Psyche
alle pijlers
Contact met ouders stoppen?
zondag 23 juli 2017 om 02:19
Ik snap je helemaal, grootouders gaan wel vaker helemaal op in de kleinkinderen, maar het is wel rigoreus om contact te verbreken. Ik zou het wel verminderen en veranderen. Het klinkt alsof jullie waarden en interesses ver uit elkaar liggen. Is er misschien iets dat zowel jij als je zus of je moeder/vader leuk vinden om te doen? Strandwandeling, uiteten, naar het bos, iets? Zodat je toch iets samen kunt doen. Liefst zonder de kinderen uiteraard. Heb je hier wel eens over gepraat met je ouders?
zondag 23 juli 2017 om 03:54
Ik vind dit zo zielig voor je, dat kan ik hè niet vertellen. Niet vervelend bedoeld maar was jouw zwangerschap wel gewenst?
Ik zou hier zo min mogelijk aandacht nog aan besteden. Het is ontzettend moeilijk, maar je loopt aan een dode koe te trekken. Bel 1/2x ik de 2/3 weken en ga af en toe op visite, laat je gezicht zien op verjaardagen maar laat je niet meer zo misbruiken vrouwtje...
Dit is heel moeilijk en dit blijft moeilijk, maat je bent hun niets verplicht verder. Ik wens je heel veel kracht en wijsheid toe bij het maken van je keuze
Ik zou hier zo min mogelijk aandacht nog aan besteden. Het is ontzettend moeilijk, maar je loopt aan een dode koe te trekken. Bel 1/2x ik de 2/3 weken en ga af en toe op visite, laat je gezicht zien op verjaardagen maar laat je niet meer zo misbruiken vrouwtje...
Dit is heel moeilijk en dit blijft moeilijk, maat je bent hun niets verplicht verder. Ik wens je heel veel kracht en wijsheid toe bij het maken van je keuze
anoniem_65273cde6e6b6 wijzigde dit bericht op 23-07-2017 03:56
Reden: Slaapdronken op verstuurd gedrukt
Reden: Slaapdronken op verstuurd gedrukt
20.35% gewijzigd
zondag 23 juli 2017 om 05:08
zondag 23 juli 2017 om 07:41
Ik kan niet opmaken uit je tekst wat de reden kan zijn, dus vermoedelijk weet je het zelf ook niet. Ik denk dat je je graag gewaardeerd wil voelen maar bij sommige mensen kan dat er niet vanaf zonder dat ze het gevoel krijgen dat ze daar zelf de minste van worden. Of misschien lig je ze totaal niet; heb je een voor hen onkenbaar leven. Of hebben ze zich zolang zorgen over de kinderen gemaakt en zo weinig teruggekregen dat ze het verschrikkelijk zat zijn geworden en vooral hun eigen leven willen leiden. En zijn redenen gerelateerd aan heten verleden en aan het heden. Niet alleen ben je hun kind, maar ook een onafhankelijk volwassen persoon nu en die moet je nu maar net liggen.
Heb je weleens, met echte belangstelling en zonder verwijten, geprobeerd om met ze te praten over jullie huidige leven?
Heb je weleens, met echte belangstelling en zonder verwijten, geprobeerd om met ze te praten over jullie huidige leven?
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 23 juli 2017 om 08:35
zondag 23 juli 2017 om 08:53
Stel je verwachtingen bij, want dat wat jij nodig hebt van je ouders ga je niet krijgen. Als dat je lukt stop je vanzelf met bellen en contact zoeken. Je familie denkt dat het allemaal wel goed gaat,en hebben helemaal geen zin in jou "geklaag" en zien niet in dat dit voor jou niet leuk is,want hun hebben het prima naar hun zin met de kleintjes. Ik zou het contact niet verbreken want uit jou tekst merk ik dat jij wel behoefte hebt aan aandacht en waardering van je ouders. Maar het contact verminderen kan zeker,stop gewoon even met zelf contact zoeken en zeg gewoon nee als ze bellen voor iets waar je geen zin in hebt.
Trouwens dat met dat eten vind ik echt een rotstreek.bah
Trouwens dat met dat eten vind ik echt een rotstreek.bah
zondag 23 juli 2017 om 09:36
Het contact verbreken zou ik persoonlijk nu nog niet doen. Ik snap wel dat dit heel lastig voor je is, want ja, het is toch je familie.
Heb je er weleens bewust met ze over gepraat? Vertel ze wat je dwars zit en dat je het jammer vind hoe het loopt. Misschien hebben ze er zelf geen erg in.
Heb je dit besproken en er veranderd niks, dan zou ik ook geen moeite meer doen.
Heb je er weleens bewust met ze over gepraat? Vertel ze wat je dwars zit en dat je het jammer vind hoe het loopt. Misschien hebben ze er zelf geen erg in.
Heb je dit besproken en er veranderd niks, dan zou ik ook geen moeite meer doen.
zondag 23 juli 2017 om 09:40
Ik zou me hier ook enorm aan ergeren. Je doet je best maar dat wordt totaal niet gewaardeerd. Hoe is je band met je broer en zus? Heb je het hier weleens met hen over gehad?
Ik heb ook een tijd gehad dat ik meer aandacht, waardering en vooral meer interesse in míjn leven wilde hebben van mijn moeder. Het opbellen kwam bijv. altijd van mijn kant. Ook geprobeerd daarover te praten, maar dat kwam niet echt aan. Op een gegeven moment heb ik mijn verwachtingen bijgesteld, dat is dan het enige wat je kunt doen.
Ik heb ook een tijd gehad dat ik meer aandacht, waardering en vooral meer interesse in míjn leven wilde hebben van mijn moeder. Het opbellen kwam bijv. altijd van mijn kant. Ook geprobeerd daarover te praten, maar dat kwam niet echt aan. Op een gegeven moment heb ik mijn verwachtingen bijgesteld, dat is dan het enige wat je kunt doen.
zondag 23 juli 2017 om 09:47
zondag 23 juli 2017 om 10:17
T zou heel goed kunnen zijn om contact tijdelijk te stoppen.
Heb ongeveer zelfde situatie gehad.
Op gegeven moment hebben mijn ouders mij zo gekwetst dat ik heb gezegd nu is afgelopen wij hebben ook geen kinderen en mijn broertje em zusje wel. En idd ook nooit tijd als ik bel of wilde afspreken ed.
In de tijd dat ik geen contact had heb ik geleerd dat ik mijn ouders helemaal niet nodig heb om gelukkig te zijn en ja dat deed pijn in begin en heb veel gehuild een boos geweest waarom ik niet belangrijk ben maar belangrijkste is als je maar belangrijk voor je partner bent samen achter je keuze staat betreft geen kinderen en je geluk en waardering niet van je familie laat afhangen
Heel veel sterkte en succes met je keuze
Heb ongeveer zelfde situatie gehad.
Op gegeven moment hebben mijn ouders mij zo gekwetst dat ik heb gezegd nu is afgelopen wij hebben ook geen kinderen en mijn broertje em zusje wel. En idd ook nooit tijd als ik bel of wilde afspreken ed.
In de tijd dat ik geen contact had heb ik geleerd dat ik mijn ouders helemaal niet nodig heb om gelukkig te zijn en ja dat deed pijn in begin en heb veel gehuild een boos geweest waarom ik niet belangrijk ben maar belangrijkste is als je maar belangrijk voor je partner bent samen achter je keuze staat betreft geen kinderen en je geluk en waardering niet van je familie laat afhangen
Heel veel sterkte en succes met je keuze
zondag 23 juli 2017 om 10:34
Ik ben niet zo goed in advies om goed om te gaan met ouders. Maar misschien is het voor je gevoel fijn om de situatie tussen jou en je ouders los te koppelen van 'de kleinkinderen'. Het gaat tenslotte tussen jou en je ouders. Al zouden ze 22/7 op de kinderen willen passen, maar die 2 uur oprecht in jou investeren, dan heb je al veel winst. En het zou jammer zijn als je met je neefjes/nichtjes daardoor de band minder wordt.
Met je ouders kun je een gesprek aangaan met de strekking: ik maak veel mee in mijn leven en vind het fijn jullie erbij te hebben. Zal ik delen wat ik doe en willen jullie dan luisteren of vragen hoe het met me gaat?
Zelf zul je inderdaad je verwachtingen bij moeten stellen, maar als je in de spaarzame momenten wel echt contact kunt hebben, lijkt me dat al winst.
Ik denk dat de ballast van alle jaren van afwijzing dat heel moeilijk voor je maakt, maar je ouders klinken niet als mensen die openstaan voor een gesprek over welke tijdsinvestering ze in wie doen. Zou ik buiten het gesprek laten, zo kun je ook niet verzanden in welles-nietes of in verwijten.
Met je ouders kun je een gesprek aangaan met de strekking: ik maak veel mee in mijn leven en vind het fijn jullie erbij te hebben. Zal ik delen wat ik doe en willen jullie dan luisteren of vragen hoe het met me gaat?
Zelf zul je inderdaad je verwachtingen bij moeten stellen, maar als je in de spaarzame momenten wel echt contact kunt hebben, lijkt me dat al winst.
Ik denk dat de ballast van alle jaren van afwijzing dat heel moeilijk voor je maakt, maar je ouders klinken niet als mensen die openstaan voor een gesprek over welke tijdsinvestering ze in wie doen. Zou ik buiten het gesprek laten, zo kun je ook niet verzanden in welles-nietes of in verwijten.
Hips, hopsakee en pierlala.
zondag 23 juli 2017 om 13:54
Ik zou het contact niet zomaar verbreken voor in ieder geval een aantal dingen te proberen.
- Heb je al een gesprek gehad (in persoon onder 4 ogen) met je ouders? Waarin je open en eerlijk je gedachten en gevoelens kunt delen?
- Heb je al eens met je broers en zussen besproken hoe jij je voelt? Die maken toch ook deel uit van het gezin en hun standpunt kan ook belangrijk zijn.
Maar het belangrijkste. Laat niet zo over je heenlopen! Als je ouders op verjaardagen teveel over de kleinkinderen beginnen begin dan (als jij er genoeg van hebt) over iets anders. En komen ze terug op hun onderwerp dan kap je dat af en begin je weer over iets van jezelf. Ook kan je natuurlijk gewoon met andere aanwezigen praten. Ook moet je stoppen met intensief helpen op hun verjaardagen!! Ga dus niet lopen slepen met hapjes en drankjes maar neem gewoon plaats en laat je bedienen. Als ze je vragen dan weiger je gewoon. Je bent met iemand anders in gesprek, hebt geen tijd etc.
En als jij niet kunt met verhuizingen, kamers behangen of wat dan ook dan weiger je gewoon. Nee komt nu niet uit, is echt genoeg uitleg. Je moet ze wat korter houden en meer voor jezelf opkomen!
- Heb je al een gesprek gehad (in persoon onder 4 ogen) met je ouders? Waarin je open en eerlijk je gedachten en gevoelens kunt delen?
- Heb je al eens met je broers en zussen besproken hoe jij je voelt? Die maken toch ook deel uit van het gezin en hun standpunt kan ook belangrijk zijn.
Maar het belangrijkste. Laat niet zo over je heenlopen! Als je ouders op verjaardagen teveel over de kleinkinderen beginnen begin dan (als jij er genoeg van hebt) over iets anders. En komen ze terug op hun onderwerp dan kap je dat af en begin je weer over iets van jezelf. Ook kan je natuurlijk gewoon met andere aanwezigen praten. Ook moet je stoppen met intensief helpen op hun verjaardagen!! Ga dus niet lopen slepen met hapjes en drankjes maar neem gewoon plaats en laat je bedienen. Als ze je vragen dan weiger je gewoon. Je bent met iemand anders in gesprek, hebt geen tijd etc.
En als jij niet kunt met verhuizingen, kamers behangen of wat dan ook dan weiger je gewoon. Nee komt nu niet uit, is echt genoeg uitleg. Je moet ze wat korter houden en meer voor jezelf opkomen!
zondag 23 juli 2017 om 14:31
Hè wat rot dat je ouders zo met je omgaan
Als ik je bericht lees zie ik jou ontzettend je best doen om een goede dochter en zus te zijn, misschien over je eigen grenzen heen, om maar waardering te krijgen en gezien te worden. Dat werkt kennelijk niet, dus daar zou ik mee stoppen. Doe alleen dat wat je werkelijk zelf wil en uitkomt.
Als je er niet zoveel energie in steekt valt het ook makkelijker om je verwachtingen van je ouders bij te stellen. Hoe meer je je best doet hoe pijnlijker het is als er niks terugkomt.
Met je ouders praten ( en met broer/zus) kan misschien helpen. Mijn eigen ouders deden vergelijkbare dingen, het bleek dat mijn zus daar helemaal niet zo blij mee was. Zij werd als moeder van de kleinkinderen ook vaak geconfronteerd met onze moeder die zich niks van haar aantrok en gewoon alles naar haar hand zette. Dat we het daar samen over konden hebben hielp ons beide.
Met mijn ouders praten was zinloos, het was allemaal niet waar en ze deden niks verkeerd. Ze waren van mening dat kinderen naar hun ouders moeten komen en de verplichting om het contact te onderhouden aan de kant van de kinderen ligt.
Heb jij het al eens geprobeerd?
Als ik je bericht lees zie ik jou ontzettend je best doen om een goede dochter en zus te zijn, misschien over je eigen grenzen heen, om maar waardering te krijgen en gezien te worden. Dat werkt kennelijk niet, dus daar zou ik mee stoppen. Doe alleen dat wat je werkelijk zelf wil en uitkomt.
Als je er niet zoveel energie in steekt valt het ook makkelijker om je verwachtingen van je ouders bij te stellen. Hoe meer je je best doet hoe pijnlijker het is als er niks terugkomt.
Met je ouders praten ( en met broer/zus) kan misschien helpen. Mijn eigen ouders deden vergelijkbare dingen, het bleek dat mijn zus daar helemaal niet zo blij mee was. Zij werd als moeder van de kleinkinderen ook vaak geconfronteerd met onze moeder die zich niks van haar aantrok en gewoon alles naar haar hand zette. Dat we het daar samen over konden hebben hielp ons beide.
Met mijn ouders praten was zinloos, het was allemaal niet waar en ze deden niks verkeerd. Ze waren van mening dat kinderen naar hun ouders moeten komen en de verplichting om het contact te onderhouden aan de kant van de kinderen ligt.
Heb jij het al eens geprobeerd?
zondag 23 juli 2017 om 14:36
zondag 23 juli 2017 om 16:45
Dank jullie wel voor de reacties. Heel fijn om even wat reflectie te krijgen en lieve knuffels.
De rode draad in jullie reacties is dat er wat moet veranderen en ik minder verwachtingen moet hebben. Die verwachtingen komen niet zomaar uit de lucht vallen. Ik zie hoeveel mijn ouders voor mijn broer en zus doen maar als ik om hulp vraag kan ik het gewoon vergeten. Echt ik heb geen kinderen dus wat de reden van de hulp ook is, niet interessant voor ze. Hoe dan ook denk ik wel dat het bijstellen van verwachtingen noodzakelijk is. In dat opzicht moet ik daaraan werken.
Jullie vraag hoe de band met mijn broer en zus is. Minimaal contact. Ik had een hele goede band met mijn broer, ook toen hij relaties had maar daar is niets meer van over toen hij trouwde en er kinderen kwamen. Een whatsappje op mijn verjaardag, dat is het. Ik heb het geprobeerd, hem opgebeld om te vragen hoe het is. Ik stuurde ze regelmatig berichtjes om te vragen hoe het met ze is. Ik heb zelfs aangeboden eens op te passen maar dat wil mijn schoonzus niet. De reden wilde ze niet geven dus ik heb het maar geaccepteerd.
Mijn zus whatsapp ik maar het gaat altijd over de kinderen. Ze vraagt nooit hoe het met mij gaat (inhoudelijk dan). Meerdere keren heb ik geprobeerd een afspraak te maken om eens samen te praten. Onmogelijk, ze zegt altijd dat ze het nog laat weten en dan hoor ik niets meer. Op facebook zie ik wel dat ze met vriendinnen afspreekt. Het excuus dat ze niet zonder de kinderen weg kan is dus onzin. Ook mijn voorstel om een dag met de kinderen weg te gaan wordt al twee jaar vooruit geschoven. Moet ik alles dan maar accepteren? Als ik vervolgens niet op de verjaardag van een van de kleintjes verschijn is dat een schande...ik had toch wel een paar dagen later op vakantie gekund? In haar ogen heb ik niets te doen terwijl ik met een werk, sport en studie schema zit.
Onderling gaan mijn broer en zus wel met elkaar op pad maar spreken vooral af met of bij mijn ouders. Bbq, strand, uitjes, bos noem het maar op. Ik word nooit gevraagd. En ik hou niet van mezelf uitnodigen. Tijdens feestjes zijn mijn broer en zus altijd druk met zichzelf, ze hebben nog nooit uit zichzelf gevraagd hoe het met mij is,of waar ik mee bezig ben. Een opmerking maken als: ik heb een nieuwe baan wordt beantwoordt met: goh leuk voor je. Dat is het.
Nou zul je misschien afvragen of ik niks met kinderen heb. Vrienden om mij heen met kinderen kan ik wel mee afspreken, zowel met als zonder kinderen. Ik houd ook graag rekening met ze. Zo spreek ik gerust met vrienden al vroeg af zodat we op tijd ergens eten en zij op tijd thuis zijn voor de oppas. Ik vind het echt geen probleem mij aan te passen aan jonge gezinnen. Ook mogen ze de kinderen altijd meenemen, in het logeerbed leggen voor slaapjes en ik kook gerust iets wat de kinderen ook lusten. Maar waarom kan het met vrienden wel van twee kanten komen? Zij zijn er wel om te helpen met verhuizen, komen op mijn verjaardag (excuus van broer en zus: het is savonds dat kan niet ivm de kinderen....nooit van een oppas gehoord??? Jullie wonen op nog geen half uur rijden...je kan toch wel twee uurvan huis) en met een beetje aanpassen van beide partijen gaat het leven gewoon door!
Hoe meer ik erover denk hoe meer ik me erger aan de situatie. Natuurlijk wil ik graag mijn neefjes en nichtjes zien opgroeien maar op deze manier kost het me alleen maar heel veel energie en tijd. Net als de band met mijn ouders onderhouden.
De rode draad in jullie reacties is dat er wat moet veranderen en ik minder verwachtingen moet hebben. Die verwachtingen komen niet zomaar uit de lucht vallen. Ik zie hoeveel mijn ouders voor mijn broer en zus doen maar als ik om hulp vraag kan ik het gewoon vergeten. Echt ik heb geen kinderen dus wat de reden van de hulp ook is, niet interessant voor ze. Hoe dan ook denk ik wel dat het bijstellen van verwachtingen noodzakelijk is. In dat opzicht moet ik daaraan werken.
Jullie vraag hoe de band met mijn broer en zus is. Minimaal contact. Ik had een hele goede band met mijn broer, ook toen hij relaties had maar daar is niets meer van over toen hij trouwde en er kinderen kwamen. Een whatsappje op mijn verjaardag, dat is het. Ik heb het geprobeerd, hem opgebeld om te vragen hoe het is. Ik stuurde ze regelmatig berichtjes om te vragen hoe het met ze is. Ik heb zelfs aangeboden eens op te passen maar dat wil mijn schoonzus niet. De reden wilde ze niet geven dus ik heb het maar geaccepteerd.
Mijn zus whatsapp ik maar het gaat altijd over de kinderen. Ze vraagt nooit hoe het met mij gaat (inhoudelijk dan). Meerdere keren heb ik geprobeerd een afspraak te maken om eens samen te praten. Onmogelijk, ze zegt altijd dat ze het nog laat weten en dan hoor ik niets meer. Op facebook zie ik wel dat ze met vriendinnen afspreekt. Het excuus dat ze niet zonder de kinderen weg kan is dus onzin. Ook mijn voorstel om een dag met de kinderen weg te gaan wordt al twee jaar vooruit geschoven. Moet ik alles dan maar accepteren? Als ik vervolgens niet op de verjaardag van een van de kleintjes verschijn is dat een schande...ik had toch wel een paar dagen later op vakantie gekund? In haar ogen heb ik niets te doen terwijl ik met een werk, sport en studie schema zit.
Onderling gaan mijn broer en zus wel met elkaar op pad maar spreken vooral af met of bij mijn ouders. Bbq, strand, uitjes, bos noem het maar op. Ik word nooit gevraagd. En ik hou niet van mezelf uitnodigen. Tijdens feestjes zijn mijn broer en zus altijd druk met zichzelf, ze hebben nog nooit uit zichzelf gevraagd hoe het met mij is,of waar ik mee bezig ben. Een opmerking maken als: ik heb een nieuwe baan wordt beantwoordt met: goh leuk voor je. Dat is het.
Nou zul je misschien afvragen of ik niks met kinderen heb. Vrienden om mij heen met kinderen kan ik wel mee afspreken, zowel met als zonder kinderen. Ik houd ook graag rekening met ze. Zo spreek ik gerust met vrienden al vroeg af zodat we op tijd ergens eten en zij op tijd thuis zijn voor de oppas. Ik vind het echt geen probleem mij aan te passen aan jonge gezinnen. Ook mogen ze de kinderen altijd meenemen, in het logeerbed leggen voor slaapjes en ik kook gerust iets wat de kinderen ook lusten. Maar waarom kan het met vrienden wel van twee kanten komen? Zij zijn er wel om te helpen met verhuizen, komen op mijn verjaardag (excuus van broer en zus: het is savonds dat kan niet ivm de kinderen....nooit van een oppas gehoord??? Jullie wonen op nog geen half uur rijden...je kan toch wel twee uurvan huis) en met een beetje aanpassen van beide partijen gaat het leven gewoon door!
Hoe meer ik erover denk hoe meer ik me erger aan de situatie. Natuurlijk wil ik graag mijn neefjes en nichtjes zien opgroeien maar op deze manier kost het me alleen maar heel veel energie en tijd. Net als de band met mijn ouders onderhouden.
zondag 23 juli 2017 om 17:20
To ik vind dat je echt genoeg geprobeerd hebt enngenoeg rekening hebt gehouden met iedereen. Ik vind het verbijsterend dat anno 2017 je in sommige gezinnen nog steeds pas mee telt als je getrouwd bent en kinderen hebt en dat er geen oog is voor andere prestaties of levenskeuzes. Je hebt zoveel om trots op te zijn. Je zorgt als vrouw voor jezelf en dat is een hele prestatie. Ik zou stoppen met het iedereen naar de zin maken als het zo van 1 kant komt. Beperk je contact met je familie tot het minimale en richt je op de mensen die je wel zien en waarderen.
zondag 23 juli 2017 om 18:31
Klinkt pijnlijk allemaal. Vind het ook erg raar dat je broer en zus geregeld met je ouders iets doen zonder jou, dan mis je toch iemand die dag?
In mijn familie blijven we meestal schuiven en plannen tot we allemaal kunnen. Zelfs wat raar om een uitje te plannen zonder zus A of broer B...
Maar ik zou de eer aan mezelf houden, als ze niet uit zichzelf aanvoelen dat jij gepasseerd wordt gaat een gesprek niets oplossen vrees ik. Ze zullen je eerder vervelend vinden en niet begrijpen.
Zonder expleciete uitnodiging zou ik me nergens meer laten zien, ook al gaat dat ten koste van je band met neefjes en nichtjes.
In mijn familie blijven we meestal schuiven en plannen tot we allemaal kunnen. Zelfs wat raar om een uitje te plannen zonder zus A of broer B...
Maar ik zou de eer aan mezelf houden, als ze niet uit zichzelf aanvoelen dat jij gepasseerd wordt gaat een gesprek niets oplossen vrees ik. Ze zullen je eerder vervelend vinden en niet begrijpen.
Zonder expleciete uitnodiging zou ik me nergens meer laten zien, ook al gaat dat ten koste van je band met neefjes en nichtjes.
