Psyche
alle pijlers
Eenzaam
dinsdag 29 april 2008 om 03:01
Wat doe je eraan vraag jij, MFD?
Volgende keer wél zeggen "wat zit je haar leuk". En wél die griet waarschuwen dat ze niet in die kauwgom moet gaan zitten. Daarmee bouw je credits op. Dan gaan ze ook naar jou kijken van; hee, aardige meid. Je hoeft echt niet één van hun te worden om een beetje erbij te horen hoor. En ook niet te kruipen. Gewoon je negatieve bril afzetten, dan maak je het voor jezelf ook leuker.
Op de middelbare school hadden wij een jongen, die paste totaal niet bij "de groep" (voor zover die homogeen was) qua type. Hij was enorm alternatief, buttons overal, lange zwarte regenjas, soldatenkisten aan. In het begin werd hij heel vreemd aangekeken door de popie jopies van de school, maar na een tijdje bleek hij zo enorm grappig en relaxed te zijn, dat hij een soort van geadopteerd werd.
Niet dat je daar perse op zit te wachten
, maar ik bedoel maar. Je kan een eerste indruk altijd zelf nog ongedaan maken door je positief op te stellen.
(MDF, ik reageer ook een beetje n.a.v. het topic over Zelfvertrouwen waar we elkaar spraken, ik denk namelijk dat het voor een deel ook echt wel aan je eigen houding zou kunnen liggen, met alle respect).
Volgende keer wél zeggen "wat zit je haar leuk". En wél die griet waarschuwen dat ze niet in die kauwgom moet gaan zitten. Daarmee bouw je credits op. Dan gaan ze ook naar jou kijken van; hee, aardige meid. Je hoeft echt niet één van hun te worden om een beetje erbij te horen hoor. En ook niet te kruipen. Gewoon je negatieve bril afzetten, dan maak je het voor jezelf ook leuker.
Op de middelbare school hadden wij een jongen, die paste totaal niet bij "de groep" (voor zover die homogeen was) qua type. Hij was enorm alternatief, buttons overal, lange zwarte regenjas, soldatenkisten aan. In het begin werd hij heel vreemd aangekeken door de popie jopies van de school, maar na een tijdje bleek hij zo enorm grappig en relaxed te zijn, dat hij een soort van geadopteerd werd.
Niet dat je daar perse op zit te wachten
, maar ik bedoel maar. Je kan een eerste indruk altijd zelf nog ongedaan maken door je positief op te stellen.(MDF, ik reageer ook een beetje n.a.v. het topic over Zelfvertrouwen waar we elkaar spraken, ik denk namelijk dat het voor een deel ook echt wel aan je eigen houding zou kunnen liggen, met alle respect).
dinsdag 29 april 2008 om 22:11
Ahhh wat fijn dat er zo'n topic als dit bestaat en om te lezen dat ik niet de enige ben, hoewel het wel rot is dat zoveel mensen zich eenzaam voelen.
Hoewel ik in de horeca werk en nog studeer heb ik niet echt veel vrienden en contacten en vaak voel ik me dan vreselijk eenzaam. Vooral omdat ik niet altijd zin heb om alles in me eentje te doen.
Zoals vanavond, van alles te doen in de stad ivm konninginedag en ik wil ook maar met wie? :(
Hoewel ik in de horeca werk en nog studeer heb ik niet echt veel vrienden en contacten en vaak voel ik me dan vreselijk eenzaam. Vooral omdat ik niet altijd zin heb om alles in me eentje te doen.
Zoals vanavond, van alles te doen in de stad ivm konninginedag en ik wil ook maar met wie? :(
The best way to get along with people is to expect them not to like you
dinsdag 29 april 2008 om 22:29
Hoi Sweetmadness, om maar gelijk in het diepe te springen: hou je echt van gezelschap, van mensen, of ben je ook vaak graag alleen, een beetje een einzelgänger? En heb je al eens gedacht aan lid worden van een studentenclub, een sportvereniging (roeien, hardlopen), een studentencultuurvereniging (particolarte), of een studentenkrant? De faculteitsvereniging, een filmclubje? Kortom, heb je ook alle mogelijkheden onderzocht?
dinsdag 29 april 2008 om 22:48
Woot wat een vragen 
Maar ik houd zeker wel van gezeldschap, ben ook wel zo nu en dan graag alleen, maar lang niet altijd. Maar goed ik word ook wel vaak einzelgänger genoemd, maar in mijn ogen vind een einzelgänger gezeldschap minder belangrijk. Al snap ik wel dat mensen mij zo zien. Ik heb een redelijk grote mond en ben moeilijk echt te bereiken. Een praatje in de bar is zo gemaakt maar echt dieper contact niet. Zeker niet met vrouwen trouwens. En (tja het is een cliché) de meeste mannen met wie ik een goed gesprek kan hebben willen meteen sex en dat hoeft van mij niet zo.
Enne die studenten dingen heb je niet zo veel in Leeuwarden.... Daarnaast is sportclub enzo vaak 's avonds en ik werk dan :S En tja ik krijg ook altijd het idee dat de meeste mensen met ze tweeën lid worden, want ik zit wel degelijk bij een sportclub, en ik werk bij een kleinschalig bedrijf waar iedereen elkaar kent en hoewel ik vaak mee ga enzo heb ik niet echt die diepe contacten, ook al probeer ik het heus wel.
Wat trouwens wel heeft toegedragen aan het meer eenzaam voelen is het feit dat de enige goede vriendin hier is gaan samenwonen, de ander 200 km verderop woont en een vriendin heeft en ook bezig is met samenwonen
Maar ik houd zeker wel van gezeldschap, ben ook wel zo nu en dan graag alleen, maar lang niet altijd. Maar goed ik word ook wel vaak einzelgänger genoemd, maar in mijn ogen vind een einzelgänger gezeldschap minder belangrijk. Al snap ik wel dat mensen mij zo zien. Ik heb een redelijk grote mond en ben moeilijk echt te bereiken. Een praatje in de bar is zo gemaakt maar echt dieper contact niet. Zeker niet met vrouwen trouwens. En (tja het is een cliché) de meeste mannen met wie ik een goed gesprek kan hebben willen meteen sex en dat hoeft van mij niet zo.Enne die studenten dingen heb je niet zo veel in Leeuwarden.... Daarnaast is sportclub enzo vaak 's avonds en ik werk dan :S En tja ik krijg ook altijd het idee dat de meeste mensen met ze tweeën lid worden, want ik zit wel degelijk bij een sportclub, en ik werk bij een kleinschalig bedrijf waar iedereen elkaar kent en hoewel ik vaak mee ga enzo heb ik niet echt die diepe contacten, ook al probeer ik het heus wel.
Wat trouwens wel heeft toegedragen aan het meer eenzaam voelen is het feit dat de enige goede vriendin hier is gaan samenwonen, de ander 200 km verderop woont en een vriendin heeft en ook bezig is met samenwonen
The best way to get along with people is to expect them not to like you
dinsdag 29 april 2008 om 23:40
Ik ging er vanuit dat je in Amsterdam woonde (ivm koninginnenacht, vandaar de tip van particolarte). Maar dat is bijzaak. Belangrijker is of je je in Leeuwarden op je plaats voelt. Heb je genoeg anschluss daar met de mensen. Kom je er trouwens vandaan?
Je studeert nog en je vriendinnen gaan al samenwonen. Dat is jong (je bent toch 22?) Volgen zij een ander pad in het leven, met andere interesses en prioriteiten? Zoals je het nu beschrijft, krijg ik een beetje het idee - maar verbeter me als ik ernaast zit - dat je in Leeuwarden gewoon niet helemaal op je plek bent. Tijd om te verhuizen naar een andere stad en daar nieuwe vrienden te maken, nu het nog heel goed kan? Eenzaam kun je overal zijn, dus verhuizen is zeker geen garantie, maar het kan heel goed dat je ergens anders meer tot je recht komt.
Je studeert nog en je vriendinnen gaan al samenwonen. Dat is jong (je bent toch 22?) Volgen zij een ander pad in het leven, met andere interesses en prioriteiten? Zoals je het nu beschrijft, krijg ik een beetje het idee - maar verbeter me als ik ernaast zit - dat je in Leeuwarden gewoon niet helemaal op je plek bent. Tijd om te verhuizen naar een andere stad en daar nieuwe vrienden te maken, nu het nog heel goed kan? Eenzaam kun je overal zijn, dus verhuizen is zeker geen garantie, maar het kan heel goed dat je ergens anders meer tot je recht komt.
woensdag 30 april 2008 om 00:22
Tja sommige mensen vinden vroeg degene denk ik. Maar ja verhuizen is mss een optie alleen ik zit in het tweede jaar van mijn studie die 4 jaar duurt.... (ben btw 20) in de plannen ligt wel afrika in november 2009 duurt dus nog even...
Maar goed, het is niet iets van pas ontstaan me eenzaam voelen, Ben altijd, best "alleen geweest" puur omdat ik vroeger sommige mensen niet snapte en ik veel verlegener was, wat wel is veranderd maar voel me nog steeds wel eens anders en dat maakt het moeilijker om op mensen af te stappen enzo.... Maar goed het wordt wel een heel eenzijdig dialoog als ik hier al mijn gedachten ga neerzetten waarom ik denk dat ik me eenzaam voel. Soms wil ik net als de andere mensen hier op het forum dingen kwijt, die ik niet kwijt kan bij "kennissen" of de weinige vrienden die ik heb en dan is het fijn als er mensen reageren en om andere verhalen te lezen, dus in ieder geval bedankt
denk ik. Maar ja verhuizen is mss een optie alleen ik zit in het tweede jaar van mijn studie die 4 jaar duurt.... (ben btw 20) in de plannen ligt wel afrika in november 2009 duurt dus nog even...Maar goed, het is niet iets van pas ontstaan me eenzaam voelen, Ben altijd, best "alleen geweest" puur omdat ik vroeger sommige mensen niet snapte en ik veel verlegener was, wat wel is veranderd maar voel me nog steeds wel eens anders en dat maakt het moeilijker om op mensen af te stappen enzo.... Maar goed het wordt wel een heel eenzijdig dialoog als ik hier al mijn gedachten ga neerzetten waarom ik denk dat ik me eenzaam voel. Soms wil ik net als de andere mensen hier op het forum dingen kwijt, die ik niet kwijt kan bij "kennissen" of de weinige vrienden die ik heb en dan is het fijn als er mensen reageren en om andere verhalen te lezen, dus in ieder geval bedankt
The best way to get along with people is to expect them not to like you
woensdag 30 april 2008 om 08:07
Bij mij speelt ook mee dat een van mijn beste vriendinnen is verhuisd, naar de andere kant van de wereld nog wel. En verder heb ik in mijn woonplaats (waar ik zelf ooit terect ben gekomen vanwege een relatie) 2 mensen waar ik af en toe iets mee doe. Beiden hebben kinderen en dat is dan toch anders dan wanneer je net als ik single ben.
Ik heb dat ook nu, iedereen is leuke dingen aan het doen en ik niet. Dan voel ik mezelf echt zo sneu, zo buiten het leven staan. IK probeer echt wel positief te blijven maar ik word er niet echt vrolijker van.
Ik heb dat ook nu, iedereen is leuke dingen aan het doen en ik niet. Dan voel ik mezelf echt zo sneu, zo buiten het leven staan. IK probeer echt wel positief te blijven maar ik word er niet echt vrolijker van.
woensdag 30 april 2008 om 08:27
Hallo dames hier ben ik ook weer even..
Ik heb hetzelfde als jij vandaag Rascalles..
Koninginnedag en iedereen is vrolijk doet leuke dingen en ik moet het alleen doen..
Dit soort dagen maakt mij altijd erg verdrietig.
En toch weet ik dat het voor een groot deel aan mezelf ligt..
Ik houd mensen onbewust toch op afstand omdat ik te vaak gekwetst en teleurgesteld ben..
Ik heb mij er eigenlijk ook al wel bij neergelgd dat ik de rest van mijn leven alleen zal blijven omdat een relatie niet voor mij is weggelegd..
Over het algemeen lukt mij dat aardig om dat te accepteren alleen dagen als deze en andere feestdagen zoals Kerst en O en N heb ik het wel een beetje moeilijk..
Ik geef mijzelf ook regelmatig een trap onder mijn kont en zeg dan tegen mijzelf: hey je kunt nu eenmaal niet alles hebben,je bent gezond je hebt een lieve dochter wees daar dan tevreden mee.
Ik heb hetzelfde als jij vandaag Rascalles..
Koninginnedag en iedereen is vrolijk doet leuke dingen en ik moet het alleen doen..
Dit soort dagen maakt mij altijd erg verdrietig.
En toch weet ik dat het voor een groot deel aan mezelf ligt..
Ik houd mensen onbewust toch op afstand omdat ik te vaak gekwetst en teleurgesteld ben..
Ik heb mij er eigenlijk ook al wel bij neergelgd dat ik de rest van mijn leven alleen zal blijven omdat een relatie niet voor mij is weggelegd..
Over het algemeen lukt mij dat aardig om dat te accepteren alleen dagen als deze en andere feestdagen zoals Kerst en O en N heb ik het wel een beetje moeilijk..
Ik geef mijzelf ook regelmatig een trap onder mijn kont en zeg dan tegen mijzelf: hey je kunt nu eenmaal niet alles hebben,je bent gezond je hebt een lieve dochter wees daar dan tevreden mee.
woensdag 30 april 2008 om 13:52
Hallo meiden,
Helaas kan ik nu pas weer schrijven, wat is er veel geschreven. Fijn dat hier iedereen zijn ei kwijt kan en dat er meegedacht wordt.
@Jojootje, wat een verhaal, sterkte!
@ Rooibosje, erg is dat he, liefdesverdriet en vriendinnen die er eigenlijk niet voor je zijn. Er is bij mij geen een vriendin die heeft gezegd dat ik altijd kan bellen als er wat is ofzo, dat doet wel pijn, want omgekeerd is het wel altijd zo... ik ben nu bezig met de ik laat niks van me horen en kijk hoe lang het duurt actie. Ik heb gisteravond wel een hele gezellige avond met een vriendin gehad, naar de bios en uit eten met goede gesprekken, zoiets doet een mens meteen goed. We worden steeds iets closer. Want ik heb eigenlijk best veel vriendinnen, maar mis de echt close vriendschappen!
@ MDF, pff dat is inderdaad flink balen, samenwerken met meiden met wie het echt niet klikt. Als je werk zo vervelend is, daar word je echt ongelukkig van. Logisch dat je dan even een dip hebt...
@ Liefje, ik snap heel goed wat je bedoelt hoor, is denk ik ook een groot deel zelfvertrouwen dat dan meespeelt, je wil gewoon voelen dat je wel de moeite waard bent... Hoe gaat het nu met je scriptie? Welke studie doe je?
Ook in de verhalen van de anderen (rascalles, sweetmadness) herken ik veel. Ik vind het echter niet erg dat ik nu alleen ben met koninginnedag. Vriendin had wel gevraagd of ik meeging naar Amsterdam, maar die enrome drukte trekt me absoluut niks. Ik heb gewoon niks met koninginnedag, zit liever alleen wat dingen te doen die moeten (ben momenteel bezig met coschappen, ontzettend druk, daarnaast nog eel studeren en dat schiet er beetje bij in. Perfect voor deze dagen dus). Ik word nog een einzelganger als ik niet oppas!
Helaas kan ik nu pas weer schrijven, wat is er veel geschreven. Fijn dat hier iedereen zijn ei kwijt kan en dat er meegedacht wordt.
@Jojootje, wat een verhaal, sterkte!
@ Rooibosje, erg is dat he, liefdesverdriet en vriendinnen die er eigenlijk niet voor je zijn. Er is bij mij geen een vriendin die heeft gezegd dat ik altijd kan bellen als er wat is ofzo, dat doet wel pijn, want omgekeerd is het wel altijd zo... ik ben nu bezig met de ik laat niks van me horen en kijk hoe lang het duurt actie. Ik heb gisteravond wel een hele gezellige avond met een vriendin gehad, naar de bios en uit eten met goede gesprekken, zoiets doet een mens meteen goed. We worden steeds iets closer. Want ik heb eigenlijk best veel vriendinnen, maar mis de echt close vriendschappen!
@ MDF, pff dat is inderdaad flink balen, samenwerken met meiden met wie het echt niet klikt. Als je werk zo vervelend is, daar word je echt ongelukkig van. Logisch dat je dan even een dip hebt...
@ Liefje, ik snap heel goed wat je bedoelt hoor, is denk ik ook een groot deel zelfvertrouwen dat dan meespeelt, je wil gewoon voelen dat je wel de moeite waard bent... Hoe gaat het nu met je scriptie? Welke studie doe je?
Ook in de verhalen van de anderen (rascalles, sweetmadness) herken ik veel. Ik vind het echter niet erg dat ik nu alleen ben met koninginnedag. Vriendin had wel gevraagd of ik meeging naar Amsterdam, maar die enrome drukte trekt me absoluut niks. Ik heb gewoon niks met koninginnedag, zit liever alleen wat dingen te doen die moeten (ben momenteel bezig met coschappen, ontzettend druk, daarnaast nog eel studeren en dat schiet er beetje bij in. Perfect voor deze dagen dus). Ik word nog een einzelganger als ik niet oppas!
woensdag 30 april 2008 om 15:48
FritsvanEgters, fijn dat je zo meedenkt. Maar bij een aantal (en ook bij mij) is het toch zo dat contact maken niet het probleem is, maar het aangaan van vriendschappen en echt close worden met de ander.
Daar ligt voor mij ook de grote vraag, hoe wordt je close met de ander?
Daarbij wat mij heel erg opvalt is dat lid worden van een vereniging, sportclub of iets dergelijks geen oplossing is voor de eenzaamheid. De mensen van de club zie je daar, maar iedereen is al zo gesetteld dat het wel heel goed moet klikken wil je daarbuiten ook contact met elkaar hebben.
De mensen van de club zie je echt alleen op de club.
Voor mij althans, verhoogt dat het gevoel van eenzaamheid juist.
Dit soort dagen zijn ook het moeilijkst, juist omdat iedereen aan het feesten is en gezellig doet. Meedoen en gezellig zijn is de norm!
Sweetmaddnes, misschien kan je het forum of deze topic juist gebruiken om jouw verhaal kwijt te kunnen, wij kunnen er altijd op reageren en feedback geven. Het hoeft niet eenzijdig te zijn.
Jouw verhaal kan anderen ook op weg helpen om de eigen problemen te herkennen en onder woorden te brengen.
Daar ligt voor mij ook de grote vraag, hoe wordt je close met de ander?
Daarbij wat mij heel erg opvalt is dat lid worden van een vereniging, sportclub of iets dergelijks geen oplossing is voor de eenzaamheid. De mensen van de club zie je daar, maar iedereen is al zo gesetteld dat het wel heel goed moet klikken wil je daarbuiten ook contact met elkaar hebben.
De mensen van de club zie je echt alleen op de club.
Voor mij althans, verhoogt dat het gevoel van eenzaamheid juist.
Dit soort dagen zijn ook het moeilijkst, juist omdat iedereen aan het feesten is en gezellig doet. Meedoen en gezellig zijn is de norm!
Sweetmaddnes, misschien kan je het forum of deze topic juist gebruiken om jouw verhaal kwijt te kunnen, wij kunnen er altijd op reageren en feedback geven. Het hoeft niet eenzijdig te zijn.
Jouw verhaal kan anderen ook op weg helpen om de eigen problemen te herkennen en onder woorden te brengen.
woensdag 30 april 2008 om 18:20
Eerst en vooral wil ik jullie allemaal even een knuffel geven (weet niet hoe die smiley moet), want het is gewoon zo rot als je je eenzaam voelt...
Jammer genoeg kan ik me bij jullie aansluiten. Ik had vroeger best wel een boeiend sociaal leven, voelde me zelden of nooit eenzaam, woonde in een grote en bruisende studentenstad. Langzaam aan is iedereen zijn eigen weg gegaan en weggetrokken, verspreid over het hele land. Ik ben zelf (met man) in een provinciestad gaan wonen en ken hier na jaren nog bijna niemand. Ik werk in een andere stad en mijn leven bestaat voornamelijk uit (veel) werken en thuis zijn, af en toe bezoekjes van en aan familie, zelden nog contact met vrienden. Hobby's of verenigingsleven is bijzonder moeilijk wegens onregelmatige (en vaak erg lange) werkuren.
Man en ik zijn 30-ers en velen van onze leeftijdsgenoten hebben een gezinsleven met kinderen. Ik heb zelf jaren in de medische molen gezeten (IUI, IVF, ICSI, alles geprobeerd) en geloof me, dan vallen de 'vrienden' snel genoeg weg! Nu zijn we definitief kinderloos verklaard en het lijkt wel alsof we één of andere vreselijke en waarschijnlijk ook besmettelijke ziekte hebben. Ondanks onze openheid (en geen hysterische zieligheid) weten mensen vaak echt niet hoe ze hiermee omkunnen en dan is gewoon negeren of vermijden vaak de enige haalbare piste... Ik denk dat dit verdriet nog veel erger is dan de eigenlijke kinderloosheid op zich. Kinderloos zijn is 1 ding, maar ook nog eens alle contacten om je heen verliezen, daar waren we niet op voorbereid...
Zwangeren vielen ook steeds meteen af, alsof ze spontaan een abortus zouden krijgen door mijn onvruchtbare hand te schudden... Wij hebben dus echt iedereen zien wegvallen. Ook met mijn broer en schoonzus (nu 5 maanden zwanger) is zowat alle contact weg (want onze ervaringen met betrekking tot 'kinderwens' beperken zich nu eenmaal tot weinig vrolijke gespreksstof en dat is zo'n domper op de verhalen over babykamertjes en zwangere buikjes). Ook al onze leeftijdsgenoten, collega's en (vroegere) vrienden zitten nu volop in de 'zwanger/baby'-tijd.
Ik hoop dat niemand zich in mijn verhaal herkent, maar ik kan jullie verzekeren: veel eenzamer dan dit kan je je niet voelen...
P.S.: voor alle duidelijkheid: ik ben geen verbitterde bitch of zo, ik heb altijd iedere nieuwe zwangere hartelijk gefeliciteerd, steeds een kaartje gestuurd, geïnformeerd naar de zwangerschap en later baby, ik vermijd dit zeker niet! In 5 jaar bezig zijn met de medische molen heb ik 1 (!) kaartje gekregen om ons te steunen en dat was van een collega die ook met ICSI bezig was.... Verder kunnen mensen hier echt hoegenaamd niet mee om. Jammer maar helaas.
Jammer genoeg kan ik me bij jullie aansluiten. Ik had vroeger best wel een boeiend sociaal leven, voelde me zelden of nooit eenzaam, woonde in een grote en bruisende studentenstad. Langzaam aan is iedereen zijn eigen weg gegaan en weggetrokken, verspreid over het hele land. Ik ben zelf (met man) in een provinciestad gaan wonen en ken hier na jaren nog bijna niemand. Ik werk in een andere stad en mijn leven bestaat voornamelijk uit (veel) werken en thuis zijn, af en toe bezoekjes van en aan familie, zelden nog contact met vrienden. Hobby's of verenigingsleven is bijzonder moeilijk wegens onregelmatige (en vaak erg lange) werkuren.
Man en ik zijn 30-ers en velen van onze leeftijdsgenoten hebben een gezinsleven met kinderen. Ik heb zelf jaren in de medische molen gezeten (IUI, IVF, ICSI, alles geprobeerd) en geloof me, dan vallen de 'vrienden' snel genoeg weg! Nu zijn we definitief kinderloos verklaard en het lijkt wel alsof we één of andere vreselijke en waarschijnlijk ook besmettelijke ziekte hebben. Ondanks onze openheid (en geen hysterische zieligheid) weten mensen vaak echt niet hoe ze hiermee omkunnen en dan is gewoon negeren of vermijden vaak de enige haalbare piste... Ik denk dat dit verdriet nog veel erger is dan de eigenlijke kinderloosheid op zich. Kinderloos zijn is 1 ding, maar ook nog eens alle contacten om je heen verliezen, daar waren we niet op voorbereid...
Zwangeren vielen ook steeds meteen af, alsof ze spontaan een abortus zouden krijgen door mijn onvruchtbare hand te schudden... Wij hebben dus echt iedereen zien wegvallen. Ook met mijn broer en schoonzus (nu 5 maanden zwanger) is zowat alle contact weg (want onze ervaringen met betrekking tot 'kinderwens' beperken zich nu eenmaal tot weinig vrolijke gespreksstof en dat is zo'n domper op de verhalen over babykamertjes en zwangere buikjes). Ook al onze leeftijdsgenoten, collega's en (vroegere) vrienden zitten nu volop in de 'zwanger/baby'-tijd.
Ik hoop dat niemand zich in mijn verhaal herkent, maar ik kan jullie verzekeren: veel eenzamer dan dit kan je je niet voelen...
P.S.: voor alle duidelijkheid: ik ben geen verbitterde bitch of zo, ik heb altijd iedere nieuwe zwangere hartelijk gefeliciteerd, steeds een kaartje gestuurd, geïnformeerd naar de zwangerschap en later baby, ik vermijd dit zeker niet! In 5 jaar bezig zijn met de medische molen heb ik 1 (!) kaartje gekregen om ons te steunen en dat was van een collega die ook met ICSI bezig was.... Verder kunnen mensen hier echt hoegenaamd niet mee om. Jammer maar helaas.
woensdag 30 april 2008 om 19:00
Dank voor alle lieve reacties op mijn berichtjes, op sommige momenten heb ik het echt moeilijk. Het is niet alleen mijn woning, maar gewoon met veel meer dingen in het leven, onder andere met het onderwerp van deze topic.
Voor mij is het niet zo dat iedereen mij MOET helpen. Iedereen is vrij om daarin een keuze te maken. Maar voor mij betekend vriendschap wel dat je voor elkaar klaar staat. Hetzij praktisch, hetzij emotioneel. Anders is het voor mij geen vriendschap, maar goed ik heb moeite met het aangaan van vriendschappen omdat ik geen ruimte in kan nemen en omdat ik mijzelf niet durf te zijn.
Als ik wel echte en oprechte vriendschappen zou hebben mogen zij altijd weigeren om mij te helpen. Dat is gelijk bij mijn zusje, ik ben teleurgesteld dat zij mij niet helpt maar ik leg mij daarbij neer. Daar staat tegenover dat als zij hulp nodig heeft dat ik wel kom als ik tijd en zin heb, maar ook ik heb het recht om nee te zeggen.
vrijdag 2 mei 2008 om 19:58
Hallo!
Vandaag is weer ultieme dag van een eenzaamheid. Gelukkig zijn er veel meer mensen met dit gevoel en is er digitale steun. In ieder geval fijn te lezen! Vandaag begon de dag vrolijk, veel zon, afgesproken met een vriendin in de stad om te gaan lunchen. Het gesprek / stemming liep al snel anders dan verwacht. Het ging over het uit elkaar groeien. En ik heb dat ook gemerkt en het is nog vervelender als je er, terwijl je aan praten bent, nogal verschilt in mening en de oplossing daarin. Het gaat nog verder uit elkaar groeien ben ik bang. Daarnaast ben ik er ook achter gekomen dat ze bijvoorbeeld dagen lang gedronken & gefeest hebben. Ik had gevraagd wat ze gingen doen (waarschijnlijk niets en dat leek me al sterk) en werd er overheen gepraat. Het was duidelijk: geen zin in mij!! En dan toch tijdens het praten zeggen dat je uit elkaar groeit en wat er aan gedaan kan worden. De daden en woorden staan haaks op elkaar en daar kan ik dus niet tegen. Ik doe ook iets verkeerd, alleen wat weet ik niet. Ik probeer duidelijk te maken dat altijd als ik iets voorstel of wil doen nooit iemand mee wil gaan. Alleen als mijn vriendin zin heeft. Wat voor mij nooit een probleem geweest is, maar nu heb ik meer mijn 'zin' ontwikkeld en ga je het met alles veel meer merken. Ook ben ik diegene geweest die altijd tot het einde meeging, maar net als jij een 1 keertje er wat eerder mee kapt en die ander blijkbaar op zijn tenen trapt krijg je te horen alsof het nooit anders is geweest. Heel irritant! Iedereen ontwikkeld zich en gaat zijn eigen weg in, maar ik vind dat vriendinnen zich wel een beetje kunnen aanpassen aan elkaar (met behoud van je eigen wensen natuurlijk!!).
Alleen doordat het clubje vriendinnen (ik ben iemand van weinig contacten en steek daar wel veel energie in voor mijn gevoel) nu compleet uit elkaar valt ben ik op mijzelf aangewezen. En ik moet ook wat over mijzelf vertellen nu:
Doordat ik het gevoel heb dat alles uit elkaar aan het groeien is ga ik mezelf steeds meer terug trekken. Dat ligt heer erg aan mijn karakter. Ik trok me vroeger al snel terug en ben graag alleen ook vaak. Ik geniet van natuur, lekker sigaretje, theetje of wijntje erbij..soms lekker dansen tot in de late uurtjes..vind veel dingen trouwens leuk om te doen. Maar wel met vertrouwdheid om me heen. Anders hoeft het van mij niet. En als ik dat niet heb..blijf ik thuis en kan bijvoorbeeld (als ik echt een hele slechte dag heb) uren en uren op internet doorbrengen en ga dan bijvoorbeeld profielen op hyves kijken. Hoe triest kan je leven dan zijn op dat moment?? Als ik me steeds minder op mijn gemak ga voelen wordt ik steeds truttiger, afstandelijker & serieuzer word...en dat werkt natuurlijk averechts. Dan begrijp ik ook dat niemand zin heeft om nog wat te doen. Maar dat heeft een reden! Ik vind het prima als mensen wat losser zijn en soms met iemand het bed induiken om lol te hebben. Zo ben ik alleen niet. Niet dat het nooit zal gebeuren, maar zoals zij zeggen 'steek je tong gewoon ergens in' ZO BEN IK NIET! en waarom zou ik..
Ik zie mijzelf echt als iemand die graag wil dat een ander het ook naar de zin heeft. Als ik merk dat iemand iets niet fijn vind om te doen, vind ik het ook niet leuk of in ieder geval minder leuk. Ik heb mezelf altijd wel goed kunnen aanpassen..vind ik zelf. Alleen nu tot op zekere hoogte..(lees eerste stukje van mijn blog) en krijg er toch een flink gevoel van eenzaamheid voor terug.
Sorry trouwens voor het lange, beetje chaotische, verhaal..
Vandaag is weer ultieme dag van een eenzaamheid. Gelukkig zijn er veel meer mensen met dit gevoel en is er digitale steun. In ieder geval fijn te lezen! Vandaag begon de dag vrolijk, veel zon, afgesproken met een vriendin in de stad om te gaan lunchen. Het gesprek / stemming liep al snel anders dan verwacht. Het ging over het uit elkaar groeien. En ik heb dat ook gemerkt en het is nog vervelender als je er, terwijl je aan praten bent, nogal verschilt in mening en de oplossing daarin. Het gaat nog verder uit elkaar groeien ben ik bang. Daarnaast ben ik er ook achter gekomen dat ze bijvoorbeeld dagen lang gedronken & gefeest hebben. Ik had gevraagd wat ze gingen doen (waarschijnlijk niets en dat leek me al sterk) en werd er overheen gepraat. Het was duidelijk: geen zin in mij!! En dan toch tijdens het praten zeggen dat je uit elkaar groeit en wat er aan gedaan kan worden. De daden en woorden staan haaks op elkaar en daar kan ik dus niet tegen. Ik doe ook iets verkeerd, alleen wat weet ik niet. Ik probeer duidelijk te maken dat altijd als ik iets voorstel of wil doen nooit iemand mee wil gaan. Alleen als mijn vriendin zin heeft. Wat voor mij nooit een probleem geweest is, maar nu heb ik meer mijn 'zin' ontwikkeld en ga je het met alles veel meer merken. Ook ben ik diegene geweest die altijd tot het einde meeging, maar net als jij een 1 keertje er wat eerder mee kapt en die ander blijkbaar op zijn tenen trapt krijg je te horen alsof het nooit anders is geweest. Heel irritant! Iedereen ontwikkeld zich en gaat zijn eigen weg in, maar ik vind dat vriendinnen zich wel een beetje kunnen aanpassen aan elkaar (met behoud van je eigen wensen natuurlijk!!).
Alleen doordat het clubje vriendinnen (ik ben iemand van weinig contacten en steek daar wel veel energie in voor mijn gevoel) nu compleet uit elkaar valt ben ik op mijzelf aangewezen. En ik moet ook wat over mijzelf vertellen nu:
Doordat ik het gevoel heb dat alles uit elkaar aan het groeien is ga ik mezelf steeds meer terug trekken. Dat ligt heer erg aan mijn karakter. Ik trok me vroeger al snel terug en ben graag alleen ook vaak. Ik geniet van natuur, lekker sigaretje, theetje of wijntje erbij..soms lekker dansen tot in de late uurtjes..vind veel dingen trouwens leuk om te doen. Maar wel met vertrouwdheid om me heen. Anders hoeft het van mij niet. En als ik dat niet heb..blijf ik thuis en kan bijvoorbeeld (als ik echt een hele slechte dag heb) uren en uren op internet doorbrengen en ga dan bijvoorbeeld profielen op hyves kijken. Hoe triest kan je leven dan zijn op dat moment?? Als ik me steeds minder op mijn gemak ga voelen wordt ik steeds truttiger, afstandelijker & serieuzer word...en dat werkt natuurlijk averechts. Dan begrijp ik ook dat niemand zin heeft om nog wat te doen. Maar dat heeft een reden! Ik vind het prima als mensen wat losser zijn en soms met iemand het bed induiken om lol te hebben. Zo ben ik alleen niet. Niet dat het nooit zal gebeuren, maar zoals zij zeggen 'steek je tong gewoon ergens in' ZO BEN IK NIET! en waarom zou ik..
Ik zie mijzelf echt als iemand die graag wil dat een ander het ook naar de zin heeft. Als ik merk dat iemand iets niet fijn vind om te doen, vind ik het ook niet leuk of in ieder geval minder leuk. Ik heb mezelf altijd wel goed kunnen aanpassen..vind ik zelf. Alleen nu tot op zekere hoogte..(lees eerste stukje van mijn blog) en krijg er toch een flink gevoel van eenzaamheid voor terug.
Sorry trouwens voor het lange, beetje chaotische, verhaal..
zaterdag 3 mei 2008 om 07:48
zaterdag 3 mei 2008 om 10:42
Hey meiden,
Ook weer een berichtje van mij. Het zonnetje schijnt, het is mooi weer buiten, maar werd al met een down gevoel wakker (waarom droom ik steeds over Ex?). Ook rotgevoel over vriendinnen. Ik ben nu eens een hele tijd niks aan het laten horen aan mijn 'vriendinnen' en hoor ook van geen van hen iets... Ik denk nu echt dat ik geen energie meer aan mijn vriendinnen ga stoppen, ookal zal ik dan waarschijnlijk weer wat vrienden kwijtraken. Maar een vriendschap dat grotendeels van 1 kant komt, dat hoeft van mij niet hoor.. :S
VivaMarlies, ik herken me idd niet in je verhaal (gelukkig! maar ik ben momenteel nog studente ;)) maar kan me voorstellen hoe moeilijk het moet zijn, om niet alleen je kinderwens onvervuld te zien maar ook iedereen om je heen weg te zien vallen... sterkte!
MDF, echt een ontzettende rotstreek van je collegas zeg. Logisch dat je zo boos was. Heb je dat ook geuit naar hen toe?
Azuur, ik vind je verhaal helemaal niet chaotisch hoor en snap je wel goed. Lastig zon gesprek met een vriendin. Ik had pas ook zoiets, heb ik het heel lang met een vriendin gehad over wat ze met een vriendin van haar moest doen (zij vond dat die vriendin haar te weinig steunde) terwijl ik dat juist van die vriendin vind. Maarja, toch niet keihard durven zeggen, bang om de vriendschap te verliezen. Vooral niet veranderen voor je vrienden, lijkt me erg belangrijk! Sterkte en schrijf vooral lekker van je af!
Ook weer een berichtje van mij. Het zonnetje schijnt, het is mooi weer buiten, maar werd al met een down gevoel wakker (waarom droom ik steeds over Ex?). Ook rotgevoel over vriendinnen. Ik ben nu eens een hele tijd niks aan het laten horen aan mijn 'vriendinnen' en hoor ook van geen van hen iets... Ik denk nu echt dat ik geen energie meer aan mijn vriendinnen ga stoppen, ookal zal ik dan waarschijnlijk weer wat vrienden kwijtraken. Maar een vriendschap dat grotendeels van 1 kant komt, dat hoeft van mij niet hoor.. :S
VivaMarlies, ik herken me idd niet in je verhaal (gelukkig! maar ik ben momenteel nog studente ;)) maar kan me voorstellen hoe moeilijk het moet zijn, om niet alleen je kinderwens onvervuld te zien maar ook iedereen om je heen weg te zien vallen... sterkte!
MDF, echt een ontzettende rotstreek van je collegas zeg. Logisch dat je zo boos was. Heb je dat ook geuit naar hen toe?
Azuur, ik vind je verhaal helemaal niet chaotisch hoor en snap je wel goed. Lastig zon gesprek met een vriendin. Ik had pas ook zoiets, heb ik het heel lang met een vriendin gehad over wat ze met een vriendin van haar moest doen (zij vond dat die vriendin haar te weinig steunde) terwijl ik dat juist van die vriendin vind. Maarja, toch niet keihard durven zeggen, bang om de vriendschap te verliezen. Vooral niet veranderen voor je vrienden, lijkt me erg belangrijk! Sterkte en schrijf vooral lekker van je af!
zaterdag 3 mei 2008 om 12:27
Hallo lieve dames..
Gisteren had ik een afspraak met mijn huisarts en die heeft mij doorverwezen naar een psycholoog.
Er zijn zoveel dingen in mijn verleden gebeurd die ik niet verwerkt heb dat het haar een goed idee leek om eens met een psych te praten..
Aan de ene kant wil ik dat ook wel graag maar aan de andere kant vind ik het ook heel moeilijk..
Ik praat niet graag irl over mijzelf en al helemaal niet over mijn gevoelens..
Ik vond het gesprek bij de huisarts gisteren ook heel erg moeilijk en schaamde mij kapot dat ik daar in huilen ben uitgebarsten.
Volgens de huisarts is het toch echt nodig dat ik hulp krijg want de manier waarop ik mij voor de buitenwereld en alles en iedereen afsluit is volgens haar niet normaal en zeer ongezond.
Gisteren had ik een afspraak met mijn huisarts en die heeft mij doorverwezen naar een psycholoog.
Er zijn zoveel dingen in mijn verleden gebeurd die ik niet verwerkt heb dat het haar een goed idee leek om eens met een psych te praten..
Aan de ene kant wil ik dat ook wel graag maar aan de andere kant vind ik het ook heel moeilijk..
Ik praat niet graag irl over mijzelf en al helemaal niet over mijn gevoelens..
Ik vond het gesprek bij de huisarts gisteren ook heel erg moeilijk en schaamde mij kapot dat ik daar in huilen ben uitgebarsten.
Volgens de huisarts is het toch echt nodig dat ik hulp krijg want de manier waarop ik mij voor de buitenwereld en alles en iedereen afsluit is volgens haar niet normaal en zeer ongezond.
zaterdag 3 mei 2008 om 16:52
@Azuur, heb je tijdens dat gesprek met je vriendin duidelijk kunnen maken hoe jij je voelt en hoe hij denkt over bepaalde dingen? Was zij hierin begripvol? Ook al verschillen jullie van mening, begrip over die verschillen kan je wel weer naar elkaar brengen. Wat bedoel je precies met dat jij je "zin" meer ontwikkeld?
Wel balen dat het op deze manier gaat. Kan je vanuit het veilige niet aansluiten bij andere vrienden of kennissen?
@MDF, weet jij ook wat de anderen niet leuk aan jou vinden? Niet dat je jezelf daarin moet veranderen om de ander te plezieren, maar is er iets aan jouw gedrag of persoonlijkheid waardoor je geen aansluiting vind bij jouw collega's?
@Eend, dapper dat je de keuze maakt dat vriendschap niet van een kant hoeft te komen. Heb je enig idee hoe de anderen daarop reageren?
Als ik zo eens terug kijk naar mijn school / studie periode (MBO en HBO) dan weet ik dat ik op het MBO ook niet geaccepteerd werd zoals ik ben, waar dat aan ligt weet ik tot de dag van vandaag niet.
Al weet ik wel dat ik op dat moment een heel ander leven had. Iedereen woonde nog thuis en ik woonde "begeleid wonen". Wellicht dat ik door mijn problemen ook geen aansluiting had, maar is dat een reden waarom ze mij niet mochten?
Ook was ik anders, ik hield niet van druk stappen, dat vond ik maar verplicht gezellig doen.
Op het HBO werd ik wel geaccepteerd, ik had zelfs een aantal losse vriendinnen, maar ik ging heel erg mijn eigen gang. Dat was ik gewend om te doen. Maar echt aansluiting had ik ook niet.
Nu met mijn collega's kan ik er helemaal niks over zeggen, ik werk zelfstandig (eigenlijk alleen) in mijn eigen werksoort en locatie. Mijn collega's zie ik alleen tijdens overleggen. Ik heb eigenlijk geen band met mijn collega's en dat vind ik wel ontzettend jammer. Ik weet niet hoe ik die band kan versterken want ik heb er behoefte aan. Echter ik weet niet of mijn collega's daar behoefte aan hebben.
Wel balen dat het op deze manier gaat. Kan je vanuit het veilige niet aansluiten bij andere vrienden of kennissen?
@MDF, weet jij ook wat de anderen niet leuk aan jou vinden? Niet dat je jezelf daarin moet veranderen om de ander te plezieren, maar is er iets aan jouw gedrag of persoonlijkheid waardoor je geen aansluiting vind bij jouw collega's?
@Eend, dapper dat je de keuze maakt dat vriendschap niet van een kant hoeft te komen. Heb je enig idee hoe de anderen daarop reageren?
Als ik zo eens terug kijk naar mijn school / studie periode (MBO en HBO) dan weet ik dat ik op het MBO ook niet geaccepteerd werd zoals ik ben, waar dat aan ligt weet ik tot de dag van vandaag niet.
Al weet ik wel dat ik op dat moment een heel ander leven had. Iedereen woonde nog thuis en ik woonde "begeleid wonen". Wellicht dat ik door mijn problemen ook geen aansluiting had, maar is dat een reden waarom ze mij niet mochten?
Ook was ik anders, ik hield niet van druk stappen, dat vond ik maar verplicht gezellig doen.
Op het HBO werd ik wel geaccepteerd, ik had zelfs een aantal losse vriendinnen, maar ik ging heel erg mijn eigen gang. Dat was ik gewend om te doen. Maar echt aansluiting had ik ook niet.
Nu met mijn collega's kan ik er helemaal niks over zeggen, ik werk zelfstandig (eigenlijk alleen) in mijn eigen werksoort en locatie. Mijn collega's zie ik alleen tijdens overleggen. Ik heb eigenlijk geen band met mijn collega's en dat vind ik wel ontzettend jammer. Ik weet niet hoe ik die band kan versterken want ik heb er behoefte aan. Echter ik weet niet of mijn collega's daar behoefte aan hebben.
zondag 4 mei 2008 om 16:25
Hoi Meiden
Ik herken jullie gevoel van eenzaamheid, gelukkig voor mij meer in het verleden. En dat terwijl ik nu veel meer reden zou moeten hebben om me eenzaam te voelen. Ik ben 'al' 37 en heb geen relatie, geen kinderen en geen baan...... natuurlijk heb ik weleens momenten dat ik me alleen voel maar lang niet zo erg als vroeger. Ik heb geleerd dat eenzaamheid vooral in jezelf zit. Natuurlijk, als je weinig vriendinnen hebt en je zit vaak alleen wordt dat wel versterkt maar dat heeft ook met jezelf te maken. In mijn situatie: jezelf niet accepteren, je eigen gevoelens niet erkennen en dus niet delen, geen echt contact maken, je de mindere voelen van andere, snel afgewezen voelen, moeilijk iniatief nemen, denken dat anderen een heel gelukkig leven hebben en altijd spetterende dingen doen. Allemaal dingen waar je hele ongelukkig van wordt. IK heb therapie gehad, veel aan mezelf gewerkt, ben ouder geworden en gegroeid in dingen. Heb geleerd meer contact te maken wat weer leidt tot nog meer contacten! Ik heb mijn passie voor dieren ( katten) herontdekt en doe heel erg leuk vrijwilligerswerk in een dierenopvang ( zoek een baan maar even niet zo fanatiek vanwege dat vrijwilligerswerk). Ik heb een vriendinnenclubje en een wandelclubje. (Er is zoveel te doen en te ondernemen. In de meeste grote plaatsen heb je bv activiteitenclubs die van alles organiseren zoals spelletjesavonden, stapavonden, wandeldagen. Er zijn wandelsites waar je met groepen mensen kunt wandelen. Maar het blijft zo dat als je het moeilijk vindt contact te maken dat dat eerder het struikelblok is dan dat er niets te doen is).
Ik heb het contact met familie verbetert maar belangrijkste is, ik voel me minder alleen in mezelf. het is niet idaal hoor. Ik heb ook zo mijn moeilijke momenten maar nogmaals veel minder diep.
Je kunt altijd kijken naar anderen en denken dat die altijd stralen van geluk ( zoals miss dubbelfris ergens zegt) maar dat weet je niet. Iedereen heeft zijn moeilijkheden en probeert met het leven om te gaan. Richt je op jezelf en probeer te kijken wat je eigen aandeel is in de contacten en waarom het niet zo goed loopt. Je kunt niet zoveel veranderen aan anderen maar wel aan jezelf en dat heeft ook weer invloed op hoe anderen met je omgaan en jij met hen.
Shenya, ik denk dat het goed is dat je hulp zoekt. Dat is ontzettend moeilijk ( weet ik dus alles van) maar het kan je heel veel goeds brengen.
Ik herken jullie gevoel van eenzaamheid, gelukkig voor mij meer in het verleden. En dat terwijl ik nu veel meer reden zou moeten hebben om me eenzaam te voelen. Ik ben 'al' 37 en heb geen relatie, geen kinderen en geen baan...... natuurlijk heb ik weleens momenten dat ik me alleen voel maar lang niet zo erg als vroeger. Ik heb geleerd dat eenzaamheid vooral in jezelf zit. Natuurlijk, als je weinig vriendinnen hebt en je zit vaak alleen wordt dat wel versterkt maar dat heeft ook met jezelf te maken. In mijn situatie: jezelf niet accepteren, je eigen gevoelens niet erkennen en dus niet delen, geen echt contact maken, je de mindere voelen van andere, snel afgewezen voelen, moeilijk iniatief nemen, denken dat anderen een heel gelukkig leven hebben en altijd spetterende dingen doen. Allemaal dingen waar je hele ongelukkig van wordt. IK heb therapie gehad, veel aan mezelf gewerkt, ben ouder geworden en gegroeid in dingen. Heb geleerd meer contact te maken wat weer leidt tot nog meer contacten! Ik heb mijn passie voor dieren ( katten) herontdekt en doe heel erg leuk vrijwilligerswerk in een dierenopvang ( zoek een baan maar even niet zo fanatiek vanwege dat vrijwilligerswerk). Ik heb een vriendinnenclubje en een wandelclubje. (Er is zoveel te doen en te ondernemen. In de meeste grote plaatsen heb je bv activiteitenclubs die van alles organiseren zoals spelletjesavonden, stapavonden, wandeldagen. Er zijn wandelsites waar je met groepen mensen kunt wandelen. Maar het blijft zo dat als je het moeilijk vindt contact te maken dat dat eerder het struikelblok is dan dat er niets te doen is).
Ik heb het contact met familie verbetert maar belangrijkste is, ik voel me minder alleen in mezelf. het is niet idaal hoor. Ik heb ook zo mijn moeilijke momenten maar nogmaals veel minder diep.
Je kunt altijd kijken naar anderen en denken dat die altijd stralen van geluk ( zoals miss dubbelfris ergens zegt) maar dat weet je niet. Iedereen heeft zijn moeilijkheden en probeert met het leven om te gaan. Richt je op jezelf en probeer te kijken wat je eigen aandeel is in de contacten en waarom het niet zo goed loopt. Je kunt niet zoveel veranderen aan anderen maar wel aan jezelf en dat heeft ook weer invloed op hoe anderen met je omgaan en jij met hen.
Shenya, ik denk dat het goed is dat je hulp zoekt. Dat is ontzettend moeilijk ( weet ik dus alles van) maar het kan je heel veel goeds brengen.
zondag 4 mei 2008 om 21:37
Miss Dubbelfris, ik snap dat je geraakt bent door de dodenherdenking maar ik denk echt niet dat je dat met je eigen situatie kunt vergelijken. Daarmee zet je jezelf heel erg in een slachtofferrol en dat helpt helemaal niets.
Wat ik je in ieder geval wil meegeven is dit: er niet bij horen is een gevoel wat óók in jezelf zit. Niet geaccepteerd worden betekent óók dat je jezelf niet accepteert. Dat is echt een wisselwerking en heeft niet alleen met de anderen te maken.
Natuurlijk kan het voorkomen dat er een groep is ( werk/ kollegas) met wie het niet zo klikt en met wie je niet veel raakvlakken hebt. Maar als je vaak dat gevoel hebt dan zit het meer in het contact tussen jou en anderen en dat daar iets mis gaat dan dat het altijd de schuld van die anderen is.
Bovendien is buiten gesloten worden ook niet een absolute waarheid! Daarmee bedoel ik, dat jij het zo ervaart, het zo beleeft en dat is een verschrikkelijk gevoel. Maar je weet niet hoe de anderen het beleven en of dat hun bedoeling is.
Je geeft aan dat je niet weet hoe je overkomt op anderen. Wat je dan fout doet. Ik denk dat er veel winst te halen valt als je daar wat meer zicht op krijgt. En dan gaat het niet over iets fout doen of wiens schuld het is. Het gaat om meer zicht krijgen op je contacten met anderen en hoe je die kunt verbeteren.
Wat ik je in ieder geval wil meegeven is dit: er niet bij horen is een gevoel wat óók in jezelf zit. Niet geaccepteerd worden betekent óók dat je jezelf niet accepteert. Dat is echt een wisselwerking en heeft niet alleen met de anderen te maken.
Natuurlijk kan het voorkomen dat er een groep is ( werk/ kollegas) met wie het niet zo klikt en met wie je niet veel raakvlakken hebt. Maar als je vaak dat gevoel hebt dan zit het meer in het contact tussen jou en anderen en dat daar iets mis gaat dan dat het altijd de schuld van die anderen is.
Bovendien is buiten gesloten worden ook niet een absolute waarheid! Daarmee bedoel ik, dat jij het zo ervaart, het zo beleeft en dat is een verschrikkelijk gevoel. Maar je weet niet hoe de anderen het beleven en of dat hun bedoeling is.
Je geeft aan dat je niet weet hoe je overkomt op anderen. Wat je dan fout doet. Ik denk dat er veel winst te halen valt als je daar wat meer zicht op krijgt. En dan gaat het niet over iets fout doen of wiens schuld het is. Het gaat om meer zicht krijgen op je contacten met anderen en hoe je die kunt verbeteren.
