burn-out wie ook??

@ kris: ik heb inderdaad ook regelmatig last van paniekaavallen, bijna constant flinke hoofdpijn, geregeld druk op de borst en stijve spieren in m'n rug. Ook heb ik vaak last van mijn maag. Volgens mijn huisarts hoort het er allemaal bij





ik ben vandaag weer bij de bedrijfsarts geweest. Compleet nutteloos. We konden nog niets verder omdat ik pas volgende maand naar de psych kan. Ze was in mijn ogen ook minder begripvol, voelde niet prettig. Maar dat kan natuurlijk ook komen door mijn gemoedstoestand. Het gaat nog steeds niet zo goed.

Het goede weer doet me wel goed en ik zoek afleiding in het klussen in ons huisje. Zijn nog steeds veel klusjes blijven liggen na de verbouwing van vorige zomer, dus dat doen we nu samen. Ben alleen bekaf, ook al doe ik erg rustig aan. Maar ja dat hoort er nu eenmaal bij.



Sorry dat ik niet op iedereen reageer. Maar dat komt wel weer

Eindelijk een gesprek gehad, deze keer goed bezig geweest en niet over me heen laten lopen, maar wat kost het veel energie, vreselijk.

Ik ga meer uren werken, opbouwen over een x aantal weken, maar ik beslis of ik het wel of niet aan kan,dat heb ik mijzelf beloofd.

jakkes Kelinci dat de bedrijfsarts niets voor je kon betekenen. Een burnout heeft tijd nodig voordat je ook maar iets beter gaat voelen.

Krisje,ik heb vaak knallende hoofdpijn, geen pijnstiller helpt dan en ook heel veel last van gespannen spieren,ik kan mijn ledematen slap houden maar dan nog ben ik niet ontspannen.



Gisteren bij de arbo geweest ,die vraagt nu informatie op bij de psych, ik mag eerst het antwoord lezen voordat het antwoord word verstuurd.



het boek Feniks uit het as, ik heb er heel veel aan gehad, ik heb drie weken nodig gehad om het te lezen, weinig concentratie, maar de types die zijn beschreven zijn zo goed uitgelegd, de oefeningen en de cd ga ik nu afluisteren, ik deed al aan aardingsoefeningen , de cd zal het uitbreiden,denk ik.



voor ontspanning ben ik nu aan het tekenen en schilderen. ik kan me daar nu helemaal in weg laten drijven, een tekenavond is heerlijk ontspannen.

Nog een hart onder de riem: Ja, ik had ook andere kwalen dan "alleen" vermoeidheid. Eigenlijk was vermoeidheid niet eens de ergste kwaal bij mij. Het was vooral slapeloosheid, labiliteit, niet meer alleen durven zijn omdat ik dacht dat ik mezelf niet meer was en daar bang van werd, huilen, paniekaanvallen, hoofdpijn, lage weerstand. Dat laatste mondde weer uit in allerlei ontstekingen zoals een blaasontsteking die maar niet over wilde gaan. Het ergste en meest beangstigende vond ik het 'afwezige gevoel'. Alsof alles langs me heen ging en niks me meer echt raakte. Het gevoel niet aanwezig te zijn. Waarschijnlijk van vermoeidheid, maar ik werd er bang van.



Dus ja: al die klachten kunnen erbij horen. Helaas. Ik ken het gevoel 'als ik die klachten nou eens niet had, dan kon ik werken aan mezelf en er weer bovenop komen'. Terwijl die klachten natuurlijk ook een teken zijn dat het niet goed met je gaat.



Nogmaals sterkte allemaal. Ik zal regelmatig op dit forum kijken en misschien tips geven (of geruststelling want daar had ik zelf het meest behoefe aan). Het voelt goed om mensen te helpen. Is het daar ook nog eens goed voor geweest!

Krisje: Ik probeer ook maar zo vaak mogelijk tegen mezelf te zeggen dat ik hier vast beter en sterker uit ga komen en er zijn momenten dat ik vetrouwen heb, maar dat kan ook zo weer weg zijn. Ik zou dan zo graag kennis willen maken met die 'nieuwe' zelf, want ben het zat om me zo rot te voelen. Maar ja, weet dat het nu eenmaal (veel) tijd nodig heeft....

Je hebt ook helemaal gelijk dat ik niet zo moet nadenken van tevoren over dat feest want hoe meer ik nadenk, hoe meer beren ik op de weg zie en dat alleen kost al een hoop energie. Vind het alleen zo lastig omdat ik me zo rot voel. Ik wil er zo graag zin in hebben.....En ja er zal ook vast weer een dag komen dat we weer vrolijk, energiek en hossend door het leven gaan

Ik heb net als jij ook veel klachten naast mijn vermoeidheid. Buiten dat mijn lijf eigenlijk voortdurend zwaar aanvoelt, voel ik mij regelmatig zeer onrustig en kan ik niet ontspannen of slapen (terwijl ik dat wel zou willen). Ook heb ik veel pijn in nek en schouders waardoor ik weer een dof gevoel in mijn hoofd heb. Ik ken de angstgevoelens en paniekaanvallen helaas ook. Ik huil veel, slaap slecht en heb weinig zelfvertrouwen. Ik ben maar slecht in staat om piekergedachten te stoppen.



Summerxx: we kunnen dan aan elkaar denken het weekend want ook de vrijgezellenparty heeft eem dag,- avond,- en nachtprogramma al sla ik die laatste sowiezo over. Ik herken de gevoeligheid voor prikkels ook en kan me er ook slecht voor afsluiten. Het meest frustrerende aan feestjes vind ik momenteel dat ik geconfronteerd wordt met allerlei vrolijke mensen op een moment dat ik dat niet ben en er op dat moment zelf geen verandering in kan aanbrengen. Ik gun het die anderen zeker heel erg om vrolijk te zijn en te genieten, maar de wens om dat zelf ook te hebben is zo groot! Die acceptatie vind ik lastig.

In elk geval succes van het weekend en hopelijk ook plezier!



Kelinci: Vervelend zeg van je gesprek met de bedrijfsarts. Ik heb ook niet zo'n fijne ervaring met de mijne. Belangrijk (maar moeilijk) is om vooral naar jezelf te blijven luisteren. Doe vooral ook de klusjes die je wilt doen op een moment dat jij die wil doen. Je mag best (te) moe zijn en uitrusten!



Jantine: Jou klachten van toen zijn erg herkenbaar voor me en je weet ze onder woorden te brengen zoals ik ze ervaar. Met de vermoeidheid heb ik ook niet zo'n probleem (al is het er wel constant), maar de angst die voortkomt uit het gegeven dat ik me zo rot voel en dat het niet 1,2,3 over is, vind ik veel erger om mee te dealen. Zeker in het begin vond ik het vreselijk om alleen te zijn omdat ik me wazig en niet mezelf voelde. Eigenlijk vertrouwde ik mezelf niet en was het moeilijk om de dagen door te komen, echt een worsteling.... Rationeel besef ik dat het er blijkbaar allemaal uit moet omdat er een hoop met me gebeurd en mijn hele systeem door systematische afbraak uit balans is, maar ja leuk en makkelijk is anders!

Fijn te lezen dat het nu goed met je gaat, in de eerste plaats voor jou, maar het geeft mij absoluut hoop en vertrouwen voor de toekomst!



Liefs

Hoi!



Allemaal het weekend overleefd? Vervelend van die verplichtingen waardoor je zo geconfronteerd wordt met dat wat je niet kunt, he!



Dit weekend heb ik bewust eens een heel weekend niks gepland...en het heeft me goed gedaan...Merkte dat ik de afgelopen 2 weken aan het afglijden was en kon er niet de vinger op leggen wat er nu aan de hand was...Merk dat ik nog steeds dipperig ben maar dat het wat beter gaat als vorige week...



Ook best een pittige week gehad: bedrijfsarts, psych ,huisarts en gesprek met mijn leidinggevende..



Het gesprek met de bedrijfsarts was redelijk...wel confronterend dat ik nog niet verder op kan bouwen..De bedrijfsarts begon ook over gebruik van medicatie..(waarom ik niet aan de medicatie ben) Maakt me dan onzeker: is het misschien verstandig om aan de med. te gaan...(Terwijl ik ook denk: waar bemoeit hij zich mee..)



Deze week wil ik vooral proberen wat minder mijn best te doen...Ik merk dat ik zo ontzettend bezig ben met beter worden dat ik mezelf daarmee juist niet help...(me te veel opleg)



x

Hallo, heb het weekend weer overleefd. Het feestje viel best nog mee, maar was wel zaterdagavond en zondag total loss. Heb zóveel geslapen en ben nog steeds helemaal op. Heb mezelf beloofd me dit niet meer aan te doen. Niet omdat ik het niet leuk vind maar omdat ik het nog niet kan.



Vanmiddag had ik een afspraak op mijn werk om te drempelen en daarna een afspraak met mijn chef, maar vandaag heb ik een offday. Heb zojuist afgezegd, en van de ene kant ben ik trots nu eens niet over mijn grens heen gegaan te zijn door toch maar te gaan. Van de andere kant voel ik me waardeloos en schuldig t.o.v. mijn chef. Lastig..



@ Juiaatje, ik begrijp je twijfel over medicatie. Is er een bepaalde reden waarom je geen medicijnen wil?



@ Krisje, ik ben nu ook een tijdje aan het drempelen. We hebben een Plan van Aanpak gemaakt.

Hoi hoi,



Zo vanmorgen weer naar school geweest. Maar ben flink moe nu, balen want ik was in het weekend erg moe van vorige week en het ging net weer iets beter. Heb ook weer slecht geslapen vannacht. Ik was van plan om weer een keer in de week te gaan sporten. Maar ik heb er geen energie voor, zeker sinds ik weer taken op school ben gaan doen. Daar voor ben ik een paar keer geweest. Was daarna vaak helemaal op. Hou het voorlopig bij wandelen. Hoe is dat bij jullie?



Juiaatje:Deze week wil ik vooral proberen wat minder mijn best te doen...Ik merk dat ik zo ontzettend bezig ben met beter worden dat ik mezelf daarmee juist niet help...(me te veel opleg) Ik ken dat ja...heb ik ook last van. Probeer dat nu ook minder te doen. Maar is moeilijk..

Ik heb trouwens ook geen medicatie. Ik heb vooral veel last van lichamelijke klachten en vermoeidheid. Daar helpt medicatie volgens mij niet tegen Voel me wel minder depressief, had ik vooral in het begin veel last van. Op het moment gaat dat beter.. Toch heb ik veel goede verhalen gehoord die door de medicatie zich beter voelde. Hoop dat je voor jezelf de juiste keuze kan maken.



Summerx: Goed van je dat je een offdag hebt gehouden. Ik moet ook regelmatig nog nee zeggen. En voel me dan ook weer schuldig. Maar ze hebben ook niks aan ons als het niet gaat... Ik zou trouwens eerst vervangende taken proberen voor je de klas in gaat. Dat is al een hele stap! Ik ben de klas ook nog niet in geweest.. Alles op z'n tijd. Goed dat je merkt dat feestjes nog te veel zijn. Ik moest het ook eerst ervaren om tot die conclusie te komen.



Goed om te horen dat ik niet de enige ben met al die lichamelijke klachten. Al is het niet fijn, kan het nu in ieder geval beter accepteren dat het er bij hoort. Heb al zo'n 50 blz gelezen van het boek Als een Feniks uit de as. Erg interessant en herkenbaar! Maar goed ga weer even bijslapen!



Groetjes Kris

@ Summer, Lastig he die dubbele gevoelens...Goed dat je voor jezelf gekozen hebt!



@ Krisje, Geen puf hebben om te sporten herken ik wel...Ik probeer iedere dag wel voldoende energiegevende dingen te doen...dus me niet alleen maar op te laten slurpen door mijn werk..Daarnaast fiets ik 3x per week een uur als ik naar mijn werk ga en probeer ik de andere dagen een flink eind te wandelen..



Vandaag een k* dag waarop ik ff helemaal niks moet...Gesprek met de psych heeft me een rotgevoel opgeleverd...Merk dat ik meer last heb van depressieve klachten en de schema's ed me de neusgaten uitkomen



De reden dat ik twijfel over medicatie is de angst om dan niks meer te voelen...Dat heb ik nl de afgelopen 15 jaar als "strategie" gehad en ben blij dat ik nu weer "normaal" voel. Daarnaast ben ik net 30 kilo afgevallen (in een jaar) en voor het eerst sinds jaren echt weer slank...iets waar ik best trots op ben (voel me voor het eerst sinds jaren weer blij met mijn lijf/mooi) ben als de dood dat ik superveel aan ga komen...Ik zie ook wel dat het misschien net het zetje kan zijn wat ik nu nodig heb omdat ik het gevoel heb weer af te glijden...

@ Krisje, ik heb ook echt geen puf om te sporten. Probeer wel regelmatig te wandelen maar ook dat valt niet mee met die verschrikkelijke vermoeidheid. Ben nog nooit zó moe geweest als nu. Slaap ook nog steeds bijna niet.

Wat betreft hervatten van werk: mijn chef heeft een aantal taken opgesteld waar ik uit mag kiezen.



Ik zit nu al een tijd thuis en heb ondertussen een paar keer "gedrempeld" maar toch moet ik er absoluut nog niet aan denken weer wekelijks 2/3 uur per week te gaan werken. (dat is namelijk de bedoeling van de arbo-arts na half april). Zou je er ooit wel klaar voor zijn, en wanneer weet je dat?



Vandaag ben ik naar de haptonoom geweest, daar kom ik altijd wel opgelucht vandaan. En ik heb vandaag min of meer besloten over te stappen naar een andere psycholoog, ik heb geen klik met degene waar ik nu ben. Dit was eigenlijk van het begin af aan al zo en ik heb het gevoel dat ik geen steek verder kom. Er zit steeds zoveel tijd tussen elke afspraak (nu zelfs 5 weken). Vanaf december tot nu ben ik nog maar 5 keer geweest dus het schiet echt niet op. Ik ga het er van de week met de huisarts over hebben.



@ Juiaatje, ik herken je angst voor medicijnen wel, evenals de angst om er dikker van te worden. Die angst heb ik namelijk ook, de laatste twee jaar ben ik namelijk al aangekomen en ik wil echt niet nog dikker worden het kost me al zoveel moeite op gewicht te blijven. Ik heb er heel lang over getwijfeld maar slik nu toch medicijnen, ik wil zó graag beter worden.



@ Es82, ben ook heel benieuwd hoe jouw weekend was?



@ Kelinci en Josske hoe gaat het met jullie?

Hoi,hoi,



Ook ik schrap de laatste maanden veel sociale gelegenheden, maar het feestje van afgelopen weekend kon ik echt niet laten schieten en ergens wilde ik dat ook niet (heel dubbel, want ik zag er ook tegenop), want het ging om mijn beste vriendin. Ik ben erg blij dat ik geweest ben, want tegen mijn verwachtingen in, heb ik echt een heel leuke dag gehad!

Ik ben er wel erg moe van, maar dat heb ik er wel voor over....

Op dit moment gaat het redelijk, ben vooral moe. Ik houd er echter rekening mee dat het kan gaan schommelen allemaal, dat zal de eerste keer niet zijn......



Ik ben de laatste tijd ook minder mijn best gaan doen. Hoe moeilijk het me soms nog af gaat, ik probeer de dingen te nemen zoals ze zijn en mijn eigen grenzen te bewaken. Kort gezegd; ik doe wat ik wil en waar ik zin in heb en wat ik echt niet wil of wat niet goed voelt doe ik niet. Ik ga best nog wel eens de mist in maar het voelt beter dan toen ik maar voortdurend hard bezig was met beter (moeten) worden. Dit is trouwens bezig zijn met beter worden, want door jarenlang alleen maar dingen doen die 'moesten' op een manier zoals ik dacht dat anderen van mij verwachten, ben ik de verbinding met mezelf en wat ik leuk vind helemaal kwijt geraakt. Daar kom ik nu langzaamaan achter......



Krisje: Echt sporten in de sportschool lukt mij ook niet, maar dat heeft ook te maken met de drukte en de harde muziek die daar vaak op staat. Ik heb wel even aan yoga gedaan en dat was fijn. Ik ga dat denk ik weer doen. Verder wandel en fiets ik zo vaak mogelijk en ga ik proberen weet te skaten zodra het weer meezit. Probeer jezelf vooral nu niet op te leggen dat je minstens 1x in de week wil sporten. Je zult alleen maar teleurgesteld zijn (in jezelf) als het niet lukt. Je bent nu erg vermoeid en dat mag ook (ook al is het niet leuk). Probeer je niets voor te nemen maar ga sporten op het moment dat je denk he nu heb ik er zin in,het gaat en het voelt goed.



Ik doe momenteel ook vervangend werk en dat bevalt aardig. Ik moet echter nog niet aan mijn eigenlijke werk denken dus dat probeer ik dan ook maar zo min mogelijk te doen. Volgende week ga ik 3x 4 uur werken. Ik ben erg bang dat het allemaal te snel gaat.....



Summerxx: Goed dat je naar een andere psych gaat. 5 weken tussen gesprekken is veel te veel. In deze moeilijke periode helpt het juist als je je verhaal regelmatig kwijt kan en is de professionele feedback mooi meegenomen. Het is zeker belangrijk dat er een klik is! Succes!!



Groetjes

Hoi allemaal, ik kom even weer buurten.



Juiaatje wat fantastisch dat je 30 kg bent afgevallen ! Petje af hoor en ik kan mij dan voorstellen dat je bang bent aan te komen door medicijngebruik.



Summerexx ik vind er ook hele lange tijd tussen zitten. Groot gelijk dat je het bespreekbaar maakt. Fijn dat je uit een aantal taken mag kiezen wat je doet op het werk en dat je niets opgedrongen wordt.



Ess82 Wat positief om te lezen dat je van je zelf steeds minder moet. Ik kan het heel goed gebruiken voor mijzelf.



De afgelopen dagen zijn voor mij heel vervelend geweest. In hele korte tijd komen de psychische klachten weer naar boven. Ik gebruik sinds een paar weken hormonen en deze kunnen een negatieve neerslag hebben op de psyche. Ik ga morgen naar de huisarts aan te geven dat ik wil stoppen met het spul en ik zal om hulp te vragen; waarschijnlijk gaat dit -als het aan mij ligt- in de vorm van AD. Ik heb geaccepteerd dat ik nu ondersteuning nodig ben. Ik hoop dat mijn huisarts er net zo over denkt.



Deze week heb ik een nare ervaring gehad. Een collega van mij is gevraagd of zij een aantal taken van onze LG over wil nemen. Ik merk dat ik heel onzeker van deze situatie wordt. Ten eerste beschouw ik deze collega als mijn maatje en wanneer zij taken van onze LG erbij gaat doen, ben ik bang haar te verliezen als sparring-partner. En er komt toch een stuk jaloezie naar boven, omdat ik vroeger (lees voor mijn burn-out) ook nog wel eens bij zaken betrokken werd. Nu merk ik hier niets meer van en voel mij steeds meer buitengesloten. Voor mijn eigen rust moet ik het misschien maar bespreekbaar maken tijdens de evaluatie komende dinsdag met LG. Overigens is het een kanjer van een collega hoor !

hoi allemaal. Ik heb een vraag aan jullie. Ik weet niet of iemand hetzelfde ervaren heeft, maar ik ben benieuwd hoe jullie hier mee om gaan of zouden gaan...

Begin mei ga ik weer verder kijken met de bedrijfsarts over hoe nu verder. Het moment van reintegreren op het werk komt nu echt akelig dichtbij.

Het is niet zo zeer het werken zelf waar ik tegen op zie maar meer het feit dat ik mijn collega's weer onder ogen moet gaan komen. Sinds ik vanaf half januari thuiis zit heb ik NIETS van hen vernomen. Geen kaartje, geen mailtje, geen belletje, gewoon helemaal niets.... Nou had ik de weken voor ik thuis kwam te zitten al helemaal geen lekker gevoel meer bij hen, maar dit dikt dat natuurlijk nog even flink aan.

Ik ben er gewoon echt bang voor, kan er niet van slapen, krijg het er benauwd van en als ik er echt over ga nadenken zelfs paniekaanvallen.

Het enige wat ik me kan bedenken is: IK WIL NIET, IK WIL NIET, IK WIL NIET



In het dagelijks leven gaat het redelijk ok met me nu, maar hiervoor voel ik me nog helemaal niet sterk genoeg. Ik ben zo bang dat ze me zo weer de vernieling in zullen werken en ik zo weer terug bij af ga zijn



solliciteren lukt me nu even niet, ik kan me er gewoon niet toe zetten om er goed voor te gaan zitten en een goede brief de deur uit te krijgen. Ik heb dat voor deze week dan ook maar even van me afgezet en alleen maar lekker geklust in huis (wat errug leuk is geworden allemaal!!)



ik hoop dat jullie misschien ervaringen of tips hebben die me kunnen helpen. Ik weet het zelf echt niet....

Hoi Allemaal,



Vandaag een heerlijk dagje sauna gehad. Ik was zo moe door school (gister) en door de sauna knap ik altijd weer wat op, zeker nu de zon zo lekker scheen. Ben in m'n eentje geweest en dat vind ik best goed van mijzelf:). Toen ik terug kwam had ik een bloemetje voor m'n deur van mn bovenschools directeur. Erg lief!



Sumerxx: Ik was er voor mijn gevoel ook nog niet klaar voor om 2/3 uur in de week weer te gaan werken. Je moet gewoon ervaren hoe het gaat en voelt. Ik merk dat ik nog steeds helemaal op ben als ik weer op school ben geweest. Zeker nu ik twee keer in de week ga. En vraag me soms ook af of ik niet te snel ga.. Maar goed blijven aangeven achteraf aan je leidinggevende hoe het is gegaan en van daaruit verder kijken.

En inderdaad 5 weken tussen gesprekken is inderdaad veel te veel! Hoop voor je dat je snel een andere vindt!



Ess82: Goed idee van dat skaten. Dat deed ik eigenlijk ook altijd. Maar dat staat al twee jaar op een laag pitje. Als de zon schijnt en ik me er goed genoeg voel ga ik dat ook weer proberen op te pakken. Veel fijner dan in zo'n drukke sportschool waar ik veel te veel prikkels ervaar.

Hoe voel jij je als je een ochtend gewerkt hebt? Ben je daarna ook nog zo ontzettend moe?



Lentezon82: Vervelend dat je zoveel last weer had van psychische klachen. Knap dat je nu accepteert dat je ondersteuning nodig hebt, ben benieuwd of je huisarts mee werkt! Knap dat je je gevoel bespreekbaar gaat maken bij je leidinggevende. Ik hoop voor je dat het je rust geeft.



Kelinci: Wat vervelend dat je niks van je collega's hebt vernomen. Ik begrijp dat, dat niet echt een fijn gevoel geeft als je straks weer moet beginnen. Je bent dus ook nog niet wezen drempelen op je werk? Ik weet dat ze bij mij op m'n werk hadden aangeraden niet te veel contact op te nemen omdat ik me even helemaal af moest sluiten van school. Dus ik had ook niet heel veel gehoord. Ik kreeg als opdracht voor ik weer begon om telefonische een collega waar ik redelijk mee op kon schieten te bellen. Zodat de stap naar school weer wat kleiner werd. Heb je niet één collega waar je wel een klik mee had? Probeer anders te overleggen met je psycholoog hoe je dit aan kunt pakken. Maar probeer er niet te veel tegen op te zien. Zie het drempelen vooral als een oefening voor jezelf. Bij mij viel het allemaal reuze mee. Er zijn altijd wel mensen die het wel begrijpen en probeer aan de rest gewoon maling te hebben. Ik weet het, het is makkelijk gezegt..

Fijn dat je afleiding hebt aan het klussen thuis!



Groetjes Kristel

Hallo allemaal,



Er zijn problemen geweest met de snelheid van het forum. Daarom worden topics met 2500 postings gesloten. Zouden jullie svp een nieuw aan willen maken, dan kan hier een slotje op.



Bedankt.

En hier is deel 2:



Burn-out wie ook??? - deel 2

Never mind, heb het al gevonden..