Contact met ouders stoppen?

Familiemens schreef: ↑

25-07-2017 14:32

Ja dat proberen erover te praten heb ik jaren terug eens gedaan. Mijn schoonzusje was letterlijk in mijn plaats opgenomen in het gezin. Ze had het niet naar haar zin thuis dus woonde zo ongeveer bij ons (lees op de kamer van mijn broer). Mijn moeder werkte part time maar had nooit tijd (zin) om met mij eens de stad in te gaan, lunchen, sporten of wat ook. Ik studeerde dus was regelmatig een doordeweekse ochtend of middag vrij. Tot mijn schoonzusje dus ineens heel veel bij ons was. Ze gingen samen shoppen, naar de bios, ijsje eten in de stad enz. Het kon niet op. Toen ik er wat van zei moest ik niet jaloers doen. Ik gaf aan dat ik het alleen jammer vond dat mijn moeder zoiets nooit met mij wilde doen. Ik moest gewoon niet zeuren. Nadat ik erachter kwam dat mijn schoonzusje op mijn kamer was geweest en mijn verzorgingsspulletjes had gebruikt nadat mijn moeder haar had gezegd dat het goed was ben ik echt boos geworden. Het gaat me niet om die spullen, ik deel graag! Maar mijn gevoel van privacy was weg. Ik ben toen ook na een paar maanden het huis uit gegaan. Had er echt niets meer te zoeken.

Wel vreemd toch dat er een soort van lievelingskind is? Eentje die alles is en de ander...ja die is er nou eenmaal ook. Knap dat jij je verwachtingen hebt kunnen bijstellen. En succes als je broer ooit een kind krijgt, als je jouw kindje maar lekker opvoed zoals jij (en je partner) dat willen!

Meid, wat naar! Een knuffel!

Ik vind het ook verschrikkelijk voor je. Dit verdien je niet als dochter.

Misschien helpt dit je:

Ik lees in jouw verhaal eigenlijk dat ze ook niet in elkaar zijn geinteresseerd als persoon op de manier waarop jij dat bent. De interesse gaat enkel naar de kinderen/kleinkinderen.
Mogelijk kunnen ze geen van allen echt met elkaar praten.

Daarom komt je zus niet met een datum en hangt je moeder zodra ze de kans krijgt de telefoon weer op.

Jij bent zeg maar (zonder kinderen en kinderverhalen) alshetware te confronterend, omdat je hele andere onderwerpen aansnijdt over werk en echte diepgaande interesse, dat is te moeilijk en ongemakkelijk voor ze, ze houden het liever simpel. Zo voelen ze zich wellicht ook. En dat gevoel versterk jij met je bredere interesses. Dat Jullie toen je jong was weg moesten bij je diploma uitreiking kan daar ook goed mee te maken hebben, niet iedereen voelt zich in zo een setting op zijn gemak.

Ik denk dat jouw broer en zus ook geen echte ik-zie-jou-als-mens aandacht van jouw moeder krijgen. Zij kan jou niet geven wat jij wil/nodig hebt, daarom gaat ze je uit de weg. Dat wil niet zeggen dat ze niet van je houdt.

Jouw schoonzus houdt het waarschijnlijk ook gewoon simpel.

Jouw intelligentie nivo staat denk ik echt tussen jullie in.

Volgens mij zijn daar wel boeken over te vinden mocht je daar wat aan hebben.

Eigenlijk is het niet zó raar dat er in veel gezinnen een lievelingskind is of een kind dat altijd de zwarte piet krijgt. Elke relatie heeft immers te maken met persoonlijkheden die al of niet goed bij elkaar passen, met culturele patronen en met overige omgevingsfactoren. Jan Kruis, de oorspronkelijke tekenaar van Jan, Jans en de Kinderen, beweerde dat het jongste kind in een gezin nu eenmaal meer aandacht kreeg. De oudste kwam echt niets te kort, het ging niet om een nadrukkelijk voorkeurskind maar om de aandachtsverdeling op een voor kinderen herkenbare manier.

In het gezin waar ik zelf opgroeide, was er wel een voorkeurskind, dat was de oudste. Die werd een beetje geïdealiseerd, maar het liep niet de spuigaten uit. Bij situaties waar de verhoudingen wel volledig scheef gelopen zijn, denk ik dat de dragelijkheid daarvan vooral afhangt van de houding van de andere kinderen. In de twee gezinnen waar ik dit nadrukkelijk zag gebeuren, zag ik dus ook het besef bij de jonge kinderen opkomen. Heel even was er triomf bij het voorkeurskind als het voetveegkind ervan langs kreeg. Maar ze gingen er al snel van balen. In het ouderlijk huis konden deze kinderen geen gezonde relatie opbouwen door het optreden van de ouders, dus hadden ze de pech om dit als volwassene nog uit te moeten vinden en dat kan behoorlijk moeilijk zijn door al die ingeslopen gewoontes. Dit gaat dus om kinderen die ondanks de ouders wel over innerlijk fatsoen beschikken. Die ouders zijn gewoon niet te bereiken, 't is niet waar of je ziet het verkeerd of je weet niet wat er speelt, of je mag niet oordelen, etc. Als je dan ziet dat inmenging leidt tot nog meer narigheid voor zo'n kind, dan hou je vanzelf wel je mond.

Begrijpelijk je gevoelens. Je wil immers graag gezien worden. Ook al ben je volwassen toch wil je bevestiging van je ouders. Het is fijn om te weten dat je ouders je altijd zullen steunen. Helaas is dat nu niet het geval.

Ik heb me net als jou jarenlang aangespast. Ik dacht ook dat hun gedrag normaal was. Het koste mij enorm veel energie. Daarbij ging ik gigantisch aan mezelf twijfelen. En ja op een gegeven moment zocht ik overal wat achter. Toen ik uit huis ging was 19 jaar, werd ik überhaupt nergens meer bij betrokken. Ik had mijn leven en hun hun eigen leven zeisen ze als ik mijn mond los deed. En vervolgens wel klagen dat ik veel weg was en onregelmatig werk wat slecht is.

Het contact bleef ik houden want het zijn toch je ouders woog me erg zwaar. Tot ik depressief was en ze daadwerkelijk vuile streken gingen uithalen. Toen heb ik verteld dat dit de grens is. En achteraf had ik het eerder moeten doen want mij geeft het enorm veel vrijheid. Ik ben niet meer bang voor wat hun van mij denken.

Sorry voor het lange verhaal. Liever niet quoten.

sueann schreef: ↑

26-07-2017 01:39

In het gezin waar ik zelf opgroeide, was er wel een voorkeurskind, dat was de oudste. Die werd een beetje geïdealiseerd, maar het liep niet de spuigaten uit. Bij situaties waar de verhoudingen wel volledig scheef gelopen zijn, denk ik dat de dragelijkheid daarvan vooral afhangt van de houding van de andere kinderen. In de twee gezinnen waar ik dit nadrukkelijk zag gebeuren, zag ik dus ook het besef bij de jonge kinderen opkomen. Heel even was er triomf bij het voorkeurskind als het voetveegkind ervan langs kreeg. Maar ze gingen er al snel van balen. In het ouderlijk huis konden deze kinderen geen gezonde relatie opbouwen door het optreden van de ouders, dus hadden ze de pech om dit als volwassene nog uit te moeten vinden en dat kan behoorlijk moeilijk zijn door al die ingeslopen gewoontes. Dit gaat dus om kinderen die ondanks de ouders wel over innerlijk fatsoen beschikken. Die ouders zijn gewoon niet te bereiken, 't is niet waar of je ziet het verkeerd of je weet niet wat er speelt, of je mag niet oordelen, etc. Als je dan ziet dat inmenging leidt tot nog meer narigheid voor zo'n kind, dan hou je vanzelf wel je mond.

Bedoel je dat het geidealiseerde kind doorkreeg dat er een zondebok was?
Bij ons heb ik dat helaas nooit zien gebeuren: ze ontkende net zo hard mee. Al waren wij wel ouder.
Maar het levert ook geen voordelen op om het voor iemand op te nemen: dan raak je zelf voordelen kwijt. Bovendien moet je dan inzien dat je zelfbeeld is gebaseerd op de veel te gekleurde mening van je ouder.

tampontouwtje schreef: ↑

26-07-2017 01:16

Ik vind het ook verschrikkelijk voor je. Dit verdien je niet als dochter.

Misschien helpt dit je:

Ik lees in jouw verhaal eigenlijk dat ze ook niet in elkaar zijn geinteresseerd als persoon op de manier waarop jij dat bent. De interesse gaat enkel naar de kinderen/kleinkinderen.
Mogelijk kunnen ze geen van allen echt met elkaar praten.

Daarom komt je zus niet met een datum en hangt je moeder zodra ze de kans krijgt de telefoon weer op.

Jij bent zeg maar (zonder kinderen en kinderverhalen) alshetware te confronterend, omdat je hele andere onderwerpen aansnijdt over werk en echte diepgaande interesse, dat is te moeilijk en ongemakkelijk voor ze, ze houden het liever simpel. Zo voelen ze zich wellicht ook. En dat gevoel versterk jij met je bredere interesses. Dat Jullie toen je jong was weg moesten bij je diploma uitreiking kan daar ook goed mee te maken hebben, niet iedereen voelt zich in zo een setting op zijn gemak.

Ik denk dat jouw broer en zus ook geen echte ik-zie-jou-als-mens aandacht van jouw moeder krijgen. Zij kan jou niet geven wat jij wil/nodig hebt, daarom gaat ze je uit de weg. Dat wil niet zeggen dat ze niet van je houdt.

Ik denk dat je de spijker op de kop slaat, althans, zo zie ik mijn situatie. Mijn familie gaat niet dieper op dingen in, koetjes, kalfjes en de rest van het mooie weer. Terwijl in mijn werk- en vriendenkring de diepere thema's van het leven aan de orde komen. Ik word betaald om na te denken, om te bestuderen en dat is iets waar mijn familie niet goed bij kan. Vroeger werd ik boos/verdrietig als ik weer eens de ladder af moest dalen, terwijl niemand de moeite deed om ook maar een stap mijn kant op te doen. Nu ik me bewust ben van dit mechanisme lukt het me veel beter om die paar uur dat ik ze zie de ladder af te komen en me oprecht in hun leven en dat van hun kinderen te interesseren. Bij mijn familie haal ik de herinneringen aan vroeger, de vanzelfsprekendheid van de liefde van mijn neefjes en nichtjes, de mogelijkheid om te snappen waarom ik ben zoals ik ben. Bij mijn vrienden haal ik de rest van mijn behoefte aan contact. Gevolg van deze twee werelden is wel dat ik mijn verjaardag maar niet vier, die twee groepen moesten elkaar maar niet tegenkomen.

De ladder afkomen klinkt wat hautain, maar ik weet geen betere vergelijking.

naoma schreef: ↑

26-07-2017 12:40

Ik denk dat je de spijker op de kop slaat, althans, zo zie ik mijn situatie. Mijn familie gaat niet dieper op dingen in, koetjes, kalfjes en de rest van het mooie weer. Terwijl in mijn werk- en vriendenkring de diepere thema's van het leven aan de orde komen. Ik word betaald om na te denken, om te bestuderen en dat is iets waar mijn familie niet goed bij kan. Vroeger werd ik boos/verdrietig als ik weer eens de ladder af moest dalen, terwijl niemand de moeite deed om ook maar een stap mijn kant op te doen. Nu ik me bewust ben van dit mechanisme lukt het me veel beter om die paar uur dat ik ze zie de ladder af te komen en me oprecht in hun leven en dat van hun kinderen te interesseren. Bij mijn familie haal ik de herinneringen aan vroeger, de vanzelfsprekendheid van de liefde van mijn neefjes en nichtjes, de mogelijkheid om te snappen waarom ik ben zoals ik ben. Bij mijn vrienden haal ik de rest van mijn behoefte aan contact. Gevolg van deze twee werelden is wel dat ik mijn verjaardag maar niet vier, die twee groepen moesten elkaar maar niet tegenkomen.

De ladder afkomen klinkt wat hautain, maar ik weet geen betere vergelijking.

Ja precies. Ik denk dat dit bij TO ook speelt als ik haar OP en reacties lees. Het is in zo een geval geen opzet, men heeft dat bereik gewoon niet (of nooit de kans gehad om het te ontwikkelen), dat geeft een ongemakkelijk gevoel, waardoor ze zo iemand dan maar uit de weg gaan. Zij kunnen die aansluiting in zo een geval niet maken, zal van TO moeten komen door idd van de lader af te komen.

Ik vind jouw oplossing wel goed, bij je vrienden kan je die behoefte gelukkig wel kwijt.

2koffie schreef: ↑

26-07-2017 09:25

Bedoel je dat het geidealiseerde kind doorkreeg dat er een zondebok was?
Bij ons heb ik dat helaas nooit zien gebeuren: ze ontkende net zo hard mee. Al waren wij wel ouder.
Maar het levert ook geen voordelen op om het voor iemand op te nemen: dan raak je zelf voordelen kwijt. Bovendien moet je dan inzien dat je zelfbeeld is gebaseerd op de veel te gekleurde mening van je ouder.

Ik denk niet dat die kleine kinderen notie hadden van het begrip zondebok. Maar dat er alwéér op dat andere kind gevit werd, daar werd zichtbaar van gebaald.

Het heeft bij structureel vittende ouders ook totaal geen zin om het voor zo'n kind op te nemen, of je zelf een van de voorkeurskinderen bent of dat je iemand van buitenaf bent. Er wordt gewoon doorgewalst.

Wat fijn dat je er wat aan hebt!