Psyche
alle pijlers
De ups en downs tijdens een burnout
maandag 22 februari 2016 om 12:51
Ja dat herken ik wel. Zowel van mezelf tijdens mijn burnout een paar jaar geleden, als van cliënten daarna.
Wat mij hielp, was toch een strak ritme aanhouden qua werk en priveleven. Dan maar niets uit m'n handen krijgen, maar tóch naar kantoor. De afleiding, de regelmaat, die deden het toch voor me.
Maar dat is niet DE manier. Die is echt voor iedereen verschillend. Het gaat over een stukje vertrouwen dat het weer beter wordt (en dat was ik aan het begin van m'n burnout echt kwijt), over 'iets' zien te vinden dat je geen of in ieder geval niet teveel energie kost.
Is je opbouwschema op een fijne manier opgesteld? Hoeveel werk je inmiddels?
Wat mij hielp, was toch een strak ritme aanhouden qua werk en priveleven. Dan maar niets uit m'n handen krijgen, maar tóch naar kantoor. De afleiding, de regelmaat, die deden het toch voor me.
Maar dat is niet DE manier. Die is echt voor iedereen verschillend. Het gaat over een stukje vertrouwen dat het weer beter wordt (en dat was ik aan het begin van m'n burnout echt kwijt), over 'iets' zien te vinden dat je geen of in ieder geval niet teveel energie kost.
Is je opbouwschema op een fijne manier opgesteld? Hoeveel werk je inmiddels?
maandag 22 februari 2016 om 12:52
Herkenbaar. Ik ben herstellende van een BO. Het gaat over en de goede weken komen ook weer, echt! Probeer in de slechte weken jezelf te vertroetelen. Films en series kijken, wat lekkers, dat werk.
Kun je op de dagen dat je werkt in zo'n slechte week ook eerder weg als je het echt niet trekt? Die vrijheid kreeg/nam ik en dat hielp.
Hier gaat het echt al lange tijd goed en dat voelt zo fijn. Het komt goed, echt!
Kun je op de dagen dat je werkt in zo'n slechte week ook eerder weg als je het echt niet trekt? Die vrijheid kreeg/nam ik en dat hielp.
Hier gaat het echt al lange tijd goed en dat voelt zo fijn. Het komt goed, echt!
maandag 22 februari 2016 om 13:06
Ach lieve schat, daar hoef je je toch niet schuldig om te voelen. Dit is JUIST waarom er een opbouwschema is. Die ruimte zit daar in. En die moet je ook echt nemen als dat beter uitkomt. Als jij deze week 5 uur moet werken en volgende week 6 uur, dan is dit het teken dat je volgende week nog even niet verder op moet bouwen, maar even op die 5 (of misschien wel minder, als dat goed ging) moet blijven zitten. Stapje voor stapje. En elke stap eerst echt goed volhouden, vóór je de volgende stap zet.
Maar ik herken dat wel hoor, dat schuldig voelen. Ik voelde me ook zo ongelofelijk kut voor mijn collega's, omdat het zo stervensdruk was altijd. En IK was altijd degene die voor de anderen zorgde... Die even wat druk weg probeerde te halen, die anderen op tijd naar huis stuurde etc.
Mijn opbouwschema is echt -tig keer overhoop gegaan, omdat we het steeds netjes 6 weken vooruit opstelden, maar ik regelmatig een terugslag had. Maar dat is OK. Dat kan, en dat mag.
Dat gevoel om in je eigen somberheid te blijven hangen is afschuwelijk. Ik denk niet dat iemand die dat nog nooit meegemaakt heeft, kan begrijpen hoe het is. Echt dat gevoel dat het nooit meer goed komt... Zelfs nu ik er aan terugdenk, aan dat gevoel, schieten de tranen me in m'n ogen. Ik hoop het echt nooit meer mee te hoeven maken.
Gelukkig had ik vrienden die me er echt doorheen getrokken hebben, en op mijn werk had ik behalve geweldige collega's ook een hele fijne verzuimconsulent die er altijd voor me was en me begreep. Bedrijfsarts en BMW waren ook heel lief trouwens, ondanks dat ik er elke 2 weken als een berg tegenenop zag...
Het komt goed TO. Echt waar. Beetje bij beetje word je minder moe. Minder somber. Minder 'grijs'.
Laat je vriendinnen beloven dat het goed komt. Dat heeft mij echt geholpen. Weer of geen weer, er was er altijd eentje die me uit huis plukte. Om even naar mijn paard te gaan (rijden zat er echt niet in toen, geen energie), voor een kop koffie op een terrasje, voor een boswandeling van desnoods maar tien minuten. Hoe moe, verdrietig, somber of boos ik ook was, ze hebben me continue verteld dat het goed zou komen.
En ze hadden gelijk.
Het heeft me ruim een jaar gekost. Maar het kwam goed.
Maar ik herken dat wel hoor, dat schuldig voelen. Ik voelde me ook zo ongelofelijk kut voor mijn collega's, omdat het zo stervensdruk was altijd. En IK was altijd degene die voor de anderen zorgde... Die even wat druk weg probeerde te halen, die anderen op tijd naar huis stuurde etc.
Mijn opbouwschema is echt -tig keer overhoop gegaan, omdat we het steeds netjes 6 weken vooruit opstelden, maar ik regelmatig een terugslag had. Maar dat is OK. Dat kan, en dat mag.
Dat gevoel om in je eigen somberheid te blijven hangen is afschuwelijk. Ik denk niet dat iemand die dat nog nooit meegemaakt heeft, kan begrijpen hoe het is. Echt dat gevoel dat het nooit meer goed komt... Zelfs nu ik er aan terugdenk, aan dat gevoel, schieten de tranen me in m'n ogen. Ik hoop het echt nooit meer mee te hoeven maken.
Gelukkig had ik vrienden die me er echt doorheen getrokken hebben, en op mijn werk had ik behalve geweldige collega's ook een hele fijne verzuimconsulent die er altijd voor me was en me begreep. Bedrijfsarts en BMW waren ook heel lief trouwens, ondanks dat ik er elke 2 weken als een berg tegenenop zag...
Het komt goed TO. Echt waar. Beetje bij beetje word je minder moe. Minder somber. Minder 'grijs'.
Laat je vriendinnen beloven dat het goed komt. Dat heeft mij echt geholpen. Weer of geen weer, er was er altijd eentje die me uit huis plukte. Om even naar mijn paard te gaan (rijden zat er echt niet in toen, geen energie), voor een kop koffie op een terrasje, voor een boswandeling van desnoods maar tien minuten. Hoe moe, verdrietig, somber of boos ik ook was, ze hebben me continue verteld dat het goed zou komen.
En ze hadden gelijk.
Het heeft me ruim een jaar gekost. Maar het kwam goed.
maandag 22 februari 2016 om 13:06
Wat mij meestal weer voorruit hielp, was toch het accepteren. Van het verzet, zelfverwijt en onvermogen werd ik alleen maar somberder. Zodra ik het accepteerde en besloot aardig te zijn voor mezelf door mezelf niet te veroordelen, ging het vaak alweer wat beter.
In het begin van het herstelproces had ik zo nu en dan een terugval maar ze werden steeds korter en meestal kwam ik er weer beter bovenop met weer wat meer energie en soms leek het wel weer tig stappen terug.
Moest ook vaak dingen afzeggen tot mijn grote frustratie en lag dan net als jij met een kleedje op de bank. Van mezelf mocht ik dat op een gegeven moment 1 dag en erna weer opbouwen met regelmatig naar buiten gaan, positieve dingen opschrijven en dingen doen waar ik wel energie van krijg.
In het begin van het herstelproces had ik zo nu en dan een terugval maar ze werden steeds korter en meestal kwam ik er weer beter bovenop met weer wat meer energie en soms leek het wel weer tig stappen terug.
Moest ook vaak dingen afzeggen tot mijn grote frustratie en lag dan net als jij met een kleedje op de bank. Van mezelf mocht ik dat op een gegeven moment 1 dag en erna weer opbouwen met regelmatig naar buiten gaan, positieve dingen opschrijven en dingen doen waar ik wel energie van krijg.
maandag 22 februari 2016 om 13:08
Ik ben ook sinds 2 weken thuis met overspanningsklachten/burn out. De ene ochtend gaat t redelijk en dan een paar uur later weer helemaal niet. Ik denk dat dit met ups en downs gaat. Zo ook bij jou, al ben je al verder in t proces. Goed naar je lichaam blijven luisteren en goed dat je er vandaag aan toe hebt gegeven. Beter nu op tijd dan dat je weer over je grenzen gaat denk ik!
Mag ik vragen hoelang t bij jullie heeft geduurd voordat jullie weer wat aankonden? Ik hou vriendinnen bijv allemaal op afstand omdat t teveel energie kost allemaal. Hoelang zijn jullie thuis geweest?
Mag ik vragen hoelang t bij jullie heeft geduurd voordat jullie weer wat aankonden? Ik hou vriendinnen bijv allemaal op afstand omdat t teveel energie kost allemaal. Hoelang zijn jullie thuis geweest?
maandag 22 februari 2016 om 13:09
Dit herken ik. Hoe moeilijk het ook te geloven is: de goede momenten gaan langer duren en de slechte steeds korter. Je komt steeds weer sneller terug uit een slecht moment. Eerst duren ze een week, erna drie dagen en daarna soms een dag. Toen dit mij destijds verteld werd vond ik dat ook moelijk te geloven. Maar het gaat echt gebeuren! Hou de moed.
maandag 22 februari 2016 om 13:16
maandag 22 februari 2016 om 13:21
quote:ilja77 schreef op 22 februari 2016 @ 13:08:
Mag ik vragen hoelang t bij jullie heeft geduurd voordat jullie weer wat aankonden? Ik hou vriendinnen bijv allemaal op afstand omdat t teveel energie kost allemaal. Hoelang zijn jullie thuis geweest?
Veel sterkte, luister goed naar je lichaam. Als je het gevoel hebt dat het je teveel energie kost dan even niet. Het gaat beter worden.
Ik was al jaren onderweg om flink overspannen te worden zonder dat ik het doorhad. Van de 1 op de andere dag kon ik zowat niks meer. Paniekaanvallen erbij, heel slecht geheugen (wist echt niet meer wat ik aan het doen was). De eerste maand kan ik me ook niet meer zo goed herinneren. Stapje voor stapje opgekrabbeld. Uiteindelijk drie maanden thuisgezeten en vervolgens heel langzaam opgebouwd. Na nog 7 maanden werkte ik weer volledig maar vond het pittig. Ook schematherapie gevolgd waar ik nog steeds blij mee ben. Mijn geheugen is niet meer wat het was maar de kwaliteit van mijn leven is absoluut toegenomen door anders te gaan denken, minder van mezelf te moeten.
Mag ik vragen hoelang t bij jullie heeft geduurd voordat jullie weer wat aankonden? Ik hou vriendinnen bijv allemaal op afstand omdat t teveel energie kost allemaal. Hoelang zijn jullie thuis geweest?
Veel sterkte, luister goed naar je lichaam. Als je het gevoel hebt dat het je teveel energie kost dan even niet. Het gaat beter worden.
Ik was al jaren onderweg om flink overspannen te worden zonder dat ik het doorhad. Van de 1 op de andere dag kon ik zowat niks meer. Paniekaanvallen erbij, heel slecht geheugen (wist echt niet meer wat ik aan het doen was). De eerste maand kan ik me ook niet meer zo goed herinneren. Stapje voor stapje opgekrabbeld. Uiteindelijk drie maanden thuisgezeten en vervolgens heel langzaam opgebouwd. Na nog 7 maanden werkte ik weer volledig maar vond het pittig. Ook schematherapie gevolgd waar ik nog steeds blij mee ben. Mijn geheugen is niet meer wat het was maar de kwaliteit van mijn leven is absoluut toegenomen door anders te gaan denken, minder van mezelf te moeten.
maandag 22 februari 2016 om 13:27
[quote]Unpocoloco schreef op 22 februari 2016 @ 13:20:
Hoe gaan jullie om met de "ik kan niet meer dan onder een dekentje bankhangen" dagen?[/quote
Dat was in het begin altijd lastig. Veel huilen en frustratie op zo'n moment maar zodra ik ervan was doordrongen dat mijn lichaam en geest even nee zeiden en het accepteerde, kwam in ieder geval de rust terug en ging dat onrustige paniekgevoel weg. Eerst eraan toegeven (wat ik juist zo k.t vond) en vandaaruit weer opnieuw opbouwen. Is er iets wat je graag doet of rustig van wordt?
Hoe gaan jullie om met de "ik kan niet meer dan onder een dekentje bankhangen" dagen?[/quote
Dat was in het begin altijd lastig. Veel huilen en frustratie op zo'n moment maar zodra ik ervan was doordrongen dat mijn lichaam en geest even nee zeiden en het accepteerde, kwam in ieder geval de rust terug en ging dat onrustige paniekgevoel weg. Eerst eraan toegeven (wat ik juist zo k.t vond) en vandaaruit weer opnieuw opbouwen. Is er iets wat je graag doet of rustig van wordt?
maandag 22 februari 2016 om 13:31
maandag 22 februari 2016 om 13:41
Dat is wel fijn dat je het kan bespreken met je vriend en vriendinnen. Dat helpt inderdaad ook. Boeken lezen lukte me de eerste paar maanden niet vanwege concentratie dus meer tijdschriften, kookboeken.
Bij zo'n terugslag was de eerste gedachte 'het komt nooit meer goed'. Die frustraties en gedachten schreef ik op. Ik ging elke dag 5 dingen opschrijven waar ik dankbaar voor was, soms een beetje geforceerd maar het hielp toch een beetje. Kon bij wijze dankbaar zijn van een zelfgemaakt hapje, maakte allemaal niet uit wat ik opschreef.
Bij zo'n terugslag was de eerste gedachte 'het komt nooit meer goed'. Die frustraties en gedachten schreef ik op. Ik ging elke dag 5 dingen opschrijven waar ik dankbaar voor was, soms een beetje geforceerd maar het hielp toch een beetje. Kon bij wijze dankbaar zijn van een zelfgemaakt hapje, maakte allemaal niet uit wat ik opschreef.
maandag 22 februari 2016 om 15:38
quote:ilja77 schreef op 22 februari 2016 @ 13:08:
Mag ik vragen hoelang t bij jullie heeft geduurd voordat jullie weer wat aankonden? Ik hou vriendinnen bijv allemaal op afstand omdat t teveel energie kost allemaal. Hoelang zijn jullie thuis geweest?
De eerste twee maanden heb ik alleen maar geslapen, en daarna twee maanden alleen maar gehuild volgens mij.
Ik ben na een maand of 6 begonnen met reintegreren; naar kantoor, kop koffie drinken, en weer naar huis. Dit met ups en downs opgebouwd naar een uur of 28 per week. Toen waren we ondertussen een jaar verder overigens. En toen kwam er een extern project langs met mooi afgebakende taken, niet binnen m'n eigen organisatie maar bij een opdrachtgever waar ik ook echt niets met onze eigen processen te maken zou krijgen, flexibel in te vullen tussen 32-40 uur, en die kans heb ik gegrepen. Heb meteen vanaf de start 40 uur gewerkt. Was zwaar, maar ik had weer genoeg veerkracht om in m'n avonden en weekeinden bij te tanken.
Ze zeggen wel eens dat je er sterker uitkomt. Ik vind van niet. Je leert jezelf en je grenzen wel beter kennen. Maar ik heb de indruk dat ze toch blijvend eerder bereikt zijn. Zal ook met ouder worden te maken hebben misschien.
Overigens heb ik me na dat project in een reorganisatie af laten kopen, en ben ik gaan doen wat ik leuk vind. Levert qua bankrekening veel minder op, maar kost ook veel minder in energie en frustratie. Ik doe het niet meer, me letterlijk kapot werken voor een baas. Uiteindelijk levert het je maximaal een extra bos rozen op je graf op, en verder helemaal niks.
Mag ik vragen hoelang t bij jullie heeft geduurd voordat jullie weer wat aankonden? Ik hou vriendinnen bijv allemaal op afstand omdat t teveel energie kost allemaal. Hoelang zijn jullie thuis geweest?
De eerste twee maanden heb ik alleen maar geslapen, en daarna twee maanden alleen maar gehuild volgens mij.
Ik ben na een maand of 6 begonnen met reintegreren; naar kantoor, kop koffie drinken, en weer naar huis. Dit met ups en downs opgebouwd naar een uur of 28 per week. Toen waren we ondertussen een jaar verder overigens. En toen kwam er een extern project langs met mooi afgebakende taken, niet binnen m'n eigen organisatie maar bij een opdrachtgever waar ik ook echt niets met onze eigen processen te maken zou krijgen, flexibel in te vullen tussen 32-40 uur, en die kans heb ik gegrepen. Heb meteen vanaf de start 40 uur gewerkt. Was zwaar, maar ik had weer genoeg veerkracht om in m'n avonden en weekeinden bij te tanken.
Ze zeggen wel eens dat je er sterker uitkomt. Ik vind van niet. Je leert jezelf en je grenzen wel beter kennen. Maar ik heb de indruk dat ze toch blijvend eerder bereikt zijn. Zal ook met ouder worden te maken hebben misschien.
Overigens heb ik me na dat project in een reorganisatie af laten kopen, en ben ik gaan doen wat ik leuk vind. Levert qua bankrekening veel minder op, maar kost ook veel minder in energie en frustratie. Ik doe het niet meer, me letterlijk kapot werken voor een baas. Uiteindelijk levert het je maximaal een extra bos rozen op je graf op, en verder helemaal niks.
maandag 22 februari 2016 om 18:23
Ik voel me weer wat beter. Ben even de deur uitgeweest voor een frisse neus en spullen gekocht voor een reis die in binnenkort ga maken.
Ik ging eerder elk weekend uit, een drukke verantwoordelijke baan, doordeweeks afspreken met vriendinnen etc. Dit lukt nu allemaal niet meer en dat is echt even omschakelen. Gelukkig vind ik mijn werk heel leuk en haal ik daar ook wel weer energie uit. Maar de afgelopen paar dagen waren echt even afzien qua energie en down gevoel.
Wat Milena zegt kan ik me wel in vinden.
Ik ging eerder elk weekend uit, een drukke verantwoordelijke baan, doordeweeks afspreken met vriendinnen etc. Dit lukt nu allemaal niet meer en dat is echt even omschakelen. Gelukkig vind ik mijn werk heel leuk en haal ik daar ook wel weer energie uit. Maar de afgelopen paar dagen waren echt even afzien qua energie en down gevoel.
Wat Milena zegt kan ik me wel in vinden.
