De biechtstoel

16-10-2008 22:38 1669 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!



Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:



- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.

- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.

- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!

- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen

- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een

zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden

gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.

- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.

- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.

- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:

Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.

- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.



Het account:

Nick: Vivabiecht

Wachtwoord: password



Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
quote:Vivabiecht schreef op 30 december 2009 @ 18:07:

Ik ga ook maar eens gebruik maken van deze mogelijkheid, want vind het moeilijk om hierover te schrijven.



Ik ben eenzaam. Ik heb weinig tot geen vrienden en een hele kleine familie. Met Oudjaarsavond ben ik ook alleen en ik zie er zo tegenop. Overal zie ik stelletjes en familie plannen maken en lekker dingen halen en ik zit gewoon alleen.

Ik snap ook niet waar het aan ligt. Ik ben volgens mij hartstikke aardig en heb humor. Ik ben vrij stil en teruggetrokken als ik bij mensen ben die ik niet ken en misschien schrikt dat mensen af, ik weet het niet...



Ik ben heel vaak alleen en ik word er zo verdrietig van...



Hier ook zo'n stille willy die bij anderen niet gauw haar mond open trekt. Ik weet nooit waar ik het over moet hebben en vind het moeilijk om in te haken bij een gesprek dat al aan de gang is. Achteraf bedenk ik altijd 1001 dingen die ik de persoon naast mij had kunnen vragen om een gesprekje op gang te krijgen of te houden, maar op het moment zelf? Een grote blanco leegte in mijn hoofd....







Enne... als je in Rotterdam of omgeving woont en je durft het aan (we bijten niet hoor ) ben je van harte welkom om oud en nieuw bij mijn man, zoontje en mij te komen vieren! We hebben ook nog 2 katten, een konijn en een hond die helemaal platgeknuffeld kunnen worden bij gebrek aan inspiratie voor een gesprekje..
Iets anders
Alle reacties Link kopieren
Ik ben vreemdgegaan met een collega. Hoewel ik single ben en mijn collega niet voel ik me toch schuldig. De partner van mijn collega heb ik tijdens de kerstborrel nog ontmoet en gezellig mee gekletst. Gek, maar lust en schuldevoel kunnen blijkbaar samen gaan.

Ik heb vlinders in mijn buik, maar die worden ( nog) niet beantwoord helaas.
Alle reacties Link kopieren
wat lief babsjuh
Alle reacties Link kopieren
Aan degenen die op mij, VB die zich niet gezien voelt, reageerden: echt heel lief van jullie.

Ik weet niet hoe ik dit irl moet doen, met de mensen om me heen. Behalve dan met mijn partner; met hem lukt het soms wel. Maar toch hou ik me ook bij hem in. Hij staat zelf heel stabiel in het leven (maar goed ook!), heeft vrede met zijn verleden en heden. Daarom schaam ik me soms ook voor wat ik voel. Ik heb nog allesbehalve vrede met mijn verleden en ook niet met mijn heden.

Mensen om mij heen denken dat ik sterk ben en ik weet niet hoe ik mezelf op een andere manier kan laten zien, zonder 'zielig' over te komen, want daar heb ik een gruwelijke hekel aan.

Maar een groot verlangen op het moment is als een klein kind uithuilen bij een ideale oermoeder en dat kan niet.

Eigenlijk ben ik heel bang voor wat ik allemaal voel en het moet (van mezelf) nog teveel binnen blijven - terwijl dit nu juist tegen me werkt.

(En ja, ik heb een eigen topic, maar wil af en toe helemaal anoniem van me afschrijven, dus mocht je me herkennen: zeg er niets van.)
Alle reacties Link kopieren
quote:Vivabiecht schreef op 30 december 2009 @ 19:45:

Aan degenen die op mij, VB die zich niet gezien voelt, reageerden: echt heel lief van jullie.

Ik weet niet hoe ik dit irl moet doen, met de mensen om me heen. Behalve dan met mijn partner; met hem lukt het soms wel. Maar toch hou ik me ook bij hem in. Hij staat zelf heel stabiel in het leven (maar goed ook!), heeft vrede met zijn verleden en heden. Daarom schaam ik me soms ook voor wat ik voel. Ik heb nog allesbehalve vrede met mijn verleden en ook niet met mijn heden.

Mensen om mij heen denken dat ik sterk ben en ik weet niet hoe ik mezelf op een andere manier kan laten zien, zonder 'zielig' over te komen, want daar heb ik een gruwelijke hekel aan.

Maar een groot verlangen op het moment is als een klein kind uithuilen bij een ideale oermoeder en dat kan niet.

Eigenlijk ben ik heel bang voor wat ik allemaal voel en het moet (van mezelf) nog teveel binnen blijven - terwijl dit nu juist tegen me werkt.

(En ja, ik heb een eigen topic, maar wil af en toe helemaal anoniem van me afschrijven, dus mocht je me herkennen: zeg er niets van.)



Vivabiecht, ik vind het erg fijn nog wat van je te horen.



Ik kan er zelf ook niet tegen als mensen mij 'zielig' vinden; vandaar dat ik bijna nooit huil in het bijzijn van anderen. Maar soms, als het niet anders meer kan, huil ik toch in het bijzijn van goede vrienden. En wat denk je? Ze vinden me er niet minder om. Ze zijn vaak blij, natuurlijk niet omdat ik verdriet heb, maar omdat ik me zo veilig bij hen voel dat ik mijn emoties aan hen wil laten zien. Zou het bij jou partner niet ook zo zijn?



Ik zou het fijn vinden hier nog eens wat van je te lezen. Als je wil, mag je me ook mailen hoor. Mag ook volledig anoniem, ik hoef je gebruikelijke Viva-nick niet te weten als jij dat niet prettig vind.



Mocht je willen, mag je mailen: artemis1980[at]live.nl.



Voor mij doe je er zeker toe.



quote:Vivabiecht schreef op 30 december 2009 @ 18:07:

Ik ga ook maar eens gebruik maken van deze mogelijkheid, want vind het moeilijk om hierover te schrijven.



Ik ben eenzaam. Ik heb weinig tot geen vrienden en een hele kleine familie. Met Oudjaarsavond ben ik ook alleen en ik zie er zo tegenop. Overal zie ik stelletjes en familie plannen maken en lekker dingen halen en ik zit gewoon alleen.

Ik snap ook niet waar het aan ligt. Ik ben volgens mij hartstikke aardig en heb humor. Ik ben vrij stil en teruggetrokken als ik bij mensen ben die ik niet ken en misschien schrikt dat mensen af, ik weet het niet...



Ik ben heel vaak alleen en ik word er zo verdrietig van...



Je zegt dat je vrij stil en teruggetrokken bent bij mensen die je niet kent. Maar tegelijk ben je ook aardig en heb je humor. Volgens mij mogelijkheden genoeg om vrienden te maken! Niet iedereen zit op drukke vreinden te wachten hoor..



Zijn er mensen die je al wat beter kent, waar je meer mee bevriend zou willen worden? Vriendschappen opbouwen kost tijd en energie en (als je wat stil bent) ook doorzettingsvermogen.

Zijn er kennisen die je met wat inspanning vrienden kunt laten worden?
Dubbel de dubbel
Alle reacties Link kopieren
quote:Vivabiecht schreef op 30 december 2009 @ 19:45:

Aan degenen die op mij, VB die zich niet gezien voelt, reageerden: echt heel lief van jullie.

Ik weet niet hoe ik dit irl moet doen, met de mensen om me heen. Behalve dan met mijn partner; met hem lukt het soms wel. Maar toch hou ik me ook bij hem in. Hij staat zelf heel stabiel in het leven (maar goed ook!), heeft vrede met zijn verleden en heden. Daarom schaam ik me soms ook voor wat ik voel. Ik heb nog allesbehalve vrede met mijn verleden en ook niet met mijn heden.

Mensen om mij heen denken dat ik sterk ben en ik weet niet hoe ik mezelf op een andere manier kan laten zien, zonder 'zielig' over te komen, want daar heb ik een gruwelijke hekel aan.

Maar een groot verlangen op het moment is als een klein kind uithuilen bij een ideale oermoeder en dat kan niet.

Eigenlijk ben ik heel bang voor wat ik allemaal voel en het moet (van mezelf) nog teveel binnen blijven - terwijl dit nu juist tegen me werkt.

(En ja, ik heb een eigen topic, maar wil af en toe helemaal anoniem van me afschrijven, dus mocht je me herkennen: zeg er niets van.)



Goed om je hier weer even te zien! Ik denk dat ik een beetje begrijp wat je bedoelt. Net als jij wil ik niet zielig gevonden worden, ondanks alle rottigheid die ik heb meegemaakt. Maar zolang je niet tegen jezelf kunt zeggen dat je je best vervelend mag voelen over de dingen die er gebeurd zijn, zullen ze ook nooit een plekje krijgen. Ik heb jarenlang volgehouden dat mijn verleden er niet toe deed, maar nu ik erover praat en aangeef dat ik helemaal niet zo sterk ben, merk ik pas dat mensen me niet zwak of zielig vinden. Er is namelijk heel veel moed voor nodig om met je emoties om te gaan. Misschien nog wel moeilijker is om ze te laten zien aan anderen. Vertrouw je je partner genoeg om ze aan hem te laten zien of is dat moeilijk?



Wat misschien helpt, is alles wat je voelt op te schrijven. Niemand hoeft het te lezen maar dan kan je ze misschien kwijt en soms kan dat opluchten.

En mocht je daar behoefte aan hebben, dan mag je me altijd mailen op sas169 apenstaartje lycos punt com.
Alle reacties Link kopieren
quote:Vivabiecht schreef op 29 december 2009 @ 10:53:

[...]

Als ik meer ga schrijven, wordt het te herkenbaar. En ik begon bijna al te denken dat dit wat ik hier net schreef ook al weer niet gezien werd, dus ik ben blij dat tenminste iemand het ziet.

Ik stel me niet aan en dit is echt een gevoel wat ik al zo lang heb en ik weet echt niet hoe dit ooit moet veranderen. Ben met therapie bezig en spreek dit ook echt wel uit, maar wat verandert er nu met dat uurtje wél echt praten met iemand, als je het de rest van de tijd niet kunt of durft? Als je echt denkt dat irl niemand genoeg begaan is met mij?

En ik neem het mezelf zelfs kwalijk dat ik me zo voel, ik schaam me ervoor dat ik het hier anoniem neergooi en het niet eens onder mijn eigen nick durf te zeggen.



Jeetje wat rot joh. Heb je dit gevoel altijd al gehad of is het later gekomen?

Ik herken het gevoel wel want ik heb er een aantal jaar geleden ook last van gehad . Vulde constant in wat anderen wel of niet dachten of vonden en dacht ook dat ik niet belangrijk was voor anderen. Zocht er ook constant bevestiging voor, om gek van te woorden.

Gelukkig is het na 2 soorten therapie verminderd. Heel soms wanneer ik moe ben of niet lekker in mijn vel zit steken die gedachten weer de kop op maar ik kan ze nu aardig de kop indrukken.

Heel veel sterkte! Ik hoop dat je je toch snel een stukje beter zult voelen.



Ook heel erg veel sterkte aan de vivabiecht die voor de 3e keer kanker heeft en alle mensen die hun ouder verliezen of gaan verliezen.
Alle reacties Link kopieren
Een hele dikke knuffel aan iedereen die hier schrijft!
De wonderen zijn de wereld nog niet uit en ik geloof ik wonderen.
Alle reacties Link kopieren
Ik voel mij ook vaak zoals de Vivabiecht die zich niet gezien wordt. En eigenlijk he, hoe aardig bedoeld ook, voel ik me rotter door de antwoorden van forummers. Vanachter je pc kan iedereen wel zeggen dat men je wel ziet, maar internetempathie is zo simpel geuit. Ik word er naar van, want waar zijn die mensen in het echt? En al zou men afspreken in het echt, is dat uit puur altruisme en niet omwille van gelijkheid? Dan blijf ik zelf liever ongezien, al is het ondraaglijk.
Vivabiecht 8.12, zie jij anderen wel?
Alle reacties Link kopieren
Vivabiecht 8:12, wat vervelend dat jij naar wordt van bovenstaande berichten.



Ook IRL ben ik erg meelevend en sta ik snel voor iedereen klaar. Dat is gewoon wie ik ben, hoe ik in het leven sta. Inderdaad onbaatzuchtig, ik hoef er niets voor terug.



Jammer dat jij dat soort mensen niet in jouw omgeving hebt, blijkbaar. Maar juist fijn dat ze dan wel op het forum zijn, toch?
Alle reacties Link kopieren
O wat wil ik graag even m'n hart luchten;



Waarom?

Omdat ik (bijna) nooit zin heb in seks. Zelfs een schildpad heeft een hoger libido. Het bezorgt me ontzettend veel stress, wil heel graag zin hebben maar het lukt me gewoon niet.. het is dat ik af en toe naar het toilet moet anders zou ik bijna vergeten dat er down under ook nog wat zit. Kan m'n hoofd er soms gwoon niet toe zetten.

pff. waarom werkt m'n lichaam niet mee:(
Alle reacties Link kopieren
22.59 Hoe komt het dat je nooit zin hebt? Heb je het druk? Veel aan je hoofd? Moe? Slik je medicijnen?
Alle reacties Link kopieren
Mijn biecht:

M'n vriend is sinds we een relatie hebben flink wat aangekomen. Heeft een aardig buikje gekregen en van een kaaklijn is geen sprake meer. Ik zelf probeer juist wel op m'n gewicht te letten, ben bang om dik te worden. Het komt dus wel is voor dat meneer (met een te hoog bmi) weer een zak chips naar binnen werkt terwijl ik me keurig zit te beheersen (met een bmi van 21) Ik schaam me om dit te zeggen maar vind het soms zelfs on-smakelijk als ik zie hoe snel hij iets naar binnen werkt, reep chocolade, zak chips, zonder moeite. Ik voel me na een halve zak chips al een ontplofte olifant.

Zijn goede voornemens is om minimaal 10 kg af te vallen. Ik hoop dat het lukt. Natuurlijk 10 kg meer of minder maakt niet uit, hij blijft de liefste van de hele wereld. Het hoeft ook geen wasbordje te worden maar iets minder buik mag van mij wel. Vraag me wel is af of hij mij nog even sexy zou vinden als ik 20 kg aan kom..
Alle reacties Link kopieren
Zou je niet met hem kunnen praten over het feit dat je je zorgen maakt over zijn dikker worden, zijn beweegpatroon en zijn snoepgedrag en dat je je daaraan ergert?

In een relatie moet je eerlijk zijn en dat doe je door te communiceren.

Spiegelen over hoe hij het zou vinden als jij 20 kilo zwaarder zou zijn schrikt hem misschien wakker....
quote:Vivabiecht schreef op 02 januari 2010 @ 08:12:

Ik voel mij ook vaak zoals de Vivabiecht die zich niet gezien wordt. En eigenlijk he, hoe aardig bedoeld ook, voel ik me rotter door de antwoorden van forummers. Vanachter je pc kan iedereen wel zeggen dat men je wel ziet, maar internetempathie is zo simpel geuit. Ik word er naar van, want waar zijn die mensen in het echt? En al zou men afspreken in het echt, is dat uit puur altruisme en niet omwille van gelijkheid? Dan blijf ik zelf liever ongezien, al is het ondraaglijk.



Wat doe jij om gezien te worden?



Mensen die hier aangeven niet gezien te worden kunnen een uitgestoken hand aanpakken. Als ze dat willen. In de jachtige wereld merk je vaak niet dat iemand eenzaam is, omdat je het simpelweg niet weet. Ik zie het niet aan iemand van de buitenkant. Hier praten mensen er over en dan is het concreet.

Er gebeurt pas iets als iemand die eenzaam is dat uitspreekt en de toegestoken handen aanneemt, eerder kunnen mensen, hoe lief ze ook zijn, niet weten dat een ander eenzaam is.



Dus waar de mensen zijn in jouw omgeving? Geen idee. Misschien weten ze niet dat je eenzaam bent? Wat ik wel weet is dat als ik zelf eenzaam zou zijn, ik mensen op zou zoeken en dat kan bijvoorbeeld op een forum. Het feit dat er mensen reageren is dus niet altruïstisch, dat is gewoon menselijk.
Alle reacties Link kopieren
Ik biecht op dat ik jaren geleden met de man (toen nog vriend) van mijn zus seks heb gehad. We hadden eerst een scharrelachtig iets en later kregen hij en mijn zus een relatie. Maar in hun relatie heb ik seks met hem gehad en ik voel me zo schuldig. Het is al heel wat jaren geleden, maar het laat me niet los. Elke dag denk ik er aan en word ik overspoeld met schuldgevoelens en dat maakt me langzamerhand kapot. Hij is ondertussen met haar getrouwd terwijl hij zelf ook weet wat hij gedaan heeft.
Alle reacties Link kopieren
@ bosaapje, ik ben vivabiecht van 23:15. Ik heb hem al regelmatig 'de spiegel voorgehouden' en hem gezegd dat ik me zorgen maak om zijn gezondheid. Het is ook niet dat hij overdreven vet en ongezond eet, denk dat het vooral aan de grote hoeveelheden ligt. Nou hoeft dat laatste opzich niet een probleem te zijn, als je er maar voldoende bij beweegt en dat is bij hem ook niet het geval (o.a. door zittend beroep) Ik denk dat meer bewegen in combinatie met een gezonde voeding al zal helpen, maarja hij is de gene die het moet doen.
Alle reacties Link kopieren
Daar heb je inderdaad geen macht over of hij wel of niet gaat bewegen en minder gaat eten. Helaas herken ik het hier maar niet zoveel kilo's. Vriend sport eens per week nu en doet zijn best om minder te snoepen.
Alle reacties Link kopieren
Ik (v) zou graag weer een vriendin willen (relatie) maar vind het erg lastig om nieuwe mensen te leren kennen omdat ik arbeidsongeschikt ben en me hiervoor schaam.
Alle reacties Link kopieren
Mijn zoontje is nu 4 maanden en sinds hij er is heb ik problemen met mijn schoonfamilie, vooral met mijn schoonmoeder. Ze is nogal kritisch over de manier waarop ik mijn zoontje verzorg (dat ik hem niet laat huilen, dat ik hem niet op schema voed en over nog veel meer). Daarnaast geven zij en nog enkele andere familieleden me telkens steken onder water over dat ik ben blijven werken in een vrij veeleisende baan. Ik wordt er zo boos van! Ik vind het sowieso al brutaal dat ze ons aanspreken hierop, maar helemaal van de zotte dat ik in mijn eentje van alles over me heen krijg over een keuze die mijn man en ik samen hebben gemaakt. Mijn schoonouders hebben zelf nogal een potje gemaakt van hun opvoeding. Ze hebben hun kinderen geen liefdevolle omgeving geboden, wat er ondermeer toe geleid heeft dat mijn schoonzus drugsverslaafd is geworden toen ze pas 17 was en nog tot enkele andere (iets minder) vervelende zaken.

Mijn man doet wat hij al jaren doet bij hen: Hij houdt zich gewoon doof en vertelt weinig over ons leven, zodat ze ook geen kritiek kunnen hebben. Voor mij is dit een stuk moeilijker. Ik ben nu eenmaal gewend om open te zijn. Veel van wat ik vertel hoor ik later echter in een verdraaide roddel terug. Mijn man reageert niet op insenuaties aan mijn adres. Zoals hij ook nooit reageert als er opmerkingen naar hem toe gemaakt worden. Ik merk dat hij met een loyaliteitsproblemen zit. Hij wil het liefst dat ik me ook doof houdt en gewoon aardig tegen mijn schoonmoeder blijf doen. Maar dat kan ik niet. Want stom genoeg weet ze me goed te raken.

Ik vind het zo godsgruwelijk moeilijk! Het liefst zou ik gewoon niet meer bij ze langsgaan... maar dat kan ik natuurlijk tegenover mijn zoontje niet maken.



ik heb nog een paar weken verlof en zit hir steeds over te tobben.
Alle reacties Link kopieren
Quote:

Ik vind het zo godsgruwelijk moeilijk! Het liefst zou ik gewoon niet meer bij ze langsgaan... maar dat kan ik natuurlijk tegenover mijn zoontje niet maken.



Waarom jezelf geweld aandoen? Je bent echt niet verplicht jezelf voor dat soort situaties uit te zetten. Waarom niet gewoon stoppen met die 'verplichte' bezoekjes?
Alle reacties Link kopieren
Ik biecht op dat ik gisteren na het kijken van 'Family Matters' weer eens terugdacht aan mezelf op de leeftijd van Kirsten.

Ik had ook een eetstoornis, maar kon het goed achterhouden. Had zelf ook niet het idee dat het heel slecht was, het was gewoon zoals het was en ik wilde niet dat anderen het wisten. Als mijn ouders vroegen of ik wel goed at, zei ik gewoon 'ja hoor' en klaar was kees. Geen Keith aanwezig die dat kleine bubbeltje eens even doorprikte. Tuurlijk zeg je als kind eerst 'het gaat prima', maar daar moet je het als ouders dan niet bij laten vind ik.



Ik heb hele lieve ouders hoor, ik ben daar heel dankbaar voor, maar doorprikken van een dun leugentje, nee dat deden ze niet. En daardoor heb ik me altijd erg alleen gevoeld.

Ze weten nu nog niet dat ik 8 jaar lang een eetstoornis heb gehad (of ze weten het wel maar willen er niet over praten), en dat ik daar na hard knokken vanaf ben gekomen.

De arm om me heen en het duwtje in m'n rug heb ik echt gemist en als ik eerlijk ben, mis ik het nog steeds (zo fantastisch gaat het eten nog niet als ik eerlijk ben)

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven