burn-out wie ook??

@ Josske

Klinkt nuttig die haptonoom...Ben wel benieuwd hoe zo'n therapie-uur eruit ziet..

Hoe was het bij de psycholoog?



@ Summer

Je bent niet verplicht om op inhoudelijke vragen te antwoorden over de therapie/psycholoog..Helpt het misschien een beetje als je van te voren wat antwoorden bedenkt? Geeft mij persoonlijk wel wat rust in zulke situaties...Op veel vragen zou ik in jouw geval antwoorden dat je het advies van de arboarts afwacht en het zelf moeilijk in kan schatten...



Voel me weer wat krachtiger. Heb de "hulp" ingeroepen van een 3e bij een conflict met mijn leidinggevende..Veel frustratie en het kost dus veel energie..



De mindfulness heb ik bijna afgerond en heb ik veel baat bij...Merk dat ik veel rust vind als ik mediteer al lukt het soms ook helemaal niet....en merk dat ik het ook in wat andere situaties wat toepas waardoor ik beter bij mezelf blijf..

Hoi allemaal,



Ik lees hier nu zo'n 2 weekjes mee en herken zoveel van wat jullie schrijven dat ik mijn verhaal ook graag kwijt wil.

Sinds iets meer dan 2 weken weet ik het nu zeker, ik heb een burn out. Ik was al maanden extreem moe, soms neerslachtig en gewoon niet meer mijzelf. Ik had thuis veel aan mijn hoofd na een verbouwing en ook op mijn werk liep het niet meer lekker. Mijn vriend was degene die uiteindelijk aan de bel trok. Hij maakte zich zorgen en toen ik voor de zoveelste keer op het werk instortte is hij gaan praten met mijn p&o-er. Zij reageerde compleet begriploos. Constateerde dat volgens haar mijn probleem voornamelijk in de privesfeer zit en zij dus niets kon doen. Een verwijzing naar de bedrijfsarts wilde zij me niet geven, ik moest maar eerst naar de huisarts (die twee weken al eerder aangaf te vermoeden burn out verschijnselen bij me te zien maar toch eerst een volledig bloedonderzoek liet uitvoeren om lichamelijke dingen uit te sluiten). Dus ik de dag erna weer naar de huisarts, en ja hoor... diagnose burn out



Dat is nu 2,5 week geleden. Ik voel me een ontzettende lozer Dit is niets voor mij, ik kan altijd alles aan, ik ben stressbestendig en ik ga niet bij de pakken neer zitten.... hoe kan ik nou een burn out krijgen. Hoe kan het nou zo zijn dat ik te moe ben om ook maar iets aan te pakken??? Ik kan het maar moeilijk accepteren.



Ik zie in dat ik een heel zwaar jaar heb gehad. Na een periode van pfeiffer en hommeles en onbegrip op mijn werk heb ik de stap genomen om daar per direct ontslag te nemen en ook per direct van Brabant naar mijn vriend in Overijssel te verhuizen. We hadden dit al helemaal uitgestippeld samen. Ik zou daar een baan gaan zoeken en dan een huisje/appartementje gaan huren of kopen daar. Tot die tijd mocht ik bij mijn schoonouders inwonen. Zo gezegd zo gedaan... binnen een maand vond ik mijn huidige baan waar ik op 2 januari 2009 begon. Een huisje huren bleek erg lastig en duur waardoor ik in februari besloot te kijken wat mijn kansen op een hypotheek waren en begon te kijken hoe de huizenmarkt hier was. Dit alles ging in sneltreinvaart en eind maart kreeg ik al de sleutel van mijn... nee ONS... nieuwe appartement.

Helaas ging die blijdschap gepaard met verdriet omdat mijn schoonouders inmiddels begonnen door te krijgen dat wij wilden gaan samenwonen en het dus nodig vonden de avond voor de sleuteloverdracht bonje te gaan maken, ons een schuldgevoel aan te praten en dus de sleuteloverdracht een heel zure smaak meegaven. Sindsdien is de spanning dan ook te snijden tussen mijn vriend en ik en zijn ouders. Telkens praatten we het uit (lees: wij boden onze excuses aan) en ging het dan weer een tijdje goed, maar om de zoveel tijd escaleerde het weer. Wij zaten in die periode ook in de verbouwing van het appartement. Werkelijk alles hebben we gestript en opnieuw gedaan. Gelukkig met heel veel hulp van mijn ouders en een kennis! Zodat we in juli dan eindelijk echt konnen gaan samenwonen! De situatie bij mijn schoonouders was voor mij inmiddels ook onhoudbaar geworden. Ik kon de spanning van het daar wonen en de schijnheiligheid niet meer aan.

Natuurlijk barste ook toen de bom want m'n schoonouders wilde een stokje steken voor ons samenwonen. Zij zijn gelovig en het gaat tegen hun principes in, het was gewoon niet bespreekbaar, het antwoord was gewoon NEE en mijn vriend had dat uit respect naar zijn ouders toe maar te accepteren.

Mijn vriend wilde op eigen benen staan en hield voet bij stuk wat zij niet accepteerden, dus ook ons samenwonen begon alles behalve leuk en spannend.... het begon triest



Tot die tijd ging het op het werk allemaal nog wel goed. Mijn collega's waren super begripvol voor mijn situatie en erg lief. Er werd nooit moeilijk gedaan wanneer ik een keer een vrije dag nodig had en ik voelde me er welkom.

Vanaf het moment van samenwonen is dat langzaam omgeslagen. Op een gegeven moment hield ik het niet meer. Ik zat op een kantoor met 3 anderen.. allemaal 10 tot 25 jaar ouder dan ik zelf en stuk voor stuk erg aanwezig. Ik ben zelf een hele stille en ik kon het ineens niet meer hebben. Voelde me ontzettend klein, kreeg het gevoel niet meer mee tellen, alsof ik daar nog maar in mijn hoekje zat en alles om mij heen maar gebeurde alsof ik er niet was. De sfeer was niet meer leuk, er werd amper nog tegen me gepraat en er werd zelfs over me gepraat alsof ik er niet eens bij zat. Nadat ik verschillende keren thuis was ingestort vond m'n vriend dat ik maar eens moest gaan praten, er was in het kantoor naast ons een plek vrijgekomen en daar zou ik misschien beter passen. Ik zag er enorm tegenop en was bang dat het alleen maar erger zou gaan worden, maar heb het uiteindelijkd an toch gedaan. Ik mocht na enig getouwtrek dan toch van plek ruilen en hoewel ik me daar stukken prettiger voelde bleef het allemaal rot. Mijn "oude" kantoormaatjes leken het me enorm kwalijk te nemen, gingen me negeren en me openlijk op elke fout die ik maakte wijzen. Ik voelde me zo gekleineerd. Ik klapte er helemaal van dicht en binnen de kortste keren voelde ik me ook op mijn nieuwe plek alles behalve fijn.

Vlak voor de afgelopen feestdagen was mijn vriend er klaar mee dat ik me zo voelde en nam me mee naar de huisarts. Ik moest een bloedonderzoek laten doen. Daar kwam niets uit, behalve nog mijn oude pfeiffer maar die was niet actief. Verder alleen een licht vitamine B12 gebrek waar ik nu inmiddels 3 injecties voor heb gehad, en nog 2 te gaan.

de week voor kerst was ik door alles echt ziek. Mijn schoonouders lagen ook weer flink dwars waardoor we de kerst ook nog met ruzie ingingen. Tweede kerstdag voelde ik me eindelijk weer wat beter, maar die zondag ging het weer mis en tot op oudjaarsdag heb ik alnsog thuisgezeten. 2 Januari weer gaan werken, voelde me redelijk opgeladen, maar dat was na een halve dag ook weer ongedaan gemaakt. Zo heb ik tot de 12de nog doorgetrokken, echt op een overlevingsstand. Toen ging m'n vriend praten met P&O, daags erna weer huisarts en vanaf toen zit ik nu dus thuis met een burnout.

Tot op heden hebben we nog geen contact met mijn schoonouders.. die ons overigens wel bestoken met smsjes (die niet leuk te noemen zijn) en van mijn werk ontvang ik geen enkel begrip. Inmiddels ben ik bij de bedrijfsarts geweest die mijn "ziekte" als ernstig beschrijft. Heb ik van de huisarts een verwijzing voor de psycholoog en glippen de dagen langs me heen.



mijn vriend is veel thuis en als ik met hem ben voel ik me opgelucht en fijn. Ik ben wel wat uitgerust wat me goed doet, maar ben ondertussen toch ook weer heel moe. Ik zou zo 3x per dag een dutje kunnen doen.

Maar wanneer ik even geen afleiding heb ga ik piekeren tot angstaanvallen aan toe. Ik ben emotioneel een wrak, kan niets aan.. barst om niets in tranen uit. Lichamelijk voel ik me iets beter, maar mijn oude ik ben ik gewoon echt kwijt.



Het is een heel verhaal geworden Sorry hiervoor!!

Ik ga nog even slapen. Heb weer een gruwelijke nacht achter de rug. Tot rond de klok van 3 liggen piekeren, iets na 5-en weer wakker met het gevoel datik nu toch echt mijn verhaal moest gaan delen. Voel me nu iets rustiger, dus ik probeer nog wat uurtjes slaap te pakken.



Nogmaals excuses voor de lap tekst

Dat is nogal heftig waar je nu door heen gaat Kelinci, een burnout klapt er ook in.

En je vraagt je soms af waar je mee bezig bent en hoe het nu allemaal weer goed zal komen.

Het is gemakkelijk gezegd vanuit deze kant, maar lees de berichtjes van je schoonouders niet, laat dat aan je vriend over.

Van je werk hoef je ook geen begrip te verwachten, want die zijn een personeelslid kwijt en dat is voor hun meer van belang dan jouw burnout

Je hebt de bedrijfarts achter je staan, als ik je woorden zo lees,, neem de rust die je nodig hebt.

Probeer wel elke dag een wandeling te maken, wel blijven bewegen en probeer iets te vinden wat je een beetje ontspant.

Ik ben weer begonnen met naaien, er komt niet veel uit m ijn handen maar een avondje naaicursus samen met de anderen ontspant me wel, raar maar waar.

Hallo allemaal,



Onlangs heb ik mijn afscheid aangekondigd op dit forum, maar ik kom toch nog even weer langs. Ik merk dat ik de behoefte heb om dagelijks bij te lezen hoe het iedereen vergaat; vooral om de herkenning.

Ik krijg morgen een 24-uur ECG-registratie wegens te hoge hartslag. Mijn huisarts wil hartklachten uitsluiten, voordat hij mijn klachten op chronische hyperventilatie gooit. Ik ga van de week ook aan de beta-blokkers om de hartslag naar beneden te krijgen. Ik vind het wel een beetje eng. Hebben jullie misschien ervaring met chronische hyperventilatie ? Liefs, Lentezon68.

@ Kelinci, een hele heftige situatie voor je op dit moment. Begrip van een werkgever is vaak moeilijk in zo'n situatie, dat ligt niet aan jou maar aan je werkgever. Ook de situatie met je schoonouders maakt het er natuurlijk niet beter op.



@ Josske, goed dat je een oude hobby weer opgepakt hebt en dat het je ontspant! Hoe gaat het verder met je?



@ Lentezon, ik wil je heel veel succes wensen voor morgen!

Dag allemaal,

Sorry dat ik even inbreek! Ik heb een beetje door het topic heengelezen. Ben zelf begin nov ingestort, eerst alles op fysieke klachten gegooid, maar in de kerstvakantie zelf al bedacht dat er misschien meer aan de hand is. Inmiddels van psych diagnose overspannen/burnout gekregen, en ik probeer er aan te werken. Maar vooral heel moe... werk nu 3 ochtenden (ipv 32 hr) en dat lukt beetje.

Het helpt om jullie verhalen te lezen, maar voel me beetje gluurder, vandaar dat ik me even meld.



@Kelinci: heftig wat je allemaal opschrijft, kies nu vooral voor jezelf! Fijn dat je vriend zo achter je staat. En wat ik zelf steeds te horen krijg: neem de tijd, je hebt wel een half jaar nodig om weer beetje bij te komen... Niet leuk maar geeft wel duidelijkheid (als in: het is niet over met een weekje bijslapen)

Hallo,



Ik heb de laatste tijd hier wel eens een beetje meegelezen. Nog niet alles, want daar heb ik echt geen puf voor!



Ik zit op het randje van wel of net geen burn-out. Na de geboorte van mijn jongste ben ik lekker 7 maanden thuis geweest. Lekker in mijn coconnetje. Toen ik weer moest gaan werken, kostte dat me heel veel energie. Was er bijna 10 maanden uitgeweest (ziektewet, zwangerschaps- en ouderschapsverlof) en meteen kreeg ik alles op mijn bordje. Mijn leidinggevende deed erg wantrouwend. Ook deed ze erg moeilijk als ik met zoon naar het ZH moest (is een vaste dag per week en hoef er maar eens in de 2 a 3 maanden heen, alleen is dat net een werkdag van me.) Verder begon ze over mijn functioneren. Al met al werd ik er niet vrolijker van. Zeker toen ik na een paar maanden (na restje ouderschapsverlof) weer 3 dagen moest gaan werken ipv 2. Op de dagen dat ik thuis was, was ik al zo met mijn werk bezig. De dag ervoor zere schouders en nek, vaak ook hoofdpijn. Was echt bijna iedere dag moe. Na mijn werk had ik echt nooit ergens meer puf voor. Van het idee dat ik maar iets zou moeten doen, werd ik nog moeier. Zelfs voor dingen die ik leuk vind, had ik geen puf meer. Daarnaast ging ik heel erg aan mezelf twijfelen. Een functie die ik altijd met veel plezier had gedaan, was naar een ander gegaan etc. Voelde me echt niet gehoord en of ik er niet toe deed. Thuis merkte ik bijvoorbeeld dat ik meer chaggerijnig was maar ook mijn libido verdween als sneeuw voor de zon. Nog meer twijfels. In de kerstvakantie had ik wat leuke uitjes gepland, maar dat voelde allemaal zo vlak. Ik wist dat ik het leuk moest vinden, maar zo ervaarde/ voelde ik dat niet. Toen dacht ij dat het tijd was om eens aan de bel te trekken. De HA heeft een tijd met me gesproken. En wilde me na 2 weken weer zien. Ik zou dan tijd hebben om te denken en wat te lezen. Ik heb de 2 resterende dagen van die werkweek ziekgemeld. Maar die week erna was ik er weer. Met leidinggevende gepraat, vond het vervelend etc. Ik heb geprobeerd mijn administratie te doen, maar halverwege werd het allemaal blanco in mijn hoofd. Kon niets meer bedenken voor de kinderen. Op maandag belt leidinggevende op en vraagt of de administratie was gedaan. Ik geef aan dat de helft was gedaan. Begint zij meteen dat ik het dan maar thuis moet doen. Meteen hoofdpijn etc. Baalde ook nog dat ik niet zei dat het niet ging om mezelf maar dat zoon de schuld gaf (ziek) Toen besloten dat ik me weer ziek ging melden. Nu wil ze dat ik weer van de week ga werken. Dat doe ik dus niet. Ik wacht eerst mijn gesprek met de arbeidsdeskundige af. Ben vorige week ook weer naar de HA geweest (was 2 weken na 1e afspraak) en die heeft me doorverwezen naar de psycholoog. (als het goed is word ik zo teruggebeld)



Ik heb in die 2 weken dat ik moest nadenken van de HA heel veel negedacht. En er speelt veel meer mee dan alleen mijn werk. Met mijn familie loopt het allemaal moeizaam. Zelf ben ik t perfectionistisch en wil ik anderen niet lastig vallen. (oh dan doe ik het wel, want die en die... ) En ik heb een BBZ gehad en vervolgens 2 premature kindjes en de laatste zwangerschap was ook erg zwaar. Mijn jongste was daarbij ook nog ziekig de eerste 6 maanden.



Dus tel alles bij elkaar op en de dokter vond het meer dan logisch...



Ik ga nu eerst het gesprek met de arbeidsdeskundige afwachten. Ben benieuwd wat zijn adviseert.



Wel fijn om even mijn ei kwijt te kunnen! En om te lezen dat ik niet de enige ben.

@ Anininta en Bieb, welkom.



@ Lentezon, hoe ging de ECG-registratie?



Vandaag heb ik mijn eerste afspraak bij de haptonoom, ben benieuwd..

Ik heb morgen mijn eerste afspraak met de psychotherapeut. Spannend hoor! En donderdag mijn (eerste) gesprek met de arbeidsdeskundige. Heel benieuwd wat daar uit gaat komen.

Tot vanmiddag heb ik het ECG-kastje gedragen. Nu duurt het drie weken voordat ik uitslag krijg. Ik moest een dagboek bijhouden. Daarnaast moest ik aangeven wanneer ik klachten had of in de emotie schoot. Nwa, da's aardig gelukt vandaag. Met mijn LG had ik vandaag mijn twee-wekelijkse evaluatie. En we kregen het over het loslaten/afstoten van werkzaamheden. Hij ging enorm tegen mij tekeer (zo heb ik zijn gedrag ervaren); dus emoties genoeg. Gelukkig heb ik tegen hem verteld dat ik zijn opmerkingen heel vervelend vond en dat ik het niet prettig vond op de manier zoals hij mij benaderde. Dit was ook niet zijn bedoeling geweest. Helaas heb ik er nu nog last van.



Hoe zijn jullie ervaringen met de haptonoom ? Kunnen jullie uitleggen wat de haptonoom doet en wat het jou oplevert ?



Lentezon68

Haptonoom, maar op dit moment ben ik aan het kijken hoe dicht ik een persoon bij mij laat komen/staan.

Ik moet kijken wanneer ik bevries van binnen, wanneer de persoon in mijn privesfeer komt.

Maar ook hoe reageert mij lichaam als er een persoon tegen me tekeer zal gaan of opmerkingen gaat maken die niet vriendelijk zijn bedoeld.

Bij haar zelf, doen we dat door oefeningen, ik zit op de bank en de haptonome gaat aan het andere eind van de bank zitten en schuift steeds dichter na mij toe. Opdracht, voel wanneer komt ze in mijn privesfeer en wat doe ik dan. Laat ik het toe, bevries ik, waar zijn mijn grenzen.

Ik heb meerdere oefeningen maar deze kan ik delen met jullie.

Zodra ik een gesprek heb met LG, dan bevries ik, dan zet ik mij vast ,ik stuur signalen uit van angst, met lichaamstaal laat ik zien dat ik haar in een hogere positie zet en daar wordt ik op gepakt juist ook omdat ik geen tegengas geef.

Met de oefening die ik beschreef laat de haptome mij voelen wat ik doe,uitstraal , ze wijst me erop, vraagt veel.

Leert me te voelen hoe ik beter en ook meer zelfvertrouwen uitstraal, goed in mijn eigen kracht sta.

Hetzelfde leer ik ook bij de psychologe maar dan met voorbeelden en rollenspel,schrijven en derg.

BIj de psychiater doe ik nu cognitieve training,ook om de twee weken heb ik daar een sessie.

De psychiater zegt ook heel duidelijk, geen meer uren draaien dan wat je nu doet, je accu is leeg en ik mag nu wel een beetje opgewekter zijn geworden en meer energie te hebben, de bodem is nog steeds zichtbaar.

Van de week zei een andere LG tegen me, je ziet weer, voor een tijd terug zag je ook wel maar ook weer niet, nu maak je weer wat contact.

Dankzij de mensen om mij heen durf ik nu ook te zeggen,richting werkgever, dat ik nog een lange weg heb te gaan en ik voorlopig geen meerdere uren kan draaien.

Ik ben nu ook gestart met een assertiviteits cursus en daar zie ik mijn gedrag weerspiegeld in mijn medecursisten.

Al met al is het hard werken om uit de depressie en burnout te komen en mijn oude ik weer terug te vinden.

Voor de rest, ik doe "leuke"dingen, ik wandel elke dag met de hond, ga een keer met mijn man op stap en ik heb de film avatar gezien in 3D zonder dat ik uitgeput terug kwam en het moet bekopen met hoofdpijn, daar zie ik aan dat het er vooruitgang in zit.

Morgen ga ik een middag ontspannen in de sauna en thermenbad.Samen met een vriendin van me heerlijk een middag uit en nietsdoen.

Lentezon, wat rottig dat jou LG zo tekeer ging, maar ook heel goed van je dat je er iets over hebt gezegd, je hebt je stem wel laten horen, een stap vooruit.

Bieb, succes morgen ze hebben het beste met je voor, eerlijk zijn naar jezelf is het beste.

Het is spitten in je innerlijk, je gedachten, het is niet altijd gemakkelijk maar je komt eruit.

@Josske Bedankt voor het duidelijke voorbeeld dat je kunt geven t.a.v. de hulp die je van de haptonoom ontvangt. Je omschrijft het heel erg duidelijk en het is herkenbaar; ik kan er ook wat mee.



Ik zat vanochtend om 7.30 uur al in tranen achter mijn computer. Heb om 08.00 uur mijn biezen gepakt en LG ge-sms-t dat het niet ging en dat ik weer naar huis ben gegaan. LG heeft mij thuis gebeld en hij dacht al dat het door het akkefietje van gisteren kwam. Hij heeft diverse malen zijn excuus aangeboden en aangegeven dat hij te ver is gegaan en dat dit voor hem ook weer een goede les is geweest. Dus..... Nu zal ik proberen het los te laten. Het heeft mij in ieder geval weer heel veel energie gekost.

@ Bieb, hoe was het bij de psychotherapeut?



@ Josske, heel duidelijk verhaal over de haptonoom.

Gister had ik mijn intakegesprek, moest over mezelf vertellen van vroeger tot nu, we zaten 70 minuten te praten maar toen was ik nog niet klaar. Volgende week verder en daarna zal zij met een plan van aanpak komen.



@ Lentezon, wat vervelend dat je LG zo tegen je tekeer ging. Goed dat hij er vandaag nog op terug gekomen is en excuses gemaakt heeft. Probeer het nu los te laten, het is niet jouw fout!

@kelinci

Welkom!

Klinkt als heel veel stressfactoren!

Hoe is het nu? Ben je op zoek naar hulp?



Ik voel me een ontzettende lozer Dit is niets voor mij, ik kan altijd alles aan, ik ben stressbestendig en ik ga niet bij de pakken neer zitten.... hoe kan ik nou een burn out krijgen. Hoe kan het nou zo zijn dat ik te moe ben om ook maar iets aan te pakken??? Ik kan het maar moeilijk accepteren.



Heel herkenbaar..



@ Lentezon

Heb geen ervaring met hyperventilatie. Mijn zwager wel...die heeft veel baad gehad bij een ademhalingstherapeut.

Wat k* met je leidinggevende! Heel erg goed dat je bent weggegaan. Fijn dat hij je nog heeft gebeld. Heb je het nu los kunnen laten?



@ Aninita

Welkom!



@ Bieb

Hoe waren je gesprekken?



@ Josske

Bedankt voor je duidelijk haptonoom verhaal! Klinkt als heel erg nuttig!

Superfijn dat je vooruitgang ziet!



@ Summer

Hoop dat je veel aan de haptonoom hebt!



Ik merkte sinds 2 weken dat ik veel last heb van een conflict wat ik heb/had met mijn leidinggevende..Een gesprek aangevraagd met haar leidinggevende maar deze wilde dat ik er zelf uit zou komen...(pfffffft wat kost boosheid toch een boel energie....)

Het hierover gehad met mijn psycholoog en we kwamen tot de conclusie dat ik er alles eraan gedaan heb en dat de gedachtes die ik erover had ook wel reeel zijn.. Deze week weer in gesprek met mijn eigen leidinggevende en alles duidelijk aangegeven..Duidelijk gezegd wat me dwars zit en hoeveel energie het me kost..(al blijft ze er weinig/niks van begrijpen...)

Nu besloten dat ik er geen energie meer insteek..Ik kan er niks aan veranderen en dus is het echt zonde van de energie...

Daarnaast opeens tot het besef dat wat zij(of wie dan ook) van me vindt het niks uitmaakt...Als zij me een zeurpiet vindt...het maakt niks uit...het maakt me niet tot een ander mens (of zeurpiet )

Voel me echt weer in mijn kracht staan wat dat betreft!



Verder erg aan het worstelen met mijn grenzen...Wil goed voor mezelf zorgen maar zit ook met een ziek familielid sinds vorige week...

Morgen ga ik lekker een weekendje weg maar dat voelt hierdoor ook wel dubbel..Ga er in ieder geval van proberen te genieten anders kan ik beter thuis blijven!

hoi, ben ik weer even. Voelde me een aantal dagen even weer helemaal het vrouwtje, maar heb nu weer een terugslag.

Ik heb even de puf niet om op alles afzonderlijk te reageren. HEb het allemaal wel gelezen, maar m'n geheugen lijkt wel een zeef

Wel heel erg bedankt voor jullie reacties. Dat begrip doet enorm veel!!!



Waar ik een beetje mee zit. Ik heb veel met mijn vriend en ouders gepraat de laatste dagen en ik heb het nu voor mezelf wel heel helder dat mijn grootste struikelblok m'n werk is. Ik ben echt doodsbang (ooit) het bericht te krijgen weer aan de slag te moeten daar. Ik heb van mijn directe collega's nog helemaal niets gehoord terwijl ik al weer bijna 4 weken thuis zit. Van P&O ontving ik een telefoontje dat er een functie vrij kwam, licht werk, of ik dat wilde gaan oppakken. Ze begrijpen het dus echt niet gewoon.

Verder voel ik me zo gekleineerd daar en heb ik niet het idee dat ik dat uit mijn systeem ga krijgen.

Ik wil daar niet meer werken, ik wil het werk ook niet meer doen. Ik doe administratief werk terwijl mijn hart in het creatieve van de horeca ligt. Daar kan ik mijn ei in kwijt, daar kan ik passie en liefde in kwijt.



Nou las ik hier bij iemand (als ik m eniet vergis bij Josske???) dat het bij haar ook in die mate in de werksfeer te zoeken was dat ze op zoek is naar iets anders. Hoe gaat dat in zijn werk. Ik begreep namelijk van het cwi dat ik niet mag solliciteren zolang ik in de ziektewet zit..... bij de bedrijfsarts durf ik het niet aan te geven omdat die alles doorkoppelt naar mijn werk. En ik heb niet de illusie dat mijn werkgever bereid is mee te werken....



Van de huisarts heb ik inmiddels een verwijzing gehad voor een psycholoog. Ik heb er gister samen met m'n vriend een uitgezocht. Nu alleen de stap nog nemen om een afspraak te maken :s Ik zie er zo enorm tegenop. Dit omdat er ook uit m'n verleden nog zoveel in me zit dat ik altijd maar heb weggestopt, knop om en weer door. Het lijkt me allemaal in te halen nu en ik ben er echt bang voor alles op te gaan rakelen. Voel me al ellendig genoeg met alle zorgen van nu



Ik zit nu 3,5 week thuis en voel me hier wel prettig en rustiger, maar zodra ik geen afleiding heb ga ik gelijk weer piekeren, word ik weer bang voor alles, etc.



Ik heb nu mijn fotografie weer een beetje opgepakt, maar ook dat zit me niet mee. M'n statief heeft het begeven waardoor ik daarin nu ook al weer beperkt word



nou ja, ik ga maar weer even iets "leuks" doen. Moet echt m'n best doen me niet continu druk te maken om alles. Vanaf nu probeer ik elke dag hier even langs te komen en te reageren. Het geeft me wel een soort van rust dat ik hier met ervaren burn outers ervaringen kan delen.

en nu een paar uur later sta ik er weer compleet anders in.... dat van m'n werk geld nog altijd, dat zal niet veranderen. Inmiddels speelt ook prive me weer parten. Lig al een uur te janken in bed, ben er nu uitgegaan om m'n vriend niet net zo gek te maken als ik zelf. Ben het weer helemaal kwijt en zit weer in zo'n angstaanval



Vandaag was ook weer echt een kutdag :S Een goede vriendin, althans dat dacht ik dan, dacht interesse in me te tonen door voor het eerst sinds ik ziek thuis ben (nu al bijna een maand) eens te vragen hoe het met me gaat. Eerder sprak ik haar dagelijks :S In plaats van begrip te tonen kreeg ik een hele lijst aan dingen naar boven die ik volgens haar niet goed doe, die mijn herstel niet bevorderen etc. etc. Zij heeft geen idee hoe het is om een burn out te hebben en dat blijkt ook wel weer. Maar haar mening is haar mening en die telt dan ook echt. Ze ging echt volledig tegen me tekeer, ik was een slechte vriendin, zou er alleen zijn in goede tijden, vriendschap met mij zou alleen kunnen wanneer zij volledig met mij meepraat en alleen maar zegt wat ik zou horen... de afgelopen tijd heeft er meer gespeeld met haar waardoor het me inmiddels zoveel energie kostte dat ik vanochtend toen ze zo tekeer ging de knoop heb doorgehakt en het contact heb verbroken. Hierop heeft ze me nog een keer of 8 gebeld en meerdere smsjes gestuurd hoe zwak ze het van me vind etc. Ben er zo klaar mee :S



een paar uur later kwam m'n schoonmoeder ook weer op de proppen met een slijmmail naar m'n vriend. We hebben nog altijd geen contact met ze gehad, maar m'n vriend besloot goede wil te tonen en heeft de mail beantwoord. Daarin heeft hij ook uitgelegd dat ik een burnout heb en dat het niet goed met me gaat.

In het de mail die hij daarna terug kreeg werd ik weer eens vakkundig genegeerd. Het was weer een en al slijmerij en pogingen om met hem te lijmen. Ze zijn zo trots op 'm, houden zo zielsveel van 'm, bladiebla... zum kotsen :S



Kortom weer een heerlijke dag voor mij om flink aan mezelf te twijfelen Waarom ben ik geen goede vriendin... wat doe ik dan allemaal zo fout... heb ik niet dag en nacht voor haar klaar gestaan toen zij het moeilijk had... ben ik het nou echt niet waard om op z'n minst af en toe eens te smsen hoe het met me gaat... Waarom kunnen m'n schoonouders me niet gewoon accepteren... waarom vinden zij het zo nodig ons het leven zo zuur te maken... denken ze nou echt dat m'n vriend ze weer in de armen gaat sluiten wanneer ze mij compleet negeren... kan ik hen ooit weer vertrouwen mocht het uberhaupt nog enigszins goed gaan komen... blegh, m'n hele hoofd zit vol van die stomme gedachten en ik krijg het maar niet weg



Voor m'n vriend is het ook moeilijk om keer op keer die dingen aan te horen. Ik snap het wel van hem maar vind het tegelijkertijd moeilijk dat ik dan niet m'n verhaal kwijt kan.... Mijn ouders wil ik ook niet telkens bellen, zij maken zich al zo;n zorgen en balen er al zo van dat ik ver weg woon en ze er niet zo voor me kunnen zijn als ze willen.



Ik ben het nu al zo zat om me zo te voelen terwijl ik me tegelijkertijd maar al te goed besef dat ik nog maar aan het begin sta van dit alles. Dat ik nog een lange weg te gaan heb. Waar haal ik de energie vandaan om daar doorheen te komen? Ik ben bang voor de therapie die ik moet gaan krijgen... bang om alles op te rakelen en er nog verder in te raken. Hoe moet dit verder? Hoe ga ik heir uit komen?

Probeer het los te laten,Kelinci en wees ervan bewust dat nu al eht negatieve dubbel hard binnen komt van jouw emotioneel centrum neemt nu alles op ,want het filtersysteem werkt tijdelijk niet.

De emotie die je nu voelt wordt versterkt door een emotie vanuit het verleden, geeft niet wat, maar het is dubbelop, dat komt niet binnen dat KNALT naar binnen.

Verwacht van niemand begrip, verwacht geen medeleven, verwacht nu niks van de buitenwereld, dan wordt je ook niet teleurgesteld.

Het is zwaar,ik weet het, maar ik weet ook dat je er door komt, jouw dal is diep maar je kan er uit klimmen.

@ Kelinci, ik kan op het moment mijn aandacht er niet bij houden om zulke lappen tekst door te lezen. Wil je in ieder geval wel veel sterkte wensen!



Mijn chef wil het Plan van Aanpak door te spreken, dat moet binnen 2 weken. Krijg er nu al stress van. Wil me niet onder druk laten zetten om meteen die dag te tekenen ergens voor, maar zou het liefst eerst naar huis gaan om het op mijn gemak door te lezen. Iemand nog tips en tricks voor het Plan van Aanpak? Morgen heb ik een afspraak bij de arbo dan ga ik ook vragen wat het precies inhoudt en wat mijn rechten / plichten hiervoor zijn.

@Summerexx: Ik weet niet wat gebruikelijk is, maar ik heb mijn Plan van aanpak zelf geschreven. Het is daarna doorgesproken met mijn leidinggevende en in bijzijn van de Arbodienst. We waren het er allemaal mee eens dat het plan er goed uitzag. Misschien kun jij dit ook doen. Je moet hierbij niet te strak plannen en wanneer iets niet gaat volgens jouw plan, probeer dit dan te accepteren. Het is een leidraad. Succes van de week !

http://www.fnvbondgenoten ... gratie/or-toolbox/269669/

www.weldergroep.nl/ziekte_en_werk/u-wordt-ziek



Hier staat vrij veel informatie jin over het plan van aanpak.

Overleg morgen goed met de arboarts, zorg dat je je dingen op papier hebt staan.

Anders neem iemand mee, twee horen meer dan èèn.



Ik heb plan van aanpak gehad voor drie maanden terug,

Ik heb niets getekend de eerste keer,ik heb thuis alles door gelezen en toen pas ondertekend.

Mijn plan van aanpak was ook een paar weken telaat, de werkgever moet alleen invullen waarom de plan van aanpak later is gemaakt, meer niet.

Ik vermoed dat jouw chef gewoon alles op tijd wil doorsluizen naar P&O om zelf geen problemen te krijgen, maar daar ben jij niet verantwoordelijk voor.



Morgen ga ik ook naar de arboarts, kijken wat er staat te gebeuren,ik ga er van uit dat uren worden uitgebreid maar goed, klachten heb ik nog steeds, helaas.

Josske en Summer, Hoe was het bij de bedrijfsarts?



Morgen mag ik zelf...blijft elke keer best spannend (al merk ik dat het loslaten wel iets beter gaat..)

De arbo wil wel dat ik het met huisarts of psycholoog over het gebruik van AD ga hebben omdat hij denkt dat het me kan helpen ter ondersteuning van de therapie. Zelf sta ik er niet zo positief tegenover, zie het niet zo zitten. Al zou ik het wel heel fijn vinden om me niet meer zo depri, terneergeslagen, futloos te voelen.

Mijn bezoek aan de arts is goed verlopen,ik heb me er op voorbereid,wist wat ik wilde zeggen ook over mijn werk en de grote druk die ik voel van de LG .

Dat is ook goed overgekomen,de arts bevestigde me hierin en dat deed me goed.

Ik heb wel uitbreiding van uren gekregen ,maar niet veel, en ook langzaam opbouwen.

Juist omdat mijn belastbaarheid nog steeds niet erg hoog is. Ik ben met een tevreden gevoel naar huis gereden.



Ben mij nu aan het inlezen over een plan van aanpak, de wia,wat er allemaal bij komt te kijken. het geeft mij rust om te weten wat mij staat te wachten in dit soort gesprekken,ik weet waar ze het over hebben,

Zo weet ik ook dat ik kan vragen om een casemanager als er een plan wordt gemaakt ,hoef ik niet elke keer met de LG alleen om de tafel en is er een extra oortje bij,en mijn invloed is ook aardig groot op dit plan van aanpak.

begrijp ik het niet,dan bel ik de vakbond of ga naar het uwv, ik wil me niet afwachtend meer opstellen,dit is het begin van mijn plan.



Summerxx, het is een goed idee om te overleggen met de huisarts over AD, de spycholoog mag het niet voorschrijven,alleen een spychiater mag dit doen en de HA.

Zelf ben ik voor een tijdje terug ook begonnen met med maar dan op natuurlijke basis, ik heb nu kira forte(sintjanskruid) en rhodeola rosea, dit adviseerde de psychiater en het helpt.Ik ben nu een maand verder en de resultaat wordt langzaam merkbaar.

Juiaatje,hoe is het met jou,is het weekendje uit goed bevallen en kun je beter in je eigen kracht bljven staan,ondanks het zieke familid ?

Lentezon en met jou, kun je nog een gesprek voeren met je LG of ontlopen jullie elkaar nu een beetje.

Hoe gaat het nu met het werken ????

Summerxx en ook Kelinci,een psycholoog van een regulaire instelling heeft vaak lange wachttijden,ik weet niet hoe het bij jullie is maar bij ons is de wachttijd meer dan drie maanden.

Ik heb een vrij gevestigde psycholoog uitgezocht,op antroposofichse voet, ik had direct een afspraak ,wachttijd was maar 2 weken.

Even googlen, en ze zijn er door heel Nederland,soms moet je er wel een uurtje voor reizen dat is wel een nadeel.

IK ga nu even een frissen neus halen en mij trakteren op een sneeuwwandeling, geen mens die me in de nek zit te hijgen vandaag.

@ Josske, hebben de natuurlijke middelen die jij gebruikt invloed op de anticonceptiepil? Dat zou voor mij namelijk een groot nadeel zijn. En krijg je als je naar een vrij gevestigde psycholoog gaat wel vergoed van je zorgverzekering?

Ook ik ben dit topic gaan lezen, niet omdat ik een burn-out heb maar mijn vriend. Hij is herstellende, zit niet meer in zijn diepste dal, maar is er dus nog niet helemaal uit. Hij geeft aan minder energie te hebben om aan ons te werken, dat hij dat niet meer kan. Soms gaat alles vanzelf en gaat het hartstikke goed tussen ons, maar een kleine ruzie kan hij niet verdragen, waardoor onze relatie weer negatief wordt bestempeld. Herkennen jullie dit? En hoe zou ik hier het beste mee om kunnen gaan?

liefs