Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen

01-11-2022 08:55 3632 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Zoals de titel al aangeeft: een gedeelde veilige plek om verder te kunnen schrijven en naar hartelust ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: voor iedereen die van avocado’s houdt, voor wie zijn hart wil luchten maar geen ruimte durft in te nemen, voor wie wacht op januari en voor wie dat niet alleen hoeft te doen. Hier mag het samen :heart:


Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 17-01-2024 22:33
10.73% gewijzigd
...
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 09-02-2024 10:24
99.73% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Eefje

Die onzekerheid of de familie dit gaat doorstaan kan ik mij voorstellen. Alle verhoudingen schuiven nu weer en de reacties zijn nog niet uitgekristalliseerd. Geef het tijd. Wat mij hielp destijds was meer observeren en luisteren.

Die therapie zou ik volgen als je op die andere onderdelen nog steeds progressie wilt boeken. Misschien bedoelde de therapeut meer dat ze de verwachtingen wilde temperen, of dat ze geen trauma expert is. Je zou kunnen vragen in hoeverre er ruimte is voor het verwerken van actuele problemen.
It won't stop until you wise up
.
anoniem_65cc5baf55376 wijzigde dit bericht op 21-01-2024 21:25
99.78% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Eefje ik kom later reageren op wat je hebt geschreven, herkenning, maar teveel chaos om nu te reageren, sorry.

Olle ik hoop dat je de dagen een beetje doorkomt. Hier schrijven kan he (of pb mag ook altijd); ik denk aan je :hug:

Hoe gaat het Avo? Niet echt ziek geworden hoop ik?

Hier… therapie, herbelevingen, balans zoeken op werk en verhuizen. Het is geen combi :-(
Forever is a hell of a long time
Selune, rustig aan! Klink als veel te veel tegelijk....

Campanula, idd de reacties zijn nog niet uitgekristalliseerd. Kan wsl nog wel een tijd duren. Ik moet het voorlopig maar uitzitten en afwachten.
Ik denk dat er op de gebieden waar de therapie oorspronkelijk op gericht zou zijn nog genoeg winst te halen valt.

Avo, dank voor het compliment :). Doet me goed, want blijkbaar werkt het zo dat ik toch steeds aan mezelf blijf twijfelen of ik er goed aan gedaan heb alles overhoop te gooien. En of ik daar wel het recht toe had ofzo. Of ik niet overdrijf.
Ik heb geen echte herbelevingen volgens mij, wel flashbacks. Ik was laatst bij een trauma release gebeuren (middels TRE) maar dat was veel te heftig ofzo, ik kreeg daar een aanval dat ik echt serieus dacht dat ik stikte. M'n keel zat helemaal dichtgeknepen. Ze noemden het daar een heftige paniekaanval maar dat heb ik nooit eerder gehad. Wel veel angsten maar nooit paniekaanvallen. Ben er wel van geschrokken en vraag me dan weer af of 't allemal dieper zit dan ik denk.
Poh is een goede suggestie maar ik heb al een follow up afspraak bij de huisarts staan aankomende week, dus ik ga 't daar maar even bespreken.
.
anoniem_65cc5baf55376 wijzigde dit bericht op 21-01-2024 21:25
99.78% gewijzigd
Avo, je schrijft dat je in paniek raakt van heftige gevoelens, maar geen paniekaanvallen heb. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik heb. Ik ben vaak angstig en zenuwachtig, maar wat is normaal? Wanneer is het paniek? Ik vraag me steeds af of wat ik voel normaal is, of iedereen dat heeft (dus dat ik me misschien aanstel)? Maar die ene 'paniekaanval' was heftig ja, duurde voor mij gevoel eeuwig voor ik weer lucht naar binnen kreeg (in realiteit natuurlijk maar kort). Sindsdien ben ik verschillende dingen tegen gekomen over dat er een probleem kan zitten bij je keel na misbruik (wat ik wel kan snappen doordat je je niet kon/kan uitspreken natuurlijk).

Ja dat twijfelen. Verstandelijk weet ik wel dat ik niet de schuld heb aan dat alles overhoop ligt. Maar als ik m'n mond had gehouden had ik mensen een hoop leed bespaard (mensen die verder ok onschuldig zijn, zoals m'n zus) . En was ik er zelf aan onderdoor gegaan, dat weet ik verstandelijk wel, maar ja gevoel is toch anders. En misschien had ik er aan onderdoor moeten gaan, dan was er tenminste maar 1 slachtoffer? En misschien was ik er uiteindelijk toch wel niet aan onderdoor gegaan. Zelfs over dat je zegt dat ik laat zien dat ik schijt aan hem heb: soms denk ik ja! En het kan me ook niks schelen en hij zoekt het maar uit. En soms denk ik ach jeetje, ik geloof niet dat het een slecht mens is, hij heeft een fout gemaakt ja maar moet je dat iemand blijven nadragen? Hij is al die tussenliggende jaren alleen maar aardig (en schijnheilig) geweest. Zoveel verwarrende gevoelens en loyaliteitsconflicten.

Het is teveel om dit hele topic terug te lezen, en als je al iets verteld hebt over jouw situatie heb je het wsl ook weg weggehaald. Wil je er iets over kwijt nog? Hoeft natuurlijk niet hè! Weet bij jou niemand het? Wel therapeuten of je man? Loop je ook al zo vreselijk lang met een geheim of is het van recenter? Ik heb zelf het idee dat vooral dat geheim me zo vreselijk in de weg zat. Het woog zo zwaar, ik had er zo genoeg van. En had niet het idee 1 steek verder te komen uit de instorting (herhaaldelijk burnout, nu weer ziektewet, depressies, nu antdepressiva, moeizame relaties door hechtingsproblemstiek, nu weer uitgemaakt) als ik geen doorbraak zou forceren. En nu is niet ineens alles opgelost natuurlijk, verre van, maar op goede momenten kan ik mezelf wel dapper en krachtig vinden, ik ben ein-de-lijk voor mezelf opgekomen.

Wordt wel erg lang dit. Wil toch nog iet zeggen, maar maak maar even een volgend bericht.
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 21-01-2024 09:46
0.36% gewijzigd
Wat mij erg heeft geholpen om uiteindelijk te gaan praten (heeft jaren geduurd hoor, bedenk ik me nu, sinds het in mijn bewuste herinnering is teruggekomen tot praten) is het schuldgevoel aanpakken. Ik heb veel gegoogled over wetten/strafzaken om te zien dat het idd strafbaar is (dat weet je wel, maar ik moet dat zwart op wit zien) en een gouden tip van de huisarts: lees over de hersenontwikkeling van kinderen/jongeren om te zien dat je hier zelf niet over kon beslissen, hersenen kunnen dat op die leeftijd niet. Mijn huisarts zei tegen mij: elke keer als je weer gaat twijfelen over de schuldvraag moet je mij in je hoofd horen: dit is 100% STRAFBAAR. Mij heeft dat geholpen. Maar goed, dan moet je het dus wel eerst aan de huisarts durven vertellen. Ik zat zo diep dat 't me allemaal niet zo veel meer kon schelen geloof ik, ik had zoiets van, ik geef me eraan over, het verzet is te zwaar geworden, laat maar komen. Ik weet niet hoe ik hieruit ga komen, maar vast niet slechter dan dat het nu is (ik had suicidegedachten die steeds meer werden). Maar, ik heb geen kinderen, ik kan me voorstellen dat je met kinderen de ruimte niet hebt.

Ik bedenk me nu dat ik ook de lijn 'Verbreek de stilte' had gebeld, die is voor dit soort zaken. Van daar uit kwam ik bij Slachtofferhulp terecht, en daar zit ik nu in een Lotgenoten contactgroep. Pas gestart, maar vond de eerste bijeenkomst fijn.
Foutje
.
anoniem_65cc5baf55376 wijzigde dit bericht op 21-01-2024 19:51
99.73% gewijzigd
Hoeft ook niet Avo. Alleen als en wanneer jij het wil. Lijkt me heel zwaar om niet te durven/kunnen openen door schuld en schaamtegevoelens, zelfs niet bij therapeuten. En dat je je daarna zo naar voelt, als je wel een kleinigheidje vertelt. Ik vind je reacties op mijn berichten helpend :hug:
Alle reacties Link kopieren Quote
Eefje

Wat goed dat je schijt hebt gekregen aan die zak hooi en dat je de juk hebt afgeworpen van het stille meisje die verantwoordelijk is voor de goede sfeer, ten koste van haarzelf. De wereld is ook van jou en gerechtigheid gaat voor inschikkelijkheid.

Avo

Wat ik nu ga zeggen is misschien vervelend. Help jij niet anderen hier met 'steunen en verwerken' om jezelf enigzins te ontlopen? Of om te oefenen/te groeien en tot een punt te komen dat je het meer kan uiten bij de mensen om je heen die je lief hebben. Je ontloopt ook hun begrip en warmte. Ik hoop dat de manier van stapsgewijs openen je meer vertrouwen gaat geven en de gevoelens alsof je gaat imploderen verminderen.
It won't stop until you wise up
.
anoniem_65cc5baf55376 wijzigde dit bericht op 21-01-2024 21:20
99.86% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Goed om te horen. Maar dat 'ze' niet walgen, boos zijn en weggaan lijkt mij een globale anticipatieangst. En als mensen dat 'doen' zijn ze toch gewoon kut en is het maar beter dat ze weg zijn uit je leven. Liever alleen dan in slecht gezelschap.
It won't stop until you wise up
Sorrie, ik merk dat ik het niet goed uit kan leggen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Geen probleem. Ik vond de uitleg goed te volgen.
It won't stop until you wise up
Sorrie.
Ik merk dat ik t gevoel heb dat ik tekort schiet.
Maar ook dat ik de woorden niet kan vinden om uit te leggen.

Veel familie gezien dit weekend.
Ik weet het even niet.
Alle reacties Link kopieren Quote
Je hoeft het niet te weten, niet uit te leggen, de woorden niet te vinden lieve Avocadeau.

Je schiet niet te kort. Het is oké. Jij bent oké ❤️
Wat lief Bloem.
Ik voel me -zal wel door familie enzo komen- gewoon erg tekort schieten vandaag, en vooral ook heel alleen.

Dat ik nu, na al die tijd hier, nog niet gewoon normaal even vertel hoe t zit.
Ik geloof dat ik misschien wel verdrietig ben?

Hoest met jou? Moet je morgen weer?
Fijn om je even te spreken.
Dat er even iemand is.
Alle reacties Link kopieren Quote
Lief Cadeautje, wat ik nu ga tikken lijkt heel vreemd, maar ik meen het. Ik ben zo blij om te lezen dat je je afvraagt of je misschien wel eenzaam bent. Ik weet wel zeker dat je eenzaam bent. Jouw worsteling is een eenzame. Wat niet wil zeggen dat je niet goed omringd bent, maar niemand kan die worsteling voor jou aangaan en winnen. :hug: Hoe naar ook, die worsteling is je opgedrongen zonder 'retour afzender' en dat is fucking oneerlijk en eenzaam. :hug:
Alle reacties Link kopieren Quote
Hoi Avo. Ik ben hier lange tijd niet geweest, maar heb elke dag meegelezen. Geprobeerd je goede vibes te sturen, en je te laten voelen hoe trots ik op je ben.
Maar dat je nu zo eenzaam klinkt, maakt dat ik nu toch even aan je schrijf. Gewoon even naar je luisteren. Of samen in stilte beetje zitten. Ik heb er koffie bij, misschien thee voor jou?
Even rust voordat we gaan -proberen te- slapen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Dat je niet gewoon even normaal vertelt hoe het zit komt omdat het heel erg was. En omdat je er niet over mocht praten, van bepaalde mensen nu nog steeds niet. Als je wel praat verlies je controle, ga je van alles voelen en dat voelt gevaarlijk. Het is logisch dat je je verdrietig voelt en alleen. Ik kom even naast je zitten oké? Je hoeft niets te zeggen.

Morgen en dinsdag werken, woensdag en donderdag mag ik weer. Vandaag had ik ook een therapie-ding, in een groep. Gaf wel inzicht, maar sloot niet helemaal goed aan op waar ik ben in mijn proces. En het mooie was: dat vond ik oké :-) Het voelde niet als falen, dom, niet genoeg mijn best doen. Geen straffend deel wat er bovenop sprong. Ik kon gewoon zijn met wat er was. Wel veel triggers en veel lichamelijke pijn, maar geen neiging om dat erger te maken. Best een beetje trots op :-$
Alle reacties Link kopieren Quote
@Eefje: Wat pak jij aan! Blijf ajb intussen ook goed voor jezelf zorgen.

------
Ik heb/had het er met mijn zussen zelden over. De Hoofdzus is in mijn geval gewoon medepleger. Zijzus1 heeft om eigen redenen gebroken met Hoofhdzus en co na een fysieke aanval van lul. Zijzus2 twee houdt afstand van Hoofdzus maar pleast best wel. Zij is het type 'Zwitserland' en daardoor zelf constant in de stress.
ollegrieze wijzigde dit bericht op 21-01-2024 22:41
3.08% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Ah Bloemetje! Ik ben met jou mee trots! Het is nogal wat om 'het' ok te vinden en 'gewoon' daar te zijn en de lichamelijke pijn niet ...
Hou deze dag vast. Zoveel kan jij. Zover ben je :bigkiss:
Alle reacties Link kopieren Quote
:heart:

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven