Psyche
alle pijlers
Contact met ouders stoppen?
maandag 24 juli 2017 om 00:17
@lis31 dat is dus iets waar ik me ook over verbaas. We leven in een tijd waar singles, latrelaties, samenwonen zonder kinderen en samengestelde gezinnen heel normaal zijn. Ik heb altijd gedacht dat het aan mezelf lag, dat ik een vreemde vogel was maar om me heen tegelijkertijd ook zag hoe vriendinnen wel door familie geaccepteerd worden. Zo heb ik een vriendin die elk jaar met haar moeder een weekendje weg gaat. Zij heeft een zus met kinderen maar op deze manier is er even aandacht voor de band met haar en haar moeder. Het kan dus wel maar echt mijn ouders lijken in dat opzicht uit het stenen tijdperk te komen...
maandag 24 juli 2017 om 11:01
Ik zou me hier ook heel ongelukkig over voelen.
Het is toch belachelijk dat ze niet even doorvragen als jij zegt dat je een nieuwe baan hebt?
En belachelijk dat ze niet eens moeite willen doen om op je verjaardag te komen, maar wel verwachten dat jij je vakantie uitstelt voor hun verjaardagen?
Helaas zegt dit alles genoeg....
Ik zou ook nu echt voor mezelf kiezen en het contact tot het absolute minimum beperken.
Is het een idee om jouw familie te laten weten dat je het contact tot een minimum beperkt en ze als reden dit topic door te sturen?
Misschien sla je wat dicht als je een persoonlijk gesprek hierover zou voeren, en in het topic beschrijf je alle situaties heel helder.
Laten we hopen dat jouw familieleden nog énige zelfreflectie kennen.
Het is toch belachelijk dat ze niet even doorvragen als jij zegt dat je een nieuwe baan hebt?
En belachelijk dat ze niet eens moeite willen doen om op je verjaardag te komen, maar wel verwachten dat jij je vakantie uitstelt voor hun verjaardagen?
Helaas zegt dit alles genoeg....
Ik zou ook nu echt voor mezelf kiezen en het contact tot het absolute minimum beperken.
Is het een idee om jouw familie te laten weten dat je het contact tot een minimum beperkt en ze als reden dit topic door te sturen?
Misschien sla je wat dicht als je een persoonlijk gesprek hierover zou voeren, en in het topic beschrijf je alle situaties heel helder.
Laten we hopen dat jouw familieleden nog énige zelfreflectie kennen.
maandag 24 juli 2017 om 13:30
Dank je wel Taralina. Je hebt gelijk, het doet alleen wel zeer dat mijn eigen familie me zo laat barsten omdat ik een ander leven leid dan zij graag zouden zien.
maandag 24 juli 2017 om 14:42
Dat lijkt me ook echt pijnlijk, het buitenbeentje van de familie zijn. Mijn ervaring is dat het meestal ook niet gaat veranderen. Je kunt het gesprek aangaan en kijken hoe zij erover denken en uitleggen hoe jij je voelt. Grote kans dat zij vinden dat ze niks fout doen. Ik zou echt geen energie meer in ze steken, geen verjaardagen etc meer. Laat het maar eens van hun kant komen.Familiemens schreef: ↑24-07-2017 13:30Dank je wel Taralina. Je hebt gelijk, het doet alleen wel zeer dat mijn eigen familie me zo laat barsten omdat ik een ander leven leid dan zij graag zouden zien.
Je hoeft niet bang te zijn voor de dood. Als jij er bent is de dood er niet, ben jij er niet dan is de dood er.
maandag 24 juli 2017 om 22:02
Hi Nomad, ja dat 'zonder de kinderen' afspreken was het ergste dat ik ooit heb voorgesteld geloof ik. Ik heb een paar jaar terug voorgesteld om eens samen met mijn moeder en zus te high tea-en of te winkelen. Gewoon in het weekend een keer zodat evt de papa op de kleine kon passen. Uit eten met mijn moeder heb ik vaker geprobeerd, is slechts één keer voorgekomen, ook al paar jaar terug. Was toen mijn idee, ik weet dat ze niet van uitgebreid dineren is en al helemaal geen 'exotische dingen' eer dus ik koos een italiaans restaurantje. Geen opsmuk, gewoon pizza en pasta. Ze zei het erg gezellig te vinden en ik vond het ook leuk. We gingen uit elkaar met de opmerking dat we dit een paar keer per jaar moeten doen. Voor mij al goed als we dit eens per jaar doen....maar het is dus 1 keer voorgekomen.Nomad schreef: ↑23-07-2017 02:19Ik snap je helemaal, grootouders gaan wel vaker helemaal op in de kleinkinderen, maar het is wel rigoreus om contact te verbreken. Ik zou het wel verminderen en veranderen. Het klinkt alsof jullie waarden en interesses ver uit elkaar liggen. Is er misschien iets dat zowel jij als je zus of je moeder/vader leuk vinden om te doen? Strandwandeling, uiteten, naar het bos, iets? Zodat je toch iets samen kunt doen. Liefst zonder de kinderen uiteraard. Heb je hier wel eens over gepraat met je ouders?
Mijn ouders zijn dol op chinees halen en dat dan met elkaar op eten terwijl grote flessen merkloze frisdrank op tafel staan. Ik vind dat dus echt smerig maar ik doe wel mee, gewoon uit respect.
Begrijp me niet verkeerd ik heb veel lieve en leuke vrienden om me heen. Vervelen hoef ik me echt niet! Het is gewoon jammer dat ik niet mee tel op de een of andere manier en dat raakt me toch wel.
dinsdag 25 juli 2017 om 01:00
dinsdag 25 juli 2017 om 01:55
Contact beperken tot het noodzakelijkste, zodat er wel een lijntje is voor als er echt iets is. Op hun verjaardag en met kerst of zo een telefoontje. Voor jezelf niets verwachten. Broer en zus lijken verder niets te doen, dus laat je verder ook lekker liggen. Dan heb je alle energie voor je eigen leven, iets wat er hun niet lijkt te interesseren. Dus doe verder geen moeite om ze voor iets te interesseren, 't leidt nergens toe.
dinsdag 25 juli 2017 om 11:47
Thanks, hoe meer ik de reacties lees hoe meer ik me realiseerd dat ik inderdaad maar eens moet stoppen met energie steken in allerlei situaties die voor mijn ouders en broer en zus belangrijk zijn. Ik krijg er, hoe graag ik ook wil, toch niets voor terug. De reden waarom ik altijd hielp was dat ik dacht; ach als het ooit mijn beurt is om te verhuizen of trouwen oid dan zullen ze mij wel helpen. Not...nou ja, het is wel fijn zoveel reacties te krijgen. Ik twijfelde echt aan mezelf maar hoe langer ik erover na denk hoe meer ik begrijp dat het echt overkomt als een belachelijke situatie.sueann schreef: ↑25-07-2017 01:55Contact beperken tot het noodzakelijkste, zodat er wel een lijntje is voor als er echt iets is. Op hun verjaardag en met kerst of zo een telefoontje. Voor jezelf niets verwachten. Broer en zus lijken verder niets te doen, dus laat je verder ook lekker liggen. Dan heb je alle energie voor je eigen leven, iets wat er hun niet lijkt te interesseren. Dus doe verder geen moeite om ze voor iets te interesseren, 't leidt nergens toe.
dinsdag 25 juli 2017 om 12:42
Familiemens, ben jij mijn verborgen zusje? Ik ben zelf ook het 'zwarte schaap'; geen partner, niet in het dorp blijven wonen, gestudeerd, carrière gemaakt en ook nog gelukkig met dat leven.
Op feestdagen, verjaardagen, bruiloften, jubilea enz is de meest gestelde vraag wat er toch mis met mij is dat ik niet 'gewoon' getrouwd ben en kinderen heb. Ouders richten zich op de gezinnen met kleinkinderen en broers en zussen weten ook niet goed raad met me.
Daar heb ik me zo'n tien jaar lang met tranen door laten roeren en toen heb ik het roer omgegooid. Tegenwoordig ga ik naar verjaardagen met mijn ereader in mijn tas. Kom ik bij mijn zus en staan er weer eens 16 stoelen voor 17 gasten en ben ik de 17e gast, dan stoei ik even mijn mijn neefjes en nichtjes, beheer de waterkraan voor de gietertjes die gevuld moeten worden en ga buiten op het bankje lekker lezen. Na een uurtje zwaai ik naar iedereen, krijg een aantal kleverige knuffels van het peutercorps en verdwijn weer lekker naar huis.
Bezoek hier thuis heb ik nooit, althans niet van mijn familie. Met een broer heb ik daar over gesproken in de zin dat ik aangegeven heb dat ik het jammer vind dat zij hier nooit op bezoek komen. Zijn reactie was dat ze geen tijd hadden. Daarop heb ik even opgesomd waar ze allemaal wel tijd voor vinden (bezoek bij vrienden, andere broers en zussen, opa's en oma's) en geconcludeerd dat het niet met tijd, maar met prioriteit te maken heeft. Alleen het uitspreken daarvan gaf mij al weer lucht.
Als ik niet bel met ouders/broers/zussen heb ik geen contact met ze. Ik heb besloten dat ik contact met hen wil houden, omdat ik stapelgek ben op mijn neefjes en nichtjes en hun ouders nu eenmaal nodig zijn om hen te zien. Dus bel of FaceTime ik ze eens in de drie weken. De broer die ik aangesproken heb werkt in de stad waar ik woon en sinds het gesprek sta ik ineens op het lijstje: handige oppassen voor dagen dat de gastouder weg is. Zijn zoontje stalt hij twee dagen in de zomer en twee dagen rond kerst bij mij. Ja, dat is handig, maar ik geniet van die jongen en heb dan geweldig leuke dagen met hem. Een zus had bedacht dat ik ook wel op haar zoontje kon passen als mijn ouders weg zijn, maar of ik dan wel om 7:30 bij hen kon zijn (op een uur rijden). Dat doe ik dus niet, ik hou er niet van om een dag lang alleen in andermans huis te zijn en in mijn vakantie wil ik niet om 6h op hoeven te staan voor het genot van een ander. Zo probeer ik telkens mijn grens te bewaken. Door goed na te denken over wat ik er aan heb en wat ik wel en wat ik niet doe. En daardoor is er wel wat contact en daar hecht ik toch aan.
Zo ga ik ook met mijn ouders om en juist doordat ik mijn verwachtingen drastisch naar beneden heb bijgesteld, heb ik het gevoel dat de relatie alleen maar verbeterd. Als ik op bezoek ga, dan vertel ik over de FaceTime contacten met mijn neefjes en nichtjes en de grappige uitspraken, zij vullen dat aan. Ik informeer naar hun leven en zij vragen af en toe naar mijn leven - al merk ik dat het antwoord ze niet echt interesseert. Komen de kleinkinderen binnen, dan zet ik mijn tante modus aan en geniet daar dan oprecht van.
Op feestdagen, verjaardagen, bruiloften, jubilea enz is de meest gestelde vraag wat er toch mis met mij is dat ik niet 'gewoon' getrouwd ben en kinderen heb. Ouders richten zich op de gezinnen met kleinkinderen en broers en zussen weten ook niet goed raad met me.
Daar heb ik me zo'n tien jaar lang met tranen door laten roeren en toen heb ik het roer omgegooid. Tegenwoordig ga ik naar verjaardagen met mijn ereader in mijn tas. Kom ik bij mijn zus en staan er weer eens 16 stoelen voor 17 gasten en ben ik de 17e gast, dan stoei ik even mijn mijn neefjes en nichtjes, beheer de waterkraan voor de gietertjes die gevuld moeten worden en ga buiten op het bankje lekker lezen. Na een uurtje zwaai ik naar iedereen, krijg een aantal kleverige knuffels van het peutercorps en verdwijn weer lekker naar huis.
Bezoek hier thuis heb ik nooit, althans niet van mijn familie. Met een broer heb ik daar over gesproken in de zin dat ik aangegeven heb dat ik het jammer vind dat zij hier nooit op bezoek komen. Zijn reactie was dat ze geen tijd hadden. Daarop heb ik even opgesomd waar ze allemaal wel tijd voor vinden (bezoek bij vrienden, andere broers en zussen, opa's en oma's) en geconcludeerd dat het niet met tijd, maar met prioriteit te maken heeft. Alleen het uitspreken daarvan gaf mij al weer lucht.
Als ik niet bel met ouders/broers/zussen heb ik geen contact met ze. Ik heb besloten dat ik contact met hen wil houden, omdat ik stapelgek ben op mijn neefjes en nichtjes en hun ouders nu eenmaal nodig zijn om hen te zien. Dus bel of FaceTime ik ze eens in de drie weken. De broer die ik aangesproken heb werkt in de stad waar ik woon en sinds het gesprek sta ik ineens op het lijstje: handige oppassen voor dagen dat de gastouder weg is. Zijn zoontje stalt hij twee dagen in de zomer en twee dagen rond kerst bij mij. Ja, dat is handig, maar ik geniet van die jongen en heb dan geweldig leuke dagen met hem. Een zus had bedacht dat ik ook wel op haar zoontje kon passen als mijn ouders weg zijn, maar of ik dan wel om 7:30 bij hen kon zijn (op een uur rijden). Dat doe ik dus niet, ik hou er niet van om een dag lang alleen in andermans huis te zijn en in mijn vakantie wil ik niet om 6h op hoeven te staan voor het genot van een ander. Zo probeer ik telkens mijn grens te bewaken. Door goed na te denken over wat ik er aan heb en wat ik wel en wat ik niet doe. En daardoor is er wel wat contact en daar hecht ik toch aan.
Zo ga ik ook met mijn ouders om en juist doordat ik mijn verwachtingen drastisch naar beneden heb bijgesteld, heb ik het gevoel dat de relatie alleen maar verbeterd. Als ik op bezoek ga, dan vertel ik over de FaceTime contacten met mijn neefjes en nichtjes en de grappige uitspraken, zij vullen dat aan. Ik informeer naar hun leven en zij vragen af en toe naar mijn leven - al merk ik dat het antwoord ze niet echt interesseert. Komen de kleinkinderen binnen, dan zet ik mijn tante modus aan en geniet daar dan oprecht van.
dinsdag 25 juli 2017 om 13:26
Wat goed dat jij een manier hebt gevonden om hier mee om te gaan naoma! Maar wat vreselijk voor jou, to en anderen dat het zo moet gaan in sommige families. Dat is namelijk niet normaal! Er zijn zat gezinnen waar kinderen zonder partner en/of kleinkinderen gewoon onderdeel zijn van de familie. En zo hoort het ook.
TO, als je al eens geprobeerd hebt te praten en niets helpt. Dan moet jij zelf een keuze maken. Ik zou het contact niet verbreken maar beter je eigen grenzen aangeven (en dat ook uitspreken!). "Nee, ik kom niet naar die verjaardag want ik heb een sportwedstrijd/geen tijd/een andere afspraak". En alleen helpen bij gelegenheden die jou uitkomen en die je leuk vind om te doen. Dus niet standaard als hulpje komen opdraven. Probeer er net als Naoma een weg in te vinden die bij jullie past en waar jullie je prettig bij voelen. Als je vervelende reacties krijgt dan zou ik eerlijk aangeven waarom je tegenwoordig anders gedraagt. Ze zullen dit waarschijnlijk ontkenen. Maar dan zou ik voorbeelden aandragen. Of gewoon zeggen "dat zie ik anders, dat voel ik zo". Hou het dus bij jezelf.
TO, als je al eens geprobeerd hebt te praten en niets helpt. Dan moet jij zelf een keuze maken. Ik zou het contact niet verbreken maar beter je eigen grenzen aangeven (en dat ook uitspreken!). "Nee, ik kom niet naar die verjaardag want ik heb een sportwedstrijd/geen tijd/een andere afspraak". En alleen helpen bij gelegenheden die jou uitkomen en die je leuk vind om te doen. Dus niet standaard als hulpje komen opdraven. Probeer er net als Naoma een weg in te vinden die bij jullie past en waar jullie je prettig bij voelen. Als je vervelende reacties krijgt dan zou ik eerlijk aangeven waarom je tegenwoordig anders gedraagt. Ze zullen dit waarschijnlijk ontkenen. Maar dan zou ik voorbeelden aandragen. Of gewoon zeggen "dat zie ik anders, dat voel ik zo". Hou het dus bij jezelf.
dinsdag 25 juli 2017 om 13:45
Ik herken het deels, maar ik heb dan wel een kind en mijn broer nog niet. Maar ik ben totaal niet interessant voor mijn ouders en mijn broer is alles. Hun kleinkind is een beetje interessant. Vooral foto's om mee te kunnen pronken. Dus als mijn broer en kind produceert, is de interesse waarschijnlijk helemaal over. 
Hier heb ik inderdaad mijn verwachtingen maar drastisch bijgesteld. Erover praten leidde tot discussie dat het allemaal niet waar was wat ik zei etc. Dus dat heb ik opgegeven. Sterkte.
Hier heb ik inderdaad mijn verwachtingen maar drastisch bijgesteld. Erover praten leidde tot discussie dat het allemaal niet waar was wat ik zei etc. Dus dat heb ik opgegeven. Sterkte.
dinsdag 25 juli 2017 om 14:32
Ja dat proberen erover te praten heb ik jaren terug eens gedaan. Mijn schoonzusje was letterlijk in mijn plaats opgenomen in het gezin. Ze had het niet naar haar zin thuis dus woonde zo ongeveer bij ons (lees op de kamer van mijn broer). Mijn moeder werkte part time maar had nooit tijd (zin) om met mij eens de stad in te gaan, lunchen, sporten of wat ook. Ik studeerde dus was regelmatig een doordeweekse ochtend of middag vrij. Tot mijn schoonzusje dus ineens heel veel bij ons was. Ze gingen samen shoppen, naar de bios, ijsje eten in de stad enz. Het kon niet op. Toen ik er wat van zei moest ik niet jaloers doen. Ik gaf aan dat ik het alleen jammer vond dat mijn moeder zoiets nooit met mij wilde doen. Ik moest gewoon niet zeuren.happyapple schreef: ↑25-07-2017 13:45Ik herken het deels, maar ik heb dan wel een kind en mijn broer nog niet. Maar ik ben totaal niet interessant voor mijn ouders en mijn broer is alles. Hun kleinkind is een beetje interessant. Vooral foto's om mee te kunnen pronken. Dus als mijn broer en kind produceert, is de interesse waarschijnlijk helemaal over.
Hier heb ik inderdaad mijn verwachtingen maar drastisch bijgesteld. Erover praten leidde tot discussie dat het allemaal niet waar was wat ik zei etc. Dus dat heb ik opgegeven. Sterkte.
Wel vreemtd toch dat er een soort van lievelingskind is? Eentje die alles is en de ander...ja die is er nou eenmaal ook. Knap dat jij je verwachtingen hebt kunnen bijstellen. En succes als je broer ooit een kind krijgt, als je jouw kindje maar lekker opvoed zoals jij (en je partner) dat willen!
familiemens wijzigde dit bericht op 12-05-2018 01:58
Reden: Privacy
Reden: Privacy
10.21% gewijzigd
dinsdag 25 juli 2017 om 14:44
Hi Naoma, zou hetnaoma schreef: ↑25-07-2017 12:42Familiemens, ben jij mijn verborgen zusje? Ik ben zelf ook het 'zwarte schaap'; geen partner, niet in het dorp blijven wonen, gestudeerd, carrière gemaakt en ook nog gelukkig met dat leven.
Op feestdagen, verjaardagen, bruiloften, jubilea enz is de meest gestelde vraag wat er toch mis met mij is dat ik niet 'gewoon' getrouwd ben en kinderen heb. Ouders richten zich op de gezinnen met kleinkinderen en broers en zussen weten ook niet goed raad met me.
Daar heb ik me zo'n tien jaar lang met tranen door laten roeren en toen heb ik het roer omgegooid. Tegenwoordig ga ik naar verjaardagen met mijn ereader in mijn tas. Kom ik bij mijn zus en staan er weer eens 16 stoelen voor 17 gasten en ben ik de 17e gast, dan stoei ik even mijn mijn neefjes en nichtjes, beheer de waterkraan voor de gietertjes die gevuld moeten worden en ga buiten op het bankje lekker lezen. Na een uurtje zwaai ik naar iedereen, krijg een aantal kleverige knuffels van het peutercorps en verdwijn weer lekker naar huis.
Bezoek hier thuis heb ik nooit, althans niet van mijn familie. Met een broer heb ik daar over gesproken in de zin dat ik aangegeven heb dat ik het jammer vind dat zij hier nooit op bezoek komen. Zijn reactie was dat ze geen tijd hadden. Daarop heb ik even opgesomd waar ze allemaal wel tijd voor vinden (bezoek bij vrienden, andere broers en zussen, opa's en oma's) en geconcludeerd dat het niet met tijd, maar met prioriteit te maken heeft. Alleen het uitspreken daarvan gaf mij al weer lucht.
Als ik niet bel met ouders/broers/zussen heb ik geen contact met ze. Ik heb besloten dat ik contact met hen wil houden, omdat ik stapelgek ben op mijn neefjes en nichtjes en hun ouders nu eenmaal nodig zijn om hen te zien. Dus bel of FaceTime ik ze eens in de drie weken. De broer die ik aangesproken heb werkt in de stad waar ik woon en sinds het gesprek sta ik ineens op het lijstje: handige oppassen voor dagen dat de gastouder weg is. Zijn zoontje stalt hij twee dagen in de zomer en twee dagen rond kerst bij mij. Ja, dat is handig, maar ik geniet van die jongen en heb dan geweldig leuke dagen met hem. Een zus had bedacht dat ik ook wel op haar zoontje kon passen als mijn ouders weg zijn, maar of ik dan wel om 7:30 bij hen kon zijn (op een uur rijden). Dat doe ik dus niet, ik hou er niet van om een dag lang alleen in andermans huis te zijn en in mijn vakantie wil ik niet om 6h op hoeven te staan voor het genot van een ander. Zo probeer ik telkens mijn grens te bewaken. Door goed na te denken over wat ik er aan heb en wat ik wel en wat ik niet doe. En daardoor is er wel wat contact en daar hecht ik toch aan.
Zo ga ik ook met mijn ouders om en juist doordat ik mijn verwachtingen drastisch naar beneden heb bijgesteld, heb ik het gevoel dat de relatie alleen maar verbeterd. Als ik op bezoek ga, dan vertel ik over de FaceTime contacten met mijn neefjes en nichtjes en de grappige uitspraken, zij vullen dat aan. Ik informeer naar hun leven en zij vragen af en toe naar mijn leven - al merk ik dat het antwoord ze niet echt interesseert. Komen de kleinkinderen binnen, dan zet ik mijn tante modus aan en geniet daar dan oprecht van.
je verhaal klinkt inderdaad herkenbaar maar echt heel knap van je hoe jij je weg erin hebt gevonden. Ik heb je reactie met plezier gelezen en zie er echt lessen in. Overeenkomsten ook wel maar ik moet duidelijker uitspreken waar ik wel/geen zin in heb. Jij hebt dat zo te lezen al goed verwoord. Vooral dat zinnetje 'je woont niet meer in het dorp,hebt carriere gemaakt en bent er gelukkig mee' daar gelukkig mee zijn is voor sommige mensen echt een soort van vloek, uitgesloten optie. Maar ik begrijp je helemaal! Mijn vriend en ik hebben heel veel vrijheid, een mooi leven samen met reizen, goede gesprekken over carriere en politiek maar ook ieder onze eigen hobby's. Deze levensstijl vinden we heerlijk. Mijn moeder heeft wel eens laten blijken dat ze me sneu vind dat ik op doordeweekse dagen wel eens alleen ben. Ik vind dat heerlijk!
Dank je wel voor je reactie, ik neem het mee
dinsdag 25 juli 2017 om 14:57
Goede tip van je om gewoon te zeggen: dat voel ik zo, of dat zie ik zo. Ze zullen het inderdaad toch ontkennen. Ik voelde altijd een soort van verplichting naar alle verjaardagen 'het hoort'. Maar sinds de kleinkinderen er zijn, zijn verjaardagen alleen nog maar overdag. Kijk voor die kleintjes snap ik het, die slapen al vroeg maar ook die van mijn ouders en broer en zus zijn tegenwoordig tussen 11:00 en 15:00. 'S avonds langskomen is geen optie meer. Zaterdag overdag heb ik het al druk genoeg! Trainen, huishouden, boodschappen, financieen, even lunchen met vriendinnen die doordeweeks ook een drukke agenda hebben en ik maakte tot voor kort dus altijd tijd vrij om er toch maar weer op de gezette tijden te zijn ook al moest ik daarvoor mijn eigen schema omgooien. Gewoon niet meer doen of alleen als ik er zelf zin in heb en het me niet teveel moeite kost. Sport kan ook best een keer op zondag maar ik zei er gerust ook afspraken met vriendinnen voor af...en dat zijn de mensen die er wel voor me zijn. Ik lijk wel gek :-pevelien2010 schreef: ↑25-07-2017 13:26
TO, als je al eens geprobeerd hebt te praten en niets helpt. Dan moet jij zelf een keuze maken. Ik zou het contact niet verbreken maar beter je eigen grenzen aangeven (en dat ook uitspreken!). "Nee, ik kom niet naar die verjaardag want ik heb een sportwedstrijd/geen tijd/een andere afspraak". En alleen helpen bij gelegenheden die jou uitkomen en die je leuk vind om te doen. Dus niet standaard als hulpje komen opdraven. Probeer er net als Naoma een weg in te vinden die bij jullie past en waar jullie je prettig bij voelen. Als je vervelende reacties krijgt dan zou ik eerlijk aangeven waarom je tegenwoordig anders gedraagt. Ze zullen dit waarschijnlijk ontkenen. Maar dan zou ik voorbeelden aandragen. Of gewoon zeggen "dat zie ik anders, dat voel ik zo". Hou het dus bij jezelf.
dinsdag 25 juli 2017 om 15:08
Ik zeg niet dat het altijd makkelijk is en ik nooit even tegen mijn man mopper hoorFamiliemens schreef: ↑25-07-2017 14:32
Wel vreemd toch dat er een soort van lievelingskind is? Eentje die alles is en de ander...ja die is er nou eenmaal ook. Knap dat jij je verwachtingen hebt kunnen bijstellen. En succes als je broer ooit een kind krijgt, als je jouw kindje maar lekker opvoed zoals jij (en je partner) dat willen!
Maar ik weet nu wat ik kan verwachten (weinig
) en verder geniet ik dus maar van mijn eigen gezin. Wij komen dus ook niet meer opdraven bij elke familiegelegenheid. Want hier gaat het dus omgekeerd als bij jullie. Die afspraken zijn namelijk altijd zonder overleg op een voor ons met dreumes onhandige tijd en/of locatie.
dinsdag 25 juli 2017 om 15:38
Ongelofelijk he, er bestaat toch gewoon zoiets als overleg? Even nadenken maar sommige mensen zijn echt egoistischhappyapple schreef: ↑25-07-2017 15:08Ik zeg niet dat het altijd makkelijk is en ik nooit even tegen mijn man mopper hoor
Maar ik weet nu wat ik kan verwachten (weinig
. Hoe dan ook goed dat jullie lekker je eigen gezin hebben en daar volop van genieten! En vooral ook dat jullie gewoon niet meer op komen draven, toffe beslissing, echt respect.
dinsdag 25 juli 2017 om 16:07
dit inderdaadFarFarAway schreef: ↑23-07-2017 06:48Rigoureus het contact verbreken zou ik niet doen. Stel gewoon je verwachtingen bij dan kan je niet teleurgesteld worden.
En laat je niet meer gebruiken als keukenmeid op feestjes.
Sterkte verder.
dinsdag 25 juli 2017 om 20:15
Mijn broer had ook als enige geen gezin ,zelfs geen relatie ,maar hij was onze eregast ,superleuk zo'n vrijgezelle oom die genoot van mijn kinderen ,hij was altijd met kerst en sinterklaas er bij ,bleef vaak eten en slapen, ging mee naar efteling ,kermis en vakantieparken ,een dagje uit of feestje zonder hem ,vonden we minder leuk,niet compleet ,helaas is hij dit jaar 10 jaar geleden overleden aan de gevolgen van kanker,en ik mis hem nog steeds...dus ik begrijp helemaal niks van jouw familie,iedereen heeft zijn eigen waardevolle bijdrage in het gezin en kan niet gemist worden!!!
dinsdag 25 juli 2017 om 21:06
Zo ging dat hier inderdaad. Ik was de eerste met kind en heb toen wat kunstmatige aandacht gehad, maar toen de favoriete dochter ook een kind kreeg, werd dat kleinkind ook alles. Je kunt er niets over zeggen, want het is niet waar en je bent jaloers enz enz. Nou was het niet zo extreem als bij sommigen hoor en we wonen ook wel iets te ver om heel directe vergelijkingen te maken, maar toch viel het op.happyapple schreef: ↑25-07-2017 13:45Ik herken het deels, maar ik heb dan wel een kind en mijn broer nog niet. Maar ik ben totaal niet interessant voor mijn ouders en mijn broer is alles. Hun kleinkind is een beetje interessant. Vooral foto's om mee te kunnen pronken. Dus als mijn broer en kind produceert, is de interesse waarschijnlijk helemaal over.
Hier heb ik inderdaad mijn verwachtingen maar drastisch bijgesteld. Erover praten leidde tot discussie dat het allemaal niet waar was wat ik zei etc. Dus dat heb ik opgegeven. Sterkte.
Ik had er al niet zoveel verwachtingen meer van omdat ik zelf dat proces al was doorgegaan waar het mezelf betrof, maar het is gewoon onbegrijpelijk dat ze haar favoritisme zo gedachteloos doortrekt. Ik voel alsof ik het van een afstand bekijk. Meer is niet mogelijk.
dinsdag 25 juli 2017 om 22:10
Lieve Ella, wat vreselijk dat je je broer moet missen. Rotziekte ookella70 schreef: ↑25-07-2017 20:15Mijn broer had ook als enige geen gezin ,zelfs geen relatie ,maar hij was onze eregast ,superleuk zo'n vrijgezelle oom die genoot van mijn kinderen ,hij was altijd met kerst en sinterklaas er bij ,bleef vaak eten en slapen, ging mee naar efteling ,kermis en vakantieparken ,een dagje uit of feestje zonder hem ,vonden we minder leuk,niet compleet ,helaas is hij dit jaar 10 jaar geleden overleden aan de gevolgen van kanker,en ik mis hem nog steeds...dus ik begrijp helemaal niks van jouw familie,iedereen heeft zijn eigen waardevolle bijdrage in het gezin en kan niet gemist worden!!!
. Maar wat was hij een toffe oom. Wat gaaf dat jullie hem zo bij jullie gezin betrokken.Ik wilde ook de vrijgezellige (inmiddels gesettelde) coole tante zijn. Met stoere verhalen over verre landen, een tante met een snoepjespot, speelgoed ook al heeft ze zelf geen kinderen.
Het zit er gewoon niet in. Kerst heb ik gedaan maar ik was echt het derde wiel aan de wagen. Mijn schoonzusje had een pokkebui en mijn ouders liepen op hun tenen voor haar. Werkelijk niets was goed, de vloer te koud, een neefje te luidruchtig, mijn broer keek niet goed en er was geen internetbereik
. Toen we aan tafel gingen en de zoveelste sneer over tafel vloog had ik er genoeg van. Het is ook mijn kerst! Ik zei er wat van maar mijn ouders namen het meteen voor haar op...de goede lieve vrede bewaren. Kortom, ik werd vervolgens aan tafel genegeerd, de spanning was om te snijden en ben nog voor het desert vertrokken. Kerst met mijn ouders en broer en zus is er nooit meer geweest. Ik durf mijn vriend niet eens mee te nemen of mijn familie uit te nodigen. Ik schaam me dood voor zo'n situatie en bovendien vier ik liever kerst met mensen die er zin in hebben. Wat van maken en dankbaar zijn tijd met elkaar door te brengen.
dinsdag 25 juli 2017 om 22:14
Familiemens, heb wat geduld met jezelf en wees lief voor jezelf. Je hoeft niet van vandaag op morgen drastisch te veranderen of alle lijntjes door te kappen. Denk na over een eerste stap waarmee je jezelf serieus kunt nemen. Bijv. door bij een volgende keer behangen/hond uitlaten/bediende spelen te zeggen dat je niet kunt/geen jas bij je hebt/net lekker met tante Toos aan het kletsen bent. Bij hond uitlaten/bediende spelen kun je ook gericht iemand aanwijzen: Ik heb geen jas bij me. Zus, wil jij hond uitlaten. Ik zit net met Tante Toos te kletsen, Zus wil jij ma even helpen? Help ik de volgende ronde!Familiemens schreef: ↑25-07-2017 14:44Hi Naoma, zou het
Vooral dat zinnetje 'je woont niet meer in het dorp,hebt carriere gemaakt en bent er gelukkig mee' daar gelukkig mee zijn is voor sommige mensen echt een soort van vloek, uitgesloten optie. Maar ik begrijp je helemaal! Mijn vriend en ik hebben heel veel vrijheid, een mooi leven samen met reizen, goede gesprekken over carriere en politiek maar ook ieder onze eigen hobby's. Deze levensstijl vinden we heerlijk. Mijn moeder heeft wel eens laten blijken dat ze me sneu vind dat ik op doordeweekse dagen wel eens alleen ben. Ik vind dat heerlijk!
Dank je wel voor je reactie, ik neem het mee
dinsdag 25 juli 2017 om 22:18
Je bent echt mijn verloren zusje! Voor mij geen kerstdiner mee bij mijn ouders, maar wel even een borrel doen, zolang het leuk en gezellig is. Als schoonzus weer gaat hormoonflippen, dan ga ik lekker naar huis. 'O, het is al .... uur, ik moet [half uur later] bij mijn volgende afspraak zijn, fijne dag nog en tot de volgende keer.' Of ik ga op 2e kerstdag of kerstavond als er verder niemand is, dan heb ik ook geen last van hormoonflippende zussen/schoonzussen.Familiemens schreef: ↑25-07-2017 22:10Lieve Ella, wat vreselijk dat je je broer moet missen. Rotziekte ook
Ik wilde ook de vrijgezellige (inmiddels gesettelde) coole tante zijn. Met stoere verhalen over verre landen, een tante met een snoepjespot, speelgoed ook al heeft ze zelf geen kinderen.
Het zit er gewoon niet in. Kerst heb ik gedaan maar ik was echt het derde wiel aan de wagen. Mijn schoonzusje had een pokkebui en mijn ouders liepen op hun tenen voor haar. Werkelijk niets was goed, de vloer te koud, een neefje te luidruchtig, mijn broer keek niet goed en er was geen internetbereik. Toen we aan tafel gingen en de zoveelste sneer over tafel vloog had ik er genoeg van. Het is ook mijn kerst! Ik zei er wat van maar mijn ouders namen het meteen voor haar op...de goede lieve vrede bewaren. Kortom, ik werd vervolgens aan tafel genegeerd, de spanning was om te snijden en ben nog voor het desert vertrokken. Kerst met mijn ouders en broer en zus is er nooit meer geweest. Ik durf mijn vriend niet eens mee te nemen of mijn familie uit te nodigen. Ik schaam me dood voor zo'n situatie en bovendien vier ik liever kerst met mensen die er zin in hebben. Wat van maken en dankbaar zijn tijd met elkaar door te brengen.
dinsdag 25 juli 2017 om 22:54
Haha ik ben niet alleen, hoera! Maar echt, wat ben ik blij dat er meer mensen zijn die in dergelijke (niet normale) situaties zitten! Al is de sitautie zelf natuurlijk ronduit balen. Wat is met dat hormoonflippen inderdaad?naoma schreef: ↑25-07-2017 22:18Je bent echt mijn verloren zusje! Voor mij geen kerstdiner mee bij mijn ouders, maar wel even een borrel doen, zolang het leuk en gezellig is. Als schoonzus weer gaat hormoonflippen, dan ga ik lekker naar huis. 'O, het is al .... uur, ik moet [half uur later] bij mijn volgende afspraak zijn, fijne dag nog en tot de volgende keer.' Of ik ga op 2e kerstdag of kerstavond als er verder niemand is, dan heb ik ook geen last van hormoonflippende zussen/schoonzussen.
Kerstdag 1 is bij zus/broer kerstdag 2 andersom. Want zij zitten ook altijd met de andere kant van de familie...ofzoiets. Ik ga op kerstavond koffie bij mijn ouders drinken, met mijn vriend. Drie avonden eten is wel veel, aldus mijn moeder en ze is de dag van te voren druk met van alles voorbereiden....koffie it is dus!
dinsdag 25 juli 2017 om 23:06
You go girl!Familiemens schreef: ↑25-07-2017 22:54Haha ik ben niet alleen, hoera! Maar echt, wat ben ik blij dat er meer mensen zijn die in dergelijke (niet normale) situaties zitten! Al is de sitautie zelf natuurlijk ronduit balen. Wat is met dat hormoonflippen inderdaad?
Kerstdag 1 is bij zus/broer kerstdag 2 andersom. Want zij zitten ook altijd met de andere kant van de familie...ofzoiets. Ik ga op kerstavond koffie bij mijn ouders drinken, met mijn vriend. Drie avonden eten is wel veel, aldus mijn moeder en ze is de dag van te voren druk met van alles voorbereiden....koffie it is dus!
