Psyche
alle pijlers
Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
dinsdag 1 november 2022 om 08:55
Zoals de titel al aangeeft: een gedeelde veilige plek om verder te kunnen schrijven en naar hartelust ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: voor iedereen die van avocado’s houdt, voor wie zijn hart wil luchten maar geen ruimte durft in te nemen, voor wie wacht op januari en voor wie dat niet alleen hoeft te doen. Hier mag het samen 
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 17-01-2024 22:33
10.73% gewijzigd
woensdag 17 januari 2024 om 19:49
OlleGrieze, ik krijg tranen in m'n ogen van je bericht. Idd de schuld, het verwrongen verantwoordelijkheidsgevoel (mooi gezegd), het mooi weer spelen, het geheim, de achterbaksheid, het gebrek aan verbinding met anderen omdat er altijd iets tussen staat, het ongrijpbare verdriet en niet aflatende zwaarte en depressieve neigingen, de worsteling.
En dat al zoveel jaren zonder dat ik me van de helft maar heb beseft wat de mogelijke onderliggende oorzaak is, omdat ik het zo diep had begraven.
Wat ontzettend naar dat je geen contact meer hebt met je familie. Zo'n trap na, alsof jij er wat aan kon doen.
En wat ontzettend toevallig dat bij jou de dader hetzelfde familielid is als bij mij. Vreselijk dat je * er gewoon vanaf wist en dat je het zelf maar moest uitzoeken.
*poef
En dat al zoveel jaren zonder dat ik me van de helft maar heb beseft wat de mogelijke onderliggende oorzaak is, omdat ik het zo diep had begraven.
Wat ontzettend naar dat je geen contact meer hebt met je familie. Zo'n trap na, alsof jij er wat aan kon doen.
En wat ontzettend toevallig dat bij jou de dader hetzelfde familielid is als bij mij. Vreselijk dat je * er gewoon vanaf wist en dat je het zelf maar moest uitzoeken.
*poef
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 09-02-2024 10:21
22.31% gewijzigd
woensdag 17 januari 2024 om 20:06
woensdag 17 januari 2024 om 20:37
Wat vind ik het mooi hoe dit topic 'werkt'. Ik heb er al zoveel aan gehad en dat gun ik anderen van harte.
Lieve Selune, ik hoop dat je na deze dag toch even een beetje kan landen. Wat zou je daarvoor nodig hebben?
Zou een heel zacht warm dekentje even wat comfort kunnen brengen? En dan even gewoon 'niets'? Dan kom ik stilletjes naast je zitten. Leun maar een beetje en dan ademen we samen. Blazen zachtjes de pijn naar buiten.
Lieve Selune, ik hoop dat je na deze dag toch even een beetje kan landen. Wat zou je daarvoor nodig hebben?
Zou een heel zacht warm dekentje even wat comfort kunnen brengen? En dan even gewoon 'niets'? Dan kom ik stilletjes naast je zitten. Leun maar een beetje en dan ademen we samen. Blazen zachtjes de pijn naar buiten.
woensdag 17 januari 2024 om 21:59
Vijfjarenplan[/b]
Ik hou van jou. Hou jij van wat niet kan.
Hou jij van je capaciteiten, ik van je gebreken.
Jij van je trots, en ik van hoe die zacht kan breken
in mijn armen. Jij van je moed. Ik van je zwakte
nu en dan.
Hou jij van de toekomst. Ik van wat voorbij is gegaan.
Hou jij van de honderd levens die je wilde leven.
Ik hou van dat ene dat is overgebleven
en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht
tegen me aan.
Ik hou van wat is. Jij van wat zou.
Hou jij van mij. Ik hou van jou.
~Herman de Coninck
Ik hou van jou. Hou jij van wat niet kan.
Hou jij van je capaciteiten, ik van je gebreken.
Jij van je trots, en ik van hoe die zacht kan breken
in mijn armen. Jij van je moed. Ik van je zwakte
nu en dan.
Hou jij van de toekomst. Ik van wat voorbij is gegaan.
Hou jij van de honderd levens die je wilde leven.
Ik hou van dat ene dat is overgebleven
en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht
tegen me aan.
Ik hou van wat is. Jij van wat zou.
Hou jij van mij. Ik hou van jou.
~Herman de Coninck
ollegrieze wijzigde dit bericht op 18-01-2024 07:41
30.63% gewijzigd
woensdag 17 januari 2024 om 22:05
Idd, er is hier ruimte genoeg. Om te uiten, om te reageren, of om gewoon te zijn.
Ff lekker bijkomen van therapie Selune. Hoop dat je er eea kwijt gekund hebt.
Olle, jij hebt telepathie voor mijn toeter. Fijn dat je weer een klein beetje beter gaat. Komt er lichamelijk ook wat meer rust?
Eefje, ik kan me een beetje indenken dagende behoefte aan erkenning groot is. Gehoord worden. Dat het er eindelijk mag zijn. Jij er mag zijn. Je eindelijk de bevestiging krijgt dat het niet jouw schuld is. Want dat schrijf je al heel sterk. Knap zeg!
Inbox, dank voor het wissen. Lief dat je dat meteen gedaan hebt.
Campanula, het raakt me zoals je over jezelf schrijft. Ik heb dat elders wel vaker gelezen van je, dat je jezelf onaardig noemt en wat meer.
Hier stonden vandaag ouders op de stoep. Kinderen zielsgelukkig. Man heeft ze er na 3,5 uur uitgebonjourd toen ie thuiskwam van werk. Onder het mom eten.
Ik voel me dan een volslagen idioot dat ik dat zelf niet gedaan heb, maar als ze er zijn komt de mogelijkheid niet eens in me op. Probeer ik allen maar leuk en goed te zijn, te bedienen en faciliteren.
Komt er sowieso niets zinnigs in me op. Nu moeite om de spanning uit mijn lijf te krijgen. Soort van wachten op de straf. Ik weet dat die niet komt, dat ik veilig ben, maar maak dat mijn lijf maar wijs.
En ik weet nog steeds niet hoe het gaat. Ik merk dat ik me begin te schamen over vorige maand, en mijn gejank en dat ik zo moeilijk deed.
En dat ik nu mezelf niet aan de praat krijg. Ik wil weer leuke dagen voor mezelf maken. Dingen doen, zodat ik einde van de dag terug kan kijken op een leuke dag. Maar ik kan mezelf niet uit bed schoppen (als de kinderen weg zijn).
En dan roept het in mij: ziejewel, ze hadden gelijk. Je bent gewoon een lui wijf, als je niet hard aangepakt wordt kom je nergens. Het was voor je eigen bestwil.
Je zou gewoon ouderwets weer een pak op je donder moeten krijgen. Als je zelf niet uit bed kan komen, dan geven zij je wel een reden om uit bed te komen. Je hebt ze nodig. Je had het altijd nodig. Laat iedereen maar lullen met niet jouw schuld. Zij zien alleen wat jij schrijft. Niet dat je geen flikker uitvoert zonder iemand die je achter je kont aan zit.
Ik weet ergens dat dit niet klopt. Maar dat helpt even niet.
Ff lekker bijkomen van therapie Selune. Hoop dat je er eea kwijt gekund hebt.
Olle, jij hebt telepathie voor mijn toeter. Fijn dat je weer een klein beetje beter gaat. Komt er lichamelijk ook wat meer rust?
Eefje, ik kan me een beetje indenken dagende behoefte aan erkenning groot is. Gehoord worden. Dat het er eindelijk mag zijn. Jij er mag zijn. Je eindelijk de bevestiging krijgt dat het niet jouw schuld is. Want dat schrijf je al heel sterk. Knap zeg!
Inbox, dank voor het wissen. Lief dat je dat meteen gedaan hebt.
Campanula, het raakt me zoals je over jezelf schrijft. Ik heb dat elders wel vaker gelezen van je, dat je jezelf onaardig noemt en wat meer.
Hier stonden vandaag ouders op de stoep. Kinderen zielsgelukkig. Man heeft ze er na 3,5 uur uitgebonjourd toen ie thuiskwam van werk. Onder het mom eten.
Ik voel me dan een volslagen idioot dat ik dat zelf niet gedaan heb, maar als ze er zijn komt de mogelijkheid niet eens in me op. Probeer ik allen maar leuk en goed te zijn, te bedienen en faciliteren.
Komt er sowieso niets zinnigs in me op. Nu moeite om de spanning uit mijn lijf te krijgen. Soort van wachten op de straf. Ik weet dat die niet komt, dat ik veilig ben, maar maak dat mijn lijf maar wijs.
En ik weet nog steeds niet hoe het gaat. Ik merk dat ik me begin te schamen over vorige maand, en mijn gejank en dat ik zo moeilijk deed.
En dat ik nu mezelf niet aan de praat krijg. Ik wil weer leuke dagen voor mezelf maken. Dingen doen, zodat ik einde van de dag terug kan kijken op een leuke dag. Maar ik kan mezelf niet uit bed schoppen (als de kinderen weg zijn).
En dan roept het in mij: ziejewel, ze hadden gelijk. Je bent gewoon een lui wijf, als je niet hard aangepakt wordt kom je nergens. Het was voor je eigen bestwil.
Je zou gewoon ouderwets weer een pak op je donder moeten krijgen. Als je zelf niet uit bed kan komen, dan geven zij je wel een reden om uit bed te komen. Je hebt ze nodig. Je had het altijd nodig. Laat iedereen maar lullen met niet jouw schuld. Zij zien alleen wat jij schrijft. Niet dat je geen flikker uitvoert zonder iemand die je achter je kont aan zit.
Ik weet ergens dat dit niet klopt. Maar dat helpt even niet.
woensdag 17 januari 2024 om 22:19
Ach Olle 
Ik ben in gedachte bij je.
Avo, wat lastig dat de schuld en zelfverwijt zo de boventoon hebben. Ik vind het niet zo onlogisch dat het (nog steeds) niet lukt. Je heb een van de moeilijkste maanden gehad van de afgelopen jaren. Een maand waarin de afgrond heel diep was, waarbij je alle zeilen bij hebt moeten zetten om eruit te krabbelen en daar niet achter te blijven. Dat is niet zo maar ineens over, hoe graag je dat ook wil, hoezeer je dat ook eigenlijk nodig hebt om te bewijzen dat je er mag zijn, je de moeite waard bent, je het goed doet. Over je hoofd heb je weer enige controle, en kan je de dingen, bewust of onbewust, parkeren om het leven verder te leven. Je lijf doet nog niet mee. Je lijf is uitgeput. Misschien heb hoofd ook wel, maar je lijf laat zich niet parkeren voor nu. Dat maakt je niet lui, dat maakt niet dat ze gelijk hadden, dat maakt je niet niks waard. Dat heet herstellen. Als je een auto ongeluk had gehad had iedereen het normaal gevonden dat je na een ruime maand nog niet de oude was. Dit was een soort mentaal auto ongeluk. Je mag herstellen, je mag de tijd nemen.
Jammer dat ouders het even extra moeilijk kwamen maken.
Ik ben in gedachte bij je.Avo, wat lastig dat de schuld en zelfverwijt zo de boventoon hebben. Ik vind het niet zo onlogisch dat het (nog steeds) niet lukt. Je heb een van de moeilijkste maanden gehad van de afgelopen jaren. Een maand waarin de afgrond heel diep was, waarbij je alle zeilen bij hebt moeten zetten om eruit te krabbelen en daar niet achter te blijven. Dat is niet zo maar ineens over, hoe graag je dat ook wil, hoezeer je dat ook eigenlijk nodig hebt om te bewijzen dat je er mag zijn, je de moeite waard bent, je het goed doet. Over je hoofd heb je weer enige controle, en kan je de dingen, bewust of onbewust, parkeren om het leven verder te leven. Je lijf doet nog niet mee. Je lijf is uitgeput. Misschien heb hoofd ook wel, maar je lijf laat zich niet parkeren voor nu. Dat maakt je niet lui, dat maakt niet dat ze gelijk hadden, dat maakt je niet niks waard. Dat heet herstellen. Als je een auto ongeluk had gehad had iedereen het normaal gevonden dat je na een ruime maand nog niet de oude was. Dit was een soort mentaal auto ongeluk. Je mag herstellen, je mag de tijd nemen.
Jammer dat ouders het even extra moeilijk kwamen maken.
woensdag 17 januari 2024 om 22:36
woensdag 17 januari 2024 om 22:37
woensdag 17 januari 2024 om 22:37
Olle
Avo wat naar dat ze er zolang waren, wat fijn dat man ze weggestuurd heeft en wat logisch (en herkenbaar) dat dat in jou niet opkomt.
Eefje en Olle ook wat jullie schrijven is herkenbaar. Het geheim, de schuld/schaamte, het wegvallen van wat is als het geheim naar buiten komt. Hier geen siblings, maar wel alleen. Altijd al, daarna helemaal.
Therapie.. teveel gezegd.. stukjes die niet genoemd mogen worden.. schuldig.. beschaamd.. smerig. Ik kan niet meer zwijgend leven, maar ook niet praten..
Avo wat naar dat ze er zolang waren, wat fijn dat man ze weggestuurd heeft en wat logisch (en herkenbaar) dat dat in jou niet opkomt.
Eefje en Olle ook wat jullie schrijven is herkenbaar. Het geheim, de schuld/schaamte, het wegvallen van wat is als het geheim naar buiten komt. Hier geen siblings, maar wel alleen. Altijd al, daarna helemaal.
Therapie.. teveel gezegd.. stukjes die niet genoemd mogen worden.. schuldig.. beschaamd.. smerig. Ik kan niet meer zwijgend leven, maar ook niet praten..
Forever is a hell of a long time
woensdag 17 januari 2024 om 23:05
Au Maisnon. Die raakt.
Je laat me beseffen dat ik inderdaad aan het bewijzen ben dat ik er mag zijn, dat ik positief ben, echt wel volledig mijn best doe en ervoor wil gaan, het beste maken van elke dag.
Ik wil ook zo zijn. Ik wil dat ik zielsgelukkig ben me alles wat ik nu heb, mijn droomleven. Ik wil niet klaagvaak zijn die blijft jammeren over vroeger.
Dat mag niet. Ik moet beter zijn dan dat. Dat moet.
Mijn lijf werkt totaal niet mee overigens, ik ben al vanaf kerst non stop snotverkouden afgewisseld met de blaftyfus. Strontsacherijnig van ondertussen, maar ook mijn eigen schuld, want ik kom laatste weken weinig buiten, doe alles met de auto, eet niet gezond, ren bijna niet meer, en dat uurtje dat ik wel ga sporten gaat moeilijkjes.
Maar ik denk dat, nu het iets beter gaat, misschien inderdaad mijn bewijsdrang komt. Juist omdat ik nog zo faal. I
Ik heb geaccepteerd dat ik even een stap terug deed. Tijd en rust genomen, gewerkt aan herstel. En nu moet het klaar en gewoon zijn.
Dat is op een of andere manier ontzettend belangrijk.
Net als zelf iets maken van m’n leven, bewust zijn van hoe mooi mijn leven is, positief zijn.
Is dat allemaal bewijsdrang?
Ik vertik het gewoon om een zielig slachtoffer te zijn dat nergens wat aan kan doen, nergens voor openstaat, wacht tot het spontaan glitters gaat regenen.
Ik weet ook dat ik niet zo’n glitterig typ ben uit mezelf, en dat ik eerst beren op de weg zie, en daar zelf dan even unicorns van moet maken.
Ik wil een gezellig unicorn typ zijn.
Ouders deden trouwens gezellig en aardig en top hoor. Ik ben degene die het moeilijk maakt. Ik merk dat ik ondankbaar ben dat ze nu zo doen. Dat ik ergens liever heb dat ze zijn zoals ze vroeger waren als we alleen waren. Dat het zichtbaar is.
Dat het niet alleen in mijn hoofd zit, dat anderen zien dat het echt is.
Dat ik niet hoef te twijfelen aan mezelf, dat het nodig was. Of ze het anders bedoeld zouden hebben. Of het per ongeluk was soms.
Dat ik niet een geheim kan verraden. Omdat het gewoon te zien is. Dat mensen eindelijk zien. Begrijpen. Het er eindelijk kan zijn. Omdat zij het laten zien. Niet omdat ik het verraden heb.
Soms daag ik het nu wel eens uit. Onbewust. Maar dat ik in mijn hoofd denk ‘doe dan, sla dan. Zeg hoe vreselijk ik ben. Vertel het maar. Alles wat je stil hield zodat mensen niet lelijk zouden denken over mij. In mijn bestwil. Laten we het testen. Of ik het verdien. Doe het!’
Een seconde later wel de paniek hoor, en schaamte voor wat ik deed en dacht. Want het blijft nachtmerrie, dat ooit uitkomt wat was.
Sorrie, ik wauwel weer.
Ik probeer echt positief en klaar te zijn.
Je laat me beseffen dat ik inderdaad aan het bewijzen ben dat ik er mag zijn, dat ik positief ben, echt wel volledig mijn best doe en ervoor wil gaan, het beste maken van elke dag.
Ik wil ook zo zijn. Ik wil dat ik zielsgelukkig ben me alles wat ik nu heb, mijn droomleven. Ik wil niet klaagvaak zijn die blijft jammeren over vroeger.
Dat mag niet. Ik moet beter zijn dan dat. Dat moet.
Mijn lijf werkt totaal niet mee overigens, ik ben al vanaf kerst non stop snotverkouden afgewisseld met de blaftyfus. Strontsacherijnig van ondertussen, maar ook mijn eigen schuld, want ik kom laatste weken weinig buiten, doe alles met de auto, eet niet gezond, ren bijna niet meer, en dat uurtje dat ik wel ga sporten gaat moeilijkjes.
Maar ik denk dat, nu het iets beter gaat, misschien inderdaad mijn bewijsdrang komt. Juist omdat ik nog zo faal. I
Ik heb geaccepteerd dat ik even een stap terug deed. Tijd en rust genomen, gewerkt aan herstel. En nu moet het klaar en gewoon zijn.
Dat is op een of andere manier ontzettend belangrijk.
Net als zelf iets maken van m’n leven, bewust zijn van hoe mooi mijn leven is, positief zijn.
Is dat allemaal bewijsdrang?
Ik vertik het gewoon om een zielig slachtoffer te zijn dat nergens wat aan kan doen, nergens voor openstaat, wacht tot het spontaan glitters gaat regenen.
Ik weet ook dat ik niet zo’n glitterig typ ben uit mezelf, en dat ik eerst beren op de weg zie, en daar zelf dan even unicorns van moet maken.
Ik wil een gezellig unicorn typ zijn.
Ouders deden trouwens gezellig en aardig en top hoor. Ik ben degene die het moeilijk maakt. Ik merk dat ik ondankbaar ben dat ze nu zo doen. Dat ik ergens liever heb dat ze zijn zoals ze vroeger waren als we alleen waren. Dat het zichtbaar is.
Dat het niet alleen in mijn hoofd zit, dat anderen zien dat het echt is.
Dat ik niet hoef te twijfelen aan mezelf, dat het nodig was. Of ze het anders bedoeld zouden hebben. Of het per ongeluk was soms.
Dat ik niet een geheim kan verraden. Omdat het gewoon te zien is. Dat mensen eindelijk zien. Begrijpen. Het er eindelijk kan zijn. Omdat zij het laten zien. Niet omdat ik het verraden heb.
Soms daag ik het nu wel eens uit. Onbewust. Maar dat ik in mijn hoofd denk ‘doe dan, sla dan. Zeg hoe vreselijk ik ben. Vertel het maar. Alles wat je stil hield zodat mensen niet lelijk zouden denken over mij. In mijn bestwil. Laten we het testen. Of ik het verdien. Doe het!’
Een seconde later wel de paniek hoor, en schaamte voor wat ik deed en dacht. Want het blijft nachtmerrie, dat ooit uitkomt wat was.
Sorrie, ik wauwel weer.
Ik probeer echt positief en klaar te zijn.
woensdag 17 januari 2024 om 23:12
Olle, ik denk aan je morgen. En aan haar.
Hele dikke knuffel. Al helpt dat geen reet.
Het had andersom moeten zijn. Hij dood. Zij in je leven.
Bloem, wat fijn om je even te zien. Te lezen.
En wat kut dat het nog overleven is en zo zwaar. Ik vind je zo knap dat je het doet, verwerking. Ik ga het alweer niet doen, dus mijn held ben je.
En wat superlief dat je dan ook nog meteen de OP aanpast. Kan me indenken dat je wel wat anders aan je hoofd hebt.
Selune, dat laatste stuk is zo herkenbaar.
Maar je hebt gepraat. Gedeeld. En dat voelt schuldig en fout, maar is goed.
Het was niet jouw schuld. Het is niet iets waar jij je voor hoeft te schamen.
Zij moeten zich schamen.
Hele dikke knuffel. Al helpt dat geen reet.
Het had andersom moeten zijn. Hij dood. Zij in je leven.
Bloem, wat fijn om je even te zien. Te lezen.
En wat kut dat het nog overleven is en zo zwaar. Ik vind je zo knap dat je het doet, verwerking. Ik ga het alweer niet doen, dus mijn held ben je.
En wat superlief dat je dan ook nog meteen de OP aanpast. Kan me indenken dat je wel wat anders aan je hoofd hebt.
Selune, dat laatste stuk is zo herkenbaar.
Maar je hebt gepraat. Gedeeld. En dat voelt schuldig en fout, maar is goed.
Het was niet jouw schuld. Het is niet iets waar jij je voor hoeft te schamen.
Zij moeten zich schamen.
donderdag 18 januari 2024 om 00:00
Avocadeau
Ik vind je een schattige babbelaar en je support hier aan de anderen maakt je waardevoller dan je grootste zelfkastijding. Jammer dat er geen directe connectie is tussen liefde en zelfliefde. Soms denk ik wel eens dat de liefde die naar buiten gaat de innerlijke balans verstoord als een communicerend vat. Maar dan is het niet weg, enkel omgezet in energie die anderen oplaad. Ik gun Avocadeau een Avocadeau.
Bloem en Selune. Ik ken jullie verhalen nog niet maar ik hoop dat jullie verwerking tzt bevrijding gaat brengen. Tot die tijd. Praten is zilver, meelezen is goud.
Ik vind je een schattige babbelaar en je support hier aan de anderen maakt je waardevoller dan je grootste zelfkastijding. Jammer dat er geen directe connectie is tussen liefde en zelfliefde. Soms denk ik wel eens dat de liefde die naar buiten gaat de innerlijke balans verstoord als een communicerend vat. Maar dan is het niet weg, enkel omgezet in energie die anderen oplaad. Ik gun Avocadeau een Avocadeau.
Bloem en Selune. Ik ken jullie verhalen nog niet maar ik hoop dat jullie verwerking tzt bevrijding gaat brengen. Tot die tijd. Praten is zilver, meelezen is goud.
It won't stop until you wise up
donderdag 18 januari 2024 om 06:35
Avo, dat is er in geramd vroeger. Je hebt je je hele leven moeten bewijzen, iedere keer weer opnieuw. Je was nooit goed genoeg zoals je bent. En anders: straf. Op welke manier dan ook. Of dreigen met straf. Niet gek dat je dan nu nog steeds altijd het gevoel hebt dat je je moet bewijzen, leuk genoeg moet zijn, niet mag klagen, van waarde moet zijn. Als het niet voor jezelf is, dan in ieder geval voor anderen.
Ik snap ook dat je het vertikt om slachtoffer te zijn. Dat is jouw verzet, het verzet dat nu wel kan. Je gaat niet zielig zitten wachten. En de controle misschien, die je nu wel hebt. Jij kan beslissen wat jij doet. Het verleden werkt door, maar nu kan jij 'kiezen' of en hoe je er mee omgaat. Maar dat is nu juist mijn punt. Soms lukt dat minder goed, bij jou vaak in specifieke tijden van het jaar. Dat is kut, want weg controle, hallo slachtoffer. Maar dat is dus uit mijn punt. Je faalt niet nu het wat langer duurt voor je herstelt dan andere jaren. Ik snap dat het vanalles triggert, maar je faalt niet nu je de controle nog niet terug hebt en terug kan naar wat je altijd doet. Het herstel duurt langer, want dit 'mentale ongeluk' was zwaarder dan de jaren hiervoor. Maar je voldoet nu niet aan je eigen verwachtingen, en dat is ingewikkeld.
En dat je ouders niks geks doen... Natuurlijk niet, dat hoeven ze niet. Jij bedenk het zelf al, dus ze hoeven niks meer te zeggen of doen. Dat maakt jouw pijn en verwarring alleen maar groter, want nu zijn ze wel lief, terwijl ze vroeger (direct of indirect) verantwoordelijk waren voor al jouw pijn.
Jij bent niet degene die het moeilijk maakt, omdat je niet kan geloven dat ze nu echt lief zijn. Zij zijn degene die hun hele leven het moeilijk hebben gemaakt voor jou. En daar gaan ze lekker mee door, juist door lief en vriendelijk te doen. Ze zadelen jou op met verwarring, een gigantisch loyaliteitsconflict en nog steeds het gevoel een slechte en ondankbare dochter te zijn. Want ze doen toch niks geks? Je bent niet ondankbaar. Je bent wantrouwend. En terecht. Want door lief te zijn doen ze nog steeds wat ze altijd deden: jou het gevoel geven dat je gek en niet goed genoeg bent.
Sorry, het het niet mijn bedoeling om te hard te zijn, en ik weet dat kritiek op je ouders ook heel moeilijk kan voelen. Als je liever hebt dat ik het wis, gewoon aangeven hoor! Maar het raakt me dat ze gewoon door lijken te gaan met wat ze altijd deden. Ik kan me voorstellen dat het makkelijker zou zijn als ze gewoon lelijk deden, dan snapt de wereld dat ze niet aardig zijn, zou je je van ze kunnen afsluiten als je dat zou willen zonder iets uit te hoeven leggen.
Ik snap ook dat je het vertikt om slachtoffer te zijn. Dat is jouw verzet, het verzet dat nu wel kan. Je gaat niet zielig zitten wachten. En de controle misschien, die je nu wel hebt. Jij kan beslissen wat jij doet. Het verleden werkt door, maar nu kan jij 'kiezen' of en hoe je er mee omgaat. Maar dat is nu juist mijn punt. Soms lukt dat minder goed, bij jou vaak in specifieke tijden van het jaar. Dat is kut, want weg controle, hallo slachtoffer. Maar dat is dus uit mijn punt. Je faalt niet nu het wat langer duurt voor je herstelt dan andere jaren. Ik snap dat het vanalles triggert, maar je faalt niet nu je de controle nog niet terug hebt en terug kan naar wat je altijd doet. Het herstel duurt langer, want dit 'mentale ongeluk' was zwaarder dan de jaren hiervoor. Maar je voldoet nu niet aan je eigen verwachtingen, en dat is ingewikkeld.
En dat je ouders niks geks doen... Natuurlijk niet, dat hoeven ze niet. Jij bedenk het zelf al, dus ze hoeven niks meer te zeggen of doen. Dat maakt jouw pijn en verwarring alleen maar groter, want nu zijn ze wel lief, terwijl ze vroeger (direct of indirect) verantwoordelijk waren voor al jouw pijn.
Jij bent niet degene die het moeilijk maakt, omdat je niet kan geloven dat ze nu echt lief zijn. Zij zijn degene die hun hele leven het moeilijk hebben gemaakt voor jou. En daar gaan ze lekker mee door, juist door lief en vriendelijk te doen. Ze zadelen jou op met verwarring, een gigantisch loyaliteitsconflict en nog steeds het gevoel een slechte en ondankbare dochter te zijn. Want ze doen toch niks geks? Je bent niet ondankbaar. Je bent wantrouwend. En terecht. Want door lief te zijn doen ze nog steeds wat ze altijd deden: jou het gevoel geven dat je gek en niet goed genoeg bent.
Sorry, het het niet mijn bedoeling om te hard te zijn, en ik weet dat kritiek op je ouders ook heel moeilijk kan voelen. Als je liever hebt dat ik het wis, gewoon aangeven hoor! Maar het raakt me dat ze gewoon door lijken te gaan met wat ze altijd deden. Ik kan me voorstellen dat het makkelijker zou zijn als ze gewoon lelijk deden, dan snapt de wereld dat ze niet aardig zijn, zou je je van ze kunnen afsluiten als je dat zou willen zonder iets uit te hoeven leggen.
donderdag 18 januari 2024 om 10:33
Olle, ik denk aan je en je meisje vandaag.
Bloem, wat fijn om je even te zien! Het is ontzettend zwaar wat je aan het doen bent, ik vind het heel knap dat je het aangaat.
En jij ook Eefje. Wat knap dat je je hebt uitgesproken, dat je scherp ziet dat het niet jouw schuld was, ook al is dat tegelijk moeilijk om altijd te voelen. Natuurlijk is het een schok voor je zussen, zeker degene die met hem samen is, maar het zou fijn zijn als ze in elk geval ook bij jou betrokken zouden zijn. Is het een optie om zelf het contact met de zus die aan de zijlijn staat te initiëren? Denk je dat zij stil is omdat ze een kant gekozen heeft, of kan het ook ongemak, onzekerheid zijn? Kan me trouwens ook heel goed voorstellen dat je dat niet wilt gaan testen. Het is zo verdrietig dat zo veel mensen deze ervaring met je delen maar dat de meesten daar toch zo alleen in zijn. Hier kun je in elk geval zien dat je niet gek bent.
Avo, dankjewel voor je woorden gisteren, je legt precies uit hoe ik het bedoelde. Meest complimenteuze doodsbedreiging ever!
Maisnon zegt al wat ik over je ouders wilde zeggen. En je hoeft niet altijd de dolgelukkige eenhoorn te zijn, dat hebben je kinderen ook niet nodig om te ervaren dat het thuis warm en gezellig en veilig is.
Bloem, wat fijn om je even te zien! Het is ontzettend zwaar wat je aan het doen bent, ik vind het heel knap dat je het aangaat.
En jij ook Eefje. Wat knap dat je je hebt uitgesproken, dat je scherp ziet dat het niet jouw schuld was, ook al is dat tegelijk moeilijk om altijd te voelen. Natuurlijk is het een schok voor je zussen, zeker degene die met hem samen is, maar het zou fijn zijn als ze in elk geval ook bij jou betrokken zouden zijn. Is het een optie om zelf het contact met de zus die aan de zijlijn staat te initiëren? Denk je dat zij stil is omdat ze een kant gekozen heeft, of kan het ook ongemak, onzekerheid zijn? Kan me trouwens ook heel goed voorstellen dat je dat niet wilt gaan testen. Het is zo verdrietig dat zo veel mensen deze ervaring met je delen maar dat de meesten daar toch zo alleen in zijn. Hier kun je in elk geval zien dat je niet gek bent.
Avo, dankjewel voor je woorden gisteren, je legt precies uit hoe ik het bedoelde. Meest complimenteuze doodsbedreiging ever!
Maisnon zegt al wat ik over je ouders wilde zeggen. En je hoeft niet altijd de dolgelukkige eenhoorn te zijn, dat hebben je kinderen ook niet nodig om te ervaren dat het thuis warm en gezellig en veilig is.
What a nuanced anxiety
donderdag 18 januari 2024 om 14:09
Het is wat overweldigend hoeveel hier geschreven wordt!
Olle, ik weet niet wat er gebeurd is maar het klinkt heel heftig en verdrietig, extra sterkte vandaag
Tyche, toevallig heb ik gister avond contact gezocht met familie.
*poef
Avo, dat stuk over zoveel van jezelf moeten is zo herkenbaar. Ook het jezelf even gunnen van een kleine pauze als 't echt echt niet meer gaat, maar als er dan weer een beetje energie is moet dat onmiddellijk weer worden opgemaakt aan nuttige dingen. Gezond eten, sporten, zelfhulpboeken lezen, wandelen, mediteren, yoga, dagboek 's schrijven, over werk nadenken etc etc. Alles om mezelf zo snel mogelijk' beter' te krijgen maar meteen weer op een dwangmatige manier. Ik moet verder, beter, sneller, door.
Olle, ik weet niet wat er gebeurd is maar het klinkt heel heftig en verdrietig, extra sterkte vandaag
Tyche, toevallig heb ik gister avond contact gezocht met familie.
*poef
Avo, dat stuk over zoveel van jezelf moeten is zo herkenbaar. Ook het jezelf even gunnen van een kleine pauze als 't echt echt niet meer gaat, maar als er dan weer een beetje energie is moet dat onmiddellijk weer worden opgemaakt aan nuttige dingen. Gezond eten, sporten, zelfhulpboeken lezen, wandelen, mediteren, yoga, dagboek 's schrijven, over werk nadenken etc etc. Alles om mezelf zo snel mogelijk' beter' te krijgen maar meteen weer op een dwangmatige manier. Ik moet verder, beter, sneller, door.
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 09-02-2024 10:22
30.01% gewijzigd
donderdag 18 januari 2024 om 15:52
Olle, voor vandaag zijn jullie ook in mijn gedachten
Avo, je mag het ook laten als je er nu even niets mee kan hè?
Selune, hoe gaat het vandaag?
Eefje, wat dapper dat je contact hebt gezocht met je zus, en zij je ook even kon bellen. Ik snap dat je het liefst zou willen dat zij je beide onvoorwaardelijk steunen. Maar als dat niet lukt voor nu, lijkt het een een klein begin om weer contact te hebben met één van je zussen.
Avo, je mag het ook laten als je er nu even niets mee kan hè?
Selune, hoe gaat het vandaag?
Eefje, wat dapper dat je contact hebt gezocht met je zus, en zij je ook even kon bellen. Ik snap dat je het liefst zou willen dat zij je beide onvoorwaardelijk steunen. Maar als dat niet lukt voor nu, lijkt het een een klein begin om weer contact te hebben met één van je zussen.
donderdag 18 januari 2024 om 17:11
Je bent een schatje Maisnon.
Ik denk dat ik ziek ben. Stom.
Gelukkig alleen morgen nog maar een dagje en dan weekend. Wel een drukke met familieverplichtingen.
Eefje, fijn dat je even hebt kunnen praten met je zus. Goed dat je zo duidelijk voelt dat je de geheimhouding wilt doorbreken.
Dat zal inderdaad ingewikkeld zijn voor beide zussen en hun kinderen. Maar ja, het is ook al jaren ingewikkeld voor jou.
Denk wel goed na over wat je van je zussen verwacht. Want het is een moeilijke situatie.
Hoe boos, verward en geschrokken je zussen ook misschien zijn op zwager, hun liefde zal ook niet in een keer weg zijn.
Voor jou is hij al jaren een monster en alles overduidelijk.
Voor hen is dit een nieuwe kant die ze nooit verwacht hadden (hoop ik dan toch).
Het lijkt me ontzettend lastig en pijnlijk. Ik kan me voorstellen dat jij de behoefte hebt aan troost en steun, nu je dit eindelijk vertelt. Erkenning en gehoord worden.
Maar vrees dat zij het eigenlijk niet willen horen en weten. Laat staan erkennen of ermee dealen.
Keiharde nieuwe klap in je gezicht lijkt me dat.
Mag ik vragen of je je zwager nu nog ziet? En hoe dat gaat?
Ik denk dat ik ziek ben. Stom.
Gelukkig alleen morgen nog maar een dagje en dan weekend. Wel een drukke met familieverplichtingen.
Eefje, fijn dat je even hebt kunnen praten met je zus. Goed dat je zo duidelijk voelt dat je de geheimhouding wilt doorbreken.
Dat zal inderdaad ingewikkeld zijn voor beide zussen en hun kinderen. Maar ja, het is ook al jaren ingewikkeld voor jou.
Denk wel goed na over wat je van je zussen verwacht. Want het is een moeilijke situatie.
Hoe boos, verward en geschrokken je zussen ook misschien zijn op zwager, hun liefde zal ook niet in een keer weg zijn.
Voor jou is hij al jaren een monster en alles overduidelijk.
Voor hen is dit een nieuwe kant die ze nooit verwacht hadden (hoop ik dan toch).
Het lijkt me ontzettend lastig en pijnlijk. Ik kan me voorstellen dat jij de behoefte hebt aan troost en steun, nu je dit eindelijk vertelt. Erkenning en gehoord worden.
Maar vrees dat zij het eigenlijk niet willen horen en weten. Laat staan erkennen of ermee dealen.
Keiharde nieuwe klap in je gezicht lijkt me dat.
Mag ik vragen of je je zwager nu nog ziet? En hoe dat gaat?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
