Psyche
alle pijlers
Chronisch (geestes)ziek
vrijdag 21 april 2023 om 14:36
Zijn er hier mensen die dusdanig langdurige mentale klachten hebben dat medicatie/therapie weinig uitmaakt en ze daardoor niet (meer) kunnen werken of misschien zelfs niet meer zelfstandig kunnen leven?
Na jaren leven met depressie en chronische, zware angststoornis uitgevallen op het werk. Ik heb eerder therapie gehad maar achteraf was dit geen echte therapeut maar een psychiatrische 'nurse', zo is mij verteld. De therapie ging overal en nergens heen en had geen effect. Ik begin binnenkort met nieuwe therapie maar wil me ook orienteren op de mogelijkheid dat het niet helpt. Nu is het een doembeeld.
Mijn klachten:
- constante angst die verergerd is sinds de Coronatijd. Kan door alles getriggerd worden, oorlog op tv, een virus, maar voornamelijk intense faalangst gericht op het werk waardoor ik vastloop.
- depressie door het leven met deze angst.
- fysieke klachten, zoals hoge pols, flauwvallen, hoesten, overgeven. Fysiek is er niks mis.
Het huishouden runnen was nooit een probleem maar op werk heb ik zo'n laag zelfbeeld dat zelfs als ik complimenten ontving, ik dat niet geloofde,enorm focuste op fouten en kritiek en hierdoor uitviel. Ik zonderde me steeds meer af van het team en had hevige paniekaanvallen in de ochtend.
Is dit herkenbaar voor iemand? Ben je voorgoed uitgevallen of weer aan het werk? Wat hielp je qua therapie? Wat vermijd je nu?
Na jaren leven met depressie en chronische, zware angststoornis uitgevallen op het werk. Ik heb eerder therapie gehad maar achteraf was dit geen echte therapeut maar een psychiatrische 'nurse', zo is mij verteld. De therapie ging overal en nergens heen en had geen effect. Ik begin binnenkort met nieuwe therapie maar wil me ook orienteren op de mogelijkheid dat het niet helpt. Nu is het een doembeeld.
Mijn klachten:
- constante angst die verergerd is sinds de Coronatijd. Kan door alles getriggerd worden, oorlog op tv, een virus, maar voornamelijk intense faalangst gericht op het werk waardoor ik vastloop.
- depressie door het leven met deze angst.
- fysieke klachten, zoals hoge pols, flauwvallen, hoesten, overgeven. Fysiek is er niks mis.
Het huishouden runnen was nooit een probleem maar op werk heb ik zo'n laag zelfbeeld dat zelfs als ik complimenten ontving, ik dat niet geloofde,enorm focuste op fouten en kritiek en hierdoor uitviel. Ik zonderde me steeds meer af van het team en had hevige paniekaanvallen in de ochtend.
Is dit herkenbaar voor iemand? Ben je voorgoed uitgevallen of weer aan het werk? Wat hielp je qua therapie? Wat vermijd je nu?
mollylolly wijzigde dit bericht op 21-04-2023 14:39
5.02% gewijzigd
woensdag 26 april 2023 om 01:05
Ik snap het ook niet helemaal. Mijn leven is prima verder en toch ervaar ik angstStudent201 schreef: ↑25-04-2023 23:13Heel eerlijk, t zal wel aan mij liggen, maar t is mij nog een raadsel wat je met deze post bedoelt. Als TO angst ervaart, faalangst, doemscenario's etc. Dan is dat t probleem toch? Het is toch een stoornis die je dagelijks met je meedraagt?
Hoe bedoel je dan "misschien waren er wel geen problemen om op te lossen"?
woensdag 26 april 2023 om 01:11
Het ligt denk ik ook meer aan de oorzaak en hoe je er vanaf komt dan de inhoud.Mia schreef: ↑26-04-2023 00:32Dat ben ik niet helemaal met je eens, denk ik. In mijn therapie praat ik niet of nauwelijks over de inhoud van mijn angsten maar over het proces daaronder - dus wel over angstgevoelens en hoe ik daar mee omga, maar niet over of mijn angst over spinnen gaat, of de dood, of een paniekaanval in de bus. Maar dat zal van de stoornis afhangen.
woensdag 26 april 2023 om 02:55
Ja, begrijpelijk. Je hebt zolang gewacht! Hier in de VS was ik in drie dagen aan de beurt, 10 maanden wachten is echt belachelijk! (Maar das dan ook wel het enige goeie aan het Amerikaanse zorgstelsel natuurlijk).
Hou je vast aan de betere dagen als vandaag. Uiteindelijk, waarschijnlijk niet meteen, worden dat er steeds meer.
Hou je vast aan de betere dagen als vandaag. Uiteindelijk, waarschijnlijk niet meteen, worden dat er steeds meer.
woensdag 26 april 2023 om 04:51
De enige "oplossing" die ik heb gevonden in al die jaren is de angsten stuk voor stuk in de ogen aan te kijken en ze te omarmen. Ik was bijvoorbeeld bang voor de dood en ben dat soms nog steeds wel en dan zeg ik tegen mezelf iets van; het is goed, als het mijn tijd is dan is het zo. Dat is afhankelijk van waardoor en hoe ik wordt getriggerd.Student201 schreef: ↑25-04-2023 23:13Heel eerlijk, t zal wel aan mij liggen, maar t is mij nog een raadsel wat je met deze post bedoelt. Als TO angst ervaart, faalangst, doemscenario's etc. Dan is dat t probleem toch? Het is toch een stoornis die je dagelijks met je meedraagt?
Hoe bedoel je dan "misschien waren er wel geen problemen om op te lossen"?
woensdag 26 april 2023 om 04:56
Dat mag je denken. Ik spreek over mijn persoonlijke ervaring. Angst kan je doen bevriezen, maar kan ook voor een vluchtreactie zorgen. Tijdens het vluchten zoek je vanzelfsprekend een uitweg, dat uit zich op verschillende manieren.
woensdag 26 april 2023 om 05:16
Ik kan me dat lastig voorstellen dat je het dan niet over de inhoud hebt. Het proces is daar in mijn ogen onderdeel van. Ook het jezelf opleggen dat je iets niet mag heeft mij in ieder geval niet geholpen. De reactie van makreel waar ik op reageerde kwam bij mij zeer ontwetend over. Uiteraard heeft het geen zin om het constant maar over de angst zelf te praten, maar je angsten negeren is het slechtste wat je kunt doen op sommige momenten. Uiteraard heb ik na dagen piekeren en in mn bed liggen ook keihard voor mezelf moeten zijn en mezelf dwingen om toch weer een beetje bij zinnen te komen.
Ik ben de angst gaan bestempelen als een individu die mij er van wilt weerhouden om te leven. De inhoud maakt dan niet zoveel uit en het proces ook niet. Iemand werkt je tegen. Ik ben in veel gevallen (angsten) sterk genoeg geweest om ze tegen te werken en in sommige gevallen moest ik accepteren dat het realiteit kan worden. Op een gegeven moment ervaar je dat je angsten daadwerkelijk ireeel zijn geweest en ebt het langzaam weg. Dat is mijn ervaring. Er echt mee leren leven is mij nooit gelukt.
woensdag 26 april 2023 om 06:17
En daar krijg je dus therapie voor. Ik wens je een fijne therapeut toe waar jij je veilig kan voelen. Wat je beschrijft is textbook angst, daar zijn duizenden mensen voor jou voor in therapie geweest. Velen met succes. Ik weet niet hoe oud je bent, maar als je het al zo ver geschopt hebt, is de kans dat je met gerichte therapie ver komt, best aanwezig.MollyLolly schreef: ↑21-04-2023 14:53Het is mijn enige houvast. Anders zie ik mezelf eindigen op straat. Mijn grootste angst. Op straat en verward...
Het klinkt gek en misschien ben ik gewoon gek. Maar woensdag lijkt nog ver, ver weg en dat is slechts een intake.
woensdag 26 april 2023 om 07:41
Ik werk zelf in de ggz en de vraag is echt enorm toegenomen. De aanmeldingen blijven binnenstromen, mensen recidiveren en hebben opnieuw behandeling nodig etc. Per hoofd van de bevolking zijn er in Nederland de meeste psychologen. En toch is het niet genoeg. Ergens in de maatschappij gaat er dus ook iets niet goed. Ben echt benieuwd wat dat dan is.Student201 schreef: ↑25-04-2023 22:54Ik weet niet of dat t hele probleem is. Is er op de psychische hulp zoveel bezuinigd dan? Volgens mij zit t probleem eerder aan de vraag kant, al ken ik de exacte cijfers niet. Voor mijn gevoel is t ook waanzin hoeveel mensen psychische hulp nodig hebben. En dat ligt niet aan die mensen. Ik zou me dan eerder als land of kabinet achter mijn oor krabben wat er eigenlijk misgaat. Maar ook zelf kunnen we dat doen natuurlijk.
Over die zorgverzekering: laatste x dat ik therapie had, wilde ik naar instelling x (aanraden van eerdere psych of HA). Die gebeld, hadden nog plek, maar ze zaten al aan hun plafond voor financiering voor dat jaar van de verzekering. Dus, ik werd vanuit verzekering ergens anders geplaatst. Kost hun per saldo dus net zoveel... Ik die verzekering opgebeld dat ik t onzin vond en toch naar instelling x wilde en toen kon t opeens wel. Ook dat noem ik waanzin...
En idd, de regelzorg en de verzekeraars zijn soms ook waanzin idd.
woensdag 26 april 2023 om 09:47
Zolang je jezelf aan blijft zetten, sulus oa door te forummen, val je ook niet in slaap. Maar dat wist je vast al wel.MollyLolly schreef: ↑26-04-2023 01:58Vandaag had ik een goede dag qua paniek. Misschien ook omdat het morgen al is. Zit nu wel wakker in bed te forummen. Kan niet slapen, ook niet met slaappil.
woensdag 26 april 2023 om 10:19
Ik ben bang (pun intended) dat de reactie van Makreel niet zo onwetend is als het misschien op jou is overgekomen. Je beschrijft jouw zoektocht naar waar je angsten vandaan komen. Dat heb je gedaan door je angsten te confronteren, ze in de bek te kijken. Het lijkt mij zo van de zijlijn - dezelfde zijlijn waar jij staat - belangrijk dat TO haar eigen zoektocht met haar therapeut gaat ondernemen op een manier die bij haar en haar problematiek past.Sauntara schreef: ↑26-04-2023 05:16Ik kan me dat lastig voorstellen dat je het dan niet over de inhoud hebt. Het proces is daar in mijn ogen onderdeel van. Ook het jezelf opleggen dat je iets niet mag heeft mij in ieder geval niet geholpen. De reactie van makreel waar ik op reageerde kwam bij mij zeer ontwetend over. Uiteraard heeft het geen zin om het constant maar over de angst zelf te praten, maar je angsten negeren is het slechtste wat je kunt doen op sommige momenten. Uiteraard heb ik na dagen piekeren en in mn bed liggen ook keihard voor mezelf moeten zijn en mezelf dwingen om toch weer een beetje bij zinnen te komen.
Ik ben de angst gaan bestempelen als een individu die mij er van wilt weerhouden om te leven. De inhoud maakt dan niet zoveel uit en het proces ook niet. Iemand werkt je tegen. Ik ben in veel gevallen (angsten) sterk genoeg geweest om ze tegen te werken en in sommige gevallen moest ik accepteren dat het realiteit kan worden. Op een gegeven moment ervaar je dat je angsten daadwerkelijk ireeel zijn geweest en ebt het langzaam weg. Dat is mijn ervaring. Er echt mee leren leven is mij nooit gelukt.
Totdat ze aan dat proces begint, is het ook wel eens wijs om zoiets als 'angst' van een afstandje te bekijken. Je voelt het, maar je BENT het niet. En je hoeft er ook niet naar te handelen.
Wat eten we vanavond?
woensdag 26 april 2023 om 11:03
Ik kan mijn angstgevoelens prima negeren. Niet onderdrukken, maar opmerken en accepteren dat ik ze heb, checken of ze terecht zijn (meestal niet) en daarna doorgaan met wat ik aan het doen was of wil doen. En ik mag mezelf ook prima proberen te dwingen om niet te piekeren: de gedachten zijn er, maar als ze nergens op slaan of als ik er niks mee kan, hoef ik er niet op in te gaan dmv piekeren.Sauntara schreef: ↑26-04-2023 05:16Ik kan me dat lastig voorstellen dat je het dan niet over de inhoud hebt. Het proces is daar in mijn ogen onderdeel van. Ook het jezelf opleggen dat je iets niet mag heeft mij in ieder geval niet geholpen. De reactie van makreel waar ik op reageerde kwam bij mij zeer ontwetend over. Uiteraard heeft het geen zin om het constant maar over de angst zelf te praten, maar je angsten negeren is het slechtste wat je kunt doen op sommige momenten. Uiteraard heb ik na dagen piekeren en in mn bed liggen ook keihard voor mezelf moeten zijn en mezelf dwingen om toch weer een beetje bij zinnen te komen.
Ik ben de angst gaan bestempelen als een individu die mij er van wilt weerhouden om te leven. De inhoud maakt dan niet zoveel uit en het proces ook niet. Iemand werkt je tegen. Ik ben in veel gevallen (angsten) sterk genoeg geweest om ze tegen te werken en in sommige gevallen moest ik accepteren dat het realiteit kan worden. Op een gegeven moment ervaar je dat je angsten daadwerkelijk ireeel zijn geweest en ebt het langzaam weg. Dat is mijn ervaring. Er echt mee leren leven is mij nooit gelukt.
Bijvoorbeeld als ik de angst heb dat ik morgen een paniekaanval heb, kan ik daar helemaal niks mee. Er is niks wat ik vandaag kan doen aan de emoties die morgen al dan niet voel, en piekeren al helemaal niet! Zodra ik heb vastgesteld dat daar mijn angst vandaan komt, en ik daar nu geen controle over heb, is het het meest helpend om de gedachte en gevoelens naast me neer te leggen ( iet onderdrukken!) en verder met de orde van de dag. En deze processen bespreek ik met mijn therapeut zonder het echt over de inhoud te hebben (i.e., angst voor paniekaanval).
Ik snap dat het voor iedereen anders is, maar dat jij je niet kunt voorstellen dat dit voor mij werkt, wil niet zeggen dat dit geen gezonde aanpak is. Zo leef ik ermee (de ene keer makkelijker dan de andere keer).
woensdag 26 april 2023 om 11:08
Hier gaat het ook over de gedachte achter de angst, waar dat vandaan komt, de angst rationaliseren, hoe je uit dat denk patroon komt. Of juist het negeren van bepaalde angsten.Mia schreef: ↑26-04-2023 00:32Dat ben ik niet helemaal met je eens, denk ik. In mijn therapie praat ik niet of nauwelijks over de inhoud van mijn angsten maar over het proces daaronder - dus wel over angstgevoelens en hoe ik daar mee omga, maar niet over of mijn angst over spinnen gaat, of de dood, of een paniekaanval in de bus. Maar dat zal van de stoornis afhangen.
woensdag 26 april 2023 om 11:32
Ik wou even checken hoeveel er dan bezuinigd is. Maar kom bij een veel complexer verhaal over bezuinigen. https://www.zorgvisie.nl/bezuinigen-op-de-zorg/
Ik heb nog niet gegoogeld of de marktwerking in de zorg alles juist duurder heeft gemaakt.
woensdag 26 april 2023 om 12:21
Er is al veel nuttigs gezegd in dit topic, dus misschien is mijn bijdrage t dubbel.
Ik heb ook dik 10 maanden gewacht tot ik aan de beurt was voor mijn intake bij de
s ggz. En inderdaad, 2 weken daarna adviesgesprek behandel plan. Waarin gezegd werd eerst persoonlijkheidsonderzoeken te gaan uitvoeren om een evt. Persoonlijkheidsstoornis niet over t hoofd te zien. Daar is een wachtlijst voor... dat zou weer weken wachten worden.
Ik heb toen wel heel duidelijk aangegeven dat ik niet weer weken kan wachten. Ik heb nu dus wekelijks gesprekken met mijn psycholoog (we maken bv g schema's, onderzoeken mijn angst gedachten). Verder heb ik recht op 6 uren een itb'er (individueel traject begeleider) waarmee ik bv een week planning maak een naar dagbesteding kijk. Er worden vanuit de herstel academie van de ggz vele nuttige cursussen aangeboden. Er is dus veel wat je nu al kan doen, dus vraag naar die mogelijkheden.
Het helpt mij persoonlijk enorm om het gevoel van een vangnet te hebben, maar ook invulling van mijn week.
Veel succes vandaag!
Ik heb ook dik 10 maanden gewacht tot ik aan de beurt was voor mijn intake bij de
s ggz. En inderdaad, 2 weken daarna adviesgesprek behandel plan. Waarin gezegd werd eerst persoonlijkheidsonderzoeken te gaan uitvoeren om een evt. Persoonlijkheidsstoornis niet over t hoofd te zien. Daar is een wachtlijst voor... dat zou weer weken wachten worden.
Ik heb toen wel heel duidelijk aangegeven dat ik niet weer weken kan wachten. Ik heb nu dus wekelijks gesprekken met mijn psycholoog (we maken bv g schema's, onderzoeken mijn angst gedachten). Verder heb ik recht op 6 uren een itb'er (individueel traject begeleider) waarmee ik bv een week planning maak een naar dagbesteding kijk. Er worden vanuit de herstel academie van de ggz vele nuttige cursussen aangeboden. Er is dus veel wat je nu al kan doen, dus vraag naar die mogelijkheden.
Het helpt mij persoonlijk enorm om het gevoel van een vangnet te hebben, maar ook invulling van mijn week.
Veel succes vandaag!
woensdag 26 april 2023 om 12:44
Ik ben onderweg naar therapie.
Overigens is van de week een naaste overleden. Dit stond ook op mijn sociale media waar ik collega's op heb staan. Ik kan zien dat ze het bekeken hebben, maar heb van niemand iets gehoord. Geen vraag hoe het gaat of een gecondoleerd. Ik vind het kwetsend. Het laat me nog meer apart van de groep voelen, een gevoel dat ik al sinds het begin heb. Voel me eenzaam en rot erdoor.
Ter contrast, collega had een infectie, lag in het ziekenhuis en er werd meteen een kaartje gestuurd.
Overigens is van de week een naaste overleden. Dit stond ook op mijn sociale media waar ik collega's op heb staan. Ik kan zien dat ze het bekeken hebben, maar heb van niemand iets gehoord. Geen vraag hoe het gaat of een gecondoleerd. Ik vind het kwetsend. Het laat me nog meer apart van de groep voelen, een gevoel dat ik al sinds het begin heb. Voel me eenzaam en rot erdoor.
Ter contrast, collega had een infectie, lag in het ziekenhuis en er werd meteen een kaartje gestuurd.
woensdag 26 april 2023 om 12:49
Dat je collega's niet attent zijn, zegt niks over jou.MollyLolly schreef: ↑26-04-2023 12:44Ik ben onderweg naar therapie.
Overigens is van de week een naaste overleden. Dit stond ook op mijn sociale media waar ik collega's op heb staan. Ik kan zien dat ze het bekeken hebben, maar heb van niemand iets gehoord. Geen vraag hoe het gaat of een gecondoleerd. Ik vind het kwetsend. Het laat me nog meer apart van de groep voelen, een gevoel dat ik al sinds het begin heb. Voel me eenzaam en rot erdoor.
Ter contrast, collega had een infectie, lag in het ziekenhuis en er werd meteen een kaartje gestuurd.
Gecondoleerd TO, sterkte bij het verlies. En veel succes met het gesprek straks (nu?).
Wat eten we vanavond?
woensdag 26 april 2023 om 13:51
Ik kan de mijne niet negeren alleen iets onderdrukken met medicatie.Mia schreef: ↑26-04-2023 11:03Ik kan mijn angstgevoelens prima negeren. Niet onderdrukken, maar opmerken en accepteren dat ik ze heb, checken of ze terecht zijn (meestal niet) en daarna doorgaan met wat ik aan het doen was of wil doen. En ik mag mezelf ook prima proberen te dwingen om niet te piekeren: de gedachten zijn er, maar als ze nergens op slaan of als ik er niks mee kan, hoef ik er niet op in te gaan dmv piekeren.
Bijvoorbeeld als ik de angst heb dat ik morgen een paniekaanval heb, kan ik daar helemaal niks mee. Er is niks wat ik vandaag kan doen aan de emoties die morgen al dan niet voel, en piekeren al helemaal niet! Zodra ik heb vastgesteld dat daar mijn angst vandaan komt, en ik daar nu geen controle over heb, is het het meest helpend om de gedachte en gevoelens naast me neer te leggen ( iet onderdrukken!) en verder met de orde van de dag. En deze processen bespreek ik met mijn therapeut zonder het echt over de inhoud te hebben (i.e., angst voor paniekaanval).
Ik snap dat het voor iedereen anders is, maar dat jij je niet kunt voorstellen dat dit voor mij werkt, wil niet zeggen dat dit geen gezonde aanpak is. Zo leef ik ermee (de ene keer makkelijker dan de andere keer).
woensdag 26 april 2023 om 13:55
Sommige angsten, zoals de dood, lukken ook wel. Faalangst is zo diep en intens, die kan ik nog niet tackelen.Sauntara schreef: ↑26-04-2023 04:51De enige "oplossing" die ik heb gevonden in al die jaren is de angsten stuk voor stuk in de ogen aan te kijken en ze te omarmen. Ik was bijvoorbeeld bang voor de dood en ben dat soms nog steeds wel en dan zeg ik tegen mezelf iets van; het is goed, als het mijn tijd is dan is het zo. Dat is afhankelijk van waardoor en hoe ik wordt getriggerd.
woensdag 26 april 2023 om 13:55
Welke angststoornis? Gegeneraliseerde angststoornis?MollyLolly schreef: ↑26-04-2023 13:54Therapie was erg fijn. Therapeut gaf aan dat ze inderdaad een angststoornis ziet en traumarespons. Ze gaat het volgende keer nog dieper navragen.
Ik heb wekelijks therapie en ze gaat samen met mij meerdere dingen uitvragen.
woensdag 26 april 2023 om 14:02
Je kunt de gedachte nu nog niet negeren, maar dat kun je waarschijnlijk wel leren door therapie. Ik kon dat een halfjaar geleden ook echt niet, en zei exact hetzelfde als jij nu. Maar nu lukt het me steeds beter (en ook lang niet altijd).MollyLolly schreef: ↑26-04-2023 13:51Ik kan de mijne niet negeren alleen iets onderdrukken met medicatie.
woensdag 26 april 2023 om 14:04
Yes!! En ja, de diepgewortelde angsten zijn het moeilijkst...MollyLolly schreef: ↑26-04-2023 13:55Sommige angsten, zoals de dood, lukken ook wel. Faalangst is zo diep en intens, die kan ik nog niet tackelen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
