Psyche
alle pijlers
dochter met anorexia wil met vriendinnen weg
donderdag 16 mei 2019 om 14:26
Mijn dochter van 16 jaar is langdurig opgenomen geweest en nu inmiddels 1,5 maand thuis.
Het gaat tot nu toe goed, al kan dit zo weer anders zijn.
Mijn dochter zit in het examen jaar maar omdat ze nog geen les heeft kunnen volgen doet ze dit jaar over, alleen haar Engels examen doet ze dit jaar.
Gisteren was ze even op school, heeft ze bij kunnen kletsten en kreeg ze de vraag of ze ook mee op vakantie ging.
Dochter wil dit dus heel graag, zelf ziet ze ook wel dat 2 weken niet haalbaar dus haar voorstel is 2 nachten.
Vanmorgen dit in het ziekenhuis besproken, maar de psycholoog is hier heel terughoudend in.
Ik gun het haar zo ontzettend, en met 16 jaar moet dat gewoon kunnen.
Punt is zij mag vanwege haar gewicht nog niet naar school moet nog 1,7 kg aankomen om dit te mogen ook sporten mag nog niet.
Zij heeft een hele strenge eetlijst waar we haar steeds aan moeten helpen herinneren anders vergeet ze ( zogenaamd) toch wat.
Ze heeft inmiddels een gewicht gehaald wat echt jaren geleden is geweest dat ze dat woog, ze ziet er nu zoveel gezonder uit.
Ze is nu ook veel vrolijker, we dringen weer tot haar door.
Hoe fijn is het dat ze het normale leven weer stukje bij beetje op mag pakken en hoe motiverend kan zo'n weekend met vriendinnen dan zijn.
Mijn man en ik vinden dit best een dilemma.
Het gaat tot nu toe goed, al kan dit zo weer anders zijn.
Mijn dochter zit in het examen jaar maar omdat ze nog geen les heeft kunnen volgen doet ze dit jaar over, alleen haar Engels examen doet ze dit jaar.
Gisteren was ze even op school, heeft ze bij kunnen kletsten en kreeg ze de vraag of ze ook mee op vakantie ging.
Dochter wil dit dus heel graag, zelf ziet ze ook wel dat 2 weken niet haalbaar dus haar voorstel is 2 nachten.
Vanmorgen dit in het ziekenhuis besproken, maar de psycholoog is hier heel terughoudend in.
Ik gun het haar zo ontzettend, en met 16 jaar moet dat gewoon kunnen.
Punt is zij mag vanwege haar gewicht nog niet naar school moet nog 1,7 kg aankomen om dit te mogen ook sporten mag nog niet.
Zij heeft een hele strenge eetlijst waar we haar steeds aan moeten helpen herinneren anders vergeet ze ( zogenaamd) toch wat.
Ze heeft inmiddels een gewicht gehaald wat echt jaren geleden is geweest dat ze dat woog, ze ziet er nu zoveel gezonder uit.
Ze is nu ook veel vrolijker, we dringen weer tot haar door.
Hoe fijn is het dat ze het normale leven weer stukje bij beetje op mag pakken en hoe motiverend kan zo'n weekend met vriendinnen dan zijn.
Mijn man en ik vinden dit best een dilemma.
donderdag 16 mei 2019 om 19:41
Zie het tweede bericht van de topicbeginster.bethweeter schreef: ↑16-05-2019 19:36Dit uit de OP vind ik al iets zeggen: “Vanmorgen dit in het ziekenhuis besproken, maar de psycholoog is hier heel terughoudend in.” En het volgende gesprek zal zeker ook een advies bevatten. Dus advies behandelaar opvolgen.
donderdag 16 mei 2019 om 20:01
Advies: luisteren naar de behandelaar.
Ook al is dit rot voor je dochter, maar puber zijn is al lastig genoeg zonder ernstige zaken als anorexia.
Vergelijkbaar met een alcoholist die net uit een kliniek komt en dan mee wordt gervraagd naar een feest waar de alcohol rijkelijk vloeit. Gegarandeerd terug bij af.
Wat ik hiermee wil zeggen is, als ze op vakantie een groep jongens tegenkomen en er zit een grappenmaker tussen die een 'grap' over haar uiterlijk maakt dan is het back to square one letterlijk.
En we kunnen allemaal beamen dat pubers ongenadig hard kunnen zijn. Het zijn niet voor niets nog kinderen
Ook al is dit rot voor je dochter, maar puber zijn is al lastig genoeg zonder ernstige zaken als anorexia.
Vergelijkbaar met een alcoholist die net uit een kliniek komt en dan mee wordt gervraagd naar een feest waar de alcohol rijkelijk vloeit. Gegarandeerd terug bij af.
Wat ik hiermee wil zeggen is, als ze op vakantie een groep jongens tegenkomen en er zit een grappenmaker tussen die een 'grap' over haar uiterlijk maakt dan is het back to square one letterlijk.
En we kunnen allemaal beamen dat pubers ongenadig hard kunnen zijn. Het zijn niet voor niets nog kinderen
donderdag 16 mei 2019 om 20:21
Dat laatste weet ik wel, maar eerst de brand blussen. In dit geval: zorgen dat dochter uit zichzelf eet en geen sabotage meer pleegt door 'vergeten' te eten.
En wat moeten de vriendinnen doen als ze 5 minuten na het eten naar het toilet gaat? Haar vastbinden?
Zolang de behandelaar het geen goed plan vindt zou ik naar 'nee' neigen. Juist omdat er nog zoveel zomers komen waar ze écht van kan genieten als ze haar ziekte onder controle heeft.
Nu is het denk ik, vrees ik, nog iets te vroeg.. en er is een tussenweg tussen de hele zomer op de bank hangen of af en toe een leuk uitje te plannen. Naar de bioscoop, een dagje weg met vriendinnen.
Gaat dat goed kan ze volgend jaar hopelijk wél een weekendje weg met vriendinnen. Ik hoop het zó.. het is een rotziekte, zoveel is zeker
donderdag 16 mei 2019 om 20:22
wat een reacties.
Mijn man en ik hebben even samen gesproken hoe of wat, we wachten het advies van de psycholoog af.
Mijn dochter heeft inmiddels een BMI van 18,4.
De kliniek waar ze net ontslagen is heeft haar streefgewichten omhoog gegooid, de kliniek waar ze vorig jaar opgenomen is geweest hanteerde lagere gewichten.
Dat was voor mijn dochter even schrikken, maar de diëtiste daar wist dit zo goed uit te leggen dat ze dit geaccepteerd heeft.
Ze heeft zeker hard gewerkt en doet dit nog steeds, ze is 15 kilo aangekomen in 6 maanden tijd.
Deze laatste opname was zo positief in tegenstelling tot de vorige opname waar alles draaide om je gewicht wekelijks te halen en anders volgde er sanctie, mijn dochter heeft zich daar toen echt letterlijk eruit gegeten, maar thuis was er echt niets met haar te beginnen.
Nu is dit allemaal zo anders, hier leggen ze de verantwoordelijkheid neer bij die meiden, en dat werkt, leren dat de anorexia een hele hoge prijs vraagt.
Ondanks al mijn inzet heb ik de afgelopen opname niet kunnen voorkomen en die inzet bestond echt uit dag en nacht in de gaten houden, we hadden geen leven en heeft het geholpen vroeg de psychiater aan mij? Nee helaas, dat leer ik nu meer loslaten, ik kan haar steunen maar ik kan haar niet dwingen of overal controle op proberen te hebben, uiteindelijk is het haar leven.
In de zomervakantie hopen we op vakantie te kunnen en dan hopen we ook echt dat we wat kunnen doen als gezin.
Ze wil graag shoppen daar met haar zusje.
Ze heeft genoeg motivatiedoelen waar ze het voor wil doen.
1 Dag op en neer rijden zou een optie zijn of 1 nacht.
Nu is ze ook een slechte slaper dus ik vraag me af of ze zich wel goed realiseert dat met 6 meiden in een stacaravan van slapen weinig terecht komt, misschien komt ze er nu zelf wel op terug. Ze heeft met vakanties ook altijd haar eigen ruimte/ kamer nodig om zich terug te trekken.
Jullie hebben mij in ieder geval op ideeën gebracht.
Voor de mensen die zelf anorexia hebben gehad, wat goed om ook jullie meningen te lezen
Mijn man en ik hebben even samen gesproken hoe of wat, we wachten het advies van de psycholoog af.
Mijn dochter heeft inmiddels een BMI van 18,4.
De kliniek waar ze net ontslagen is heeft haar streefgewichten omhoog gegooid, de kliniek waar ze vorig jaar opgenomen is geweest hanteerde lagere gewichten.
Dat was voor mijn dochter even schrikken, maar de diëtiste daar wist dit zo goed uit te leggen dat ze dit geaccepteerd heeft.
Ze heeft zeker hard gewerkt en doet dit nog steeds, ze is 15 kilo aangekomen in 6 maanden tijd.
Deze laatste opname was zo positief in tegenstelling tot de vorige opname waar alles draaide om je gewicht wekelijks te halen en anders volgde er sanctie, mijn dochter heeft zich daar toen echt letterlijk eruit gegeten, maar thuis was er echt niets met haar te beginnen.
Nu is dit allemaal zo anders, hier leggen ze de verantwoordelijkheid neer bij die meiden, en dat werkt, leren dat de anorexia een hele hoge prijs vraagt.
Ondanks al mijn inzet heb ik de afgelopen opname niet kunnen voorkomen en die inzet bestond echt uit dag en nacht in de gaten houden, we hadden geen leven en heeft het geholpen vroeg de psychiater aan mij? Nee helaas, dat leer ik nu meer loslaten, ik kan haar steunen maar ik kan haar niet dwingen of overal controle op proberen te hebben, uiteindelijk is het haar leven.
In de zomervakantie hopen we op vakantie te kunnen en dan hopen we ook echt dat we wat kunnen doen als gezin.
Ze wil graag shoppen daar met haar zusje.
Ze heeft genoeg motivatiedoelen waar ze het voor wil doen.
1 Dag op en neer rijden zou een optie zijn of 1 nacht.
Nu is ze ook een slechte slaper dus ik vraag me af of ze zich wel goed realiseert dat met 6 meiden in een stacaravan van slapen weinig terecht komt, misschien komt ze er nu zelf wel op terug. Ze heeft met vakanties ook altijd haar eigen ruimte/ kamer nodig om zich terug te trekken.
Jullie hebben mij in ieder geval op ideeën gebracht.
Voor de mensen die zelf anorexia hebben gehad, wat goed om ook jullie meningen te lezen
donderdag 16 mei 2019 om 21:04
Open en eerlijke post van je slappe was.
Ik lees dat ook jij stappen hebt gezet om inmiddels inzichten te hebben dat jij haar niet kan genezen, al zit je er letterlijk met je neus bovenop.
Wat mooi hoe de tweede kliniek anders omgaat met het benaderen van de eetstoornis.
Ik kan zeggen dat ook bij mij al die sancties heel averechts hebben gewerkt.
Je behandeld daarmee enkel het symptoom, niet de oorzaak.
Juist blijven terugwerpen op eigen verantwoordelijkheid ( zo ver dat het fysiek toelaat ) en aansturen op gezonde keuzes en wat het je oplevert maakt dat je de regie niet afpakt maar meer de regie probeert te veranderen naar het gezonde deel.
Echt kunnen helen en leren omgaan met alle moeilijkheden leer je uiteindelijk ook pas wanneer je weer aan het leven gaat meedoen.
Je kan idd niet anders dan haar steunen, maar ze zal haar eigen trial and error moeten ervaren.
Uiteraard lastig, je dochter is nog jong en de verantwoordelijkheid dragen van het genezen van een eetstoornis is groot op die leeftijd.
Ik kan mij je dilemma dan ook heel goed voorstellen, wanneer laat je los en haar terug werpt op haar zelf, of wanneer moet jij de grens gaan stellen.
Ik denk dat het goed is dat je haar eerst zelf laat uitvogelen of ze dit echt graag wil en haar helpen met die keuze te maken.
Want ik kan mij ook heel goed voorstellen dat naast plezier, het ook moeilijke momenten zal opleveren voor haar en de vraag die ze zichzelf zou moeten stellen is of ze die al wil aangaan.
Wil ze het echt graag en wil ze de moeilijke kant trotseren, kijk dan samen met haar en haar hulpverlener hoe jullie dit dan vorm kunnen geven.
Want ergens is het dan ook heel sterk van haar om uit haar comfortzone te willen stappen.
Ik weet niet of het ver rijden is, maar evt, zou je 1 dag en 1 nacht het haar kunnen laten aangaan, en dan bekijken of er, als ze wil en het gaat goed , er een nacht en dag aangeplakt kunnen worden.
Je weet uit ervaring dat als het fout gaat, het toch wel fout gaat. Ook als je haar thuis hebt, alles controleert en denkt er bovenop te zitten.
Thuis houden is net zo min een garantie dat het goed gaat als dat het ook geen garantie is dat het perse fout gaat als je haar laat gaan.
Focus op wat ze graag wil en plezier uithaalt, en kijk dan hoe je dit samen met haar kan aanpakken.
Ik lees dat ook jij stappen hebt gezet om inmiddels inzichten te hebben dat jij haar niet kan genezen, al zit je er letterlijk met je neus bovenop.
Wat mooi hoe de tweede kliniek anders omgaat met het benaderen van de eetstoornis.
Ik kan zeggen dat ook bij mij al die sancties heel averechts hebben gewerkt.
Je behandeld daarmee enkel het symptoom, niet de oorzaak.
Juist blijven terugwerpen op eigen verantwoordelijkheid ( zo ver dat het fysiek toelaat ) en aansturen op gezonde keuzes en wat het je oplevert maakt dat je de regie niet afpakt maar meer de regie probeert te veranderen naar het gezonde deel.
Echt kunnen helen en leren omgaan met alle moeilijkheden leer je uiteindelijk ook pas wanneer je weer aan het leven gaat meedoen.
Je kan idd niet anders dan haar steunen, maar ze zal haar eigen trial and error moeten ervaren.
Uiteraard lastig, je dochter is nog jong en de verantwoordelijkheid dragen van het genezen van een eetstoornis is groot op die leeftijd.
Ik kan mij je dilemma dan ook heel goed voorstellen, wanneer laat je los en haar terug werpt op haar zelf, of wanneer moet jij de grens gaan stellen.
Ik denk dat het goed is dat je haar eerst zelf laat uitvogelen of ze dit echt graag wil en haar helpen met die keuze te maken.
Want ik kan mij ook heel goed voorstellen dat naast plezier, het ook moeilijke momenten zal opleveren voor haar en de vraag die ze zichzelf zou moeten stellen is of ze die al wil aangaan.
Wil ze het echt graag en wil ze de moeilijke kant trotseren, kijk dan samen met haar en haar hulpverlener hoe jullie dit dan vorm kunnen geven.
Want ergens is het dan ook heel sterk van haar om uit haar comfortzone te willen stappen.
Ik weet niet of het ver rijden is, maar evt, zou je 1 dag en 1 nacht het haar kunnen laten aangaan, en dan bekijken of er, als ze wil en het gaat goed , er een nacht en dag aangeplakt kunnen worden.
Je weet uit ervaring dat als het fout gaat, het toch wel fout gaat. Ook als je haar thuis hebt, alles controleert en denkt er bovenop te zitten.
Thuis houden is net zo min een garantie dat het goed gaat als dat het ook geen garantie is dat het perse fout gaat als je haar laat gaan.
Focus op wat ze graag wil en plezier uithaalt, en kijk dan hoe je dit samen met haar kan aanpakken.
donderdag 16 mei 2019 om 21:05
Heel verstandig. De behandelaar weet het beste hoe het met je dochter is. Meningen van forummers zijn leuk om inzicht te krijgen in hoe verschillend het kan lopen maar ga vooral af op de professionals die je dochter kennen.
Verder sterkte! Hopelijk gaat het snel nog beter met je dochter.
donderdag 16 mei 2019 om 21:52
TO, misschien helpt het als je je dochter een alternatief uitstapje kan noemen bij haar vriendinnen als ‘afsluiting van de schoolperiode’. Als dit haar enige optie is, zet ze hier misschien te veel haar zinnen op. Als er een alternatief is (samen naar een pretpark, een dagje naar een festival, samen een leuke workshop volgen, zoiets) is het misschien makkelijker als er besloten wordt dat de vakantie niet door gaat.
donderdag 16 mei 2019 om 22:45
Hoi To
Ik heb 6 jaar terug bijna de zelfde therapie gehad als je dochter.
En zoals je al geleerd hebt kan je een terug val niét tegenhouden hoe goed je het ook doet. Dat kan alleen je dochter hoe jong of oud ze ook is.
Dus dat zou niet mee moeten wegen in je beslissing. Want dan blijf je voor je rest van je leven bang.
Ik zou zelf afgaan op het advies van de therapeut want die heeft het beste kijk op haar herstel niet alleen fysiek maar ook het psychische gedeelte.
En ze wilt morgen niet weg Maar over een paar weken pas (en ze zullen voor dochter lief wel niet extra boeken maar gewoon plaats maken zodat ze 2 dagen op bezoek kan komen)
Waardoor dat je ook duidelijke afspraken kan maken samen met je dochter en de therapeut welke stappen ze nog moet nemen om wel te mogen gaan.
En dat een paar dagen van te voren pas de beslissing word genomen of ze wel mag gaan ( of ze aan de voorwaarden voldoet) maar ook of ze nog wilt gaan.
Want hoe dichter bij het komt hoe enger het word voor je dochter.
Want nu is het in je hoofd van je dochter leuk en gezellig maar waarschijnlijk hoe dichterbij het komt hoe enger en onzekerder het word. Ze heeft daar minder controlle dan dat ze thuis heeft wat vaak toch elke dag ongeveer het zelfde verloopt.
Suc6 To
Ik heb 6 jaar terug bijna de zelfde therapie gehad als je dochter.
En zoals je al geleerd hebt kan je een terug val niét tegenhouden hoe goed je het ook doet. Dat kan alleen je dochter hoe jong of oud ze ook is.
Dus dat zou niet mee moeten wegen in je beslissing. Want dan blijf je voor je rest van je leven bang.
Ik zou zelf afgaan op het advies van de therapeut want die heeft het beste kijk op haar herstel niet alleen fysiek maar ook het psychische gedeelte.
En ze wilt morgen niet weg Maar over een paar weken pas (en ze zullen voor dochter lief wel niet extra boeken maar gewoon plaats maken zodat ze 2 dagen op bezoek kan komen)
Waardoor dat je ook duidelijke afspraken kan maken samen met je dochter en de therapeut welke stappen ze nog moet nemen om wel te mogen gaan.
En dat een paar dagen van te voren pas de beslissing word genomen of ze wel mag gaan ( of ze aan de voorwaarden voldoet) maar ook of ze nog wilt gaan.
Want hoe dichter bij het komt hoe enger het word voor je dochter.
Want nu is het in je hoofd van je dochter leuk en gezellig maar waarschijnlijk hoe dichterbij het komt hoe enger en onzekerder het word. Ze heeft daar minder controlle dan dat ze thuis heeft wat vaak toch elke dag ongeveer het zelfde verloopt.
Suc6 To
vrijdag 17 mei 2019 om 09:46
consuela bedankt voor je berichten
Browniechocolate, dat denk ik dus ook misschien vindt ze het uiteindelijk ( als ze dan mag) toch te spannend.
Tuinhek, je hebt bericht terug, tenminste als ik het goed heb gedaan.
En verder iedereen bedankt voor jullie input.
Ik ben ook blij met het gesprek wat ik gisteravond met mijn man had.
Mag ze niet dan gaan we sowieso kijken wat we als alternatief kunnen bieden, misschien heeft mijn dochter ook ideeën hierin.
Browniechocolate, dat denk ik dus ook misschien vindt ze het uiteindelijk ( als ze dan mag) toch te spannend.
Tuinhek, je hebt bericht terug, tenminste als ik het goed heb gedaan.
En verder iedereen bedankt voor jullie input.
Ik ben ook blij met het gesprek wat ik gisteravond met mijn man had.
Mag ze niet dan gaan we sowieso kijken wat we als alternatief kunnen bieden, misschien heeft mijn dochter ook ideeën hierin.
vrijdag 17 mei 2019 om 10:41
@to als je dochter doelen stelt voor haar eigen groot of klein moet je haar in stimuleren en samen met haar en de therapeut bekijken hoe ze die doelen veilig kan behalen en uitvoeren.
Ik heb in mijn zwangerschap een terug val gekregen en heb goede ambulante hulp maar ook ik heb kleine en grote doelen.
Klein doel : ik heb een heel mooi badpak gezien voor de zomer. Maar ik moet nog 1.5 kg aankomen en dan zit ik op het gewicht wat ik voor mijn zwangerschap ook had. En dan mag ik het badpak kopen.
Groot doel: wij willen graag na familie in balli in januari.
Ik moet dan iedergeval zonder stress kunnen uiteten. Dus ik heb als doel om minimaal 6 x uiteten te zijn geweest met man en met vrienden en zonder man en vriendinnen.
Het zijn allemaal haalbare doelen die mij stimuleren om door te gaan ( mijn dochtertje natuurlijk ook )
Ik heb in mijn zwangerschap een terug val gekregen en heb goede ambulante hulp maar ook ik heb kleine en grote doelen.
Klein doel : ik heb een heel mooi badpak gezien voor de zomer. Maar ik moet nog 1.5 kg aankomen en dan zit ik op het gewicht wat ik voor mijn zwangerschap ook had. En dan mag ik het badpak kopen.
Groot doel: wij willen graag na familie in balli in januari.
Ik moet dan iedergeval zonder stress kunnen uiteten. Dus ik heb als doel om minimaal 6 x uiteten te zijn geweest met man en met vrienden en zonder man en vriendinnen.
Het zijn allemaal haalbare doelen die mij stimuleren om door te gaan ( mijn dochtertje natuurlijk ook )
vrijdag 17 mei 2019 om 10:44
het is de allerbelangrijkste voorwaarde om deel te kunnen nemen aan het leven.consuelabananahammok schreef: ↑16-05-2019 19:25Met je eens, met name ook hoe belangrijk de verbinding met het echte leven is.
Dat is precies de reden waarom ik tegen de stroom in zwem hier.
Er is niet enkel eten nodig om te genezen van een eetstoornis .
o wacht, het is de voorwaarde om uberhaupt te kunnen leven
vrijdag 17 mei 2019 om 11:48
slappewas schreef: ↑17-05-2019 09:46consuela bedankt voor je berichten
Browniechocolate, dat denk ik dus ook misschien vindt ze het uiteindelijk ( als ze dan mag) toch te spannend.
Tuinhek, je hebt bericht terug, tenminste als ik het goed heb gedaan.
En verder iedereen bedankt voor jullie input.
Ik ben ook blij met het gesprek wat ik gisteravond met mijn man had.
Mag ze niet dan gaan we sowieso kijken wat we als alternatief kunnen bieden, misschien heeft mijn dochter ook ideeën hierin.
Sterkte met alles, jullie hebben ook pittige tijden als gezin moeten doorstaan.
Je hebt ook nog het vervolggesprek met haar behandelaar staan, waarschijnlijk zal deze vraag ook in het team besproken zijn dus ook afwachten wat hun uiteindelijke advies is.
Zoals ik het las zullen ze je dochter in de keuze ook zodanig er in betrekken dat ze zelf ook mee kan denken en haar ook horen in wat ze ermee wil.
En zoals iemand al eerder schreef, er is nog voldoende tijd om er met zijn allen iets over te beslissen, dat zou in principe nog een paar dagen van te voren kunnen zijn.
vrijdag 17 mei 2019 om 22:03
Ik heb het topic gedeeltelijk gelezen (dus is misschien erg mosterd na de maaltijd) en... allereerst: wat fijn dat je dochter zulke lieve en betrokken vriendinnen heeft! Lastige situatie nu met het op vakantie gaan, het idee om het advies van de behandelaren op te volgen is denk ik goed, met als kanttekening dat jullie je dochter natuurlijk al veel langer kennen, jullie maken haar al jaren mee. Dus volg ook je eigen gevoel hierin...
Wat voor mij als ouder of behandelaar mee zou spelen is: hoe zijn sociale contacten voor haar? Puur ontspanning en genieten? Of geeft het ook spanning (vinden mensen mij wel leuk genoeg? bijv.)?
Ze is, als ik het zo lees, behoorlijk op weg terug (een BMI van 18,4 is niet zover van de ondergrens voor een gezond gewicht) en het gaat dus al veel beter dan dat het ging. Ik snap dat het fragiel is en dat zich terugvallen kunnen voordoen maar het zou tegelijkertijd ook juist een boost kunnen zijn. Even positieve energie opdoen bij vriendinnen bij wie ze zich veilig voelt.
De tip die hier gegeven wordt, een alternatief, lijkt me in dit geval een goede oplossing. In aangepast vorm wel plezier kunnen hebben met haar vriendinnen.
Wat voor mij als ouder of behandelaar mee zou spelen is: hoe zijn sociale contacten voor haar? Puur ontspanning en genieten? Of geeft het ook spanning (vinden mensen mij wel leuk genoeg? bijv.)?
Ze is, als ik het zo lees, behoorlijk op weg terug (een BMI van 18,4 is niet zover van de ondergrens voor een gezond gewicht) en het gaat dus al veel beter dan dat het ging. Ik snap dat het fragiel is en dat zich terugvallen kunnen voordoen maar het zou tegelijkertijd ook juist een boost kunnen zijn. Even positieve energie opdoen bij vriendinnen bij wie ze zich veilig voelt.
De tip die hier gegeven wordt, een alternatief, lijkt me in dit geval een goede oplossing. In aangepast vorm wel plezier kunnen hebben met haar vriendinnen.
vrijdag 17 mei 2019 om 22:32
Enige reden waarom ik durf te reageren op de op is omdat ik vanuit mijn werk (niet als medicus) redelijk vaak te maken heb met anorexia-patienten, zo niet zou ik mij verre van een reactie houden. Ik herken heel veel van wat ik gezien, besproken en begrepen heb, in de reacties van consuela.
Dat de psycholoog niet direct enthousiast is, is begrijpelijk, maar daar speelt misschien ook een rol denk ik dat deze niet de verantwoording wil nemen als het slecht zou uitpakken, dus liever safe than sorry is.
Het weer een beetje kunnen deelnemen aan gewone en leuke dingen is belangrijk en kan juist een duwtje verder de goede richting geven. Er zijn genoeg tussenoplossingen te verzinnen om in de gaten te houden dat ze genoeg eet en ook psychisch in balans blijft.
Samenvatting, als het enigszins kan en ze het graag wil, doen.
Dat de psycholoog niet direct enthousiast is, is begrijpelijk, maar daar speelt misschien ook een rol denk ik dat deze niet de verantwoording wil nemen als het slecht zou uitpakken, dus liever safe than sorry is.
Het weer een beetje kunnen deelnemen aan gewone en leuke dingen is belangrijk en kan juist een duwtje verder de goede richting geven. Er zijn genoeg tussenoplossingen te verzinnen om in de gaten te houden dat ze genoeg eet en ook psychisch in balans blijft.
Samenvatting, als het enigszins kan en ze het graag wil, doen.
vrijdag 17 mei 2019 om 22:38
Jij snapt er niet zoveel van en dan druk ik me nog aardig uit. Soms kunnen mensen niet eten omdat ze het leven zoals op dat moment door hen beleefd wordt, niet aankunnen. Ik weet niet of je de documentaire Emma wil leven kent, is hier misschien al voorbij gekomen, maar dat geeft misschien wat meer inzicht.
maandag 20 mei 2019 om 12:11
Er is al veel gezegd.. maar nog even een compliment hoe jullie dit onderling en met jullie dochter bespreken. Zo te horen nemen jullie haar, maar ook haar ziekte heel serieus.
Nog even mijn ideeën over de situatie:
- Laat uiteraard de mening van de behandelaar heel zwaar wegen.
- Als dochter inderdaad graag met haar vriendinnen weg wil, bespreek dan wat er nodig is om dat te laten slagen. Er zijn veel aanpassingen te bedenken die het wellicht mogelijk maken. Kun je haar bv. twee dagen brengen en halen en dan thuis eerst ontbijten? Of daar in de buurt met haar in een hotel overnachten? Of jij in de buurt stand-by voor de eetmomenten? 'Gewoon' gezellig met haar vriendinnen een paar dagen weg zal er niet in zitten vrees ik.. aangezien ze nog niet sterk genoeg is voor school.
- Is er toch geen goed plan te bedenken waar iedereen genoeg vertrouwen in heeft, bedenk dan inderdaad een andere manier om de middelbare schooltijd af te sluiten met haar vriendinnen. Ik kan me voorstellen dat dit wel heel belangrijk is.
Wat ik een aantal keer las, lijkt me een goed punt: je gúnt haar alles! Als het niet lukt om mee te gaan met haar vriendinnen is dat géén straf. Je doet het omdat je goed voor haar wil zorgen.
Veel sterkte en wijsheid!
Nog even mijn ideeën over de situatie:
- Laat uiteraard de mening van de behandelaar heel zwaar wegen.
- Als dochter inderdaad graag met haar vriendinnen weg wil, bespreek dan wat er nodig is om dat te laten slagen. Er zijn veel aanpassingen te bedenken die het wellicht mogelijk maken. Kun je haar bv. twee dagen brengen en halen en dan thuis eerst ontbijten? Of daar in de buurt met haar in een hotel overnachten? Of jij in de buurt stand-by voor de eetmomenten? 'Gewoon' gezellig met haar vriendinnen een paar dagen weg zal er niet in zitten vrees ik.. aangezien ze nog niet sterk genoeg is voor school.
- Is er toch geen goed plan te bedenken waar iedereen genoeg vertrouwen in heeft, bedenk dan inderdaad een andere manier om de middelbare schooltijd af te sluiten met haar vriendinnen. Ik kan me voorstellen dat dit wel heel belangrijk is.
Wat ik een aantal keer las, lijkt me een goed punt: je gúnt haar alles! Als het niet lukt om mee te gaan met haar vriendinnen is dat géén straf. Je doet het omdat je goed voor haar wil zorgen.
Veel sterkte en wijsheid!
maandag 20 mei 2019 om 12:18
Jij snapt niks van mij denk ikAriellle schreef: ↑17-05-2019 22:38Jij snapt er niet zoveel van en dan druk ik me nog aardig uit. Soms kunnen mensen niet eten omdat ze het leven zoals op dat moment door hen beleefd wordt, niet aankunnen. Ik weet niet of je de documentaire Emma wil leven kent, is hier misschien al voorbij gekomen, maar dat geeft misschien wat meer inzicht.
donderdag 6 juni 2019 om 08:47
even een update
Met de psycholoog afgesproken dat ze 1 dag zou gaan.
Ik heb het aan mijn dochter overgelaten om te bepalen welke dag zij dan graag wilde, de eerste week ging voorbij zonder dat zij met iets concreets kwam
Ondertussen werd ook 1 van haar konijnen ziek waardoor deze medicatie moest krijgen gedurende een week.
Daardoor heeft ze uit zichzelf haar vriendinnen geappt dat ze niet kon komen omdat haar konijn ziek was.
Alsof het allemaal zo moest wezen.
Binnenkort gaat ze een dag iets leuks doen met de meiden die ze tijdens haar laatste opname heeft leren kennen, ze hebben nog dagelijks contact met elkaar over de app.
En ook heel fijn ze heeft inmiddels haar school/ sport gewicht gehaald!!
Met de psycholoog afgesproken dat ze 1 dag zou gaan.
Ik heb het aan mijn dochter overgelaten om te bepalen welke dag zij dan graag wilde, de eerste week ging voorbij zonder dat zij met iets concreets kwam
Ondertussen werd ook 1 van haar konijnen ziek waardoor deze medicatie moest krijgen gedurende een week.
Daardoor heeft ze uit zichzelf haar vriendinnen geappt dat ze niet kon komen omdat haar konijn ziek was.
Alsof het allemaal zo moest wezen.
Binnenkort gaat ze een dag iets leuks doen met de meiden die ze tijdens haar laatste opname heeft leren kennen, ze hebben nog dagelijks contact met elkaar over de app.
En ook heel fijn ze heeft inmiddels haar school/ sport gewicht gehaald!!
Hopelijk zet deze lijn zo door! (En bedankt voor de update!) 
donderdag 6 juni 2019 om 09:19
Hoi To
Fijn dat het zo is gelopen (waarschijnlijk de druk van geen controle hebben toch te groot voor haar ) maar geef dit ook door bij haar behandelaar deze wil waarschijnlijk de echte rede van haar weten waarom ze niet is gegaan.
Want hoe fijn het voor nu ook is dadelijk komen wel momenten dat ze moet gaan doorzetten om haar angst en de druk die ze voelt te doorstaan.
En nu hopen dat de lijn kwa aankomen in gewicht blijft stijgen tot een normaal nivo
Fijn dat het zo is gelopen (waarschijnlijk de druk van geen controle hebben toch te groot voor haar ) maar geef dit ook door bij haar behandelaar deze wil waarschijnlijk de echte rede van haar weten waarom ze niet is gegaan.
Want hoe fijn het voor nu ook is dadelijk komen wel momenten dat ze moet gaan doorzetten om haar angst en de druk die ze voelt te doorstaan.
En nu hopen dat de lijn kwa aankomen in gewicht blijft stijgen tot een normaal nivo
