Psyche
alle pijlers
Een lastige situatie thuis bespreekbaar maken, hoe?
donderdag 7 februari 2008 om 19:18
Hallo allemaal
Ik ben vooral een lezer geweest op het forum. Maar nu wil ik toch mijn verhaal kwijt, wat erg lang gaat worden.
Eerst wat achtergrond informatie:
Mijn familie is midden jaren '80 naar Nederland gekomen ivm oorlog in het land waar we woonden. Ik was drie jaar oud. Eerst woonden we met het hele gezin (vader, moeder, broer, zus en ik) samen in een huis. Mijn ouders waren toen al wat ouder en zijn eigenlijk nooit ingeburgerd hier in Nederland; zijn analfabeet, spreken de taal niet. In het land van herkomst hebben ze altijd op het platteland gewoond. En dan kom je in Nederland; wat een erg groot contrast is.
Na een paar jaar zijn mijn broer en zus het huis uitgegaan, omdat beiden een partner hadden gevonden en gingen trouwen. Ik bleef alleen achter bij mijn ouders. Al sinds mijn jeugd merkte ik dat ze wat anders waren dan andere ouders dan die van mijn klasgenootjes. Maar ja, ik wist niet beter. Ik had ze altijd zo gekend. Van mijn zesde levensjaar tot mijn veertiende heb ik samen met mijn ouders in een huis gewoond (tot mijn vader aan kanker overleed) Ik leefde op mijn kamer; ik kwam nooit beneden, omdat het altijd zo'n bende was. Ik durfde nooit vriendinnetjes van school uit te nodigen om bij mij thuis te komen spelen. Op school deed ik het goed en niemand merkte wat van mijn thuissituatie. Ik dacht: zolang ik me goed houd, hoeft niemand erachter te komen.
Als ik nu terugkijk weet ik gewoon dat er heel erg veel mis is gegaan in mijn jeugd. Ik had wel een vader en een moeder, maar ik kreeg niet wat je van je ouders kunt verwachten; warmte, liefde, aandacht, opvoeding, troost etc. Mijn vader was alcoholist en mijn moeder liep altijd op me te schelden, wat ik ook deed. Ik deed nooit iets goed. Ik kon niet goed met ze communiceren; ik sprak Nederlands en zij praatten alleen maar in de taal van land van afkomst. Ik kan die taal wel verstaan en spreken, maar dat waren alleen de basisdingen. Mijn broer en zus? Die hadden het te druk met hun eigen gezinnetjes en kwamen maar heel af en toe langs. Ik voelde me erg alleen en kon bij niemand terecht.
Inmiddels ben ik 24 jaar oud. Altijd heb ik geweten dat mijn jeugd anders is geweest dan die van andere kinderen, maar ik dacht er nooit over na. Wat gebeurd is, is gebeurd. Tot ik tijdens mijn studie ermee werd geconfronteerd; ik deed een opleiding in de verpleging en kreeg het erg moeilijk tijdens mijn stage in de psychiatrie. Ik herkende veel 'karaktertrekjes' van de patiënten in het gedrag van mijn moeder. Na de dood van mijn vader ben ik met mijn moeder bij mijn zus (en haar gezin) gaan inwonen. Dit gaf me wat rust, omdat ik het idee had dat ik deel uitmaakte van een gezin. Mijn zus heeft ooit gezegd dat ze me als haar eigen kind ging zien. Maar ik hield toch afstand; ze was toch gewoon mijn zus en niet mijn moeder.
Mijn moeder was nog steeds hetzelfde als de tijd ervoor; rare dingen denken en doen. Nu is bij haar een combinatie van autisme/schizofrenie gediagnosticeerd en alles wat ik mee heb gemaakt in mijn jeugd kan ik opeens plaatsen. Ze was niet in staat om voor me te zorgen, omdat ze ziek is. Daar kan ze niks aan doen. Volgens mijn broer en zus is ze altijd zo geweest, zolang zij het zich kunnen herinneren. En dan de vraag die bij me opkomt: waarom lieten jullie mij dan achter bij hen, wetende dat ze niet voor een kind kunnen zorgen? Het uitspreken van gevoelens is een taboe bij ons thuis. Maar ik had toch wel de behoefte om er over te praten en heb contact opgezocht met de huisarts. Die verwees me door naar het maatschappelijk werk. Hier heb ik ongeveer een jaar lang met iemand gepraat en eindelijk kon ik het bij iemand kwijt. Wat luchtte dat op zeg! Ik dacht dat ik het verleden wel een plekje had gegeven. Ik dacht mijn leven weer op te kunnen pikken, maar wordt in het heden nog steeds geconfronteerd met het verleden. Ik heb weinig zelfvertrouwen, houdt problemen het liefst voor mezelf (en pas als het uit de hand dreigt te lopen ga ik naar iemand toe), heb veel aanmoediging nodig om iets te ondernemen etc. Ik heb geen rust in mijn hoofd. Ik kan mijn gevoelens wel uiten bij mijn vriend, maar ik heb het idee dat hij het niet begrijpt (hij komt uit een totaal ander gezin, veel liefde en warmte)
Het enige wat mij kan helpen, is (denk ik) dat ik mijn jeugd bespreekbaar maak bij mijn broer en zus. Ze weten wat ik heb meegemaakt, maar niet HOE ik het heb meegemaakt. Ik vind het erg moeilijk om dit bespreekbaar te maken met hen. Ik heb al ooit een poging gedaan, maar nog voordat ik iets kon zeggen werd ik er emotioneel van. En dan kreeg ik de reactie: waarom huil je nou, is toch nergens voor nodig? Dit zorgde ervoor dat ik helemaal dichtklapte. Had ik ze nog niet kunnen vertellen wat ik wilde. Mijn vraag aan jullie, hoe zouden jullie een moeilijk onderwerp nou bespreekbaar maken in deze situatie?
Alvast bedankt voor het lezen
Groetjes Mangosteentje
Ik ben vooral een lezer geweest op het forum. Maar nu wil ik toch mijn verhaal kwijt, wat erg lang gaat worden.
Eerst wat achtergrond informatie:
Mijn familie is midden jaren '80 naar Nederland gekomen ivm oorlog in het land waar we woonden. Ik was drie jaar oud. Eerst woonden we met het hele gezin (vader, moeder, broer, zus en ik) samen in een huis. Mijn ouders waren toen al wat ouder en zijn eigenlijk nooit ingeburgerd hier in Nederland; zijn analfabeet, spreken de taal niet. In het land van herkomst hebben ze altijd op het platteland gewoond. En dan kom je in Nederland; wat een erg groot contrast is.
Na een paar jaar zijn mijn broer en zus het huis uitgegaan, omdat beiden een partner hadden gevonden en gingen trouwen. Ik bleef alleen achter bij mijn ouders. Al sinds mijn jeugd merkte ik dat ze wat anders waren dan andere ouders dan die van mijn klasgenootjes. Maar ja, ik wist niet beter. Ik had ze altijd zo gekend. Van mijn zesde levensjaar tot mijn veertiende heb ik samen met mijn ouders in een huis gewoond (tot mijn vader aan kanker overleed) Ik leefde op mijn kamer; ik kwam nooit beneden, omdat het altijd zo'n bende was. Ik durfde nooit vriendinnetjes van school uit te nodigen om bij mij thuis te komen spelen. Op school deed ik het goed en niemand merkte wat van mijn thuissituatie. Ik dacht: zolang ik me goed houd, hoeft niemand erachter te komen.
Als ik nu terugkijk weet ik gewoon dat er heel erg veel mis is gegaan in mijn jeugd. Ik had wel een vader en een moeder, maar ik kreeg niet wat je van je ouders kunt verwachten; warmte, liefde, aandacht, opvoeding, troost etc. Mijn vader was alcoholist en mijn moeder liep altijd op me te schelden, wat ik ook deed. Ik deed nooit iets goed. Ik kon niet goed met ze communiceren; ik sprak Nederlands en zij praatten alleen maar in de taal van land van afkomst. Ik kan die taal wel verstaan en spreken, maar dat waren alleen de basisdingen. Mijn broer en zus? Die hadden het te druk met hun eigen gezinnetjes en kwamen maar heel af en toe langs. Ik voelde me erg alleen en kon bij niemand terecht.
Inmiddels ben ik 24 jaar oud. Altijd heb ik geweten dat mijn jeugd anders is geweest dan die van andere kinderen, maar ik dacht er nooit over na. Wat gebeurd is, is gebeurd. Tot ik tijdens mijn studie ermee werd geconfronteerd; ik deed een opleiding in de verpleging en kreeg het erg moeilijk tijdens mijn stage in de psychiatrie. Ik herkende veel 'karaktertrekjes' van de patiënten in het gedrag van mijn moeder. Na de dood van mijn vader ben ik met mijn moeder bij mijn zus (en haar gezin) gaan inwonen. Dit gaf me wat rust, omdat ik het idee had dat ik deel uitmaakte van een gezin. Mijn zus heeft ooit gezegd dat ze me als haar eigen kind ging zien. Maar ik hield toch afstand; ze was toch gewoon mijn zus en niet mijn moeder.
Mijn moeder was nog steeds hetzelfde als de tijd ervoor; rare dingen denken en doen. Nu is bij haar een combinatie van autisme/schizofrenie gediagnosticeerd en alles wat ik mee heb gemaakt in mijn jeugd kan ik opeens plaatsen. Ze was niet in staat om voor me te zorgen, omdat ze ziek is. Daar kan ze niks aan doen. Volgens mijn broer en zus is ze altijd zo geweest, zolang zij het zich kunnen herinneren. En dan de vraag die bij me opkomt: waarom lieten jullie mij dan achter bij hen, wetende dat ze niet voor een kind kunnen zorgen? Het uitspreken van gevoelens is een taboe bij ons thuis. Maar ik had toch wel de behoefte om er over te praten en heb contact opgezocht met de huisarts. Die verwees me door naar het maatschappelijk werk. Hier heb ik ongeveer een jaar lang met iemand gepraat en eindelijk kon ik het bij iemand kwijt. Wat luchtte dat op zeg! Ik dacht dat ik het verleden wel een plekje had gegeven. Ik dacht mijn leven weer op te kunnen pikken, maar wordt in het heden nog steeds geconfronteerd met het verleden. Ik heb weinig zelfvertrouwen, houdt problemen het liefst voor mezelf (en pas als het uit de hand dreigt te lopen ga ik naar iemand toe), heb veel aanmoediging nodig om iets te ondernemen etc. Ik heb geen rust in mijn hoofd. Ik kan mijn gevoelens wel uiten bij mijn vriend, maar ik heb het idee dat hij het niet begrijpt (hij komt uit een totaal ander gezin, veel liefde en warmte)
Het enige wat mij kan helpen, is (denk ik) dat ik mijn jeugd bespreekbaar maak bij mijn broer en zus. Ze weten wat ik heb meegemaakt, maar niet HOE ik het heb meegemaakt. Ik vind het erg moeilijk om dit bespreekbaar te maken met hen. Ik heb al ooit een poging gedaan, maar nog voordat ik iets kon zeggen werd ik er emotioneel van. En dan kreeg ik de reactie: waarom huil je nou, is toch nergens voor nodig? Dit zorgde ervoor dat ik helemaal dichtklapte. Had ik ze nog niet kunnen vertellen wat ik wilde. Mijn vraag aan jullie, hoe zouden jullie een moeilijk onderwerp nou bespreekbaar maken in deze situatie?
Alvast bedankt voor het lezen
Groetjes Mangosteentje
donderdag 7 februari 2008 om 19:26
Poeh, wat moeilijk. Misschien dat je ze dit stuk kunt laten lezen? Ik vind het een heel duidelijk verhaal Je klinkt als een zelfverzekerd persoon en ik kan geen verwijten in je verhaal vinden. Het klinkt rustig en alsof je veel dingen geaccepteerd hebt. Ik denk dat deze post een goede opening is voor een gesprek.
Sterkte
Je klinkt als een zelfverzekerd persoon en ik kan geen verwijten in je verhaal vinden. Het klinkt rustig en alsof je veel dingen geaccepteerd hebt. Ik denk dat deze post een goede opening is voor een gesprek. Sterkte
donderdag 7 februari 2008 om 19:54
Ja inderdaad, dat heb je mooi opgeschreven! Misschien als ze dit lezen dat ze wat beter snappen hoe jij alles mee hebt gemaakt. Als je alles zelf wil vertellen loop je de kans dat je geemotioneerd wordt en alsnog een hele hoop vergeet te vertellen. Mja, voor iemand die niet gewend is om over gevoelens etc te praten zal het alsnog moeilijk zijn om het hierover te hebben. Succes! Ik heb ooit eens van iemand de volgende tip gehoord (misschien dat het van pas komt ;) ) Als je voelt dat je gaat huilen, en je wilt dat niet, dan moet je met je voeten op de grond (goed contact maken met de aarde) een ritme tikken, en je daar even op concentreren.
donderdag 7 februari 2008 om 21:14
Bedankt voor jullie reacties!
Tja, ik denk dat ik het ze toch echt moet vertellen, aangezien m'n broer en zus niet zo gemakkelijk lezen. Het verhaal uittikken maakte het al een stuk overzichtelijker voor me. Denk dat ik het uitprint en het er in ieder geval bij ga houden.
@ Emellebel: Die tip van hoe ik het huilen tegen kan houden; zal er aan denken!Ik weet zeker dat ik emotioneel ga worden, maar de eerste paar zinnen zal ik het toch wel tegen kunnen houden. Hoop ik.
Tja, ik denk dat ik het ze toch echt moet vertellen, aangezien m'n broer en zus niet zo gemakkelijk lezen. Het verhaal uittikken maakte het al een stuk overzichtelijker voor me. Denk dat ik het uitprint en het er in ieder geval bij ga houden.
@ Emellebel: Die tip van hoe ik het huilen tegen kan houden; zal er aan denken!Ik weet zeker dat ik emotioneel ga worden, maar de eerste paar zinnen zal ik het toch wel tegen kunnen houden. Hoop ik.
donderdag 7 februari 2008 om 21:50
Lief mangosteentje
Na lezen van je topic wil ik je eerst zeggen dat ik denk dat het wel goed komt met jou. Of in ieder geval ben je heel erg op de goede weg zo. Maar je wilt ook graag advies.
Zou het kunnen helpen als je niet alles in één keer aan je broer/zus wilt vertellen, maar gewoon klein begint? Ik bedoel dan bijvoorbeeld, voor je bij je zus komt via de telefoon ofzo aankondigen dat je zo graag met haar wilt praten. Dan aangeven dat je worstelt met dingen uit je jeugd, dat je graag herkenning wilt (zonder gelijk helemaal in details te treden zeg maar). Maar ook dat je graag dingen wilt delen.
Dus eerst wat algemener praten zeg maar. Ben ik een beetje duidelijk? Ik weet niet zo goed hoe ik het op moet schrijven, maar anders reageer ik later nog wel een keer.
Sterkte!
Na lezen van je topic wil ik je eerst zeggen dat ik denk dat het wel goed komt met jou. Of in ieder geval ben je heel erg op de goede weg zo. Maar je wilt ook graag advies.
Zou het kunnen helpen als je niet alles in één keer aan je broer/zus wilt vertellen, maar gewoon klein begint? Ik bedoel dan bijvoorbeeld, voor je bij je zus komt via de telefoon ofzo aankondigen dat je zo graag met haar wilt praten. Dan aangeven dat je worstelt met dingen uit je jeugd, dat je graag herkenning wilt (zonder gelijk helemaal in details te treden zeg maar). Maar ook dat je graag dingen wilt delen.
Dus eerst wat algemener praten zeg maar. Ben ik een beetje duidelijk? Ik weet niet zo goed hoe ik het op moet schrijven, maar anders reageer ik later nog wel een keer.
Sterkte!
donderdag 7 februari 2008 om 23:12
Magnosteentje,
Wat een verhaal! Zoals je al schrijft is het moeilijk voor te stellen voor iemand die dit niet zo heeft meegemaakt (zoals ik)... Veel sterkte hiermee in ieder geval.
Toen ik je vraag las dacht ik: Misschien kan je ze een brief schrijven. Dit werkt wel vaker als je het lastig vind om iets te vertellen maar het wel kan opschrijven. Als je broer en zus niet zo makkelijk lezen, kan je een brief schrijven en dat aan ze voorlezen. Of zelfs opnemen dat je het voorleest en dat voor ze afspelen terwijl je erbij zit. (om te voorkomen dat je emotioneel wordt). Tenslotte: misschien kan je samen met je broer of zus bij de maatschappelijk werkster afspreken....
Wat een verhaal! Zoals je al schrijft is het moeilijk voor te stellen voor iemand die dit niet zo heeft meegemaakt (zoals ik)... Veel sterkte hiermee in ieder geval.
Toen ik je vraag las dacht ik: Misschien kan je ze een brief schrijven. Dit werkt wel vaker als je het lastig vind om iets te vertellen maar het wel kan opschrijven. Als je broer en zus niet zo makkelijk lezen, kan je een brief schrijven en dat aan ze voorlezen. Of zelfs opnemen dat je het voorleest en dat voor ze afspelen terwijl je erbij zit. (om te voorkomen dat je emotioneel wordt). Tenslotte: misschien kan je samen met je broer of zus bij de maatschappelijk werkster afspreken....
