Psyche
alle pijlers
Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
dinsdag 1 november 2022 om 08:55
Zoals de titel al aangeeft: een gedeelde veilige plek om verder te kunnen schrijven en naar hartelust ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: voor iedereen die van avocado’s houdt, voor wie zijn hart wil luchten maar geen ruimte durft in te nemen, voor wie wacht op januari en voor wie dat niet alleen hoeft te doen. Hier mag het samen 
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 17-01-2024 22:33
10.73% gewijzigd
zondag 21 januari 2024 om 22:47
OlleGrieze, tussen alle ellende door moet ik toch even lachen om jouw zus type 'Zwitserland'. Ik denk zomaar dat mijn zus Zijlijn ook zo'n type is, met idd dus zelf ook veel stress (hierom, en ook altijd om 100 andere dingen)
Avo, nog maar een
, klinkt alsof je die kunt gebruiken. Laat het maar los dat ik er naar vroeg, het gaat nu niet, het hoeft nu niet, het is goed.
Bloememvaasje, heel goed om trots op te zijn, terecht
Avo, nog maar een
, klinkt alsof je die kunt gebruiken. Laat het maar los dat ik er naar vroeg, het gaat nu niet, het hoeft nu niet, het is goed.Bloememvaasje, heel goed om trots op te zijn, terecht
zondag 21 januari 2024 om 22:48
Het verschil tussen angst en paniek is voor mij vooral de heftigheid. Bij angst ben ik zenuwachtig, naar, angstig en voel ik me vooral wankel. Bij paniek is het “doodsangst” en hoewel ik vaak door kan functioneren heb ik dan letterlijk houvast nodig, hoge hartslag, benauwd gevoel, het gevoel dat ik ‘flauw/weg’ ga vallen. Ik heb veel last van beiden helaas.
Eefje helaas weet niemand vooraf hoe de reactie gaat zijn (en blijven). Mensen kunnen soms totaal anders reageren dan je vooraf inschat; in negatieve, maar ook in positieve zin. Soms ook pas na een tijdje. Geef je zussen de tijd, maar neem zelf ook je tijd. Misschien kun je over een poosje aan elkaar aangeven wat jullie over en weer van elkaar nodig hebben en/of zouden willen.
Ik heb een tijd gehad dat ik heel open was over vroeger.. niet in detail, altijd de grote lijn, maar ik gaf lezingen en voorlichtingen over het onderwerp en de mensen om mij heen kenden het algemene verhaal; zeer langdurig misbruik, binnens- en buitenshuis in combinatie met ernstige mishandeling en verwaarlozing. Inmiddels ben ik ruim 20 jaar verder en weten een aantal mensen in mijn huidige omgeving dit ook, maar dat is pas van de laatste paar jaar. Ik heb als kind gezwegen, na een aangifte toen ik begin 20 ben ik het gaan vertellen en wisselen tijden van openheid af met heel gesloten zijn.
Veel therapie gehad ook inmiddels, maar ook lange perioden zonder. In december ging het zo slecht dat er acuut toch weer hulp geregeld is. Nu gaat het iets beter dan voor/tijdens de feestdagen, maar ik kan niet volledig werken momenteel en heb heel veel last van angst, paniek en herbelevingen.
Mijn openheid hing ook samen met het niet voelen. Ik had geen enkel contact met mijn lijf, kon praten zonder dat het me iets deed. Nadat mijn jongste dochtertje overleed en ik EMDR deed ging de beerput echt open, bleek ik gevoelens te hebben (of eigenlijk ging ik ze voelen) en nu weet ik dat ik als kind ook angst had en pijn en eigenlijk al heel jong dingen herken die nu aan mijn cPTSS gekoppeld worden (als herbelevingen, dissociatie, angsten, flashbacks. Herbelevingen gaan nu ook met gevoel en dat is vreselijk. Het is ook een nare cirkel herbelevingen doen soms enorm pijn, maar pijn geeft ook herbelevingen.
Avo je legde het denk ik prima uit, ik herken je gevoel in ieder geval. Ik ben zelf altijd heel bang om anderen pijn te doen. Denk dat ik dat altijd al die. Voel me teveel, het gevoel er niet toe te doen, niet te mogen bestaan er niet te mogen zijn als ik niet zorg dat ik dat verdiend heb is bij mij heel sterk. Ook schuldgevoelens, het idee altijd fout te zijn, het verkeerd te doen, een slecht mens te zijn. Dat overheerst bij mij, net als de angst dat mensen me niet zullen geloven en zo wel me net zo vies en slecht zullen vinden als ik denk dat ik ben. Ik wil niemand tot last zijn, dat mag niet. Ik moet nut hebben, niet anderen tot last zijn.
Eefje helaas weet niemand vooraf hoe de reactie gaat zijn (en blijven). Mensen kunnen soms totaal anders reageren dan je vooraf inschat; in negatieve, maar ook in positieve zin. Soms ook pas na een tijdje. Geef je zussen de tijd, maar neem zelf ook je tijd. Misschien kun je over een poosje aan elkaar aangeven wat jullie over en weer van elkaar nodig hebben en/of zouden willen.
Ik heb een tijd gehad dat ik heel open was over vroeger.. niet in detail, altijd de grote lijn, maar ik gaf lezingen en voorlichtingen over het onderwerp en de mensen om mij heen kenden het algemene verhaal; zeer langdurig misbruik, binnens- en buitenshuis in combinatie met ernstige mishandeling en verwaarlozing. Inmiddels ben ik ruim 20 jaar verder en weten een aantal mensen in mijn huidige omgeving dit ook, maar dat is pas van de laatste paar jaar. Ik heb als kind gezwegen, na een aangifte toen ik begin 20 ben ik het gaan vertellen en wisselen tijden van openheid af met heel gesloten zijn.
Veel therapie gehad ook inmiddels, maar ook lange perioden zonder. In december ging het zo slecht dat er acuut toch weer hulp geregeld is. Nu gaat het iets beter dan voor/tijdens de feestdagen, maar ik kan niet volledig werken momenteel en heb heel veel last van angst, paniek en herbelevingen.
Mijn openheid hing ook samen met het niet voelen. Ik had geen enkel contact met mijn lijf, kon praten zonder dat het me iets deed. Nadat mijn jongste dochtertje overleed en ik EMDR deed ging de beerput echt open, bleek ik gevoelens te hebben (of eigenlijk ging ik ze voelen) en nu weet ik dat ik als kind ook angst had en pijn en eigenlijk al heel jong dingen herken die nu aan mijn cPTSS gekoppeld worden (als herbelevingen, dissociatie, angsten, flashbacks. Herbelevingen gaan nu ook met gevoel en dat is vreselijk. Het is ook een nare cirkel herbelevingen doen soms enorm pijn, maar pijn geeft ook herbelevingen.
Avo je legde het denk ik prima uit, ik herken je gevoel in ieder geval. Ik ben zelf altijd heel bang om anderen pijn te doen. Denk dat ik dat altijd al die. Voel me teveel, het gevoel er niet toe te doen, niet te mogen bestaan er niet te mogen zijn als ik niet zorg dat ik dat verdiend heb is bij mij heel sterk. Ook schuldgevoelens, het idee altijd fout te zijn, het verkeerd te doen, een slecht mens te zijn. Dat overheerst bij mij, net als de angst dat mensen me niet zullen geloven en zo wel me net zo vies en slecht zullen vinden als ik denk dat ik ben. Ik wil niemand tot last zijn, dat mag niet. Ik moet nut hebben, niet anderen tot last zijn.
Forever is a hell of a long time
zondag 21 januari 2024 om 22:54
Bloem, wat knap van vandaag!!!! Dat je het merkte, en dat het oke was!!! Wauw!
Echt zo trots op je!!!
Selune, geen ruimte in mogen nemen idd, er niet mogen zijn. Geen last willen veroorzaken. Eigenlijk geen aandacht willen vragen. Maar hier doe ik dat wel. En dat is fout maar fijn en dat het fijn is is extra fout.
Wat knap dat jij voorlichting gegeven hebt en alles. Jeetje.
Echt zo trots op je!!!
Selune, geen ruimte in mogen nemen idd, er niet mogen zijn. Geen last willen veroorzaken. Eigenlijk geen aandacht willen vragen. Maar hier doe ik dat wel. En dat is fout maar fijn en dat het fijn is is extra fout.
Wat knap dat jij voorlichting gegeven hebt en alles. Jeetje.
zondag 21 januari 2024 om 22:55
zondag 21 januari 2024 om 22:59
zondag 21 januari 2024 om 23:02
Mooie uitleg Selune. Herkenbaar die splitsing tussen openheid en voelen. Soms vind ik het zelfs praktisch om even niet te voelen, wat afstand te hebben en het geeft ook een soort gevoel van controle.
En fijn dat jij Avo ook goed vond uitleggen. Kreeg het idee dat ik een op een verkeerde knop van een vreemde computer had gedrukt. Soms weet een andere gebruiker het dan weer op te starten. Gelukkig waren de vaste meeschrijvers snel ter plekke.
En fijn dat jij Avo ook goed vond uitleggen. Kreeg het idee dat ik een op een verkeerde knop van een vreemde computer had gedrukt. Soms weet een andere gebruiker het dan weer op te starten. Gelukkig waren de vaste meeschrijvers snel ter plekke.
It won't stop until you wise up
zondag 21 januari 2024 om 23:09
Ben je niet Avo. Naar bed klinkt verstandig, ook hier moet (ondanks dat het gedeeltelijk is) morgen gewerkt worden. Maar bed is voor mij nu ook van de bank af, bij kat weg, weg bij ‘veilige’ tv, angst bij lichten uitdoen, enorme kans op herbelevingen/nachtmerries als ik bed eenmaal bereikt heb. Ik stel nog even uit. Psych zei vandeweek dat dit ook vermijding is, heeft ze waarschijnlijk helemaal gelijk in, maar het lukt me niet mezelf ertoe te zetten.
Forever is a hell of a long time
zondag 21 januari 2024 om 23:11
zondag 21 januari 2024 om 23:35
Ik heb steeds wel gelezen en in gedachten met jullie meegeleefd, schrijven lukt alleen even niet echt.
@Avo
Dikke of voorzichtige knuffel .
@Eefje, wat ongelofelijk heftig . Heb jij ook dat je er jaren op aangekeken werd door je familie als je niet zo open of vrij was naar de dader? Ik heb het bij lange na niet zo ernstig meegemaakt als jij, maar dat gedeelte vond ik heel erg eenzaam. Dat ik erop aangekeken werd dat ik niet zo hartelijk was naar hem als hij naar mij 
.
@Avo
Dikke of voorzichtige knuffel
.@Eefje, wat ongelofelijk heftig
. Heb jij ook dat je er jaren op aangekeken werd door je familie als je niet zo open of vrij was naar de dader? Ik heb het bij lange na niet zo ernstig meegemaakt als jij, maar dat gedeelte vond ik heel erg eenzaam. Dat ik erop aangekeken werd dat ik niet zo hartelijk was naar hem als hij naar mij .
torvi wijzigde dit bericht op 22-01-2024 12:58
27.11% gewijzigd
zondag 21 januari 2024 om 23:49
Torvi, daar verwoord je exact wat het was ja. Erop aangekeken worden dat ik dus niet zo vrij en hartelijk en eigenlijk gewoon afstandelijker ben richting ouders dan iedereen. En dan ben ik nog wel hun kind.
Voor mijn gevoel bevestig ik daarmee alles.
Ondankbaar, ik ben duidelijke de rare, zij de liefhebbende, ik heb geluk met hen, zij duidelijk pech met mij, zij doen alles voor me en zijn alleen maar lief, ik kan het niet eens opbrengen om ze gedag te zoenen.
Ik kan het gewoon niet.
Lachen, praten, doen, dat lukt. Ze aanraken, ze in mijn persoonlijke ruimte laten, dat lukt niet.
Soms wordt ook gezoend of aangeraakt ofzo, en dat gaat dan zo duidelijk onhandig en houterig dat ik me kapot schaam.
Maar ik kan het niet meer.
Ik heb er zo naar verlangd. En hun liefde, hun troost, hun goedkeuring. Een kusje, knuffel, aai.
Nu verstijf ik, of ik laat het gebeuren. Maar ik kan het niet meer willen. Verdragen.
Het hoeft niet meer. Kan niet meer.
Voor mijn gevoel bevestig ik daarmee alles.
Ondankbaar, ik ben duidelijke de rare, zij de liefhebbende, ik heb geluk met hen, zij duidelijk pech met mij, zij doen alles voor me en zijn alleen maar lief, ik kan het niet eens opbrengen om ze gedag te zoenen.
Ik kan het gewoon niet.
Lachen, praten, doen, dat lukt. Ze aanraken, ze in mijn persoonlijke ruimte laten, dat lukt niet.
Soms wordt ook gezoend of aangeraakt ofzo, en dat gaat dan zo duidelijk onhandig en houterig dat ik me kapot schaam.
Maar ik kan het niet meer.
Ik heb er zo naar verlangd. En hun liefde, hun troost, hun goedkeuring. Een kusje, knuffel, aai.
Nu verstijf ik, of ik laat het gebeuren. Maar ik kan het niet meer willen. Verdragen.
Het hoeft niet meer. Kan niet meer.
maandag 22 januari 2024 om 00:03
Omdat de aanraking alles bevestigt? Zo voelt het voor mij in ieder geval. Iedereen vind ze geweldig, ik ben inderdaad de rare, het ondankbare kind dat veel meer voor ouders zou moeten doen. Laat ze te vaak aan hun lot over, ben niet enthousiast genoeg, te weinig aanwezig. Een aanraking, vooral als er gezoend moet worden of geknuffeld voelt verstikkend, net als vroeger. De openbare aanraking was een voorbode voor later of er werd tegelijk en onzichtbaar iets anders mee gedaan. Het was het moment dat iedereen de lieve vader zag en ik de vernedering en angst het meest voelde omdat dat wat gezien werd zorgde dat ik onzichtbaar werd.
@Torvi, ik heb het nog niet durven vragen. Het vragen om hulp is een gevecht, vragen om medicatie.. ik sla compleet dicht
@Torvi, ik heb het nog niet durven vragen. Het vragen om hulp is een gevecht, vragen om medicatie.. ik sla compleet dicht
Forever is a hell of a long time
maandag 22 januari 2024 om 12:57
Ik snap dat stukje zo goed Avo en Selune. Dat je de koude, rare en ondankbare (in mijn geval vooral egoïstische) gevonden wordt. En dat je het niet uit kunt leggen en je dus naast de spanning over de situatie (want je gaat altijd alsnog veel meer over je grenzen dan goed voelt) je ook zo alleen voelt (want het is in de ogen van anderen natuurlijk lang niet goed genoeg/normaal en daar word je op aangekeken)
Ik heb het mijn moeder wel verteld uiteindelijk. Dat heeft een beetje geholpen, maar alsnog staat haar eigen belang (dat ze wil dat haar kinderen close met elkaar zijn) voorop. Dat heeft me wel heel erg veel verdriet gedaan. Dat hij ook haar kind is en blijft snap ik, maar dat hij altijd maar zo verzorgd moet worden en dat dat ten koste van mij moet gaan (ingewikkeld verhaal) en ze daarin altijd maar aan mij blijft trekken, nee daar kan ik geen begrip meer voor opbrengen. Heb dat wel jaren en jaren gedaan, altijd maar begrip tonen, altijd maar inleven. Maar niet meer. Tja en ook dat wordt mij dan weer kwalijk genomen (door moeder, dader en rest van de familie). Zwaar vind ik het.
Het oordeel dat ik de egoïst ben drukt nog erg zwaar op me. Ik heb dat ook van jongs af aan al geïnternaliseerd, dat als ik voor mezelf kies (of anders ben/doe dan de rest) dat ik dan egoïstisch ben en dat dat heel slecht en erg is. Gevolg is dat ik flink veel angst heb als ik voor mezelf kies, soms zelfs paniek (alleen al bij het idee dat ik een keer niet zal bellen). Doodvermoeiend. Ik maak er stappen in, maar het blijft heel diep zitten helaas.
Ik heb het mijn moeder wel verteld uiteindelijk. Dat heeft een beetje geholpen, maar alsnog staat haar eigen belang (dat ze wil dat haar kinderen close met elkaar zijn) voorop. Dat heeft me wel heel erg veel verdriet gedaan. Dat hij ook haar kind is en blijft snap ik, maar dat hij altijd maar zo verzorgd moet worden en dat dat ten koste van mij moet gaan (ingewikkeld verhaal) en ze daarin altijd maar aan mij blijft trekken, nee daar kan ik geen begrip meer voor opbrengen. Heb dat wel jaren en jaren gedaan, altijd maar begrip tonen, altijd maar inleven. Maar niet meer. Tja en ook dat wordt mij dan weer kwalijk genomen (door moeder, dader en rest van de familie). Zwaar vind ik het.
Het oordeel dat ik de egoïst ben drukt nog erg zwaar op me. Ik heb dat ook van jongs af aan al geïnternaliseerd, dat als ik voor mezelf kies (of anders ben/doe dan de rest) dat ik dan egoïstisch ben en dat dat heel slecht en erg is. Gevolg is dat ik flink veel angst heb als ik voor mezelf kies, soms zelfs paniek (alleen al bij het idee dat ik een keer niet zal bellen). Doodvermoeiend. Ik maak er stappen in, maar het blijft heel diep zitten helaas.
torvi wijzigde dit bericht op 22-01-2024 13:04
2.10% gewijzigd
maandag 22 januari 2024 om 13:03
@Selune, is er iets wat jou kan helpen bij het vragen om hulp/medicatie? Door het bijvoorbeeld in bij wijze van spreken 100 stapjes op te delen? Dan denk ik aan zelf info over opzoeken (maar dat heb je al gedaan denk ik?), de mogelijkheid van die medicatie bespreken met je partner (en/of een goede vriend, coach), info verzamelen die je in een later stadium misschien zou willen gebruiken ter onderbouwing (richting psych), het een paar keer opschrijven voor jezelf (dat je het medicijn graag zou willen proberen - als dat zo is hoor), het dan ook hardop tegen jezelf zeggen. Dat soort dingen?
En als je er dan klaar voor bent, dat je het dan uitschrijft in een mail en nog weer een stap verder dat je het ook mailt naar je behandelaar?
En als je er dan klaar voor bent, dat je het dan uitschrijft in een mail en nog weer een stap verder dat je het ook mailt naar je behandelaar?
maandag 22 januari 2024 om 14:27
Vannacht heftig gedroomd. Was er kapot van toen ik opstond. Ik was zo kwaad, alsof ik ontplofte. Werd mishandeld op straat en ging ermee naar mijn vader. En die kon enkel uitbrengen dat het 'terecht' was 'want je ziet er niet uit' en bleef herhalen 'je wist wat je te wachten stond, je weet hoe mensen zijn'. Afwijzing in je verdriet is soms nog pijnlijker dan het verdriet zelf. Alsof ik gvd loog en het verdiende.
Nog pijnlijker werd het toen mijn pa andere vrouwen ging troosten met klein dagelijks leed. Mij kon hij enkel altijd aankijken alsof ik een opengekrabte vuilniszak was. Gelukkig is ie al jaren dood. Fijn hè, kinderen. Ik had nooit geboren mogen worden. Voor mijn transitie was ik al vulles, dus die vlieger gaat mooi niet op.
Ik wil nog even terugkomen op mijn vorige post die ik afsloot met 'ik ben de nar, de nagel en de wreker'. Excuses voor deze theatrale en puberale troep. Ik wreek helemaal niets. Ik ben eerder een gedepriveerde marginale parasiet die bestaansrecht zoekt en uit verveling op internet wat zit te scharrelen.
Nog pijnlijker werd het toen mijn pa andere vrouwen ging troosten met klein dagelijks leed. Mij kon hij enkel altijd aankijken alsof ik een opengekrabte vuilniszak was. Gelukkig is ie al jaren dood. Fijn hè, kinderen. Ik had nooit geboren mogen worden. Voor mijn transitie was ik al vulles, dus die vlieger gaat mooi niet op.
Ik wil nog even terugkomen op mijn vorige post die ik afsloot met 'ik ben de nar, de nagel en de wreker'. Excuses voor deze theatrale en puberale troep. Ik wreek helemaal niets. Ik ben eerder een gedepriveerde marginale parasiet die bestaansrecht zoekt en uit verveling op internet wat zit te scharrelen.
It won't stop until you wise up
maandag 22 januari 2024 om 14:39
@torvi dank je voor je reactie. Ik ga op een later moment even kijken naar je stappenplan. Op zich werken dat soort dingen vaak wel voor mij, maar ik overzie vandaag weinig. Slechte ochtend gehad, nu hoofdpijn en nog twee (sociale) afspraken buiten de deur.
De veroordeling voelen, mezelf als slecht zien, paniek bij voor jezelf kiezen; heel erg herkenbaar allemaal. Net als het zoeken naar bestaansrecht.
@campanula, ik heb een vraag die je wellicht niet wilt beantwoorden en dan moet je het ook vooral niet doen. Is er, buiten je familie, niemand in je omgeving die je gewoon accepteert om de persoon die je bent? Ik kan me voorstellen dat het niet geaccepteerd worden vreselijk zwaar is! Wellicht dat er veranderingen in je omgeving kunnen zijn waardoor je wat meer je eigen plek krijgt. Jij bent net zo belangrijk als ieder ander
De veroordeling voelen, mezelf als slecht zien, paniek bij voor jezelf kiezen; heel erg herkenbaar allemaal. Net als het zoeken naar bestaansrecht.
@campanula, ik heb een vraag die je wellicht niet wilt beantwoorden en dan moet je het ook vooral niet doen. Is er, buiten je familie, niemand in je omgeving die je gewoon accepteert om de persoon die je bent? Ik kan me voorstellen dat het niet geaccepteerd worden vreselijk zwaar is! Wellicht dat er veranderingen in je omgeving kunnen zijn waardoor je wat meer je eigen plek krijgt. Jij bent net zo belangrijk als ieder ander
Forever is a hell of a long time
maandag 22 januari 2024 om 15:02
maandag 22 januari 2024 om 16:03
Wat een rotdroom campanula, zeker omdat het realistisch is dat mensen zo denken. Vind je echt dat je een parasiet bent? Voel je aansluiting bij de queer community? Heb je daar überhaupt behoefte aan?
Avo, ik heb het ooit al eens gezegd maar ik kom hier niet omdat ik zo'n geweldig egoloos mens ben en mijn niet-walgen en niet-oordelen is geen prestatie. Ik vind het geweldig om te lezend dat je iets hebt aan hier schrijven, en ben zo trots op de stappen die je durft te zetten. Jouw schrijven hier heeft ook anderen in staat gesteld iets van erkenning te ervaren en misschien ook te delen en hulp te zoeken. Je bent geen slachtoffer waar ik medelijden mee heb, maar in de eerste plaats een leuke forummer waar ik fijne gesprekken mee heb.
Avo, ik heb het ooit al eens gezegd maar ik kom hier niet omdat ik zo'n geweldig egoloos mens ben en mijn niet-walgen en niet-oordelen is geen prestatie. Ik vind het geweldig om te lezend dat je iets hebt aan hier schrijven, en ben zo trots op de stappen die je durft te zetten. Jouw schrijven hier heeft ook anderen in staat gesteld iets van erkenning te ervaren en misschien ook te delen en hulp te zoeken. Je bent geen slachtoffer waar ik medelijden mee heb, maar in de eerste plaats een leuke forummer waar ik fijne gesprekken mee heb.
What a nuanced anxiety
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
