Psyche
alle pijlers
Chronisch (geestes)ziek
vrijdag 21 april 2023 om 14:36
Zijn er hier mensen die dusdanig langdurige mentale klachten hebben dat medicatie/therapie weinig uitmaakt en ze daardoor niet (meer) kunnen werken of misschien zelfs niet meer zelfstandig kunnen leven?
Na jaren leven met depressie en chronische, zware angststoornis uitgevallen op het werk. Ik heb eerder therapie gehad maar achteraf was dit geen echte therapeut maar een psychiatrische 'nurse', zo is mij verteld. De therapie ging overal en nergens heen en had geen effect. Ik begin binnenkort met nieuwe therapie maar wil me ook orienteren op de mogelijkheid dat het niet helpt. Nu is het een doembeeld.
Mijn klachten:
- constante angst die verergerd is sinds de Coronatijd. Kan door alles getriggerd worden, oorlog op tv, een virus, maar voornamelijk intense faalangst gericht op het werk waardoor ik vastloop.
- depressie door het leven met deze angst.
- fysieke klachten, zoals hoge pols, flauwvallen, hoesten, overgeven. Fysiek is er niks mis.
Het huishouden runnen was nooit een probleem maar op werk heb ik zo'n laag zelfbeeld dat zelfs als ik complimenten ontving, ik dat niet geloofde,enorm focuste op fouten en kritiek en hierdoor uitviel. Ik zonderde me steeds meer af van het team en had hevige paniekaanvallen in de ochtend.
Is dit herkenbaar voor iemand? Ben je voorgoed uitgevallen of weer aan het werk? Wat hielp je qua therapie? Wat vermijd je nu?
Na jaren leven met depressie en chronische, zware angststoornis uitgevallen op het werk. Ik heb eerder therapie gehad maar achteraf was dit geen echte therapeut maar een psychiatrische 'nurse', zo is mij verteld. De therapie ging overal en nergens heen en had geen effect. Ik begin binnenkort met nieuwe therapie maar wil me ook orienteren op de mogelijkheid dat het niet helpt. Nu is het een doembeeld.
Mijn klachten:
- constante angst die verergerd is sinds de Coronatijd. Kan door alles getriggerd worden, oorlog op tv, een virus, maar voornamelijk intense faalangst gericht op het werk waardoor ik vastloop.
- depressie door het leven met deze angst.
- fysieke klachten, zoals hoge pols, flauwvallen, hoesten, overgeven. Fysiek is er niks mis.
Het huishouden runnen was nooit een probleem maar op werk heb ik zo'n laag zelfbeeld dat zelfs als ik complimenten ontving, ik dat niet geloofde,enorm focuste op fouten en kritiek en hierdoor uitviel. Ik zonderde me steeds meer af van het team en had hevige paniekaanvallen in de ochtend.
Is dit herkenbaar voor iemand? Ben je voorgoed uitgevallen of weer aan het werk? Wat hielp je qua therapie? Wat vermijd je nu?
mollylolly wijzigde dit bericht op 21-04-2023 14:39
5.02% gewijzigd
zaterdag 22 april 2023 om 00:42
Lekker aan de therapeut over laten en niet gaan zitten huis, tuin en keukenklussen op een forum.Student201 schreef: ↑22-04-2023 00:21Maar waardoor ontstaat t?
Volgens mij is t nooit tegelijk. Zo lijkt t vaak wel, maar is volgens mij altijd eerst een gevoel of een gedachte, een sensatie dus. En daar reageer je op. Dat gebeurt instantaan zo ongeveer. Maar dat is dan wel je trigger. Ofjah, daar begint t.
zaterdag 22 april 2023 om 00:42
Ik doe nog een poging.
Je bent geobsedeerd door een gat op je CV wat er nog helemaal niet is, en waar misschien nooit een haan maar kraait. Je kunt daar op dit moment niets mee! Je kunt geen garantie krijgen dat je geen gat op je cv hebt, dat je wel weer een baan vindt, enz. De kans dat je geen werk meer kunt krijgen is waarschijnlijk wel piepklein, maar er is objectief gezien geen enkele zekerheid.
Op dit moment wil jouw angstige brein zekerheid. Die is er niet. En die krijg je niet, hoeveel topics je ook opent of hoeveel je er ook over piekert! Jouw gepieker en topics kunnen jou deze zekerheid niet geven. Maar het blijven zoeken naar controle blijft de angst aanwakkeren.
Het enige wat je kunt doen, is het loslaten. En das hartstikke moeilijk! Wat bij mij helpt is om de gedachtenstroom op te merken, er even bij stil te staan wat je precies dwars zit, je realiseren dat je geen controle hebt, en verder gaan met iets anders (dat hoeft niet iets leuks te zijn). En dit blijven doen!! Volhouden! Op een gegeven moment zal je angstgevoel afnemen (kan een tijdje duren) doordat je minder piekert en komt je rationele brein weer naar boven die inziet dat je heus wel weer een baan vindt ondanks een gat op je CV.
zaterdag 22 april 2023 om 00:42
Snap ik. Iedereen wil normaal zijn en zich normaal voelen. Niemand wil uitvallen uit de maatschappij. Maar de realiteit is wel dat t gebeurt, en nog regelmatig ook.MollyLolly schreef: ↑22-04-2023 00:36Mijn vriend zegt net dat ik beter kan liegen dat ik een sabbatical had. Hij komt uit een competitieve business en daar zijn burnouts taboe. Maar dan zegt hij zoiets en daar ga ik weer door piekeren.
Als ik niet zo bang was voor dat gat was ik jaren terug al intensief therapie gaan volgen. Nu heb ik wat korte dienstverbanden, ook niet ideaal maar nog te verbloemen.
Eigenlijk is mijn enige droom altijd geweest:'normaal zijn en erbij horen'. Als klein gepest meisje die alleen in de hoek van het plein zat, in de relatie met meerdere agressieve exen, in de relatie met mijn ouders, en op kantoor. Ik wil niet opvallen, ik wil wegvallen in het interieur. Gemiddeld zijn. Normaal.
Hoe je daar straks mee om zult gaan kun je altijd nog zien. Ligt er ook aan hoe je herstelt en hoe je belastbaarheid dan is. Maar daar nu al over nadenken heeft nog geen enkele zin, want je weet t gewoon nog niet.
In mijn ervaring: werkgevers kunnen t echt wel waarderen als jij eerlijk bent over wat je meegemaakt hebt en wat je overwonnen hebt. Maar dat is slechts mijn ervaring.
Je vriend zou je helpen door je ook te zeggen dat je nu in moet zetten op herstel en enkel op herstel. Plannen maken voor de toekomst staat je herstel in de weg!
Hoort bij je stoornis, dus ik snap wel dat je dat doet. Maar probeer dat zelf ook in te zien. Met therapie zul je daar ook aan gaan werken lijkt me.
Zwetser
zaterdag 22 april 2023 om 00:42
En op andere topics. Gaat het om de aandacht?MollyLolly schreef: ↑22-04-2023 00:38Tsja, wat verwacht je dan van een topic als dit? Ik zit er doorheen en deel dat hier. Als ik me goed voelde postte ik niet...
zaterdag 22 april 2023 om 00:43
zaterdag 22 april 2023 om 00:45
Dit slaat de spijker op z'n kop. Controledrang. In een moment van paniek voelt het alsof ik verdrink en ik probeer me wanhopig ergens aan vast te grijpen. Alles om maar aan mijn angstbeeld te ontkomen.Mia schreef: ↑22-04-2023 00:42
Ik doe nog een poging.
Je bent geobsedeerd door een gat op je CV wat er nog helemaal niet is, en waar misschien nooit een haan maar kraait. Je kunt daar op dit moment niets mee! Je kunt geen garantie krijgen dat je geen gat op je cv hebt, dat je wel weer een baan vindt, enz. De kans dat je geen werk meer kunt krijgen is waarschijnlijk wel piepklein, maar er is objectief gezien geen enkele zekerheid.
Op dit moment wil jouw angstige brein zekerheid. Die is er niet. En die krijg je niet, hoeveel topics je ook opent of hoeveel je er ook over piekert! Jouw gepieker en topics kunnen jou deze zekerheid niet geven. Maar het blijven zoeken naar controle blijft de angst aanwakkeren.
Het enige wat je kunt doen, is het loslaten. En das hartstikke moeilijk! Wat bij mij helpt is om de gedachtenstroom op te merken, er even bij stil te staan wat je precies dwars zit, je realiseren dat je geen controle hebt, en verder gaan met iets anders (dat hoeft niet iets leuks te zijn). En dit blijven doen!! Volhouden! Op een gegeven moment zal je angstgevoel afnemen (kan een tijdje duren) doordat je minder piekert en komt je rationele brein weer naar boven die inziet dat je heus wel weer een baan vindt ondanks een gat op je CV.
zaterdag 22 april 2023 om 00:46
Hahaha nee ik lik meestal aan die dingen. Ik ken t gevoel ook niet echt. Angst wel, maar dat voelt bij mij wel anders denk ik.MollyLolly schreef: ↑22-04-2023 00:41Heb je weleens een waterijsje doorgeslikt? Zo voelt het een beetje. Een koud, naar gevoel dat zich verspreidt over mijn bovenlichaam. En dan komen de 'zelfkastijdgedachten'. Die me vertellen dat ik niks kan en inherent fout/dom ben. Dat kan echt bij vanalles opkomen
Maar wat Moiren inderdaad zegt, dit soort dingen zul je beter met de therapeut kunnen doornemen. Want ik kan vanalles zeggen, maar ik ben ook verre van een expert.
Zwetser
zaterdag 22 april 2023 om 00:47
Doe dat dan in 1 topic. Ook voor anderen overzichtelijker. Beetje schijtvervelend om een advies te geven wat al 600 keer in tig andere topics is gegeven.MollyLolly schreef: ↑22-04-2023 00:46Nee. Wat Mia zegt. Zoeken naar bevestiging. En ergens de gedachtenbrei uitkotsen, dat lucht ook op.
zaterdag 22 april 2023 om 00:48
Als het goed is ben je dan weer functionerend. Geen werkgever gaat vragen of je je psychiatrische shit even op tafel braakt.MollyLolly schreef: ↑22-04-2023 00:43Ik heb ook geen burnout maar ik gaze natuurlijk niet uitgebreid vertellen over mijn angsten...
zaterdag 22 april 2023 om 00:49
Ik merk dat praten met mijn vriend me in dit geval tegenwerkt. Hij is heel erg van eigen boontjes doppen, niet afhankelijk zijn, doorgaan ook als je niet meer kan. Toen ik me ziekmeldde gaf hij een uur ervoor nog aan dat ik mezelf bijeen moest rapen en gewoon naar kantoor moest gaan. Dat het mee zou vallen. Ik was toen in de douche flauwgevallen en had een huilbui. Ik heb het idee dat hij niet inziet/begrijpt hoe ziek ik ben.Student201 schreef: ↑22-04-2023 00:42Snap ik. Iedereen wil normaal zijn en zich normaal voelen. Niemand wil uitvallen uit de maatschappij. Maar de realiteit is wel dat t gebeurt, en nog regelmatig ook.
Hoe je daar straks mee om zult gaan kun je altijd nog zien. Ligt er ook aan hoe je herstelt en hoe je belastbaarheid dan is. Maar daar nu al over nadenken heeft nog geen enkele zin, want je weet t gewoon nog niet.
In mijn ervaring: werkgevers kunnen t echt wel waarderen als jij eerlijk bent over wat je meegemaakt hebt en wat je overwonnen hebt. Maar dat is slechts mijn ervaring.
Je vriend zou je helpen door je ook te zeggen dat je nu in moet zetten op herstel en enkel op herstel. Plannen maken voor de toekomst staat je herstel in de weg!
Hoort bij je stoornis, dus ik snap wel dat je dat doet. Maar probeer dat zelf ook in te zien. Met therapie zul je daar ook aan gaan werken lijkt me.
zaterdag 22 april 2023 om 00:52
Wat een leukerd.MollyLolly schreef: ↑22-04-2023 00:49Ik merk dat praten met mijn vriend me in dit geval tegenwerkt. Hij is heel erg van eigen boontjes doppen, niet afhankelijk zijn, doorgaan ook als je niet meer kan. Toen ik me ziekmeldde gaf hij een uur ervoor nog aan dat ik mezelf bijeen moest rapen en gewoon naar kantoor moest gaan. Dat het mee zou vallen. Ik was toen in de douche flauwgevallen en had een huilbui. Ik heb het idee dat hij niet inziet/begrijpt hoe ziek ik ben.
zaterdag 22 april 2023 om 00:53
En wat vind je daar nu van?MollyLolly schreef: ↑22-04-2023 00:49Ik merk dat praten met mijn vriend me in dit geval tegenwerkt. Hij is heel erg van eigen boontjes doppen, niet afhankelijk zijn, doorgaan ook als je niet meer kan. Toen ik me ziekmeldde gaf hij een uur ervoor nog aan dat ik mezelf bijeen moest rapen en gewoon naar kantoor moest gaan. Dat het mee zou vallen. Ik was toen in de douche flauwgevallen en had een huilbui. Ik heb het idee dat hij niet inziet/begrijpt hoe ziek ik ben.
Je valt nu uit met werk toch? Als je intensief therapie wilt gaan volgen of in ieder geval intensief aan je problemen wilt gaan werken, zal dat best zwaar worden voor jou denk ik. Maar ik gok zomaar even dat dat ook best zwaar gaat worden voor hem. Als hij dat niet beseft en je hier niet bij steunt, vrees ik voor t ergste (ofjah, ik weet niet of dat voor jou in dit geval dan t ergste is...)
Zwetser
zaterdag 22 april 2023 om 01:02
Hier wel een lotgenootje w.b. arbeidsongeschiktheid wegens psychische kwetsbaarheden. Is bij mij ook echt wel een hele tas vol diagnoses, zo ongeveer alle angststoornissen die er maar bestaan (op OCD na dan),c-ptss, depressies, trekken van een ontwijkende en afhankelijke ps. Ik slik al 10 jaar medicatie, het haalt in ieder geval de scherpe randjes weg zodat ik toch wel wat dingen durf te ondernemen.
Werken kan ik niet aan, de stress en de druk kan ik niet aan. Vandaar dat ik bij de dagbesteding zit, 3 dagdelen per week. Op zich echt wel fijn, maar als ik dan leeftijdsgenoten van me zie die baan, relatie en eigen huisje hebben dan wil ik het liefste janken en diep de grond in zakken.
Qua wonen sta ik sinds enkele jaren wel ingeschreven voor een sociale huurwoning.
Is een vorm van dagbesteding niet ook iets voor je, TO? En medicatie... Er zijn heel veel soorten medicatie, soms slaat het ene niet aan en het andere wel. En soms kan een combinatie van medicatie het verschil maken. Beter kun je dat bespreken met een psychiater, want die weten veel meer over pillen.
Werken kan ik niet aan, de stress en de druk kan ik niet aan. Vandaar dat ik bij de dagbesteding zit, 3 dagdelen per week. Op zich echt wel fijn, maar als ik dan leeftijdsgenoten van me zie die baan, relatie en eigen huisje hebben dan wil ik het liefste janken en diep de grond in zakken.
Qua wonen sta ik sinds enkele jaren wel ingeschreven voor een sociale huurwoning.
Is een vorm van dagbesteding niet ook iets voor je, TO? En medicatie... Er zijn heel veel soorten medicatie, soms slaat het ene niet aan en het andere wel. En soms kan een combinatie van medicatie het verschil maken. Beter kun je dat bespreken met een psychiater, want die weten veel meer over pillen.
zaterdag 22 april 2023 om 02:12
Wat rot voor je konijnenpantoffeltje. Ik weet niet zo goed wat de dagbesteding inhoudt. Ik zie dan een zorgboerderij voor me, of een soort buurthuis. Ik denk dat dieren sowieso heel therapeutisch werken. Ze communiceren simpeler en puurder en je hoeft je bij een dier niet druk te maken of hij je stiekem niet mag. Maar ik dwaal af.konijnenpantoffeltje schreef: ↑22-04-2023 01:02Hier wel een lotgenootje w.b. arbeidsongeschiktheid wegens psychische kwetsbaarheden. Is bij mij ook echt wel een hele tas vol diagnoses, zo ongeveer alle angststoornissen die er maar bestaan (op OCD na dan),c-ptss, depressies, trekken van een ontwijkende en afhankelijke ps. Ik slik al 10 jaar medicatie, het haalt in ieder geval de scherpe randjes weg zodat ik toch wel wat dingen durf te ondernemen.
Werken kan ik niet aan, de stress en de druk kan ik niet aan. Vandaar dat ik bij de dagbesteding zit, 3 dagdelen per week. Op zich echt wel fijn, maar als ik dan leeftijdsgenoten van me zie die baan, relatie en eigen huisje hebben dan wil ik het liefste janken en diep de grond in zakken.
Qua wonen sta ik sinds enkele jaren wel ingeschreven voor een sociale huurwoning.
Is een vorm van dagbesteding niet ook iets voor je, TO? En medicatie... Er zijn heel veel soorten medicatie, soms slaat het ene niet aan en het andere wel. En soms kan een combinatie van medicatie het verschil maken. Beter kun je dat bespreken met een psychiater, want die weten veel meer over pillen.
Met het huishouden, therapie straks en mijn sociale contacten kom ik de dag wel door. Ik heb genoeg om handen gelukkig. Voor mij is het echt alleen werk wat niet lukt nu. En dan is het niet het werk zelf maar de faalangst en druk die ik mezelf op leg. Dus ik ben ergens ook wel dankbaar dat ik op andere gebieden nog functioneer. Al merkte ik dat ik steeds vergeetachtiger werd de laatste tijd.
Hoe zit het met jou en relaties dan? Teveel prikkels of ook een stuk onzekerheid? Mij helpt alleen om te gaan met mensen bij wie ik mezelf kan zijn. En dat zijn er niet veel, het zij zo. Mijn vriend is ook geen boeman, hij heeft het gewoon erg moeilijk met een depressieve partner en veel stress op het werk. Ik heb veel ongezonde relaties gehad dus ik weet hoe het ook kan.
zaterdag 22 april 2023 om 08:00
TO is helemaal niet arbeidsongeschikt vanwege psychische kwetsbaarheden. Zij is dus niet jouw "lotgenootje".konijnenpantoffeltje schreef: ↑22-04-2023 01:02Hier wel een lotgenootje w.b. arbeidsongeschiktheid wegens psychische kwetsbaarheden. Is bij mij ook echt wel een hele tas vol diagnoses, zo ongeveer alle angststoornissen die er maar bestaan (op OCD na dan),c-ptss, depressies, trekken van een ontwijkende en afhankelijke ps. Ik slik al 10 jaar medicatie, het haalt in ieder geval de scherpe randjes weg zodat ik toch wel wat dingen durf te ondernemen.
Werken kan ik niet aan, de stress en de druk kan ik niet aan. Vandaar dat ik bij de dagbesteding zit, 3 dagdelen per week. Op zich echt wel fijn, maar als ik dan leeftijdsgenoten van me zie die baan, relatie en eigen huisje hebben dan wil ik het liefste janken en diep de grond in zakken.
Qua wonen sta ik sinds enkele jaren wel ingeschreven voor een sociale huurwoning.
Is een vorm van dagbesteding niet ook iets voor je, TO? En medicatie... Er zijn heel veel soorten medicatie, soms slaat het ene niet aan en het andere wel. En soms kan een combinatie van medicatie het verschil maken. Beter kun je dat bespreken met een psychiater, want die weten veel meer over pillen.
zaterdag 22 april 2023 om 09:08
Ik heb het al eerder gezegd in dit topic. Focus je nu enkel op je herstel. Dat is nu je baan. Het slaat natuurlijk nergens op dat je bedenkt dat je iig een jaar niet kunt werken. Het kan ook zijn dat je twee dagen therapie krijgt, of een uurtje en dat de therapeut je juist stimuleert om daarnaast te werken. Ik heb zelfs een behandelopname gehad van vier dagen per week, waarbij ze wilden dat je in het weekend wel iets van (vrijwilligers)werk deed om ook alles wat je in therapie leert te kunnen oefenen. Je weet dus nog helemaal niet of je wel of geen gat op je cv krijgt. Maar de bottomline is: probeer je niet te focussen op je doemgedachten en daar helemaal in mee te gaan. Richt je op je herstel. Welke dingen kun je nu al doen om je niet slechter te gaan voelen?
zaterdag 22 april 2023 om 09:19
In de therapie is het juist heel goed om te oefenen in de praktijk, dus op de werkvloer. Vermijden houdt juist het probleem in stand. Je moet niet vermijden, maar je angsten aangaan. Ben je bang voor lichamelijke sensaties? Dan wek je ze op. Heb je sociale angst? Dan daag je je gedachten uit en oefen je stap voor stap in sociale contacten. En doe je gedragsexperimenten, bv juist expres je heel raar gedragen op straat en dan ontdekken dat het wel meevalt hoe mensen daarop reageren. Heb je een piekerstoornis? Dan ga je daarmee aan de slag, bv dmv een piekerkwartier instellen, of pieker exposure; je rampgedachten helemaal uitschrijven tot in detail en herlezen net zo lang tot het geen spanning meer oproept. Ben je depressief en onderneem je niks meer? Dan is activatie de eerste stap. Verder gaat het ook om acceptatie van je klachten en er niet langer tegen te vechten, want dat houdt het ook in stand. Door er zo op te focussen en er zo mee bezig te zijn, wordt het alleen maar erger.
Ik weet niet wat jij voor beeld hebt bij therapie? Dat is iig niet alleen maar praten en rustig aan doen, dat is aan de slag met opdrachten in je eigen omgeving.
Ik weet niet wat jij voor beeld hebt bij therapie? Dat is iig niet alleen maar praten en rustig aan doen, dat is aan de slag met opdrachten in je eigen omgeving.
zaterdag 22 april 2023 om 11:27
Ik heb sinds eind 2000 de diagnose bipolair en ben bijna altijd depressief. Ook als tiener 6 jaar depressief geweest. Ik heb er nog mee kunnen werken tot halverwege 2007, sindsdien 100% afgekeurd.
Ik heb ontzettend veel behandelingen gehad en niks werkt. Therapie niet, medicijnen niet. Dus nu sleep ik me met veel moeite door de dagen heen en hoop dat er iet al te veel meer zullen komen.
Ik heb ontzettend veel behandelingen gehad en niks werkt. Therapie niet, medicijnen niet. Dus nu sleep ik me met veel moeite door de dagen heen en hoop dat er iet al te veel meer zullen komen.
It is no measure of health to be well adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 22 april 2023 om 13:14
Heftig Tourmalijn... zijn er dingen die het bij jou triggeren of heb je dat 'zo maar'?tourmalijn schreef: ↑22-04-2023 11:27Ik heb sinds eind 2000 de diagnose bipolair en ben bijna altijd depressief. Ook als tiener 6 jaar depressief geweest. Ik heb er nog mee kunnen werken tot halverwege 2007, sindsdien 100% afgekeurd.
Ik heb ontzettend veel behandelingen gehad en niks werkt. Therapie niet, medicijnen niet. Dus nu sleep ik me met veel moeite door de dagen heen en hoop dat er iet al te veel meer zullen komen.
zaterdag 22 april 2023 om 14:55
.MollyLolly schreef: ↑21-04-2023 14:53Het is mijn enige houvast. Anders zie ik mezelf eindigen op straat. Mijn grootste angst. Op straat en verward...
Het klinkt gek en misschien ben ik gewoon gek. Maar woensdag lijkt nog ver, ver weg en dat is slechts een intake.
Woensdag lijkt ver als je angstig bent, maar je angst om verward en dakloos op straat te eindigen lijkt me, met wat je hier schrijft, niet erg waarschijnlijk.
Goed dat je met een andere therapie gaat beginnen. Zo te lezen heb je nog weinig (gerichte) behandeling gehad.
Wat je in de tussentijd kan ondersteunen is, bijvoorbeeld een inloophuis voor mensen met psychische klachten of een herstelacademie. Kijk bijvoorbeeld bij:
https://www.ixtanoa.nl/ (Enschede/Hengelo, Groningen, Leeuwarden, Harderwijk, Nijmegen)
https://www.enikrecoverycollege.nl/ (Utrecht, Houten, IJsselstein, Leidsche Rijn, Nieuwegein, Zeist,
https://www.parnassiagroep.nl/herstelacademies (verschillende locaties)
https://herstelacademie.org/ (Haarlem, Zandvoort)
https://centrum-fameus.nl/over-fameus/ (Midden- en West-Brabant)
https://www.ggz-nhn.nl/website/watbiede ... elacademie (GGZ NHN - Alkmaar, Hoorn, Den Helder, Schagen)
https://www.kernkracht.nl/ (gemeente Bodegraven-Reeuwijk, Gouda, Krimpenerwaard, Waddinxveen of Zuidplas)
https://lumen-hollandrijnland.nl/ontmoeten/inloophuis/ (Leiden)
https://www.ease.nl/locaties.php (voor jongeren tot 25 jaar, verschillende locaties)
Voor meer opties helpt google je verder.
Veel sterkte!
zaterdag 22 april 2023 om 14:58
Niet per se chronisch arbeidsongeschikt, maar wel tijdelijk de ziektewet in. TO heeft nog nauwelijks therapie gehad, dus om over chronische angst te spreken gaat me wat ver. Maar ze heeft al heel lang wel angst en depressie zo te lezen, zonder hulp te durven zoeken. Grumpywoman lijkt daarnaast wel nogal, tjahh, grumpy...konijnenpantoffeltje schreef: ↑22-04-2023 14:53Grumpywoman, mede door de topictitel kwam het op mij wel zo over.
Jij ook sterkte hoor konijn en tourmalijn ook. Niet leuk om zo te moeten leven en vooral ook ontzettend oneerlijk
Zwetser
zaterdag 22 april 2023 om 15:07
Ik heb wel therapie gehad maar die sloeg niet aan, het kernprobleem is nooit aangepakt.Student201 schreef: ↑22-04-2023 14:58Niet per se chronisch arbeidsongeschikt, maar wel tijdelijk de ziektewet in. TO heeft nog nauwelijks therapie gehad, dus om over chronische angst te spreken gaat me wat ver. Maar ze heeft al heel lang wel angst en depressie zo te lezen, zonder hulp te durven zoeken. Grumpywoman lijkt daarnaast wel nogal, tjahh, grumpy...
Jij ook sterkte hoor konijn en tourmalijn ook. Niet leuk om zo te moeten leven en vooral ook ontzettend oneerlijk
Ik heb al mijn leven lang angstklachten, al sinds ik een jaar of 8/9 was. Het lijkt dus behoorlijk chronisch.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
