Depressietopic - deel 2

@rode kater. Wat naar die problemen met je ouders. Fijn dat je psycholoog helpt. Zo te horen moet je nog zien dar je ouders luisteren. Is er ook iets wat je zelf hhierin kan doen? Of is dat niet mogelijk?

@ibi. Hard aan het werk zeg! Zwaar ja, ik vind therapie ook echt loodzwaar. Heftig die nachtmerries.
Heel veel sterkte!

Hier gaat het wel goed, maar ik had vandaag een zware dag.

Mijn psychiater zei ons gesprek van morgen af (ze was het vergeten in haar agenda te zetten).
En ineens kon ik mijn planning niet overzien ook met mijn woonbegeleider. In elk geval raakte ik in paniek.

Toen ging ik wandelen naar mijn vriendin en ik verdwaalde en mijn mobiel was uitgevallen.
Ook had ik de hele dag enorme hoofdpijn.

Allemaal chaotisch dus. Ben nu wel weer rustig maar heb wel even orde nodig morgen.

Ik heb vaak dat ik niet tegen verandering van plannen kan. En verdwalen doe ik ook extreem vaak en extreem.

Maar oké. Morgen beter.

@chocoladeballetje wat rot zn dag hoop dat je een beetje heb kunnen slapen.


Hier gaat het van kwaad tot erger. Mijj ouders accepteren niet dat ik rust nodig heb en zijn nu van mening dat ik iedereen bespeel en dat ik niet meer zelfstandig beslissingen kan nemen. Ze willen mij nu onder hun bewind laten plaatsen zodat zij totale controle krijgen over mij met name het financieel gedeelte en ze willen kunnen bepalen wie mijn therapeuten worden. Want de huidige zou slecht voor mij zijn.
Ze sporen echt niet
Financieel geen enkele schuld en heb gewoon het overzicht en op het werk gaat het ook goed.

@kater. Heftig zeg. Klinkt heel extreem. Nou sterkte ermee. En misschien ze gewoon even blokkeren in je telefoon ofzo. Dat je hun berichten niet ziet binnenkomen.

@kater, wat heftig zeg wat er nu speelt, van mij ook veel sterkte met deze situatie!

@choco, beetje Murphy's law gisteren? Ik begrijp het wel dat je overstuur kan raken van die last minute veranderingen, herken het

Ik voel me de laatste dagen heel leeg.. Er gaan ook gedachten door mn hoofd dat ik twijfel over therapie, niet zozeer of ik het wil, maar of ik het verdien.
Het zou 1,5 jaar duren en dan zou het veel beter moeten gaan, maar dat voelt voor mij zo snel... En heb het gevoel alsof ik hier niet uit wíl komen, want wat heb ik dan, wie ben ik dan?

Ik weet even niet zo goed hoe ik het moet omschrijven.

_pompoensoepje schreef: ↑

11-03-2021 11:33

Ik voel me de laatste dagen heel leeg.. Er gaan ook gedachten door mn hoofd dat ik twijfel over therapie, niet zozeer of ik het wil, maar of ik het verdien.
Het zou 1,5 jaar duren en dan zou het veel beter moeten gaan, maar dat voelt voor mij zo snel... En heb het gevoel alsof ik hier niet uit wíl komen, want wat heb ik dan, wie ben ik dan?

Ik weet even niet zo goed hoe ik het moet omschrijven.

Kun je dat bespreken met je behandelaar? Deze gedachten komen meer voor. Met de hulp van je behandelaar zou je daar langzaam achter kunnen komen.
Ik weet ook niet goed wie ik ben en wat ik dan heb als ik ooit beter zou worden. Maar dat is iets waar we in therapie langzaam naar toe werken.

Choco, heel vervelend als het onverwachts anders loopt dan gepland. Ik kan daar ook niet zo goed mee omgaan. Het verdwalen dat heb je eerder gehad, komt het nu weer omdat je veel onrust hebt? Want zoals ik begrijp heb je aardig wat wisselende dagen wat je emoties betreft. Het moment dat je bij de pschychiater moest zijn, maak daar vandaag een persoonlijk "Choco uurtje" van .

Kater, wat heftig zeg. Hoop dat je hierin de juiste juridische hulp krijgt. Sterkte.

Pompoen en Elfje, het is ook beangstigend omdat jarenlang bepaalde gedachten, handelingen etc zo in je systeem zitten. En de veiligheid van behandelaars om je heen. Super Pompoen dat je zo een mooie kans krijgt.

Met mij gaat het weer goed, het was vorige week weer erg confronterend hoe ik reageerde op mijn arbeidsdeskundige. Ik heb het ook later uitgesproken met haar wat het met mij doe als afspraken niet lopen volgens planning. Wel huilend en vol emoties maar het is gezegd.

Een fijne en goede dag voor iedereen.

@elfje en vlinder, ik heb helaas nog geen individuele gesprekken (verwacht dat dat wel deze maand gaat starten) en mijn groepstherapie begint over een paar weken officieel (zit nu in een soort introductie), dus ik kan het nog niet echt delen denk ik, maar dat ga ik zeker doen wanneer het kan.

Dat is het denk ik inderdaad, dat ik zo vast zit in die manier van denken en handelen dat het ook een soort van 'veilig' voelt, ookal doet het me geen goed en loopt ik tegen allerlei problemen aan.
Ik twijfel ook vaak of iets 'van mij' is, of dat het de PS is.. En als het dat laatste is, hoe zou ik dan zijn zonder?

Voelt als een soort identiteitscrisis dit.

Pompoen, als ik voor mezelf spreek, bepaalde dingen kan ik soms beter sturen en sommige dingen horen bij mij. Had ooit geschreven dat de afgelopen maanden het woord acceptatie een grote rol speelt in mijn leven. Is ook een moeilijk proces waar ik nog inzit. Maar ik begrijp je woorden, probeer het stap voor stap te ervaren wat de therapie met je doe.

hoi hoi'
heel lang niks geschreven en gaat nog steeds niet goed
dat in me hoofd blijven zitten blijft maar de hele dag tijdens afleiding ook
ik doe van alles hou me bezig maar blijf ook maar huilen
soms de hele dag . omdat ik bang ben en steeds weer de zelfde vragen door me hoofd gaan
hoe kom ik eruit wat moet ik doen om me beter te voelen enz allemaal over deze periode
je weet dat die vragen en gedachten niet helpen maar ze zijn er en beletten me soms iets te doen
heb veel wanhoop want acceptatie wil me ook niet lukken
er komt een opname aan .ben er erg bang voor maar ik kom niet verder en de thuis leden
leden leiden er ook zo onder .moet t ook voor hun doen .en hoop dat ik weer me oude ik terug vind
t bezige vrolijke ei ....ik weet nu gewoon niet meer wat ik eraan moet doen
accepteren is t tover woord maar heb t gevoel dat ik alles kwijt ben .en alleen maar
gestrest ben en soms niet weet waar ik t zoeken moeten .. steeds zeg ik je moet t toch zelf doen
probeer t maar blijf er tegen vechten alles lijkt weg me hele intresse een heel eigen wereldtje
waar ik nu in zit dat enkel nog ja off nee zegt dat ben ik niet .... ik wil terug
hoop dat goede hulp me veen beetje de richting aan kan wijzen .medicijnen al 3x slaan niet aan
zo jammer allemaal want was enkel eerst gewoon overspannen .
heb geen reden voor een depressie ja dat t allemaal zo lang duurt en t maar niet lukt
er niet mee bezig te blijven.
wilde t ff van me afschrijven sorry ..... wat ben ik aan t overleven . en is t verdomd zwaar
zo je eigen kwijt zijn ... hoop met lukkie wat beter gaat lees veel mee en zie jullie ook vechten
maar ik vecht op de verkeerde manier ..
liefs allemaal

Ik ben even flink opgefokt. Ik weet niet eens goed waarom, ja dat alles anders loopt.

Ik loop een beetje tegen de muren op van opgefoktheid.
Ik heb net oxazepam genomen want het loopt een beetje de spuigaten uit.

Gelukkig komt morgen mijn woonbegeleider. Dat is geen overbodige luxe op dit moment.

Het liefst gooide ik met al mijn spullen maar ik kan me nog wel inhouden.

Choco, niet met dingen gaan gooien daar krijg je achteraf spijt van. Heb je geen boksbal ofzo?

Goldster, wat vervelend dat er nog niets is veranderd in je situatie.

Hoi allemaal,
Ik ben nieuw in dit topic en heb al wat afgelezen, maar wil ook proberen mee te schrijven, voor zover mij dat lukt. Graag niet quoten, wil een deel later weghalen vanwege herkenbaarheid.
Ik heb eigenlijk al jaren dat ik niet helemaal lekker in mijn vel zit. Ben als vluchteling hierheen gekomen en ben oudste van het gezin, en een meisje. Dat is in onze cultuur als alle verantwoordelijkheid op je nemen. Ik ben ook niet anders gewend. Ik heb heel wat meegemaakt als kind, puber jongvolwassene etc. Ik ben nu 27. Ook veel vanwege botsingen cultuur, opgroeien in de Westerse wereld. De ''westerse'' leefstijl trok mij altijd aan, maar was zeker allemaal niet in lijn met wat ik thuis te horen kreeg. Ik werd ook zeker niet opgesloten, maar toch. Ik was / ben niet rebels, dus heb me vaak (met tegenzin) bij situaties neergelegd. Ik heb een moeder die emoties nooit deelde, werd gezien als ''zwak''. Misschien voor haar een soort beschermingsmechanisme, omdat zij wel sterk moest zijn voor ons, zij heeft letterlijk moeten overleven. Maar goed, dit heb ik meegekregen. Hierdoor heb ik me bij elke lastige situatie neergelegd. Gewoon doorgaan en sterk blijven. Niemand zag me ook ooit huilen, dat wilde ik niet bij anderen. Vond het niet sterk overkomen, en door dit mezelf aan te leren, blokkeerde het stukje emotie ook bij mij. Had altijd wel een muur om me heen. Maar goed, had er eigenlijk niet veel last van. Zo'n vier jaar geleden ging ik uit huis (met de nodige drama). Kon nu veel meer doen en leven zoals ik wil, maar ergens nog wel een dubbel leven. Ik ging opeens daten, ik werd intiem, allemaal ''verboden'' dingen. Maar attached raken, dat was voor mij nog lastig. Tot ik iemand vond die mij heel leuk vond en ik hier in mee ging (heb ik wat aparte topics over). Ik kwam mezelf als persoon heel erg tegen in de relatie, en het beviel me niet. Ik had de relatie uitgemaakt, dat voelde als ''last'' van mijn schouders. Maar heb niet heel hard aan mezelf gewerkt, dacht dat dit zichzelf (weer) oploste. Tot ik weer in een relatie met hem terecht kwam, en daar tussen eigenlijk veel onzekerheid heb gehad. Omdat ik met veel andere persoonlijke dingen zat, zoals een scheiding van mijn ouders, had ik weer een vlucht nodig. En dat was hij in zekere zin wel, hij was op dat moment mijn rust, mijn nieuwe focus. Deze relatie is op een hele nare manier uitgegaan (mijn laatste topic). Waardoor ik mezelf weer helemaal kwijt ben geraakt. Verschil met alle keren ervoor, ik kan nergens heen vluchten. Ik loop heel erg tegen mezelf aan, ik kom niet voor uit. Ik heb wel vaker depressieve klachten gehad, maar wilde er niet wat mee doen. Komt wel vanzelf goed. Nu toch maar echt hulp gezocht, en ja: depressie en angststoornis. Kwam even binnen, maar had niet anders verwacht.
Ik voel me ook vaak somber, ik link het vaak aan de break up en alles wat daarmee gepaard ging. Vooral omdat het zo recent is. En verraad en bedrog zat nog niet in mijn rijtje met trauma's. Maar het ligt natuurlijk veel dieper.
Wat ik wel weet, is dat ik mezelf mis. Dat als iemand aan mij vraagt of ik gelukkig ben en tevreden, ik ja kan zeggen. De laatste keer dat ik dit kon was volgens mij jaren geleden, misschien zelfs toen ik kind was? Ik vind het eng om dit aan te gaan. Maar ik wil niet meer met dit gevoel leven. Ik merk al dat ik nu veel beter over mijn emoties kan praten met mensen, ik durf ze sneller te delen. Dat vind ik al fijn. Maar er nog goed mee omgaan, dat lukt niet.

Mijn vorige relatie heeft trouwens vooral een inbreuk gemaakt op mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde. Die had ik al niet heel erg, maar die is nu nog minder. Ik zie mezelf ook als moeilijk persoon, dat hoorde ik ook weleens. Dus vond het ook een fijn idee dat ik iemand gevonden heb die dat niet vond en wel met mij wilde / kon samen zijn. Nu dat toch niet zo blijkt, denk ik al heel snel dat het met mijn ''issues'' te maken heeft. Die ook wel vaak naar boven kwamen tijdens de relatie. Ik vind het ook bijzonder als ik lees dat mensen hier een depressie hebben, maar gesteund worden in het gezin. Dat lijkt me ook fijn, hoe moeilijk het ook voor het gezin en de persoon zelf is. Maar ik had / heb altijd het idee dat niemand met je wil zijn wanneer je hiermee kampt.

@Muis: Wat moet dat een lastige jeugd/tienerjaren voor je zijn geweest, heel eenzaam ook lijkt me .

Wel goed dat je hulp hebt gezocht deze keer! Ik hoop dat je een goede psycholoog krijgt die je ook kan gaan helpen met je problemen. Is je therapie al begonnen? Het is iig al fijn dat je nu beter over je gevoelens kan praten. Met kleine stapjes zal je vast ook beter kunnen leren om gaan met gevoelens, maar dat heeft ook tijd nodig.

Verdrietig om te lezen dat je het idee hebt dat niemand met je wil zijn als je depressie en angstklachten wil zijn. Heb je niemand uit je familie die je (een beetje) kan steunen hierin? Of vriendinnen waar je je verhaal bij kwijt kan?

@Kater: Wat een heftige situatie zeg. Hoe gaat het nu met je?

Lieve reactie, dankjewel. Mijn therapie is net begonnen, dus we gaan nu pas echt van start. Maar een (voorlopige) diagnose heb ik wel al. Bij mijn familie een persoon, maar bij mijn vriendinnen wel gelukkig. Maar soms ben ik bang dat ik er juist teveel over praat, dat ze moe van mij worden. Ik probeer dan wel vaak blij te doen, en dat lukt ook wel, maar merk al snel dat ik het niet lang kan volhouden. Dan hoor ik weleens, je ziet er echt een stuk beter uit! En dan vind ik het best moeilijk om daarna toe te geven dat het maar tijdelijk is / was. Maar ik probeer het. Het is alleen vermoeiend om zoveel emoties te uiten als je dat eerder niet hebt gedaan. Soms voelt het een beetje als verraad naar vriendinnen toe, dat ik niet eerlijk heb gezegd dat het al heel lang niet goed gaat.

Ik weet niet of dat echt zo is dat niemand een relatie met mij wil. Maar ik snap wel dat het lastig is voor een ander om met iemand te zijn die zich vaak niet goed voelt, op een niet gezonde manier uit, maar niet / moeilijk wil vertellen waar het door komt. Mede ook omdat ik een paar keer heb meegemaakt dat ik niet de reactie kreeg die ik verwachtte en dat is een reactie zoals de jouwe, maar juist een hele droge reactie. Dat schrikte me af om er vaker wat over te zeggen, ik voelde me vaak onbegrepen en ging mij juist afsluiten. Maar goed, als je jezelf geen leuk persoon vindt, is dat natuurlijk ook moeilijk voor een ander persoon.

Muis, welkom in dit topic. De belangrijkste stap is gezet dat je om professionele hulp hebt gevraagd. Het beginnen met therapie roept vaak nog meer vragen op dat hoort bij het proces.

Een relatie is keihard werken, prioriteit zet jezelf en de therapie voor nu op nr 1. Sterkte

Hoe gaat het voor de rest met iedereen?

@Muis: Misschien moet je dit ook gewoon eens bespreken met je vriendinnen? Dan weet je ook hoe zij erin staan en ik vind persoonlijk, een goede vriendin heeft er begrip voor als je het er regelmatig over hebt. Vooral als je je verhaal bij niemand anders kwijt kan. En ja, vrolijk doen als je dat niet bent kost bakken met energie en is moeilijk om vol te houden. Maar je hoeft ook niet altijd de 'blije muis' te zijn. Het is niet erg dat een ander ziet dat je niet goed in je vel zit, je wil het uiteraard liever niet. Alleen is het gewoon momenteel niet anders.

En niet iedereen reageert even goed op iemand met psychische problemen. Soms is het gewoon ook heel lastig om een reactie te geven of ze weten niet precies wat een depressie inhoudt. Want iedereen voelt zich toch wel eens rot? Ga leuke dingen doen is al gauw wat je te horen kan krijgen. En natuurlijk zijn er wel mensen die het snappen, maar je moet er niet vanuit gaan dat iedereen dat doet/kan/wil.

Ik denk dat het een relatie met problemen niet onmogelijk is. Zelf heb ik jaren een relatie gehad, waarbij ik ook zware depressies had en dat is altijd goed gegaan. Scheelde wel dat wij lange afstandsrelatie hadden. Nu ben ik weliswaar depressie vrij, maar de psychische problemen zullen altijd wel enige invloed blijven hebben. Nu ben ik aan het daten en hij weet ervan. Ik heb niet alles tot in detail vertelt, dat komt wel een keer. Maar de hoofdlijnen weet hij wel en schijnbaar is het geen probleem.
Alleen ja tuurlijk is een relatie zonder problemen makkelijker, maar is heel het leven niet makkelijker zonder problemen?

@Vlinder, dankjewel! Ik probeer de therapie inderdaad op nr.1 te zetten. Al vind ik het soms nog lastig. Vooral omdat ik weet dat ik een lange weg te gaan heb, maar het is het vast waard. Soms zelfs een beetje spijt dat ik niet eerder ben begonnen, waren dingen in mijn leven dan anders / beter gelopen?

@Shiver nee klopt, niet iedereen begrijpt het. Inclusief ik zelf vroeger. En ik vind het soms lastig om het nu aan anderen uit te leggen. Gelukkig begrijpen de mensen dichtbij me het wel. Mijn moeder durf ik het nog niet te vertellen.

Wat fijn dat het zo is in jouw relatie(s)! Maar niet vanzelfsprekend inderdaad. Goed om te horen dat je depressievrij bent.
Ik denk dat ik dit denk omdat hij voor iemand gekozen heeft die ‘makkelijker’ is. Geen bagage, geen issues etc. Hij heeft het zelf ook altijd redelijk makkelijk gehad (zegt hij zelf) en snel tevreden. Dan is iemand als ik wel de ‘chaos’ in de relatie. En dat is pijnlijk, dat hij kiest voor het makkelijke. Dat voelde meteen alsof ik minder waard ben om voor te vechten. Maar goed, dat ligt meer aan mij dat ik dat denk, want dus niet veel zelfvertrouwen om te denken: jammer dan, ik weet dat ik leuk ben.
Maar, ik kom er wel. Daar ga ik vanuit. Voor nu is het gewoon alsof veel uit elkaar is gevallen en ik alles bij elkaar aan het lijmen ben.

Muis, ik bedoel eigenlijk een nieuwe relatie kost ook energie terwijl je nog je laatste aan het verwerken bent. En zoals ik lees heeft dat ook veel bij je losgemaakt. Dat bedoel ik met voor nu jezelf op 1 zetten. Misschien schrijf ik dit wat onhandig op maar je begrijpt vast wat ik bedoel. Ik heb al jaren een partner en gelukkig wandelen we hand in hand door het leven vaak heel dicht tegen elkaar aan maar heel soms iets van elkaar af. Maar dat is ook goed, om even individueel op adem te komen.

Ik snap je! Inderdaad, ik moet mijzelf even op 1 zetten. Iemand vroeg mij ook een keer met wie ik de moeilijkste relatie in mijn leven had, ik wist het even niet meteen. Maar ik denk dat het antwoord daarop eigenlijk mezelf is. Die moet ik even aanpakken, voeden en weer beter maken.Daar ben ik me bewust van, maar af en toe wil een deel van mij niet meewerken. Lief zijn voor mezelf, en mezelf niet constant zwak vinden.
Tijd alleen en individueel op adem komen om daarna weer samen te zijn, klinkt heel logisch en begrijpelijk.

Oké het gaat niet zo goed.

Ik had ruzie met mijn beste vriendin en ik was echt hysterisch geworden met gillen en al.
We hadden het wel goed gemaakt.

Ik ben helemaal ontregeld ben mezelf kwijt.
Ws reageerde ik al zo heftig omdat ik het al niet meer trok.
Ik weet het niet zo goed meer.

Chocoladeballetje

Hoe gaat het nu met je Choco