Psyche
alle pijlers
Chronische suicidaliteit/depressie
vrijdag 9 februari 2024 om 10:28
In de kern vind ik het leven vaak niks aan. Er is dan ook een dysthyme stoornis vastgesteld, en chronische suicidaliteit. Ik heb ontzettend veel pogingen gedaan, en word niet eens meer beoordeeld door de crisisdienst als dat gebeurt. Iedereen heeft z'n handen van mij afgetrokken. Na zo'n poging voel ik me slecht en schuldig naar mijn omgeving toe en neemt het zelfverwijt enorm toe.
Ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet. Waar te beginnen. Ik ben verslaafd aan kalmerende tabletten die ik via internet bestel. Ik denk heel negatief over mezelf. Heel af en toe heb ik een uitschieter, dan denk ik dat ik de hele wereld aan kan. Maar daarna volgt altijd een heel diep, diep dal. Ik word er moedeloos van.
Nadat ik deze week in het ziekenhuis belandde na een overdosis, heb ik toch maar weer aan de bel getrokken bij de nieuwe huisarts. Nu moet ik zelf maar bedenken wat ik wil, maar is er eigenlijk wel iets aan te doen?
Ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet. Waar te beginnen. Ik ben verslaafd aan kalmerende tabletten die ik via internet bestel. Ik denk heel negatief over mezelf. Heel af en toe heb ik een uitschieter, dan denk ik dat ik de hele wereld aan kan. Maar daarna volgt altijd een heel diep, diep dal. Ik word er moedeloos van.
Nadat ik deze week in het ziekenhuis belandde na een overdosis, heb ik toch maar weer aan de bel getrokken bij de nieuwe huisarts. Nu moet ik zelf maar bedenken wat ik wil, maar is er eigenlijk wel iets aan te doen?
vrijdag 9 februari 2024 om 14:25
Het is overduidelijk dat je Moiren niet kent.Rondstruiner1 schreef: ↑09-02-2024 13:08
Geen aanname, je laat met deze reactie weer overduidelijk zien dat je geen idee hebt hoe het voelt om een dysthyme stoornis te hebben.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 9 februari 2024 om 14:25
Je kunt hem niet helpen. Een psycholoog kan jou helpen om dat los te leren laten, dat gevoel dat je hem moet helpen. En kan jou helpen om te leren ontdekken hoe jullie contact er wel uit zou kunnen zien.Jules schreef: ↑09-02-2024 14:22Ik heb in het verleden samen met hem dit soort hulpverl bezocht. En aan het einde van de rit bleef altijd de vraag en nu. Vorig jaar nog gesprekken gehad met een psycholoog.
Er is natuurlijk helemaal geen oplossing voor problemen die zo groot zijn als deze.
Ik hoop altijd dat er ervaringsdeskundigen zijn die mij kunnen vertellen wat ik voor hem kan doen.
Wat verwacht iemand met een depressie. Het enige dat ik weet is dat hij vooral met rust gelaten wil worden. Moe, overprikkeld en alles is negatief, donker en zwart.
Herken ik ook van mijn moeder. Ik ben een Kopp kind en later een zoon met veel van dezelfde kenmerken.
vrijdag 9 februari 2024 om 14:27
Doreia* schreef: ↑09-02-2024 14:19Ik gun je hulp voor jezelf. Om uit je hoofd te komen en te mogen stoppen met piekeren en bang zijn. En meer in je lijf te zijn, waarbij je als je bij hem bent, geen noodzaak voelt dat je hoofd moet spreken, maar dat je met je energie mag spreken. Beetje zweverig, maar dat je in verbinding komt met je zoon, gewoon door samen in een ruimte te kunnen zijn. En dat dat dan goed is zoals het is.
Lief van jou hoor.
Ik snap wat je bedoelt maar op dat level zitten we niet, het voelt heel ongemakkelijk. Andere energie, ook al zijn we moeder en zoon. Ik kan mede door mijn verleden met mijn moeder geen rust vinden, en hij pikt die energie weer op en raakt daar doodmoe door. Het is te ingewikkeld om uit te leggen.
vrijdag 9 februari 2024 om 14:32
Ik snap je misschien wel beter dan je denkt.Jules schreef: ↑09-02-2024 14:27Lief van jou hoor.
Ik snap wat je bedoelt maar op dat level zitten we niet, het voelt heel ongemakkelijk. Andere energie, ook al zijn we moeder en zoon. Ik kan mede door mijn verleden met mijn moeder geen rust vinden, en hij pikt die energie weer op en raakt daar doodmoe door. Het is te ingewikkeld om uit te leggen.
Jij zit in de oplos-modus. De doe-modus. De sneltrein modus onderweg ergens naartoe.
Dat zit hij niet. Hij zit wel op een station, maar wacht niet op de trein. Hij zit er gewoon.
Als jij nu eens stopt met heel gehaast langs hem te rennen, hem te willen helpen de trein te zien aankomen, hem ondertussen met hele verhalen te proberen wakker te maken en ondertussen naar je trein kijkt? Als je nu gewoon naast hem op het bankje gaat zitten? En niet kijkt naar de trein? En niet kijkt naar de mensen die langslopen? Maar gewoon met hem samen in het moment zakt? Gewoon er bént?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 9 februari 2024 om 14:33
Dit was ook de vraag van mij vorig jaar bij de psych waar mijn zoon en ik samen zijn geweest. Op verzoek van zoon. Hoe kunnen we het contact dragelijk en eem beetje "leuk" maken en elkaar wat vaker zien dan 1x per jaar. Het is inmiddels 14 maanden geleden.
Mijn zoon gaf aan dat hij dat niet kan beloven omdat hij niet weet hoe hij zich bwvs over een uur voelt, laat staan dat hij een afspraak kan maken voor over een paar dagen.
vrijdag 9 februari 2024 om 14:34
Als hij vooral met rust gelaten wil worden, dan is dat waarschijnlijk ook het beste om te doen. Kan me zo voorstellen dat je aan hem vastklampen omdat je bang bent (logisch) averechts kan werken.
Misschien werkt het om hem inderdaad meer los te gaan laten, wellicht met hulp/begeleiding van een psycholoog en je eigen ruimte te gaan pakken. Hoe verdrietig ook.
Misschien werkt het om hem inderdaad meer los te gaan laten, wellicht met hulp/begeleiding van een psycholoog en je eigen ruimte te gaan pakken. Hoe verdrietig ook.
vrijdag 9 februari 2024 om 14:34
Dat soort hulp voor jou alleen. Dus niet met je zoon, maar juist zonder. In een groep met andere mensen die naasten zijn van iemand met een depressie. Er zijn echt heel veel van dat soort groepen.Jules schreef: ↑09-02-2024 14:22Ik heb in het verleden samen met hem dit soort hulpverl bezocht. En aan het einde van de rit bleef altijd de vraag en nu. Vorig jaar nog gesprekken gehad met een psycholoog.
Er is natuurlijk helemaal geen oplossing voor problemen die zo groot zijn als deze.
Ik hoop altijd dat er ervaringsdeskundigen zijn die mij kunnen vertellen wat ik voor hem kan doen.
Wat verwacht iemand met een depressie. Het enige dat ik weet is dat hij vooral met rust gelaten wil worden. Moe, overprikkeld en alles is negatief, donker en zwart.
Herken ik ook van mijn moeder. Ik ben een Kopp kind en later een zoon met veel van dezelfde kenmerken.
En nee, je leert het daar niet op te lossen, maar je leert wel hoe jij er zelf mee om kan gaan.
vrijdag 9 februari 2024 om 14:35
Of juist precies niet.l2l89 schreef: ↑09-02-2024 14:34Als hij vooral met rust gelaten wil worden, dan is dat waarschijnlijk ook het beste om te doen. Kan me zo voorstellen dat je aan hem vastklampen omdat je bang bent (logisch) averechts kan werken.
Misschien werkt het om hem inderdaad meer los te gaan laten, wellicht met hulp/begeleiding van een psycholoog en je eigen ruimte te gaan pakken. Hoe verdrietig ook.
vrijdag 9 februari 2024 om 14:37
Doreia* schreef: ↑09-02-2024 14:32Ik snap je misschien wel beter dan je denkt.
Jij zit in de oplos-modus. De doe-modus. De sneltrein modus onderweg ergens naartoe.
Dat zit hij niet. Hij zit wel op een station, maar wacht niet op de trein. Hij zit er gewoon.
Als jij nu eens stopt met heel gehaast langs hem te rennen, hem te willen helpen de trein te zien aankomen, hem ondertussen met hele verhalen te proberen wakker te maken en ondertussen naar je trein kijkt? Als je nu gewoon naast hem op het bankje gaat zitten? En niet kijkt naar de trein? En niet kijkt naar de mensen die langslopen? Maar gewoon met hem samen in het moment zakt? Gewoon er bént?
De eerste stap is weer contact met hem te krijgen en dat is al heel moeilijk. Ik zou niet weten hoe ik dat voor elkaar moet krijgen, behalve een sms.
Ik snap wel wat je bedoelt hoor ik ben onrustig omdat ik het leven ook als onrustig ervaar.
vrijdag 9 februari 2024 om 14:38
Dat denk ik ook.
Ik zie een Iejoor en een Teigetje voor me bij Jules en haar kind. Voor Iejoor is Teigetje reuze vermoeiend.
Teigetje zal iets in zijn energie moeten veranderen, wil hij bij Iejoor kunnen zijn.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 9 februari 2024 om 14:41
Tsja, je geeft iemand ook geen strop hè, als ie een doodswens uitspreekt.
anoniem_65e068bdece4c wijzigde dit bericht op 09-02-2024 14:42
96.33% gewijzigd
vrijdag 9 februari 2024 om 14:42
l2l89 schreef: ↑09-02-2024 14:34Als hij vooral met rust gelaten wil worden, dan is dat waarschijnlijk ook het beste om te doen. Kan me zo voorstellen dat je aan hem vastklampen omdat je bang bent (logisch) averechts kan werken.
Misschien werkt het om hem inderdaad meer los te gaan laten, wellicht met hulp/begeleiding van een psycholoog en je eigen ruimte te gaan pakken. Hoe verdrietig ook.
Het is heel verdrietig. Gemengde gevoelens ook. Ik heb hem ook wel losgelaten in de zin van zo weinig mogelijk contact en maar eens in de zoveel maanden een berichtje.
vrijdag 9 februari 2024 om 14:50
Moiren schreef: ↑09-02-2024 14:34Dat soort hulp voor jou alleen. Dus niet met je zoon, maar juist zonder. In een groep met andere mensen die naasten zijn van iemand met een depressie. Er zijn echt heel veel van dat soort groepen.
En nee, je leert het daar niet op te lossen, maar je leert wel hoe jij er zelf mee om kan gaan.
Ik zit ook in een praatgroep voor kinderen met dementerende ouders met psychische problemen. Het is fijn de herkenning maar ook weer vermoeiend want ik vind daar geen handvaten. Iedereen zoekt een oplossing of een stukje verlichting en die is er eigenlijk niet.
Het is allemaal wat teveel.
vrijdag 9 februari 2024 om 14:51
Moiren schreef: ↑09-02-2024 14:34Dat soort hulp voor jou alleen. Dus niet met je zoon, maar juist zonder. In een groep met andere mensen die naasten zijn van iemand met een depressie. Er zijn echt heel veel van dat soort groepen.
En nee, je leert het daar niet op te lossen, maar je leert wel hoe jij er zelf mee om kan gaan.
Maar ik zal dit sws met mijn ha bespreken, ze heeft me aangemeld voor een traject, nieuw project hier, voor mensen die teveel belast worden
vrijdag 9 februari 2024 om 14:55
Psycho-educatie is geen praatgroep, maar een cursus en is meestal een keer of 10. Je krijgt daar handvatten van een professional en allerlei tips.Jules schreef: ↑09-02-2024 14:50Ik zit ook in een praatgroep voor kinderen met dementerende ouders met psychische problemen. Het is fijn de herkenning maar ook weer vermoeiend want ik vind daar geen handvaten. Iedereen zoekt een oplossing of een stukje verlichting en die is er eigenlijk niet.
Het is allemaal wat teveel.
vrijdag 9 februari 2024 om 15:00
Je belast vooral jezelf heel erg.
Ik denk dat jij veel baat hebt om te leren uit je hoofd te komen en in je lijf te gaan zitten.
Dat je, als je op de trap loopt, ook je hoofd samen met jou op de trap is. En niet dat je hoofd al de was aan het opvouwen is, aan de balie bij de tandarts staat of een boodschappenlijstje zit in te vullen.
Stop met overal zijn in je hoofd en laat je gedachten synchroon lopen met wat je lijf aan het doen is.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 9 februari 2024 om 15:02
Ik ben ook een Kopp kind (bipolaire moeder en zus) ik kan me je angsten zo goed voorstellen. Zoals Doreia het zegt klinkt mooi, ik hoop dat dat haalbaar is.Jules schreef: ↑09-02-2024 14:22Ik heb in het verleden samen met hem dit soort hulpverl bezocht. En aan het einde van de rit bleef altijd de vraag en nu. Vorig jaar nog gesprekken gehad met een psycholoog.
Er is natuurlijk helemaal geen oplossing voor problemen die zo groot zijn als deze.
Ik hoop altijd dat er ervaringsdeskundigen zijn die mij kunnen vertellen wat ik voor hem kan doen.
Wat verwacht iemand met een depressie. Het enige dat ik weet is dat hij vooral met rust gelaten wil worden. Moe, overprikkeld en alles is negatief, donker en zwart.
Herken ik ook van mijn moeder. Ik ben een Kopp kind en later een zoon met veel van dezelfde kenmerken.
I’m coming up on infra-red
vrijdag 9 februari 2024 om 15:07
Dit topic triggerde mij en hoopte omdat de TO met soortgelijke problemen zit een paar antwoorden te krijgen, wat kan een ander voor jou betekenen, wat heb je nodig wat voor hulp etc van naasten wel te verstaan.
vrijdag 9 februari 2024 om 15:31
vrijdag 9 februari 2024 om 16:51
Het is ontzettend frustrerend als je er middenin zit, ik weet er alles van. Iedereen zegt je moet gewoon doen en je weet zelf niet wat of hoe. Alles voel teveel.
En tóch is het doen. Elke dag een meter meer desnoods. Niet opgeven maar vieren wat er goed is gegaan. Ik heb zelf een heel intensief traject doorlopen van meer dan een jaar intern en wat iheb ik het daar vervloekt. Maar ik ben nu tien jaar verder en als ik soms een slechte dag/week heb kan ik echt tegen mezelf zeggen: gewoon gaan doen. Het werkt. Soms duurt het even maar het werkt echt, ook al lijkt het nu niet zo.
En tóch is het doen. Elke dag een meter meer desnoods. Niet opgeven maar vieren wat er goed is gegaan. Ik heb zelf een heel intensief traject doorlopen van meer dan een jaar intern en wat iheb ik het daar vervloekt. Maar ik ben nu tien jaar verder en als ik soms een slechte dag/week heb kan ik echt tegen mezelf zeggen: gewoon gaan doen. Het werkt. Soms duurt het even maar het werkt echt, ook al lijkt het nu niet zo.
Natte tosti..
vrijdag 9 februari 2024 om 17:06
Jules schreef: ↑09-02-2024 13:42Mijn zoon had dit topic kunnen openen. Niet verslaafd, wel depressie, autisme, vermijdende gedragsstoornis, eenzaam en suïcidaal.
Heeft een baan waardoor hij toch in het ritme blijft en krijgt 3x per week woonondersteuning .
Ik weet niet hoe ik hier mee moet omgaan. Begrip, sympathie en een luisterend oor, dat betekent dus in veel gevallen mee praten want begrip hebben en er niet tegen in gaan.
Maar wat zeg je dan tegen iemand die zegt het leven is kut en ik zou er morgen of vandaag liever een eind aan maken maar daar ben ik te laf voor. Alles is negatief.
Zelf vind ik meepraten iets anders. Bij begrip, sympathie en luisterend oor denk ik eerder aan: enkel luisteren/aanhoren (zonder oordeel, zonder tips, zonder relativering) en zeggen dat je begrijpt dat het uitzichtloos voelt als je je al zo lang zo naar voelt.
Heb je weleens met hem over euthanasie gesproken? Daar zou ik zelf in elk geval eens naar vragen, hoe hij daar tegenover staat, of dat iets is wat hij wenst.
Heel veel sterkte. Het is vreselijk als iemand in je nabije omgeving al zoveel behandelingen gehad heeft en niet geholpen lijkt te kunnen worden en toch zoveel lijdt.
vrijdag 9 februari 2024 om 17:11
Laat dat "beetje" maar weg. Bovendien zal/kan een ouder nooit stoppen met piekeren en bang zijn. En dat in verbinding komen is nogal lastig als zoon dat niet wil of kan.Doreia* schreef: ↑09-02-2024 14:19Ik gun je hulp voor jezelf. Om uit je hoofd te komen en te mogen stoppen met piekeren en bang zijn. En meer in je lijf te zijn, waarbij je als je bij hem bent, geen noodzaak voelt dat je hoofd moet spreken, maar dat je met je energie mag spreken. Beetje zweverig, maar dat je in verbinding komt met je zoon, gewoon door samen in een ruimte te kunnen zijn. En dat dat dan goed is zoals het is.
vrijdag 9 februari 2024 om 17:16
Ik weet het niet. Deze man worstelt al zijn hele leven met zichzelf, woont zelfstandig, geeft heel duidelijk aan met rust gelaten te willen worden en dat hij de energie die zijn moeder uitstraalt niet kan handelen (en dat hij zelf wel laat weten als hij een keer kan/wil afspreken). Lijkt mij dat je die duidelijke grens dan zult moeten respecteren.
Ik zou wel hard aan mezelf gaan werken om te kijken of ik het voor elkaar kan krijgen om er echt anders in te kunnen staan, zodat ik mijn zoon niet belast met mijn gemoed/energie, dan is er wellicht meer mogelijk qua contact.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
