Psyche
alle pijlers
Burnout relatie crisis
donderdag 9 mei 2019 om 14:38
Hoi Allemaal,
Dit word een lang verhaal dus als je geen zin hebt om dit allemaal te lezen begrijp ik dat helemaal
Inmiddels 2 jaar en een aantal maanden geleden heb ik een relatie gekregen met mijn huidige vriend die destijds in Duitsland woonde.
Ik werkte destijds bij een supermarkt als vervangend filiaalleidster en had een goed uitzicht op het krijgen van een vast contract. Ik kwam nog maar kort uit een vorige relatie die lang geduurd heeft toen ik mijn huidige vriend leerde kennen (veelste snel dus) en had nog veel te verwerken (logisch)
Toch alsnog veelte snel in een serieuze relatie gerold waarin hij graag wou samenwonen. Naïef als ik was en veel discussies later ben ik dan bij hem ingetrokken. Wat betekende dat ik moest verhuizen van werkplek. Dit kon gelukkig wel bij dezelfde werkgever. Omdat ik een andere leidinggevende kreeg en ik van te voren al gewaarschuwd was dat deze man aardig moeilijk kon zijn liep het op mijn werk steeds stroever. Ondertussen had mijn vriend een letterlijk vreselijk huis waar van alles aan verbouwd moest worden. (dusdanig erg dat eigenlijk het hele huis plat moest) Maar omdat hij een emotionele band met het huis had en in de volle overtuiging was dat hij alles zelf wel kon doen (twee linker handen) Gingen we voor zelf verbouwen. Je raad het al, liep uit op een fiasco, veel geld gestoken in dingen die we beter hadden kunnen uitbesteden en ondertussen op het werk steeds meer stress en kapotte handen (door al het stof en rommel in huis speelde mijn exceem zo op dat ik bijna geen handen meer over had. Op een dag kreeg ik mijn vingers tussen de deur (gat in achterkant van het huis, waaide er letterlijk door heen) en moest ik naar de eerste hulp, resultaat, week niet gewerkt. Even kort gezegd is dit de reden die mijn werkgever heeft opgegeven mijn contract niet te verlengen (mijn inziens belachelijk, heb me altijd kapot gewerkt voor mijn werkgever zelfs als ik echt koorts had naar mijn werk gegaan) Hierdoor thuis komen te zitten (zelfde dag nog ziekgemeld op advies van vriend) Hierna ging het steeds slechter en kreeg ik een negatief zelfbeeld omdat ik tenslotte gefaald had naar mijn idee. Ondertussen wel bezig gebleven met het doen van klusjes. Over geprobeerd te praten met mijn vriend, die zelf in zijn jeugd erg veel heeft meegemaakt (wees) maar altijd gestuit op onbegrip van zijn kant. Omdat het toch niet zo erg was als wat hij had meegemaakt en hij was tenslotte ook gelijk weer aan het werk gegaan. Toen het erg slecht kwam had hij het idee om samen een pup aan te schaffen (extra stress, snachts er uit en slecht slapen) en dan maar samen een bedrijfje te beginnen als ik toch thuis zat (extra stress en gedoe ivm kosten voor het bedrijf die ik niet kon opbrengen omdat ik niks verdiende). Ondertussen heb ik, 2 jaar later en een hele hoop ellende verder (plus verhuizing omdat vriendlief toch eindelijk inzag dat het met het huis niks ging worden) een nieuwe baan gevonden waar ik komende maand mee begin. Ondertussen heb ik het gevoel dat ik nogsteeds aan het herstellen ben van mijn burn out en is vriendlief al meerdere malen contact gaan zoeken met collega's of andere dames op het internet (seksueel gerelateerd). Ook dit heeft weinig goed gedaan aan onze relatie en toch vergeef ik hem steeds... Ik wil hem niet kwijt. En al begrijp ik dat 2 jaar lang met iemand te moeten leven die een burn out heeft en niks kan betalen vreselijk moet zijn, ik heb het toch ook niet verdiend om achter mijn rug om bedonderd te moeten worden? Zeker niet omdat ik hem wel heel veel heb geholpen met de verbouwing, het bedrijfje en alle andere klusjes in en om het huis (denk aan voegen buitenmuren, schilderen, vloeren leggen, badkamer opknappen etc etc) Ook nu in ons nieuwe huis weer flink wat klusjes gedaan. Verder hadden we 3 en hebben we nu nog 2 honden waar we veel gedoe mee hebben gehad (oudere honden, intensieve zorg en extreme verlatingsangst bij 1 hond...
Hoewel er nu uitzicht is op een baan en dus ook inkomen van mijn kant blijft mijn vriend oude koeien uit de sloot halen en 'grapjes' maken die eigenlijk niet kunnen op persoonlijk vlak...
Ik weet het niet meer... Eigenlijk ben ik hem behoorlijk zat en vreet ook onze relatie een berg energie van mij die ik eigenlijk niet heb....
Dit word een lang verhaal dus als je geen zin hebt om dit allemaal te lezen begrijp ik dat helemaal
Inmiddels 2 jaar en een aantal maanden geleden heb ik een relatie gekregen met mijn huidige vriend die destijds in Duitsland woonde.
Ik werkte destijds bij een supermarkt als vervangend filiaalleidster en had een goed uitzicht op het krijgen van een vast contract. Ik kwam nog maar kort uit een vorige relatie die lang geduurd heeft toen ik mijn huidige vriend leerde kennen (veelste snel dus) en had nog veel te verwerken (logisch)
Toch alsnog veelte snel in een serieuze relatie gerold waarin hij graag wou samenwonen. Naïef als ik was en veel discussies later ben ik dan bij hem ingetrokken. Wat betekende dat ik moest verhuizen van werkplek. Dit kon gelukkig wel bij dezelfde werkgever. Omdat ik een andere leidinggevende kreeg en ik van te voren al gewaarschuwd was dat deze man aardig moeilijk kon zijn liep het op mijn werk steeds stroever. Ondertussen had mijn vriend een letterlijk vreselijk huis waar van alles aan verbouwd moest worden. (dusdanig erg dat eigenlijk het hele huis plat moest) Maar omdat hij een emotionele band met het huis had en in de volle overtuiging was dat hij alles zelf wel kon doen (twee linker handen) Gingen we voor zelf verbouwen. Je raad het al, liep uit op een fiasco, veel geld gestoken in dingen die we beter hadden kunnen uitbesteden en ondertussen op het werk steeds meer stress en kapotte handen (door al het stof en rommel in huis speelde mijn exceem zo op dat ik bijna geen handen meer over had. Op een dag kreeg ik mijn vingers tussen de deur (gat in achterkant van het huis, waaide er letterlijk door heen) en moest ik naar de eerste hulp, resultaat, week niet gewerkt. Even kort gezegd is dit de reden die mijn werkgever heeft opgegeven mijn contract niet te verlengen (mijn inziens belachelijk, heb me altijd kapot gewerkt voor mijn werkgever zelfs als ik echt koorts had naar mijn werk gegaan) Hierdoor thuis komen te zitten (zelfde dag nog ziekgemeld op advies van vriend) Hierna ging het steeds slechter en kreeg ik een negatief zelfbeeld omdat ik tenslotte gefaald had naar mijn idee. Ondertussen wel bezig gebleven met het doen van klusjes. Over geprobeerd te praten met mijn vriend, die zelf in zijn jeugd erg veel heeft meegemaakt (wees) maar altijd gestuit op onbegrip van zijn kant. Omdat het toch niet zo erg was als wat hij had meegemaakt en hij was tenslotte ook gelijk weer aan het werk gegaan. Toen het erg slecht kwam had hij het idee om samen een pup aan te schaffen (extra stress, snachts er uit en slecht slapen) en dan maar samen een bedrijfje te beginnen als ik toch thuis zat (extra stress en gedoe ivm kosten voor het bedrijf die ik niet kon opbrengen omdat ik niks verdiende). Ondertussen heb ik, 2 jaar later en een hele hoop ellende verder (plus verhuizing omdat vriendlief toch eindelijk inzag dat het met het huis niks ging worden) een nieuwe baan gevonden waar ik komende maand mee begin. Ondertussen heb ik het gevoel dat ik nogsteeds aan het herstellen ben van mijn burn out en is vriendlief al meerdere malen contact gaan zoeken met collega's of andere dames op het internet (seksueel gerelateerd). Ook dit heeft weinig goed gedaan aan onze relatie en toch vergeef ik hem steeds... Ik wil hem niet kwijt. En al begrijp ik dat 2 jaar lang met iemand te moeten leven die een burn out heeft en niks kan betalen vreselijk moet zijn, ik heb het toch ook niet verdiend om achter mijn rug om bedonderd te moeten worden? Zeker niet omdat ik hem wel heel veel heb geholpen met de verbouwing, het bedrijfje en alle andere klusjes in en om het huis (denk aan voegen buitenmuren, schilderen, vloeren leggen, badkamer opknappen etc etc) Ook nu in ons nieuwe huis weer flink wat klusjes gedaan. Verder hadden we 3 en hebben we nu nog 2 honden waar we veel gedoe mee hebben gehad (oudere honden, intensieve zorg en extreme verlatingsangst bij 1 hond...
Hoewel er nu uitzicht is op een baan en dus ook inkomen van mijn kant blijft mijn vriend oude koeien uit de sloot halen en 'grapjes' maken die eigenlijk niet kunnen op persoonlijk vlak...
Ik weet het niet meer... Eigenlijk ben ik hem behoorlijk zat en vreet ook onze relatie een berg energie van mij die ik eigenlijk niet heb....
donderdag 9 mei 2019 om 19:24
Nee hoor, burnouts komen niet door voortdurende stress. Maar door voortdurend over je eigen grenzen heen te gaan, keuzes te maken waar je eigenlijk niet achterstaat, nooit voor jezelf op te komen en door stress. En wat meerderen hier zeggen over HSP klopt ook, het is geen diagnose, maar een verzameling van karaktereigenschappen. Je klinkt, in deze reactie en de rest van je topic, niet eens alsof je je vriend nog aardig vindt. 'Toen vond vriendlief het nog even nodig...etc' is een enorm passief agressieve reactie. Je vriend gedraagt zich al 2 jaar als een botte lul, jij komt niet voor jezelf op. Dat zijn keuzes die jij maakt. Niemand zegt dat andere keuzes makkelijk zijn. Maar dat is wel de enige manier om iets op te lossen.V0692 schreef: ↑09-05-2019 17:08Burn outs worden veroorzaakt door het voortdurend blootstaan aan stress. Dit heb ik ivm werk, het huis, eigen bedrijf etc. heel veel gehadNu we verhuisd zijn en de chaos in mijn hoofd minder is en in mijn omgeving gaat het wel degelijk beter. Daarom heb ik nu ook weer een baan gekregen waar ik per 1 juni ga beginnen. Alleen vond vriendlief het nog even nodig tot 2 weken geleden achter mijn rug om te gaan via een of andere datingsite terwijl er dus uitzicht was op een betere situatie (ik die weer geld verdient en dus zelfstandig kan zijn)
Geen idee waarom jullie niet gewoon uit elkaar gaan. Volgens mij is dat het beste uitzicht op een betere situatie die jullie allebei hebben.
donderdag 9 mei 2019 om 20:15
Wat zonde om te lezen hoe erg je je gelijk boven je geluk stelt. Je kunt niet weglopen, want dan zou je in jouw ogen falen. Je moet volgens jou in het verleden goed hebben gekozen en dus kun je niet aan jezelf toegeven dat dit niet je prins op het witte paard is.
Ontzettend verdrietig om te lezen. Je kiest liever samen ongelukkig, dan alleen en gelukkig. Zonde ook, het leven is zoveel leuker en mooier dan je zelfverkozen gevangenis.
Ontzettend verdrietig om te lezen. Je kiest liever samen ongelukkig, dan alleen en gelukkig. Zonde ook, het leven is zoveel leuker en mooier dan je zelfverkozen gevangenis.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
