De biechtstoel

Soms voel ik me net de Sorrypiet, ik vind hem dan ook geweldig. Ik ben altijd zo bang dat ik iets verkeerd doe. En als ik iemand heb gesproken of gezien, zou ik die het liefst achterna bellen of mailen om mijn excuses te maken. Want er is altijd wel iets fout gegaan, ik maak me druk of iets verkeerd opgevat kan worden, of ik wel een goed mens ben. Of mensen me niet uitlachen. En zulke mensen zijn vermoeiend, dat besef ik maar al te goed.



Ik word heel moe van dat altijd bang zijn dat ik verkeerd of slecht ben. Ik probeer zo attent mogelijk te zijn en zo veel mogelijk rekening met anderen te houden. Ik leef altijd in angst voor het moment dat ik op mijn donder krijg. Weet ik veel waarvoor. Soms kan ik het beter relativeren en dan ben ik enorm productief. Ik zou graag zo iemand zijn die gewoon tevreden met zichzelf is, die zichzelf kan accepteren. Maar ik schaam me eigenlijk altijd. Meestal houd ik dat drukke moeilijke gedoe voor me, en dan soms spat het eruit. Vreselijk, dan schaam ik me helemaal.

Vanmiddag heb ik een brief gepost. Aan mijn geheime liefde. Ik heb een man, ben heel gelukkig met hem. Toch is er een speciaal hoekje in mijn hart ingericht voor mijn grote foute liefde. Hij mag altijd naar dat hoekje terugkeren, hij mag het breken, hij mag het verwarmen. Het is van hem. Hij hoort daar.



Ik heb een brief gepost aan mijn geheime liefde zonder een adres erop. Alleen zijn voornaam staat op de envelop, en een postzegel. De brief is niet ondertekend. Hij zal nooit de mijne zijn, hij zal het zelfs nooit weten. Dit is mijn grootste geheim en dit is de enige manier waarop ik mijn gevoel kan uiten.



Wat ben ik daar verdrietig om.

....

Ik baal er van dat ik 140 kilo weeg, jammergenoeg voor een groot deel door medicijnen. Het is een crime om leuke kleding te vinden. Ik ben zo vaak jaloers op mensen die zo een winkel binnen kunnen lopen en iets moois uit de rekken trekken. Dat lukt bij mij niet. Maar ik kan er niks aan doen, alleen dat zie je aan de buitenkant niet. Voor de buitenwereld ben ik gewoon een vet varken dat zich volvreet.

Vivabiecht 23:18, hele dikke knuffel voor jou! Je bent mooi van binnen en van buiten, maar dat is niet wat de buitenwereld ziet. Soms zou ik wensen dat mensen verder denken en kijken dan wat ze zien en beseffen dat overgewicht niet altijd te maken heeft met structureel overeten. Maar goed, dat is een utoptie vrees ik...



Heel veel sterkte!!!

Ik biecht op dat ik op bijna 30-jarige leeftijd nog geen opleiding heb afgerond. Stufi ging op aan zuipen en hoeren en sloeren. En nog steeds ben ik wanhopig op zoek naar een man. Het maakt me allemaal niet meer uit, als hij maar een beetje acceptabel is en mij in godsnaam alsjeblieft komt redden. Ik ben zo enorm gefrustreerd. Ik ben stikjaloers op mijn vrienden met relatie, heb huidhonger, ik wil niet meer.

Voor 01:33 een . Hopelijk helpt dat een beetje tegen de huidhonger. Kop op meid!

quote:Vivabiecht schreef op 02 december 2009 @ 23:18:

Ik baal er van dat ik 140 kilo weeg, jammergenoeg voor een groot deel door medicijnen. Het is een crime om leuke kleding te vinden. Ik ben zo vaak jaloers op mensen die zo een winkel binnen kunnen lopen en iets moois uit de rekken trekken. Dat lukt bij mij niet. Maar ik kan er niks aan doen, alleen dat zie je aan de buitenkant niet. Voor de buitenwereld ben ik gewoon een vet varken dat zich volvreet.



Herkenning hoor. Je bent niet alleen.



Nu baal ik niet van mezelf verder, ik zou niet weten waarom, maar ik vind het ook wel eens ellendig dat ik niet zomaar even een jurkje kan scoren of een trap oprennen. Mijn redenen om dik te zijn ga ik verder niet etaleren. Wat een ander vindt van mijn dikzijn en wat de kat doet, gaat bij mij allemaal in één grote bak. Het kan me echt niet schelen.



Wat de buitenwereld denkt moet je, werkelijk, naast je neerleggen. De buitenwereld kent je verder niet en weet niet waarom jij je gewicht torst. Dat doe je letterlijk zelf. De buitenwereld zal trouwens altijd wel iets vinden of denken, ook als je niet dik bent. Dan zijn je schoenen weer stom, past je tas niet bij je jas en heb je je haar niet goed zitten. Er is altijd wat en dat kun je niet tot jouw probleem maken.



Een probleem met jezelf hebben is al rot genoeg, anderen jouw probleem laten zijn om wat ze over je denken is slopend want dat is iets waar je geen invloed op hebt. Probeer dat ook niet te willen hebben. Je hebt je handen vol aan andere dingen. Jezelf bijvoorbeeld.



Niet je hoofd laten hangen hoor, je bent ok, ook dik ben je ok. Dik is voor geliefden waarschijnlijk niet belangrijk. Die vinden je lief en bijzonder om jou, niet om je omvang of wat je aan hebt.



Hé meissie, voor je, zo op de vroege morgen!

Ik ben besodemieterd. Door mijn vent. Dezelfde vent waarvan ik al die tijd gedacht heb dat hij het allemaal niet zo erg bedoelde. Dat ie gewoon nog erg jong was in zijn doen en laten. Dezelfde vent die ik heb toegelaten in de meest moeilijke periode van mijn hele leven.



Die alles van me wist. Die ik heb toegelaten bij mijn kinderen. Diezelfde vieze vent heeft achter mijn rug om contact gezocht met andere dames via ranzige contactadvertenties. Hoe zielig kun je zijn.



Het jongetje ( een ander woord heb ik niet voor hem) dacht dat ik achterlijk was. Pakte dat even verkeerd uit voor hem. Hij is weg. Ik leef niet meer voor hem. Geen woord zal ik meer aan hem verspillen. Geen zoete herinneringen heb ik meer aan hem. In een klap aan diggelen geholpen door zijn ziekelijke egoïsme.

Ik ben verdrietig. Ik heb een man lief. Hij heeft geen makkelijk leven achter de rug. Dat weet ik en begrijp ik. Het is voor mij geen reden genoeg afstand van hem te doen. Ik wil hem niet verliezen. De gedachte alleen al maakt mij gillend gek, maakt mij het gevoel te geven te moeten overgeven.



Ik projecteer geen gevoelens op hem. Ik heb maanden geprobeerd niks voor hem te voelen, geen contact te hebben. Het helpt niet. Ik koester wie hij is. Hij heeft niet veel, dat klopt, maar hij kan mij liefde geven. Ik kan hem liefde geven. Daartoe stelt hij mij in staat.



Ik neem niet de makkelijkste weg. Hij ook niet. Ik heb verdriet, want ik mis hem. Ik heb nooit geweten hoe missen voelt, tot nu. Ik wil bij hem zijn, en ik wil dat er een weg is.



Mijn biecht. Ik ben een verliefd op een man, die niet gebonden is, geen kinderen heeft. Het zou kunnen slagen. Het zou een groot succes kunnen zijn. De lang en gelukkig. Voor hem, voor mij.

Ik ben overtijd en ik ben bang dat ik zwanger ben.

Ik ben nu 40, heb geen kinderen, heb ze ook nooit gewild en nu dit. Ik hoop dat het vals alarm is en misschien beeld ik het me wel in, maar mijn borsten lijken wel gegroeid. Bovendien doen ze pijn.

quote:Vivabiecht schreef op 30 november 2009 @ 20:15:

Toen ik een paar weken geleden 's avonds laat in bed lag te lezen en ik daarna nog even naar het toilet ging, hoorde ik dat mijn vriend op tv porno aan het kijken was. Op zich prima, we kijken samen ook weleens, maar ik hoorde tegelijkertijd dat hij sms'jes binnen kreeg. He was al 1 uur 's nachts, dus best vreemd.

Toen hij later naar bed kwam en lag te slapen, heb ik gedaan waar ik nooit eerder aanleiding toe heb gehad: ik heb in zijn telefoon gekeken.

Oh my God. Mijn vriend die ik altijd voor 100% had vertrouwd, had een hele rits ranzige sms'jes in zijn telefoon staan, aan en van een stuk of 5 vrouwen. Dat ze ik weet niet wat met elkaar wilden doen, geil dit, tieten zo, ga zo maar door.



Ik heb mijn vriend in alle staten wakker geschud en hysterisch om opheldering gevraagd. Na lang trekken kwam het verhaal eruit: hij doet dit al jaren, en is er sinds hij mij kent (3 jaar) nooit mee opgehouden maar het stelt niks voor. Het zijn meiden die hij uit het uitgaansleven kent of waar hij een keer mee heeft gezoend of gesekst, voor mijn tijd. Hij ziet die meiden nooit meer, hij wil ook niks met ze. Alleen als hij een keertje teveel heeft gedronken en/of geil is, wordt er weleens heen en weer ge-sms't. Puur voor de spanning. Heeft niks met mij te maken, ik ben zijn droomvrouw, hij vindt me nog net zo mooi en lekker als eerst. Hij voelde zich er al schuldig over en was eigenlijk wel blij dat het out in the open was. Meisjes zouden gewist worden uit zijn telefoon en ook van hyves/msn, want op die manier sprak hij ze ook weleens.



Afijn, na veel lange gesprekken had ik wel door dat ik me niet bedreigd hoef te voelen, dat hij echt voor mij gaat en dat hij opgelucht was dat ik het wist. Een keertje zijn telefoon en hyves-vriendenlijst gecheckt en ik heb gezien dat al die meiden zijn gewist. Hij heeft me sindsdien al een paar keer braaf gemeld dat hij weer een sms'je had gehad, al wist hij natuurlijk niet van wie omdat hij de namen had gewist, en dat hij er niet op gereageerd had.



En toch bleef het knagen... een van die meiden had het in de sms'jes namelijk over afspreken. Toen ik mijn vriend er naar vroeg zei hij dat ze dat wel vaker probeerde, maar dat hij er nooit op in is gegaan. Maar ik wil 100% zekerheid dat hij niet vreemdging of gaat, en het liefst voor we trouwen en kinderen krijgen (trouwen doen we volgend jaar en de pil is allang de deur uit).



En dus.... biecht ik op dat ik op onze computer een keylogger heb geinstalleerd. Hij kan me nog zo lief aankijken met die mooie ogen van hem, maar ik ben van die sms'jes zo geschrokken... dat had ik nooit voor mogelijk gehouden. Dat hij daartoe in staat was. Wie zegt me dat hij niet te ver is gegaan en echt vreemd gaat?



Het verdient geen schoonheidsprijs maar op deze manier heb ik zijn mail en hyves-berichten kunnen lezen. En mijn god, wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Mijn vriend is een digibeet en een sloddervos, er stonden berichten op van jaren en jaren terug. Hij is nooit vreemdgegaan. Het is bij elk geil gesprek bij digitaal gesloer gebleven. De enkele keer dat een meisje vroeg of ze langs kon komen of wanneer hij eens langs kwam, vertelde hij doodleuk dat hij samenwoonde en dat dat er niet in zat.



Ook heb ik een paar berichten aan die meiden gelezen NA mijn ontdekking van de sms'jes. Daarin vermeldt hij keurig dat ik er achter ben gekomen, dat hij zich schuldig voelt en me niet meer wil kwetsen en dat hij daarom het contact verbreekt.



Kortom, ik mag niet klagen. Het is niet leuk dat m'n vriend zich heeft opgegeild aan meiden via sms/internet, maar als het daarbij blijft en er ook nog eens mee stopt omdat hij ziet hoe verdrietig en onzeker het me maakt, dan kan ik me er wel overheen zetten. Toch blijft er bij mij een schuldgevoel hangen over het kraken van zijn wachtwoorden. Tot een paar weken geleden dacht ik dat we elkaar 100% vertrouwden een geen geheimen voor elkaar hadden. Nu heeft mijn vertrouwen een deuk gekregen en heb ik opeens WEL een geheim voor hem. Daar baal ik van. Wie o wie had hetzelfde gedaan om achter de waarheid te komen? Of is en blijft het not-done?



Ja het is not-done. Maar ik weet zeker dat je niet de enige vrouw bent die deze not-done manier zou hebben gebruikt. In ieder geval ben ik daar eentje van, hoe erg het ook is, ik had precies hetzelfde gedaan als jij. Omdat het zó ongelooflijk moeilijk is om iemand weer voor 100% te vertrouwen, nadat je vertrouwen zo beschaamd is. Ik vind dat je je niet hoeft te schamen.

Hopelijk lukt het om je vriend weer voor de volle 100% te kunnen vertrouwen.

Ik biecht op dat ik een vriendin van mij maar een groot kutwijf vind. Ik kom maar niet van haar af. Zij krijgt altijd alle aandacht in de kroeg, daar ben ik jaloers op. Zij zit te sjansen wanneer haar vriend er niet bij is, en hij andersom ook. Dan moet ik van binnen hard lachen.

Zij heeft nu net na ons een huis gekocht, precies hetzelfde ingericht als ons. Dan moet ik van binnen hard lachen.



Ik biecht op dat ik al jaren rook zonder dat mijn ouders dat weten.

Ik biecht op dat ik maar 1 iemand zie als een goede vriendin, wat een collega is. De rest zijn aanhangels van vrienden van mijn vriend. Omdat ik vroeger geen vriendinnen heb gehad en gepest werd. Ik ken deze "vriendinnen", doe er leuke dingen mee maar had ze zelf nooit uitgezocht.Ze zijn wel aardig maar ze zeuren stuk voor stuk allemaal, ze zien nooit de leuke dingen van het leven in. Ik doe er leuke dingen mee omdat ik anders niemand heb,

Omdat ik al 2 maanden in de wachtstand sta bij mij vriend , die veel in het buitenland is en als hij hier is in het weekend zegt geen tijd te hebben voor mij, heb ik de relatie beeindigd. Toch heb ik hier verdriet van. Ik weet bijna 100% zeker dat hij rommelt met anderen en dat is reden genoeg om mij er niet meer zo druk om te maken, toch?

Een vriendin die dan oor heeft voor mijn sores en verdriet is dan erg fijn. Echter, deze vriendin zit in een overspelige relatie. Dat vreet kennelijk al haar tijd Ze neemt niet op en belt niet terug. Ik heb haar maar 1 keer gebeld hoor.

Deze meneer heeft kanker en geen goede vooruitzichten. Dat ik aannames doe en invul realiseer ik mij heel goed. Maar ik heb het idee dat deze meneer prioriteit heeft boven alles. Hij gaat trouwens niet weg thuis want dat trekt zijn vrouw niet. En dat vriendin alles opzij zet voor hem gaat mijn pet te boven.

Excuus als dit wat hard overkomt maar vandaag doet het pijn en wellicht is het morgen beter te verdragen.

mijn man is vreemdgegaan, heeft een langere periode geduurd en zelfs nu ik er achter ben gekomen, hij spijt heeft en er alles aan doet om samen met mij hier uit te komen lukt het zo moeilijk.



zij is een collega van hem, en ze heeft psychische problemen. heeft ze hem toevertrouwd en hij wilde haar 'helpen'. ze hebben nooit daadwerkelijk seks gehad, maar wel alle andere handelingen gedaan. ik word nog steeds misselijk als ik er aan denk, en man weet dit ook en begrjipt het.



mijn biecht:

ik werk zelf in de psychiatrie en zou dus wat meer begrip moeten hebben voor het feit dat zij maar niet wil ophouden met contact zoeken, maar toch lukt me dit niet. soms droom ik dat haar wat ergs overkomt zodat ze letterlijk uit beeld verdwijnt. ik vind het zo erg dat ik dit denk, maar ik wil gewoon dat ze niet meer mailt, smst, langskomt zonder weer weg te willen gaan en hem opwacht overal.



zo blijft het in mijn hoofd. ik wou gewoon dat ze weg was. letterlijk....

@ Vivabiecht van 22.33 uur:



Dat je in de psychiatrie werkt maakt je niet minder mens en dat jij degene met wie jouw man vreemdging niks leuks toewenst dat is volkomen begrijpelijk, al is het natuurlijk je man die je zou moeten verwensen. Hij wil nu alles voor je doen maar dat vlakt zijn handelingen met de andere mevrouw niet uit natuurlijk.



Ze is niet weg en gaat ook waarschijnlijk niet weg, ook niet als jij dat heel erg hoopt en wil. Je kunt jezelf bevrijden van veel ellende door bij je man weg te gaan. Dan kun je werkelijk genezen. Als je daar niet voor kiest, als je werkelijk kiest voor hem, dan kies je ook voor het feit dat hij je vertrouwen geschonden heeft. Hij dus, niet zij.



Zegen het. Zeg het gedag. Het is gebeurt en je kunt het niet terugdraaien. Je moet door, je kunt niet stil blijven staan want dat sloopt je. Maak er een ritueel van als dat je helpt. Zorg voor een monumentje van je verdriet (een beeldje, een potje, een voorwerpje) wat je tevoorschijn kunt halen als je het te kwaad krijgt en zet met het wegzetten van dat voorwerp ook steeds je woede en verdriet weg. Vergeef en genees, want van blijven haten wordt je doodongelukkig en het is nu juist de bedoeling dat je weer gelukkig wordt.



En vooral.....geef het tijd.



Sterkte, je hebt voor de moeilijkste weg gekozen.

Sinds mijn tweelingzus 8 jaar geleden is overleden voel ik me zelf ook dood. Ongelukkig is niet het goede woord. Dat geeft nog niet voor 10 procent weer hoe ik me voel. Wat ik wel voel kan ik niet uitleggen.Ik heb soms geen gevoel meer. Mijn helft is weg. Letterlijk mijn helft. Regelmatig voel ik me depressief. Tot in mijn diepste ziel. We waren altijd close, altijd trokken we met elkaar op.

Tegenover mijn ouders doe ik alsof alles goed gaat.Ze weten natuurlijk dat ik verdriet heb, maar ik wil niet dat ze zich zorgen maken, ze hebben al verdriet genoeg. Maar zij weten nog niet de helft van mijn verdiret.

Mensen, mijn gevoel is met geen pen te beschrijven.



Ik kan niet slapen.

Vivabiecht van 01.00. Wat erg voor je. Ik heb geen woorden voor je, slechts een

@ Vivabiecht 01.00 uur:







Wat ongelooflijk leeg, koud en eenzaam moet je je voelen.



Ik krijg er een beetje de koude rillingen van. Ik heb namelijk ook een tweelingzus, en moet er niet aan denken dat ze zou overlijden.

Mijn band met mijn zus is wel minder hecht dan die van jullie volgens mij was (opmakend vanuit je post).



Waren jullie een eeneiige tweeling?

(Mijn zus en ik zijn twee-eiig)

Dankjewel mocy.Erg lief van je.



Het voelt heel vreemd dat ik dit nu heb opgeschreven.

Het doet zo zeer dat ze er niet meer is. Zij was het belangrijkst in mijn leven, we begrepen elkaar zo goed. Mijn vriendinnen en familie begrijpen me ook, maar dat is totaal niet te vergelijken.

Regelmatig wil ik tegen de muren omhoog vliegen, dan weet ik van pure wanhoop niet meer wat ik moet doen. Het doet zo zeer. Ik ga verder, maar sinds haar dood is niks meer hetzelfde.

Mijn leven gaat door. Maar wel zonder mijn allerliefste zus.

Lieve zus, ik hou zo veel van je. Ik mis je.

Wij waren eeneiig Verana.



Dankjewel voor je belangstelling.

Lieve Vivabiecht van 01.00 uur. Zijn er geen zelfhulp-/praatgroepen voor achtergebleven helften van 2-lingen?

Eeneiige tweelingen zijn vaak veel meer met elkaar verbonden dan twee-eiige tweelingen, voelen zich vaak veel meer één.

Dit was ook de reden waarom ik het je vroeg, omdat ik al uit je verhaal meende op te maken dat jullie eeneiig waren.



Ik wens je echt heel veel sterkte, en hoop dat je nog een beetje kunt slapen vannacht.







(Goede vraag van Mocy trouwens).

Lieve mocy, ja die is er wel redelijk in de buurt. Maar dat is (nog) te moeilijk voor me. Ik praat er bijna met niemand over. Het voelt ook vreemd om dit nu op te schrijven, anoniem. Ik zat er aan te denken om een andere nick aan te maken, maar ik heb gekozen voor dit biechttopic. Ook al is mijn verhaal geen biecht.



Het voelt goed om het op te schrijven. Maar ook zo vreemd.



Verana, wij hadden een hele goede band. Leken ook heel veel op elkaar. Wat uiterlijk betreft, maar ook innerlijk.

Misschien dat je er binnenkort wel aan toe bent, ik hoop het voor je. Mede omdat je schrijft dat het hier opschrijven al goed voelt.