk. (tot half oktober zo'n beetje is het echt topdrukte op het werk). Toch de beslissing genomen om naar de huisarts te gaan en die heeft me 2 weken opgelegd om eerst tot rust te komen. Een stempel van burn-out is er nog niet echt op gegeven. Die dag erna, donderdag, moest ik door toedoen van LG weer naar de bedrijfsarts, die dacht dat ik er na 2 weken wel weer aan toe zou zijn om op te bouwen. Tja ik weet het niet, slaap wel goed maar als ik wakker wordt voel ik de adrenaline door mijn lijf gieren, echt rustig ben ik nog niet. Maar goed heb nog 2 weken om me beter te gaan voelen
Na de bedrijfsarts moest ik ook nog naar LG, maar na een half uurtje (afscheidstraktatie directe collega) was ik blij dat ik naar de trein kon. Stond te stuiteren van de zenuwen. Thuis doe ik nu niet zo veel, vergeet ook gewoon de helft (boodschappenlijstje maken en dan niet meenemen bv) en heb het gevoel dat ik als kip zonder kop probeer door te gaan. Sta in ieder geval op een wachtlijst van een psych.
Misschien een beetje warrig verhaal, maar zo voel ik me eigenlijk nu ...
Sinds afgelopen woensdag ben ik helemaal thuis komen lopen. Er was al eerder iets aan de hand. Na een onschuldig griepje was ik weer begonnen en na 1 aardige opmerking van een collega barstte ik in tranen uit. Van mijn leidinggevende moest ik toen halve dagen werken. Aangezien ik eigenwijs was, en er collega's weggingen en er gewoon bergen werk lagen toch maar weer begonnen. Dan gebeurt er weer iets onbenulligs, treinkaartje vergeten af te stempelen en dus boete, en ja hoor weer tranen met tuitten op het werk. Toch even doorgewerkt want tja valt wel mee allemaal, het is nog druk. (tot half oktober zo'n beetje is het echt topdrukte op het werk). Toch de beslissing genomen om naar de huisarts te gaan en die heeft me 2 weken opgelegd om eerst tot rust te komen. Een stempel van burn-out is er nog niet echt op gegeven. Die dag erna, donderdag, moest ik door toedoen van LG weer naar de bedrijfsarts, die dacht dat ik er na 2 weken wel weer aan toe zou zijn om op te bouwen. Tja ik weet het niet, slaap wel goed maar als ik wakker wordt voel ik de adrenaline door mijn lijf gieren, echt rustig ben ik nog niet. Maar goed heb nog 2 weken om me beter te gaan voelen
Na de bedrijfsarts moest ik ook nog naar LG, maar na een half uurtje (afscheidstraktatie directe collega) was ik blij dat ik naar de trein kon. Stond te stuiteren van de zenuwen. Thuis doe ik nu niet zo veel, vergeet ook gewoon de helft (boodschappenlijstje maken en dan niet meenemen bv) en heb het gevoel dat ik als kip zonder kop probeer door te gaan. Sta in ieder geval op een wachtlijst van een psych.Misschien een beetje warrig verhaal, maar zo voel ik me eigenlijk nu ...
zaterdag 31 oktober 2009 om 17:34
Hallo allemaal,
Wilde even een positief berichtje kwijt. Sinds een aantal weken volg ik cognitieve gedragstherapie voor mijn paniekaanvallen en burn-out. Sinds ik thuis zat (feb 09) heb ik met name therapie gevolgd bij een NLP therapeute. Omdat ik uiteindelijk geen verbetering meer zag ben ik het toch ergens anders gaan zoeken. En wat een verschil...
Binnen 3/4 weken zie ik echt reusachtige (in mijn beleving) verbeteringen. Zat ik een maand geleden eigenlijk alleen maar binnen omdat alles te moeilijk was. Autorijden, voor stoplichten staan, in rijen staan bij de winkel, bij vrienden eigenlijk overal behalve thuis voelde ik me niet op mijn gemak. En het werd maar erger en erger.
Nu ben ik deze week zelfstandig naar verschillende dorpen gereden en dat is echt al een hele prestatie. Ook heb ik gewinkeld, uit eten geweest en dat alles zonder enige paniekaanval of rare gedachtes? Ik ben zo verbaasd maar ook zo gelukkig. Ik weet ook dat het gerust weer even wat minder kan gaan maar dit doet me al zo goed om eindelijk weer eens een stijgende lijn te zien.
Ook ben ik aan het kijken of ik misschien ergens kan re-integreren. Zoals jullie weten is mijn contract natuurlijk niet verlengd en zit ik sinds 1 aug thuis. Omdat ik ervan overtuigd ben dat ook dit me gaat helpen ben ik toch actief aan het rondkijken/brieven sturen en zowaar.... heb ik dinsdag een sollicitatiegesprek. Het geluk lijkt me even toe te lachen en ik geniet ervan!!!
Hoop voor jullie dat het ook goed gaat.
@ Rosalie, klinkt goed wat je aan het doen bent en natuurlijk zul je je dipjes blijven houden. Vriendinnetje van mij heeft ook een burn-out en zat 5 mnd eerder dan ik thuis. Zij is inmiddels weer volledig aan het werk maar moet ook regelmatig op de rem trappen. We kunnen gewoon niet zomaar doorgaan! Maar dat je al weer 31 uur doet is echt een prestatie!!
Wilde even een positief berichtje kwijt. Sinds een aantal weken volg ik cognitieve gedragstherapie voor mijn paniekaanvallen en burn-out. Sinds ik thuis zat (feb 09) heb ik met name therapie gevolgd bij een NLP therapeute. Omdat ik uiteindelijk geen verbetering meer zag ben ik het toch ergens anders gaan zoeken. En wat een verschil...
Binnen 3/4 weken zie ik echt reusachtige (in mijn beleving) verbeteringen. Zat ik een maand geleden eigenlijk alleen maar binnen omdat alles te moeilijk was. Autorijden, voor stoplichten staan, in rijen staan bij de winkel, bij vrienden eigenlijk overal behalve thuis voelde ik me niet op mijn gemak. En het werd maar erger en erger.
Nu ben ik deze week zelfstandig naar verschillende dorpen gereden en dat is echt al een hele prestatie. Ook heb ik gewinkeld, uit eten geweest en dat alles zonder enige paniekaanval of rare gedachtes? Ik ben zo verbaasd maar ook zo gelukkig. Ik weet ook dat het gerust weer even wat minder kan gaan maar dit doet me al zo goed om eindelijk weer eens een stijgende lijn te zien.
Ook ben ik aan het kijken of ik misschien ergens kan re-integreren. Zoals jullie weten is mijn contract natuurlijk niet verlengd en zit ik sinds 1 aug thuis. Omdat ik ervan overtuigd ben dat ook dit me gaat helpen ben ik toch actief aan het rondkijken/brieven sturen en zowaar.... heb ik dinsdag een sollicitatiegesprek. Het geluk lijkt me even toe te lachen en ik geniet ervan!!!
Hoop voor jullie dat het ook goed gaat.
@ Rosalie, klinkt goed wat je aan het doen bent en natuurlijk zul je je dipjes blijven houden. Vriendinnetje van mij heeft ook een burn-out en zat 5 mnd eerder dan ik thuis. Zij is inmiddels weer volledig aan het werk maar moet ook regelmatig op de rem trappen. We kunnen gewoon niet zomaar doorgaan! Maar dat je al weer 31 uur doet is echt een prestatie!!
zondag 1 november 2009 om 09:47
@Leonixie: Wat ben ik blij voor je dat het weer een stuk beter gaat! Volgens mij heb je nu echt de juiste weg vooruit gevonden. Bedankt ook voor je lieve reactie.
Vaak zeggen mensen dat je vooruit moet kijken, maar bij een burnout moet je juist vaak achterom kijken. Zolang ik aan het reïntegreren ben, dan kom je toch steeds je grenzen weer tegen en het blijft gewoon zwaar. Maar als ik dan terugkijk hoe het een paar maanden terug ging, dan is het nu zo'n groot verschil. Als het beter gaat, dan vergeet ik al gauw weer hoe het was, maar af en toe moet je hier echt bij stil staan. En dan is het echt super hoe het nu gaat, wat ik nu allemaal kan.
Het is nogal rustig hier. Maar waarschijnlijk zullen er ook genoeg mensen meelezen die (nog) niet de energie op kunnen brengen om zelf iets te posten. Ik wil jullie een paar tips geven voor de maand december. Vorig jaar ging het heel slecht met mij in de decembermaand en de feestdagen waren echt heel zwaar. Ik had daar heel veel moeite, omdat ik me er ook op verheugd had, maar het was gewoon te veel.Vervolgens was ik daar weer heel verdrietig, gefrustreerd en teleurgesteld over. Hierbij mijn tips:
- Begin op tijd met de voorbereidingen - Alles wat je normaal in 2 weken doet, verspreid dat nu over 2 maanden. Zo is het veel relaxter en is het haalbaar. Anders komt straks alles tegelijk. Begin alvast met het schrijven van je kerstkaarten. Moet je cadeautjes kopen, begin hier alvast mee. Winkelen is gewoon heel zwaar als je een burnout hebt en hoe dichterbij de feestdagen, hoe meer druk en hoe drukker het ook is in de winkels. Maak het niet te moeilijk voor jezelf. Probeer zoveel mogelijk via internet te bestellen. Of probeer het uit te besteden, bijv. aan je partner.
- Zorg voor een realistisch programma. Vorig jaar was ik 1e kerstdag met mijn schoonfamilie en 2e kerstdag met mijn eigen familie. De eerste dag ging het al helemaal mis, was totaal overstuur en uitgeput toen ik thuiskwam en toen had ik dag 2 nog voor de deur staan. Dit jaar is 3e kerstdag een zondag, dus als het kan, probeer er dan een dag tussen te laten. Of spreek 1e kerstdag af voor een kerstontbijt en 2e kerstdag voor een etentje 's avonds. Het is echt veel leuker om een kortere afspraak te hebben en hier volop van te kunnen genieten, dan om je "verplicht" te voelen een hele dag bij familie te gaan zitten, terwijl je dit helemaal niet kunt volhouden. Of je weet de schijn op te houden en stort thuis is of het gaat al eerder mis en je wordt chagrijnig of krijgt ruzie.
Wil je toch een hele dag bij de familie zijn, kijk dan of je jezelf tussendoor kunt terugtrekken, bijv. een uur boven gaan zitten of een wandeling gaan maken. Plan dit van tevoren en bespreek het met je familie. Zij weten dan wat ze kunnen verwachten en hierdoor doe je het ook. Mijn ervaring als je dit niet van tevoren bespreekt, dan zit je op de dag zelf de hele tijd te denken: Kan ik het nog wel volhouden, zal ik even naar buiten gaan, maar zouden ze dat niet raar vinden etc. Je gaat naar de klok zitten kijken, uren zitten tellen en piekeren of je het wel gaat volhouden. Hierdoor geniet je helemaal niet van deze dagen, terwijl het juist zo leuk en fijn kan zijn om samen met je familie te zijn.
Nadat de kerst misliep vorig jaar, gaf mijn psycholoog mij deze tips en zo ben ik oud & nieuw een stuk beter doorgekomen. Het was bij ons thuis. Alle voorbereidingen, huis aan kant maken e..d. hadden we de dag ervoor allemaal al gedaan. Dit had ik ook uitdrukkelijk met mijn vriend afgesproken. Overdag eerst een lange wandeling in het bos gemaakt, daarna een paar uur geslapen. We hebben het makkelijk gehouden en chinees gehaald, waardoor we hier weinig werk aan hadden. Na het eten om 8 uur ben ik naar boven gegaan tot 10 uur (tijdschrift gelezen en wat geslapen) en daarna had ik me weer opgeladen voor de rest van de avond. Toen iedereen binnenkwam aan het begin van de avond, heb ik dit gelijk gezegd en echt niemand die het raar vond hoor!
Vaak zeggen mensen dat je vooruit moet kijken, maar bij een burnout moet je juist vaak achterom kijken. Zolang ik aan het reïntegreren ben, dan kom je toch steeds je grenzen weer tegen en het blijft gewoon zwaar. Maar als ik dan terugkijk hoe het een paar maanden terug ging, dan is het nu zo'n groot verschil. Als het beter gaat, dan vergeet ik al gauw weer hoe het was, maar af en toe moet je hier echt bij stil staan. En dan is het echt super hoe het nu gaat, wat ik nu allemaal kan.
Het is nogal rustig hier. Maar waarschijnlijk zullen er ook genoeg mensen meelezen die (nog) niet de energie op kunnen brengen om zelf iets te posten. Ik wil jullie een paar tips geven voor de maand december. Vorig jaar ging het heel slecht met mij in de decembermaand en de feestdagen waren echt heel zwaar. Ik had daar heel veel moeite, omdat ik me er ook op verheugd had, maar het was gewoon te veel.Vervolgens was ik daar weer heel verdrietig, gefrustreerd en teleurgesteld over. Hierbij mijn tips:
- Begin op tijd met de voorbereidingen - Alles wat je normaal in 2 weken doet, verspreid dat nu over 2 maanden. Zo is het veel relaxter en is het haalbaar. Anders komt straks alles tegelijk. Begin alvast met het schrijven van je kerstkaarten. Moet je cadeautjes kopen, begin hier alvast mee. Winkelen is gewoon heel zwaar als je een burnout hebt en hoe dichterbij de feestdagen, hoe meer druk en hoe drukker het ook is in de winkels. Maak het niet te moeilijk voor jezelf. Probeer zoveel mogelijk via internet te bestellen. Of probeer het uit te besteden, bijv. aan je partner.
- Zorg voor een realistisch programma. Vorig jaar was ik 1e kerstdag met mijn schoonfamilie en 2e kerstdag met mijn eigen familie. De eerste dag ging het al helemaal mis, was totaal overstuur en uitgeput toen ik thuiskwam en toen had ik dag 2 nog voor de deur staan. Dit jaar is 3e kerstdag een zondag, dus als het kan, probeer er dan een dag tussen te laten. Of spreek 1e kerstdag af voor een kerstontbijt en 2e kerstdag voor een etentje 's avonds. Het is echt veel leuker om een kortere afspraak te hebben en hier volop van te kunnen genieten, dan om je "verplicht" te voelen een hele dag bij familie te gaan zitten, terwijl je dit helemaal niet kunt volhouden. Of je weet de schijn op te houden en stort thuis is of het gaat al eerder mis en je wordt chagrijnig of krijgt ruzie.
Wil je toch een hele dag bij de familie zijn, kijk dan of je jezelf tussendoor kunt terugtrekken, bijv. een uur boven gaan zitten of een wandeling gaan maken. Plan dit van tevoren en bespreek het met je familie. Zij weten dan wat ze kunnen verwachten en hierdoor doe je het ook. Mijn ervaring als je dit niet van tevoren bespreekt, dan zit je op de dag zelf de hele tijd te denken: Kan ik het nog wel volhouden, zal ik even naar buiten gaan, maar zouden ze dat niet raar vinden etc. Je gaat naar de klok zitten kijken, uren zitten tellen en piekeren of je het wel gaat volhouden. Hierdoor geniet je helemaal niet van deze dagen, terwijl het juist zo leuk en fijn kan zijn om samen met je familie te zijn.
Nadat de kerst misliep vorig jaar, gaf mijn psycholoog mij deze tips en zo ben ik oud & nieuw een stuk beter doorgekomen. Het was bij ons thuis. Alle voorbereidingen, huis aan kant maken e..d. hadden we de dag ervoor allemaal al gedaan. Dit had ik ook uitdrukkelijk met mijn vriend afgesproken. Overdag eerst een lange wandeling in het bos gemaakt, daarna een paar uur geslapen. We hebben het makkelijk gehouden en chinees gehaald, waardoor we hier weinig werk aan hadden. Na het eten om 8 uur ben ik naar boven gegaan tot 10 uur (tijdschrift gelezen en wat geslapen) en daarna had ik me weer opgeladen voor de rest van de avond. Toen iedereen binnenkwam aan het begin van de avond, heb ik dit gelijk gezegd en echt niemand die het raar vond hoor!
dinsdag 3 november 2009 om 14:22
Hi allemaal. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk van de laatste tijd mee te lezen, maar om alles door te nemen is me een beetje teveel. Wat me opvalt, is dat er zoveel herkenbare verhalen terugkomen. Wat fijn om te lezen dat ik niet alleen ben en dat ik niet gek ben!
Ik zit sinds mei dit jaar in de Ziektewet en ben op 2 juni volledig ingestort. Diagnose: burnout. Vanaf die tijd zit ik 100% thuis. Ondertussen is bij mij een afhankelijke pers.stoornis geconstateerd met als belangrijkste kenmerken dat mijn gevoel van eigenwaarde volledig wordt bepaald door wat anderen van mij vinden. Geen zelfvertrouwen, mezelf totaal wegcijferen voor anderen, een "pleaser" zijn en grote moeite hebben met voor mezelf te denken en mezelf te zijn. Hierdoor heb ik nooit echt in het leven gestaan en sinds mijn scheiding 2 jaar geleden is toen van alles bij mij losgekomen. Het gevolg was een negatieve, neerwaartse spiraal richting de burnout.
Door rust, beweging en veel praten, ben ik al bijna af van de klachten die de burnout met zich meebracht. Alleen de oorzaak van mijn burnout, die is er nog steeds. De stoornis wordt nu wel behandeld, maar dat heeft tijd nodig. Ondertussen heb ik helaas geen werkgever meer (tgv de crisis) en dat betekent dat ik dus ook geen reïntegratieadres heb. En dat wordt nu een probleem. Want ik krijg steeds meer zin om weer aan de slag te gaan. Maar om meteen fulltime te gaan werken, dat is wellicht teveel van het goede. Wat dan? Parttime baan zoeken en de rest, indien mogelijk, door UWV laten aanvullen? Of voorlopig ziek blijven en vrijwilligerswerk gaan doen? Probleem daarvan wordt dan weer dat er een gigantisch gat op m'n cv komt te staan. En ik wil straks wel weer een goede baan vinden, aangezien de hypotheek toch iedere maand betaald moet worden. Ik kan toch niet vertellen dat dit gat is ontstaan door een burnout? Werkgever ziet me aankomen! Dit alles veroorzaakt weer een chaos in m'n hoofd en de angst voor een terugval is dan groot. Wie zit in een soortgelijke situatie? Of heeft hier ervaring mee?
Ik zit sinds mei dit jaar in de Ziektewet en ben op 2 juni volledig ingestort. Diagnose: burnout. Vanaf die tijd zit ik 100% thuis. Ondertussen is bij mij een afhankelijke pers.stoornis geconstateerd met als belangrijkste kenmerken dat mijn gevoel van eigenwaarde volledig wordt bepaald door wat anderen van mij vinden. Geen zelfvertrouwen, mezelf totaal wegcijferen voor anderen, een "pleaser" zijn en grote moeite hebben met voor mezelf te denken en mezelf te zijn. Hierdoor heb ik nooit echt in het leven gestaan en sinds mijn scheiding 2 jaar geleden is toen van alles bij mij losgekomen. Het gevolg was een negatieve, neerwaartse spiraal richting de burnout.
Door rust, beweging en veel praten, ben ik al bijna af van de klachten die de burnout met zich meebracht. Alleen de oorzaak van mijn burnout, die is er nog steeds. De stoornis wordt nu wel behandeld, maar dat heeft tijd nodig. Ondertussen heb ik helaas geen werkgever meer (tgv de crisis) en dat betekent dat ik dus ook geen reïntegratieadres heb. En dat wordt nu een probleem. Want ik krijg steeds meer zin om weer aan de slag te gaan. Maar om meteen fulltime te gaan werken, dat is wellicht teveel van het goede. Wat dan? Parttime baan zoeken en de rest, indien mogelijk, door UWV laten aanvullen? Of voorlopig ziek blijven en vrijwilligerswerk gaan doen? Probleem daarvan wordt dan weer dat er een gigantisch gat op m'n cv komt te staan. En ik wil straks wel weer een goede baan vinden, aangezien de hypotheek toch iedere maand betaald moet worden. Ik kan toch niet vertellen dat dit gat is ontstaan door een burnout? Werkgever ziet me aankomen! Dit alles veroorzaakt weer een chaos in m'n hoofd en de angst voor een terugval is dan groot. Wie zit in een soortgelijke situatie? Of heeft hier ervaring mee?
