Psyche
alle pijlers
Depressie/derealisatie en depersonalisatie
woensdag 7 januari 2015 om 20:21
Hallo,
Ik ben een vrouw van 23 jaar oud en heb om en nabij 5 maanden last van depressieve gedachten en gevoelens en dit wordt versterkt door derealisatie en depersonalisatie. Voor mijn klachten was ik altijd een dame die intens van het leven kon genieten en dan voornamelijk de kleine dingen. Ik genoot vooral van de natuur en dieren. Ik had net mijn premaster afgerond en was gestart met mijn WO master studie. Daarnaast gaf/geef ik lees aan eerstejaars studenten op een HBO-onderwijsinstelling. Ik woon samen met de liefste vriend die je je kunt bedenken, heb leuke familie en vrienden en inspirerende bezigheden. Omdat ik juist altijd zo intens kon genieten, kwamen deze klachten echt als een klap aan. Ik had alles toch wat mijn hartje begeerde?
Mijn klachten begonnen acuut/plotseling op het moment dat ik hoorde dat een vriendin van mij zelfmoord had gepleegd. Ik kreeg het warm, dagenlang trilde mijn hele lichaam, diarree en alles voelde vreemd aan. In die weken daarna heb ik contact gezocht met een ggz- instelling en heb ik diverse kalmerende middelen gekregen. Eerst seroquel en daarna nog haldol en lorazepam in lichte dosis. Deze middelen heb ik zo ongeveer 6 a 8 weken geslikt. Ik ben in de tussen tijd ook opgenomen geweest bij de crisisdienst op vrijwillige basis. Ik was namelijk bang dat ik mezelf iets aan zou doen.
Vanaf het moment dat ik het slechte nieuws van die vriendin had gehoord had ik een obsessie gekregen voor zelfmoord en zingeving. Ik was obsessief bezig met het nut van het leven, waarom we leven, wat voor zin het heeft, maar dan op een hele rationele en vreemde wijze. Alsof ik onder invloed was van wiet en non stop aan het filosoferen was. Zo dacht ik ook obsessief aan zelfmoord; waarom plegen mensen zelfmoord? Waarom zou ik geen zelfmoord plegen? Straks pleeg ik zelfmoord!! Ik zocht heel internet af over de zin van het leven en zelfmoord. Ik was nergens anders meer mee bezig. Ik vond mezelf suïcidaal, maar het was meer dat er sprake was van angst. Ik ben iemand die van nature graag filosofeert en alles graag wil begrijpen. Voor mijn gevoel deed ik dat op dat moment ook, maar dan in extreme mate, ik was doorgeslagen.
Ik stopte op advies van mijn behandelaar met de medicatie en ik kreeg meer mijn eigen gevoelens terug. Ik kon namelijk helemaal niet huilen, voelde me verkrampt en keek emotieloos uit mijn ogen. Ik kon echt nergens meer van genieten, omdat ik alleen maar bezig was met mijn obsessies. Na het stoppen met de medicatie kon ik eindelijk weer huilen en ietsje meer voelen. Ik begon weer langzaamaan te genieten van eten en keek levendiger uit mijn ogen. Ik mocht weer naar huis, dat vond ik nog steeds heel eng. Ik ben in totaal denk ik 3 a 4 weken opgenomen geweest.
Het weer thuis zijn was onwennig, maar ik merkte dat het me goed deed. Ik durfde alleen niet alleen te zijn en ik had het "geluk" dat mijn liefste vriend werkloos was ( nog steeds is). Langzaamaan ging ik weer de dingen doen die ik altijd deed. Paardrijden, salsa dansen, wandelen... Ik was blij dat ik sinds lange tijd weer een beetje een film kon volgen. Op een gegeven moment ging ik zelfs weer hardlopen. Ik ging op tijd naar bed, stond redelijk op tijd weer op, probeerde zo goed mogelijk te eten en elke dag bij iemand langs te gaan en iets " leuks" te doen.
Nu ben ik ongeveer 5 maand verder en ik heb grote stappen gemaakt vind ik zelf. Het gaat wel met vallen en opstaan, 2 stappen vooruit en dan weer 1 achteruit. Ik zit nog steeds in de ziektewet en het plan is om therapie te volgen. Ik moet voor mezelf kiezen of ik een klinische behandeling volg, van zondagavond tot vrijdagmiddag of dagbehandeling, 3 tot 4 dagen in de week van 9 tot 3 uur. Mijn behandelaar adviseert de klinische behandeling, omdat ze mij die zorg en aandacht gunt. Ze zijn bang dat ik anders weer naar huis ga eind van de middag en alles achter me laat. Ze vinden het wel van belang dat ik therapie volg, omdat ik tussen mijn 14e en 18e een belangrijke ontwikkeling in mijn leven heb gemist. Mijn moeder is namelijk op mijn 14e overleden en vervolgens kreeg mijn vader een drankprobleem en heeft me verwaarloosd, waarbij ook psychische mishandeling voorkwam. Ik zelf kies het liefste voor de dagbehandeling, omdat het thuis zijn en het normale leventje me goed doet. Toen ik opgenomen was, vond ik het verschrikkelijk hoe klein mijn leven werd.
Wij gaan eerst nog op vakantie naar Suriname, na de tijd ga ik de beslissing maken. Op dit moment voel ik me wisselend slecht en redelijk. Ik ben nog steeds bang dat ik mezelf iets aan doe, maar het is wel iets meer naar de achtergrond gegleden. Ik kan nu ook series volgen en een beetje genieten van andere dingen. Maar het lijkt net alsof die obsessie is blijven steken. Alsof mijn hersenen een vastgelopen plaat zijn. Ik heb het ook echt ervaren als een kortsluiting in mijn hersenen, zo voelde het, zo plotseling. Het voelt alsof mijn hersenen in de knoop zaten/zitten en dat ze langzaam weer uit de knoop vallen, maar dan heeeeel langzaam. Ik heb nog steeds een heel slecht concentratievermogen. De depersonalisatie en derealisatie zorgt er nog steeds voor dat ik me vervreemd voel van mijn omgeving en van mezelf. Ik vraag me vaak af wie ik nou eigenlijk ben, ik voel weinig "ik", wat ik eerder sterker voelde. Ik heb nu ook een nieuwe "obsessie". Ik denk veel na over taal. Hoe kan het dat we elkaar verstaan met woorden? Ik voel me dan zeg maar vervreemd van taal en snap niet hoe het werkt. Ik ben dan bang dat ik straks niet meer kan communiceren. Ik kan nog alles begrijpen, schrijven, lezen en praten, maar als ik die gedachten heb, dan begrijp ik opeens niets meer. Ik schaam me hier een beetje voor, omdat het vast heel erg gek klinkt. Maar het heeft duidelijk iets met de derealisatie en depersonalisatie te maken.
Nu mijn vraag aan jullie. Herkent iemand zich in mijn verhaal? Heeft iemand lang zelfmoordgedachten gehad terwijl die er niet naar wilde handelen? Hoe verdwijnen die gedachten dan weer? Heeft iemand meegemaakt dat diegene een tijdje taal niet meer zo goed kon begrijpen? Wat is de hersteltijd? Hoe is jullie herstel verlopen? Geleidelijk? Ik lees op internet veel over 6 maanden en als het langer duurt, dat de kans dan kleiner wordt dat het over gaat. Dat maakt me heel erg bang.
Alvast bedankt!
Ik ben een vrouw van 23 jaar oud en heb om en nabij 5 maanden last van depressieve gedachten en gevoelens en dit wordt versterkt door derealisatie en depersonalisatie. Voor mijn klachten was ik altijd een dame die intens van het leven kon genieten en dan voornamelijk de kleine dingen. Ik genoot vooral van de natuur en dieren. Ik had net mijn premaster afgerond en was gestart met mijn WO master studie. Daarnaast gaf/geef ik lees aan eerstejaars studenten op een HBO-onderwijsinstelling. Ik woon samen met de liefste vriend die je je kunt bedenken, heb leuke familie en vrienden en inspirerende bezigheden. Omdat ik juist altijd zo intens kon genieten, kwamen deze klachten echt als een klap aan. Ik had alles toch wat mijn hartje begeerde?
Mijn klachten begonnen acuut/plotseling op het moment dat ik hoorde dat een vriendin van mij zelfmoord had gepleegd. Ik kreeg het warm, dagenlang trilde mijn hele lichaam, diarree en alles voelde vreemd aan. In die weken daarna heb ik contact gezocht met een ggz- instelling en heb ik diverse kalmerende middelen gekregen. Eerst seroquel en daarna nog haldol en lorazepam in lichte dosis. Deze middelen heb ik zo ongeveer 6 a 8 weken geslikt. Ik ben in de tussen tijd ook opgenomen geweest bij de crisisdienst op vrijwillige basis. Ik was namelijk bang dat ik mezelf iets aan zou doen.
Vanaf het moment dat ik het slechte nieuws van die vriendin had gehoord had ik een obsessie gekregen voor zelfmoord en zingeving. Ik was obsessief bezig met het nut van het leven, waarom we leven, wat voor zin het heeft, maar dan op een hele rationele en vreemde wijze. Alsof ik onder invloed was van wiet en non stop aan het filosoferen was. Zo dacht ik ook obsessief aan zelfmoord; waarom plegen mensen zelfmoord? Waarom zou ik geen zelfmoord plegen? Straks pleeg ik zelfmoord!! Ik zocht heel internet af over de zin van het leven en zelfmoord. Ik was nergens anders meer mee bezig. Ik vond mezelf suïcidaal, maar het was meer dat er sprake was van angst. Ik ben iemand die van nature graag filosofeert en alles graag wil begrijpen. Voor mijn gevoel deed ik dat op dat moment ook, maar dan in extreme mate, ik was doorgeslagen.
Ik stopte op advies van mijn behandelaar met de medicatie en ik kreeg meer mijn eigen gevoelens terug. Ik kon namelijk helemaal niet huilen, voelde me verkrampt en keek emotieloos uit mijn ogen. Ik kon echt nergens meer van genieten, omdat ik alleen maar bezig was met mijn obsessies. Na het stoppen met de medicatie kon ik eindelijk weer huilen en ietsje meer voelen. Ik begon weer langzaamaan te genieten van eten en keek levendiger uit mijn ogen. Ik mocht weer naar huis, dat vond ik nog steeds heel eng. Ik ben in totaal denk ik 3 a 4 weken opgenomen geweest.
Het weer thuis zijn was onwennig, maar ik merkte dat het me goed deed. Ik durfde alleen niet alleen te zijn en ik had het "geluk" dat mijn liefste vriend werkloos was ( nog steeds is). Langzaamaan ging ik weer de dingen doen die ik altijd deed. Paardrijden, salsa dansen, wandelen... Ik was blij dat ik sinds lange tijd weer een beetje een film kon volgen. Op een gegeven moment ging ik zelfs weer hardlopen. Ik ging op tijd naar bed, stond redelijk op tijd weer op, probeerde zo goed mogelijk te eten en elke dag bij iemand langs te gaan en iets " leuks" te doen.
Nu ben ik ongeveer 5 maand verder en ik heb grote stappen gemaakt vind ik zelf. Het gaat wel met vallen en opstaan, 2 stappen vooruit en dan weer 1 achteruit. Ik zit nog steeds in de ziektewet en het plan is om therapie te volgen. Ik moet voor mezelf kiezen of ik een klinische behandeling volg, van zondagavond tot vrijdagmiddag of dagbehandeling, 3 tot 4 dagen in de week van 9 tot 3 uur. Mijn behandelaar adviseert de klinische behandeling, omdat ze mij die zorg en aandacht gunt. Ze zijn bang dat ik anders weer naar huis ga eind van de middag en alles achter me laat. Ze vinden het wel van belang dat ik therapie volg, omdat ik tussen mijn 14e en 18e een belangrijke ontwikkeling in mijn leven heb gemist. Mijn moeder is namelijk op mijn 14e overleden en vervolgens kreeg mijn vader een drankprobleem en heeft me verwaarloosd, waarbij ook psychische mishandeling voorkwam. Ik zelf kies het liefste voor de dagbehandeling, omdat het thuis zijn en het normale leventje me goed doet. Toen ik opgenomen was, vond ik het verschrikkelijk hoe klein mijn leven werd.
Wij gaan eerst nog op vakantie naar Suriname, na de tijd ga ik de beslissing maken. Op dit moment voel ik me wisselend slecht en redelijk. Ik ben nog steeds bang dat ik mezelf iets aan doe, maar het is wel iets meer naar de achtergrond gegleden. Ik kan nu ook series volgen en een beetje genieten van andere dingen. Maar het lijkt net alsof die obsessie is blijven steken. Alsof mijn hersenen een vastgelopen plaat zijn. Ik heb het ook echt ervaren als een kortsluiting in mijn hersenen, zo voelde het, zo plotseling. Het voelt alsof mijn hersenen in de knoop zaten/zitten en dat ze langzaam weer uit de knoop vallen, maar dan heeeeel langzaam. Ik heb nog steeds een heel slecht concentratievermogen. De depersonalisatie en derealisatie zorgt er nog steeds voor dat ik me vervreemd voel van mijn omgeving en van mezelf. Ik vraag me vaak af wie ik nou eigenlijk ben, ik voel weinig "ik", wat ik eerder sterker voelde. Ik heb nu ook een nieuwe "obsessie". Ik denk veel na over taal. Hoe kan het dat we elkaar verstaan met woorden? Ik voel me dan zeg maar vervreemd van taal en snap niet hoe het werkt. Ik ben dan bang dat ik straks niet meer kan communiceren. Ik kan nog alles begrijpen, schrijven, lezen en praten, maar als ik die gedachten heb, dan begrijp ik opeens niets meer. Ik schaam me hier een beetje voor, omdat het vast heel erg gek klinkt. Maar het heeft duidelijk iets met de derealisatie en depersonalisatie te maken.
Nu mijn vraag aan jullie. Herkent iemand zich in mijn verhaal? Heeft iemand lang zelfmoordgedachten gehad terwijl die er niet naar wilde handelen? Hoe verdwijnen die gedachten dan weer? Heeft iemand meegemaakt dat diegene een tijdje taal niet meer zo goed kon begrijpen? Wat is de hersteltijd? Hoe is jullie herstel verlopen? Geleidelijk? Ik lees op internet veel over 6 maanden en als het langer duurt, dat de kans dan kleiner wordt dat het over gaat. Dat maakt me heel erg bang.
Alvast bedankt!
maandag 12 januari 2015 om 15:23
dinsdag 13 januari 2015 om 23:25
Wat betreft het kiezen tussen dagbehandeling of de klinische behandeling: heb je iemand om op terug te vallen als je thuiskomt? Als ik het goed begrijp woon je alleen? Er zal in die behandeling waarschijnlijk van alles naar boven komen. Kun je dat aan als je 's avonds alleen thuis bent? Niet goed gelezen! Je woont samen. Denkt jouw vriend dat hij jouw op kan vangen? En wat denk jij?
De obsessie voor zelfmoord herken ik en bij mij was een zelfmoord in mijn omgeving ook de aanleiding. Dit ging om mijn broer en dat maakte dat ik het gevoel kreeg dat ik ook gedoemd was tot zelfmoord. Een groot verschil met jou is wel dat ik al psychische problemen had. Die werden door deze gebeurtenis enorm uitvergroot en leidde bij mij tot opnames, automutilatie en een zelfmoordpoging. Mijn grootste redding is mijn medicatie geweest en is dat nog. Zonder mijn medicijnen ben ik terug bij af.
Nu ben ik jaren verder en speelt het nog maar een beperkte rol in mijn leven. Voor mijn gevoel blijft zelfmoord altijd een optie, maar ik verlang er niet meer naar. Ik heb nog mijn mindere periodes, maar mijn medicijnen houden me redelijk stabiel.
Derealisatie/depersonalisatie ken ik ook, alleen bij mij is het een gevolg van mijn medicijnen. Aangezien ik niet zonder kan zal dit altijd een deel van mijn leven blijven. Vreselijk vind ik het, maar ik heb geen andere keus meer. Hoe je daar dus vanaf komt weet ik niet.
Weet jouw behandelaar alles wat je hier vertelt en wat zegt hij/zij daarover? Heb je een diagnose? Denkt de psych dat je beter kan worden? Natuurlijk mag je op internet alles lezen en hier ervaringen vragen, maar wij kennen jou niet en jouw psych wel.
De obsessie voor zelfmoord herken ik en bij mij was een zelfmoord in mijn omgeving ook de aanleiding. Dit ging om mijn broer en dat maakte dat ik het gevoel kreeg dat ik ook gedoemd was tot zelfmoord. Een groot verschil met jou is wel dat ik al psychische problemen had. Die werden door deze gebeurtenis enorm uitvergroot en leidde bij mij tot opnames, automutilatie en een zelfmoordpoging. Mijn grootste redding is mijn medicatie geweest en is dat nog. Zonder mijn medicijnen ben ik terug bij af.
Nu ben ik jaren verder en speelt het nog maar een beperkte rol in mijn leven. Voor mijn gevoel blijft zelfmoord altijd een optie, maar ik verlang er niet meer naar. Ik heb nog mijn mindere periodes, maar mijn medicijnen houden me redelijk stabiel.
Derealisatie/depersonalisatie ken ik ook, alleen bij mij is het een gevolg van mijn medicijnen. Aangezien ik niet zonder kan zal dit altijd een deel van mijn leven blijven. Vreselijk vind ik het, maar ik heb geen andere keus meer. Hoe je daar dus vanaf komt weet ik niet.
Weet jouw behandelaar alles wat je hier vertelt en wat zegt hij/zij daarover? Heb je een diagnose? Denkt de psych dat je beter kan worden? Natuurlijk mag je op internet alles lezen en hier ervaringen vragen, maar wij kennen jou niet en jouw psych wel.
donderdag 15 januari 2015 om 15:06
Dankjewel, Bloem! Ik denk ook dat hersenen heel flexibel zijn.
Dankje voor je reactie Nachtvlinder. Ik denk dat mijn thuisbasis bij mijn vriend wel stabiel genoeg is. Het is niet dat mijn vriend therapeutisch met mij gaat praten. Hij vraagt wel hoe het was en hoe ik me voel en ik kan altijd bij hem uithuilen en knuffelen. Mag ik vragen welke psychische problemen je al had?
Mijn behandelaar weet alles ja. Hij denkt daarom dat klinische therapie me wel gaat helpen. Ik voel me alleen zo zweverig. Alsof ik aan het zweven ben en nergens meer grip op heb. Voel me heel leeg. Ik hoop dat ik ooit weer de oude word. Ik had ook vaak aan antidepressive gedacht, maar mijn behandelaar zegt dat dat bij mij niet gaat werken.
Dankje voor je reactie Nachtvlinder. Ik denk dat mijn thuisbasis bij mijn vriend wel stabiel genoeg is. Het is niet dat mijn vriend therapeutisch met mij gaat praten. Hij vraagt wel hoe het was en hoe ik me voel en ik kan altijd bij hem uithuilen en knuffelen. Mag ik vragen welke psychische problemen je al had?
Mijn behandelaar weet alles ja. Hij denkt daarom dat klinische therapie me wel gaat helpen. Ik voel me alleen zo zweverig. Alsof ik aan het zweven ben en nergens meer grip op heb. Voel me heel leeg. Ik hoop dat ik ooit weer de oude word. Ik had ook vaak aan antidepressive gedacht, maar mijn behandelaar zegt dat dat bij mij niet gaat werken.
donderdag 15 januari 2015 om 17:06
Hij zegt dat het in mijn persoonlijkheid zit en dat ik daar aan moet werken. AD zorgt er volgens hem alleen maar voor dat ik dan verder van mezelf af kom te staan. En hij is bang dat het mijn derealisatie/depersonalisatie versterkt.
Klinische therapie houdt in dit geval in; van zondagavond tot vrijdagmiddag therapie in een grote groep van 27 die is onderverdeeld in drie groepen van 9. Het is voornamelijk gebaseerd op schematherapie. Je krijgt pmt, drama, beeldend, groepstherapie door klinisch psycholoog. Maar je gaat na de therapie ook samen koken en dingen doen. Je moet alles samen doen.
Klinische therapie houdt in dit geval in; van zondagavond tot vrijdagmiddag therapie in een grote groep van 27 die is onderverdeeld in drie groepen van 9. Het is voornamelijk gebaseerd op schematherapie. Je krijgt pmt, drama, beeldend, groepstherapie door klinisch psycholoog. Maar je gaat na de therapie ook samen koken en dingen doen. Je moet alles samen doen.
vrijdag 11 november 2016 om 12:17
Hai,
Allereerst wil ik zeggen dat ik je zo in je verhaal helemaal boven herken. Ik zou wat meer over mijn ervaringen willen vertellen maar misschien via mail als je daar open voor staat, omdat het best privé is. Ik kan je ook vertellen dat ik het 'niet goed herkennen van taal'' ook bij mij speelt en het eindeloos filosoferen. Och jee, ongelooflijk, zoveel verdiepings vragen heb ik mezelf gesteld, het neemt of nam veel tijd in beslag.. Erg lastig. Maar heb misschien wel wat tips voor je. Mocht je dit bericht lezen, omdat het al een tijd geleden is dat je begon met je bericht te schrijven. Anders hoor ik het graag.
Allereerst wil ik zeggen dat ik je zo in je verhaal helemaal boven herken. Ik zou wat meer over mijn ervaringen willen vertellen maar misschien via mail als je daar open voor staat, omdat het best privé is. Ik kan je ook vertellen dat ik het 'niet goed herkennen van taal'' ook bij mij speelt en het eindeloos filosoferen. Och jee, ongelooflijk, zoveel verdiepings vragen heb ik mezelf gesteld, het neemt of nam veel tijd in beslag.. Erg lastig. Maar heb misschien wel wat tips voor je. Mocht je dit bericht lezen, omdat het al een tijd geleden is dat je begon met je bericht te schrijven. Anders hoor ik het graag.
dinsdag 17 januari 2017 om 17:26
Cdescartes, ik herken net als 19802016 zo veel in je verhaal, het had het mijne kunnen zijn. Je legt precies uit hoe ik mij ook voel. Het is al een tijdje geleden dat je dit topic hebt geopend, dus het kan best zijn dat je dit bericht niet leest. Maar ik zou graag willen weten hoe het nu met je gaat en of je je al wat beter voelt. Ik heb ook een traumatische periode in mijn jeugd gehad en heb ruim 2,5 jaar last van deze klachten en eigenlijk gaat het nog steeds niet veel beter. Die kortsluiting, dat alles opeens anders was herken ik ook. Het gebeurde bij mij ook zo plotseling en ben er in blijven steken. Inmiddels heb ook ik verschillende vormen van therapie gevolgd, maar eigenlijk zonder effect. 19802016 ik ben wel benieuwd naar eventuele tips trouwens!
