Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
zondag 10 januari 2010 om 19:08
Biecht 17.34
Ik ben zelf misbruikt van mijn 4de tot mijn 11de door mijn vader. Ik weet hoe dit je leven kan beïnvloeden. Zoek hier hulp voor. En blijf net zolang hulp zoeken tot je in staat bent ermee te leven. Ik weet hoe je je voelt. Ik snap je boosheid en je verdriet. Stop die emoties niet weg. Ga er doorheen en snap dat het je kind emoties zijn. Dikke knuffel en hou vol! Je bent niet alleen!
en biecht 18.09.....ook jij een dikke knuffel. Je vader heeft niet op die manier aan je te zitten, om welke reden dan ook. Hij had dit nooit mogen doen. PUNT.
Ik ben zelf misbruikt van mijn 4de tot mijn 11de door mijn vader. Ik weet hoe dit je leven kan beïnvloeden. Zoek hier hulp voor. En blijf net zolang hulp zoeken tot je in staat bent ermee te leven. Ik weet hoe je je voelt. Ik snap je boosheid en je verdriet. Stop die emoties niet weg. Ga er doorheen en snap dat het je kind emoties zijn. Dikke knuffel en hou vol! Je bent niet alleen!
en biecht 18.09.....ook jij een dikke knuffel. Je vader heeft niet op die manier aan je te zitten, om welke reden dan ook. Hij had dit nooit mogen doen. PUNT.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 10 januari 2010 om 22:36
ik wil graag even m'n hart luchten. Ik voel me namelijk soms zo godsverlaten eenzaam... ben begin 20 en heb al enkele jaren een leuke relatie, dat zit gelukkig wel goed! ook een erg leuke schoonfamilie bij wie ik me steeds meer op mijn gemak begin te voelen.
Maar, ik ben nogal rustig, introvert en erg op mezelf. Sociale contacten opbouwen en onderhouden is niet bepaald m'n sterkste kant. Ik heb 2 vriendinnen (1 ex-klasgenootje en 1 ex-collega, kennen elkaar niet) maar hen zie ik niet vaak, het ex-klasgenootje soms zelfs maanden niet, al is dat bij ons ook niet 'nodig', we zien elkaar af en toe, kletsen bij, verder ieder ons eigen leven, zo werkt het prima. Met m'n ex-collega ga ik af en toe winkelen, al merk ik wel dat het contact minder is geworden sinds zij een relatie heeft. Ook blijft het contact altijd wel vrij oppervlakkig, het gaat over koetjes en kalfjes... over de studie etc. ik zal hen niet bellen als ik me weer is ontzettend rot voel, ik sluit me dan toch snel af.
Mijn vriend heeft wel een vriendengroep die hij regelmatig ziet.
Als ik dan mee ga heb ik wel gezellig contact met enkele vriendinnen van zijn vrienden, maar ik beschouw hen (nog) niet
echt als mijn vriendinnen, het is ook niet dat we met elkaar afspreken zonder vriendlief.
Soms heb ik echt het gevoel dat ik er 'alleen' voor sta...kan met m'n vriend heel goed praten maar sommige (vrouwen)dingen bespreek je toch liever met anderen.
Ik weet ook wel dat ik het grotendeels aan mezelf te danken heb, omdat ik nou eenmaal zo ben als ik ben. heb daar lang mee geworsteld. Ik heb niet zo de behoefte om altijd mensen om me heen te hebben, kan ook prima alleen zijn maar toch heb ik er soms echt moeite mee en ben ik het wel is moe om altijd maar de 'schone schijn' op te houden. Als ik in de stad loop (alleen) betrap ik mezelf er wel eens op dat ik al een smoes klaar heb als ik een bekende tegen zou komen, want de eerste vraag is dan natuurlijk goh, met wie ben je hier?
ook kan ik wel eens piekeren over de toekomst..
wie moet mijn vrijgezellenfeest organiseren, hoe lul ik me er bij m'n verjaardag weer uit... enz....
Maar, ik ben nogal rustig, introvert en erg op mezelf. Sociale contacten opbouwen en onderhouden is niet bepaald m'n sterkste kant. Ik heb 2 vriendinnen (1 ex-klasgenootje en 1 ex-collega, kennen elkaar niet) maar hen zie ik niet vaak, het ex-klasgenootje soms zelfs maanden niet, al is dat bij ons ook niet 'nodig', we zien elkaar af en toe, kletsen bij, verder ieder ons eigen leven, zo werkt het prima. Met m'n ex-collega ga ik af en toe winkelen, al merk ik wel dat het contact minder is geworden sinds zij een relatie heeft. Ook blijft het contact altijd wel vrij oppervlakkig, het gaat over koetjes en kalfjes... over de studie etc. ik zal hen niet bellen als ik me weer is ontzettend rot voel, ik sluit me dan toch snel af.
Mijn vriend heeft wel een vriendengroep die hij regelmatig ziet.
Als ik dan mee ga heb ik wel gezellig contact met enkele vriendinnen van zijn vrienden, maar ik beschouw hen (nog) niet
echt als mijn vriendinnen, het is ook niet dat we met elkaar afspreken zonder vriendlief.
Soms heb ik echt het gevoel dat ik er 'alleen' voor sta...kan met m'n vriend heel goed praten maar sommige (vrouwen)dingen bespreek je toch liever met anderen.
Ik weet ook wel dat ik het grotendeels aan mezelf te danken heb, omdat ik nou eenmaal zo ben als ik ben. heb daar lang mee geworsteld. Ik heb niet zo de behoefte om altijd mensen om me heen te hebben, kan ook prima alleen zijn maar toch heb ik er soms echt moeite mee en ben ik het wel is moe om altijd maar de 'schone schijn' op te houden. Als ik in de stad loop (alleen) betrap ik mezelf er wel eens op dat ik al een smoes klaar heb als ik een bekende tegen zou komen, want de eerste vraag is dan natuurlijk goh, met wie ben je hier?
ook kan ik wel eens piekeren over de toekomst..
wie moet mijn vrijgezellenfeest organiseren, hoe lul ik me er bij m'n verjaardag weer uit... enz....
zondag 10 januari 2010 om 22:44
quote:Lin67 schreef op 10 januari 2010 @ 19:08:
en biecht 18.09.....ook jij een dikke knuffel. Je vader heeft niet op die manier aan je te zitten, om welke reden dan ook. Hij had dit nooit mogen doen. PUNT.
Eens. Hij is over je grenzen gegaan en dat kan zeer beschadigend zijn. Wat zijn intentie ook was.
Kan je hier met hem over praten?
en biecht 18.09.....ook jij een dikke knuffel. Je vader heeft niet op die manier aan je te zitten, om welke reden dan ook. Hij had dit nooit mogen doen. PUNT.
Eens. Hij is over je grenzen gegaan en dat kan zeer beschadigend zijn. Wat zijn intentie ook was.
Kan je hier met hem over praten?
maandag 11 januari 2010 om 12:53
en biecht 18.09.....ook jij een dikke knuffel. Je vader heeft niet op die manier aan je te zitten, om welke reden dan ook. Hij had dit nooit mogen doen. PUNT.[/quote]
Ook mee eens, sorry lieve biecht van 18.09, ik denk dat je vader deze reden heeft aangegeven om het goed te praten, van wat hij deed bij jou (en zusje).
Als hij die verdenking had, had hij het op een andere manier kunnen onderzoeken, dmv een collega ofzo.
Hij weet dondersgoed wat hij heeft gedaan (het laster-verhaal).
Het spijt me voor je, NOOIT had hij als vader zo aan je mogen zitten.
Sterkte ermee, misschien hulp zoeken bij een vertrouwd persoon?
Is niet niks om erachter te komen, dat iets, wat redelijk normaal "was", toch niet was wat je dacht.
Ook mee eens, sorry lieve biecht van 18.09, ik denk dat je vader deze reden heeft aangegeven om het goed te praten, van wat hij deed bij jou (en zusje).
Als hij die verdenking had, had hij het op een andere manier kunnen onderzoeken, dmv een collega ofzo.
Hij weet dondersgoed wat hij heeft gedaan (het laster-verhaal).
Het spijt me voor je, NOOIT had hij als vader zo aan je mogen zitten.
Sterkte ermee, misschien hulp zoeken bij een vertrouwd persoon?
Is niet niks om erachter te komen, dat iets, wat redelijk normaal "was", toch niet was wat je dacht.
woensdag 13 januari 2010 om 16:58
@ Lin 67, Mazou en Vos 24
Bedankt dat jullie mijn verhaal hebben gelezen en hebben gereageerd.
Ik schrok om het opeens op internet te zien staan en heb het weer weggehaald. Ik schaam me er ook een beetje voor.
Ik denk en weet ook dat het verkeerd was, maar kan er op de een of andere manier niet zo veel mee.
Ik heb al hulp maar vind het moeilijk om over dat soort dingen te praten.
Nouja iig bedankt voor jullie reacties.
Bedankt dat jullie mijn verhaal hebben gelezen en hebben gereageerd.
Ik schrok om het opeens op internet te zien staan en heb het weer weggehaald. Ik schaam me er ook een beetje voor.
Ik denk en weet ook dat het verkeerd was, maar kan er op de een of andere manier niet zo veel mee.
Ik heb al hulp maar vind het moeilijk om over dat soort dingen te praten.
Nouja iig bedankt voor jullie reacties.
woensdag 13 januari 2010 om 22:55
Ik moet ff spuien. Het spookt in mijn hoofd.
Ik eet om onzichtbaar te zijn. Ik eet om niet te voelen. Mijn masker laat een jonge ambitieuze vrouw zien, maar daar achter zit zo ontzettend veel onzekerheid over alles. Vinden mensen me wel leuk? Doe ik mijn werk wel goed? Wie ben ik?
Net begonnen met therapie voor mijn eetstoornis en ik weet niet of ik wel verder kan, verder durf. Eten stilt alle gevoelens, van eten word ik kalm. Er gaat zo'n beerput open. Ik weet weer waarom ik niet meer gezien wilde worden. Hoe ik mezelf ging verbergen achter vet. En ik weet niet of ik dat wel kan veranderen.
Ik eet om onzichtbaar te zijn. Ik eet om niet te voelen. Mijn masker laat een jonge ambitieuze vrouw zien, maar daar achter zit zo ontzettend veel onzekerheid over alles. Vinden mensen me wel leuk? Doe ik mijn werk wel goed? Wie ben ik?
Net begonnen met therapie voor mijn eetstoornis en ik weet niet of ik wel verder kan, verder durf. Eten stilt alle gevoelens, van eten word ik kalm. Er gaat zo'n beerput open. Ik weet weer waarom ik niet meer gezien wilde worden. Hoe ik mezelf ging verbergen achter vet. En ik weet niet of ik dat wel kan veranderen.
donderdag 14 januari 2010 om 14:38
Gisteravond zat ik samen met mijn vriend op de bank televisie te kijken. We zapten langs "Vel over probleem" een documentaire over vrouwen/meisjes met een eetstoornis. Vond hij maar "raar" en "echt ziek" en "triest" maar dan op een negatieve manier.
En ik wilde tegen hem schreeuwen: Weet je het dan echt niet? Zie je het dan echt niet? Ik heb al 10 jaar een eetstoornis, ik zwabber heen en weer tussen anorexia en boulimia en hij weet van niets. Of tenminste dat denk ik, ik heb het hem nooit verteld, en hij heeft er nooit naar gevraagd.
Toen ik hem leerde kennen een aantal jaar geleden ging het relatief goed met me, ik wilde een beginnende relatie niet verzwaren met mijn problemen en ik dacht dat ik het eindelijke onder controle had op dat moment. "Later" zou ik hem wel vertellen wat er "vroeger" aan de hand was geweest met me.
Maar het werd nooit later, mijn eetstoornis werd weer "nu", en ik heb het hem nooit verteld. Zelfs niet toen we gingen samenwonen, ik heb toen zelfs mijn zin doorgedreven voor een huis waarbij het toilet apart en ver van de woonkamer was zodat ik rustig kon overgeven. In plaats van het andere veel mooiere en meer praktische huis waarbij het toilet aan de woonkamer grensde. Ik schaam me hier echt heel erg voor...
En nu... nu wil ik het hem zo graag vertellen, ik wil zo graag hulp, maar ik ben zo bang om hem kwijt te raken, ik heb jaren tegen hem gelogen en me anders voorgedaan dan wie ik was. Hoe kan hij mij dat ooit vergeven? Als hij mij nu zou vertellen dat hij al die jaren heeft gelogen weet ik ook niet wat ik zou doen....
En ik wilde tegen hem schreeuwen: Weet je het dan echt niet? Zie je het dan echt niet? Ik heb al 10 jaar een eetstoornis, ik zwabber heen en weer tussen anorexia en boulimia en hij weet van niets. Of tenminste dat denk ik, ik heb het hem nooit verteld, en hij heeft er nooit naar gevraagd.
Toen ik hem leerde kennen een aantal jaar geleden ging het relatief goed met me, ik wilde een beginnende relatie niet verzwaren met mijn problemen en ik dacht dat ik het eindelijke onder controle had op dat moment. "Later" zou ik hem wel vertellen wat er "vroeger" aan de hand was geweest met me.
Maar het werd nooit later, mijn eetstoornis werd weer "nu", en ik heb het hem nooit verteld. Zelfs niet toen we gingen samenwonen, ik heb toen zelfs mijn zin doorgedreven voor een huis waarbij het toilet apart en ver van de woonkamer was zodat ik rustig kon overgeven. In plaats van het andere veel mooiere en meer praktische huis waarbij het toilet aan de woonkamer grensde. Ik schaam me hier echt heel erg voor...
En nu... nu wil ik het hem zo graag vertellen, ik wil zo graag hulp, maar ik ben zo bang om hem kwijt te raken, ik heb jaren tegen hem gelogen en me anders voorgedaan dan wie ik was. Hoe kan hij mij dat ooit vergeven? Als hij mij nu zou vertellen dat hij al die jaren heeft gelogen weet ik ook niet wat ik zou doen....
donderdag 14 januari 2010 om 15:11
Ik vond het een heel indrukwekkende documentaire. Vond de man van die vrouw met gezin er heel liefdevol mee omgaan, hoewel hij het er zichtbaar moeilijk mee had. Wat lijkt me dat moeilijk dat je vriend ondertussen zulke opmerkingen maakte die feitelijk over jou gingen...
Kun je niet beginnen met een afspraak te maken met je huisarts? Je moet ergens beginnen, toch? Je huisarts kun je vragen wat de mogelijkheden zijn voor behandeling en hoe je hier met je vriend over kan praten. Het voelt waarschijnlijk als een beerput opengooien voor je, maar je hoeft niet alles in één keer te vertellen. Misschien kun je vragen om een verwijzing naar een psycholoog en je vriend vertellen dat je niet lekker in je vel zit. Niet liegen maar beginnen met een deel van de waarheid dat jij aankunt.
Neem steeds een klein stapje en doe dat ook in de communicatie met je vriend. Als je eenmaal hulp hebt, kan de hulpverlener je helpen om het gesprek met je vriend aan te gaan. Eerst maar die eerste stap nemen...
Kun je niet beginnen met een afspraak te maken met je huisarts? Je moet ergens beginnen, toch? Je huisarts kun je vragen wat de mogelijkheden zijn voor behandeling en hoe je hier met je vriend over kan praten. Het voelt waarschijnlijk als een beerput opengooien voor je, maar je hoeft niet alles in één keer te vertellen. Misschien kun je vragen om een verwijzing naar een psycholoog en je vriend vertellen dat je niet lekker in je vel zit. Niet liegen maar beginnen met een deel van de waarheid dat jij aankunt.
Neem steeds een klein stapje en doe dat ook in de communicatie met je vriend. Als je eenmaal hulp hebt, kan de hulpverlener je helpen om het gesprek met je vriend aan te gaan. Eerst maar die eerste stap nemen...
Ga in therapie!
vrijdag 15 januari 2010 om 14:12
@ vivabiecht 14.38: kun je die documentaire niet gebruiken bij het vertellen? Zo van 'die documentaire die we samen keken over eetstoornissen heeft me enorm aan het denken gezet. Ik denk dat ik al jaren ontken dat ik een probleem heb. Ik wil er graag wat aan gaan doen en begin met een bezoek aan de huisarts'.
Heel veel sterkte.
Ik ben zelf ook ervaringsdeskundig, gelukkig wel 'vroeger' inmiddels.. Maar ik weet hoe vreselijk moeilijk het is om dit te vertellen. De schaamte was/is bij mij heel groot en zo te lezen bij jou ook.
Veel liefs,
Bibaboe
Heel veel sterkte.
Ik ben zelf ook ervaringsdeskundig, gelukkig wel 'vroeger' inmiddels.. Maar ik weet hoe vreselijk moeilijk het is om dit te vertellen. De schaamte was/is bij mij heel groot en zo te lezen bij jou ook.
Veel liefs,
Bibaboe
vrijdag 15 januari 2010 om 17:13
Bedankt voor jullie reacties dubiootje en bibaboe!
Ik wil heel graag "vooruit" maar ik vind het zo moeilijk om het eerste stapje te zetten...Gek eigenlijk :-S Ik had al tegen mijn vriend gezegd dat ik na het weekend een afspraak met mijn huisarts zou maken (voor een andere klacht) en ik hoop eigenlijk dat ik het dan aan mijn huisarts durf te vertellen zodat ik hulp kan krijgen. Het is heel dubbel, want ik wil er echt vanaf, maar aan de andere kant durf ik er eigenlijk niets aan te doen..... Ik vind dit zelf ook heel verwarrend, maar ik denk dat dat ik dat nu "doorheb" wel al een stap in de goede richting is.
Ik wil heel graag "vooruit" maar ik vind het zo moeilijk om het eerste stapje te zetten...Gek eigenlijk :-S Ik had al tegen mijn vriend gezegd dat ik na het weekend een afspraak met mijn huisarts zou maken (voor een andere klacht) en ik hoop eigenlijk dat ik het dan aan mijn huisarts durf te vertellen zodat ik hulp kan krijgen. Het is heel dubbel, want ik wil er echt vanaf, maar aan de andere kant durf ik er eigenlijk niets aan te doen..... Ik vind dit zelf ook heel verwarrend, maar ik denk dat dat ik dat nu "doorheb" wel al een stap in de goede richting is.
vrijdag 15 januari 2010 om 19:47
Onlangs heb ik gehoord dat een kennis terminale kanker heeft.
Nu heb ik zelf kanker gehad, en ik heb het overleefd. En nu voel ik me zo schuldig.
Waarom gaat er iemand overlijden die een gezin met drie kinderen heeft? Die een goede baan heeft en goed functioneert in de maatschappij?
En waarom heb ik het overleefd? Ik heb geen partner, geen kinderen. Wegens psychische klachten leef ik al jaren van een uitkering. Ik ben gewoon een parasiet van de maatschappij, anderen moeten voor mij werken omdat het mijzelf niet lukt.
En dan soms, heel soms, denk ik: was ik maar gegaan in plaats van hij. Ik ben niemands vrouw en niemands moeder. Anderen moeten voor mij werken. En dan overleef ik het, terwijl een echtgenoot, een vader en een hardwerkende man het niet gaat redden....
Nu heb ik zelf kanker gehad, en ik heb het overleefd. En nu voel ik me zo schuldig.
Waarom gaat er iemand overlijden die een gezin met drie kinderen heeft? Die een goede baan heeft en goed functioneert in de maatschappij?
En waarom heb ik het overleefd? Ik heb geen partner, geen kinderen. Wegens psychische klachten leef ik al jaren van een uitkering. Ik ben gewoon een parasiet van de maatschappij, anderen moeten voor mij werken omdat het mijzelf niet lukt.
En dan soms, heel soms, denk ik: was ik maar gegaan in plaats van hij. Ik ben niemands vrouw en niemands moeder. Anderen moeten voor mij werken. En dan overleef ik het, terwijl een echtgenoot, een vader en een hardwerkende man het niet gaat redden....
vrijdag 15 januari 2010 om 19:53
Biecht 19.47: Nieman verdient het om te sterven, jij net zo min als die kennis. Dat je niet kunt werken betekent niet dat je zinloos bent en gemist kunt worden, ook jij bent waardevol. Heel naar om te horen dat een man die vader en echtgenoot is gaat overlijden, inderdaad ook omdat een heel gezin hem zal moeten missen, maar dat betekent niet dat jouw dood minder erg zou zijn geweest. Niets om je schuldig over te voelen!
zaterdag 16 januari 2010 om 12:01
Mèn we hebben ruzie over waar je moet beginnen met stofzuigen als je je huis schoonmaakt en in welke volgorde je dingen schoonmaakt..... waar gaat dit toch over......Hij vind dat je het beste kan beginnen op zolder met stofzuigen en als je de hal stofzuigt je eerst de trap moet doen en de schoenen moet schoonmaken maar dan ben ik aan het eind van de middag echt niet klaar met het huis.....bah iedere week weer het zelfde stomme liedje. k wil een huishoudster!
zaterdag 16 januari 2010 om 14:18
Het doet me pijn dat mijn ouders niet willen zien dat het niet goed met me gaat. Het maakt me boos op mezelf dat ik het ze niet duidelijk kan maken. Dat ik altijd maar dat stomme masker ophoud. En wanneer ik het masker probeer af te zetten, zij dit niet accepteren, zwijgen en zo snel mogelijk overgaan op de orde van de dag. En ik vervolgens maar snel dat masker weer opzet.
Het raakt me enorm dat een collega van me het wel ziet en bezorgd is. Ook dat is eng... Zó voelt het dus als iemand zich echt om je bekommert.
Het raakt me enorm dat een collega van me het wel ziet en bezorgd is. Ook dat is eng... Zó voelt het dus als iemand zich echt om je bekommert.
