Psyche
alle pijlers
Depressietopic - deel 2
zondag 31 mei 2020 om 19:28
Veel mensen op het forum (en daarbuiten) kampen met (de gevolgen van) depressie.
Een depressie is iets anders dan een dip of een paar dagen niet lekker in je vel. Depressie is een ziekte die je hele leven kan beheersen. Hoe ga jij ermee om? Hoe kom je je dagen door?
Dit topic is voor iedereen die een depressie heeft of heeft gehad, en voor iedereen die iemand kent met een depressie en daarover wil praten.
Voel je welkom!
Dit is deel 2. We komen hier vandaan: viewtopic.php?f=16&t=437997&p=29631642&start=#p29631642
Een depressie is iets anders dan een dip of een paar dagen niet lekker in je vel. Depressie is een ziekte die je hele leven kan beheersen. Hoe ga jij ermee om? Hoe kom je je dagen door?
Dit topic is voor iedereen die een depressie heeft of heeft gehad, en voor iedereen die iemand kent met een depressie en daarover wil praten.
Voel je welkom!
Dit is deel 2. We komen hier vandaan: viewtopic.php?f=16&t=437997&p=29631642&start=#p29631642
zondag 5 juli 2020 om 21:42
Shiver,
Wat verdrietig. Hoe gaat het nu met jou en met je oma?
De stemmingsschommelingen herken ik wel heel erg. Gek hoe het leven er zo anders uit kan zien ineens he?
Fade,
Heftige periode dus voor beide. Hopelijk bied jullie begeleiding voldoende ondersteuning.
Choco,
Ik ben blij voor je maar vind het ook wat zorgelijk je komende verhuizing. Waarom krijg je minder begeleiding dan jij eigenlijk verstandig vind/wilt? Krijg je het vanuit de WMO en heb je wel voldoende uren indicatie?
Dacities,
Hoe is het nu? Wat je omschrijft kan inderdaad de werking van AD zijn, hopelijk zet dat door.
@allen,
Vorige week nog eens naar zorgboerderij geweest dat was fijn echter die indicatie is nog altijd niet rond dus ik heb geen idee of en wanneer ik weer mag komen. Ik hoop morgen erover gebeld te worden door iig de zorgboerderij.
Het lijkt hier weer wat beter te gaan. Wel nog "emotieaanvallen" waarbij ik mezelf pijn doe maar minder heftig en sneller weer "normaal". Gisteren met mijn man naar een kringloop gegaan in een stad hier half uurtje vandaan. Toen heeft hij mij in die stad afgezet en heb ik wat gewinkeld en ben met de trein naar huis gegaan. Wel weer spannend al meer dan een half jaar niet in het OV gezeten maar ging goed gelukkig. Mondmasker is lastig met mijn astma maar het is even niet anders.
Ben bezig met iets kopen via marktplaats maar dat verloopt stroef en roept veel spanning op. Mijn man heeft zoiets van dan koop je het in de winkel voor de volle prijs maar dat vind ik zonde. Mijn psychische klachten kosten al genoeg (WIA dus minder inkomen, eigen risico, reiskosten begeleiding, bijbetalen voor de pammetjes enz) en ik wil dit gewoon kunnen.
Ik heb lichamelijke klachten waarvoor ik naar de fysio moet daar ben ik vorige week voor het eerst geweest en dinsdag een vervolgafspraak. Uiteraard kon ik de weg weer eens niet vinden. Ongelofelijk ik had 25 min om er te komen en de app gaf aan 4 min fietsen en dan nog nog maar 1 minuut op tijd komen. Kwaad geworden op mijn man aan de telefoon. Totaal over de rode en dan die knop om zodra ik daar binnen ben. De "normale" IBI moeten spelen terwijl mijn geest alles behalve normaal werkt op dat moment. Het sloopt me en kom dan kapot thuis.
Sowieso was het een drukke dag. Eerst mee met man naar huisarts, toen langs dierenwinkel voor voer kat, toen dus fysio. Snel lunchen en toen kwam de begeleiding voor mijn man waarbij we hadden afgesproken dat ik erbij zou zijn. Toen zij weg was had ik een kwartier rust om koffie te zetten want toen kwam de FACT voor mijzelf. Ik was gesloopt. Je zou denken dat ik het zou moeten leren niet zoveel te plannen maar dan komt dat anderen toch beter uit en denk ik: Kom Ieb dit moet je kunnen. Nou nee dus eigenlijk kan ik dat niet.
Dan ben ik zo enorm teleurgesteld in mijzelf en blijf ik in een cirkel merk ik.
Wat verdrietig. Hoe gaat het nu met jou en met je oma?
De stemmingsschommelingen herken ik wel heel erg. Gek hoe het leven er zo anders uit kan zien ineens he?
Fade,
Heftige periode dus voor beide. Hopelijk bied jullie begeleiding voldoende ondersteuning.
Choco,
Ik ben blij voor je maar vind het ook wat zorgelijk je komende verhuizing. Waarom krijg je minder begeleiding dan jij eigenlijk verstandig vind/wilt? Krijg je het vanuit de WMO en heb je wel voldoende uren indicatie?
Dacities,
Hoe is het nu? Wat je omschrijft kan inderdaad de werking van AD zijn, hopelijk zet dat door.
@allen,
Vorige week nog eens naar zorgboerderij geweest dat was fijn echter die indicatie is nog altijd niet rond dus ik heb geen idee of en wanneer ik weer mag komen. Ik hoop morgen erover gebeld te worden door iig de zorgboerderij.
Het lijkt hier weer wat beter te gaan. Wel nog "emotieaanvallen" waarbij ik mezelf pijn doe maar minder heftig en sneller weer "normaal". Gisteren met mijn man naar een kringloop gegaan in een stad hier half uurtje vandaan. Toen heeft hij mij in die stad afgezet en heb ik wat gewinkeld en ben met de trein naar huis gegaan. Wel weer spannend al meer dan een half jaar niet in het OV gezeten maar ging goed gelukkig. Mondmasker is lastig met mijn astma maar het is even niet anders.
Ben bezig met iets kopen via marktplaats maar dat verloopt stroef en roept veel spanning op. Mijn man heeft zoiets van dan koop je het in de winkel voor de volle prijs maar dat vind ik zonde. Mijn psychische klachten kosten al genoeg (WIA dus minder inkomen, eigen risico, reiskosten begeleiding, bijbetalen voor de pammetjes enz) en ik wil dit gewoon kunnen.
Ik heb lichamelijke klachten waarvoor ik naar de fysio moet daar ben ik vorige week voor het eerst geweest en dinsdag een vervolgafspraak. Uiteraard kon ik de weg weer eens niet vinden. Ongelofelijk ik had 25 min om er te komen en de app gaf aan 4 min fietsen en dan nog nog maar 1 minuut op tijd komen. Kwaad geworden op mijn man aan de telefoon. Totaal over de rode en dan die knop om zodra ik daar binnen ben. De "normale" IBI moeten spelen terwijl mijn geest alles behalve normaal werkt op dat moment. Het sloopt me en kom dan kapot thuis.
Sowieso was het een drukke dag. Eerst mee met man naar huisarts, toen langs dierenwinkel voor voer kat, toen dus fysio. Snel lunchen en toen kwam de begeleiding voor mijn man waarbij we hadden afgesproken dat ik erbij zou zijn. Toen zij weg was had ik een kwartier rust om koffie te zetten want toen kwam de FACT voor mijzelf. Ik was gesloopt. Je zou denken dat ik het zou moeten leren niet zoveel te plannen maar dan komt dat anderen toch beter uit en denk ik: Kom Ieb dit moet je kunnen. Nou nee dus eigenlijk kan ik dat niet.
Dan ben ik zo enorm teleurgesteld in mijzelf en blijf ik in een cirkel merk ik.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
maandag 6 juli 2020 om 07:10
Dank je wel Fade!
Nou zo'n anderhalf uur geleden werd ik wakker. Hoorde buiten vreemde geluiden en in de woonkamer duidelijk een soort jagende kat.
Dus maar eens gaan kijken wat er aan de hand was en ik tuur naar de achtertuin. 2 duiven waren flink aan het vechten op de schutting en inderdaad onze zwarte kater die er naar zat te lonken.
Even geknuffeld met de kat en toen er maar uit gegaan. Nu dus net ontbeten en aan het bedenken wat ik ga doen totdat mijn man wakker is.
Nou zo'n anderhalf uur geleden werd ik wakker. Hoorde buiten vreemde geluiden en in de woonkamer duidelijk een soort jagende kat.
Dus maar eens gaan kijken wat er aan de hand was en ik tuur naar de achtertuin. 2 duiven waren flink aan het vechten op de schutting en inderdaad onze zwarte kater die er naar zat te lonken.
Even geknuffeld met de kat en toen er maar uit gegaan. Nu dus net ontbeten en aan het bedenken wat ik ga doen totdat mijn man wakker is.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
maandag 6 juli 2020 om 17:25
Het gaat qua stemming beter. Dat echte sombere en uitzichtloze gevoel is weg. Opstaan gaat nog wel lastig en ik kan me moeilijk tot dingen zetten. Het voelt heel erg alsof ik ook overspannen ben. Een soort geestelijke moeheid.
Dank voor de vragen hoe het gaat. @Ibi al meer nieuws over de zorgboerderij? @fade, hoe gaat het nu?
Dank voor de vragen hoe het gaat. @Ibi al meer nieuws over de zorgboerderij? @fade, hoe gaat het nu?
woensdag 8 juli 2020 om 17:59
Ik vraag me soms af of ik niet beter ook bij het depressietopic kan posten. Ik zit ook al wat langer bij het angststoornistopic.
2 jaar geleden kreeg ik een behoorlijk heftige burn-out (terwijl ik al sinds 2012 bekend ben met paniekstoornis, ptss en sociale fobie/ontwijkende persoonlijkheid) die al snel uitmondde in een depressie. Die speelt nu wel weer op, tegelijk met mijn angst, sinds mijn konijn ziek is.
Het leek een week beter te gaan, maar vanmorgen zat er weer bloed in haar urine. Nu moet ze morgenvroeg onder het röntgenapparaat. Vermoedelijk blaassteen of -gruis.
Ik heb mijn spv-er gemaild, die kan alleen maar zeggen dat nu afleiding zoeken het beste is. Klopt ook wel, werkt ook, maar zodra de afleiding klaar is dan begin ik weer te huilen en te wanhopen.
Ze is al 7 jaar... Ik ben zo bang dat als ze komt te overlijden dat ik dan weer helemaal terugval. Die burn-out en depressie volgde ook op een onrustige periode en de dood van een konijn die slecht verzorgd werd (Maar die ik met betere hygiëne probeerde op te lappen) op mijn toenmalige vrijwilligerswerk was de druppel.
Ik wil die burn-out niet nog eens doormaken, niet nog eens zo depressief worden dat ik op een gegeven moment echt plannen begon te bedenken wat betreft het-echt-niet-meer-zien-zitten. Zo bang dat ik een dezer dagen weer wakker word en gewoon voel dat alles weer verkeerd is.
2 jaar geleden kreeg ik een behoorlijk heftige burn-out (terwijl ik al sinds 2012 bekend ben met paniekstoornis, ptss en sociale fobie/ontwijkende persoonlijkheid) die al snel uitmondde in een depressie. Die speelt nu wel weer op, tegelijk met mijn angst, sinds mijn konijn ziek is.
Het leek een week beter te gaan, maar vanmorgen zat er weer bloed in haar urine. Nu moet ze morgenvroeg onder het röntgenapparaat. Vermoedelijk blaassteen of -gruis.
Ik heb mijn spv-er gemaild, die kan alleen maar zeggen dat nu afleiding zoeken het beste is. Klopt ook wel, werkt ook, maar zodra de afleiding klaar is dan begin ik weer te huilen en te wanhopen.
Ze is al 7 jaar... Ik ben zo bang dat als ze komt te overlijden dat ik dan weer helemaal terugval. Die burn-out en depressie volgde ook op een onrustige periode en de dood van een konijn die slecht verzorgd werd (Maar die ik met betere hygiëne probeerde op te lappen) op mijn toenmalige vrijwilligerswerk was de druppel.
Ik wil die burn-out niet nog eens doormaken, niet nog eens zo depressief worden dat ik op een gegeven moment echt plannen begon te bedenken wat betreft het-echt-niet-meer-zien-zitten. Zo bang dat ik een dezer dagen weer wakker word en gewoon voel dat alles weer verkeerd is.
woensdag 8 juli 2020 om 20:59
@konijn,
Welkom op een topic waar je stiekem liever niet wilt schrijven maar wat wel prettig is om toch te doen!
Wat heftig dat je je zo voelt nav je zieke vriendje. Afleiding is een populaire tactiek wat overwegend komt omdat het goed werkt maar idd eens is de afleiding klaar.
Ik hoop dat je konijn toch goed behandeld kan worden. Misschien wel goed om alvast te gaan bedenken hoe te handelen mocht het toch mis gaan om te voorkomen dat je die terugval krijgt.
@Choco,
Lukt het je om wat rustiger te voelen? Verhuizen is sowieso al erg stressvol en al helemaal voor iemand met een psychische kwetsbaarheid.
@DaCities,
Helpt het jou om je dag op te knippen in delen en daar hele kleine doelen voor te stellen? Of, is het nu juist even beter om even juist niks te plannen? Weet je wat voor jou werkt?
@Allen,
Nog steeds niks gehoord over die indicatie en ik begin echt last te hebben van onrust/stress ervan. Ik was ook vergeten een afspraak voor deze week in te plannen met begeleiding. Ben vanmiddag dus gebeld en vrijdag komt er alsnog iemand.
Vrijdagochtend mag ik iig nog 1 keer naar de zorgboerderij maar ik vind het lastig om steeds te moeten bellen en te vragen of ik toch ajb mag komen.
Ik schiet snel in emotie, doe mezelf pijn of voel me je juist vlak en emotieloos. Met beide situaties ben ik niet blij uiteraard.
De aankoop op marktplaats is overigens goed verlopen. Heb het product binnen en is inderdaad net als nieuw en keurig verzonden dus daar ben ik erg blij mee.
Verder moet mijn spiraal vervangen worden en ik zie daar zo verschrikkelijk tegenop. 5 jaar terug in het ziekenhuis laten zetten vanwege ernstig overgewicht destijds. Toen moest ik menstrueren en alsnog deed het echt flink pijn.
Nu bij de huisarts en ik menstrueer niet meer dus moet gewoon zo "droog" gaan. Volgende week de afspraak staan. Ik ben ergens wel trots dat ik alsnog gebeld heb want wilde het eigenlijk voor me uit schuiven maar een zwangerschap zal echt onverstandig zijn dus moet wel maatregelen nemen.
Vorige week met mijn fiets naar fietsenmaker gegaan want remmen leken het niet meer goed te doen. Kreeg op mijn kop van fietsenmaker want remmen deden niks meer had niet mogen fietsen. Nieuwe remkabel erop laten zetten en toen zei hij: eigenlijk moet je achterband ook vervangen worden. Gezegd mijn jaarlijkse grote beurt dan te vervroegen dit jaar en die kan ik dus morgen langs brengen. Wel blij om want er rattelt ook wat in mijn kettingkast.
Nou ja veel "kleine"dingen die je normaal er allemaal even bij doet en die nu voor mij gewoon als groots en zwaar voelen.
Welkom op een topic waar je stiekem liever niet wilt schrijven maar wat wel prettig is om toch te doen!
Wat heftig dat je je zo voelt nav je zieke vriendje. Afleiding is een populaire tactiek wat overwegend komt omdat het goed werkt maar idd eens is de afleiding klaar.
Ik hoop dat je konijn toch goed behandeld kan worden. Misschien wel goed om alvast te gaan bedenken hoe te handelen mocht het toch mis gaan om te voorkomen dat je die terugval krijgt.
@Choco,
Lukt het je om wat rustiger te voelen? Verhuizen is sowieso al erg stressvol en al helemaal voor iemand met een psychische kwetsbaarheid.
@DaCities,
Helpt het jou om je dag op te knippen in delen en daar hele kleine doelen voor te stellen? Of, is het nu juist even beter om even juist niks te plannen? Weet je wat voor jou werkt?
@Allen,
Nog steeds niks gehoord over die indicatie en ik begin echt last te hebben van onrust/stress ervan. Ik was ook vergeten een afspraak voor deze week in te plannen met begeleiding. Ben vanmiddag dus gebeld en vrijdag komt er alsnog iemand.
Vrijdagochtend mag ik iig nog 1 keer naar de zorgboerderij maar ik vind het lastig om steeds te moeten bellen en te vragen of ik toch ajb mag komen.
Ik schiet snel in emotie, doe mezelf pijn of voel me je juist vlak en emotieloos. Met beide situaties ben ik niet blij uiteraard.
De aankoop op marktplaats is overigens goed verlopen. Heb het product binnen en is inderdaad net als nieuw en keurig verzonden dus daar ben ik erg blij mee.
Verder moet mijn spiraal vervangen worden en ik zie daar zo verschrikkelijk tegenop. 5 jaar terug in het ziekenhuis laten zetten vanwege ernstig overgewicht destijds. Toen moest ik menstrueren en alsnog deed het echt flink pijn.
Nu bij de huisarts en ik menstrueer niet meer dus moet gewoon zo "droog" gaan. Volgende week de afspraak staan. Ik ben ergens wel trots dat ik alsnog gebeld heb want wilde het eigenlijk voor me uit schuiven maar een zwangerschap zal echt onverstandig zijn dus moet wel maatregelen nemen.
Vorige week met mijn fiets naar fietsenmaker gegaan want remmen leken het niet meer goed te doen. Kreeg op mijn kop van fietsenmaker want remmen deden niks meer had niet mogen fietsen. Nieuwe remkabel erop laten zetten en toen zei hij: eigenlijk moet je achterband ook vervangen worden. Gezegd mijn jaarlijkse grote beurt dan te vervroegen dit jaar en die kan ik dus morgen langs brengen. Wel blij om want er rattelt ook wat in mijn kettingkast.
Nou ja veel "kleine"dingen die je normaal er allemaal even bij doet en die nu voor mij gewoon als groots en zwaar voelen.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 10 juli 2020 om 22:31
Het lukt mij even niet op anderen te reageren komt later, sorry.
Het gaat niet de goede kant op. Ik voel dat ik deze week zo over mijn grenzen ben gegaan.
Ik ben uitgeput en voel mijn psyche op de rand van een vrije val staan. Het valt vaak mee de laatste tijd. Ik hoop nu ook.
De somberheid druppelt binnen.
We zullen zien wat dit op gaat leveren
Het gaat niet de goede kant op. Ik voel dat ik deze week zo over mijn grenzen ben gegaan.
Ik ben uitgeput en voel mijn psyche op de rand van een vrije val staan. Het valt vaak mee de laatste tijd. Ik hoop nu ook.
De somberheid druppelt binnen.
We zullen zien wat dit op gaat leveren
zaterdag 11 juli 2020 om 23:03
Zet hem op Choco en konijn, en pak de rust waar mogelijk en nodig.
Hier nog steeds geen nieuws betreffende de indicatie. Wel weer naar de boerderij geweest dat was fijn. Heel lang met iemand zitten kletsen die zelf ook net begonnen is. Was echt gezellig.
Ik ga misschien volgend weekend 2 nachten met mijn zus en haar gezin naar een huisje. Dat ligt eraan of haar man dat weekend ook al mee gaat of dat hij later aanhaakt. Hoop dat morgen ofzo te horen dan kan ik vast gaan nadenken wat ik mee wil nemen.
Verder gaat het redelijk hier. Ben veel bezig met het leren van mijn teksten van mijn theatergroep. Zowel voor het grote stuk in april als een kleiner stuk aankomende augustus. Wel gezellig ik oefen met mijn man, als het even kan met onze mok koffie in de avond heerlijk in de achtertuin. Dat doet me wel goed.
Hier nog steeds geen nieuws betreffende de indicatie. Wel weer naar de boerderij geweest dat was fijn. Heel lang met iemand zitten kletsen die zelf ook net begonnen is. Was echt gezellig.
Ik ga misschien volgend weekend 2 nachten met mijn zus en haar gezin naar een huisje. Dat ligt eraan of haar man dat weekend ook al mee gaat of dat hij later aanhaakt. Hoop dat morgen ofzo te horen dan kan ik vast gaan nadenken wat ik mee wil nemen.
Verder gaat het redelijk hier. Ben veel bezig met het leren van mijn teksten van mijn theatergroep. Zowel voor het grote stuk in april als een kleiner stuk aankomende augustus. Wel gezellig ik oefen met mijn man, als het even kan met onze mok koffie in de avond heerlijk in de achtertuin. Dat doet me wel goed.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zaterdag 11 juli 2020 om 23:15
Ik voel me beroerd. Vandaag belde ik met een vriendin en kon nauwelijks recht zinnen maken ofzo om een of andere reden.
Ik voel me steeds somberder. De eerste gedachten aan suïcide zwellen aan.
Ik mis mijn oude afdeling.
Ik ben bang voor wat er komen gaan en weet tegelijkertijd dat het ook mee kan gaan vallen.
Ik wil de hele dag in bed blijven. Maar heb morgenochtend een afspraak. Ik zou gewoon me helemaal van alles willen afzonderen.
En de nacht vind ik nu al lang duren terwijl die nog niet eens is begonnen. Ik ken de wereld niet meer.
Ik voel me steeds somberder. De eerste gedachten aan suïcide zwellen aan.
Ik mis mijn oude afdeling.
Ik ben bang voor wat er komen gaan en weet tegelijkertijd dat het ook mee kan gaan vallen.
Ik wil de hele dag in bed blijven. Maar heb morgenochtend een afspraak. Ik zou gewoon me helemaal van alles willen afzonderen.
En de nacht vind ik nu al lang duren terwijl die nog niet eens is begonnen. Ik ken de wereld niet meer.
zondag 12 juli 2020 om 22:54
Tijdje geleden dat ik hier heb geschreven. Met mij is het heel wisselend, vrijdag had ik veel paniek en ben ik eerder van het werk gegaan en vandaag neig ik weer naar hyper. En gisteren was een beetje net-niet dag. Maar soms ook gewoon een rustige dag. Al bevalt dit me over het algemeen wel. Ik kan mijn oma van me afzetten en maar een paar dagen last hebben. Dat zijn echt hele grote stappen voor mij. Er wel mee zitten, maar niet in paniek raken en niet jezelf in een depressie verliezen. Terwijl ik echt wel weet dat het niet heel rooskleurig eruit ziet allemaal. Eigenlijk ben ik over het algemeen best gelukkig en vindt het leven ook echt weer leuk. Dat heb ik denk ik al 14 jaar niet meer kunnen zeggen. Opeens ga ik allemaal kleine dingen ervaren die voor gezonde mensen normaal waren, maar voor mij een soort van 'nieuw' zijn.
zondag 12 juli 2020 om 22:59
@Ibi: Wat goed om te lezen dat het wat beter met je gaat dan een tijdje geleden! Wel vervelend dat je maar geen duidelijkheid krijgt omtrent je indicatie. Hopelijk is dat gauw rond en dat scheelt dan vast ook weer stress.
@Choco: Wat rot dat je opeens zo'n heftige terugval hebt. Heeft het met de verhuizing te maken denk je? Goed dat je toch probeert om aan structuur vast te houden en niet hetgeen doet wat je het liefste zou doen, jezelf isoleren. Heel veel sterkte en je komt hier weer bovenop!
@Konijn: Ik herken het verdriet om een huisdier heel erg. Dit heb ik bij mijn hond gehad en ik heb daar een hele erge terugval van gekregen. Het is nu 2,5 jaar geleden, maar ik heb eind vorig jaar/begin dit jaar een hele heftige terugval gehad en zelfs die had er nog mee te maken. Zo'n heftige terugval had ik ook niet meer verwacht eigenlijk. Heb ook niet echt tips om ermee om te gaan. Wel vind ik het super fijn dat ik heel veel foto's en filmpjes heb. Dus ik zou aanraden om die veel te maken. En verder sterkte
@Dacities: Fijn dat het wat beter lijkt te gaan en dat je medicatie begint aan te slaan. Kan je geen kleine doelen stellen die je wil behalen die dag? Dan kan je toch iets positiefs benoemen wat wel is gelukt en niet alleen de nadruk leggen op wat niet gaat.
@Fade: Hoe gaat het momenteel bij jou? Wel fijn dat het iets beter gaat nu er intensieve hulpverlening is!
@Choco: Wat rot dat je opeens zo'n heftige terugval hebt. Heeft het met de verhuizing te maken denk je? Goed dat je toch probeert om aan structuur vast te houden en niet hetgeen doet wat je het liefste zou doen, jezelf isoleren. Heel veel sterkte en je komt hier weer bovenop!
@Konijn: Ik herken het verdriet om een huisdier heel erg. Dit heb ik bij mijn hond gehad en ik heb daar een hele erge terugval van gekregen. Het is nu 2,5 jaar geleden, maar ik heb eind vorig jaar/begin dit jaar een hele heftige terugval gehad en zelfs die had er nog mee te maken. Zo'n heftige terugval had ik ook niet meer verwacht eigenlijk. Heb ook niet echt tips om ermee om te gaan. Wel vind ik het super fijn dat ik heel veel foto's en filmpjes heb. Dus ik zou aanraden om die veel te maken. En verder sterkte
@Dacities: Fijn dat het wat beter lijkt te gaan en dat je medicatie begint aan te slaan. Kan je geen kleine doelen stellen die je wil behalen die dag? Dan kan je toch iets positiefs benoemen wat wel is gelukt en niet alleen de nadruk leggen op wat niet gaat.
@Fade: Hoe gaat het momenteel bij jou? Wel fijn dat het iets beter gaat nu er intensieve hulpverlening is!
maandag 13 juli 2020 om 13:29
@dacities. Bedankt. Fijn dat de hopeloosheid weg is. Zou je niet kunnen zorgen dat je wat meer structuur van buitenaf plant? Ik zorg vaak express voor afspraken in de ochtend bv.
@shiverr. Leuk weer van je te horen! Bedankt..dit heeft zeker met de verhuizing te gaan.
Wat fijn dat het zo goed gaat, hoewel het heus wel wisselt. Bijzonder om dit te ervaren na zo lang. Geniet ervan! (Maar volgens mij doe je dat wel).
@shiverr. Leuk weer van je te horen! Bedankt..dit heeft zeker met de verhuizing te gaan.
Wat fijn dat het zo goed gaat, hoewel het heus wel wisselt. Bijzonder om dit te ervaren na zo lang. Geniet ervan! (Maar volgens mij doe je dat wel).
maandag 13 juli 2020 om 13:33
Ik heb een zware dag. Ik moest de deur uit en dat was zeker goed. Mijn vriendin zag direct aan me dat het niet goed gaat. Ik was ook erg stil terwijl ik een kletskous ben. Ik wist niet veel te zeggen.
Op mijn werk hadden ze het ook door. Ik deed een spelletje met mijn collega. Daar werd ik wel beetje wakker van.
Nu in de avond skype afspraak met vriendin.
Het is gewoon een beetje dood van binnen.
Op mijn werk hadden ze het ook door. Ik deed een spelletje met mijn collega. Daar werd ik wel beetje wakker van.
Nu in de avond skype afspraak met vriendin.
Het is gewoon een beetje dood van binnen.
maandag 13 juli 2020 om 14:30
@Choco: Wel goed dat je gewoon bent gegaan en je niet hebt laten tegenhouden door je depressie! Ook goed voor de afleiding denk ik. Volgens mij ben je wel goed op weg om voor jezelf te zorgen. Met toch dingen te plannen.
Wel rot dat de verhuizing zoveel emoties met zich mee brengt dat je daardoor weer terugvalt. Hoe lang duurt het nog voordat je echt kan verhuizen?
____________
Ja ik geniet er zeker van! Ik maak 'zoveel eerste dingen' mee. Het zijn echt geen speciale dingen, maar ik heb ze nog nooit echt kunnen ervaren. Iemand leuk vinden op latere leeftijd (dus geen puber) of gewoon zorgeloos en spontaan met een vriendin kunnen afspreken zonder ergens rekening mee te hoeven houden. Gewoon heel veel plezier kunnen hebben en het leven oprecht leuk vinden. Veel rationeler kunnen denken en dat is ook erg prettig. Op alle vlakken loopt mijn leven nu goed eigenlijk, dit vond mijn psycholoog ook. Ik merk ook dat ik nu minder bang voor een terugval ben. Tenminste na 1 slechte dag, verwacht ik het niet gelijk omdat het anders voelt.
Alleen hoe het gaat wanneer het echt slecht gaat met oma of wanneer zij komt te overlijden, hoe ik daar op reageer is wel de vraag. Het kan het "normale" patroon van mij volgen of misschien deze keer wel korter en minder heftig. Ik hoop het laatste, dat mijn reactie wat heftiger is dan bij een gezond iemand verwacht ik wel. Maar hoop dat het nog wel een beetje in proportie is. Dat is wel spannend, maar ik weet ook dat ik eruit kan komen en gewoon een "normaal" leven kan hebben.
Echt, na die 14 jaar had ik dit gewoon niet meer voor mogelijk gehouden. En dacht ik dat hoe ik afgelopen jaren was, dat dat het hoogst haalbare was.
Wel rot dat de verhuizing zoveel emoties met zich mee brengt dat je daardoor weer terugvalt. Hoe lang duurt het nog voordat je echt kan verhuizen?
____________
Ja ik geniet er zeker van! Ik maak 'zoveel eerste dingen' mee. Het zijn echt geen speciale dingen, maar ik heb ze nog nooit echt kunnen ervaren. Iemand leuk vinden op latere leeftijd (dus geen puber) of gewoon zorgeloos en spontaan met een vriendin kunnen afspreken zonder ergens rekening mee te hoeven houden. Gewoon heel veel plezier kunnen hebben en het leven oprecht leuk vinden. Veel rationeler kunnen denken en dat is ook erg prettig. Op alle vlakken loopt mijn leven nu goed eigenlijk, dit vond mijn psycholoog ook. Ik merk ook dat ik nu minder bang voor een terugval ben. Tenminste na 1 slechte dag, verwacht ik het niet gelijk omdat het anders voelt.
Alleen hoe het gaat wanneer het echt slecht gaat met oma of wanneer zij komt te overlijden, hoe ik daar op reageer is wel de vraag. Het kan het "normale" patroon van mij volgen of misschien deze keer wel korter en minder heftig. Ik hoop het laatste, dat mijn reactie wat heftiger is dan bij een gezond iemand verwacht ik wel. Maar hoop dat het nog wel een beetje in proportie is. Dat is wel spannend, maar ik weet ook dat ik eruit kan komen en gewoon een "normaal" leven kan hebben.
Echt, na die 14 jaar had ik dit gewoon niet meer voor mogelijk gehouden. En dacht ik dat hoe ik afgelopen jaren was, dat dat het hoogst haalbare was.
dinsdag 14 juli 2020 om 00:17
Hai allen, ik lees mee en leef met iedereen mee . Ik probeer zo snel mogelijk weer te reageren maar op dit moment lukt mij dat niet echt.
Er is nog zoveel onduidelijkheid wat mijn werk betreft, ik krijg totaal geen reactie. Mijn partner heeft nu vakantie en ik voel bij mezelf zo een druk om een beetje gezellig te doen, terwijl ik het liefst in mijn eigen bubbel wil zitten, in mijn uppie.
. Ik probeer zo snel mogelijk weer te reageren maar op dit moment lukt mij dat niet echt. Er is nog zoveel onduidelijkheid wat mijn werk betreft, ik krijg totaal geen reactie. Mijn partner heeft nu vakantie en ik voel bij mezelf zo een druk om een beetje gezellig te doen, terwijl ik het liefst in mijn eigen bubbel wil zitten, in mijn uppie.
dinsdag 14 juli 2020 om 18:19
Met mijn woonbegeleider ging het niet. Binnen vijf minuten gevraagd om te gaan, wist niets te zeggen eigenlijk en kon zijn aanwezigheid niet verdragen.
Toen met heel veel moeite toch maar naar mijn werk gegaan voor koffie. Met collega spelletje gedaan. Dit hielp zeker. Langzaamaan kon ik weer wat praten en zelfs grapjes maken.
Het is gelukt te douchen en een magnetron maaltijd te eten.
Het is zwaar maar ik ben wel wat meer 'bij'.
Met mijn woonbegeleider ga ik het nog een keer proberen deze week en dan gaan we een spelletje doen gezien dat ook werkt op mijn werk.
Ik doe mijn best vanavond niet weer weg te zakken. Dat neem ik dan weer mee naar morgen.
En morgen heb ik een gesprek met mijn lieve psychiater. Dus ik wil dan niet zo in mezelf opgesloten zitten dat ik niet kan praten.
Toen met heel veel moeite toch maar naar mijn werk gegaan voor koffie. Met collega spelletje gedaan. Dit hielp zeker. Langzaamaan kon ik weer wat praten en zelfs grapjes maken.
Het is gelukt te douchen en een magnetron maaltijd te eten.
Het is zwaar maar ik ben wel wat meer 'bij'.
Met mijn woonbegeleider ga ik het nog een keer proberen deze week en dan gaan we een spelletje doen gezien dat ook werkt op mijn werk.
Ik doe mijn best vanavond niet weer weg te zakken. Dat neem ik dan weer mee naar morgen.
En morgen heb ik een gesprek met mijn lieve psychiater. Dus ik wil dan niet zo in mezelf opgesloten zitten dat ik niet kan praten.
dinsdag 14 juli 2020 om 21:49
Hoi,
Ik weet niet of ik hier echt wil meeschrijven voor een langere periode (misschien ben ik wel bang, I don't know), maar ik voel me al een hele poos somber, en ik weet niet of mijn gevoel nog onder de noemer 'normaal' valt, of dat er toch meer aan de hand is. Waar ik last van heb:
- angst, eigenlijk bijna elke dag. Bang voor de toekomst, bang dat ik niet goed genoeg ben, bang om 'alleen over te blijven' (eigenlijk dus dat mijn ouders iets overkomt);
- somberheid. Ik kan me niet herinneren dat ik voor het laatst echt, echt gelachen heb. Glimlachen, ja, of iets grappig of 'wel leuk' vinden, maar echt lachen... Dat gevoel mis ik;
- de neiging om me te verstoppen. En dan bedoel ik terugtrekken uit het dagelijks leven. Ik schaam me soms heel erg voor mezelf, en dan denk ik: 'was ik er maar gewoon niet meer' (maar ik heb geen plannen om mezelf iets aan te doen, dat zou ik nooit durven).
Ik heb ook dagen waarop het allemaal wel meevalt, dat ik gewoon tevreden ben, maar de gevoelens die ik hierboven beschrijf komen elke keer weer terug, en ik word er zo moedeloos van. Is dit normaal? Ik vind het moeilijk om mijn gevoel serieus te nemen, maar aan de andere kant wil ik niet geloven dat dit 'het leven' is en dat ik nog heel wat jaren op deze manier door moet gaan.
Overigens weet ik niet zo goed wat ik nou met dit bericht wil bereiken. Ik denk gewoon even van me af schrijven. Hopelijk is dat oke.
Ik weet niet of ik hier echt wil meeschrijven voor een langere periode (misschien ben ik wel bang, I don't know), maar ik voel me al een hele poos somber, en ik weet niet of mijn gevoel nog onder de noemer 'normaal' valt, of dat er toch meer aan de hand is. Waar ik last van heb:
- angst, eigenlijk bijna elke dag. Bang voor de toekomst, bang dat ik niet goed genoeg ben, bang om 'alleen over te blijven' (eigenlijk dus dat mijn ouders iets overkomt);
- somberheid. Ik kan me niet herinneren dat ik voor het laatst echt, echt gelachen heb. Glimlachen, ja, of iets grappig of 'wel leuk' vinden, maar echt lachen... Dat gevoel mis ik;
- de neiging om me te verstoppen. En dan bedoel ik terugtrekken uit het dagelijks leven. Ik schaam me soms heel erg voor mezelf, en dan denk ik: 'was ik er maar gewoon niet meer' (maar ik heb geen plannen om mezelf iets aan te doen, dat zou ik nooit durven).
Ik heb ook dagen waarop het allemaal wel meevalt, dat ik gewoon tevreden ben, maar de gevoelens die ik hierboven beschrijf komen elke keer weer terug, en ik word er zo moedeloos van. Is dit normaal? Ik vind het moeilijk om mijn gevoel serieus te nemen, maar aan de andere kant wil ik niet geloven dat dit 'het leven' is en dat ik nog heel wat jaren op deze manier door moet gaan.
Overigens weet ik niet zo goed wat ik nou met dit bericht wil bereiken. Ik denk gewoon even van me af schrijven. Hopelijk is dat oke.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
