Psyche
alle pijlers
Burnout relatie crisis
donderdag 9 mei 2019 om 14:38
Hoi Allemaal,
Dit word een lang verhaal dus als je geen zin hebt om dit allemaal te lezen begrijp ik dat helemaal
Inmiddels 2 jaar en een aantal maanden geleden heb ik een relatie gekregen met mijn huidige vriend die destijds in Duitsland woonde.
Ik werkte destijds bij een supermarkt als vervangend filiaalleidster en had een goed uitzicht op het krijgen van een vast contract. Ik kwam nog maar kort uit een vorige relatie die lang geduurd heeft toen ik mijn huidige vriend leerde kennen (veelste snel dus) en had nog veel te verwerken (logisch)
Toch alsnog veelte snel in een serieuze relatie gerold waarin hij graag wou samenwonen. Naïef als ik was en veel discussies later ben ik dan bij hem ingetrokken. Wat betekende dat ik moest verhuizen van werkplek. Dit kon gelukkig wel bij dezelfde werkgever. Omdat ik een andere leidinggevende kreeg en ik van te voren al gewaarschuwd was dat deze man aardig moeilijk kon zijn liep het op mijn werk steeds stroever. Ondertussen had mijn vriend een letterlijk vreselijk huis waar van alles aan verbouwd moest worden. (dusdanig erg dat eigenlijk het hele huis plat moest) Maar omdat hij een emotionele band met het huis had en in de volle overtuiging was dat hij alles zelf wel kon doen (twee linker handen) Gingen we voor zelf verbouwen. Je raad het al, liep uit op een fiasco, veel geld gestoken in dingen die we beter hadden kunnen uitbesteden en ondertussen op het werk steeds meer stress en kapotte handen (door al het stof en rommel in huis speelde mijn exceem zo op dat ik bijna geen handen meer over had. Op een dag kreeg ik mijn vingers tussen de deur (gat in achterkant van het huis, waaide er letterlijk door heen) en moest ik naar de eerste hulp, resultaat, week niet gewerkt. Even kort gezegd is dit de reden die mijn werkgever heeft opgegeven mijn contract niet te verlengen (mijn inziens belachelijk, heb me altijd kapot gewerkt voor mijn werkgever zelfs als ik echt koorts had naar mijn werk gegaan) Hierdoor thuis komen te zitten (zelfde dag nog ziekgemeld op advies van vriend) Hierna ging het steeds slechter en kreeg ik een negatief zelfbeeld omdat ik tenslotte gefaald had naar mijn idee. Ondertussen wel bezig gebleven met het doen van klusjes. Over geprobeerd te praten met mijn vriend, die zelf in zijn jeugd erg veel heeft meegemaakt (wees) maar altijd gestuit op onbegrip van zijn kant. Omdat het toch niet zo erg was als wat hij had meegemaakt en hij was tenslotte ook gelijk weer aan het werk gegaan. Toen het erg slecht kwam had hij het idee om samen een pup aan te schaffen (extra stress, snachts er uit en slecht slapen) en dan maar samen een bedrijfje te beginnen als ik toch thuis zat (extra stress en gedoe ivm kosten voor het bedrijf die ik niet kon opbrengen omdat ik niks verdiende). Ondertussen heb ik, 2 jaar later en een hele hoop ellende verder (plus verhuizing omdat vriendlief toch eindelijk inzag dat het met het huis niks ging worden) een nieuwe baan gevonden waar ik komende maand mee begin. Ondertussen heb ik het gevoel dat ik nogsteeds aan het herstellen ben van mijn burn out en is vriendlief al meerdere malen contact gaan zoeken met collega's of andere dames op het internet (seksueel gerelateerd). Ook dit heeft weinig goed gedaan aan onze relatie en toch vergeef ik hem steeds... Ik wil hem niet kwijt. En al begrijp ik dat 2 jaar lang met iemand te moeten leven die een burn out heeft en niks kan betalen vreselijk moet zijn, ik heb het toch ook niet verdiend om achter mijn rug om bedonderd te moeten worden? Zeker niet omdat ik hem wel heel veel heb geholpen met de verbouwing, het bedrijfje en alle andere klusjes in en om het huis (denk aan voegen buitenmuren, schilderen, vloeren leggen, badkamer opknappen etc etc) Ook nu in ons nieuwe huis weer flink wat klusjes gedaan. Verder hadden we 3 en hebben we nu nog 2 honden waar we veel gedoe mee hebben gehad (oudere honden, intensieve zorg en extreme verlatingsangst bij 1 hond...
Hoewel er nu uitzicht is op een baan en dus ook inkomen van mijn kant blijft mijn vriend oude koeien uit de sloot halen en 'grapjes' maken die eigenlijk niet kunnen op persoonlijk vlak...
Ik weet het niet meer... Eigenlijk ben ik hem behoorlijk zat en vreet ook onze relatie een berg energie van mij die ik eigenlijk niet heb....
Dit word een lang verhaal dus als je geen zin hebt om dit allemaal te lezen begrijp ik dat helemaal
Inmiddels 2 jaar en een aantal maanden geleden heb ik een relatie gekregen met mijn huidige vriend die destijds in Duitsland woonde.
Ik werkte destijds bij een supermarkt als vervangend filiaalleidster en had een goed uitzicht op het krijgen van een vast contract. Ik kwam nog maar kort uit een vorige relatie die lang geduurd heeft toen ik mijn huidige vriend leerde kennen (veelste snel dus) en had nog veel te verwerken (logisch)
Toch alsnog veelte snel in een serieuze relatie gerold waarin hij graag wou samenwonen. Naïef als ik was en veel discussies later ben ik dan bij hem ingetrokken. Wat betekende dat ik moest verhuizen van werkplek. Dit kon gelukkig wel bij dezelfde werkgever. Omdat ik een andere leidinggevende kreeg en ik van te voren al gewaarschuwd was dat deze man aardig moeilijk kon zijn liep het op mijn werk steeds stroever. Ondertussen had mijn vriend een letterlijk vreselijk huis waar van alles aan verbouwd moest worden. (dusdanig erg dat eigenlijk het hele huis plat moest) Maar omdat hij een emotionele band met het huis had en in de volle overtuiging was dat hij alles zelf wel kon doen (twee linker handen) Gingen we voor zelf verbouwen. Je raad het al, liep uit op een fiasco, veel geld gestoken in dingen die we beter hadden kunnen uitbesteden en ondertussen op het werk steeds meer stress en kapotte handen (door al het stof en rommel in huis speelde mijn exceem zo op dat ik bijna geen handen meer over had. Op een dag kreeg ik mijn vingers tussen de deur (gat in achterkant van het huis, waaide er letterlijk door heen) en moest ik naar de eerste hulp, resultaat, week niet gewerkt. Even kort gezegd is dit de reden die mijn werkgever heeft opgegeven mijn contract niet te verlengen (mijn inziens belachelijk, heb me altijd kapot gewerkt voor mijn werkgever zelfs als ik echt koorts had naar mijn werk gegaan) Hierdoor thuis komen te zitten (zelfde dag nog ziekgemeld op advies van vriend) Hierna ging het steeds slechter en kreeg ik een negatief zelfbeeld omdat ik tenslotte gefaald had naar mijn idee. Ondertussen wel bezig gebleven met het doen van klusjes. Over geprobeerd te praten met mijn vriend, die zelf in zijn jeugd erg veel heeft meegemaakt (wees) maar altijd gestuit op onbegrip van zijn kant. Omdat het toch niet zo erg was als wat hij had meegemaakt en hij was tenslotte ook gelijk weer aan het werk gegaan. Toen het erg slecht kwam had hij het idee om samen een pup aan te schaffen (extra stress, snachts er uit en slecht slapen) en dan maar samen een bedrijfje te beginnen als ik toch thuis zat (extra stress en gedoe ivm kosten voor het bedrijf die ik niet kon opbrengen omdat ik niks verdiende). Ondertussen heb ik, 2 jaar later en een hele hoop ellende verder (plus verhuizing omdat vriendlief toch eindelijk inzag dat het met het huis niks ging worden) een nieuwe baan gevonden waar ik komende maand mee begin. Ondertussen heb ik het gevoel dat ik nogsteeds aan het herstellen ben van mijn burn out en is vriendlief al meerdere malen contact gaan zoeken met collega's of andere dames op het internet (seksueel gerelateerd). Ook dit heeft weinig goed gedaan aan onze relatie en toch vergeef ik hem steeds... Ik wil hem niet kwijt. En al begrijp ik dat 2 jaar lang met iemand te moeten leven die een burn out heeft en niks kan betalen vreselijk moet zijn, ik heb het toch ook niet verdiend om achter mijn rug om bedonderd te moeten worden? Zeker niet omdat ik hem wel heel veel heb geholpen met de verbouwing, het bedrijfje en alle andere klusjes in en om het huis (denk aan voegen buitenmuren, schilderen, vloeren leggen, badkamer opknappen etc etc) Ook nu in ons nieuwe huis weer flink wat klusjes gedaan. Verder hadden we 3 en hebben we nu nog 2 honden waar we veel gedoe mee hebben gehad (oudere honden, intensieve zorg en extreme verlatingsangst bij 1 hond...
Hoewel er nu uitzicht is op een baan en dus ook inkomen van mijn kant blijft mijn vriend oude koeien uit de sloot halen en 'grapjes' maken die eigenlijk niet kunnen op persoonlijk vlak...
Ik weet het niet meer... Eigenlijk ben ik hem behoorlijk zat en vreet ook onze relatie een berg energie van mij die ik eigenlijk niet heb....
donderdag 9 mei 2019 om 16:44
Ik word al moe als ik het alleen maar lees. Waarom laat jij zo over je heen lopen? Waarom heb jij geen eigenwaarde genoeg aan jouw belangen?
Ik was al niet verhuisd voor een kerel, laat staan als z'n huis nog een klusproject is. Had het eerst aangekeken een paar jaar. Had hij zijn huis af kunnen maken en in de tussentijd had je kunnen ontdekken of je uberhaupt wel elkaars type bent.
Zou maar zsm een eigen woning regelen en laat hem zitten met z'n klushuis, z'n pup en z'n zzp-bedrijfje.
Ik was al niet verhuisd voor een kerel, laat staan als z'n huis nog een klusproject is. Had het eerst aangekeken een paar jaar. Had hij zijn huis af kunnen maken en in de tussentijd had je kunnen ontdekken of je uberhaupt wel elkaars type bent.
Zou maar zsm een eigen woning regelen en laat hem zitten met z'n klushuis, z'n pup en z'n zzp-bedrijfje.
donderdag 9 mei 2019 om 17:03
al gehad in het verleden, anders leren denken over bepaalde dingen, meer rationeel.... Maar zodra het lastig word of er emoties in het spel komen gaat dat ook niet. overigens ook aan de AD gezeten en slaapmedicatie.. Angststoornis gediagnostiseerd gekregen.
donderdag 9 mei 2019 om 17:05
HSP is geen onzin en als je het onderschat zou ik je vriendelijk willen verzoeken die mening ergens anders te gaan verkondigen, tenzij je natuurlijk denkt de onkunde van mijn psycholoog te kunnen aantonen.Hatchi schreef: ↑09-05-2019 16:35Zo te horen zijn jullie elkaar zat.
Jij gooit HSP in de strijd. Je doet alsof het een ernstige aandoening is, maar het is een term van niets. Je staat gewoon niet stevig in je schoenen en maakt domme beslissingen. Die HSP onzin gebruik je als smoes.
Ga toch bij deze man weg, hij voegt 0,0 toe aan je leven. En jij ook niets aan zijn leven.
donderdag 9 mei 2019 om 17:08
Burn outs worden veroorzaakt door het voortdurend blootstaan aan stress. Dit heb ik ivm werk, het huis, eigen bedrijf etc. heel veel gehadNu we verhuisd zijn en de chaos in mijn hoofd minder is en in mijn omgeving gaat het wel degelijk beter. Daarom heb ik nu ook weer een baan gekregen waar ik per 1 juni ga beginnen. Alleen vond vriendlief het nog even nodig tot 2 weken geleden achter mijn rug om te gaan via een of andere datingsite terwijl er dus uitzicht was op een betere situatie (ik die weer geld verdient en dus zelfstandig kan zijn)drominique schreef: ↑09-05-2019 17:05Heb je therapie gehad voor je burn-out?
Anders zou ik daar nu alsnog z.s.m. mee beginnen.
donderdag 9 mei 2019 om 17:11
HSP is een verzamelnaam van bepaalde karaktereigenschappen. Maar het is geen ziekte of gedragsstoornis.
Je zo gedragen en laten behandelen is er ook volgens mij geen van.
Maar eerlijk gezegd denk ik dat je er iets uit haalt. Uit het slachtoffer spelen.
Hier en in je relatie.
donderdag 9 mei 2019 om 17:14
Voor alle duidelijkheid, ik vraag niet om persoonlijke kritiek of een bericht met daarin te lezen dat ik een slappe 'lul' (die ik niet heb) ben. Ik twijfel alleen aan het feit dat ik hem ook al 2 jaar met mijn problemen opzadel (maakt niks goed aan het contact zoeken met anderen is overigens niets fysieks gebeurt) en dat ik wel graag zou willen proberen om het alsnog te laten werken. Hij houd ook gewoon wel heel erg veel van mij, heeft me ook financieel ondersteund. Sommige vrouwen kijken hier wel heel kortzichtig van ; 'laat hem lekker stikken'
donderdag 9 mei 2019 om 17:14
Ik denk dat mijn vriend eerder het slachtoffer speelt door altijd te doen alsof zijn situatie erger is.Lucifer2018 schreef: ↑09-05-2019 17:09Lekker slachtoffer zijn. Is dat wat je nu nog uit je relatie haalt?
donderdag 9 mei 2019 om 17:20
Even onaardig:V0692 schreef: ↑09-05-2019 15:39Een burn-out overkomt je zeker, daar heb ik zelf geen schuld of keuze in gehad voor zover ik weet. Ja ik ben het er zeker mee eens dat hij niet redelijk is. Maar ook ik moet niet vergeten hoe frusterend het kan zijn als jij 2 jaar met een partner bent die niet goed in haar vel zit en eigenlijk niet kan werken en dus niet in staat is om ook maar haar eigen rekeningen te betalen. Verder hoefde ik van mijn ouders geen enkele hulp te verwachten, die vinden gewoon dat ik prima aan het werk kan gaan. Inderdaad, ik ben veelste snel bij hem in getrokken en daar heb ik zeker spijt van, had ik toen maar beter na moeten denken. Ik ben gewoon niet een opgever...
Je bent wel een opgever. Je hebt je paard, eigen woning en wat jij belangrijk vindt opgegeven.
Dit hele verhaal heeft je niks opgeleverd.
Je hebt een tijd gratis geklust, ik weet zeker dat je nu een heel groot deel van het huishouden en die honden op je neemt.
Heel jammer dat je niet ook nog geld meebrengt, wellicht had je dat kunnen doen als je geen vriend had gehad die je naar een krot had gelokt als gratis kluspartner en jou energie en liefde had gegeven inplaats meer meer meer te willen.
Er is je onrecht aangedaan, maar je stond erbij en je keek ernaar.
Je lichaam is hierin je beste vriendin geweest en heeft luid en duidelijk aangegeven dat dit je sloopt
Een leuke man had je een leuk huis gegund, had gezien dat je eraan onderdoor ging, had niet centraal gesteld wat jouw problemen voor ellende voor hem betekenen.
Neem je verlies en ga daar weg.
Je hebt geïnvesteerd, dat is je te prijzen maar kijk naar je 'beloning'.
Dit is niet wat je wil en gaat het nooit worden, hoeveel jij er nog inpompt en wat je er ook voor gaat laten.
Ga voor jezelf na wat jij wenst, en ga daarvoor.
Sorry voor de harde woorden maar echt, nee.
donderdag 9 mei 2019 om 17:36
Toen het erg slecht kwam had hij het idee om samen een pup aan te schaffen (extra stress, snachts er uit en slecht slapen) en dan maar samen een bedrijfje te beginnen als ik toch thuis zat (extra stress en gedoe ivm kosten voor het bedrijf die ik niet kon opbrengen omdat ik niks verdiende).
Hier begon ik zachtjes te huilen
Hier begon ik zachtjes te huilen
donderdag 9 mei 2019 om 17:40
Echt hoor. Je rolt maar van de ene ramp in de andere.
donderdag 9 mei 2019 om 17:42
donderdag 9 mei 2019 om 17:43
Goede reactie.Het-groepje schreef: ↑09-05-2019 17:20Even onaardig:
Je bent wel een opgever. Je hebt je paard, eigen woning en wat jij belangrijk vindt opgegeven.
Dit hele verhaal heeft je niks opgeleverd.
Je hebt een tijd gratis geklust, ik weet zeker dat je nu een heel groot deel van het huishouden en die honden op je neemt.
Heel jammer dat je niet ook nog geld meebrengt, wellicht had je dat kunnen doen als je geen vriend had gehad die je naar een krot had gelokt als gratis kluspartner en jou energie en liefde had gegeven inplaats meer meer meer te willen.
Er is je onrecht aangedaan, maar je stond erbij en je keek ernaar.
Je lichaam is hierin je beste vriendin geweest en heeft luid en duidelijk aangegeven dat dit je sloopt
Een leuke man had je een leuk huis gegund, had gezien dat je eraan onderdoor ging, had niet centraal gesteld wat jouw problemen voor ellende voor hem betekenen.
Neem je verlies en ga daar weg.
Je hebt geïnvesteerd, dat is je te prijzen maar kijk naar je 'beloning'.
Dit is niet wat je wil en gaat het nooit worden, hoeveel jij er nog inpompt en wat je er ook voor gaat laten.
Ga voor jezelf na wat jij wenst, en ga daarvoor.
Sorry voor de harde woorden maar echt, nee.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 9 mei 2019 om 17:48
donderdag 9 mei 2019 om 18:45
donderdag 9 mei 2019 om 18:53
To, ik denk wel dat je op enig moment zal moeten stoppen met het externaliseren van je problemen. je vriend overtuigt je tot samenwonen, kopen van een hond en het starten van een bedrijf terwijl je ziek bent, je baas is niet aardig en weet ik wat niet meer....uiteindelijk ben jij toch echt zelf degene die de besluiten maakt over jou volwassen leven. Wanneer je altijd maar doet wat iedereen van je wil dat doe je dus nooit wat jezelf wil en daar krijg je veel stress van. Daarbij ben je een volwassen vrouw, handelsbekwaam en niet ontoerekeningsvatbaar. Afgezien van het verraad in je leven kun veel van je eigen besluiten niet steeds maar weer aan een ander toeschrijven. Ik denk echt dat je hier zonder therapie en het verkrijgen van nieuwe inzichten niet uitkomt. Hoe het beestje heet: HSP, burnout, depressie, copingsstijl...maak niet zo veel uit. Wanneer je het niet aanpakt blijf je in zak en as.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
