Psyche
alle pijlers
dochter met anorexia wil met vriendinnen weg
donderdag 16 mei 2019 om 14:26
Mijn dochter van 16 jaar is langdurig opgenomen geweest en nu inmiddels 1,5 maand thuis.
Het gaat tot nu toe goed, al kan dit zo weer anders zijn.
Mijn dochter zit in het examen jaar maar omdat ze nog geen les heeft kunnen volgen doet ze dit jaar over, alleen haar Engels examen doet ze dit jaar.
Gisteren was ze even op school, heeft ze bij kunnen kletsten en kreeg ze de vraag of ze ook mee op vakantie ging.
Dochter wil dit dus heel graag, zelf ziet ze ook wel dat 2 weken niet haalbaar dus haar voorstel is 2 nachten.
Vanmorgen dit in het ziekenhuis besproken, maar de psycholoog is hier heel terughoudend in.
Ik gun het haar zo ontzettend, en met 16 jaar moet dat gewoon kunnen.
Punt is zij mag vanwege haar gewicht nog niet naar school moet nog 1,7 kg aankomen om dit te mogen ook sporten mag nog niet.
Zij heeft een hele strenge eetlijst waar we haar steeds aan moeten helpen herinneren anders vergeet ze ( zogenaamd) toch wat.
Ze heeft inmiddels een gewicht gehaald wat echt jaren geleden is geweest dat ze dat woog, ze ziet er nu zoveel gezonder uit.
Ze is nu ook veel vrolijker, we dringen weer tot haar door.
Hoe fijn is het dat ze het normale leven weer stukje bij beetje op mag pakken en hoe motiverend kan zo'n weekend met vriendinnen dan zijn.
Mijn man en ik vinden dit best een dilemma.
Het gaat tot nu toe goed, al kan dit zo weer anders zijn.
Mijn dochter zit in het examen jaar maar omdat ze nog geen les heeft kunnen volgen doet ze dit jaar over, alleen haar Engels examen doet ze dit jaar.
Gisteren was ze even op school, heeft ze bij kunnen kletsten en kreeg ze de vraag of ze ook mee op vakantie ging.
Dochter wil dit dus heel graag, zelf ziet ze ook wel dat 2 weken niet haalbaar dus haar voorstel is 2 nachten.
Vanmorgen dit in het ziekenhuis besproken, maar de psycholoog is hier heel terughoudend in.
Ik gun het haar zo ontzettend, en met 16 jaar moet dat gewoon kunnen.
Punt is zij mag vanwege haar gewicht nog niet naar school moet nog 1,7 kg aankomen om dit te mogen ook sporten mag nog niet.
Zij heeft een hele strenge eetlijst waar we haar steeds aan moeten helpen herinneren anders vergeet ze ( zogenaamd) toch wat.
Ze heeft inmiddels een gewicht gehaald wat echt jaren geleden is geweest dat ze dat woog, ze ziet er nu zoveel gezonder uit.
Ze is nu ook veel vrolijker, we dringen weer tot haar door.
Hoe fijn is het dat ze het normale leven weer stukje bij beetje op mag pakken en hoe motiverend kan zo'n weekend met vriendinnen dan zijn.
Mijn man en ik vinden dit best een dilemma.
donderdag 16 mei 2019 om 17:04
Ergens fascineert het me wel dat je zegt niet streng te willen zijn. Iemand zei het al, maar als je dochter net geopereerd zou zijn en een arts zou niet staan te springen, dan zou je denk ik minder snel twijfelen? Wat is daar dan anders aan? Hebben jullie ook gesprekken gehad over jullie rol als ouders bij haar ziekte, de omgang daarmee, haar zelfbeeld e.d? Is daar misschien een aanknopingspunt te vinden voor je gedachte dat je niet streng wil zijn?
Ik ben er overigens van overtuigd dat iets dergelijks ook heel goed kan uitpakken hoor, maar niet als een psycholoog terughoudend is, ze nog moet aankomen, nog niet naar school mag en met haar eetlijst sjoemelt. Dan is het volgens mij simpelweg te vroeg om zo’n uitje een positief keerpunt te laten zijn.
Ik ben er overigens van overtuigd dat iets dergelijks ook heel goed kan uitpakken hoor, maar niet als een psycholoog terughoudend is, ze nog moet aankomen, nog niet naar school mag en met haar eetlijst sjoemelt. Dan is het volgens mij simpelweg te vroeg om zo’n uitje een positief keerpunt te laten zijn.
meisje85 wijzigde dit bericht op 16-05-2019 17:09
71.36% gewijzigd
donderdag 16 mei 2019 om 17:06
Anoniem262821034 schreef: ↑16-05-2019 16:46Hé ik heb verder geen mening over de consequenties hoor, ik geef alleen aan dat een andere omgeving zonder toezicht voor de één heel positief kan werken en voor de ander minder.
Sorry als ik wat fel over kom.
Dat is eigenlijk niet mijn bedoeling.
Maar het raakt mij denk ik te lezen dat dit meisje zo hard gewerkt heeft en zo’n moeilijke tijd al heeft doorstaan, dat deze twee nachten plezier kunnen hebben met haar vriendinnen alsnog voor haar voeten weggemaaid zouden worden.
Ik denk dan, die twee nachten gaan het niet maken of breken. Dat zal eerder een kwestie zijn van twee dagen plezier kunnen maken met haar vriendinnen of als het toch niet zo goed gaat dan kan ze opgehaald worden.
Geef je haar een dikke knuffel en zegt, ach goed dat je het hebt geprobeerd , heel sterk van je , hopelijk lukt het op een later moment beter.
donderdag 16 mei 2019 om 17:10
Hier kan ik me wel in vinden. Ik denk dat juist gezond doen haar kan helpen. Dan bedoel ik gezond als in normaal voor die leeftijd. Na een tijd ziekenhuis en kliniek kan het een verademing zijn om eens wat ruimte te ervaren en niet bij mensen te zitten die als een havik op je letten.consuelabananahammok schreef: ↑16-05-2019 17:06Sorry als ik wat fel over kom.
Dat is eigenlijk niet mijn bedoeling.
Maar het raakt mij denk ik te lezen dat dit meisje zo hard gewerkt heeft en zo’n moeilijke tijd al heeft doorstaan, dat deze twee nachten plezier kunnen hebben met haar vriendinnen alsnog voor haar voeten weggemaaid zouden worden.
Ik denk dan, die twee nachten gaan het niet maken of breken. Dat zal eerder een kwestie zijn van twee dagen plezier kunnen maken met haar vriendinnen of als het toch niet zo goed gaat dan kan ze opgehaald worden.
Geef je haar een dikke knuffel en zegt, ach goed dat je het hebt geprobeerd , heel sterk van je , hopelijk lukt het op een later moment beter.
donderdag 16 mei 2019 om 17:10
ik zou haar dit ook proberen te gunnen
ik heb een dochter die een vergelijkbare leeftijd heeft en het op een andere manier zwaar heeft. levensbedreigend zwaar. wat ik haar als pleziertjes kan geven geef ik. ik probeer het wel te doen in een zo veilig mogelijke situatie maar ik zou het wel proberen. Ook het vertrouwen dat je je dochter geeft kan ene boost geven. Ga in gesprek met de psycholoog, met zijn allen en heb een open gesprek in wat voor manier dit mogelijk zou kunnen zijn. wat is er volgens de psycholoog nodig, hoe ziet je dochter het praktisch voor zich en wat kunnen jullie als ouders bieden
ik heb een dochter die een vergelijkbare leeftijd heeft en het op een andere manier zwaar heeft. levensbedreigend zwaar. wat ik haar als pleziertjes kan geven geef ik. ik probeer het wel te doen in een zo veilig mogelijke situatie maar ik zou het wel proberen. Ook het vertrouwen dat je je dochter geeft kan ene boost geven. Ga in gesprek met de psycholoog, met zijn allen en heb een open gesprek in wat voor manier dit mogelijk zou kunnen zijn. wat is er volgens de psycholoog nodig, hoe ziet je dochter het praktisch voor zich en wat kunnen jullie als ouders bieden
donderdag 16 mei 2019 om 17:11
consuelabananahammok schreef: ↑16-05-2019 17:06Sorry als ik wat fel over kom.
Dat is eigenlijk niet mijn bedoeling.
Maar het raakt mij denk ik te lezen dat dit meisje zo hard gewerkt heeft en zo’n moeilijke tijd al heeft doorstaan, dat deze twee nachten plezier kunnen hebben met haar vriendinnen alsnog voor haar voeten weggemaaid zouden worden.
Ik denk dan, die twee nachten gaan het niet maken of breken. Dat zal eerder een kwestie zijn van twee dagen plezier kunnen maken met haar vriendinnen of als het toch niet zo goed gaat dan kan ze opgehaald worden.
Geef je haar een dikke knuffel en zegt, ach goed dat je het hebt geprobeerd , heel sterk van je , hopelijk lukt het op een later moment beter.
Geeft niet, snap ik wel. Het is ook lastig als ervaringsdeskundige al die verschillende meningen te lezen.
.
donderdag 16 mei 2019 om 17:31
Ja, klopt. Ik dacht laat ik gewoon negeren dat dat meisje anorexia heeft en net doen of ik het haar niet gun.Anoniem262821034 schreef: ↑16-05-2019 16:41Wat gemeen om zo te denken. Omdat mensen met een eetstoornis over het algemeen vrij goed zijn in manipuleren wil dat niet zeggen dat het áltijd het geval is hoor.
Natuurlijk niet maar je weet denk ik niet echt waar je over praat.
'Mensen met een eetstoornis zijn meesters in manipuleren' klopt dan weer wel, hoort bij de ziekte.
Ik moet opeens weer denken aan dat meisje van 16, opgenomen en mocht bijna naar huis. Wel kwam ze zeer langzaam aan, ze bleef maar hangen op een bepaald gewicht uiteindelijk. Toch mocht ze naar huis.
Toen ze haar kamer grondig schoonmaakten voor de volgende patient bleek dat ze -als een gevangene- een gat in de muur had gemaakt in de muur waar haar kledingkast stond en daar verstopte ze haar eten in.
Achter die kast dus, die verplaatste ze sowieso tig keer per dag om calorien te verbranden.
De restanten van de muur stopte ze in haar zakken en gooide het buiten beetje bij beetje weg of trok het door de wc. Ze was dus nog heel erg ziek, ze heeft het dan ook niet gehaald.
Mijn gevoel was: ze hadden veel strenger moeten zijn; niks vriendinnen op bezoek. Die haar ook 'hielpen' door te zeggen dat ze had gegeten van wat ze voor haar mee hadden genomen. (terwijl ze in werkelijkheid opgespaard voedsel voor haar mee naar buiten namen; dat doe je als BFF!)
Tsja, pubermeisjes.. die snapten ook niet hoe ernstig anorexia is, dat drong pas door toen hun vriendin er niet meer was.
Ik vind het gemeen om dat kind zoveel risico te laten lopen voor die paar dagen. Volgend jaar nieuwe kans hoor. Of het jaar daarop.
Als ze niet meer leeft is er geen 'volgend jaar beter' meer. Ze is aan de beterende hand: nog lang niet beter; ze 'vergeet' nog steeds te eten!!
Je laat een kind met zijn been in het gips toch ook niet meedoen met een zwemwedstrijd? Als het niet gaat gaat het niet, dan zeg je toch ook niet dat kind voor straf niet mag meedoen maar omdat je gewoon niet kan zwemmen met gips...
Niet denken in beloning of straf: ze is ziek. Raar idee om iemand die beter wordt van een ziekte daarvoor te belonen!?
Dus niet beter worden moet worden bestraft? Ik snap niks van sommige reacties
Trouwens TO zegt het zelf al in een reactie, ik citeer: 'Het druist zo tegen mijn gevoel in, zo streng moeten zijn, ik zou mijn dochter zo graag willen zien leven.'
Dat zou ook voor mij het belangrijkste zijn. Heel veel sterkte TO, ook ik vind dat je moet luisteren naar haar behandelaars. Beter dan denken: hadden we toen maar...... toch?
anoniem_648f5a0e87365 wijzigde dit bericht op 16-05-2019 17:41
Reden: nb
Reden: nb
6.93% gewijzigd
donderdag 16 mei 2019 om 17:41
@slappewas, wat goed om te lezen dat jullie er anders bij zitten dan een tijdje terug! Ik weet nog hoe wanhopig je je voelde. Eigenlijk is de enige plek waar je dit kan bespreken bij de psycholoog met je dochter. Alleen in overleg kunnen jullie bepalen of dit haalbaar is of niet en onder welke voorwaarden. Er zijn veel meer factoren die hierin een rol spelen. Als de vriendinnen zo verantwoordelijk zijn als je schrijft kunnen zij echt een rol spelen in je dochter ondersteunen zich aan de eerlijst te houden. Maaltijden vooraf plannen. Maar wacht die psycholoog af.
Veel succes verder!
Veel succes verder!
donderdag 16 mei 2019 om 17:42
Ik vind het ook gek dat er wordt gesproken over het de dochter gunnen. Natuurlijk gunt ze haar dochter dit. En wij ook allemaal. Ik neem aan dat ze dochter de hele wereld gunt, daar ga ik zonder meer van uit. Dat is het punt toch ook helemaal niet? Het gaat er om of het nú verstandig is. Los van gunnen en ook zeker los van “straffen of belonen”, want ze is gewoon ziek en een reisje is geen beloning en een niet-reisje is geen straf. Als je het zo ziet, is het “dilemma” volgens mij ook gelijk een stuk overzichtelijker.
donderdag 16 mei 2019 om 17:46
En over die vriendinnen: zet een groepje vrouwen bij elkaar en de kans is groot dat het toch ook over uiterlijkheden gaat hoor. Ook bij vrouwen die daar op het eerste gezicht niet echt om lijken te geven. Al was het maar om zoiets simpels als: wat trek ik aan vandaag?
Ik moet nu trouwens ook ineens aan een vriendin denken met wie ik een tijd terug op een strandvakantie was. Ik heb me verbaasd over het feit dat het lichaam van anderen of wat ze aan hadden, zo vaak door haar ter sprake werd gebracht. Dat had ik van tevoren ook niet direct achter haar gezocht.
Ik moet nu trouwens ook ineens aan een vriendin denken met wie ik een tijd terug op een strandvakantie was. Ik heb me verbaasd over het feit dat het lichaam van anderen of wat ze aan hadden, zo vaak door haar ter sprake werd gebracht. Dat had ik van tevoren ook niet direct achter haar gezocht.
donderdag 16 mei 2019 om 17:47
Orișa schreef: ↑16-05-2019 17:10Hier kan ik me wel in vinden. Ik denk dat juist gezond doen haar kan helpen. Dan bedoel ik gezond als in normaal voor die leeftijd. Na een tijd ziekenhuis en kliniek kan het een verademing zijn om eens wat ruimte te ervaren en niet bij mensen te zitten die als een havik op je letten.
Precies dat.
Juist dat onder de loep blijven liggen kan zo beklemmend zijn dat je niet eens echt beter kan worden vanuit jezelf.
Opgelegd beter , is helaas vaak niet echt beter zijn.
En voor mensen die denken dat binnen een knip van de vinger een eetstoornis 180 graden om kan draaien, zo werkt dat niet.
Want als dat zo is, was je gewoon echt echt nog niet beter.
donderdag 16 mei 2019 om 17:49
Anoniem262821034 schreef: ↑16-05-2019 17:11Geeft niet, snap ik wel. Het is ook lastig als ervaringsdeskundige al die verschillende meningen te lezen.
Fijn dat je het begrijpt
donderdag 16 mei 2019 om 17:51
SadButTrue999 schreef: ↑16-05-2019 17:31Ja, klopt. Ik dacht laat ik gewoon negeren dat dat meisje anorexia heeft en net doen of ik het haar niet gun.
Natuurlijk niet maar je weet denk ik niet echt waar je over praat.
'Mensen met een eetstoornis zijn meesters in manipuleren' klopt dan weer wel, hoort bij de ziekte.
Ik reageer alleen op dat jij zegt dat TO bespeeld wordt hoor. Ik heb het helemaal niet over gunnen dus geen idee wat je nou wil met je hele relaas daarover.
Maar ja, ik weet niet echt waar ik over praat. Was het maar waar.
.
donderdag 16 mei 2019 om 17:51
Jij denkt echt dat je door te straffen een psychiatrische stoornis geneest?SadButTrue999 schreef: ↑16-05-2019 17:31Ja, klopt. Ik dacht laat ik gewoon negeren dat dat meisje anorexia heeft en net doen of ik het haar niet gun.
Natuurlijk niet maar je weet denk ik niet echt waar je over praat.
'Mensen met een eetstoornis zijn meesters in manipuleren' klopt dan weer wel, hoort bij de ziekte.
Ik moet opeens weer denken aan dat meisje van 16, opgenomen en mocht bijna naar huis. Wel kwam ze zeer langzaam aan, ze bleef maar hangen op een bepaald gewicht uiteindelijk. Toch mocht ze naar huis.
Toen ze haar kamer grondig schoonmaakten voor de volgende patient bleek dat ze -als een gevangene- een gat in de muur had gemaakt in de muur waar haar kledingkast stond en daar verstopte ze haar eten in.
Achter die kast dus, die verplaatste ze sowieso tig keer per dag om calorien te verbranden.
De restanten van de muur stopte ze in haar zakken en gooide het buiten beetje bij beetje weg of trok het door de wc. Ze was dus nog heel erg ziek, ze heeft het dan ook niet gehaald.
Mijn gevoel was: ze hadden veel strenger moeten zijn; niks vriendinnen op bezoek. Die haar ook 'hielpen' door te zeggen dat ze had gegeten van wat ze voor haar mee hadden genomen. (terwijl ze in werkelijkheid opgespaard voedsel voor haar mee naar buiten namen; dat doe je als BFF!)
Tsja, pubermeisjes.. die snapten ook niet hoe ernstig anorexia is, dat drong pas door toen hun vriendin er niet meer was.
Ik vind het gemeen om dat kind zoveel risico te laten lopen voor die paar dagen. Volgend jaar nieuwe kans hoor. Of het jaar daarop.
Als ze niet meer leeft is er geen 'volgend jaar beter' meer. Ze is aan de beterende hand: nog lang niet beter; ze 'vergeet' nog steeds te eten!!
Je laat een kind met zijn been in het gips toch ook niet meedoen met een zwemwedstrijd? Als het niet gaat gaat het niet, dan zeg je toch ook niet dat kind voor straf niet mag meedoen maar omdat je gewoon niet kan zwemmen met gips...
Niet denken in beloning of straf: ze is ziek. Raar idee om iemand die beter wordt van een ziekte daarvoor te belonen!?
Dus niet beter worden moet worden bestraft? Ik snap niks van sommige reacties
Trouwens TO zegt het zelf al in een reactie, ik citeer: 'Het druist zo tegen mijn gevoel in, zo streng moeten zijn, ik zou mijn dochter zo graag willen zien leven.'
Dat zou ook voor mij het belangrijkste zijn. Heel veel sterkte TO, ook ik vind dat je moet luisteren naar haar behandelaars. Beter dan denken: hadden we toen maar...... toch?
donderdag 16 mei 2019 om 17:58
Precies.meisje85 schreef: ↑16-05-2019 17:42Ik vind het ook gek dat er wordt gesproken over het de dochter gunnen. Natuurlijk gunt ze haar dochter dit. En wij ook allemaal. Ik neem aan dat ze dochter de hele wereld gunt, daar ga ik zonder meer van uit. Dat is het punt toch ook helemaal niet? Het gaat er om of het nú verstandig is. Los van gunnen en ook zeker los van “straffen of belonen”, want ze is gewoon ziek en een reisje is geen beloning en een niet-reisje is geen straf. Als je het zo ziet, is het “dilemma” volgens mij ook gelijk een stuk overzichtelijker.
donderdag 16 mei 2019 om 18:00
consuelabananahammok schreef: ↑16-05-2019 17:47Precies dat.
Juist dat onder de loep blijven liggen kan zo beklemmend zijn dat je niet eens echt beter kan worden vanuit jezelf.
Opgelegd beter , is helaas vaak niet echt beter zijn.
En voor mensen die denken dat binnen een knip van de vinger een eetstoornis 180 graden om kan draaien, zo werkt dat niet.
Want als dat zo is, was je gewoon echt echt nog niet beter.
Precies. TO's dochter is dat ook niet.
No shit Sherlock.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 16-05-2019 18:00
2.87% gewijzigd
donderdag 16 mei 2019 om 18:00
To als ik het goed begrijp is je dochter qua gewicht in principe op gezond niveau ( die 1,7 kilo neem ik even als marge, ik weet hoe klinieken werken)
Puur fysiek zou ze het dan gewoon aankunnen neem ik aan.
Mentaal zal dit absoluut en uitdaging zijn.
Echter hoort dat ook bij de weg naar genezing. In de resocialisatie periode werden dit soort bezigheden juist als doelen gesteld.
Het is oefenen en nog eens oefenen.
Het zal lange tijd kwetsbaar blijven en ja het kan altijd weer fout gaan, nu, volgende week, volgend jaar, over 5 jaar.
Mijn ervaring is dat juist de leuke en mooie kanten waar je weer aan kan participeren ook een trigger kan zijn om voor te blijven knokken.
Je moet het kunnen gaan voelen. Het gezonde deel van je gedachtes voeden met betere gedachtes en betere keuzes.
Ja dat is moeilijk, heel moeilijk.
En dat is vallen en opstaan en vaak iedere dag opnieuw beslissen.
Dat zal ze in de kliniek hebben moeten doen, thuis, straks op school, op een feestje, tijdens een uitje etc.
Maar ze moet ook plezier weer kunnen ervaren en voelen.
Ja ik zou , met enige randvoorwaarden dit alleen maar toejuichen.
Alleen als ze zelf echt graag wil natuurlijk en het ook aandurft.
Puur fysiek zou ze het dan gewoon aankunnen neem ik aan.
Mentaal zal dit absoluut en uitdaging zijn.
Echter hoort dat ook bij de weg naar genezing. In de resocialisatie periode werden dit soort bezigheden juist als doelen gesteld.
Het is oefenen en nog eens oefenen.
Het zal lange tijd kwetsbaar blijven en ja het kan altijd weer fout gaan, nu, volgende week, volgend jaar, over 5 jaar.
Mijn ervaring is dat juist de leuke en mooie kanten waar je weer aan kan participeren ook een trigger kan zijn om voor te blijven knokken.
Je moet het kunnen gaan voelen. Het gezonde deel van je gedachtes voeden met betere gedachtes en betere keuzes.
Ja dat is moeilijk, heel moeilijk.
En dat is vallen en opstaan en vaak iedere dag opnieuw beslissen.
Dat zal ze in de kliniek hebben moeten doen, thuis, straks op school, op een feestje, tijdens een uitje etc.
Maar ze moet ook plezier weer kunnen ervaren en voelen.
Ja ik zou , met enige randvoorwaarden dit alleen maar toejuichen.
Alleen als ze zelf echt graag wil natuurlijk en het ook aandurft.
donderdag 16 mei 2019 om 18:00
Ik denk trouwens dat je er ook over na moet denken hoe dit voor die vriendinnen is.
Toen ik die leeftijd had had ik een vriendin die depresief en suicidaal was, achteraf bezien was dat niet zo'n goede invloed (en dat was haar schuld helemaal niet, maar ik was eigenlijk nog te jong om daar mee om te kunnen gaan)
Daarnaast heb je kans dat ze zich erg verantwoordelijk gaan voelen als hun vriendin raar loopt te doen met eten, en die verantwoordelijkheid (en eventueel schuldgevoel mocht ze na de vakantie weer terugvallen) kunnen ze nu waarschijnlijk nog niet aan.
Toen ik die leeftijd had had ik een vriendin die depresief en suicidaal was, achteraf bezien was dat niet zo'n goede invloed (en dat was haar schuld helemaal niet, maar ik was eigenlijk nog te jong om daar mee om te kunnen gaan)
Daarnaast heb je kans dat ze zich erg verantwoordelijk gaan voelen als hun vriendin raar loopt te doen met eten, en die verantwoordelijkheid (en eventueel schuldgevoel mocht ze na de vakantie weer terugvallen) kunnen ze nu waarschijnlijk nog niet aan.
donderdag 16 mei 2019 om 18:01
consuelabananahammok schreef: ↑16-05-2019 18:00To als ik het goed begrijp is je dochter qua gewicht in principe op gezond niveau ( die 1,7 kilo neem ik even als marge, ik weet hoe klinieken werken)
Puur fysiek zou ze het dan gewoon aankunnen neem ik aan.
Mentaal zal dit absoluut en uitdaging zijn.
Echter hoort dat ook bij de weg naar genezing. In de resocialisatie periode werden dit soort bezigheden juist als doelen gesteld.
Het is oefenen en nog eens oefenen.
Het zal lange tijd kwetsbaar blijven en ja het kan altijd weer fout gaan, nu, volgende week, volgend jaar, over 5 jaar.
Waarom neem je dat aan?
Maar ze kan en mag nog niet naar school omdat ze dat fysiek niet aan kan.
Lees je wel goed voor je gaat zitten tikken?
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 16-05-2019 18:03
4.19% gewijzigd
donderdag 16 mei 2019 om 18:03
redbulletje schreef: ↑16-05-2019 18:02Er heerst hier gewoon een verknipt beeld over hoe vrouwen er uit zouden moeten zien (te mager) Wellicht op vakantie gaan naar de Antillen. Vrouwen zijn daar trots op hun vollere vormen en houden juist niet van dat ongezonde skinny.
Ja. Dat zal echt de oplossing zijn voor een eetstoornis. Ben je nou echt zo naïef of doe je het erom?
.
donderdag 16 mei 2019 om 18:08
donderdag 16 mei 2019 om 18:34
Waarom ben je zo aanvallend ?
donderdag 16 mei 2019 om 18:35
Hoe lang wil ze gaan en wat zijn de meiden van plan te doen?
En wat is er mis met bijvoorbeeld 2 dagen spelletjes spelen op een camping met vriendinnen?
Van die 2 dagen zal ze niet ineens gelijk terug 5 kilo afvallen.
Mag ze dan tijdens de hele zomer ook nooit buiten en op stap met vriendinnen?
Ik zou het zelf als een test-case zien.
Ze mag zelf uittesten of ze het 2 dagen lang aankan.
Weet ze gelijk zelf ook waar ze staat in haar genezing.
Voor 't weekend weeg je haar en erna ook.
Is er meer dan pakweg een halve kilo of een kilo af, dan weet je beiden dat ze teveel geknoeid heeft en dat je haar ook in de zomer zwaar in de gaten moet houden.
Het wordt natuurlijk anders als die vriendinnen 10 kilometer willen gaan wandelen elke dag.
Of je gaat voor een compromis van 1 dag en kijken hoe het gaat.
Als het goed gaat en die meiden zitten ergens 2 weken kan ze tegen 't eind van de vakantie nog een dag gaan.
Ze is haar vriendinnen voor een stuk al kwijt - die studeren namelijk straks af en gaan elders studeren / werken en bouwen een nieuw leven uit - en ze is een jaar van haar leven kwijt.
Op je 16 à 17 is dat behoorlijk hard.
Ik zou dan ook proberen haar toch iets te gunnen.
En wat is er mis met bijvoorbeeld 2 dagen spelletjes spelen op een camping met vriendinnen?
Van die 2 dagen zal ze niet ineens gelijk terug 5 kilo afvallen.
Mag ze dan tijdens de hele zomer ook nooit buiten en op stap met vriendinnen?
Ik zou het zelf als een test-case zien.
Ze mag zelf uittesten of ze het 2 dagen lang aankan.
Weet ze gelijk zelf ook waar ze staat in haar genezing.
Voor 't weekend weeg je haar en erna ook.
Is er meer dan pakweg een halve kilo of een kilo af, dan weet je beiden dat ze teveel geknoeid heeft en dat je haar ook in de zomer zwaar in de gaten moet houden.
Het wordt natuurlijk anders als die vriendinnen 10 kilometer willen gaan wandelen elke dag.
Of je gaat voor een compromis van 1 dag en kijken hoe het gaat.
Als het goed gaat en die meiden zitten ergens 2 weken kan ze tegen 't eind van de vakantie nog een dag gaan.
Ze is haar vriendinnen voor een stuk al kwijt - die studeren namelijk straks af en gaan elders studeren / werken en bouwen een nieuw leven uit - en ze is een jaar van haar leven kwijt.
Op je 16 à 17 is dat behoorlijk hard.
Ik zou dan ook proberen haar toch iets te gunnen.
