Depressietopic - deel 2

@noia. Wat klinkt dat eenzaam, wat ontzettend vervelend voor je.
Depressie kan dat zo zijn. Want het te diep om voor iemand zomaar te begrijpen.
Sterkte, ik hoop dat je snel in iets beter vaarwater terecht komt (en daarna in veel beter)

@vlinder. Klopt ja dat dit mijn trigger is. En het klopt ook dat een goed schema hierin heel erg belangrijk in is. Ik heb hier al een heel goed systeem voor. Maar het sluipt er toch nog in.
Ik vind het moeilijk waar de balans ligt. Ben druk bezig om dat uit te vinden.

Morgen komt mijn woonbegeleider en met haar wil ik het er inderdaad weer over gaan hebben. Omdat hier veel te halen valt.

Het is nu voor mij rustig genoeg om hier aan te werken.

@pompoen. Echt super grappig! Dat dingen tegelijk doen herken ik echt letterlijk.
Nu telefoon en tv.
En ook op de fiets voor therapie precies.

Ik kijk ook tv tot ik in slaap val. Want anders word ik te druk in mijn hoofd en kan niet slapen.

Doe jij hier nog wat tegen? Of enig idee waarom je dat doet?

Op mijn schouder tikken vind ik ook vreselijk.
Geluiden heb ik geen last van.

Ik reageer maar even kort op jullie excuus.
Zag wel jullie ervaringen staan over prikkels als je op de fiets zit en al moe ergens aan kan komen.
Ik heb dat echt tegenovergesteld. Als ik met de auto kom (man rijd) dan kom ik vaak overprikkeld aan. Fietsen geeft me vrijheid om te doen en denken wat ikzelf wil. Natuurlijk moet je op de weg letten maar dat is een soort tweede natuur. Ik hou van fietsen, wel elektrisch anders red ik het niet met mijn longen. Maar eerlijk is eerlijk ik rij dan ook met gemak 50-80 km op een dag.
Mijn fiets is nu 3 jaar oud en helaas vandaag een nieuwe accu besteld. Vrij kort meegedaan maar ja wel al 11.000 km erop gefietst en dus veel oplaadmomenten. Zodra het weer het maar een beetje toelaat fiets ik.

Ik ben bezig met mijn DGT behandeling en dat rakelt veel op. Heb weer extreme nachtmerries, angst voor de nachten, erg vroeg eruit, slapen uitstellen enz. Ik heb nu 2 gesprekken 1 op 1 gehad met mijn behandelaar over traumatherapie. Het is zoeken omdat ik nogal langdurige typerende trauma’s heb. Maar over een paar weken gaan we iig starten met traumaverwerking over mijn suïcide poging eind vorig jaar omdat ik daar veel flashbacks van heb en wellicht die nachtmerries.
De therapie die ik volg is voor mensen met borderline en eigenlijk heeft iedere instelling hier bij mij een andere mening over. In mijn dossier staat dat ik het heb. Ik herken mijzelf hierin slechts deels maar goed als ik dan een goede behandeling krijg dan maakt dat etiket mij niet veel uit.
Vandaag had ik tweede individuele gesprek dus toen mijn behandelaar even stil viel en zei: IBI jij hebt helemaal geen borderline toch. Het was meer een constatering dan een vraag. Ik ben ook even stil en zeg dan: “nee om eerlijk te zijn herken ik er niet veel in maar ja is deel van het probleem van mensen bij borderline vaak ook niet dat ze juist niet inzien wat hun gedrag is” Toen zei hij dat ik echt meer mijn gevoel moet leren herkennen en serieus nemen.
Hij gaf aan dat hij eerder denkt dat ik dwang/neurotische persoonlijkheidsstoornis heb (cluster c) en ook dat ik jarenlang, eigenlijk van kind af aan, zoveel stress heb gehad en dingen moest doen die totaal niet passend waren bij mijn leeftijd dat ik een burn out heb gekregen. Daar ben ik nog niet van hersteld wat ook maakt dat mijn stressregulatie nog altijd van slag is. Iets wat eindelijk zou verklaren waarom ik heel erg van streek raak als ik een afspraak heb, moet presteren of als mensen op mij rekenen ook als het om iets leuks gaat.
Hij zei ook dat kenmerkend voor mensen met borderline is dat zij moeite hebben om eigen verantwoording te nemen iets wat ik in de therapiegroep ook heb bemerkt en wat mij vaak tegen staat.
Hij zegt jij bent precies omgekeerd. Jij maakt en voelt alles als jouw verantwoording ook wanneer dit totaal niet het geval is. Ik heb ook regels voor mijzelf waar ik me aan moet houden. Toen vroeg hij al: maar ben je dan losgeslagen als jij die niet volgt? Is het hebben van al die regels niet juist je probleem en niet het niet opvolgen van die regels. Misschien ja misschien is het beter om afscheid te nemen van bepaalde regels. Moeilijk beangstigd me wel.
Goed de behandeling kan nog steeds passend zijn alleen moeten zowel de therapeuten als ik een andere invalshoek hebben omdat ik “buiten regulier” ben.
En hoewel “ het etiketje” me niet zoveel uit leek te maken ben ik opgelucht. Opgelucht omdat ik nu veel meer achter het proces sta en ik hopelijk mezelf minder vervloek als ik alweer iets niet herken in de behandeling. Ja ik ga veel hebben aan deze therapie maar ja het is meer zoeken om er datgeen uit te halen wat wel en niet helpend is voor mij. Ik durf nu vaak ook niet te benoemen dat ik niet herken omdat ik het gevoel had dat ze dan dachten dat ik in een soort koppigheid vast zit of geen inzicht heb over mijzelf. Maar dat is het dus niet er worden gewoon veel dingen besproken die gewoonweg voor mij niet van toepassing zijn. Prima dan kan ik nu hopelijk ook meer dingen gaan loslaten en me juist verdiepen in hetgeen wat ik wel herken wat overigens nog genoeg is hoor.

Begrijp me niet verkeerd hoor niet iedereen met borderline is hetzelfde en dit is natuurlijk wat algemeen gesteld en niemand herkend zich er 100% in en heeft alle kenmerken dat weet ik. Maar het is best lastig als je ergens voor wordt behandeld en je je er gewoonweg niet in kan vinden. En ergens wist ik heus wel dat die diagnose gewoon niet klopt.
Ik ga wel vragen of die ook gewoon weg kan uit mijn dossier omdat ik bv bij opnames weet dat ze mensen met borderline vaak op een andere manier benaderen die dus bij mij niet passend is.
Wat depressie betreft ben ik wel weer echt aan het opkrabbelen. Het lukt me om meer in huis te doen, heb minder ernstige suïcidale klachten en lijk iets minder somber te zijn. Op de fiets knap ik echt op en het lukt me ook vaker om gewoon op de fiets te stappen zonder echt doel. Hoewel ik wel beschilderde stenen zoek en neerleg maar daarvoor maakt het niet uit waar je fiets die kun je overal tegenkomen.
De avondklok kan ik iets beter hebben nu die pas om 22.00 in gaat hoewel ik het lastig blijf vinden. Ik ben sowieso wel een avondmens en met dit of iets beter weer stappen we normaal vaak rond een uur of 22.00 juist pas op de fiets om pas rond 00.30 thuis te komen. Lekker moe het bed in dat mis ik wel.

Zo nu medicijnen nemen en op naar bed. Morgen weer naar de zorgboerderij en heb nog een gesprek met mijn ambulant begeleidster. En hoewel ik het liefst nog lekker met een mok koffie op de bank duik om een filmpje aan te zetten weet ik dat het beter is om dat nu niet te doen. Jaja zelfzorg is soms juist datgene doen wat tegen je gevoel in gaat en daar balans in vinden. Poeh lastig!

Ibi, krijg je nu emotie regulatie therapie, het begrijpen van stemmingen, impulsen etc?

Wel fijn dat je zo geniet van het fietsen, sinds vorig jaar heb ik ook een electrische fiets en merk dat ik sindsdien eerder de fiets pak om wat km te maken. Niet zoveel als jou maar wel om wat verder uit mijn leefomgeving te komen. Een andere uitzicht, de wind op mijn gezicht te voelen en soms wat vaart te maken. Hopelijk kan je gauw weer wat kilometers maken en mooie stenen vinden. Sterkte!

Ik heb om 13.00 uur een telefonisch gesprek met mijn behandelaar. Ik heb het nodig maar enigszins zie ik er tegenop omdat ik het gevoel heb dat ik de laatste paar gesprekken in herhaling val. En heb dan ook het gevoel waarom ik niks leuks kan vertellen ofzo, omdat ik dan denk dat ik haar tekort doe.

Vlin02der schreef: ↑

15-04-2021 12:30

Ibi, krijg je nu emotie regulatie therapie, het begrijpen van stemmingen, impulsen etc?

Ja klopt! Het lastige zit er alleen in dat ik helemaal geen impulsieve dingen doe. Haha ik ben eerder saai voorspelbaar en daar hou ik ook van.
Wel heb ik extreem veel moeite met stress omdat werkelijk alles ook stress oproept. Daar gaan we nu ook mee aan de slag.

Fijn dat jij nu ook wat meer fietst. Hoe is het gesprek gegaan? Hopelijk heb je er wel wat aan gehad.

@ibi, hier dezelfde diagnose. Daadwerkelijke therapie is echt net begonnen en ik herken wel heel veel van mezelf in de kenmerken, maar ook zeker bepaalde dingen niet (zoals het impulsieve, manipulatieve). Heb daarom ook flinke moeite met het stigma; ik durf het mijn ouders namelijk al niet te vertellen om die reden, vooral omdat zij er regelmatig grapjes over maken en mijn moeder zei, toen ik mijn vermoeden uitsprak, 'Neee, zo ben jij helemaal niet, jij bent niet zoals *insert willekeurige kennis met vermeende borderline*'.

Ik snap zeker dat je ermee worstelt omdat je je er juist niet in herkent, zeker omdat je al een tijdje bezig bent. Wie weet kom ik er uiteindelijk ook wel achter dat het toch iets anders is, maar ik zit nu nog zo in het begin van dit alles dat ik het een beetje op me af wil laten komen.

Wat fijn trouwens dat je zo kunt genieten van het fietsen! Lijkt me heerlijk, misschien dat ik het ooit nog ga waarderen, fietsen en wandelen, haha


@choco, nee ik moet zeggen dat ik me er de laatste tijd pas bewust van aan het worden ben, omdat ik echt probeer te verklaren waarom ik me vaak zo onrustig en moe voel.
Dat te druk in je hoofd zijn voor het slapen merk ik de laatste weken bijvoorbeeld ook, ik word soms ook wakker en dan bedenk ik ineens van alles wat ik moet doen (of reflecteer ik ineens alles van die vorige dag, week, maand of een willekeurig moment). Ik droom dan ook dat ik al bezig ben met wat ik moet doen, dus ik slaap daardoor best onrustig.
Weet nog niet wat ik daaraan zou kunnen doen eigenlijk..

Ik had een goed gesprek, de eerste minuten zat ik wel hoog in mijn emoties, door de stress. Maar dat heb ik uitgesproken, dat heb ik wel geleerd om het uit te spreken.

@ibi. Bij mij was ook borderline gesteld maar is inmiddels uit mijn dossier. Mijn psychiater herkende mij er niet in en ik eigenlijk ook niet.

Ingewikkeld dat diagnose gedoe.

Bij mij is persoonlijkheidsstoornis helemaal niet meer gesteld nu. Maar ik geloof dat een andere psychiater dat zo weer anders kan zien.

Wel goed om te proberen het goed in je dossier te hebben.

Klinkt wel alsof je goed bezig bent met therapie! Knap van je hoor. Dat is echt heel zwaar! Ik kan dat bijvoorbeeld echt niet. Veel succes en sterkte daarmee.

Ik zit een beetje in tweestrijd..
Denk dat ik kan zeggen dat ik een 'moeilijke jeugd' heb gehad (zo'n hekel aan die uitspraak) maar mede door mijn ouders. In therapie toch wel achter gekomen dat het een onveilige situatie was, onveilige hechting ook zeg maar..
Maar ik kom er dus (nu ik op mezelf woon) nog wel graag en dan is het ook gewoon goed en gezellig.. Alleen, klopt dat wel?
Moet ik niet ontzettend boos zijn om hoe ze bepaalde dingen hebben aangepakt?
Ik wil helemaal niet boos zijn, maar kwam er ook achter dat ik mijn gevoel wel weg stop, om het maar niet onder ogen te komen. Dus misschien ben ik onbewust wél boos?

Heb het even moeilijk...

Nieuwe poging zo irritant je beweegt even je telefoon en verhaal gelijk kwijt.
De extreem korte versie dan maar

Pompoensoepje ik herken je dilemma. Het is en blijven je ouders. Die tweestrijd die jij heb heb ik ook.
Mijn ouders hebben mij emotioneel verwaarloosd en recent nog geprobeerd mij onder bewint te laten plaatsen wat mislukt is.
Geen advocaat die mijn ouders wilde bij staan.
En toch blijf ik ze zien.

@pompoen. Klinkt heel lastig. Maar als de situatie nu niet schadelijk is hoef je misschien niet de hele tijd boos te zijn als je dat niet zo voelt. Misschien is het nu met meer afstand wel anders. Het lijkt bijna of je je daar schuldig over voelt.
Het kan natuurlijk in een andere fase heel anders zijn.
Dit is natuurlijk anders als je de huidige omgang toch als schadelijk ziet.
En dat je boos op ze bent voor wat vroeger is gebeurd hoef je niet perse elk moment en in elke interactie actief te voelen.

@kater. Heftig dat dat dat probeerden. Dat klinkt me ook erg vreemd in de oren gezien je aangeeft dat dat geen redenen voor waren.
Van wat jij beschrijft lijkt mij de band met je ouders erg moeilijk, ook nog in het heden. Maar ook lastig om los te komen natuurlijk! Sterkte!

Chocoladeballetje bedankt.
Ik dacht ook dat ik gek werd toen ik heg hoorde. Maar mijn ouders kunnen het niet uitstaan dat ik mij nu laat begeleiden door een psycholoog.
Mijn ouders houden graag de controle over mij en dat lukt ze nu niet.

Hier gaat het wel goed, maar ik was wel te druk geweest.
Vandaag heb ik daarom helemaal niets gedaan en dat begint wel te werken.

-

@choco, @kater, ik voel me inderdaad schuldig, omdat het inderdaad 'toch m'n ouders zijn'. En het is sowieso heel dubbel omdat ze wel heel veel voor me doen/gedaan hebben, ook in positieve zin. Ze hebben me ook gesteund in heel veel dingen.
Ik weet wel dat ik er 'iets' mee moet, maar misschien hoef ik het ook niet echt met hen uit te zoeken en op te lossen maar meer met mezelf (weet niet of ik het zo goed zeg).

Het is wat dat betreft nu gewoon goed zo, nu er wat meer afstand is...

@Pompoensoepje zo doe ik dat ook nu bij ouders afstand nemen.
Ik ga ze ook niet vertellen hoe ik mijn jeugd heb ervaren ze gaan dat toch niet snappen.

Je hoeft niet te breken maar net afstand nemen krijg je ruimte om na te denken hoe je verder wil en werk je aan je eigen herstel

Herkenbaar het proces rondom therapie en je opvoeding.
Het heeft mij heel veel moeite gekost om te erkennen dat ik verwaarloosd ben en geestelijk mishandeld. Bij deze therapie wordt het ook duidelijk dat mijn moeder mij op diverse manieren (niet seksueel of lichamelijk!) heeft misbruikt om zelf bepaalde dingen niet hoeven te doen of erkennen. Oef pittig.

In mijn geval is het weer anders omdat mijn ouders allang zijn overleden. Mijn vader toen ik 3 was (hij 35) en mijn moeder toen ik 29 was (zij was 46) Ikzelf ben inmiddels 37 dus ik leef al bijna langer zonder ouders dan met. Ik zit dus niet met een contact dilemma, dat lijkt me echt pittig.
Wel geloof ik dat ik mijn ouders weer zie als ik overlijd en ben ik bang voor mijn moeders reactie stom genoeg. Ik maak andere keuzes dan haar en praat soms negatief over haar. Maar ik hield/hou zoveel van haar. Ik vind dat ze niet verantwoordelijk gehouden kan worden voor mijn opvoeding. Mijn therapeut respecteert dat maar benadrukt wel dat hij het daar niet mee eens is. Volgens hem maakt dit het ook moeilijk om gevoelens te voelen voor mij zeker boosheid naar anderen. Ik denk dat hier het laatste woord nog niet over is gesproken.

Volgende week start ik met de EMDR zit daar wel een beetje tegenop terwijl ik weet dat het nodig is en er goede ervaringen mee heb. Dat wil zeggen het was pittig maar effectief.

Het gaat niet zo goed momenteel met mij. Ik heb hele nare gedachten, ik kan het niet omschrijven hoe ik me voel. Maar ben écht wanhopig in mijn gevoel, leegte, eenzaamheid. Wil huilen maar het komt er niet uit.

Vlinder

Vanmorgen zou mijn eerste EMDR sessie zijn. Ik was zo'n 6 km onderweg op de fiets toen ik gebeld werd. Behandelaar is ziek en nu kan ik over 2 weken terecht. Had er echt ff de pest over in terwijl niemand hier wat aan kan doen natuurlijk.

Die nachtmerries en het vroege wakker worden beginnen me echt te nekken. Ik was redelijk stabiel, kon weer wat meer hebben, minder suïcidale gedachtes, deed mezelf minder pijn en ik voel me gewoon weer wegglijden.
Maandag heb ik een afspraak staan om bloedspiegel AD te laten bepalen maar ik denk niet dat dat het probleem is deze keer.
Komt denk ik eerder door de therapie en wat dat los maakt bij mij.
Heb ook vreselijk veel hoofdpijn denk ook door spanning maar heb ook een afspraak staan om mijn ogen weer op te laten meten ik ben daar erg gevoelig voor. Ook hier verwacht ik niet veel van ik heb mijn bril pas een half jaar maar wil even wat dingen uitsluiten.

Ik heb zelf de neiging om alles op mijn psyche te gooien. Zo las ik een luisterboek van een schrijfster die ik normaal heel leuk vond. Boek is net uitgegeven. Ik kon er niet in komen, snapte het verhaal niet, te veel namen enz. Ik denk dus: "Zie je wel nu lukt het me ook al niet meer om nieuwe boeken te luisteren en moet ik wat bekends kiezen".
Nadat het boek is afgelopen las ik heel veel reacties van mensen dat het warrig was, zeker haar beste boek niet, mensen die zelfs gestopt zijn met lezen/luisteren. Dus het ligt toch niet (volledig) aan mij.

Ik denk dat ik weer wat vaker zo nodig medicatie ga innemen voorlopig, hopelijk ondersteund mij dat weer voldoende.
Ik word er best bang van ik wil niet weer opgenomen worden en mijn man en familie, vrienden zo ongerust maken.

Iemand die dit herkend door de depressie was mijj huis echt een bende gevalletje naar binnen komen met een polsstok en dat voor iemand die schoonmaakster is van beroep.

Sinds een paar dagen is er een onrust in mijn hoofd en lichaam gekomen vreselijk gewoon.
Hele huis is weer schoon.
Ik had verwacht dat de onrust dan zou afnemen maar dat gebeurt niet

Dat je huis een bende is op het moment dat het mentaal niet goed gaat, is héél herkenbaar!

Vaak komt de rust wat later. Om maar zo te bedenken; de bende in huis is ook niet de complete oorzaak van de onrust, meer een gevolg. Dus helaas verdwijnt t één niet als t andere is opgelost.

Ik zit momenteel een beetje in de problemen en denk, ik schrijf hier maar weer eens. Wellicht dat jullie het herkennen.

Ik ben totaal het overzicht van mijn financiën kwijt en merk dat er meer uit gaat dan dat erin komt. Het geeft mij zo ontzettend veel spanning dat ik in complete bevries modus ga. Ik durf geen enveloppen meer te open, ik heb druk op mn borst en wil alleen maar slapen.

Omdat ik nog in een reïntegratie traject van een burnout en depressie zit, en dus een laag inkomen heb, werkt dit alles behalve bevordelijk.
Vind het zo ontzettend zwak van mezelf en rationeel weet ik dat ik t moet oplossen. Maar mn lijf gaat op slot.. Zo frusterend

Jixxy-1 schreef: ↑

15-05-2021 12:29

Dat je huis een bende is op het moment dat het mentaal niet goed gaat, is héél herkenbaar!

Vaak komt de rust wat later. Om maar zo te bedenken; de bende in huis is ook niet de complete oorzaak van de onrust, meer een gevolg. Dus helaas verdwijnt t één niet als t andere is opgelost.

Ik zit momenteel een beetje in de problemen en denk, ik schrijf hier maar weer eens. Wellicht dat jullie het herkennen.

Ik ben totaal het overzicht van mijn financiën kwijt en merk dat er meer uit gaat dan dat erin komt. Het geeft mij zo ontzettend veel spanning dat ik in complete bevries modus ga. Ik durf geen enveloppen meer te open, ik heb druk op mn borst en wil alleen maar slapen.

Omdat ik nog in een reïntegratie traject van een burnout en depressie zit, en dus een laag inkomen heb, werkt dit alles behalve bevordelijk.
Vind het zo ontzettend zwak van mezelf en rationeel weet ik dat ik t moet oplossen. Maar mn lijf gaat op slot.. Zo frusterend

Hej! Herkenbaar dit! Bij mij zijn eerste tekenen van een depressie altijd dat ik de administratie niet meer op orde heb. Uiteindelijk maak ik de post niet meer open en is alles een grote angst. Die veel druk geeft en mijn depressie versterkt. Hulp vragen dus! In mijn omgeving heb ik mensen waaraan ik inmiddels durf te zeggen: ik maak mijn post niet meer open. En dan gaan we een paar uurtjes samen zitten en alles open maken. En dan is het meestal lang niet zo erg als ik denk. En komt er direct lucht, en daarmee energie om problemen op te lossen.

Heb jij mensen om je heen aan wie je dit durft te vragen? Een kopje thee drinken en samen enveloppen open maken? Mijn ervaring met depressies is dat het moeilijkste deel is om het eerste stapje te zetten, omdat die berg zo hoog is met zoveel angst. Maar als je begint te lopen blijf je in beweging en durf je het volgende stapje ook op te pakken. Maar die eerste stap, daar moet je gewoon even hulp bij vragen. Mensen helpen graag is mijn beleving!

Wat rot om te lezen dat jullie allemaal nog zo'n lastige tijd hebben en dat het met ups en downs gaat.

Ik heb een hele tijd hier mee geschreven, maar ik zal hier niet meer echt schrijven zolang het goed gaat denk ik. Voor een terugval in een depressie ben ik niet zo bang meer en natuurlijk heb ik dingen die wel eens niet zo lekker lopen en waarbij ik tegen dingen opbots. Maar dat zijn dan de eisen die ik aan mezelf stel en de gevolgen daarvan. Waar ik niet van leer, want de andere keer doe ik het gewoon weer. Deels wel bewuste keuze natuurlijk, vaak is er wel een mogelijkheid om een andere route te kiezen. Alleen dat zijn niet echt dingen voor dit topic omdat ze niet met een depressie te maken hebben.

Geef de moed niet op, ik heb 14 jaar in een depressie gezeten en ik ben er uiteindelijk uitgekomen, dus het kan echt! Het is een lang proces met ups en downs, maar uiteindelijk zal je er uitkomen, hoe onmogelijk dat soms ook lijkt. Ik wil jullie allemaal veel sterkte wensen en heb dit altijd als een prettig topic ervaren.

Shiverr wat fijn Ik kom je in een ander topic gelukkig nog tegen

Hi, ik vroeg me af, hebben jullie misschien ervaring met vrijwilligerswerk naast je therapie?
Kwamen tot de conclusie dat dit misschien toch beter is om ook structuur in m'n dagen aan te brengen, ik doe nu echt zo goed als niks en ben vreselijk somber.
Zie er wel flink tegenop omdat ik niet weet wat ik wil, waar ik goed in ben, waar ik terecht kom, zie al beren op de weg ookal is het traject nog niet eens gestart...

Misschien dat ik er nog een topic over wil openen maar weet niet of ik het onder psyche of werk moet zetten, ik gok werk want daar ligt de focus wel meer op.