Psyche
alle pijlers
De biechtstoel
donderdag 16 oktober 2008 om 22:38
Hierbij alweer een gloednieuw biechttopic!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
Om het biechtaccount goed te laten werken, gelden de volgende regels:
- het account is van iedereen, dus je mag geen wachtwoorden of avatars wijzigen. Dit is alleen voorbehouden aan Angels.
- het account mag alleen gebruikt worden op dit biechttopic. Mocht het toch ergens anders bewust gebruikt worden, dan volgt een officiële waarschuwing.
- je biecht mag niet over forummers of topics op het Viva forum gaan. Gebeurt dat wel dan volgen er maatregelen!
- je mag geen postings van anderen die onder Vivabiecht hebben gepost aanpassen of verwijderen
- postings die echt niet door de beugel kunnen, zoals een
zelfmoordaankondiging, postings over illegale activiteiten of het enorm afzeiken van een medeforummer, zullen wel worden
gecontroleerd op IP adres en eventueel Nick. Voor de rest blijven postings volledig anoniem.
- je mag onder je eigen nick biechten, maar alleen serieus en niet met off-topic berichten vermomd als biecht.
- het is niet de bedoeling dat er wordt gereageerd op een biecht. Niettemin kan een posting een forummer soms aangrijpen of kan iemand in staat zijn hulp te bieden. In dat geval willen we wel eens een oogje dicht knijpen bij nette korte reacties waar geen discussie uit ontstaat.
- off-topic geklets kan in het topic op Overige dat over het biechtforum gaat:
Discussie over de biechtstoel, ook kun je in dit topic verder praten over de biechts.
- wij kunnen de regels op elk moment aanpassen als blijkt dat ze niet het gewenste effect hebben.
Het account:
Nick: Vivabiecht
Wachtwoord: password
Succes, enneh, hou het leuk!
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 18-12-2009 20:38
Reden: Link aangepast
Reden: Link aangepast
% gewijzigd
dinsdag 9 maart 2010 om 20:11
Ik heb er een grote hekel aan dat er op mijn werk zo veel over kinderen wordt gepraat. Als single zonder kinderwens hoor ik regelmatig zogenaamd gevatte opmerkingen zoals 'bereid je maar vast voor'. Veel mensen gaan er van uit dat iedereen kinderen wil omdat ze dat zelf zo geweldig vinden. Mijn collega's weten niet dat het voor mij niet hoeft en ik voel me ook niet geroepen om het uit te leggen. Ik glimlach vriendelijk en ik doe m'n best om belangstelling te tonen, maar het kost me een hoop moeite.
woensdag 10 maart 2010 om 01:44
Bijna mijn hele leven kamp ik met depressies. Over het algemeen gaat het best wel met me en ik weet zeker dat een heleboel mensen het nooit zullen geloven aangezien ik het schijnbaar goed voor elkaar heb. Er zijn ook lange periodes waarin ik geen last heb.
Maar als ik zo'n depressieve periode heb dan is het vaak goed mis.
Zoals nu, ik heb nu helemaal geen zin in in het gevecht tegen mezelf om er maar weer alles aan te doen om me beter te voelen. Moedeloos word ik ervan en ik zou op dit moment het liefst ophouden te bestaan. Ik baal van mijn leven en ik baal van mezelf. Tot overmaat van ramp stond ik net op de weegschaal (heb ik lange tijd niet gedaan) en ik ben nog nooit zo zwaar geweest, 66 kilo met mijn 1.67. Ik kan me voorstellen dat een ander zegt, ach joh, trek het je niet aan, maar ik voel me nu extra ellendig.
Maar als ik zo'n depressieve periode heb dan is het vaak goed mis.
Zoals nu, ik heb nu helemaal geen zin in in het gevecht tegen mezelf om er maar weer alles aan te doen om me beter te voelen. Moedeloos word ik ervan en ik zou op dit moment het liefst ophouden te bestaan. Ik baal van mijn leven en ik baal van mezelf. Tot overmaat van ramp stond ik net op de weegschaal (heb ik lange tijd niet gedaan) en ik ben nog nooit zo zwaar geweest, 66 kilo met mijn 1.67. Ik kan me voorstellen dat een ander zegt, ach joh, trek het je niet aan, maar ik voel me nu extra ellendig.
woensdag 10 maart 2010 om 02:00
vrijdag 12 maart 2010 om 10:04
Ik kan er niet meer tegen als iemand me aanraakt. Ik ben nu al zo lang vrijgezel en heb al zo lang geen lichamelijk contact meer gehad met iemand, dat het lijkt alsof mijn lijf het niet meer gewend is en het niet kan verdragen. Laatst heb ik zelfs overgegeven, nadat iemand onverwacht een hand op m'n schouder had gelegd. Ik mis intimiteit ontzettend, maar realiseer me steeds meer dat als dit zo doorgaat, ik mijn leven lang alleen zal blijven. En van die gedachte word ik zo ontzettend verdrietig.
vrijdag 12 maart 2010 om 20:53
Lieve Vivabeight van 10.04.
Vind je het misschien een idee om eens naar een wellness te gaan en een schoonheidsbehandeling te nemen of lichaamsmassage?.ik denk dat dit je kan helpen om je gevoel om aangeraakt te worden weer als normaal te gaan ervaren.
Ik zie dit bij veel mensen vooral alleenstaande eenzame mensen,eerst zijn ze erg gespannen,maar naarmate de behandeling duurt ontspannen ze steeds beter,en kunnen echt genieten,ik denk dat dit jou ook zou kunnen helpen.
Succes
Vind je het misschien een idee om eens naar een wellness te gaan en een schoonheidsbehandeling te nemen of lichaamsmassage?.ik denk dat dit je kan helpen om je gevoel om aangeraakt te worden weer als normaal te gaan ervaren.
Ik zie dit bij veel mensen vooral alleenstaande eenzame mensen,eerst zijn ze erg gespannen,maar naarmate de behandeling duurt ontspannen ze steeds beter,en kunnen echt genieten,ik denk dat dit jou ook zou kunnen helpen.
Succes
vrijdag 12 maart 2010 om 22:54
vrijdag 12 maart 2010 om 22:59
quote:Vivabiecht schreef op 12 maart 2010 @ 22:54:
Ik ben het zoooo zat dat ik voor de zoveelste vrijdagavond achter elkaar eenzaam zit te zijn.
De kindertjes liggen op bed, de televisie staat aan, er is niks op, er is niemand online op msn... ik verveel me en ik voel me gewoon zielig.
En ik durf er ook niemand mee lastig te vallen.Ken je natuurlijk niet maar deze is voor jou: en de volgende vrijdag iemand uit je kennissenkring of familie hier gewoon mee lastig vallen. Hulp soms accepteren en inschakelen, en vooral warmere temperaturen en meer zonlicht!
Ik ben het zoooo zat dat ik voor de zoveelste vrijdagavond achter elkaar eenzaam zit te zijn.
De kindertjes liggen op bed, de televisie staat aan, er is niks op, er is niemand online op msn... ik verveel me en ik voel me gewoon zielig.
En ik durf er ook niemand mee lastig te vallen.Ken je natuurlijk niet maar deze is voor jou: en de volgende vrijdag iemand uit je kennissenkring of familie hier gewoon mee lastig vallen. Hulp soms accepteren en inschakelen, en vooral warmere temperaturen en meer zonlicht!
zaterdag 13 maart 2010 om 09:06
zaterdag 13 maart 2010 om 10:10
Waarom neem je dan niet eerst een alleen kijkdag bij de tandarts,dus bij de controlle laat je nog niets doen als het nodig zou blijken,dan maak je een nieuwe afspraak zodat je precies weet wat er dan gaat gebeuren,en hoelang het gaat duren,ook moet je eerlijk zeggen dat je heel bang bent,zodat je verdoving krijgt bij een ingreep.verder als je in de stoel ligt focus je dan op een punt met je blik,en denk aan iets leuks of rustgevends,dit helpt mij heel goed
succes
succes
zondag 14 maart 2010 om 17:24
zondag 14 maart 2010 om 23:29
Ik biecht op dat ik er steeds meer achter kom dat het leven eigenlijk helemaal niet zo leuk is (maar misschien heet dit wel gewoon volwassen worden?). Elke dag is weer een gedoe om door te komen, dingen goed te doen, op de goede manier met mensen om te gaan, het is nooit eens klaar. Ik heb eindelijk de baan die ik altijd wilde en vind er eigenlijk niet veel aan. Ik denk eraan de helft minder te gaan werken, daardoor van een minimum te leven, maar dan meer tijd te hebben om dingen te kunnen doen die ik leuk vind. Ik zou het liefst een gezin hebben met kindjes waar ik voor kan zorgen en waarvoor ik het dan gezellig kan maken. Maar dat zit er niet in, want ik heb een veel jongere vriend met een hekel aan kinderen. Pfff... ik ben de verwezenlijking van de quarterlifecrisis .
donderdag 18 maart 2010 om 17:20
Ik biecht dat ik ontzettend baal van mezelf. Ik heb niets te klagen; leuke man, leuk kind, veel vrijheid. Alleen heb ik momenteel niets van mezelf. Overdag doe ik alles samen met mijn kind en in de avond met mijn man. Hij werkt onregelmatig (als in: hij heeft geen idee hoe laat hij thuis komt) dus afspreken met anderen is ook lastig. Als een vriendin langskomt is hij ook ineens vroeg thuis en dat vind ik ook vervelend want ik wil graag met haar/hen/iemand anders dan mijn man afspreken.
Werken is even geen optie. Ik baal van mezelf dat ik het allemaal niet zo leuk vind.
Werken is even geen optie. Ik baal van mezelf dat ik het allemaal niet zo leuk vind.
zaterdag 20 maart 2010 om 10:16
Ik ben als kind eens 'meegegaan met vreemde mensen'.
Ik was ergens tussen de 7 en 9 jaar oud.
Dat ik daar zo zeker van ben is omdat ik nog precies weet waar ik woonde, en op welke school ik zat. Gedurende mijn basisschoolperiode ben ik twee keer verhuisd, waardoor ik op drie verschillende scholen heb gezeten.
Als beloning voor goed gedrag in de klas mocht ik met nog twee andere kinderen een middag met de juf mee naar het museum van volkenkunde waar ik diep onder de indruk was van al het moois wat daar te zien was. Het bezoek duurde naar mijn idee veel te kort, daar wilde ik zeker nog wel eens naartoe.
Aan mijn ouders vertelde ik dat ik het er zo mooi vond en dat ik er graag nog eens heen wilde, ze hebben me geld gegeven voor een entreekaartje en ik ben de hele stad doorgelopen om er naartoe te gaan, en ik weet nog dat ik het heerlijk vond om net zolang ergens naar te kijken tot ik pas weer verder wilde.
Tijdens dat solo-bezoek werd ik aangesproken door een (naar mijn idee toen) ouder, deftig echtpaar. Ze vroegen me met wie ik daar was, en wat ik er dan deed, zo helemaal alleen.
En ik antwoordde met hetgeen ik hier boven heb geschreven.
Vervolgens vroegen ze me of ik dan ook de grote budda's had gezien, want die wilden zij ook zien, maar ze hadden ze nog niet kunnen vinden.
Ik wist dat wel en wees die mensen de weg.
Zij zijn hun eigen weg gegaan, en ik verder de mijne.
Op een gegeven ogenblik ben ik die mensen weer tegengekomen, en ze vonden het zo goed van mij dat ik ze de weg gewezen had, ze hadden het daardoor zo snel kunnen vinden (geen bewegwijzering in een museum, geen suppoost voor dit soort vragen?) dat ze me wilde trakteren op iets lekkers.
Aan de overkant van het museum was een restaurant met terras (nog steeds trouwens, het heet nu alleen anders) en ik ben daar met ze mee naartoe gegaan.
Ik mocht uit een vitrine een gebakje uitzoeken en kreeg er iets te drinken bij. Ik zat daar aan een tafeltje, ik weet nog exact de plek in het restaurant, en voelde me een prinses. Ze waren ontzettend aardig, vroegen van alles, en ik voelde me zo rijk met al die aandacht. (nu lopen de rillingen over mijn rug als ik er aan terug denk, het zijn mijn gevoelens van toen)
En ik had helemaal niet het gevoel dat het niet klopte.
De mensen hadden allebei ook koffie met iets erbij, en toen het op was, vonden de mensen het wel vervelend voor mij dat ik dan dat hele eind naar huis nog zou moeten terug lopen, ze wilden mij met de auto dan wel naar huis brengen.
En dat hebben ze ook gedaan. D.w.z., ze hebben me op de hoek van de straat waar ik woonde afgezet, en daar pas na het uitstappen voelde ik iets van dat het niet helemaal klopte, omdat ik blij was dat ze niet tot voor ons huis reden...
Toen ik thuis aankwam, later dan ik oorspronkelijk thuis verwacht werd, en ik vertelde wat er die middag gebeurd was, heb ik enorm op mijn sodemieter gekregen.
En of ik zoiets nóóit meer in mijn hoofd wilde halen.
Wie die mensen geweest zijn, is door mijn ouders nooit achterhaald, of ze ooit een poging hebben ondernomen, of alleen maar blij dat er niet echt iets ergs gebeurd is, ik weet het niet.
Later werd er nog wel een enkele keer geintjes over gemaakt, tegen het hilarische aan.
Er echt een keer over praten was ergens toch een beetje taboe.
Heb nog jaren de illussie bij me gehad dat als je toch eens als kind bij zulke ouders geboren zou worden, wat een geluk had je dan, leuke uitjes, restaurants, terrasjes, altijd schijnt de zon!
Nu vraag ik me vooral af wat voor mensen dit zijn geweest, helemaal te goeder trouw, dat wel, maar je neemt wel gewoon even een kind mee voor een paar uur, om het vervolgens weer terug te brengen, dat dan weer wel, om iemands motto even te gebruiken..
En wat voor een kind was ik dan, op jonge leeftijd moederziel alleen dwalend door een groot museum, grote ogen voor al dat moois, en toch eenzaam, ik had thuis niemand die de interesse deelde, kon mijn enthousiasme niet kwijt, ze gaven me geld en veel plezier dan, en kom ik mensen tegen die die aandacht wél geven ook al is het dan maar voor even.
Naar mate ik ouder word krijg ik steeds meer moeite met het gebeurde.
Ik was ergens tussen de 7 en 9 jaar oud.
Dat ik daar zo zeker van ben is omdat ik nog precies weet waar ik woonde, en op welke school ik zat. Gedurende mijn basisschoolperiode ben ik twee keer verhuisd, waardoor ik op drie verschillende scholen heb gezeten.
Als beloning voor goed gedrag in de klas mocht ik met nog twee andere kinderen een middag met de juf mee naar het museum van volkenkunde waar ik diep onder de indruk was van al het moois wat daar te zien was. Het bezoek duurde naar mijn idee veel te kort, daar wilde ik zeker nog wel eens naartoe.
Aan mijn ouders vertelde ik dat ik het er zo mooi vond en dat ik er graag nog eens heen wilde, ze hebben me geld gegeven voor een entreekaartje en ik ben de hele stad doorgelopen om er naartoe te gaan, en ik weet nog dat ik het heerlijk vond om net zolang ergens naar te kijken tot ik pas weer verder wilde.
Tijdens dat solo-bezoek werd ik aangesproken door een (naar mijn idee toen) ouder, deftig echtpaar. Ze vroegen me met wie ik daar was, en wat ik er dan deed, zo helemaal alleen.
En ik antwoordde met hetgeen ik hier boven heb geschreven.
Vervolgens vroegen ze me of ik dan ook de grote budda's had gezien, want die wilden zij ook zien, maar ze hadden ze nog niet kunnen vinden.
Ik wist dat wel en wees die mensen de weg.
Zij zijn hun eigen weg gegaan, en ik verder de mijne.
Op een gegeven ogenblik ben ik die mensen weer tegengekomen, en ze vonden het zo goed van mij dat ik ze de weg gewezen had, ze hadden het daardoor zo snel kunnen vinden (geen bewegwijzering in een museum, geen suppoost voor dit soort vragen?) dat ze me wilde trakteren op iets lekkers.
Aan de overkant van het museum was een restaurant met terras (nog steeds trouwens, het heet nu alleen anders) en ik ben daar met ze mee naartoe gegaan.
Ik mocht uit een vitrine een gebakje uitzoeken en kreeg er iets te drinken bij. Ik zat daar aan een tafeltje, ik weet nog exact de plek in het restaurant, en voelde me een prinses. Ze waren ontzettend aardig, vroegen van alles, en ik voelde me zo rijk met al die aandacht. (nu lopen de rillingen over mijn rug als ik er aan terug denk, het zijn mijn gevoelens van toen)
En ik had helemaal niet het gevoel dat het niet klopte.
De mensen hadden allebei ook koffie met iets erbij, en toen het op was, vonden de mensen het wel vervelend voor mij dat ik dan dat hele eind naar huis nog zou moeten terug lopen, ze wilden mij met de auto dan wel naar huis brengen.
En dat hebben ze ook gedaan. D.w.z., ze hebben me op de hoek van de straat waar ik woonde afgezet, en daar pas na het uitstappen voelde ik iets van dat het niet helemaal klopte, omdat ik blij was dat ze niet tot voor ons huis reden...
Toen ik thuis aankwam, later dan ik oorspronkelijk thuis verwacht werd, en ik vertelde wat er die middag gebeurd was, heb ik enorm op mijn sodemieter gekregen.
En of ik zoiets nóóit meer in mijn hoofd wilde halen.
Wie die mensen geweest zijn, is door mijn ouders nooit achterhaald, of ze ooit een poging hebben ondernomen, of alleen maar blij dat er niet echt iets ergs gebeurd is, ik weet het niet.
Later werd er nog wel een enkele keer geintjes over gemaakt, tegen het hilarische aan.
Er echt een keer over praten was ergens toch een beetje taboe.
Heb nog jaren de illussie bij me gehad dat als je toch eens als kind bij zulke ouders geboren zou worden, wat een geluk had je dan, leuke uitjes, restaurants, terrasjes, altijd schijnt de zon!
Nu vraag ik me vooral af wat voor mensen dit zijn geweest, helemaal te goeder trouw, dat wel, maar je neemt wel gewoon even een kind mee voor een paar uur, om het vervolgens weer terug te brengen, dat dan weer wel, om iemands motto even te gebruiken..
En wat voor een kind was ik dan, op jonge leeftijd moederziel alleen dwalend door een groot museum, grote ogen voor al dat moois, en toch eenzaam, ik had thuis niemand die de interesse deelde, kon mijn enthousiasme niet kwijt, ze gaven me geld en veel plezier dan, en kom ik mensen tegen die die aandacht wél geven ook al is het dan maar voor even.
Naar mate ik ouder word krijg ik steeds meer moeite met het gebeurde.
