Psyche
alle pijlers
Chronische suicidaliteit/depressie
vrijdag 9 februari 2024 om 10:28
In de kern vind ik het leven vaak niks aan. Er is dan ook een dysthyme stoornis vastgesteld, en chronische suicidaliteit. Ik heb ontzettend veel pogingen gedaan, en word niet eens meer beoordeeld door de crisisdienst als dat gebeurt. Iedereen heeft z'n handen van mij afgetrokken. Na zo'n poging voel ik me slecht en schuldig naar mijn omgeving toe en neemt het zelfverwijt enorm toe.
Ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet. Waar te beginnen. Ik ben verslaafd aan kalmerende tabletten die ik via internet bestel. Ik denk heel negatief over mezelf. Heel af en toe heb ik een uitschieter, dan denk ik dat ik de hele wereld aan kan. Maar daarna volgt altijd een heel diep, diep dal. Ik word er moedeloos van.
Nadat ik deze week in het ziekenhuis belandde na een overdosis, heb ik toch maar weer aan de bel getrokken bij de nieuwe huisarts. Nu moet ik zelf maar bedenken wat ik wil, maar is er eigenlijk wel iets aan te doen?
Ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet. Waar te beginnen. Ik ben verslaafd aan kalmerende tabletten die ik via internet bestel. Ik denk heel negatief over mezelf. Heel af en toe heb ik een uitschieter, dan denk ik dat ik de hele wereld aan kan. Maar daarna volgt altijd een heel diep, diep dal. Ik word er moedeloos van.
Nadat ik deze week in het ziekenhuis belandde na een overdosis, heb ik toch maar weer aan de bel getrokken bij de nieuwe huisarts. Nu moet ik zelf maar bedenken wat ik wil, maar is er eigenlijk wel iets aan te doen?
vrijdag 9 februari 2024 om 17:18
Dit. Jules, kijk eens op de site van 113, daar staan tips en tools waar je misschien wat aan hebt. En een lotgenotencontactgroep is misschien wel wat voor jou, dan kun je in ieder geval je ei kwijt. Wat jij doormaakt is vreselijk.Moiren schreef: ↑09-02-2024 14:34Dat soort hulp voor jou alleen. Dus niet met je zoon, maar juist zonder. In een groep met andere mensen die naasten zijn van iemand met een depressie. Er zijn echt heel veel van dat soort groepen.
En nee, je leert het daar niet op te lossen, maar je leert wel hoe jij er zelf mee om kan gaan.
https://www.113.nl/maak-je-je-zorgen-om-iemand
vrijdag 9 februari 2024 om 17:28
Misschien een rare optie, maar ik wil hem toch in de week leggen.
Aangezien jij, Jules, het hebt over energie die niet matcht.
Is een traject bij een energetisch therapeut misschien iets voor jou?
Ik ken iemand die gaat met iemand aan de slag, opent blokkades en laat energie letterlijk weer stromen.
Dat zou voor jou én het contact met zoon wellicht helpend kunnen zijn.
Ik ben heel eerlijk, ik heb daar zelf verder geen kaas van gegeten en sta er ook niet 1,2,3 voor open, maar deze persoon ging bijvoorbeeld met iemand aan de slag die een trauma had en daar niet bij kwam. Regulier traject kende een enorme wachtlijst.
Ik kan me voorstellen dat, wanneer je van alles geprobeerd hebt, je ook dit soort zaken probeert.
Aangezien jij, Jules, het hebt over energie die niet matcht.
Is een traject bij een energetisch therapeut misschien iets voor jou?
Ik ken iemand die gaat met iemand aan de slag, opent blokkades en laat energie letterlijk weer stromen.
Dat zou voor jou én het contact met zoon wellicht helpend kunnen zijn.
Ik ben heel eerlijk, ik heb daar zelf verder geen kaas van gegeten en sta er ook niet 1,2,3 voor open, maar deze persoon ging bijvoorbeeld met iemand aan de slag die een trauma had en daar niet bij kwam. Regulier traject kende een enorme wachtlijst.
Ik kan me voorstellen dat, wanneer je van alles geprobeerd hebt, je ook dit soort zaken probeert.
vrijdag 9 februari 2024 om 17:50
Dank jullie wel voor de tips.
Het liefst zou ik morgen nog een toverstaf hebben en bij mijn zoon de knop omzetten. Wat eerder is gezegd stap voor stap.
Maar dit zal nooit gebeuren, hij zit veel te diep in het donker.
Ik heb al diverse therapieën vanwege mijn eigen achtergrond. Dit heeft al veel energie gekost. Later met mijn zoon ook ruim 10 jaar in de hlpvrl. Toen hij volwassen was is hij doorverwezen van de een naar het ander en heeft mij ook regelmatig betrokken bij een therapeut.
En eerlijk gezegd ben ik op. De therapieën halen veel naar boven, het zuigt de energie eruit. Weer praten over het verleden, ik als kind, later als moeder met mijn zoon en zijn kindertijd tot aan pubertijd en nu ben ik vanaf 2015 mantelzorger voor mijn moeder, depressie en nu dementerend.
Het is pittig en ik ben op. Ik werk ca 20 uur per week dat is voor mij max haalbaar om niet vast te lopen. Maar soms is ook dat lastig, financieel gezien.
Ik hoopte dat TO mij wat antwoorden kan geven ipv naar weer een therapeut, het kost energie en ik heb het gewoon niet.
Via de arts ben ik aangemeld voor een project voor mantelzorgers die een beetje op zijn geraakt. Als ik er over nadenk dan ben ik mijn hele leven al mantelzorger. En het gaat zo tegen mijn eigen overtuiging in want ik ben van mezelf optimistisch en mijn glas is halfvol.
Het voelt alsof ik word tegen gehouden. Trekken aan een dood paard, dat is vermoeiend.
Ik zal de linkjes openen maar op dit moment lukt het me gewoon even niet.
Ik dacht ik reageer op een topic en laat het verder los maar ik merk dat het veel energie kost.
Het liefst zou ik morgen nog een toverstaf hebben en bij mijn zoon de knop omzetten. Wat eerder is gezegd stap voor stap.
Maar dit zal nooit gebeuren, hij zit veel te diep in het donker.
Ik heb al diverse therapieën vanwege mijn eigen achtergrond. Dit heeft al veel energie gekost. Later met mijn zoon ook ruim 10 jaar in de hlpvrl. Toen hij volwassen was is hij doorverwezen van de een naar het ander en heeft mij ook regelmatig betrokken bij een therapeut.
En eerlijk gezegd ben ik op. De therapieën halen veel naar boven, het zuigt de energie eruit. Weer praten over het verleden, ik als kind, later als moeder met mijn zoon en zijn kindertijd tot aan pubertijd en nu ben ik vanaf 2015 mantelzorger voor mijn moeder, depressie en nu dementerend.
Het is pittig en ik ben op. Ik werk ca 20 uur per week dat is voor mij max haalbaar om niet vast te lopen. Maar soms is ook dat lastig, financieel gezien.
Ik hoopte dat TO mij wat antwoorden kan geven ipv naar weer een therapeut, het kost energie en ik heb het gewoon niet.
Via de arts ben ik aangemeld voor een project voor mantelzorgers die een beetje op zijn geraakt. Als ik er over nadenk dan ben ik mijn hele leven al mantelzorger. En het gaat zo tegen mijn eigen overtuiging in want ik ben van mezelf optimistisch en mijn glas is halfvol.
Het voelt alsof ik word tegen gehouden. Trekken aan een dood paard, dat is vermoeiend.
Ik zal de linkjes openen maar op dit moment lukt het me gewoon even niet.
Ik dacht ik reageer op een topic en laat het verder los maar ik merk dat het veel energie kost.
vrijdag 9 februari 2024 om 18:22
Ik ben toch steeds opnieuw weer bij de GGZ beland en/of zelf daar zelf aan gaan kloppen. Het voelde iedere keer alsof ik weer terug bij af was, maar toch heb ik van iedere therapie iets geleerd en gaat het nu best goed met me. Sinds ongeveer 7 jaar ben ik van de antidepressiva af en dat gaat ook goed.
Knip, las het laatste bericht van Jules.
rondstruiner1 wijzigde dit bericht op 09-02-2024 18:27
15.50% gewijzigd
vrijdag 9 februari 2024 om 18:27
Jules schreef: ↑09-02-2024 17:50Dank jullie wel voor de tips.
Het liefst zou ik morgen nog een toverstaf hebben en bij mijn zoon de knop omzetten. Wat eerder is gezegd stap voor stap.
Maar dit zal nooit gebeuren, hij zit veel te diep in het donker.
Ik heb al diverse therapieën vanwege mijn eigen achtergrond. Dit heeft al veel energie gekost. Later met mijn zoon ook ruim 10 jaar in de hlpvrl. Toen hij volwassen was is hij doorverwezen van de een naar het ander en heeft mij ook regelmatig betrokken bij een therapeut.
En eerlijk gezegd ben ik op. De therapieën halen veel naar boven, het zuigt de energie eruit. Weer praten over het verleden, ik als kind, later als moeder met mijn zoon en zijn kindertijd tot aan pubertijd en nu ben ik vanaf 2015 mantelzorger voor mijn moeder, depressie en nu dementerend.
Het is pittig en ik ben op. Ik werk ca 20 uur per week dat is voor mij max haalbaar om niet vast te lopen. Maar soms is ook dat lastig, financieel gezien.
Ik hoopte dat TO mij wat antwoorden kan geven ipv naar weer een therapeut, het kost energie en ik heb het gewoon niet.
Via de arts ben ik aangemeld voor een project voor mantelzorgers die een beetje op zijn geraakt. Als ik er over nadenk dan ben ik mijn hele leven al mantelzorger. En het gaat zo tegen mijn eigen overtuiging in want ik ben van mezelf optimistisch en mijn glas is halfvol.
Het voelt alsof ik word tegen gehouden. Trekken aan een dood paard, dat is vermoeiend.
Ik zal de linkjes openen maar op dit moment lukt het me gewoon even niet.
Ik dacht ik reageer op een topic en laat het verder los maar ik merk dat het veel energie kost.
Ik lees dit nu. Wat moeilijk voor je.
vrijdag 9 februari 2024 om 19:02
TO ikzelf kamp ook met dystyme stoornis/chronische suicidaliteit afgewisseld met “gewone” depressies, PTSS en een persoonlijkheidsstoornis. Ook ben ik een KOPP kind.
Ikzelf ben in de gelukkige omstandigheden dat ik altijd familieleden om mij heen heb gehad die ervoor zorgen dat ik redelijk “normaal” kan leven. En dat zou ik jou ook gunnen in ieder geval een stabielere langdurige omgeving.
Ik vind de opmerking over nadenken over euthanasie helemaal niet gek daar is de mogelijkheid voor.
Er zijn ook veel mensen die juist in dit traject erachter komen dat ze wel willen leven en meer mogelijkheden vinden om een fijner leven te krijgen. Ook zijn er mensen die zoveel rust hebben bij het idee “dat het mag” dat het beter gaat.
En geloof me het is een zwaar en lang traject en er wordt echt wel gekeken welke andere opties er zijn.
Mijn zus heeft mij er ook op gewezen gewoonweg omdat ze niet wil dat ik weer een poging doe op een eenzame verdrietige manier waarvan we de gevolgen niet altijd kunnen overzien. Ik heb dat juist als heel liefdevol ervaren.
Sterker nog een therapeut heeft ook aangegeven dat hij erachter zou staan.
Maar TO dat lost hoe dan ook nu niet jouw situatie op.
Jij botst tegen muren op en wie die muren daar nou neer zet (jij of je omstandigheden) die muren doen pijn en maken je wanhopig.
Je hebt al veel tips gehad en ik heb de indruk dat jij het moeilijk vindt om verder te kijken dan alleen de praktische tips over het vinden van een woning.
Is er bij jou in de buurt een inloop van b.v. ixta noa? Misschien meervoorelkaar of iets vergelijkbaars in je buurt? Daar kan je in ieder geval je ei kwijt en misschien kan iemand ook eens meelezen en met jou de gegeven tips op een rij zetten. En kijken of de dingen waarvan jij denkt dat je ze afgevinkt hebt of daar nog meer ruimte en mogelijkheden zitten.
Ik weet dat deze tips ook al gegeven zijn maar misschien pik je hem toch nog op.
In ieder geval ben jijzelf absoluut aan zet hoe moeilijk ook.
Ik wens je veel sterkte toe.
Ikzelf ben in de gelukkige omstandigheden dat ik altijd familieleden om mij heen heb gehad die ervoor zorgen dat ik redelijk “normaal” kan leven. En dat zou ik jou ook gunnen in ieder geval een stabielere langdurige omgeving.
Ik vind de opmerking over nadenken over euthanasie helemaal niet gek daar is de mogelijkheid voor.
Er zijn ook veel mensen die juist in dit traject erachter komen dat ze wel willen leven en meer mogelijkheden vinden om een fijner leven te krijgen. Ook zijn er mensen die zoveel rust hebben bij het idee “dat het mag” dat het beter gaat.
En geloof me het is een zwaar en lang traject en er wordt echt wel gekeken welke andere opties er zijn.
Mijn zus heeft mij er ook op gewezen gewoonweg omdat ze niet wil dat ik weer een poging doe op een eenzame verdrietige manier waarvan we de gevolgen niet altijd kunnen overzien. Ik heb dat juist als heel liefdevol ervaren.
Sterker nog een therapeut heeft ook aangegeven dat hij erachter zou staan.
Maar TO dat lost hoe dan ook nu niet jouw situatie op.
Jij botst tegen muren op en wie die muren daar nou neer zet (jij of je omstandigheden) die muren doen pijn en maken je wanhopig.
Je hebt al veel tips gehad en ik heb de indruk dat jij het moeilijk vindt om verder te kijken dan alleen de praktische tips over het vinden van een woning.
Is er bij jou in de buurt een inloop van b.v. ixta noa? Misschien meervoorelkaar of iets vergelijkbaars in je buurt? Daar kan je in ieder geval je ei kwijt en misschien kan iemand ook eens meelezen en met jou de gegeven tips op een rij zetten. En kijken of de dingen waarvan jij denkt dat je ze afgevinkt hebt of daar nog meer ruimte en mogelijkheden zitten.
Ik weet dat deze tips ook al gegeven zijn maar misschien pik je hem toch nog op.
In ieder geval ben jijzelf absoluut aan zet hoe moeilijk ook.
Ik wens je veel sterkte toe.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zaterdag 10 februari 2024 om 17:52
Zo voelt dat inderdaad ja. Wat voor intern traject heb jij gedaan?MevrouwTomatensoep schreef: ↑09-02-2024 16:51Het is ontzettend frustrerend als je er middenin zit, ik weet er alles van. Iedereen zegt je moet gewoon doen en je weet zelf niet wat of hoe. Alles voel teveel.
En tóch is het doen. Elke dag een meter meer desnoods. Niet opgeven maar vieren wat er goed is gegaan. Ik heb zelf een heel intensief traject doorlopen van meer dan een jaar intern en wat iheb ik het daar vervloekt. Maar ik ben nu tien jaar verder en als ik soms een slechte dag/week heb kan ik echt tegen mezelf zeggen: gewoon gaan doen. Het werkt. Soms duurt het even maar het werkt echt, ook al lijkt het nu niet zo.
zaterdag 10 februari 2024 om 17:57
Dankjewel. Ik heb in het verleden inderdaad veel gehad aan een inloophuis, en daar tijdens betere tijden zelfs vrijwilligerswek gedaan. Jammer genoeg is dat er niet in de huidige woonplaats. Ik zat zelf ook te denken om me aan te melden voor een maatjesproject, omdat ik mij nu eenmaal ook vaak eenzaam voel. Maar mijn problematiek is daar te heftig voor. Euthanasie heb ik overwogen, en ook een tijd (1,5 jaar) op de wachtlijst gestaan. Als gevolg van een ernstige suïcidepoging ben ik nu ook een stuk beperkter (ik heb een ernstige voetverlamming) en kan ik niet meer doen waar ik echt van geniet. Dus misschien is het zo gek nog niet eens om mij opnieuw aan te melden.IBIopviva schreef: ↑09-02-2024 19:02TO ikzelf kamp ook met dystyme stoornis/chronische suicidaliteit afgewisseld met “gewone” depressies, PTSS en een persoonlijkheidsstoornis. Ook ben ik een KOPP kind.
Ikzelf ben in de gelukkige omstandigheden dat ik altijd familieleden om mij heen heb gehad die ervoor zorgen dat ik redelijk “normaal” kan leven. En dat zou ik jou ook gunnen in ieder geval een stabielere langdurige omgeving.
Ik vind de opmerking over nadenken over euthanasie helemaal niet gek daar is de mogelijkheid voor.
Er zijn ook veel mensen die juist in dit traject erachter komen dat ze wel willen leven en meer mogelijkheden vinden om een fijner leven te krijgen. Ook zijn er mensen die zoveel rust hebben bij het idee “dat het mag” dat het beter gaat.
En geloof me het is een zwaar en lang traject en er wordt echt wel gekeken welke andere opties er zijn.
Mijn zus heeft mij er ook op gewezen gewoonweg omdat ze niet wil dat ik weer een poging doe op een eenzame verdrietige manier waarvan we de gevolgen niet altijd kunnen overzien. Ik heb dat juist als heel liefdevol ervaren.
Sterker nog een therapeut heeft ook aangegeven dat hij erachter zou staan.
Maar TO dat lost hoe dan ook nu niet jouw situatie op.
Jij botst tegen muren op en wie die muren daar nou neer zet (jij of je omstandigheden) die muren doen pijn en maken je wanhopig.
Je hebt al veel tips gehad en ik heb de indruk dat jij het moeilijk vindt om verder te kijken dan alleen de praktische tips over het vinden van een woning.
Is er bij jou in de buurt een inloop van b.v. ixta noa? Misschien meervoorelkaar of iets vergelijkbaars in je buurt? Daar kan je in ieder geval je ei kwijt en misschien kan iemand ook eens meelezen en met jou de gegeven tips op een rij zetten. En kijken of de dingen waarvan jij denkt dat je ze afgevinkt hebt of daar nog meer ruimte en mogelijkheden zitten.
Ik weet dat deze tips ook al gegeven zijn maar misschien pik je hem toch nog op.
In ieder geval ben jijzelf absoluut aan zet hoe moeilijk ook.
Ik wens je veel sterkte toe.
zaterdag 10 februari 2024 om 18:24
Ravena schreef: ↑10-02-2024 17:57Dankjewel. Ik heb in het verleden inderdaad veel gehad aan een inloophuis, en daar tijdens betere tijden zelfs vrijwilligerswek gedaan. Jammer genoeg is dat er niet in de huidige woonplaats. Ik zat zelf ook te denken om me aan te melden voor een maatjesproject, omdat ik mij nu eenmaal ook vaak eenzaam voel. Maar mijn problematiek is daar te heftig voor. Euthanasie heb ik overwogen, en ook een tijd (1,5 jaar) op de wachtlijst gestaan. Als gevolg van een ernstige suïcidepoging ben ik nu ook een stuk beperkter (ik heb een ernstige voetverlamming) en kan ik niet meer doen waar ik echt van geniet. Dus misschien is het zo gek nog niet eens om mij opnieuw aan te melden.
Hebben ze uiteindelijk contact met je opgenomen voor gesprekken of heb je jezelf van de wachtlijst laten halen? En wat was er voor jou toen veranderd, tov toen je je aanmeldde?
zaterdag 10 februari 2024 om 18:36
Ravena, wat ontzettend klote voor je en ook dat je jezelf niet uit deze situatie weet te halen. Buitenstaanders die er zelf niet mee te kampen hebben zien vaak iemand die een schop onder de kont nodig heeft, maar als je er zelf in zit is het zo ontzettend lastig om dat jezelf te blijven herpakken.
Ik weet dat dit forum niet echt in to spiritualiteit is, maar zelf heb ik hier jaren geleden echt veel aan gehad. Misschien is dit nog iets voor jou om je in te verdiepen? En dan heb ik het niet over klankschalen, alles is liefde of bomen knuffelen.
Maar wel de gedachte (voor mij wetenschap) dat we hier zijn met een missie: een zielsmissie. En dat we de pijn die we ervaren er is om ons te laten groeien. Uiteindelijk om hier anderen weer bij te kunnen helpen naar een mooiere, liefdevolle wereld.
Daarvoor moet je eerst zelf allerlei obstakels overwinnen om sterker te worden, waarbij je helaas nooit op een eindpunt zal komen juist, omdat jij met alles wat je meemaakt en je openheid anderen weer tot denken en actie zet.
Hopelijk heb je er wat aan en anders lees je er maar overheen.
Sterkte!
Ik weet dat dit forum niet echt in to spiritualiteit is, maar zelf heb ik hier jaren geleden echt veel aan gehad. Misschien is dit nog iets voor jou om je in te verdiepen? En dan heb ik het niet over klankschalen, alles is liefde of bomen knuffelen.
Maar wel de gedachte (voor mij wetenschap) dat we hier zijn met een missie: een zielsmissie. En dat we de pijn die we ervaren er is om ons te laten groeien. Uiteindelijk om hier anderen weer bij te kunnen helpen naar een mooiere, liefdevolle wereld.
Daarvoor moet je eerst zelf allerlei obstakels overwinnen om sterker te worden, waarbij je helaas nooit op een eindpunt zal komen juist, omdat jij met alles wat je meemaakt en je openheid anderen weer tot denken en actie zet.
Hopelijk heb je er wat aan en anders lees je er maar overheen.
Sterkte!
zondag 11 februari 2024 om 09:41
Ja, ze namen contact op voor gesprekken. Maar ik zat toen in een "goede periode" en wilde zelfs niet meer dood. Ik weet niet meer precies waardoor dat dan kwam.
Het is ook een principekwestie.
Ik vind het zorgelijk dat euthanasie steeds vaker wordt verleend aan jonge mensen. Ik wil daar niet aan bijdragen. Geen onderdeel zijn van die statistieken.
Het leven bestaat ook voor een groot deel uit lijden. Ik heb al veel wél overwonnen, zoals de eetstoornis anorexia. Ik heb twee vriendinnen verloren aan euthanasie. En ken ook meiden uit de eetstoorniskliniek die zelfmoord hebben gepleegd.
Dat ik zo ver ben gekomen op het gebied van mijn eetstoornis, geeft voor mij aan dat ik potentie heb om ook met de andere problemen en worstelingen van het leven om te leren gaan.
zondag 11 februari 2024 om 09:47
Mooi dat je hiermee komt.Inbox3991 schreef: ↑10-02-2024 18:36Ravena, wat ontzettend klote voor je en ook dat je jezelf niet uit deze situatie weet te halen. Buitenstaanders die er zelf niet mee te kampen hebben zien vaak iemand die een schop onder de kont nodig heeft, maar als je er zelf in zit is het zo ontzettend lastig om dat jezelf te blijven herpakken.
Ik weet dat dit forum niet echt in to spiritualiteit is, maar zelf heb ik hier jaren geleden echt veel aan gehad. Misschien is dit nog iets voor jou om je in te verdiepen? En dan heb ik het niet over klankschalen, alles is liefde of bomen knuffelen.
Maar wel de gedachte (voor mij wetenschap) dat we hier zijn met een missie: een zielsmissie. En dat we de pijn die we ervaren er is om ons te laten groeien. Uiteindelijk om hier anderen weer bij te kunnen helpen naar een mooiere, liefdevolle wereld.
Daarvoor moet je eerst zelf allerlei obstakels overwinnen om sterker te worden, waarbij je helaas nooit op een eindpunt zal komen juist, omdat jij met alles wat je meemaakt en je openheid anderen weer tot denken en actie zet.
Hopelijk heb je er wat aan en anders lees je er maar overheen.
Sterkte!
Ik ben mij ook meer gaan verdiepen in spiritualiteit en religie. Ik 'voel' ook de aanwezigheid van bepaalde energieën..
En ook dat er aan mij 'getrokken' word, ik hoor soms stemmen die mij hele nare opdrachten geven.. waartegen ik mij echt moet wapenen.
Andersom heb ik ook de bescherming van engelen mogen ervaren.
Het voelt soms echt alsof het gevecht in mijn hoofd ook een geestelijke dimensie is. Alsof er wordt gestreden om mijn ziel.
zondag 11 februari 2024 om 13:19
Interessant…..:Ravena schreef: ↑11-02-2024 09:47Mooi dat je hiermee komt.
Ik ben mij ook meer gaan verdiepen in spiritualiteit en religie. Ik 'voel' ook de aanwezigheid van bepaalde energieën..
En ook dat er aan mij 'getrokken' word, ik hoor soms stemmen die mij hele nare opdrachten geven.. waartegen ik mij echt moet wapenen.
Andersom heb ik ook de bescherming van engelen mogen ervaren.
Het voelt soms echt alsof het gevecht in mijn hoofd ook een geestelijke dimensie is. Alsof er wordt gestreden om mijn ziel.
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
zondag 11 februari 2024 om 13:27
Uiteindelijk ben jij dat zelf en is het jouw eigen energie die zich vertaalt naar een of meerdere stemmen. Het is dus ook geen excuus om er slachtoffer van te zijn zeg maar.Ravena schreef: ↑11-02-2024 09:47Mooi dat je hiermee komt.
Ik ben mij ook meer gaan verdiepen in spiritualiteit en religie. Ik 'voel' ook de aanwezigheid van bepaalde energieën..
En ook dat er aan mij 'getrokken' word, ik hoor soms stemmen die mij hele nare opdrachten geven.. waartegen ik mij echt moet wapenen.
Andersom heb ik ook de bescherming van engelen mogen ervaren.
Het voelt soms echt alsof het gevecht in mijn hoofd ook een geestelijke dimensie is. Alsof er wordt gestreden om mijn ziel.
Het gaat er om dat je die stemmen van een afstand kan gaan waarnemen zonder ze controle over je te laten nemen. Hoe vaker dat lukt hoe meer je controle en regie over jezelf krijgt en de stemmen kan omarmen in plaats van er tegen te vechten.
zondag 11 februari 2024 om 20:21
of TO is psychotisch, kan ook he. In dat geval is het zweverige gepraat van jou niet alleen onwaar, maar ook gevaarlijk. Dit is voer voor de psychiater. Wat jij uitkraamt trouwens ook.Inbox3991 schreef: ↑11-02-2024 13:27Uiteindelijk ben jij dat zelf en is het jouw eigen energie die zich vertaalt naar een of meerdere stemmen. Het is dus ook geen excuus om er slachtoffer van te zijn zeg maar.
Het gaat er om dat je die stemmen van een afstand kan gaan waarnemen zonder ze controle over je te laten nemen. Hoe vaker dat lukt hoe meer je controle en regie over jezelf krijgt en de stemmen kan omarmen in plaats van er tegen te vechten.
zondag 11 februari 2024 om 20:49
Wat vreselijk verdrietig dat je je zo voelt Ravena
Omdat je aangaf dat je een inloophuis wel prettig vond, kun je misschien eens kijken of er bij jou in de buurt een Herstelacademie of iets soortgelijks is. Dat hoeft niet perse met het oog op herstel maar het fijne aan dat soort organisaties is dat er eigenlijk alleen maar ervaringsdeskundigen werken. Ik zelf heb een Herstelacademie als een warm bad ervaren. Ze hebben verschillende cursussen en praatgroepen en er is iig altijd een luisterend oor. Men weet daar ook veel en dat zou eventueel handig kunnen zijn voor doorverwijzingen of tips op wat voor gebied dan ook. Ook fijn tegen de eenzaamheid, je vind daar soortgelijken en en herkenning en erkenning. Voor mij persoonlijk is het mijn redding geweest, ik kamp ook met chronische depressie en suïcidale gedachten en nu zit in in een traject om ervaringsdeskundige te worden om zo mensen/lotgenoten te kunnen ondersteunen. Dit geeft mij een doel om voor te leven.
Wellicht kun je met jouw ervaring met het overwinnen van je eetstoornis wellicht ook wat voor anderen betekenen en wie weet helpt het jou zelf ook om anderen te ondersteunen. Neem eens een kijkje en vraag een gesprek aan zodat ze de mogelijkheden met je kunnen bespreken. Niet perse op het gebied van ervaringsdeskundige hoor maar bekijk wat zij jou kunnen bieden.
Hierbij een linkje van een Herstelacademie in Utrecht (gewoon om je een beetje een idee te geven) https://www.enikrecoverycollege.nl/prog ... -zingeving
Nogmaals een dikke
Omdat je aangaf dat je een inloophuis wel prettig vond, kun je misschien eens kijken of er bij jou in de buurt een Herstelacademie of iets soortgelijks is. Dat hoeft niet perse met het oog op herstel maar het fijne aan dat soort organisaties is dat er eigenlijk alleen maar ervaringsdeskundigen werken. Ik zelf heb een Herstelacademie als een warm bad ervaren. Ze hebben verschillende cursussen en praatgroepen en er is iig altijd een luisterend oor. Men weet daar ook veel en dat zou eventueel handig kunnen zijn voor doorverwijzingen of tips op wat voor gebied dan ook. Ook fijn tegen de eenzaamheid, je vind daar soortgelijken en en herkenning en erkenning. Voor mij persoonlijk is het mijn redding geweest, ik kamp ook met chronische depressie en suïcidale gedachten en nu zit in in een traject om ervaringsdeskundige te worden om zo mensen/lotgenoten te kunnen ondersteunen. Dit geeft mij een doel om voor te leven.
Wellicht kun je met jouw ervaring met het overwinnen van je eetstoornis wellicht ook wat voor anderen betekenen en wie weet helpt het jou zelf ook om anderen te ondersteunen. Neem eens een kijkje en vraag een gesprek aan zodat ze de mogelijkheden met je kunnen bespreken. Niet perse op het gebied van ervaringsdeskundige hoor maar bekijk wat zij jou kunnen bieden.
Hierbij een linkje van een Herstelacademie in Utrecht (gewoon om je een beetje een idee te geven) https://www.enikrecoverycollege.nl/prog ... -zingeving
Nogmaals een dikke
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
