burn-out wie ook??

Hoi Allemaal,



@Sylvia, je verhaal is erg herkenbaar. Ik zit sinds februari thuis en sinds augustus in de ziektewet. Ook mijn contract is hierdoor niet verlengd. Ik had gedacht dat ik het vreselijk zou vinden. Ben altijd een enorme carriere vrouw geweest en heb me dit altijd opgelegd. Dus ook ik maakte me zorgen over dat 'gat' in je CV. Ik moet zeggen dat ik me er inmiddels bij heb neergelegd. Kan prima door een deur met het uwv en heb besloten de tijd maar te nemen. Het overkomt me niet voor niks en ik ben nu toch mijn baan al kwijt. Achteraf gezien wel goed want ik was daar totaal niet gelukkig.



Nu het beter gaat met me begint het ook weer te kriebelen. Vrijwilligerswerk trekt me eerlijk gezegd totaal niet. Heb om me heen gekeken naar mogelijkheden, honden uitlaten etc. alles om maar weer eens verplichtingen aan te gaan en weer uren op te bouwen. Maar ook dat is het niet.

Heb twee weken terug een mooie brief zitten typen, eerlijk over mijn situatie maar wel laten zien dat ik toch echt niet op mijn achterhoofd gevallen ben. En zie daar.... morgen mijn eerste sollicitatiegesprek!!!



Zelfs het uwv zei dat wat mij was gelukt, hem nog nooit was gelukt. Dus heb vertrouwen. Je hebt het altijd in je gehad en dat is echt niet ineens weg omdat je nu thuis zit. Uiteindelijk komt die baan ook wel goed. En ik kan later laten zien dat ik wel degelijk heb aangepakt tijdens mijn ziekte (al is dat natuurlijk niet mijn eerste doel).



Mijn burn out heeft me doen nadenken. En ik wil niet meer verder zoals ik deed. Ik wil weer gelukkig zijn in mijn werk en niet meer kicken op een bepaalde status. Voor wie doe en deed ik dat eigenlijk?



Hoop dat je hier iets mee kunt, maak je niet druk en neem de tijd.

Oh ja, ik heb de baan!! Mag stapsgewijs mijn uren gaan opbouwen. Heb er zin in!

Leoniexie: Allereerst van harte gefeliciteerd! Dat is idd heel bijzonder. Ik hoop dat je het daar ontzettend naar je zin zult hebben. En bedankt voor je verhaal. Geeft de burger weer moed!



Ik denk dat bij mij vooral angst meespeelt. Ik heb nooit zonder baan gezeten en nu is dat het geval, terwijl ik de kost zelf moet verdienen. Ik vertrouw nog te weinig op mijn eigen kunnen, bang dat ik het verpruts of weer verkeerde keuzes maak. Inmiddels heb ik besloten me daar overheen te zetten. Ik heb er nu bewust voor gekozen om weer 100% aan de slag te gaan, alleen niet meer in een managementfunctie. Het is waar wat Leoniexie zegt. Een statuspositie is het minst belangrijke. Eigenlijk is het heel simpel. Werken om te leven en niet andersom. Gek dat ik mezelf jarenlang wat anders heb wijsgemaakt. Ik solliciteer nu op fulltime ondersteunende functies en alleen al m'n zoektocht geeft me een goed gevoel. Ik heb in ieder geval een besluit genomen en later zal pas blijken of het de juiste is geweest. Het blijft vallen en weer opstaan. Dat is zwaar, maar dat schijnt er allemaal bij te horen toch?

Leonixie, Gefeliciteerd met je baan! Echt heel knap dat je dit voor elkaar hebt gekregen. En je kan stapgewijs je uren gaan opbouwen, dat is echt super!

Ik ben echt heel blij voor je, dit is je zo gegund. Je hebt zo hard aan jezelf gewerkt.

Meiden, hoe is het met jullie?

(het is zo stil hier)

Deze week best een confronterende maar goede week..Ben nu 9 weken thuis met een burnout (die ik eerst heel optimistisch nog oververmoeid en later overspannen noemde...)



Merk dat ik heel langzaam weer de oude wordt...maar dat ik het moeilijk vind om te accepteren dat ik nu nog in die burnout zit...Sowieso vind ik het vanaf het begin af aan lastig om dat te accepteren...



Waar ik tegenaan loop is dat ik sterk/zeker overkom en daardoor mensen me overschatten/mijn burnout onderschatten...

Deze week een gesprek gehad met een manager van mijn werk over de oorzaak van mijn burnout..daar kan ik dan alles wel goed vertellen en daarna ook nog even gezellig gekletst met een collega...Achteraf gezien ga ik dan toch weer flink over mijn grens..was compleet op toen ik thuis was...Helemaal overprikkeld en bekaf...

Het gesprek was superfijn en voelde goed...Denk dat het vooral de spanning vooraf was (maakte me al een week druk..) en het niet slapen..en natuurlijk de inspanning van zo'n gesprek..

Merk dan echt dat ik een dag nadien er nog last van heb...

Hoi allemaal



met mij gaat het wat beter dan een paar maanden terug. Heb vandaag dan een hele moeie dag en lig in bed tv te kijken. Als ik iets doe word ik meteen moe en gister had ik een hele goeie dag maar waarschijnlijk iets te veel gedaan. Als ik wat deed voelde het oke, want ik let er op dat ik niet te veel doe. Maar dan toch vandaag een terugvalletje. Dat heb ik eigenlijk elke week wel een dag maar weet dan dat dat de volgende dag beter kan zijn. Voorheen duurde de terugval zeker een week.



Ik werk sinds kort 1 uur per week op mijn werk en dan nog een paar uurtjes thuis verdeeld over de week.

Ik vind het ook enorm vermoeiend om met collegas te praten en ben daarna helemaal kapot. Dus nu heb ik ze laten weten dat ik zo min mogelijk praat als ik op het werk ben want dat scheelt energie. En ze hebben er alle begrip voor.



Ik heb nog regelmatig last van angsten maar dat wisselt per week. Verder ben ik al lang blij dat ik tegenwoordig smorgens energie heb. Smiddags zakt dat af en savonds soms eem uurtje energie. Het duurt allemaal maar lang vind ik.



Mijn arbo arts probeert mij een training te laten volgen bij Winnock (onderdeel van Achmea). Die duurt drie weken en dan hele dagen daar workshops en alles volgen waar je energie van zou krijgen. (?!) Ik kan niet eens hele dagen werken laat staan zo een training volgen. Ik doe het dus niet maar was benieuwd of iemand van jullie hier ervaring mee heeft?

Hallo burnouters,



Wat zijn jullie verhalen (nog steeds) herkenbaar. Constant nog over grenzen heen gaan, intensieve gesprekken, moe zijn, angst en twijfels hebben. Ik schrijf niet meer zo vaak mee, maar vind de herkenbaarheid van jullie verhalen een hart onder de riem voor mijzelf. Ik lees dat ik niet de enige ben die in deze benarde positie zit. Ik wil graag een vraag in de groep gooien: ik heb momenteel enorm last van hartbonsen en het gevoel alsof ik een hele hoge hartslag heb. Ik ben dit zelf gaan meten en de hartslag is helemaal niet hoog (gelukkig maar). Ik ben bij de HA geweest, omdat ik zelf een link legde met de AD die ik slik (nog maar 10 mg). Volgens hem zou ik hyperventilatieklachten hebben. Hij heeft mij een verwijsbrief voor de haptonoom meegegeven. Nu is mijn vraag of het hartbonsen en de hoge hartslag een kenmerk van een burnout zou kunnen zijn en wat doen jullie eraan om het onder controle te krijgen ? Sterkte allemaal !

quote:Diana42 schreef op 12 november 2009 @ 16:24:



Mijn arbo arts probeert mij een training te laten volgen bij Winnock (onderdeel van Achmea). Die duurt drie weken en dan hele dagen daar workshops en alles volgen waar je energie van zou krijgen. (?!) Ik kan niet eens hele dagen werken laat staan zo een training volgen. Ik doe het dus niet maar was benieuwd of iemand van jullie hier ervaring mee heeft?



Ik ken het niet...maar heb wel even de site bekeken en vind het er wel positief uitzien.



Zelf heb ik veel aan gesprekken met de psycholoog en merk ik dat mijn energie wel langzaam aan het terugkeren is..Ga jij ook naar een psycholoog oid?

Ik merk dat het mij ook goed doet jullie berichten te lezen..



Lentezon, Geen idee of hartbonzen bij een burnout "horen" . Als de huisarts aan hyperventilatie denkt zal hij dat vast doen omdat hij denkt aan spanningsklachten, of niet?



Zelf ben ik wel erg bezig met de balans tussen spanning en ontspanning. Ik ga sinds een aantal weken naar een holistische massage therapeut, om bewust te zijn van de spanning en te leren ontspannen. Dit heeft ook wel wat weg van een haptonoom maar is naar mijn gevoel wat minder vaag..(maar ik kan het mis hebben)

Ik zit ook midden in een 'burn-out', pas 3 weken maar moet volgende week van de bedrijfsarts al 3x 3uur gaan beginnen. Zie er als een berg tegenop eigenlijk.... Net belde leidinggevende over as maandag en tja ze heeft misschien wel even tijd, maar nieuwe leidinggevende begint die dag dus ws geen tijd ...dus tja eigenlijk zit ik weer te stressen hier heb nog een heel weekend,,,

Pas drie weken klinkt zo kort, loop er al veel langer mee maar pas sinds 3 weken helemaal thuis ...

@Lentezon

Dat hartbonsen ken ik. De eerste maanden van mijn burnout heb ik dat ook heel erg gehad. Nu nog maar in veel mindere mate. Ik dacht af en toe dat mijn hart mijn borstkas uit zou komen, zo'n gebonk! Het hield mij ook uit mijn slaap. Ik denk dat het een uiting van nervositeit/spanning is. Heb in het begin zelfs een hartfilmpje laten maken maar alles was goed. Als ik in bed ging liggen dan was het het ergst en ging ik er natuurlijk op letten. Toen adviseerde mijn psych om mij niet de hele tijd af te vragen wat het nou toch in godsnaam was maar om het maar te accepteren. Zo van 'hallo hart, fijn dat je er bent en dat je nog steeds klopt voor mij'   ipv er angstig van te worden (wat ik had). En het gekke is dat dat bij mij heel erg heeft geholpen, ik ging het toen minder voelen.  Oh en ik slikte geen AD dus daar kon het niet van komen.



@Juliaatje,

ik had hun site ook bekeken maar kan mij nog steeds moeilijk voorstellen hoe je daar hele dagen achter elkaar moet gaan doorbrengen als je maar energie hebt voor een halve dag. Misschien is het iets voor over een tijdje.

Net als jou heb ik ook heel veel aan mijn gesprekken met mijn psycholoog. Ik ben heel tevreden over haar en zij stelt mij vaak gerust. Fijn is dat he? Holistische massage lijkt mij ook wel wat. ik ga eens op internet kijken.



@ Brutsel,

    ik kan natuurlijk niet over jouw situatie oordelen maar ik vind dat je erg snel al weer aan de slag moet. Het feit dat je er als een berg tegenop ziet lijkt mij een teken dat je er nog niet klaar voor bent. Ik werk pas sinds kort weer op het werk maar merkte wel heel duidelijk dat ik daar zelf ook weer zin in had. In het begin moest ik daar totaal niet aan denken en boeide mijn werk mij niet eens meer. Heb je bij de bedrijfsarts aangegeven dat je het nog niet ziet zitten of voelde je het als een druk van hun kant uit?



@rosalie

volgens mij werk jij al weer een tijdje. Vond jij de eerste weken het ook zo vermoeiend om op het werk te zijn. Als ik er geweest ben ben ik de rest vd dag moe en ik zit er nog maar een uur......

@Lentezon

Dat hartbonsen ken ik. De eerste maanden van mijn burnout heb ik dat ook heel erg gehad. Nu nog maar in veel mindere mate. Ik dacht af en toe dat mijn hart mijn borstkas uit zou komen, zo'n gebonk! Het hield mij ook uit mijn slaap. Ik denk dat het een uiting van nervositeit/spanning is. Heb in het begin zelfs een hartfilmpje laten maken maar alles was goed. Als ik in bed ging liggen dan was het het ergst en ging ik er natuurlijk op letten. Toen adviseerde mijn psych om mij niet de hele tijd af te vragen wat het nou toch in godsnaam was maar om het maar te accepteren. Zo van 'hallo hart, fijn dat je er bent en dat je nog steeds klopt voor mij' ipv er angstig van te worden (wat ik had). En het gekke is dat dat bij mij heel erg heeft geholpen, ik ging het toen minder voelen. Oh en ik slikte geen AD dus daar kon het niet van komen.



@Juliaatje,

ik had hun site ook bekeken maar kan mij nog steeds moeilijk voorstellen hoe je daar hele dagen achter elkaar moet gaan doorbrengen als je maar energie hebt voor een halve dag. Misschien is het iets voor over een tijdje.

Net als jou heb ik ook heel veel aan mijn gesprekken met mijn psycholoog. Ik ben heel tevreden over haar en zij stelt mij vaak gerust. Fijn is dat he? Holistische massage lijkt mij ook wel wat. ik ga eens op internet kijken.

@Lentezon

Dat hartbonsen ken ik. De eerste maanden van mijn burnout heb ik dat ook heel erg gehad. Nu nog maar in veel mindere mate. Ik dacht af en toe dat mijn hart mijn borstkas uit zou komen, zo'n gebonk! Het hield mij ook uit mijn slaap. Ik denk dat het een uiting van nervositeit/spanning is. Heb in het begin zelfs een hartfilmpje laten maken maar alles was goed. Als ik in bed ging liggen dan was het het ergst en ging ik er natuurlijk op letten. Toen adviseerde mijn psych om mij niet de hele tijd af te vragen wat het nou toch in godsnaam was maar om het maar te accepteren. Zo van 'hallo hart, fijn dat je er bent en dat je nog steeds klopt voor mij' ipv er angstig van te worden (wat ik had). En het gekke is dat dat bij mij heel erg heeft geholpen, ik ging het toen minder voelen. Oh en ik slikte geen AD dus daar kon het niet van komen.



@Juliaatje,

ik had hun site ook bekeken maar kan mij nog steeds moeilijk voorstellen hoe je daar hele dagen achter elkaar moet gaan doorbrengen als je maar energie hebt voor een halve dag. Misschien is het iets voor over een tijdje.

Net als jou heb ik ook heel veel aan mijn gesprekken met mijn psycholoog. Ik ben heel tevreden over haar en zij stelt mij vaak gerust. Fijn is dat he? Holistische massage lijkt mij ook wel wat. ik ga eens op internet kijken.

hmmmm bericht 2x gestuurd

@Diane42 wordt wel gepusht door de bedrijfsarts en leidinggevende. Moeilijkheid is dat ik eigenlijk geen nee durf te zeggen. Ben er wel voor bij de psych, pas intake gehad en binnenkort het 'echte' werk. Schrok wel van mn reactie na het tel. gesprek met leidinggevende, was weer heftig emotioneel en de zenuwen gierden door mn lijf...

Hoii allemaal,



@Brustel, ik vind inderdaad wel dat je weer snel aan de bak moet. Ik heb minstens twee maanden thuis gezeten voordat ik weer ging re-integreren. Zelfs toen had ik nog diezelfde reacties als jij nu.



Met mij gaat het boven verwachting goed. Ik moet nog steeds stapjes nemen maar ben blij eindelijk een stijgende lijn te zien.

Sinds 6 weken in cognitieve gedragstherapie voor mijn angst en paniek. Met kleine stapjes moet ik het steeds aangaan. Krijg hele concrete doelen in de zin van, iedere dag stoplichten gaan nemen en dan opbouwend in aantallen. Verder N wegen oefenen en samen met iemand de snelweg een stukje op. De snelweg heb ik de grootste moeite mee, daar had ik de slechtste herinneringen aan. Nu zelfs van de week (wel met vader ernaast) naar therapie gereden over de snelweg! Dat was zo'n prestatie. Daar krijg je zo'n kick van.



Ik was 2 maanden geleden op het punt dat ik hierdoor eigenlijk niets meer ondernam. Mensen kwamen bij mij op bezoek en ik reed alleen in het dorp rond. En dan de routes zonder stoplichten.

Het keerpunt kwam bij een bruiloft. Daar kon ik echt niet onderuit. hele sessies aan besteed. Ik was bang dat er van alles zou gaan gebeuren, paniekaanvallen etc. Uiteindelijk ging het zo ontzettend goed dat ik er echt een kick van kreeg. Een kick voor mijn zelfvertrouwen. En dat maakt dat ik weer meer durf. Dat had ik net even nodig.



Ben daarna zelfs een nachtje weg geweest, was voorheen ook een ramp. Wezen winkelen en ga volgende week naar een 'klein' concert. Gaan het gewoon proberen en als het niet lukt is het gewoon nog te vroeg.

Heb echt zin om de dingen aan te pakken. Wil zo graag weer beter worden!



Heb zelfs mijn bruiloft gepland, ik heb er vertrouwen in dat het tegen die tijd wel goed komt. En ik maak er een leuke en ontspannen dag van.



Hoop dat het met jullie ook gaat, en natuurlijk blijven die stapjes frustrerend. maar als ik kijk waar ik was, ook voordat ik thuis kwam te zitten ben ik nu al zoveel meer gelukkig.



Volgende week hoor ik weer meer van mijn job. Spannend, zie er als een blok tegen op. Na 4 maanden thuiszitten is het ook heerlijk veilig om gewoon thuis te blijven. Nu weer werken, nieuwe collega's maar goed als dit lukt ben ik ook weer 10 stappen verder denk ik.



Fijn dat er weer activiteit op het forum is!

Groetjes

Leonie

Ik ben gisteren voor het eerst bij de haptonoom geweest en die zei precies hetzelfde wat Diana42 schrijft. Ik ga dus proberen er meer van "te genieten" dat mijn hart klopt, ha,ha. Waarschijnlijk idd spanningsklachten en te druk zijn. De haptonoom wil het eigenlijk ook niet als hyperventilatieklachten behandelen; we hebben een behandelplan gemaakt om mensen in mijn omgeving te kunnen "blokken".



@Bruxtel, ik vind ook dat je wel weer heel erg snel aan het werk moet. Uiteraard is het best mogelijk om een paar uurtjes te werken, maar is het niet beter om eerst eens even 6 weken of zoiets even helemaal niets doen en bij te komen ? Ik was aan het begin van mijn burn-out zo stoer om halve dagen te blijven werken en ik ben heel blij dat mijn LG met mij heeft besproken dat ik eens helemaal moest thuisblijven. Ik ben hem eeuwig dankbaar ! Heel erg vervelend ook dat je LG jouw niet serieus neemt en eigenlijk geen tijd voor je heeft. Heel veel sterkte, meid.



@Leonie, wat goed dat er zo'n vooruitgang in zit ! Je zit op de goede weg. Ik neem mijn petje voor je af hoor! En heel veel succes met je werk.



Lentezon68

Lentezon68: ik herken 't hartbonsen/hartkloppingen. Ben daarvoor destijds doorverwezen naar de fysio, ik bleek nl. verkeerd adem te halen en dat is wel degelijk hyperventilatie. Kwam op het volgende neer: Door alle spanning, vermoeidheid, angst enz enz. stond mijn lichaam constant in een 'vecht en vlucht-houding'. En wat doe je als je gespannen en/of angstig bent. Je houdt je adem in, tot het 'gevaar' geweken is. Het hartbonsen is 1 van de vele symptomen van hyperventilatie. Door oefeningen heb ik de controle over mijn ademhaling terug gekregen. En hoewel het soms nog moeilijk is, merk ik zeker vooruitgang. Misschien een tip voor jou?

@juliaatje – Het is herkenbaar dat je soms sterker overkomt dan je bent en tja hoe ga je daar mee om. Aan de ene kant wil je vooruit en is het ook fijn als mensen in je omgeving dat zien. En vooral op je werk vind je het fijn als je leidinggevende weer vertrouwen in je krijgt. Maar met meer vertrouwen komen er ook meer verwachtingen. En die leggen ook weer een druk op je. Voor je eigen herstel is het beter als je zorgt dat de verwachtingen die mensen van je hebben iets lager zijn dan wat je kunt. ( praat je over wat je aankan, haal er dan gewoon altijd iets af en heb je het over je klachten, dik het dan altijd ietsje aan)

De laatste paar weken gaat het iets minder goed met mij en aangezien ik 3 weken lang steeds meer klachten begon te krijgen (prikkelbaar, slechter slapen), heb ik moeten inzien dat ik hier iets aan moest doen. Moeilijke keuze wel, want na lange tijd discussies te hebben gehad met mijn bazin, mag ik nu eindelijk mijn eigen werkzaamheden weer gaan oppakken. Het heeft me zoveel moeite gekost om dit vertrouwen te krijgen en dan zit je er niet om te springen om aan te geven dat het te veel is. Ik wist ook van tevoren dat het zeker wel weer tegen me gebruikt zou worden, maar daar moet ik echt boven staan.

Ik wilde eerst gaan aangeven dat ik op mijn max zit en dat er dus even niets bij kan. Maar uiteindelijk heb ik aangegeven dat ik over mijn max zit en dat er wat af moet.

Ik ben binnengestapt en heb gezegd: Ik wil wat met je bespreken. Het gaat nu een paar weken minder goed, mijn klachten nemen toe. Ik zit dus over mijn max en er moet dus iets af.

Ze reageerde niet zoals ik graag zou willen (heel zakelijk, totaal geen aandacht voor mij als persoon), maar uiteindelijk zou ze er naar kijken en er op terugkomen. En 2 dagen later hebben we alle werkzaamheden besproken en er gaan een paar dingen af en we hebben mijn planning iets aangepast. Ik zou er deze week weer verantwoordelijkheden bij krijgen en dat is nu pas begin december. Heb ik dus even een adempauze om te kunnen herstellen. Ik voel me nu zo’n stuk beter dan afgelopen week. Ik weet nu dat ik mijn werkzaamheden voor komende week gewoon aankan. Ik weet ook dat mijn werkgever niets extra’s van me zal vragen.

Ik ben zo blij, dat ik het gesprek ben aangegaan en dat ik zo duidelijk ben geweest. En al met al, viel me haar reactie nog alles mee. Ik had het echt erger verwacht.



@ diana: Misschien een tip voor jou, is om niet per dag te beoordelen hoe het gaat, maar dit per week te doen. Het is prima dat je wanneer het een dag minder gaat, dit signaleert en beseft dat het komt doordat je de dag ervoor te veel hebt gedaan. Maar ik zou er geen oordeel over vormen en het geen terugvalletje noemen. Bekijk aan het eind van een week, alle dingen die je in totaal hebt gedaan en hoeveel klachten je in totaal hebt gehad. Dan zie je veel eerder vooruitgang. Hoe je je voelt is gewoon heel erg afhankelijk van wat je hebt gedaan of hoeveel je van jezelf hebt gevraagd. Je moet je belasting opbouwen om verder te komen en dan heb je soms ook meer klachten, maar dat hoort er gewoon bij. Anders kom je niet verder. De beste tip die ik van mijn arbo-arts heb gehad, is te kijken wat mijn belasting is en er gewoon iedere week iets bij te doen. Zonder op klachten te letten. Als je altijd alleen maar van je klachten uitgaat, dan ben je er veel te veel op gefocused en zul je ook meer klachten hebben. Besef ook goed hoeveel energie het kost om steeds te bedenken hoe je je voelt en af te gaan wegen of je iets wel of niet gaat doen, of je iets wel of niet aankan, twijfelen, onzekerheid etc.

Wel zou ik dus eens in de week even een moment stilstaan bij hoe het gaat, want wanneer je klachten in totaal ineens flink toenemen, dan ga je te snel en moet je hier wel iets aan doen. Maar ik probeer dan eerst gewoon mijn belasting hetzelfde te houden en te kijken of ik de week erna herstel. Pas als dit niet zo is en mijn klachten erger worden, dan onderneem ik actie. Ik hou mezelf dus zeker wel in de gaten, maar als het even iets minder gaat, dan schrik ik daar niet direct van.



Dat het praten met collega’s zo vermoeiend is, dat is zo herkenbaar! Ik vind het zo fijn te weten dat ik niet de enige ben, die hier last van heeft (gehad)! Mijn bazin zat er steeds zo op te hameren dat ze vond dat ik veel contact met collega’s moet hebben, maar dat ging gewoon niet. Ik ben begonnen met 3 x 1 uur werken en ik had eigenlijk totaal geen contact met collega’s. Volgens mij ben ik pas na een maand of 2 begonnen met in de pauze 10 minuten in de kantine te zitten. En hoe raar het ook zal klinken, daarna was ik dan echt aan een pauze toe.

Het gaat nu inmiddels natuurlijk veel beter, maar het blijft zo dat pauze met collega’s, welliswaar gezellig is, maar ik herstel er niet echt van. Ik ga nog altijd iedere ochtend buiten alleen een wandeling maken van 20 minuten en dat is mijn echte pauze, waarin ik herstel.



En ja, diana, de eerste weken waren loodzwaar. Maar ik moet eerlijk zeggen dat het heel zwaar blijft. Ik ben nu 9 maanden bezig met reïntegreren, ik werk nu 34 uur en het is nog altijd zwaar. Want zodra je meer ruimte hebt, dan komt er ook weer een bepaalde belasting bij. Ik kom nog altijd moe thuis en heb ’s avonds en in het weekend veel tijd nodig om te herstellen, te slapen, te ontspannen. Maar al met al is het nu wel een stuk minder vervelend dan een aantal maanden terug. Wat helpt is te kijken naar nu en dit te vergelijken met een aantal weken of maanden terug. Je moet niet vooruit gaan kijken, naar hoeveel je nog moet of naar anderen die wel alles kunnen, want dan maak je jezelf gek. Besef hoeveel je al vooruit bent gegaan, wees trots op jezelf als je dingen opnieuw voor de eerste keer doet! En geniet van kleine dingen.



@ Brutsel: Ik zou je graag een hart onder de riem willen steken, want beginnen met werken is gewoon heel moeilijk en zwaar. Je vraagt je zelf af of je er wel aan toe bent om nu alweer 3 x 3 uur te gaan werken. Dat is natuurlijk heel persoonlijk, dus niemand hier zal kunnen aangeven of dit goed voor je is. Ik heb zelf veel langer thuisgezeten, maar of dit nu achteraf goed is geweest…. Ik weet het niet. Brutsel, ik denk dat je zelf niet snel het gevoel zult hebben dat je er al klaar voor bent. Dat is iets, waar je hoe dan ook een keer doorheen moet. Dat je er als een berg tegenop ziet, dat is heel normaal. Ik ga ook niet zeggen dat het mee zal vallen, want dat is tegen mij ook zo vaak gezegd en dat irriteerde me zo, want het viel nooit mee. Ik had er meer aan om te beseffen, het is heel zwaar, maar als ik doorzet, dan wordt het daarna beter.

Je leidinggevende heeft geen tijd voor je op de eerste dag en dat is heel vervelend voor je, maar het is fijn dat ze het nu alvast aangeeft, dan weet je waar je aan toe bent.

Ik weet niet of er al iets is afgesproken over wat je gaat doen. Zo nee, probeer dan wel een afspraak met je leidinggevende te maken om dit te gaan bespreken. Je kunt je het beste in het begin puur richten op het aanwezig zijn, waarbij het niet uitmaakt wat je precies doet. Dus dan ga je weken aan taken, die niet persé af moeten of die een collega kan afmaken en je doet het lekker rustig aan. Als het aanwezig zijn goed gaat, dan kan je het gaan uitbouwen.

Besef je heel goed dat jouw belasting niet zozeer bepaald zal worden door die 3 x 3 uur. Maar veel meer door de werkdruk die jij ervaart. Wordt je onder druk gezet door anderen? Of zet jij jezelf onder druk. Heb jij een bepaald beeld bij 3 uur werken, vind je dat je dan een bepaalde hoeveelheid werk af moet hebben? Zijn er andere factoren op het werk die voor stress / spanning zorgen? Werken zou bijv, ook afleiding kunnen bieden. Zou je het zo kunnen zien, als afleiding? En zo nee, hoe komt dat dan?

En wat doe je als je thuiskomt, ben je dan in je hoofd nog met werk bezig of kun je je ontspannen?



Heel veel sterkte maandag!

@brutsel- ik had al gepost toen ik er achter kwam, dat ik nog niet alle berichten gelezen had.

Wat naar dat je bedrijfsarts en je leidinggevende je zo onder druk zetten! Dat is natuurijk niet bevorderlijk voor jouw herstel.

Je zou het maandag gewoon eens kunnen proberen om te zien hoe het gaat. (zou het helemaal misgaan en zou je bijv. in tranen uitbarsten op je werk, dan is dat natuurlijk echt niet fijn, maar dan zullen ze misschien wel inzien dat ze het verkeerd beoordeeld hebben).

Zie je het echt niet zitten, dan kun je overwegen om een second opinion aan te vragen bij het UWV.

@leonixie, blijf lekker posten, want ik word er zo happy van als ik lees hoe goed het met je gaat. Je blijft maar vooruit gaan en je gaat zo goed met je situatie om.

Je weet dat ik al heel lang met je meeleef via dit forum en ik gun je dit zo. Je hebt hier keihard voor gewerkt!

Het starten met je baan zal niet makkelijk zijn, maar jij komt er wel hoor!

Hoi Rosalie,

Bedankt voor je tips. Wat naar voor je dat het na 9 maanden werken nog steeds zo zwaar voor je is. En wat knap dat je daar niet moedeloos van wordt. Dat is iets waar ik helaas te vaak last van heb, dat als iets niet meteen goed gaat ik meteen ga doemdenken en dat schiet ook niet op. Jouw tip om mijn situatie niet per dag maar per week te bekijken heb ik heel veel aan. Zo had ik het nog niet bekeken. Ik moet een slechte dag niet als een terugval zien. Over een week bekeken merk ik dat ik toch meer kan dan 2 maanden terug en dan ziet het er ineens wat positiever uit. Dank je wel !

Hallo,



Ben toch gaan 'werken', na een zondag vol hele hoge bergen te hebben gezien en totaal de weg kwijt te zijn. Ben toch gegaan, een beetje goodwill. Heb wel aan LG gezegd dat ik ontzettend moe was en zondag een rotdag had en dat ik eigenlijk maar 2x wilde komen ipv 3x... helaas werd dat direct overruled en werd er gevonden dat ik gewoon maar 3x moest komen hetzij dan maar wat korter... Zelfs de werkdagen waren al ingepland, terwijl ik in eerdere gesprekken had gezegd dat ik dat niet van te voren wist.... Dan voel je je opeens zo klein worden en krijg je gewoon een soort van blackout Volgende week maandag mag ik weer naar de psych en krijg ik het advies van de intake, dan wordt het werken aan het 'nee' zeggen etc...



In ieder geval bedankt voor jullie 'luisterend oor'