burn-out wie ook??

Summerxx, ik zou niet weten of kiraforte invloed heeft op de pil, ik denk dat je daar beter een arts of apotheker kan gaan vragen.

Ook de vrij gevestigde psych wordt vergoed, tenminste, ik krijg het wel vergoed.



Ik heb dan een burnout met een depressie,ik heb een vreselijk kort ,lontje en ik heb ook te weinig energie gehad om die in mijn relatie te stoppen.

Het vraagt van een partner heel veel geduld en ook inlevingsvermogen,want ook een herstellende burnouter is moe,moe en nog eens moe. Hoeft niet altijd in het hoofd te zitten maar ook lichamelijk kan je ontzettend moe zijn.

Sprakss,ik weet niet of je vriend onder behandeling is maar misschien is het goed om een keertje ook een gesprek te hebben met de behandelaar,of je vraagt een gesprek aan met een deskundige op dit gebied.

Je partner is veranderd in ijn gedrag en er zal ook een stukje van zijn persoon/gedrag/gedachten blijvend zijn veranderd.

Goed te lezen dat de bedrijfsartsbezoekjes van vandaag goed gelopen zijn! Ik moet volgende week woensdag weer en knijp 'm er eerlijk gezegd nu al voor. Ben bang te horen weer aan het werk te moeten. Als ik nadenk acht ik die kans vrij klein omdat ik pas net 4 weken thuis zit... maar m'n werkgever trekt zo aan me dat ik meteen weer denk dat de bedrijfsarts ook wel over werkhervatting zal gaan beginnen. Ik zit me nu al voor te bereiden op hoe ik duidelijk kan maken daar nog helemaal niet aan toe te zijn... gelukkig wil m'n vriend weer met me mee en zal hij ingrijpen wanneer ik me toch weer laat platlullen door de bedrijfsarts. Ik kan heel moeilijk tegen "vreemden" zeggen dat het niet goed met me gaat. Voelt als falen voor me...



Ik wacht op een telefoontje van de psychologe die ik benaderd heb voor een afspraak. Op de site stond dat ze doorgaans een wachtlijst van 4 tot 6 weken heeft. Dat valt dus nog mee zo te lezen. Ik wil liefst wel een psycholoog in de buurt omdat autorijden erg vermoeiend voor me is nu. M'n vriend heeft geen rijbewijs, dus wat dat betreft sta ik er wel alleen voor.



Mijn vriend heeft vroeger zijn moeder depressief meegemaakt,verslaafd aan anti-depresiva en haar zelfs in een kliniek daarvoor gehad. Hij kent de klappen van de zweep. Ik merk dat het lastig voor hem is maar hij gaat er meestal erg goed mee om. Hij is erg geduldig en zorgzaam voor me.

Ik moet wel zeggen dat ik me soms echt heel schuldig voel als ik weer eens uit de bocht schiet, m'n humeur ineens weer omslaat, ik neerslachtig ben, etc.... Ik probeer voor hem dan ook zo vrolijk en gezellig mogelijk te zijn. Helaas lukt me dat gewoon niet altijd. Op zijn tijd word alles weer even te veel en komt het er toch weer uit.



Morgen m'n 1 na laatste vitamine B injectie gaan halen. Die hebben wel hun werk gedaan. Voel me lichamelijk wel al wat fitter. Ben niet meer zo bek af van alleen maar een trap oplopen bijvoorbeeld.

M'n concentratievermogen is wel ver te zoeken. Daarnaast ben ik zo vergeetachtig als wat.... vergeet de oven uit te zetten.. gister heeft de frituur dankzij moi een paar uur aangestaan... vergeet de auto op slot te doen... maak een boodschappenlijstje en vergeet die vervolgens mee te nemen.. dat soort dingen.

De angstaanvallen blijven ook aan de orde van de dag en ik slaap daardoor ook erg slecht. Lig hele nachten wakker erdoor.



Hoe lang duurde het bij jullie voordat jullie weer (voor een deel) aan het werk moesten? Ik weet dat het voor ieder weer anders is, maar hier loop ik zo over te malen dat ik er gek van word

Ook ik heb de bedrijfsarts weer overleefd

Kleine opbouw in uren, voelt wel goed..



@ Summer, fijn dat je nog thuis mag blijven!

Ik denk dat het belangrijk is om te doen wat goed voor jezelf voelt wat betreft de AD..Ik vind eerlijk gezegd dat de bedrijfsarts daar niks mee te maken heeft...

Zelf gebruik ik Sint Janskruid en 5htp..Heb het idee dat ik er iets minder down door ben en wat minder pieker..(heb idd gehoord dat de werking van de pil minder is met st Janskruid)



@ Sprakss, welkom!



@ Kelinci, ik hoop dat je snel terecht kan bij de psycholoog!

Ik denk dat het inderdaad voor iedereen weer anders is wanneer je weer aan het werk moet/kan...

Bij mij was dat na ongeveer 3 maanden...



@ Josske, fijn dat het goed verlopen is!

Ik ben na 3 maanden voor 2 uurtjes per week gaan werken, eerst op een andere locatie.

Maar door slechte concentratievermogen en ook door de werkdruk, is me het teveel geworden en heb ik in overleg met de huisarts en ook de bedrijfsarts gekozen voor een andere locatie.

Dit gaat stukken beter,mijn hoofd is dan niet zo intens moe als ik arriveer op het werk.

Kelinci,niet bang zijn, het is juist heel goed dat je je vriend mee neemt naar het gesprek,het is een goede ruggensteun.

Ik heb de eerste serie gesprekken ook gevoerd met een goede kennis erbij.

Slechte concentratie, vergeetachtig,je moest eens weten wat ik allemaal ben vergeten en wat voor rare dingen ik heb gedaan het afgelopen jaar.Hoort er allemaal bij.

Juliaatje, ik heb naast de sintjanskruid ook rhodiola rosea, deze geeft meer geestelijk veerkracht en haalt de scherpe randjes eraf en geeft ook meer energie.

Zal eens googlen wat 5htp is.

Ik las dat er testen zijn geweest met sintjanskruid en met AD en het blijkt dat SJkruid net zo goed helpt als AD en niet de bijwerkingen heeft als AD.

ik heb m'n therapeutje al gevonden geloof ik In de vorm van het liefste konijntje ever!

Ik lag net effe op de bank vanwege flinke hoofdpijn. Komt hij bij me en begint m'n hele gezicht grondig te likken. Wat is dat lekker ontspannend zeg!!! Hij bleef maar door gaan, alsof hij mijn spanning kon voelen ofzo



Moet zeggen dat m'n konijntjes zowiezo goede therapie voor me zijn!!



Het sneeuwt hier weer flink. Morgen maar weer een lekkere wandeling maken in de sneeuw

thanks josske! Ik vind het echt heel lastig om ermee om te gaan en betrek zijn gedrag vaak op mij: vindt hij mij minder interessant (vanwege minder interesse tonen), heeft hij geen zin om iets de doen met mij? Maar ik weet dat ik dit niet moet doen, het ligt puur aan zijn Burn-out. Maar daar ben ik niet altijd zeker van...

daarom vind ik die tip om eens een keer met zijn therapeut erover te praten heeeel goed. Misschien dat ik dan wat meer inzicht krijg en er beter mee om kan gaan!

Hoe bedoel je dat zijn persoon/gedraag/gedachten blijvend zijn veranderd? Hoe kan dit veranderen?

x

De manier van in het leven staan, grenzen bepalen,omgang met partner, familie, dat zijn dingen die kunnen gaan veranderen.

En soms is de verandering ook blijvend, hij zal bv vaker nee gaan zeggen ,terwijl dat voor de burnout mischien niet gebeurde.

Ik ging voor een jaar terug niet alleen iets bezichtingen,bv museum,als mijn partner geen zin had om mee te gaan dan bleef ik thuis, nu niet,dan ga ik alleen.Dat is een verandering die ook blijft, want alleen iets gaan bekijken zonder rekening te houden met partner,is voor mij bevrijdend geweest, mijn smaak is anders dan de zijne.

Ja dat is me inderdaad al opgevallen. Hij wil vaker dingen alleen doen, lijkt minder blij met me te zijn. Geeft minder vaak zijn gevoelens over mij bloot. Maar zou zijn gevoel voor mij ook daadwerkelijk minder zijn geworden? Misschien wat afgevlakt, daar ben ik bang voor. Ik hoop dat dit hem niet laat beslissen ermee te stoppen.

Josske, Wat fijn dat je niet alleen de gesprekken in hoeft met je LG en het is weer een hele stap om in uren uit te breiden. Lukt het je ook te genieten van het werk of is het een strijd om de uren vol te maken ?



Juliaatje, fijn dat je een goed gevoel hebt bij de urenuitbreiding. Je geeft aan dat het niet een grote uitbreiding is, maar dat hoeft ook niet. Alle kleine stapjes voorwaarts zijn goed !



Summerexx, ik was ook heel erg tegen het gebruik van de AD, maar heb het uiteindelijk wel een tijdje genomen. Het heeft mij denk ik door de moeilijkste tijd heen geholpen.



Sprakss, wat je schrijft over je partner herken ik in mijzelf. Ik kan door hele kleine dingetjes weer helemaal van slag zijn.



Kelinci, wat leuk dat therapie soms uit onverwachtse hoek kan komen ! Geniet maar lekker van je konijn. Ik "moest" gelukkig niet aan het werk. Ik heb het zelf aangegeven, maar ik heb uiteindelijk drie maanden helemaal thuis gezeten.



Het lijkt weer goed te zijn tussen mij en mijn LG na het akkefietje van vorige week. Komende week heb ik weer met hem de tussen-evaluatie. Eerlijk gezegd zie ik er tegen op en zit mij af te vragen of ik alles nog wel tegen hem zal zeggen. Ik heb altijd een hele goede band met hem gehad; we konden alles heel open en eerlijk tegen elkaar zeggen. Maar ja, als ik niet eerlijk tegen hem ben, kan ik net zo goed met de gesprekken stoppen en da's nu ook niet de bedoeling ! Dus gooi ik het komende week maar bij hem op tafel dat ik toch behoorlijk last heb gehad van het gebeuren. En misschien is het beter dat ik er niet op terugkom. Ik zie wel wat ik doe.



Ik heb gisteren St.Janskruid gekocht. Ik ervaar toch nog steeds teveel emoties en ik ben zo ineens down. Misschien dat het kruid dit enigszins kan afvlakken. Ik zie dat hier meerdere mensen het gebruiken. Weten jullie hoelang je het moet gebruiken voordat het werkt ?

11-02-2010, 16:13

..............Josske, Wat fijn dat je niet alleen de gesprekken in hoeft met je LG en het is weer een hele stap om in uren uit te breiden. Lukt het je ook te genieten van het werk of is het een strijd om de uren vol te maken...................



Dit deed ik in het begin van mijn ziekte, ik kon niet eens goed nadenekn,laat staan voor mijzelf opkomen. Vandaar dat ik iemand naast me had staan/zitten.

Als er weer hele belangrijke gesprekken moeten worden gedaan,neem ik weer iemand mee en ik ONDERTEKEN niets.

Het werk is best leuk, alleen als ik 2 uur zelfstandig werk, dan ben ik behoorlijk afgenaggeld en slaap ik voor de rest van de middag.



Sint Jans kruid, werking start heel langzaam na ongeveer 3 of 4 weken zal je je iets beter kunnen gaan voelen, Ook de AD van de huisarts heeft deze lange inwerkingstijd nodig.

Vandaag heb ik het gesprek met mijn chef over het Plan van Aanpak, ben er zó nerveus voor en heb heel slecht geslapen. Heb me zo goed mogelijk geprobeerd voor te bereiden en als het me niet aanstaat onderteken ik niets. Hoop alleen dat het me ook lukt dat te zeggen tegen mijn chef.



@ Sparks, in het begin wilde ik alleen maar slapen, slapen, slapen , wat overigens niet lukte en nog steeds slaap ik slecht.

Ik schrik van het minste geringste, huil heel snel, dingen die ik vroeger leuk vond daar vind ik nu niks aan of ik heb er de energie niet voor. Ik denk dat je je partner het best zo veel mogelijk ruimte kunt geven, een burn-out moet je ook zélf doorheen, je moet het accepteren en pas daarna kun je eraan gaan werken.

Hallo allemaal,



Ook ik wil me graag aansluiten bij dit forum. Zelf zit ik nu zo´n 2,5 maand thuis met een burn-out en helaas heb ik het gevoel dat het einde nog lang niet in zicht is. Jullie verhalen zijn allemaal zeer herkenbaar en omdat ik weet hoe heftig en pijnlijk het allemaal kan zijn, leef ik met iedereen mee!! Ik heb dus alle verhalen gelzen, maar het lukt me waarschijnlijk nog niet om de verhalen aan de juiste personen te koppelen. Ik hoop jullie middels dit forum wat beter te leren kennen en voor iedereen met burn-out klachten (of met een partner met dergelijke klachten) heel veel sterkte!!



Toen ik ruim 3 maanden geleden tot de conclusie kwam dat het niet meer ging, heb ik bij mijn leidinggevende aan de bel getrokken. Helaas werd hij de dag erna ontslagen waardoor ik weer helemaal opniew moest beginnen. De eerste 2 weken heb ik nog getracht een soort van halve dagen te werken, maar nadat ik geveld werd door een buikgriep ben ik ´gebroken´ en zit ik thuis. In die periode heb ik diepe dalen gekend, maar er waren zeker ook betere momenten. Nu maak ik weer een dal door en ben ik vreselijk gespannen, angstig (tegen het paniekerige aan) en pieker ik me suf over de toekomst waardoor ik alleen nog maar angstiger wordt....... Zo´n terugval is ernorm frustrerend omdat ik hoopte dat het op een gegeven moment alleen maar beter zou gaan. Onbewust neem ik het mezelf ook een beetje kwalijk omdat ik hard werk aan mijn eigen herstel. Daarnaast wil ik zo graag van dat ´nare´ gevoel af en ervaar ik dat als frustrerend als het niet lukt. Ik weet niet in hoeverre dit voor jullie herkenbaar is, maar vaak zou ik wel even aan het ´nare´ gevoel willen ontsnappen en gewoon mijn vrolijke zelf te zijn. Ik ben ook gewoon zo ontzettend moe van alles! De nare momenten maken me bang voor alles wat me nog te wachten staat, terwijl ik ook momenten heb dat ik me beter voel en er echt voor wil gaan.... Die constante golfbeweging is ook weer erg vermoeiend. Net als een aantal van jullie, slaap ik ook erg slecht en zo is het moeilijk bijtanken. Ik heb wel slaaptabletten gekregen van de huisarts, maar die probeer ik zo weinig mogelijk in te nemen omdat ik weet hoe verslavend ze kunnen zijn. Ook praat ik wekelijks met een psychotherapeute en dat is wel fijn. Er zijn echter zoveel thema´s (ook onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden) waar ik aan moet werken, dat ik het ook wel zwaar vind.

Ook na nu na 2,5 maand vind ik het bij vlagen nog heel lastig om te accepteren dat ik burn-out ben en alle klachten heb die daarbij komen kijken. Ik vind het pijnlijk om mezelf zo zien te veranderen terwijl ik weet hoe leuk de dingen kunnen zijn.



Ondanks dat ik zelf in de put zit, heb ik wel een aantal tips die mij erg hebben geholpen en nog steeds helpen. Zo heb ik een boek gelezen; Als een feniks uit de as, herstellen en voorkomen van een burn-out geschreven door Annejet Rumke. Daarin heb ik niet alleen veel herkenning gevonden en achtergrondinformatie, maar ook oefeningen die bijdragen aan herstel. Ook zit er bij het boek een CD met ontspanningsoefeningen en één van die oefeningen helpt mij nu dagelijks om beter in slaap te komen. Ook regelmatig naar buiten te gaan, onder de mensen komen en kleine gewone dagelijkse dingen doen, helpen mij soms de dag door.



Dat was het even voor nu. Hopelijk treffen we elkaar hier nog en ik hoop van harte dat het met iedereen (incl. mezelf) snel weer beter gaat!

Hoi ess82, welkom hier. Wederom een heel herkenbaar verhaal.

Hoop dat je net als ik hier steun vind en herkenning



Hebben jullie het ook dat je soms een dag of 2 nergens last van lijkt te hebben, gewoon vrolijk bent en eigenlijk alleen een beetje moe... en dat het dan daarna ineens weer compleet omslaat en het lijkt alsof je van die twee dagen nog even een extra klap aan ellende krijgt?



Ik denk dat ik onbewust, ook voor m'n vriend, probeer het vervelende aan de kant te zetten en dus vrolijk te zijn enzo. Maar het lijkt alsof me dat telkens toch weer inhaalt....

Ik heb me hier een week of 2 geleden ook aanfgemeld maar is zo'n hoop gebuerd, dat ik geen puf meer had om hier t reageren.



Ik ben inmiddels 2x bij een psychotherapeut geweest, maar ik twijfel nu heel sterk of dat de juiste is voor mij. Het gaat maar de hele tijd over waar ik het voel etc. En ik ben niet zo'n "gevoelsmens". Ben me dan alleen aan het concentreren op waar ik iets voel etc. Dus misschien dat ik toch morgen beter op zoek kan gaan naar een psycholoog. Waar ik geen tekeningen hoef te maken etc.



Ben anderhalve week geleden naar de arbeidsdeskundige geweest. Verhaal verteld, maar was enigszins op mijn hoede. Haar conclusie: jonge moeder van 2 kindjes dus moest maar op zoek naar andere baan. Vond ik een verrassende uitkomst. Zij ging meteen vacatures bekijken. En burn-out bestaat niet volgens haar.

Dag erna ging ik naar mijn werk, voelde me weer "mans genoeg". Gesprek met LG en die dacht dat mijn probleem nu opgelost was. Ik zei dat ik me nog breekbaar voelde en dat ik veel problemen had met mijn administratie (ben juf) zag de kinderen echt niet voor me. Wist echt niet meer of ze nu iets konden oid. Daar schrok ze van, want ze dacht echt dat het probleem was opgelost.

Zij heeft toen mijn team ingelicht, maar wilde niet neerzetten dat ik op grens zat van overspannen/ burn-out. Dus het gegooid op wennen aan nieuwe gezinssitatie in combi met weer werken. En dat ik op zoek ga naar een nieuwe baan. Op dat moment vond ik dat wel oke.



Paar dagen later moest ik naar de ARBO (omdat ik volgens eigen zeggen nog niet aan de volle bak kon) Die man zag wat de arbeidsdskundige had geadviseerd en die wist al na 5 minuten dat er niets aan de hand was. Moest gewoon weer vol aan de slag. (daarvan was ik dus weer van de slag)



Woensdag weer begonnen met werken, wel was er vervanging zodat het werk iets lichter was. Woensdag ging redelijk (halve dag), maar donderdag was echt heel vermoeiend. Na school meteen naar huis en de vergadering niet bijgewoond. Was echt helemaal op. Toen ik 's avonds zat viel ik meteen in slaap. Vrijdag voelde ik halverwege de dag al dat ik hartstikke moe was en ik voelde echt mijn energie wegebben. 's Middags mocht ik dan wat administratie doen. Heb anderhalf uur naar mijn scherm gekeken. iets uitgeprint en een document geopend.

Ik zag mijn LG bij het kopieerapparaat en ze zei toen dat ik na de voorjaarsvakantie weer volledig aan de slag kan, had ze gehoord van ARBOarts. Ze had geen tijd voor een gesprek. Later heeft ze in de mededelingen gezet dat ik weer vol aan de slag ga.



Ik voel me hier zoooo K*T door. De ARBOarts die zegt dat er niets me aan de hand is. School die vindt dat ik meteen aan de bak kan.

Ik heb nu mijn 3 dagen gewerkt en ik ben gebroken! Weet echt niet hoe en wat. Denk dat ik maar weer naar de HA ga van de week. Want dit gaat hem zo niet worden. Ik ben bereid te werken, maar ik kan niet meteen alles weer vol gaan doen.



Voel me ook heel gepasseerd door LG. Ze had die mededeling ook later kunnen doen als ze met mij een gesprek heeft gehad.

Nu ik nadenk over die mail, baal ik ook. Ze wilde gewoon niet neerzetten wat ik heb, wnat nu is het allemaal sneller opgelost.



Een andere baan lijkt me fijn,maar in het onderwijs is dat nu erg moeilijk. Heb al op heel veel gereageerd. Of ze hebben iemand voor NU nodig en dat gaat niet met opzegtermijn. En als ik niet voor 1 fmrt op zeg, heeft het voor dit schooljaar geen zin meer. Dan kan ik pas beginnen per 1 juni, terwijl de zomervakantie begint op 1 juli.

LG had beloofd om een dag te minderen, maar daar heb ik nog niets op gehoord.



Ik vind het zoooo frustrerend dat er zo met me om gegaan wordt. "Nee er niets aan de hand!".



Zo, dat lucht nu even op!!!!

Jeeetje Bieb, wat verschrikkelijk en enorm frustrerend. Nu is het wel een beetje "algemeen bekend" dat je meestal op weinig begrip van LG kunt rekenen maar het is toch wel heel belangrijk en fijn om een arbo-arts achter je te hebben staan. Hoe kan (durft) die arbo-arts een burn-out te ontkennen omdat het "niet bestaat"?! Ik denk dat het wel verstandig naar je huisarts te gaan, want dit gaat zo de verkeerde kant op. Wens je heel veel sterkte!!

Kelinci, wat je schrijft is ook voor mij erg herkenbaar. Ik kan me dagen redelijk goed voelen (wel moe maar dat ben ik al zo lang constant) en dan is het ineens mis. Aan mijn omgeving probeer is het altijd uit te leggen alsof het lijkt dat ik 10 stappen terug heb moeten doen. Het frustreert me dan en mijn valkuil is dan dat ik vooral veel ga nedenken en piekeren over het waarom van een terugval wat het er natuurlijk niet beter op maakt.

Ik kan me ook goed voorstellen dat je soms ´gemaakt´vrolijk doet voor je partner of gewoon omdat je zelf zo graag weer vrolijk wilt zijn. Als dat onoprecht is, krijg je daar denk ik idd een terugslag van. Maar vergeet niet dat ondanks dat je in een dergelijk proces zit en alles anders en minder leuk is dan voorheen, je wel degelijk leuke momenten kan en mag beleven. Juist van de goede momenten moet je het hebben!!



Bieb, wat een verhaal zeg. Enorm vervelend dat je op zo weinig begrip kunt rekenen vanuit je werk. Zij missen je natuurlijk als goede kracht, maar het is voor jou al vervelend genoeg om je zo vermoeid te voelen. Je hebr er ook nog een gezin naast en dat lijkt me best zwaar (zelf heb ik geen kinderen). Ik hoop dat er mensen uit je gezin, familie en vriendenkring zijn die wel achter je staan. Wat het is een vervelende situatie, maar een beetje begrip doet je dan toch goed.

Wat een berichten allemaal hier zeg!



Bieb wat een k* situatie zeg..Verstandig dat je naar de huisarts gaat!



Ess82, welkom!

Bedankt voor de boekentip, direct besteld bij de bieb!



Sinds ik een burnout heb plan ik de zondag echt helemaal niks en dat bevalt super! Merk dat ik zo relaxter de week weer in ga..(zou ik altijd wel willen blijven doen maar werk in de zorg dus dat gaat niet lukken..)

Zijn er hier meer mensen die een mindfulnesstraining hebben gevolgd? Ik heb er echt veel baat bij! Merk dat door het mediteren het slapen een stuk beter gaat..ik meer rust heb gevonden.

Ik heb geen mindfulnesstraining gevolgd, het lijkt me wel leuk toe om zoiets te gaan doen.

Op dit moment ben ik bezig met een cursus taichi ,ik kom daar heel ontspannen van terug terwijl het wel inspannend is om de passen en de bewegingen onder de knie te krijgen.

Ik kan geen twee dingen tegelijk leren,ik oefen nu de passen en dan de volgende keer de arm beweging en dan kijken of ik het ok tegelijk kan uitvoeren.

Hoe is het geaan Bieb?? ga je toch weer contact opnemen met de huisarts ???

Ess82, mooi boek,ik heb het besteld bij bol.com, ik had het al besteld en toen las ik jouw berichtje erover.

Afgelopen weekend een paar uur gewerkt,het was totaal anders, amper structuur gehad waar ik me aan kon vast houden,ik was gebroken toen ik weer thuiskwam.

Ik heb de zondag nodig gehad dom weer bij te komen en ik heb het gevoel dat ik nog steeds een stukje terug zakt in de put.



Ik ben nu aan het naaien,ik kan het ook zo weg leggen,ik wil me geen druk opleggen dat het vandaag nog afmoet.

Hallo allemaal, hoe gaat het hier? Heb een druk weekendje gehad en merk dat ik de hele week al last ervan heb en "niet op gang kom".



Slaap nog steeds zo enorm slecht, vaak maar 3 à 4 uurtjes per nacht en dat breekt me echt op nu. Mijn huid en haar zien er sinds de burn-out ook echt heel slecht uit, hebben anderen dat ook?

@summerxx: Ik slaap ook enorm slecht. Kan heel slecht in slaap komen, doe er soms meer dan 3 uur over. En wanneer ik dan slaap is het zo licht dat ik het idee heb alles mee te krijgen. Hoor m'n konijnen door hun kooi lopen een kamer verder, etc. Kom meestal ook maar aa hooguit 4 uur per nacht.

Wat je zegt van je huid en haar ken ik ook. M'n haar is pluizig en eigenwijs en m'n kin lijkt momenteel een grote ontsteking



gister ben ik weer bij de bedrijfsarts geweest. Zag er weer tegenop maar het viel mee. Ik mag van haar de komende tijd nog niets doen. Over 6 weken moet ik terug en tot die tijd wil ze me nog niet aan het werk. We verwachten dat ik tegen die tijd bij de psycholoog ben geweest voor een intake en pas na een paar consulten daar vind zij het verstandig m'n werk langzaam te gaan hervatten.

Ook hebben we het er over gehad dat de kans heel groot is dat mijn contract niet word verlengd door m'n burnout nu. Ik mag en moet nu voorzichtig al gaan rondkijken wat ik eventueel zou willen gaan doen. Dit ook omdat we het idee hebben dat m'n huidige werk niet geschikt is voor me. Ik ben op kantoor te veel met m'n hoofd bezig terwijl ik van nature meer een "doener" ben. Ik ben eigenlijk ook een horecamens, dus ik ga weer eens even nadenken wat ik nou verder wil.



zometeen naar de huisarts voor m'n laatste vitamine B12 injectie. Die hebben wel echt geholpen. Heb echt veel meer energie. Ben nog wel constant moe, maar dat ben ik nu al zolang dat ik dat niet meer zo erg merk. Heb eerst pfeiffer gehad en ben van daaruit zo doorgestroomd naar een burnout lijkt wel. Ben al bijna 2 jaar constant erg moe.



Laatste dagen gaat het wel beter met me. Ik kan het piekeren wat beter van me afzetten en ben een stukje rustiger. Ik zorg ook wel dat ik gewoon lekker bezig ben. Al is het maar met op internet ideën opdoen voor nieuwe taarten... m'n foto's bewerken.... uitzendingen terugkijken en dat soort dingen. Ik probeer een beetje te vermijden dat ik me ga vervelen want dan ga ik ook piekeren. Wanneer ik ga piekeren gaat het ook gelijk weer flink mis en val ik weer echt op m'n gat.



Nou ik ga me klaarmaken voor de huisarts en wat boodschapjes

Hoe is het met iedereen???

Summer, ik kwam een collega tegen op de markt,ik was toen enkele maanden thuis en een praatje gemaakt, ze vertelde me dat ik in een paar maanden tijd wel tien jaar ouder was geworden.

Ik zie het ook op de foto`s ,ik zie er ook ouder uit.

Er zit veel spanning in mijn lichaam en dat tekent in het gezicht en ik ben veel afgevallen ,dat is ook zichtbaar.

Van de bedrijsarts heb ik meer tijd gekregen om te reintrgeren, in werk nu een paar uurtjes meer inmiddels,ik moet alleen oppassen dat ik niet toegeef aan de druk van de leidinggevende.

De opdracht van de psycholoog, schrijf een imaginaire brief, eerst wat wil je zeggen aan de LG wat je dwars zit en hoe je erover denkt, en dan en brief hoe ik het graag wil hebben. Dan is de druk eraf, de brief wordt niet verstuurt is alleen voor mij.

Ik bespreek nu met de collega hoe ik heb gewerkt en wat ik er van vond, blijkt dat het in mijn hoofd het werk heel erg rommelig is verlopen en mijn collega`s dit niet vonden, mijn belevenis van het werk klopt nog niet met de werkelijkheid.

Ik slaap op een glas wijn verder neem ik er niets voor in, kan ik niet slapen dan stap ik uit bed.

IK mag van mijzelf niet meer overdag slapen,ik gooide mijn hele dag en nacht ritme door elkaar.

Hallo allemaal,



Ik zit sinds vorige week thuis met een burnout. Dit heeft verschillende redenen waaronder de belangrijkste is dat ik al 3 jaar niet of nauwelijks slaap. Dit begon tijdens de zwangerschap van mijn 2e dochtertje. Dus, naar de huisarts, slaapmedicatie gekregen en maar doorgaan. Ik ben van 3 dagen in de week werken bij een makelaar ergens anders gaan werken omdat ik daar wel 2 dagen in de week kon werken. Het werk op zich is niets aan, maar ik vind het belangrijker veel bij mijn kinderen te zijn. Die heb ik niet voor niets. Dus 2,5 jaar op mijn tenen lopen, erg moe zijn, met of zonder slaapmedicatie. Ruzies met mijn man, prikkelbaar, ontevreden, perfectionistisch, mijn kinderen zijn mijn alles en voor hen doe ik alles. Dus na schooltijd heb ik vaak een vol huis met spelende kinderen. De laatste maanden merkte ik wel dat ik niets meer kon hebben. Mijn jongste is nogal een handenbinder en vreet energie. Hoeveel ik ook van haar hou. Mijn oudste is net 6 jaar en ik wil echt niet dat zij eronder moet lijden. Vorige week ben ik totaal ingestort, kon alleen nog maar huilen en ben ontzettend bang. Ik heb totaal geen energie meer, 5 minuten wandelen is al een uitputtingsslag. Afgelopen weekend bij de huisartsenpost gezeten met een paniekaanval. Ik was zo bang dat ik gek zou worden en dat ze me mijn kinderen gaan afnemen, dat ik echt gek werd. Zo verdrietig was ik. Ik heb oxazepam gekregen en ben wat rustiger geworden. De arts vertelde me ook dat zij dit ook heeft meegemaakt en dat het allemaal hoort bij een burnout. Ik accepteer de burnout en ga deze week voor de tweede keer naar de psycholoog. Ik vind het alleen verschrikkelijk moeilijk om de hulp van jan en alleman in te moeten schakelen. Mijn man heeft net een nieuwe baan en moet nu al iets regelen zodat hij mijn oudste dochter naar school kan brengen en na de naschoolse opvang kan ophalen. De jongste gaat 2 dagen naar de opvang, dus dat laten we maar even zo, omdat ik het niet trek met hen erbij. Hoe ga ik dit combineren op een manier die zo draaglijk mogelijk is? Mijn kinderen moeten kinderen kunnen blijven en ik wil beter worden. Heeft iemand advies? Ook lees ik veel over bewegen tijdens een burnout. Voorheen ging ik weleens een half uurtje joggen. Nu kan ik dat echt niet. Wanneer is het verstandig om dat te gaan proberen? Pffffffffffffffff wat een verhaal, sorry maar ik ben benieuwd naar jullie reacties.

Hallo allemaal, vandaag terug geweest naar de huisarts. Heb een AD gekregen die erom bekend staat dat je er beter van kunt slapen, ik mag beginnen met een halve tablet en over 2 weken evaluatie met de huisarts.



Ergens ben ik blij, eindelijk iets wat me hopelijk uit deze situatie kan helpen, maar van de andere kant vind ik het doodeng. Bang om nog meer af te vlakken, ervan aan te komen, er verslaafd aan te raken enz. En het voelt als een falen dat het zonder medicijnen niet lukt.



@ Loesvn, welkom hier. Je vraagt wanneer het verstandig is om proberen te gaan joggen. Luister goed naar je lichaam. Een wandelingetje maken, hoeft niet eens heel lang, kan nooit kwaad natuurlijk, het joggen kun je altijd later weer oppakken.

Hoi!

Summer, hoop dat de AD je goed gaat helpen! Niet slapen is echt k*. Snap dat je het eng vindt maar ik weet (vanuit mijn werk) dat je echt niet altijd last hebt van die bijwerkingen...



Loesvn, Ik denk dat bewegen erg goed kan zijn maar dat het ook erg belangrijk is om naar je lichaam te luisteren. Ik heb nu bijna een halfjaar een burnout en start binnenkort bij de sportschool (heb wel veel gewandeld en gefietst)



Josske, Ik hoop dat de brief je gaat helpen. Zelf heb ik deze opdracht ook gehad en het heeft mij weer een stukje verder geholpen..



Kelinci, Fijn dat je nog even de tijd krijgt om thuis te zijn...Wel naar als je contract niet verlengd wordt lijkt me...



Hier gaat de stijgende lijn goed door..Merk dat het werken me nog veel energie kost maar ik merk ook zeker verbetering..(ben weer wat productiever en begin het weer wat leuker te vinden..) Vandaag een goed gevoel omdat ik gestopt ben toen "iets" me niet lukte en gewoon ff dom heb opgeruimd...(heerlijk, echt resultaat zien..)

Hoi, burn-out - ja, ik ook. Helaas. Veel herkenning gevonden hier, ik ben blij dit forum gevonden te hebben.

Achteraf kan ik zien dat het er al een hele tijd aan zat te komen: enorme spanningen of het bedrijf van mijn partner het wel of niet zou redden begonnen begin vorig jaar al. De zorg voor mijn twee kinderen, waarvan de oudste met beperkingen door een ongeval, wordt steeds zwaarder. De kortingen op awbz èn sinds kort ook op de extra kinderbijslag voor thuiswonende gehandicapte kinderen helpen niet echt. Mensen vinden die kunnen helpen bij de zorg is vrijwel onmogelijk, zeker nu er steeds meer van mantelzorg wordt gevraagd. Dat ben ik dus, die mantelzorg. De formulieren die je ieder jaar weer moet invullen zijn belachelijk en het afwachten of het dit jaar weer goed komt, is zenuwslopend.

Mijn jongste gaat nu naar school en gaat het hele traject in dat mijn oudste niet heeft mogen volgen, dat drukt zwaarder op mij dan ik zelf had verwacht of gedacht. Dat hij op school ook opeens helemaal buiten beeld is, vind ik ook lastig en had ik niet al zo snel verwacht.

Zelf heb ik voor het eerst een LG functie waarbij ik mag leidinggeven aan 3 absoluut-niet-meewerkende collega's want zijn 15 jaar ouder dan ik en nogal vastgeroest, is verhipte zwaar en dat was dan ook de druppel geweest, in mijn geval. Daarbij een eigen LG die geen steun bood, omdat hij zelf eigenlijk ook geen leiding kan geven, helpt niet. Na de zomer vroegen mensen me al wat er met me aan de hand was - ik had een enorme negatieve uitstraling, kon nergens meer de lol van inzien, kon absoluut niet meer relativeren en bingo, op een dag kon ik niet meer stoppen met huilen. Naar huis gegaan en voor 50% ziek gemeld. Op aandringen van mijn collega's heb ik hun verteld wat mij zoal bezig hield en dwars zat en volgens hun gaf dat een hoop duidelijkheid, omdat ze nu eindelijk begrip voor me konden opbrengen. Zeiden ze. Een paar gesprekken met BMW gehad die me -toen al- aanraadde om naar een andere functie uit te kijken. Maar joh, daar heb ik toch echt geen puf voor ! Sinds 2 weken heb ik me voor 100% ziek gemeld, na een uit de hand gelopen werkoverleg waarbij ik niets dan kritiek over me heen kreeg. Hoezo begrip voor mijn situatie ? Waar dan ??

Affijn, bij de 3e afspraak met de bedrijfsarts, een andere dan met wie ik de eerste 2 gesprekken had gehad, kwam het opeens in een stroomversnelling: zij raadde aan om op korte termijn met mijn leidinggevende en P&Oer te praten over hoe nu verder. Vervolgens belde mijn LG de volgende dag om daar vast een afspraak voor te maken, volgende week. -huh??- Wat is er nou gebeurd? Het is mij even iets te snel gegaan... volgens mij zit ik in de ziektewet. Als ik nu stel, longontsteking had gehad, hoefde ik ook niet zo'n gesprek aan te gaan. Ik krijg er de kriebels van, ben bang dat ze me ergens in willen luizen waardoor ik over een poosje op straat kom te staan. Ik zit in mijn functie dicht genoeg bij de leiding om te weten hoe ze kunnen werken.. Iemand meenemen naar het gesprek - ik zou niet weten wie. Mijn partner heeft zijn handen vol aan zijn bedrijf, familie zit te ver weg, vriendinnen werken zelf allemaal. De bedrijfsarts en BMW hebben wel allebei gezegd bij gesprekken te kunnen zijn maar die zijn ook pro-werk en niet zozeer pro-mij.. In ieder geval teken ik niets, zoals ik hier ook al las, en zeg ik niets toe. Ik hoop dat ik dat kan.

Poeh, dat was het even in het kort. Verder hoop ik binnenkort een goede psych te vinden, maar heb ook al iets gehoord over cranio-sacraal therapie . Heeft iemand daar ervaring mee ? Of RET , Rationele Emotieve Therapie ? De maatsch werkster waar ik via de HA naartoe ben verwezen en mij 3x heeft gesproken, ging aan de NLP - maar dat was te snel en daarom raadde zij mij de volgende stap naar een psych aan. Voor mijn gevoel heb ik nog een hele weg te gaan maar is mijn werkgever van plan dit 'even' binnen een paar weken af te ronden: het voelt alsof ik een lastige vlieg ben. Herkenbaar ?