Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen

Je raaskalt niet. Hier is het net zo. Als ik het niet verzin/initieer gebeurd het niet. En ik wil inderdaad dat ze terug kunnen kijken op een zo fijn mogelijke jeugd. Een jeugd waarin ze ertoe doen, waar aandacht en liefde voor ze is. Tradities die bij hun kerngezin horen. Gewoon een gezonde en stabiele basis. Ik, maar dat geldt voor jou net zo, weet te goed hoe belangrijk dat is.
Mijn kids staan bovenaan mijn prioriteitenlijstje. Alleen al dat gegeven en dat gevoel (dat ze altijd iemand hebben waar ze belangrijk voor zijn) maakt denk ik al een wereld van verschil.

Ik heb vaak geprobeerd om iets 'kwijt' te raken van mijn verhaal. Helaas lukte dat enkel gedeeltelijk bij een psychiater. In het dagelijkse leven kan ik niets kwijt. Wat ik heb (trans vrouw) is oninvoelbaar en roept zelfs haat op waardoor ik eerder iets 'meer' krijg in mijn emmer dan dat ik eruit laat vloeien. Ik voel mij een gekooide huismus. Gesepareerd ter beveiliging voor de andere vogeltjes in de volière die mij anders mogelijk kapot pikken.

Het voelt als een tantaluskwelling. Op het moment dat ik spreek gaan de oren dicht, op het moment dat ik binnen treed gaat de rest naar buiten en als ik de waarheid vertel is het per definitie een leugen.

Ben hier helemaal vergroeid mee geraakt. Ik ben vergeten hoe het is om normaal behandeld te worden. Alsof mensen continue kijken naar de fictieve papagaai op mijn schouder en ik Kaptein Haak ben. Een persiflage. Niet serieus te nemen.

Dan maar nihilisme, lachen om van alles, gewichtigheid belachelijk maken en medelijden laten voelen op de manier die andere mensen juist willen voorkomen. Het is mijn signaal dat ik nog besta. Ik ben de nar, de nagel en de wreker.

Dat wou ik even kwijt.

Wil je het proberen Campanula, om iets van wat jij ervaart te delen?

Ehhh. Ik heb net iets geschreven toch? Of sla ik de plank mis qua taalgebruik, onderwerp en manier van delen voor dit topic?

Ik ervaar woede, teleurstelling, verdriet, opluchting, herstel en berusting, Totdat ik erachter kwam dat ik iedere keer in een boksring geduwd werd.

Ja je hebt iets geschreven. Ik interpreteerde dat als delen dat het niet lukt om te delen, omdat mensen je niet begrijpen of accepteren.
Je beschrijft metaforen en ik kan me er iets bij voorstellen, maar ik vroeg me af of je er ook behoefte aan had om directer te vertellen wie jij bent en wat je meemaakt, naast dat je het effect van de reacties erop benoemt - wat me heel eenzaam in de oren klinkt, trouwens, dat vind ik rot voor je.

Om het anders te zeggen: ik heb het gevoel dat ik naar een toneelspeler kijk die roept: ik ben dit niet echt, ik speel toneel! Maar dan zie ik je nog niet echt.

De manier van delen bepaal jij zelf. Ik ben op zoek naar hoe ik goed naar je kan luisteren.

Tyche

WTF. Laat maar zitten verder. Stem maar af op een andere zender.

Wat jammer. Ik denk dat mensen hier best wat kunnen begrijpen van jouw ervaring. Ik vind trans zijn bijvoorbeeld helemaal niet ongebrijpelijk of eng. Maar ik weet niet zeker of dat is waar je over wilde schrijven.
En er zijn hier ook andere mensen hè, als wij elkaar verkeerd begrijpen betekent dat niet dat jij hier niet op je plek bent.

Tyche

Goeie binnenkomer. Een trans vrouw een toneelspeler noemen en die dan direct te verwijten zichzelf niet te laten zien en daarna jezelf op de borst kloppen dat je trans niet onbegrijpelijk of eng vindt.

Huh, dat beeld had echt niets met jouw transidentiteit te maken, maar met wat je schreef over hoe je nihilisme en lachen om alles, en de rol van de nar. Met het zoeken naar de kern van wat je wilt zeggen en aangeven dat ik die nog niet kan vinden.
Excuus dat ik dat zo onhandig verwoordt, dat was echt niet bedoeld om te impliceren dat jij niet echt bent of mag zijn.

Als dat voor jou bevestigt dat ik dus antitrans ben of zoiets denk ik niet dat ik daar iets aan kan doen, behalve zeggen dat dat simpelweg heel ver bezijden de waarheid is.

Stop Campanula.
Je overlevingsstrategie neemt een loopje met je. Ontzettend begrijpelijk, als ik lees dat je gewend bent om belachelijk gemaakt te worden. Maar nu niet nodig.

Ze probeert je niet aan te vallen, ze toont interesse.
In een bewoording die jou duidelijk triggert merk ik.
Dat toneelspelen raakt iets.

Vanuit mijn 'makkelijke' en verwende rol van 'gewoon vrouw' kan ik niet zomaar weten wat jou triggert. Kan je dat uitleggen?
Want ik zie dat het je razend maakt.

Verder lees is een vrouw die het gevoel heeft niet geaccepteerd te worden en daar boos en verdrietig over is. Je coping is humor en hardheid begrijp ik, klopt dat?

Die herken ik wel. Ik zet mezelf altijd maar voor schut voordat een ander de kans krijgt.
Wat dat ik betreft speel ik dus een rol.
Ik denk dat Tyche dat bedoelde, dat je het gevoel hebt niet jezelf te kunnen zijn of laten zien.

Je schrijft prachtig, met een hoop mooie metaforen. Ik vind het wel lastig om daardoorheen 'jou' te lezen.
Waarschijnlijk ook omdat ik totaal niet bekend ben met dit onderwerp.

Maar ik sta open om er meer over te weten, voor zover ik weet doe ik mijn oren niet dicht als het over transgender (is dit het goede woord? Ik wil niet kwetsen, ik ben gewoon een verwende onbenul die hier nog niet mee te maken gehad heeft) gaat.
Ik zou het oprecht interessant vinden om te weten wat dit voor jou en je leven betekent.
Waar je tegenaan loopt. En hoe jij je leven als transvrouw vormgeeft.
Is dat anders dan een ik?
Mag ik je gewoon aanspreken als 'zij' en 'vrouw' of kwets ik dan ongewenst?

Oftewel, tof als je meeschrijft.
Probeer reacties hier te lezen als goedbedoeld, maar vanuit naïeve onwetendheid misschien totaal verkeerd verwoord of geïnterpreteerd.
Wil je ons dan helpen?
Niet meteen in elkaar slaan of wegrennen graag, dan hebben we nog geen kans om het te leren.
Hoewel ik wel heel goed begrijp als dat een beschermend patroon is geworden voor je.

In mijn ervaring schrijven de zuren en bevooroordeelden hier niet mee.
En is Tyche iemand die juist altijd heel respectvol is normaliter.

En de vreselijk irritante gewoonte heeft om, als ze je duidelijk begrijpt, een lading wijsheid eruit te gooien waar de Dalai Lama nog wat van kan leren.

Ze kan bij mij ondertussen redelijk goed gedachten lezen, maar ze oefent dan ook al 3 (?!) jaar, en ik heb geloof ik mijn ziel en zaligheid wel bloot gelegd tot op mijn ingewanden.
Als dit ooit niet meer anoniem is, zou ik alle topic schrijvers moeten vermoorden. Tyche voorop.


Dus.

Megadapper dat je schreef.
En als ik een beetje begrijp waar je tegenaan loopt lijkt dat me ook enorm pijnlijk en ingewikkeld.
Loop je op je werk of zomaar op straat tegen vooroordelen of reacties aan?
Kan ik aan jou zien dat je een transvrouw bent? Vertel je het mensen?
Is het een weten, voelen dat je in het verkeerde lichaam zit? Of iets anders?
En hoe ga je daar dan mee om?

Ik weet er dus echt heel weinig vanaf, dat merk je. En ik vind het spannend om iets verkeerds te doen of te zeggen.

Ik hoop dat je mijn bericht niet opvat als 'ziejewel, die klotewijven' maar begrijpt dat ik mijn best doe om contact te maken.
Door te vragen op waar jij over schreef. En tegelijkertijd ook een beetje wat te weten te komen over jouw wereld.

Heb je een relatie?

Sorrie, zoveel vragen.
Ik wil je dus echt wel leren kennen, maar geef me wat credits voor lomp, onhandig en onwetend gedrag.

(En de rest van dit topic ook. Tot nu toe stuk voor stuk superlieve mensen die echt willen luisteren en steunen. Of gewoon even zelf ventileren. Maar haat nijd of gemeenheid heb ik hier nog nooit gelezen.)

Ik vind het wel echt oprecht leuk om je te lezen hier Campanula.
Over jezelf.
Ik heb het gevoel -maar zeg het vooral als ik verkeerd zit- dat dat best een stap voor je is, een soort experiment?

Anyway, ik hoop dat je vaker schrijft.

Quote gewist

Hier nog een nieuweling die hier even wat neer kwakt, en straks minstens een deel weer laat verdwijnen.
Ik lees hier af en toe een beetje en begrijp inmiddels dat er hier meer zitten die met vergelijkbare issues te maken hebben.
Vooral dat het nu over alleen zijn ging, trekt me nu over de streep om ook wat te schrijven.
Ik voel me ook vaak zo alleen, en vandaag weer heel erg, loop de halve dag al te huilen. Heb m'n ex gebeld omdat ik anders niet weet waar ik terecht kan. Das niet goed natuurlijk, zo komen we nooit van elkaar los. En ik weet ook helemaal niet of ik dat wil. Maar ik werd zo enorm getriggerd in mijn verlatingsangst in de relatie, dat ik het niet meer vol hield en er toen zelf de stekker maar uit heb getrokken. Overigens heb ik ook bindingsangst, tegelijkertijd. Ik ben gewoon echt niet goed in verbinding, ik wil het dolgraag en vind het tegelijk doodeng.

...

30 jaar lang heb ik gedacht dat ik minstens net zo schuldig was als de dader, omdat ik niks deed, me niet verzet heb. Snakte naar een knuffel (maar niet meer dan dat!). Ik dacht ook altijd, hou nou toch op, zo erg was het nou ook weer niet. Inmiddels weet ik dat het strafbaar was, en dat ik het 30jr verdrongen heb maar dat het sinds kort in mijn volle bewustzijn is teruggekeerd. En dat ik er met geen mogelijkheid meer omheen kan.

Mijn ouders zijn overleden. Heel recent heb ik het een deel van mijn familie verteld. Ik kon het geheim niet meer dragen.

Therapie heb ik ook nog niet want wachtlijsten.
De meeste dagen kom ik wel door, ups en downs, maar vandaag is wel erg down. En ik weet niet wat ik moet doen om beter te worden.

Bedankt voor je reactie Avocadeau.

Mijn overlevingsstrategie neemt het helemaal niet over. Maar als je mij niet kan 'zien' wil dat nog niet zeggen dat er nog een laagje extra is als een oneindig matroesjka poppetje. Dan verwacht je blijkbaar iets te zien wat je nu niet krijgt. Of heb je gefixeerde ideeën wanneer mensen pas 'echt zichtbaar' zijn qua uitingen. Dat ik niet aan die invulling voldoe maakt mij nog geen toneelspeler die moedwillig maskeert.

En toneelspel heeft bij mij een negatieve connotatie. Onoprecht, niet authentiek. En wie is dan de aanschouwer? De regisseur, het publiek of de recensent? Volgens mij ben ik verder duidelijk genoeg geweest. En ik ben kwijt wat ik kwijt wilde.

En ja mijn coping is vaak humor (hardheid weet ik niet, maar als 'mietje' is iedere eruptie van assertiviteit misschien al snel interpretabel als 'hard'). Volgens mij reageer ik wel gevarieerd, maar is dat wel de standaard modus. Ik vind cisgenders gelukkig niet eng en je vragen ook niet.

Het is zij/haar, geen partner, het voelt als domme conceptiepech met 'iets' aan je lijf waar je voor naar de dokter wilt gaan,
gemiddeld kan ik onopvallend over straat, in sociale contacten is het vaak een beperking die varieert van in de boksring gesmeten worden tot in een rondom 10 gesprek verkneusd te worden en alles daar tussenin. En een aparte transidentiteit bestaat niet. Dat lijkt eerder op non-binair met agender of bigender als mogelijkheden. Trans is meer een overgangsfase. En sowieso is een onderdeel nog geen geheel. Iedereen is zijn eigen vrouw/man/mens, zowel fysiek, mentaal als sociaal.

Ik weet ook niet hoe anderen zich voelen, maar ik neem aan dat ze het beste ervan willen maken. Heb ik ook gedaan.

En verder imiteer ik vaak een oester, wil er niet teveel over kwijt. Niet iedereen wil het ook zien of horen en door over dagelijkse kost te praten is het ook draagbaar voor iedereen.

Inbox

Dank je wel. Heel aardig. Maar ik ben echt niet wijs. Eerder verknipt, afgedreven van het gemiddelde, vlees noch vis, valser dan een ouwe kraai en een DSM-V reclamezuil vol butsen en bulten.

Haha welkome to the club!
Ik lees eerder: authentiek en losgebroken van dát wat we altijd geleerd hebben dat ‘juist’ is!
En ja: dat is eenzaam. Want dát wat we niet geleerd hebben: dát pad is nog ongeplaveid. Geen voorgangers. Geen begrip. Geen herkenning. Althans: niet uitgesproken. Want dat hebben we tenslotte geleerd: “ sssst, doe maar normaal, dan ben je al gek genoeg”
Onzin. Er is geen normaal

eefje677 schreef: ↑

17-01-2024 17:55

...

Uit respect quote ik je niet. Wat een rotsituatie en wat vreselijk wat je is aangedaan.

Eefje, geen woorden die beschrijven hoe verschrikkelijk het is wat je is aangedaan. Wat je hebt moeten doormaken. Zoals meerdere anderen hier. Hopelijk kun je hier aansluiten en een stukje herkenning en steun vinden.

Ik ben een (stille) meelezer die af en toe wat meepikt van de adviezen die gegeven worden.

Wellicht even handig om te vermelden dat quoten in dit topic niet wordt gedaan zodat achteraf stukken weggehaald kunnen worden.

Dankjewel voor je open antwoorden Campanula.
Je hebt natuurlijk gelijk dat, als ik nog geen goed beeld van je kan vormen, dat niet betekent dat je dat express doet of toneelspeelt.
Dat zal een -onterechte- invulling van mij geweest zijn gebaseerd op mijn eigen gedrag en ervaring.

Ik voel dat toneelspel een negatieve klank voor je heeft ja. Je denkt er ook verder over door dan ik tot nu toe gedaan heb, maar als ik t op mezelf toepas:
Mijn masker/toneel heeft als publiek de mensen om me heen, en gedeeltelijk mezelf. Ik ga graag op in mijn rol van 'het gaat goed, er is niets, ik ben gelukkig'. Ik speel zo overtuigend dat ik soms zelf vergeet hoe de waarheid zat. Tot ik m in mijn gezicht krijg.
De regisseur ben ik. Soms bewust, vaak is het ook onbewust gedrag. Coping.
Rececent... Hmm. Leuke vraag.
De omgeving denk ik, of ze het 'geloven', mijn coach, die graag meedenkt en waar mijn gedrag ter sprake komt, ook dit. En mijn innerlijke criticus is ook heeeeel goed ontwikkeld, misschien is dat wel de meest uitgesproken rececent.
Maar goed, dat vroeg je eigenlijk niet.

Je geeft aan dat je vaak een oester imiteert. Wil je er hier verder over kletsen, of ben je kwijt wat je kwijt wilt?



Eefje, wat knap dat je het hier zo vertelt, en ook irl bent gaan praten. En wat naar dat je je zo eenzaam voelt!
Het raakt me dat hoe je zussen reageren.
Misschien komt OlleGrieze straks nog even langs, die zit ook met boze familie.
Het lijkt me ontzettend moeilijk om hier nu doorheen te gaan zonder hulp. Heb je wel de POH ter overbrugging nu?

Inbox wil je je quote alsjeblieft verwijderen.
Dit is het grote wis-topic. Ik wil graag ook wissen wat ik aan Campanula schreef, dat is haar privacy.

Bloem, kan jij misschien bovenaan in de OP iets van NIET QUOTEN zetten ofzo.


En hoe is het met je? Al tijdje niet gezien.

Ik hoorde een toeter
Dag allemaal. Ik ben een beetje op de achtergrond, het was zwaar en is nog moeilijk maar ik vind weer beter mijn woorden en wil in de volgende tijd ook graag weer wat dingen tegen jullie aanhouden. Maar daar ben ik nog niet helemaal klaar voor.

En ik las je Eefje Ik begrijp wat je zegt. Dat eenzaam voelen, dat schuldgevoel, dat verwrongen verantwoordelijkheidsgevoel, de pijn, het verraad en de berg puinzooi die maar niet verdwijnt. Het vreet je op. En hulp is vaak ver weg. Wachtlijsten en voor gespecialiseerde hulp nog langere wachtlijsten. Ik hoop dat je in dit topic je dingen kwijt kan/wil. Er zijn hier echt fantastische mensen die echt luisteren en niet oordelen maar steunen, helpen en je laten zijn wie je bent. De goede adviezen zijn precies dat. Adviezen, stukjes tekst die je eventueel wat kunnen helpen. Er wordt nooit gedramd zoals vaak in andere topics als je een 'advies' naast je neerlegt. Je hoeft hier niet eens te antwoorden. Je mag overslaan, schrijven, wissen, huilen en helpen.

Avocadeau

Ik ben kwijt wat ik wilde zeggen. En die geslotenheid en andere zaken wil ik tzt wel verduidelijken, maar wil nu niet teveel ruimte innemen hier.

Campenula, dank je. Jij ook een

Butterfly-fly, dank voor je reactie, ik hoop idd wat herkenning te vinden. Durfde eerst niet te schrijven maar hb inmiddels wel door dat meerderen hier met hetzelfde van doen hebben. Goed dat je het nog even zegt ja, niet quoten, fijn.

Avocadeau, de boze, of verdrietige/ellendige (ik weet het niet eens) familie ja, het maakt het niet bepaald makkelijker. Zo'n behoefte aan erkenning nu ik eindelijk m'n mond heb durven openen maar het heeft natuurlijk ook voor hen heel veel impact. Het moet indalen, ik hoop daarna vooralsnog op beterschap maar de onzekerheid is zwaar.
Ik kom niet bij de poh nee. Wel elke 4 wk bij de huisarts, en ik heb een haptotherapeut waar ik al jaren loop die overal vanaf weet. Maar wat meer steun/therapie zou welkom zijn.

Dag Campanula. Fijn dat je dit topic gevonden hebt. Maak je geen zorgen; hier kan je niet teveel ruimte innemen. Hier hebben we allemaal periodes dat we hele lappen tikken. En op een of andere manier komt hier toch alle 'ruimte' steeds weer in een goede balans.
Ik heb je gelezen en vind het ontzettend naar hoe je je voelt. Omdat ik het vervolg las, wist ik het een beetje te plaatsen. In eerste instantie had ik een beetje dezelfde vragen als Tyche. Haar 'ken' ik al veel langer en ik heb nog nooit een post van haar gelezen die niet de intentie had om goed te begrijpen en respectvol/helpend te reageren.

Ik wil jullie even een brengen.
Vanmorgen therapie gehad en zelf te erg in de war voor echte reacties, sorry.