Psyche
alle pijlers
Constant onrust in hoofd... Autisme? Hoogsensitiviteit?
woensdag 30 september 2020 om 14:31
Beste forumleden,
Ik wil even mijn verhaal kwijt en vraag me af of iemand dit herkent of ooit iets vergelijkbaars heeft meegemaakt.
Sinds een jaar of 3 heb ik last van psychische klachten die met periodes ernstig zijn en andere periodes nauwelijks aanwezig zijn. Door stress lijken de klachten zeker toe te nemen. Echter als ik eenmaal weer meer last heb van deze klachten lijkt het wel of ik in een negatieve spiraal kom, hierdoor meer stress krijg en zo blijven de klachten aanhouden.
Nu ging het de laatste tijd weer best goed, al liep mijn relatie helemaal niet soepel en was dit een best stressvolle tijd. Nu hebben we zo’n 2 weken terug besloten dat het toch beter is om zelf verder te gaan. Ik heb om deze hele situatie best veel stress gehad en heb dat nu nog. De eerste paar dagen nadat we uit elkaar waren ging het nog best redelijk goed, maar nu gaat het echt niet goed. Ik ben super onrustig in mijn hoofd (bv liedje in mijn hoofd of gewoon een bepaalde constante druk voelen). Het is niet eens dat ik speciaal steeds aan de relatie denk, maar gewoon constant druk op mijn hoofd, prikkels slecht kunnen verdragen en er niet bij zijn met mijn hoofd. Alsof ik een beetje in een bubbel leef. Prikkels zijn me heel snel te veel en ik kan me niet concentreren.
Dit heb ik een jaar geleden ook gehad in bepaalde mate. Wel iets anders dan nu, maar ook stresshoofdpijn en constant druk in mijn hoofd. Ik ben (gelukkig) sinds deze week naar een psycholoog aan het gaan, maar ik vroeg me af of iemand zoiets herkent. Het zou me ook niks verbazen als ik een lichte vorm van autisme o.i.d. heb en hoop m.b.v. de psycholoog ook meer duidelijkheid te krijgen in waar mijn klachten vandaan komen en hoe ik hier beter mee om kan gaan. Echter in periodes dat ik me ‘rustig’ en goed voel is het alsof er niks aan de hand is en het maar een periode was. Maar deze periodes blijven dus terugkomen en nu is het best wel weer op een hoogtepunt en geen idee hoe ik hier nu weer uit ga komen… Ik kan niet echt ergens rust in vinden. Ik probeer maar door te gaan met afstuderen (want daar ben ik nu mee bezig) en hier afleiding in te zoeken en wat muziek op te zetten om mijn gedachten enigszins af te leiden. Maar erg goed lukt dit niet momenteel.
Ik wil even mijn verhaal kwijt en vraag me af of iemand dit herkent of ooit iets vergelijkbaars heeft meegemaakt.
Sinds een jaar of 3 heb ik last van psychische klachten die met periodes ernstig zijn en andere periodes nauwelijks aanwezig zijn. Door stress lijken de klachten zeker toe te nemen. Echter als ik eenmaal weer meer last heb van deze klachten lijkt het wel of ik in een negatieve spiraal kom, hierdoor meer stress krijg en zo blijven de klachten aanhouden.
Nu ging het de laatste tijd weer best goed, al liep mijn relatie helemaal niet soepel en was dit een best stressvolle tijd. Nu hebben we zo’n 2 weken terug besloten dat het toch beter is om zelf verder te gaan. Ik heb om deze hele situatie best veel stress gehad en heb dat nu nog. De eerste paar dagen nadat we uit elkaar waren ging het nog best redelijk goed, maar nu gaat het echt niet goed. Ik ben super onrustig in mijn hoofd (bv liedje in mijn hoofd of gewoon een bepaalde constante druk voelen). Het is niet eens dat ik speciaal steeds aan de relatie denk, maar gewoon constant druk op mijn hoofd, prikkels slecht kunnen verdragen en er niet bij zijn met mijn hoofd. Alsof ik een beetje in een bubbel leef. Prikkels zijn me heel snel te veel en ik kan me niet concentreren.
Dit heb ik een jaar geleden ook gehad in bepaalde mate. Wel iets anders dan nu, maar ook stresshoofdpijn en constant druk in mijn hoofd. Ik ben (gelukkig) sinds deze week naar een psycholoog aan het gaan, maar ik vroeg me af of iemand zoiets herkent. Het zou me ook niks verbazen als ik een lichte vorm van autisme o.i.d. heb en hoop m.b.v. de psycholoog ook meer duidelijkheid te krijgen in waar mijn klachten vandaan komen en hoe ik hier beter mee om kan gaan. Echter in periodes dat ik me ‘rustig’ en goed voel is het alsof er niks aan de hand is en het maar een periode was. Maar deze periodes blijven dus terugkomen en nu is het best wel weer op een hoogtepunt en geen idee hoe ik hier nu weer uit ga komen… Ik kan niet echt ergens rust in vinden. Ik probeer maar door te gaan met afstuderen (want daar ben ik nu mee bezig) en hier afleiding in te zoeken en wat muziek op te zetten om mijn gedachten enigszins af te leiden. Maar erg goed lukt dit niet momenteel.
Zwetser
donderdag 1 oktober 2020 om 15:22
Hoi Doggo,
Ik denk dat iedereen in bepaalde mate gelijk heeft en voor iedereen werkt wat anders. Googlen helpt om duidelijkheid te krijgen, maar kan er ook voor zorgen dat je blijft hangen in het piekeren en niet echt verder komt. Of inderdaad zelfs verkeerde diagnoses gaat stellen.
Het vb wat jij geeft, geeft ook heel mooi aan hoe ik denk over diagnoses: tot bepaalde mate is dit ook gewoon subjectief (corrigeer me als ik er volledig naast zit hoor, maar dat is mijn idee op dit moment). Voldoe je aan genoeg criteria dan ben je hoogbegaafd, autistisch, heb je borderline etc etc. Daarom is er ook niet 1 persoon met autisme, maar is iedereen compleet anders, het is niet voor niks een spectrum. De een heeft er in zijn dagelijks handelen veel meer last van dan een ander. Dus tot op zekere hoogte kun je dan naar mijn idee toch wel 'licht autistisch' zijn?? Maar misschien zeg ik nu iets compleet fouts lol, sorry dan alvast xD
Maar wat ik vooral probeer te zeggen is: iedereen heeft gelijk. Google kan inderdaad je vriend zijn, maar ook je vijand. Ik moet opletten dat ik het als mijn vriend gebruik en niet tegen me ga gebruiken. Maar ik denk dat dit wel gaat lukken als ik wat meer duidelijkheid krijg in wat er nu aan de hand is en vooral hoe ik hiermee beter om kan gaan. Oftewel, work in progress!
Ik denk dat iedereen in bepaalde mate gelijk heeft en voor iedereen werkt wat anders. Googlen helpt om duidelijkheid te krijgen, maar kan er ook voor zorgen dat je blijft hangen in het piekeren en niet echt verder komt. Of inderdaad zelfs verkeerde diagnoses gaat stellen.
Het vb wat jij geeft, geeft ook heel mooi aan hoe ik denk over diagnoses: tot bepaalde mate is dit ook gewoon subjectief (corrigeer me als ik er volledig naast zit hoor, maar dat is mijn idee op dit moment). Voldoe je aan genoeg criteria dan ben je hoogbegaafd, autistisch, heb je borderline etc etc. Daarom is er ook niet 1 persoon met autisme, maar is iedereen compleet anders, het is niet voor niks een spectrum. De een heeft er in zijn dagelijks handelen veel meer last van dan een ander. Dus tot op zekere hoogte kun je dan naar mijn idee toch wel 'licht autistisch' zijn?? Maar misschien zeg ik nu iets compleet fouts lol, sorry dan alvast xD
Maar wat ik vooral probeer te zeggen is: iedereen heeft gelijk. Google kan inderdaad je vriend zijn, maar ook je vijand. Ik moet opletten dat ik het als mijn vriend gebruik en niet tegen me ga gebruiken. Maar ik denk dat dit wel gaat lukken als ik wat meer duidelijkheid krijg in wat er nu aan de hand is en vooral hoe ik hiermee beter om kan gaan. Oftewel, work in progress!
Zwetser
donderdag 1 oktober 2020 om 15:30
Uhmm jaa dit valt ook weer samen met het hele gebeuren 'me anders voelen dan de rest'. Ik ben eigenlijk niet eenzaam, woon nog thuis en heb het hier heel gezellig. Ik heb ook echt wel genoeg vrienden en bezigheden/hobbies. Maar toch voelt het inderdaad alsof er iets mist. Mijn vriendenkring ben ik niet heel erg tevreden mee. Heel lieve en leuke vrienden, begrijp me niet verkeerd, maar ze zijn toch anders dan dat ik ben, zo voelt het voor mij in ieder geval.Charlotte717 schreef: ↑01-10-2020 15:16Ben je niet gewoon heel eenzaam?
Hele topic gelezen. Herken veel van wat je zegt van toen ik nog op de uni zat. Sterkte iig!
Ik was heel blij dat ik een relatie had en ben nu weer alleen. Dat voelt ook wel erg eenzaam en een relatie gaf me best veel vertrouwen en was ook gewoon heel fijn. Echter een relatie moet een aanvulling zijn op jezelf en niet iets dat nodig is om je goed te voelen. Dus ook hier moet ik eerst aan gaan werken.
Ik ben vooral ook bezig met een hele grote zoektocht naar mezelf eigenlijk. Ik ben (denk ik) aseksueel. Wat dit precies betekent weet ik ook niet helemaal. Ik dacht eerst dat ik van niemand kon houden. Nou dit kan ik dus blijkbaar wel. Echter op seksueel gebied ervaar ik wel wat probleempjes. Maar ook dit, maak ik mezelf dit wijs of is dit echt zo?? Ik heb geen idee.
Maar jaa, er spelen echt meer dingen een rol. Ik voel me 'anders' en ik ben echt heel erg op zoek naar wie ik nu zelf ben. Al langere tijd, maar nu de relatie over is heb ik besloten dat het nu ECHT tijd wordt hier heel veel energie in te gaan steken.
Zwetser
donderdag 1 oktober 2020 om 18:36
Ik herken heel erg wat je schrijft.
Ik loop nu bijna 1 jaar bij een psycholoog vanwege steeds terugkomende stressklachten in combinatie met erge vermoeidheid. Ook herken(de) ik me erg in autisme en was dit aanvankelijk ook onderdeel van mijn hulpvraag: 'ik heb last van dit en dit, zou het misschien autisme kunnen zijn?'
Mijn klachten:
Ik was vroeger ook extreem verlegen, dit is inmiddels minder geworden, maar ik voel me nooit fijn in groepen of met onbekende mensen. Ik voel me altijd anders dan andere mensen, altijd minderwaardig. Ik heb ook snel last van overprikkeling en extreme vermoeidheid, vooral als ik lang onder de mensen ben of als ik het gevoel heb dat ik iets moet, bijvoorbeeld op het werk. Als ik lange tijd onder stress sta, ben ik echt voortdurend overprikkeld. Ik heb ook geregeld last (gehad) van draaiduizeligheid, die volgens mij echt stress-gerelateerd was. Als ik heel veel stress/onrust had, kon ik niet goed tegen fel licht en geluid. Gelukkig kan ik nu in de verleden tijd schrijven, want ik heb er al een poosje geen last van. Verder ben ik erg perfectionistisch en heb ik een enorme prestatiedrang.
Ik ben ouder dan jou, ben al een poos afgestudeerd. Op de universiteit had ik eigenlijk nauwelijks last van al deze dingen. Ik vond het daar juist altijd lekker rustig en ik kon lekker met mijn eigen interesse bezig zijn. Bij mij is het eigenlijk begonnen toen ik ging werken, nu iets meer dan 10 jaar geleden.
Eerst had ik saai werk, onder mijn niveau, dus schreef ik de vermoeidheid daar aan toe. Ik viel na het werk vaak in slaap, soms onder het eten, ook een keer in de auto, waardoor ik geen auto meer durfde te rijden. Later had ik werk wat ik heel leuk vond, maar daar had ik weer veel last van alles te goed willen doen en kreeg ik te maken met tijdsdruk wat heel veel stress opleverde. Soms moest ik mij ziekmelden omdat ik gewoon te veel stress had, echt overprikkeld was. Dan was ik duizelig en kon echt nergens tegen... Na een paar dagen rust ging het dan wel weer, maar ik moest wel blijven opletten. Oja, ik werkte toen niet eens fulltime. Ben steeds minder gaan werken, totdat ik zelfs die weinig uur niet meer aankon. Toen was het tijd om naar een psycholoog te gaan.
Inmiddels ben ik dus bijna een jaar verder en omdat ik zelf met de vraag kwam of het misschien autisme zou kunnen zijn, begonnen we ook in die richting. Ik zit overigens bij een praktijk zonder schotten, dus geen specialistisch centrum ofzo. Ik heb gesprekken met mijn partner en ouders erbij gehad, maar uiteindelijk is er van het diagnostisch onderzoek voor autisme afgezien omdat mijn psycholoog hoe ik ben totaal niet bij autisme vindt passen. Dat heeft ze na ongeveer een half jaar wekelijkse gesprekken geconcludeerd.
Samen met haar en ook door zelf veel te lezen, zijn we er nu achter dat het geen ontwikkelingsstoornis is, maar dat het persoonlijkheidsproblematiek is. (Voor de verzekering wordt het trouwens persoonlijkheidsstoornis genoemd, maar dat heb ik niet.) Bij mij wordt e.e.a. veroorzaakt door o.a. een onverwerkt pestverleden. Ik ben voortdurend bang voor afwijzing en probeer dat ten alle tijde te voorkomen. Dat kost veel energie en heeft ook invloed op mijn gedrag. Daarbij kan ik ook niet goed tegen stress omdat ik als introvert en sensitief persoon alle informatie diep verwerk, tijdsdruk vind ik echt niet fijn, daar word ik opgejaagd van. Ook vind ik het moeilijk bij mezelf te blijven omdat ik altijd met de 'ander' bezig ben. Wat vind ik zelf eigenlijk en hoe voel ik me daarbij (en hoe geef ik aan wat ik vind/voel)?
Ik werk nu niet (mede door corona veroorzaakt), dus ben veel thuis (na aan het denken...) en dat is niet goed voor mijn moraal. Maar ik ben ook bang om weer dezelfde stress- en vermoeidheidsklachten te krijgen als ik weer ga werken. Ben wel op zoek naar een baan hoor, maar het is niet makkelijk met mijn achtergrond, problematiek en überhaupt deze tijd.
Terugkomend op jou: het kan best dat je veel herkent in autisme, dat doe ik ook, maar het kan dan alsnog zijn dat er iets heel anders ten grondslag ligt aan jouw klachten. Het is goed dat je hulp hebt gezocht, dan kun je samen met jouw psycholoog uitzoeken hoe alles bij jou werkt. Je zegt dat er ook dingen vanuit jouw jeugd spelen; misschien zijn er daar aanknopingspunten te vinden. Ook denk ik dat de huidige stress voor een deel komt uit je verbroken relatie, dat kan er toch wel flink inhakken.
Veel sterkte!
Ik loop nu bijna 1 jaar bij een psycholoog vanwege steeds terugkomende stressklachten in combinatie met erge vermoeidheid. Ook herken(de) ik me erg in autisme en was dit aanvankelijk ook onderdeel van mijn hulpvraag: 'ik heb last van dit en dit, zou het misschien autisme kunnen zijn?'
Mijn klachten:
Ik was vroeger ook extreem verlegen, dit is inmiddels minder geworden, maar ik voel me nooit fijn in groepen of met onbekende mensen. Ik voel me altijd anders dan andere mensen, altijd minderwaardig. Ik heb ook snel last van overprikkeling en extreme vermoeidheid, vooral als ik lang onder de mensen ben of als ik het gevoel heb dat ik iets moet, bijvoorbeeld op het werk. Als ik lange tijd onder stress sta, ben ik echt voortdurend overprikkeld. Ik heb ook geregeld last (gehad) van draaiduizeligheid, die volgens mij echt stress-gerelateerd was. Als ik heel veel stress/onrust had, kon ik niet goed tegen fel licht en geluid. Gelukkig kan ik nu in de verleden tijd schrijven, want ik heb er al een poosje geen last van. Verder ben ik erg perfectionistisch en heb ik een enorme prestatiedrang.
Ik ben ouder dan jou, ben al een poos afgestudeerd. Op de universiteit had ik eigenlijk nauwelijks last van al deze dingen. Ik vond het daar juist altijd lekker rustig en ik kon lekker met mijn eigen interesse bezig zijn. Bij mij is het eigenlijk begonnen toen ik ging werken, nu iets meer dan 10 jaar geleden.
Eerst had ik saai werk, onder mijn niveau, dus schreef ik de vermoeidheid daar aan toe. Ik viel na het werk vaak in slaap, soms onder het eten, ook een keer in de auto, waardoor ik geen auto meer durfde te rijden. Later had ik werk wat ik heel leuk vond, maar daar had ik weer veel last van alles te goed willen doen en kreeg ik te maken met tijdsdruk wat heel veel stress opleverde. Soms moest ik mij ziekmelden omdat ik gewoon te veel stress had, echt overprikkeld was. Dan was ik duizelig en kon echt nergens tegen... Na een paar dagen rust ging het dan wel weer, maar ik moest wel blijven opletten. Oja, ik werkte toen niet eens fulltime. Ben steeds minder gaan werken, totdat ik zelfs die weinig uur niet meer aankon. Toen was het tijd om naar een psycholoog te gaan.
Inmiddels ben ik dus bijna een jaar verder en omdat ik zelf met de vraag kwam of het misschien autisme zou kunnen zijn, begonnen we ook in die richting. Ik zit overigens bij een praktijk zonder schotten, dus geen specialistisch centrum ofzo. Ik heb gesprekken met mijn partner en ouders erbij gehad, maar uiteindelijk is er van het diagnostisch onderzoek voor autisme afgezien omdat mijn psycholoog hoe ik ben totaal niet bij autisme vindt passen. Dat heeft ze na ongeveer een half jaar wekelijkse gesprekken geconcludeerd.
Samen met haar en ook door zelf veel te lezen, zijn we er nu achter dat het geen ontwikkelingsstoornis is, maar dat het persoonlijkheidsproblematiek is. (Voor de verzekering wordt het trouwens persoonlijkheidsstoornis genoemd, maar dat heb ik niet.) Bij mij wordt e.e.a. veroorzaakt door o.a. een onverwerkt pestverleden. Ik ben voortdurend bang voor afwijzing en probeer dat ten alle tijde te voorkomen. Dat kost veel energie en heeft ook invloed op mijn gedrag. Daarbij kan ik ook niet goed tegen stress omdat ik als introvert en sensitief persoon alle informatie diep verwerk, tijdsdruk vind ik echt niet fijn, daar word ik opgejaagd van. Ook vind ik het moeilijk bij mezelf te blijven omdat ik altijd met de 'ander' bezig ben. Wat vind ik zelf eigenlijk en hoe voel ik me daarbij (en hoe geef ik aan wat ik vind/voel)?
Ik werk nu niet (mede door corona veroorzaakt), dus ben veel thuis (na aan het denken...) en dat is niet goed voor mijn moraal. Maar ik ben ook bang om weer dezelfde stress- en vermoeidheidsklachten te krijgen als ik weer ga werken. Ben wel op zoek naar een baan hoor, maar het is niet makkelijk met mijn achtergrond, problematiek en überhaupt deze tijd.
Terugkomend op jou: het kan best dat je veel herkent in autisme, dat doe ik ook, maar het kan dan alsnog zijn dat er iets heel anders ten grondslag ligt aan jouw klachten. Het is goed dat je hulp hebt gezocht, dan kun je samen met jouw psycholoog uitzoeken hoe alles bij jou werkt. Je zegt dat er ook dingen vanuit jouw jeugd spelen; misschien zijn er daar aanknopingspunten te vinden. Ook denk ik dat de huidige stress voor een deel komt uit je verbroken relatie, dat kan er toch wel flink inhakken.
Veel sterkte!
imaginary_diva wijzigde dit bericht op 01-10-2020 21:11
Reden: Typfoutjes en aanvulling
Reden: Typfoutjes en aanvulling
3.98% gewijzigd
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 1 oktober 2020 om 18:59
Beste Imaginary_Diva,
Super erg bedankt voor uw berichtje en wat herken ik hier veel in. De hoofdpijn is sinds later op de middag weer in alle hevigheid terug en het is dan inderdaad zo erg dat ik er ook duizelig van wordt. Prikkels zijn heel erg intens en kan ik slecht hebben. Vooral visuele prikkels, maar ook wel geluiden.
Maar ook de dingen als prestatiedrang, perfectionistisch zijn (heel erg), verlegen zijn, onzeker zijn, me anders voelen... Je hele verhaal klinkt echt zoo erg herkenbaar inderdaad.
Ook ik ben gepest geworden in de brugklas. Ik heb dit toen als super vervelend ervaren en dat heeft echt wel het een en ander met me gedaan. Ik heb dit altijd afgedaan als iets kleins, maar ik ben me pas redelijk recent gaan beseffen dat dit ook wel eens heel veel invloed kan hebben gehad. Op de basisschool was ik heel verlegen, maar ik heb hier echt de tijd van mijn leven gehad. Voor mijn idee was ik ook niet meer verlegen toen ik me eenmaal vertrouwd voelde en ik vond dit echt een super leuke klas waarbij ik me helemaal op mijn gemak voelde en helemaal mezelf was.
Vanaf de middelbare school is het dus allemaal moeilijker geworden. Moeite met nieuwe vriendjes maken, me anders voelen, niet erbij horen op de manier die ik graag zou willen. Ik denk dat ook hierin het gepest worden echt wel een grote rol heeft gespeeld.
Maar daarom, er zijn heel veel dingen die spelen. Het stukje aseksualiteit heeft ook echt wel veel gedaan met mijn zelfvertrouwen.... De klachten die ik nu heb zijn sowieso stress gerelateerd en horen niet per se bij autisme, dat snap ik ook. Echter de combinatie van al mijn problematiek en verleden. Ik heb geen idee hoe ik van deze klachten af kom, maar ik heb wel het idee dat er meer achter zit en dat het niet alleen slecht omgaan met stress is. En daar gaat hopelijk de psycholoog me helpen uit te komen.
Vanavond heb ik repetitie (fanfare). En alhoewel daar heel veel prikkels zijn, helpen deze prikkels me waarschijnlijk wel de stressprikkels minder te laten worden en dan voel ik me ook gelijk weer een stuk beter. Geen idee of dat vanavond weer lukt. Soms lukt dat, soms niet en blijft het heel onrustig in mijn hoofd.
Wat ook kan helpen (althans voor mij): de vorige keer dat ik me zo slecht voelde als nu had ik nog werk als bijbaantje. Dit was werk met de handen i.p.v. met mijn hoofd. Ik weet dat het nu lastig is werk te vinden in elke branche (ik moet er ook bijna aan geloven ughhh), maar toen ik dit deed als bijbaantje voelde ik me hier vaak zooooveel beter. Gewoon omdat je dan niet met je hoofd bezig bent. Dit kan voor u misschien ook een mogelijkheid zijn om al dan niet tijdelijk een niet al te veel eisende baan te zoeken, het liefste iets waarbij je bezig bent en niet in een computerscherm zit te staren de hele dag. Voor mij hielp dit toen in ieder geval enorm. Maar ik heb nu weinig keuze
Super erg bedankt voor uw berichtje en wat herken ik hier veel in. De hoofdpijn is sinds later op de middag weer in alle hevigheid terug en het is dan inderdaad zo erg dat ik er ook duizelig van wordt. Prikkels zijn heel erg intens en kan ik slecht hebben. Vooral visuele prikkels, maar ook wel geluiden.
Maar ook de dingen als prestatiedrang, perfectionistisch zijn (heel erg), verlegen zijn, onzeker zijn, me anders voelen... Je hele verhaal klinkt echt zoo erg herkenbaar inderdaad.
Ook ik ben gepest geworden in de brugklas. Ik heb dit toen als super vervelend ervaren en dat heeft echt wel het een en ander met me gedaan. Ik heb dit altijd afgedaan als iets kleins, maar ik ben me pas redelijk recent gaan beseffen dat dit ook wel eens heel veel invloed kan hebben gehad. Op de basisschool was ik heel verlegen, maar ik heb hier echt de tijd van mijn leven gehad. Voor mijn idee was ik ook niet meer verlegen toen ik me eenmaal vertrouwd voelde en ik vond dit echt een super leuke klas waarbij ik me helemaal op mijn gemak voelde en helemaal mezelf was.
Vanaf de middelbare school is het dus allemaal moeilijker geworden. Moeite met nieuwe vriendjes maken, me anders voelen, niet erbij horen op de manier die ik graag zou willen. Ik denk dat ook hierin het gepest worden echt wel een grote rol heeft gespeeld.
Maar daarom, er zijn heel veel dingen die spelen. Het stukje aseksualiteit heeft ook echt wel veel gedaan met mijn zelfvertrouwen.... De klachten die ik nu heb zijn sowieso stress gerelateerd en horen niet per se bij autisme, dat snap ik ook. Echter de combinatie van al mijn problematiek en verleden. Ik heb geen idee hoe ik van deze klachten af kom, maar ik heb wel het idee dat er meer achter zit en dat het niet alleen slecht omgaan met stress is. En daar gaat hopelijk de psycholoog me helpen uit te komen.
Vanavond heb ik repetitie (fanfare). En alhoewel daar heel veel prikkels zijn, helpen deze prikkels me waarschijnlijk wel de stressprikkels minder te laten worden en dan voel ik me ook gelijk weer een stuk beter. Geen idee of dat vanavond weer lukt. Soms lukt dat, soms niet en blijft het heel onrustig in mijn hoofd.
Wat ook kan helpen (althans voor mij): de vorige keer dat ik me zo slecht voelde als nu had ik nog werk als bijbaantje. Dit was werk met de handen i.p.v. met mijn hoofd. Ik weet dat het nu lastig is werk te vinden in elke branche (ik moet er ook bijna aan geloven ughhh), maar toen ik dit deed als bijbaantje voelde ik me hier vaak zooooveel beter. Gewoon omdat je dan niet met je hoofd bezig bent. Dit kan voor u misschien ook een mogelijkheid zijn om al dan niet tijdelijk een niet al te veel eisende baan te zoeken, het liefste iets waarbij je bezig bent en niet in een computerscherm zit te staren de hele dag. Voor mij hielp dit toen in ieder geval enorm. Maar ik heb nu weinig keuze
Zwetser
vrijdag 2 oktober 2020 om 13:03
Bij mij begon het ook op de middelbare school. Op de basisschool werd ik ook wel af en toe gepest, maar doordat ik daar wel vriendinnen had en er dus niet helemaal alleen voor stond, heb ik aan die periode eigenlijk helemaal geen nare herinneringen. Ik was toen ook heel erg verlegen, maar kon toch ook wel mezelf zijn.
Op de middelbare school vond ik heel moeilijk aansluiting. Veel kinderen kwamen samen vanaf de basisschool maar ik kwam alleen. Ik had in de 1e klas 2 vriendinnen maar die bleven zitten. Daarna kwam ik nergens meer tussen. Ben zeker 5 jaar buitengesloten, werd niet uitgenodigd voor verjaardagen, ik zat altijd alleen in de klas, gym en pauzes waren een hel doordat ik altijd alleen was. Of met een groepje dat vervolgens van mij weg rende, hoe duidelijk wil je het hebben.
Op de uni ging het goed, kleinschalige studie, ik werd gewoon geaccepteerd. Wel was ik erg onzeker, want ik wilde niet weer er buiten vallen. Dus altijd op m'n hoede in groepen en nog wel vrij veel op mezelf.
De duizeligheidsklachten zijn pas gekomen zodra ik ging werken. Ze zijn nooit echt goed verklaard door de huisarts. Positieduizeligheid zou het zijn, maar wel typisch dat ik het alleen had in stressvolle periodes. Bijv. toen ik mijn relatie verbroken had of als ik het heel druk had op het werk. Nu voel ik ook weer een druk op m'n oor en hoewel ik nu niet echt stress ervaar, ben ik wel de hele tijd aan het nadenken...
Als ik jou zo hoor zit je nu denk ik ook onder de stress. Ik heb ook momenten gehad dat ik me langere tijd achter elkaar zo voelde. Het ging alleen maar weg als ik even afstand nam van datgene wat de stress veroorzaakte. Bij mij was dat meestal het werk. Na een lang weekend weg naar een hele rustige plek of een paar dagen thuis met andere dingen bezig te zijn geweest, ging het vaak wel weer. Goede afleiding in elk geval, waarbij je niet aan je problemen denkt. Dat kan inderdaad iets zijn wat je met je handen doet ipv met je hoofd.
Wanneer kun je voor het eerst bij de psycholoog terecht? Ik heb zeker 3 maanden op de wachtlijst gestaan vorig jaar.
Op de middelbare school vond ik heel moeilijk aansluiting. Veel kinderen kwamen samen vanaf de basisschool maar ik kwam alleen. Ik had in de 1e klas 2 vriendinnen maar die bleven zitten. Daarna kwam ik nergens meer tussen. Ben zeker 5 jaar buitengesloten, werd niet uitgenodigd voor verjaardagen, ik zat altijd alleen in de klas, gym en pauzes waren een hel doordat ik altijd alleen was. Of met een groepje dat vervolgens van mij weg rende, hoe duidelijk wil je het hebben.
Op de uni ging het goed, kleinschalige studie, ik werd gewoon geaccepteerd. Wel was ik erg onzeker, want ik wilde niet weer er buiten vallen. Dus altijd op m'n hoede in groepen en nog wel vrij veel op mezelf.
De duizeligheidsklachten zijn pas gekomen zodra ik ging werken. Ze zijn nooit echt goed verklaard door de huisarts. Positieduizeligheid zou het zijn, maar wel typisch dat ik het alleen had in stressvolle periodes. Bijv. toen ik mijn relatie verbroken had of als ik het heel druk had op het werk. Nu voel ik ook weer een druk op m'n oor en hoewel ik nu niet echt stress ervaar, ben ik wel de hele tijd aan het nadenken...
Als ik jou zo hoor zit je nu denk ik ook onder de stress. Ik heb ook momenten gehad dat ik me langere tijd achter elkaar zo voelde. Het ging alleen maar weg als ik even afstand nam van datgene wat de stress veroorzaakte. Bij mij was dat meestal het werk. Na een lang weekend weg naar een hele rustige plek of een paar dagen thuis met andere dingen bezig te zijn geweest, ging het vaak wel weer. Goede afleiding in elk geval, waarbij je niet aan je problemen denkt. Dat kan inderdaad iets zijn wat je met je handen doet ipv met je hoofd.
Wanneer kun je voor het eerst bij de psycholoog terecht? Ik heb zeker 3 maanden op de wachtlijst gestaan vorig jaar.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zaterdag 3 oktober 2020 om 00:36
Beste Imaginary_Diva,
Alweer super bedankt dat je de tijd neemt om zo'n uitgebreid bericht te typen. Wat super vervelend ook om te horen dat je zo'n lastige tijd hebt gehad op de middelbare school en zo moeilijk aansluiting vond en zelfs buitengesloten werd. Ik kan me voorstellen dat dat heel erg veel met je zelfvertrouwen doet. Ik snap ook echt niet waarom mensen dat doen, verschrikkelijk vind ik dat. En hetzelfde geldt voor pesten. Mensen weten vaak blijkbaar echt niet wat ze iemand daarmee aandoen.
Ik snap ook goed dat je erg onzeker was. Misschien ben je sowieso al onzeker aangelegd (ik ook heel erg), maar zulke gebeurtenissen zijn gewoon echt funest voor je zelfvertrouwen. Heel erg jammer dat dat gebeurt, maar des te meer kun je trots zijn op wat je wel bereikt hebt, want dat heb je helemaal zelf gedaan ondanks dat het je niet gemakkelijk gemaakt werd. Hoe gaat het nu met je? En heb je veel gehad of heb je veel aan de hulp van de psycholoog? Heb je wel een idee wat voor werk je nu het liefste zou willen doen of wat goed bij je zou passen?
Die duizeligheidsklachten lijken inderdaad wel erg op stress gerelateerde klachten dan. Ik had dat gisteren ook: zoveel stress en druk op mijn hoofd dat ik echt in een bubbel lijk te leven. Ik krijg alles maar half mee en vaak komen prikkels dan heel intens binnen. Heel raar. Maar ook dan wordt ik dus soms wat duizelig, dus dat lijkt wel op wat jij omschrijft.
Jaa en ook dat constant nadenken... Mijn ex-vriendin zei laatst eens tegen mij: heerlijk vind ik dat in de trein zitten, oortjes in en gewoon helemaal nergens aan denken... Dus ik zo: 'uhmm nergens aan denken, kan dat dan?' Misschien dat ik dat vroeger ook wel kon (geen idee eigenlijk), maar echt in alle rust zitten en nergens aan denken, lol nee dat zit er bij mij echt niet in. Ik ben eigenlijk altijd of iets aan het doen waar ik mijn gedachtes bij heb OF ik ben aan het nadenken.
Bij mij helpt afstand nemen van het probleem vaak niet, omdat ik volgens mij gewoon zelf het probleem ben. Ik krijg stress omdat ik me druk maak om de stress. Dus dat is zeg maar die cirkel waar ik in zit. En op momenten dat ik me nu niet druk maak om de stress (momenten dat het redelijk rustig is in mijn hoofdje) ben ik na aan het denken nog over waarom de relatie over is en wat allemaal fout/goed gelopen is... Dus dat zijn ook geen hele fijne gedachtes. Maaaarr gelukkig gaat het vandaag wel al een stuk beter dan gister. Morgen misschien weer niet en met momenten was ik nog steeds heel erg onrustig en had ik heel erg hoofdpijn, maar laten we positief blijven hahah. Het gaat sowieso wel weer beter worden, daar ben ik zeker van.
Wat ik nu dus weer heel erg heb (of nog eigenlijk) is dat ik heel erg bewust ben van oogcontact. En zelfs al maak ik geen oogcontact, als ik gewoon aan het lopen ben naast een vriend en we wat praten, dan ben ik me nog heel erg bewust van hoe ik kijk etc. 'Moet ik hem nu aankijken? Kijk ik niet te lang? HELP nu kijk ik hem in de ogen....' Enjahhh door daar steeds op gefocust te zijn en bewust van te zijn, ben je niet met je gedachten bij het gesprek en ben je juist alleen maar gefocust op dat fucking oogcontact. Terwijl ik hier andere momenten, als ik er niet mee bezig ben, dus compleet geen moeite mee lijk te hebben (zoals de 21 levensjaren voor de laatste 3 jaar en nu nog het grootste gedeelte van de tijd). Maargoed dat zit nu dus weer in mijn hoofd... En dan ga ik me dus ook weer afvragen: heb ik daar niet altijd al last van? Dat is toch niet normaal? Waarom hebben andere mensen dat niet? Etc... En dan ben ik er nog meer mee bezig enjahh hahahah I hate myself
En tenslotte over de psych, wat gek dat je zo lang moest wachten. Ligt er misschien aan waar je verzekerd bent, maar ik dacht dat je altijd binnen 4 weken of zoiets terecht moest kunnen voor psychische hulp. Ik heb wat moeite moeten doen en het CZ moeten bellen om mijn zin een beetje door te drammen (de instelling waar ik naartoe ga mocht eigenlijk geen cliënten meer aannemen omdat hun budget op was), maar ik ben uiteindelijk na ongeveer een maand op intakegesprek mogen komen. Dus dat is redelijk snel. Nu maandag heb ik intakegesprek 2 en dan 2 weken later is het eerstvolgende gesprekje.
Nouu slaap lekker in ieder geval allemaal en een fijn weekend alvast!
Alweer super bedankt dat je de tijd neemt om zo'n uitgebreid bericht te typen. Wat super vervelend ook om te horen dat je zo'n lastige tijd hebt gehad op de middelbare school en zo moeilijk aansluiting vond en zelfs buitengesloten werd. Ik kan me voorstellen dat dat heel erg veel met je zelfvertrouwen doet. Ik snap ook echt niet waarom mensen dat doen, verschrikkelijk vind ik dat. En hetzelfde geldt voor pesten. Mensen weten vaak blijkbaar echt niet wat ze iemand daarmee aandoen.
Ik snap ook goed dat je erg onzeker was. Misschien ben je sowieso al onzeker aangelegd (ik ook heel erg), maar zulke gebeurtenissen zijn gewoon echt funest voor je zelfvertrouwen. Heel erg jammer dat dat gebeurt, maar des te meer kun je trots zijn op wat je wel bereikt hebt, want dat heb je helemaal zelf gedaan ondanks dat het je niet gemakkelijk gemaakt werd. Hoe gaat het nu met je? En heb je veel gehad of heb je veel aan de hulp van de psycholoog? Heb je wel een idee wat voor werk je nu het liefste zou willen doen of wat goed bij je zou passen?
Die duizeligheidsklachten lijken inderdaad wel erg op stress gerelateerde klachten dan. Ik had dat gisteren ook: zoveel stress en druk op mijn hoofd dat ik echt in een bubbel lijk te leven. Ik krijg alles maar half mee en vaak komen prikkels dan heel intens binnen. Heel raar. Maar ook dan wordt ik dus soms wat duizelig, dus dat lijkt wel op wat jij omschrijft.
Jaa en ook dat constant nadenken... Mijn ex-vriendin zei laatst eens tegen mij: heerlijk vind ik dat in de trein zitten, oortjes in en gewoon helemaal nergens aan denken... Dus ik zo: 'uhmm nergens aan denken, kan dat dan?' Misschien dat ik dat vroeger ook wel kon (geen idee eigenlijk), maar echt in alle rust zitten en nergens aan denken, lol nee dat zit er bij mij echt niet in. Ik ben eigenlijk altijd of iets aan het doen waar ik mijn gedachtes bij heb OF ik ben aan het nadenken.
Bij mij helpt afstand nemen van het probleem vaak niet, omdat ik volgens mij gewoon zelf het probleem ben. Ik krijg stress omdat ik me druk maak om de stress. Dus dat is zeg maar die cirkel waar ik in zit. En op momenten dat ik me nu niet druk maak om de stress (momenten dat het redelijk rustig is in mijn hoofdje) ben ik na aan het denken nog over waarom de relatie over is en wat allemaal fout/goed gelopen is... Dus dat zijn ook geen hele fijne gedachtes. Maaaarr gelukkig gaat het vandaag wel al een stuk beter dan gister. Morgen misschien weer niet en met momenten was ik nog steeds heel erg onrustig en had ik heel erg hoofdpijn, maar laten we positief blijven hahah. Het gaat sowieso wel weer beter worden, daar ben ik zeker van.
Wat ik nu dus weer heel erg heb (of nog eigenlijk) is dat ik heel erg bewust ben van oogcontact. En zelfs al maak ik geen oogcontact, als ik gewoon aan het lopen ben naast een vriend en we wat praten, dan ben ik me nog heel erg bewust van hoe ik kijk etc. 'Moet ik hem nu aankijken? Kijk ik niet te lang? HELP nu kijk ik hem in de ogen....' Enjahhh door daar steeds op gefocust te zijn en bewust van te zijn, ben je niet met je gedachten bij het gesprek en ben je juist alleen maar gefocust op dat fucking oogcontact. Terwijl ik hier andere momenten, als ik er niet mee bezig ben, dus compleet geen moeite mee lijk te hebben (zoals de 21 levensjaren voor de laatste 3 jaar en nu nog het grootste gedeelte van de tijd). Maargoed dat zit nu dus weer in mijn hoofd... En dan ga ik me dus ook weer afvragen: heb ik daar niet altijd al last van? Dat is toch niet normaal? Waarom hebben andere mensen dat niet? Etc... En dan ben ik er nog meer mee bezig enjahh hahahah I hate myself
En tenslotte over de psych, wat gek dat je zo lang moest wachten. Ligt er misschien aan waar je verzekerd bent, maar ik dacht dat je altijd binnen 4 weken of zoiets terecht moest kunnen voor psychische hulp. Ik heb wat moeite moeten doen en het CZ moeten bellen om mijn zin een beetje door te drammen (de instelling waar ik naartoe ga mocht eigenlijk geen cliënten meer aannemen omdat hun budget op was), maar ik ben uiteindelijk na ongeveer een maand op intakegesprek mogen komen. Dus dat is redelijk snel. Nu maandag heb ik intakegesprek 2 en dan 2 weken later is het eerstvolgende gesprekje.
Nouu slaap lekker in ieder geval allemaal en een fijn weekend alvast!
Zwetser
zondag 4 oktober 2020 om 00:32
Bedankt voor je reactie. ![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Ik denk dat bij jou nu nog erg het verbreken van je relatie voor stress zorgt. Of in ieder geval mede. Helemaal als de breuk niet van jou af kwam. Logisch dat je dan steeds blijft denken wat er nou verkeerd is gegaan, of en hoe je dat had kunnen voorkomen etc. Helemaal als je toch al niet helemaal lekker in je vel zit nu.
Over dat oogcontact: ik heb dat ook af en toe. Als ik er niet mee bezig ben, gaat het eigenlijk wel automatisch. Maar als ik er over na ga denken of ik iemand wel aan kijk als ik met diegene praat, heb ik hetzelfde als jou. Soms vind ik het ook vervelend als iemand me heel intens aan kijkt. Soms heb ik daar last van bij mijn psycholoog, maar dan probeer ik het maar te accepteren omdat het toch normaal is dat ze dat doet. Bij mij geldt eigenlijk in het algemeen wel dat als ik ergens niet extra over nadenk, dingen beter gaan. Alleen komt dat niet zo vaak voor
Het gaat nu wisselend. Waarvoor ik naar de psycholoog ging (vermoeidheid) heb ik niet meer zoveel last, maar dat komt vooral doordat ik momenteel niet werk. Ik zit dus veel thuis nu, na te denken, en dat is eigenlijk niet goed. Ik denk echt te veel. Ik wil graag werken of me in ieder geval op de een of andere manier nuttig maken. Ik ga wel kijken naar vrijwilligerswerk binnenkort. Iets gerelateerd aan onderwijs of welzijn.
Valkuil is dat ik heel goed m'n eigen grenzen moet bewaken. Ik denk vaak alleen maar aan de 'ander' en vergeet mezelf dan helemaal. Dit heeft ook grotendeels bijgedragen aan de vermoeidheid die ik had. Onderwijs en welzijn zijn dan eigenlijk niet de beste sectoren om werk in te gaan zoeken, maar ja, ze trekken wel, omdat ik graag andere mensen help.
Ik heb iets van 11 a 12 weken op de wachtlijst gestaan. Ik wist eigenlijk niet beter dan dat er wachtlijsten zijn voor de GGZ. Jij kunt echt snel terecht! Wel fijn natuurlijk.
Aanvankelijk vond ik dat ik niet veel aan de hulp had. Dat kwam doordat ik in het begin erg op het diagnostisch traject van autisme gericht was en de psycholoog minder... Ik miste een rode draad in de gesprekken. Ik heb ook een poos online gesprekken gehad, wat wel werkte maar toch niet zo fijn was. Inmiddels begin ik toch echt meer inzicht in mezelf te krijgen. Hoe ik me in bepaalde situaties gedraag en waarom, patronen die steeds terugkomen en oorzaken daarvoor. Ik lees zelf thuis ook veel en zo ben ik er zelf achtergekomen dat mijn pestverleden nog echt veel impact heeft. Het liefst zou ik wat concreter naar een einddoel toewerken, dat mis ik nog wel. Ik heb therapie die erop gericht is meer inzicht te krijgen in mijn klachten, gesprekstherapie. Een therapie die me meer laat stil staan bij wat ik ergens van vind en wat ik voel ipv wat ik denk. Dat is best lastig, want ik ben dat totaal niet gewend. Ik denk nooit aan mezelf, ja misschien als ik helemaal uitgeput ben een keer. Maar zover moet het dan eerst wel komen.
Een hele lap weer
Succes maandag bij je intake. Ik hoop dat je een fijne therapeut krijgt.
Ik denk dat bij jou nu nog erg het verbreken van je relatie voor stress zorgt. Of in ieder geval mede. Helemaal als de breuk niet van jou af kwam. Logisch dat je dan steeds blijft denken wat er nou verkeerd is gegaan, of en hoe je dat had kunnen voorkomen etc. Helemaal als je toch al niet helemaal lekker in je vel zit nu.
Over dat oogcontact: ik heb dat ook af en toe. Als ik er niet mee bezig ben, gaat het eigenlijk wel automatisch. Maar als ik er over na ga denken of ik iemand wel aan kijk als ik met diegene praat, heb ik hetzelfde als jou. Soms vind ik het ook vervelend als iemand me heel intens aan kijkt. Soms heb ik daar last van bij mijn psycholoog, maar dan probeer ik het maar te accepteren omdat het toch normaal is dat ze dat doet. Bij mij geldt eigenlijk in het algemeen wel dat als ik ergens niet extra over nadenk, dingen beter gaan. Alleen komt dat niet zo vaak voor
Het gaat nu wisselend. Waarvoor ik naar de psycholoog ging (vermoeidheid) heb ik niet meer zoveel last, maar dat komt vooral doordat ik momenteel niet werk. Ik zit dus veel thuis nu, na te denken, en dat is eigenlijk niet goed. Ik denk echt te veel. Ik wil graag werken of me in ieder geval op de een of andere manier nuttig maken. Ik ga wel kijken naar vrijwilligerswerk binnenkort. Iets gerelateerd aan onderwijs of welzijn.
Valkuil is dat ik heel goed m'n eigen grenzen moet bewaken. Ik denk vaak alleen maar aan de 'ander' en vergeet mezelf dan helemaal. Dit heeft ook grotendeels bijgedragen aan de vermoeidheid die ik had. Onderwijs en welzijn zijn dan eigenlijk niet de beste sectoren om werk in te gaan zoeken, maar ja, ze trekken wel, omdat ik graag andere mensen help.
Ik heb iets van 11 a 12 weken op de wachtlijst gestaan. Ik wist eigenlijk niet beter dan dat er wachtlijsten zijn voor de GGZ. Jij kunt echt snel terecht! Wel fijn natuurlijk.
Aanvankelijk vond ik dat ik niet veel aan de hulp had. Dat kwam doordat ik in het begin erg op het diagnostisch traject van autisme gericht was en de psycholoog minder... Ik miste een rode draad in de gesprekken. Ik heb ook een poos online gesprekken gehad, wat wel werkte maar toch niet zo fijn was. Inmiddels begin ik toch echt meer inzicht in mezelf te krijgen. Hoe ik me in bepaalde situaties gedraag en waarom, patronen die steeds terugkomen en oorzaken daarvoor. Ik lees zelf thuis ook veel en zo ben ik er zelf achtergekomen dat mijn pestverleden nog echt veel impact heeft. Het liefst zou ik wat concreter naar een einddoel toewerken, dat mis ik nog wel. Ik heb therapie die erop gericht is meer inzicht te krijgen in mijn klachten, gesprekstherapie. Een therapie die me meer laat stil staan bij wat ik ergens van vind en wat ik voel ipv wat ik denk. Dat is best lastig, want ik ben dat totaal niet gewend. Ik denk nooit aan mezelf, ja misschien als ik helemaal uitgeput ben een keer. Maar zover moet het dan eerst wel komen.
Een hele lap weer
Succes maandag bij je intake. Ik hoop dat je een fijne therapeut krijgt.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zondag 4 oktober 2020 om 03:32
Hahah dat is inderdaad een hele lap weer. Als je er klaar mee bent moet je het ook zeggen hoor. Je hoeft niet speciaal voor mij steeds te reageren, wat wel super lief is trouwens 
. Ik vind het ook wel echt grappig, ik herken echt zoooveel van wat je typt.
Najaa over die relatie, het is uit door mij. Het liep naar mijn idee al langere tijd niet heel erg lekker (eigenlijk vanaf corona tijd) en ik ben altijd al heel onzeker, kan heel slecht tegen kritiek of een negatieve sfeer. Ik ben daar heel gevoelig voor, maar waarschijnlijk ook gewoon door mijn onzekerheid. Ik ben op een gegeven moment gaan twijfelen aan de relatie en voelde constant een bepaalde spanning. Dit heb ik op een gegeven moment uitgesproken en vanaf toen is het alleen maar bergaf gegaan. Er is toen heel erg een spanning tussen ons in komen te staan en dat lukte ons niet om daar overheen te komen. We konden en zouden elkaar ook wel heel erg weinig kunnen zien de komende tijd en we zouden in compleet andere levensfases komen nu: ik werken, zij op kamers en studentenleven. Al dit maakte het erg lastig en we hebben besloten om toch onze eigen weg te gaan nu. En om eerlijk te zijn, ik kan nu geen gezonde relatie hebben vind ik. Daar ben ik te onzeker voor, pieker ik teveel voor. Ik moet eerst aan mezelf werken. Maar toch, het doet me nog best veel pijn. Al weet ik dat het het beste is en als we weer samen zouden zijn zou die spanning er 100% zeker nog zijn. Toen we hadden uitgesproken dat we onze eigen weg zouden gaan, viel die spanning ook gelijk weg, echt raar. Maar het deed ons beide heel veel pijn eigenlijk en we vonden het beide verschrikkelijk, maar ik zie nu ook geen andere uitweg eigenlijk (al had ik dat heel graag wel gezien).
Daar komt nog bij dat haar oma kanker had en sinds gisteren is overleden (we zijn net 2 weken uit elkaar). Ik zou niets liever willen dan haar steunen en bij haar zijn, maarjah dat zit er niet in uiteraard. Ik blijf me ook maar afvragen, ben ik gaan twijfelen en is het misgelopen omdat we niet goed genoeg bij elkaar pasten of ligt het er gewoon aan dat ik nu überhaupt geen relatie kan hebben. Het ligt echt niet alleen aan mij, want het liep al ff niet meer super goed en daar hebben we beide niks van gezegd, dus ik geef niet alleen mezelf de schuld. Maar ik weet niet, ik blijf daar wel veel over nadenken en het voelt nogal klote. Maar dat is ook normaal natuurlijk.
Van dat oogcontact, inderdaad, sommige mensen doen dat heel intens (psych ook jaaa)... Dat is alleen maar uit interesse, snap ik, maar ik vind dat soms wel lastig (nu zeker). Ik weet niet hoe ik dat doe als ik er niet over nadenk, maar ik denk wel dat ik überhaupt niet heel lang oogcontact maak. Maar dan gaat het eigenlijk vanzelf en denk ik er niet bij na. En je hebt gelijk, niet erover nadenken, dan gaat het meestal beter. Oneerlijk he, dat sommige mensen dat wel gewoon kunnen xD. Het gekke is alleen wel, nu ik over dat oogcontact nadenk (en ook een keertje eerder toen ik dat had) heb ik daar eigenlijk bij iedereen last van. Behalve bij mijn ex, daar had ik dat echt nooit. Maar volgens mij was zij iemand die oogcontact ook niet heel veel opzocht en ook soms intens vond, dus daar kan het ook aan liggen, geen idee eigenlijk. Maar dan nog, bij haar had ik daar echt 0 moeite mee.
Lijkt me inderdaad wel fijn als je weer iets kan gaan doen, al is het maar om gewoon weer bezig te kunnen zijn en wat afleiding te hebben. En dan maakt het niet uit of het vrijwilligerswerk is of betaald, als het maar iets is wat je leuk vind. En dan misschien langzaam opbouwen. Je weet nu in ieder geval je valkuilen al veel beter, dus dat lijkt me echt wel een grote vooruitgang. Hoe kom je nu eigenlijk de hele dag door dan? Lijkt me niet erg goed voor je piekeren, de hele dag thuis zitten.
Ik denk dat het met therapie ook echt gewoon lastig is om uit te zoeken wat voor jou werkt en wat je precies wilt bereiken en hoe je dat gaat bereiken. Maar het klinkt toch echt wel alsof je al flinke stappen gezet hebt en je echt wel veel meer inzicht in jezelf begint te krijgen. En dan kun je ook gaan werken aan een manier om hiermee om te gaan lijkt me. En als je niet tevreden bent over hoe het gaat, of liever op een andere manier naar een doel zou toewerken, zou ik dat gewoon duidelijk aangeven bij de psych. Lastig ook dat je nooit aan jezelf denkt, dat moet je wel echt doen! Maarjah dat is natuurlijk ook makkelijk gezegd, snap ik. Leren van jezelf te houden en voor jezelf te kiezen, dat is denk ik wel heel belangrijk. Maar ik snap dat dat lastig kan zijn. Je bent in ieder geval echt wel op de goeie weg lijkt het.
En ook dat laatste wat je zegt: niet denken maar voelen.. Jaa heel herkenbaar. Ik ga al even naar een 'alternatieve geneerkundige', geen idee wat precies. Maar dit: 'leren voelen ipv te denken' is ook wat hij constant tegen mij zegt. Dus dit komt me wel bekend voor hahah.
Je hoeft niet per se zo uitgebreid te antwoorden hoor, ik verveel me gewoon een beetje lol. Fijne zondag nog in ieder geval!! En dankjewel nogmaals, ik hoop ook dat ik een fijne therapeut krijg. Het is een jonger meisje in ieder geval, niet veel ouder dan ik, als ze al ouder is. Dus ik weet niet of ik dat heel fijn vind. Volgens mij was ze zelfs nog bezig met de opleiding. Een ouder iemand voelt toch als iemand met meer ervaring, meer deskundigheid en iemand die ook al alleen door de leeftijd gewoon meer levenservaring heeft en boven jou staat. Maar geen idee, ik ga niet al van tevoren oordelen. Het belangrijkste is een klik hebben denk ik en iemand die snapt wat je wilt en wat je bedoelt. Dus ik ga er vol goede moed in!
. Ik vind het ook wel echt grappig, ik herken echt zoooveel van wat je typt.Najaa over die relatie, het is uit door mij. Het liep naar mijn idee al langere tijd niet heel erg lekker (eigenlijk vanaf corona tijd) en ik ben altijd al heel onzeker, kan heel slecht tegen kritiek of een negatieve sfeer. Ik ben daar heel gevoelig voor, maar waarschijnlijk ook gewoon door mijn onzekerheid. Ik ben op een gegeven moment gaan twijfelen aan de relatie en voelde constant een bepaalde spanning. Dit heb ik op een gegeven moment uitgesproken en vanaf toen is het alleen maar bergaf gegaan. Er is toen heel erg een spanning tussen ons in komen te staan en dat lukte ons niet om daar overheen te komen. We konden en zouden elkaar ook wel heel erg weinig kunnen zien de komende tijd en we zouden in compleet andere levensfases komen nu: ik werken, zij op kamers en studentenleven. Al dit maakte het erg lastig en we hebben besloten om toch onze eigen weg te gaan nu. En om eerlijk te zijn, ik kan nu geen gezonde relatie hebben vind ik. Daar ben ik te onzeker voor, pieker ik teveel voor. Ik moet eerst aan mezelf werken. Maar toch, het doet me nog best veel pijn. Al weet ik dat het het beste is en als we weer samen zouden zijn zou die spanning er 100% zeker nog zijn. Toen we hadden uitgesproken dat we onze eigen weg zouden gaan, viel die spanning ook gelijk weg, echt raar. Maar het deed ons beide heel veel pijn eigenlijk en we vonden het beide verschrikkelijk, maar ik zie nu ook geen andere uitweg eigenlijk (al had ik dat heel graag wel gezien).
Daar komt nog bij dat haar oma kanker had en sinds gisteren is overleden (we zijn net 2 weken uit elkaar). Ik zou niets liever willen dan haar steunen en bij haar zijn, maarjah dat zit er niet in uiteraard. Ik blijf me ook maar afvragen, ben ik gaan twijfelen en is het misgelopen omdat we niet goed genoeg bij elkaar pasten of ligt het er gewoon aan dat ik nu überhaupt geen relatie kan hebben. Het ligt echt niet alleen aan mij, want het liep al ff niet meer super goed en daar hebben we beide niks van gezegd, dus ik geef niet alleen mezelf de schuld. Maar ik weet niet, ik blijf daar wel veel over nadenken en het voelt nogal klote. Maar dat is ook normaal natuurlijk.
Van dat oogcontact, inderdaad, sommige mensen doen dat heel intens (psych ook jaaa)... Dat is alleen maar uit interesse, snap ik, maar ik vind dat soms wel lastig (nu zeker). Ik weet niet hoe ik dat doe als ik er niet over nadenk, maar ik denk wel dat ik überhaupt niet heel lang oogcontact maak. Maar dan gaat het eigenlijk vanzelf en denk ik er niet bij na. En je hebt gelijk, niet erover nadenken, dan gaat het meestal beter. Oneerlijk he, dat sommige mensen dat wel gewoon kunnen xD. Het gekke is alleen wel, nu ik over dat oogcontact nadenk (en ook een keertje eerder toen ik dat had) heb ik daar eigenlijk bij iedereen last van. Behalve bij mijn ex, daar had ik dat echt nooit. Maar volgens mij was zij iemand die oogcontact ook niet heel veel opzocht en ook soms intens vond, dus daar kan het ook aan liggen, geen idee eigenlijk. Maar dan nog, bij haar had ik daar echt 0 moeite mee.
Lijkt me inderdaad wel fijn als je weer iets kan gaan doen, al is het maar om gewoon weer bezig te kunnen zijn en wat afleiding te hebben. En dan maakt het niet uit of het vrijwilligerswerk is of betaald, als het maar iets is wat je leuk vind. En dan misschien langzaam opbouwen. Je weet nu in ieder geval je valkuilen al veel beter, dus dat lijkt me echt wel een grote vooruitgang. Hoe kom je nu eigenlijk de hele dag door dan? Lijkt me niet erg goed voor je piekeren, de hele dag thuis zitten.
Ik denk dat het met therapie ook echt gewoon lastig is om uit te zoeken wat voor jou werkt en wat je precies wilt bereiken en hoe je dat gaat bereiken. Maar het klinkt toch echt wel alsof je al flinke stappen gezet hebt en je echt wel veel meer inzicht in jezelf begint te krijgen. En dan kun je ook gaan werken aan een manier om hiermee om te gaan lijkt me. En als je niet tevreden bent over hoe het gaat, of liever op een andere manier naar een doel zou toewerken, zou ik dat gewoon duidelijk aangeven bij de psych. Lastig ook dat je nooit aan jezelf denkt, dat moet je wel echt doen! Maarjah dat is natuurlijk ook makkelijk gezegd, snap ik. Leren van jezelf te houden en voor jezelf te kiezen, dat is denk ik wel heel belangrijk. Maar ik snap dat dat lastig kan zijn. Je bent in ieder geval echt wel op de goeie weg lijkt het.
En ook dat laatste wat je zegt: niet denken maar voelen.. Jaa heel herkenbaar. Ik ga al even naar een 'alternatieve geneerkundige', geen idee wat precies. Maar dit: 'leren voelen ipv te denken' is ook wat hij constant tegen mij zegt. Dus dit komt me wel bekend voor hahah.
Je hoeft niet per se zo uitgebreid te antwoorden hoor, ik verveel me gewoon een beetje lol. Fijne zondag nog in ieder geval!! En dankjewel nogmaals, ik hoop ook dat ik een fijne therapeut krijg. Het is een jonger meisje in ieder geval, niet veel ouder dan ik, als ze al ouder is. Dus ik weet niet of ik dat heel fijn vind. Volgens mij was ze zelfs nog bezig met de opleiding. Een ouder iemand voelt toch als iemand met meer ervaring, meer deskundigheid en iemand die ook al alleen door de leeftijd gewoon meer levenservaring heeft en boven jou staat. Maar geen idee, ik ga niet al van tevoren oordelen. Het belangrijkste is een klik hebben denk ik en iemand die snapt wat je wilt en wat je bedoelt. Dus ik ga er vol goede moed in!
Zwetser
