Eenzaam

AnnetD, dan is de volgende vraaag eigenlijk of je jezelf hebt geaccepteerd en of je gelukkig bent met jezelf!



Wie van van jullie kan zichzelf in de spiegel kijken en zeggen dat zij (hij) zichzelf leuk vindt?

Tuurlijk niemand is perfect!



AnnetD, je pakt het probleem wel bij de kern aan!

Hoi Jojootje

Nogmaals, het is echt niet zo dat ik alles weet en er al helemaal ben maar ik voel me dus wel veel beter in mezelf. Ik denk dat het iets is wat altijd een aandachtspunt blijft. Ik heb ook dagen dat ik niet goed in mijn vel zit.

Ik probeer inderdaad het probleem aan te pakken bij de basis.

Wat ik zelf heb gehad en wat ik ook hier terug zie is het gevoel dat je een slachtoffer bent. Vriendinnen moeten je niet, je wordt buiten gesloten, andere mensen doen je iets aan, het is oneerlijk etc. Er zijn in mijn leven dingen gebeurd waardoor ik heel moedeloos en somber was geworden en me heel slecht behandeld voelde. Wat ik heb geleerd ( en daar is veel hulp bij nodig geweest) is om die gevoelens te uiten. Maar dan niet het slachtoffer zijn maar boos of verdrietig zijn om de situatie waar het om ging. Ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel. De boosheid richten en uiten en dan kun je het daarna makkelijker loslaten en weer open staan voor andere mensen.

In mijn geval; niet alle mensen buiten sluiten maar boos worden op de jongens die me vroeger gepest hebben b.v.

Natuurlijk is er veel veranderd in mijn contacten. Sommige vriendinnen zie ik niet meer en ik heb er nieuwe voor gekregen.

Ik kan nog niet in de spiegel kijken en volmondig zeggen dat ik mezelf helemaal geaccepteerd heb en gelukkig ben met mezelf. Maar stiekem, als ik erlangs loop en ik kijk er even in dan kan ik wel zeggen; goed zo meis, je bent goed bezig.

Ok, ik zal het bekennen: ook ik voel mij vaak eenzaam. Ik woon in een studentenhuis op dezelfde plek als waar ik eerder woonde, maar met minder leuke huisgenoten. Het is zo fijn om thuis te komen en dat er iemand tegen je praat, maar hier is dit dus niet echt zo. Ook heb ik een dubbelleven en dat vergt een hoop van me. Ik houd ook zzelf vaak de boot af, bang dat mensen alles van me willen weten, waar de littekens vandaan komen, bang dat ik 'moet' vertellen over mijn baan als escortdame. Als ik alleen ben, wil ik met vrienden zijn, en als ik met mensen ben, wil ik weg. Het zit een beetje gecompliceerd in elkaar. Ik word niet echt buitengesloten maar ik ben ook niet echt open, wellicht dat mensen dat merken. Ik ben jaloers op mensen die massa's vrienden en kennissen hebben, en toch houd ik vaak de boot af als er zich een kennis of vriendschap zich aanbiedt.

*

JoJootje schreef op 04 mei 2008 @ 23:49:

AnnetD, dan is de volgende vraaag eigenlijk of je jezelf hebt geaccepteerd en of je gelukkig bent met jezelf!



Wie van van jullie kan zichzelf in de spiegel kijken en zeggen dat zij (hij) zichzelf leuk vindt?Tuurlijk niemand is perfect!



AnnetD, je pakt het probleem wel bij de kern aan!

Hier heb ik een groot probleem mee. Ik vind mezelf echt helemaal geen leuk persoon (zacht uitgedrukt). Ik vind mezelf heel erg onaantrekkelijk om te zien. Terwijl ik ook best weet dat het wel mee valt, dat ik "gewoon" ben. Maar toch vind ik mezelf echt lelijk. En ook van binnen vind ik mezelf helemaal geen leuk mens. Ik vind ieder ander altijd leuker dan mezelf. Tja, en hier ziet mss wel de bron van het "probleem".

Zelfde hier, Rascalles. Maar soms lukt het ook wel. Ik doe veel te lang over mijn studie vanwege ziekte (depressie) en dan walg ik wel eventjes van mijzelf.



Mijn dubbelleven als escortdame begint ook zo z'n tol te eisen. Ik vind het nog steeds leuk, maar al dat geregel...Ik zou eigenlijk nu fulltime moeten studeren om mijn examens te halen. Nou ja, eerst die scriptie maar.

Voelde me vanavond ook super eenzaam en kwam deze topic tegen. Lig momenteel in scheiding en gaat nu allemaal razend snel. In Januari heeft mijn ex gezegd dat zijn gevoel om weg te gaan dichterbij staat dan zijn gevoel om te blijven en nog geen maand later was de beslissing genomen. Hij geeft aan dat het aan mij ligt en dat ik nooit verander maar geeft niet aan wat ik moet veranderen. Ik ben een controlfreak en wil graag alles geregeld hebben en ik twijfel nu bij alles wat ik doe.



Als ik anders had gereageerd was hij dan nog bij me geweest waarom kunnen we niet praten ik trok het gewoon even niet meer om als twee zombies in hetzelfde huis te wonen en iedere dag dezelfde dingen tegen elkaar te zeggen maar daar eigenlijk niets mee doen dus heb ik gevraagd of hij even weg wilde gaan zodat we tot rust konden komen.



Wat nou als ik dat niet had gedaan?



Zijn daarna nog naar relatietherapie geweest (1x) en bij de 2e keer was na 3 minuten de conclusie dat het wel over zou zijn, wat hij direct beaamde. Volgens therapeute ben ik een "sterke vrouw"met mega veel verantwoordelijkheidsgevoel en hij een flierefleuter die de 40 nadert en tot ontdekking komt dat hij van alles mist in zijn leven maar niet aan kan geven wat hij dan mist.



Heb wel een paar vriendinnen maar krijg nu toch steeds meer het gevoel dat iedereen zoiets heeft van het duurt nu lang genoeg leg je erbij neer dat je huwelijk over is en ga verder met je leven.



Maar welk leven, ik ben gewoon een robot die naar zijn werk gaat, gaat slapen en weer gaat werken.



Zie enorm op tegen pinksteren, met koninginnedag en hemelvaart ben ik met vriendinnen paar dagen weggeweest. Ze geven schitterend weer af maar ik ga toch niet alleen op strand liggen, dan voel ik me helemaal Remi.



Was/ben ook niet goed in contact leggen daar zorgde hij altijd voor. Heb nu al 3 weken niets van hem gehoord en wil weten of hij echt geen twijfels heeft maar durf niet te bellen omdat ik bang ben voor zijn antwoord en daardoor nog dieper in de put zak. 14 mei is de uitspraak en dan is het definitief. Hij wilde flitsscheiding maar heb ik niet gedaan in de hoop dat hij in de tussentijd tot bezinning zou komen maar is niet het geval. Hij zegt dat er geen ander is maar gaat wel ineens ieder weekend stappen in Rotterdam waar hij niemand kent (tenminste dat dacht ik altijd). Zegt tegen kennissen dat het voor zijn werk is maar hij had vroeger nooit wat voor zin werk.



Hoe pak ik in vredesnaam mijn leven weer op, hoe krijg ik weer een beetje zelfrespect.

Miss Dubbelfriss, ik denk als je zoveel hebt meegemaakt dat je hulp nodig hebt bij het verwerken ervan en een beetje loskomen ervan. Het blijft altijd een gevoelig punt maar je kunt met goede hulp veel te boven komen.

Dan kun je kleine stapjes zetten om steeds meer jezelf te zijn.

En op zoek gaan naar mensen waar JIJ bij WILT horen.Mensen die meer dezelfde interesses hebben, waar je je meer op je gemak bij voelt. In plaats van dat anderen bepalen of jij er mag zijn. Misschien op termijn een andere werkplek zoeken waar je meer aansluiting hebt met kollegas.

De kracht haal je uit jezelf. Makkelijker gezegd dan gedaan maar toch. Er komt een moment dat je voor jezelf gaat kiezen. De insteek is dan niet, hoe kan ik erbij horen maar: hoe kan ik meer mezelf zijn, hoe kan ik beter in mijn vel komen te zitten. Hoe kan ik mezelf meer accepteren.

Maar ik denk niet dat je dat alleen kunt. Ondersteuning en (professionele) hulp is heel belangrijk, als het zo diep zit.

Hulpeloos, wat naar dat je in een scheiding ligt. Probeer zoveel mogelijk steun te zoeken bij je vriendinnen en kijk of je jouw verhaal bij hen kwijt kan, maar zorg ook dat je genoeg leuke dingen doet (met je vriendinnen).

Jouw scheiding is iets dat je moet accepteren en waar je nu doorheen moet, dat is naar.

Jouw leven weer oppakken is makkelijker gezegd dan gedaan. Kijk naar de dingen die je voor jezelf deed en doe dat nu ook zoveel mogelijk. Waar kon je voor die tijd van genieten, ga dat opzoeken!

Zelfrespect is iets dat je zelf moet opbouwen, maar geef het de tijd.

Heb met mijn stomme kop vanochtend toch een mailtje naar hem gestuurd of hij echt zeker weet dat hij er mee wil stoppen. Scheiding is al in gang gezet, uitspraak is 14 mei maar goed pas als je de akte van berusting tekent is het echt definitief voorbij dus dit is echt erop of eronder. Eigenlijk weet ik wel dat het niets meer wordt maar ik wil dat toch nog een keer echt van hem bevestigd hebben wellicht dat ik er dan rust mee kan hebben. Ik heb net wel weer heel veel moeten huilen als je dan leest dat hij me wel wil helpen bij het verwerken van het verdriet maar dat we ons bewust moeten zijn dat we ieder een eigen leven gaan leiden, daaruit blijkt dan al wel dat hij definitief de beslissing heeft genomen maar op de een of andere manier geeft dat toch ook wel weer een soort rust nu na zo'n uurtje.



Dat laatste is ook een typisch antwoord van hem, op papier en woorden klinkt het altijd heel erg mooi maar het omzetten in daden is iets wat er niet gebeurd, maar op de een of andere manier troost het je wel.



Heb hem nog wel een mail teruggestuurd waarin ik vraag of hij het echt absoluut zeker weet en hoe hij dat zo zeker kan weten, we zijn 13 jaar getrouwd en net 4 maanden uit elkaar, tellen die 13 jaar dan helemaal niet meer mee.



Van het weeken heeft dus echt iedereen andere plannen. Mijn zus en haar vriend komen in ieder geval maandag bbq en voor de rest ga ik maar gewoon heel veel in de tuin werken. Er zijn op dit moment ook twee vriendinnen nog met vakantie dus het aantal vrienden is op dit moment gereduceerd tot 2 en daar ben ik vorige week al geweest dus vindt niet dat ik ze ieder weekend kan lastigvallen.

annetd, wat een goeie bijdragen schrijf je!



Ik heb me een paar jaar geleden erg eenzaam gevoeld. Oud-studievrienden verhuisden naar elders, gingen settlen, kregen kinderen, de een na de ander viel weg en ik voelde me overbodig, niet belangrijk. En dat signaal kreeg ik ook: ik was ook daadwerkelijk niet (meer) belangrijk voor mensen die een belangrijke verandering in hun leven hadden meegemaakt en zich daar meer op gingen richten.



Ik heb een tijdlang krampachtig geprobeerd die mensen bij me te houden, ze niet kwijt te raken. Dat was mijn allereenzaamste periode: je vastklampen aan mensen, omdat jij denkt ze nodig te hebben, en terwijl het overduidelijk is dat zij jou niet nodig hebben en zelfs eigenlijk helemaal geen behoefte meer aan jou hebben. Een vreselijk gevoel, voelt echt ellendig.



Toen ik inzag dat ik van die mensen, en hun afwijzing, alleen maar ongelukkiger werd, en stukje bij beetje die periode af ging sluiten, ging ik me vanzelf ook steeds sterker voelen.



Momenteel heb ik veel minder contacten dan toen. In elk geval minder frequent. Maar ik voel me nu veel beter. Omdat ik langzaam maar zeker leerde me te vermaken met mezelf. Omdat ik niet meer krampachtig op zoek hoefde om iemand te regelen voor de zaterdagavond. Ik vind het net zo fijn om dan gewoon thuis een boek te lezen met lekkere chocolaatjes erbij.



En als je zover bent dat je andere mensen niet meer zo heel erg nodig hebt om tevreden te zijn, omdat je toch wel tevreden bent, vind je een bepaalde rust in jezelf. En dan worden de contacten die je hebt, gelijkwaardige contacten.



Liever een klein aantal niet zo frequente contacten waar je je prettig bij voelt, dan een massa contacten waar je je klein en ongewenst bij voelt. Eenzaamheid is een gevoel, het is iets anders dan alleen zijn. Mensen die chronisch je gevoel van eenzaamheid versterken, kun je beter mijden. Richt je op die mensen die je een gevoel van gewenstheid geven. Ook al zijn dat er maar een paar.

Hallo dames,



Ben even benieuwd hoe het met iedereen gaat?

Heb zojuist even het een en ander terug gelezen op dit topc.

Eigenlijk weten we allemaal hoe het komt,wat we moeten doen en juist niet moeten doen enzo....We geven allemaal een beetje elkaar dezelfde raad! En toch lukt het ons zelf niet....Terwijl we wel denken te weten wat de ander het beste kan doen,daar moest ik een beetje om lachen.

Het komt er gewoon op neer dat we allemaal beter naar onszelf moeten luisteren!



Ik ben ondertussen al 2x bij de psycholoog geweest.

Zij vind dat ik wat egoistischer moet worden,en niet moet proberen om mensen om me heen vast te houden door me anders te gaan gedragen dan hoe ik me voel.

Volgens haar staan die mensen op dit moment gewoon heel anders in het leven dan ik,en is dat voor hun blijkbaar gewoon niet te begrijpen.Ik moet me daar bij neerleggen ipv mezelf te verontschuldigen en het probeer uit te leggen.

Ik probeer nu mijn energie op andere dingen en mensen te richten,en het werpt nu al zijn vruchten af!

Heb eindelijk 2 hele goede weken achter de rug!

Ik hoop dat jullie dat ook hebben,aangezien het best stil op dit topic is...



Groetjes

Ook ik ben heel benieuwd hoe het met iedereen gaat.

Ik heb de afgelopen week veel nagedacht en gelezen op internet en ik las een stukje over sociale fobie waar ik heel veel in herkende.

Hebben meer van jullie dat?

Het is niet zo dat ik angstig word ofzo als ik ergens naartoe moet maar ik voel mij wel heel ongmakkelijk en bekeken.

Ook het samen zijn met andere mensen onlopen herkende ik heel goed.

Binnenkort heb ik een intake bij een psycholoog en ik denk dat het verstandig is om dat ter sprake te brengen.



Annetd wat een goede stukjes schrijf jij daar kan ik wat mee.!!!

Fijn dat je wat aan mijn bijdragen hebt.

Het is echt een moeizaam proces en het kost veel tijd, inspanning en vooral moed.

Ik heb ook tijden gehad dat ik niet de Albert Heijn in ging omdat ik het moeilijk vond onder de mensen te komen en ze aan te kijken. Een kleine buurtsuper ging dan wel.

Nu denk ik er niet eens meer bij na als ik boodschappen ga doen.

Voor mij was de belangrijkste levensles toch wel; dat ik zelf mijn gevoelens en emoties niet wilde en durfde te erkennen en onder ogen zien. En dat ik alles wel op anderen richtte maar dat het toch ermee begon dat ik mezelf niet accepteerde.

Als je dat eenmaal meer doet en sterker wordt in jezelf dan zullen andere mensen je makkelijker accepteren en met je omgaan. En de mensen die dat niet doen/kunnen daar kun je dan makkelijker afstand van nemen.

Het zijn cliches maar het is echt waar.

Ook ik voel me eenzaam, maar denk dat ik inmiddels wel een stapje verder ben dan de meeste hier. Ik hoop dat jullie ook verder komen en meer rust en vrede met jezelf vind. Ook al gaat het met mij redelijk goed, toch heb ik last van eenzaamheid.



Ik heb veel vriendinnen gehad, helaas is er een deel van verdwenen, door allerlei welbekende redenen (kinderen/ reizen, verwateren). Daardoor voel je toch een gat in je sociale leven. Ook had ik in het verleden veel scharrels en vriendjes. Dat is ook al geruime tijd (bewuste keuze) niet meer zo, en ook daardoor dus meer tijd over waarin ik alleen ben. Zo ook dit weekend. Het hele weekend geen afspraken en ook niemand die belt of smst om iets af te spreken. Ik heb dit weekend ook gin zin om zelf initiatief te nemen, het initiatief komt nl heel vaak van mij. Ik heb wel een aantal vriendinnen, ga ook met ze op vakantie en als ik echt een schouder nodig heb om op uit te huilen is ie er wel. Hoewel ik ook in een erg moeilijke periode heb gemerkt dat sommige 'vriendinnnen' die schouder niet beschikbaar hadden. Iets wat veel pijn heeft gedaan.



Waar ik moeite mee heb is het komen en gaan van mensen. Graag wil ik dat ze blijven. Maar ik merk dat vooral in mijn leven vriendschappen tijdelijk zijn. Daar word ik soms erg onzeker van, twijfel of ik niet goed genoeg/ leuk genoeg ben om bij te blijven.



Ik ben een tijdje erg depressief geweest en kwam nauwelijks de bank af, inmiddels gaat het beter en heb weer zin in meer contact. Maar het is wel frustrerend om te merken dat iedereen z'n eigen vaste vriendenclubje of relatie/ gezin heeft waar automatisch dingen mee worden ondernomen. Ik val daar buiten. Mijn vrienden zijn vooral 1 op 1 contacten en niet zo spontaan, veelal van te voren vast gelegde afspraken. Het is niet zo dat ik altijd maar alleen zit, heb soms ook een druk leven, maar soms voelt mijn bestaan heel leeg.



Ik denk dat ik vooral een maatje mis, in de vorm van een vriendje of een vriendin, waar je echt veel mee deelt. Ik mis het om iemand te hebben om m'n verhaal bij te doen. Moet altijd maar weer wachten tot je een afspraak hebt om ' bij te kletsen' ipv als er iets accuuts gebeurt dat je dan elkaar belt. Ik ben niet zo iemand voor anderen (ik word nooit gebeld met ' ooooh moet je nou eens horen' en doe dat zelf ook niet) Heb wel dat soort relaties gehad met vriendinnen en ook met vriendjes dus weet hoe het kan zijn. Zoals ook dit weekend, heb geen zin om actief iets af te spreken, maar zou het zou fijn vinden om gewoon met iemand te 'zijn'.



Toch ga ik zelf weer actiever op zoek naar nieuwe mensen. Ik kan weinig anders doen dan accepteren dat ik nu geen relatie heb, dat ik geen maatje heb. Ik kan wel proberen de vriendschappen die ik heb om te vormen tot iets wat ze niet zijn maar dat is niet realistisch. Ik ga toch proberen via clubjes die gericht zijn op dingen die ik leuk vind nieuwe mensen te leren kennen, zoals ook annetd adviseert. Ik ben namelijk best een sociaal persoon, dus hier geen angst voor supermarkt bezoek e.d. (Wat ik heel erg vind voor degene die met dat soort angsten kampen, ik geloof dat je isolement dan nog een stuk groter is en moielijker te doorbreken. Ik herken wel uit mijn depressie dat ik met niemand wilde praten, een soort angst voor mensen had en ook vaak mijn telefoon niet opnam.) Het stomme nu ik me aan t orienteren ben op andere bezigheden waar ik nieuwe mensen zou kunnen ontmoeten ik me daar toch een beetje voor schaam. Alsof ik (zoals al mijn vrienden) toch voldoende zou moeten hebben aan de vrienden die ik heb. Dat er dus iets mis met me is dat ik actief op zoek moet gaan naar bezigheden en contacten. Kortom, het naar buiten treden met mij eenzaamheid. Herkent iemand dat? Er werd hier al gesproken over de sex and the city achtige meiden. Zo was ik ook, en nu dus niet meer. Heb ook geen behoefte meer aan een heftig uitgaans leven. Ach ja. Misschien hoort het soms een periode bij het leven, dat je wat eenzamer bent. En ik ben ook ooit erg eenzaam geweest binnen een relatie (zoals ook anderen hier op t forum) dus het is een illusie te denken dat dan alles anders zou zijn.



Ik ben iig niet ongelukkig. En ik hoop ooit echt gelukkig te worden met vrienden en een geliefde, maar vooral met mezelf. En wat annetd schrijft, dat ze in de spiegel kijkt en dan toch een beetje trots zijn op zichzelf herken ik wel. Ook ik ben trots op hoe ik de dingen aanpak. En ook al ben ik nog niet helemaal waar ik zou willen zijn, ik ben best goed bezig. En dat is fijn om zo naar jezelf te kijken. Ik wens iedereen hier datzelfde gevoel toe.

Ik heb niet alles letterlijk gelezen, maar wat een hoop herkenning in veel verhalen. Ik ben een vrouw van 28 en ook heel eenzaam. Op de één of andere manier heb ik een soort van verlatingsangst/bindingsangst ofzo, waardoor ik vaste relaties met mensen afstoot. Maar waarom ik dat doe? Geen idee, want ik heb er namelijk wel heel erg behoefte aan. Hetzelfde geldt voor een relatie met een man. Dat lukt me ook niet. Weet niet waar de angst vandaan komt, want er is nooit iets naars gebeurd in mijn kindertijd. Ik vind het ook jammer om vrijgezel te zijn en leeftijdgenoten te zien settelen, trouwen, baby's enz. Maar ook 'gewone' vriendschappen mis ik heel erg. Ik heb al diverse malen hulp gehad van diverse instanties en psychologen, maar zelfs dat heeft niet geholpen. Het rare is dat ik bv op mijn werk heel sociaal ben, met iedereen babbel en goed in de groep lig. Maar zodra iemand te dichtbij kom kets ik het om één of andere manier af, terwijl ik zo graag wil. Het ergste vind ik nog dat ik er regelmatig over lieg. Dat ik dan op mijn werk verkondig dat ik het hele weekend ben wezen stappen, terwijl ik in werkelijkheid al om 22.00 in mijn bed lig omdat ik me zo rot voel. Schaamte.

Ik zal er mee moeten leren leven en hopen dat er ooit iemand komt die me wel kan helpen, want al die lange gesprekken met psychiators enz. die op niks uitlopen ben ik ook wel een beetje klaar mee.Er moet een knop om en ik hoop van harte dat het snel lukt!

Hier ook een 'eenzaam' iemand! Ik had vroeger veel vrienden maar in de loop der tijd zijn we allemaal een eigen weg ingeslagen. Ik woon sinds 2 jaar samen met mijn vriend (geen kinderen) in het midden van het land (ben aan de kust opgegroeid). Af en toe heb ik nog contact met 2 vriendinnen van vroeger maar niet echt intensief. Op mijn werk heb ik heel veel leuke collega's maar dat zijn collega's en geen echte vrienden.



In mijn nieuwe woonplaats ken ik wel wat mensen maar door mijn drukke baan kan ik daar eigenlijk niet echt een intensieve vriendschap mee opbouwen. Vaak denk ik dat ik misschien wat beter mijn best moet doen om mijn vriendschappen te onderhouden of om nieuwe vriendschappen te sluiten, maar als ik erover nadenk ben IK altijd degene die probeert om de verjaardagen in mijn geboorteplaats bij te houden en mijn bezoek aan mijn ouders te combineren met een bezoekje aan mijn vriendinnen. Ik heb hier nog nooit iemand gezien! Op een gegeven moment heb je er ook eigenlijk geen zin meer in. Je denkt dan: 'waar doe ik het eigenlijk nog voor'.



Eigenlijk kan ik heel goed alleen zijn. Ik vind het soms heerlijk. Maar toch ben ik af en toe eenzaam. Ff een "bakkie" doen of even de stad in met iemand. Alleen is ook maar alleen....

Het komt erop neer dat ik eigenlijk heel veel kennissen heb maar heel weinig vrienden. Ach ja wie weet hoe het allemaal nog zal gaan lopen!



Misschien kunnen we 1x per jaar een dag voor eenzame mensen organiseren, gaan we wat leuks doen met z'n allen hahaha!!

Eerlijk gezegd vraag ik me af hoeveel mensen nu kunnen zeggen dat ze echte vrienden hebben. Is het niet zo dat doordat iedereen het zo druk heeft met werk en onderhouden van contacten dat het eigenlijk allemaal meer kennissen zijn dan vrienden en wat is de definitie van een vriend.

Binnen twee maanden kunnen mensen je helemaal vergeten en lijkt het wel of je nooit voor hem of haar bestaan hebt. Wellicht ligt dat aan mezelf en verwacht ik teveel dat andere mensen wel contact met je opnemen omdat ze weten dat je het moeilijk hebt.



Heb gelukkig drie vriendinnen die wel regelmatig zelf bellen om dingen af te spreken maar ik vind het heel moeilijk om mezelf te blijven ik merk dat ik toch snel probeer om hun tevreden te stellen/houden.



Afijn heb twee weken gelden eerste gesprek gehad met psycholoog, bij haar kan ik mijn hart uitstorten zonder bang te zijn dat het haar te veel wordt, ze wordt ervoor betaald tenslotte. Gaan volgende keer kijken hoe ik om moet gaan met het loslaten van mensen/dingen zodat ik leer dat ik niet overal verantwoordelijk voor ben.



Ik heb ook wel eens het idee dat we eenzaam zijn omdat wij veel meer nadenken over de dingen in het leven en ook bij onszelf te rade gaan daardoor zie je ook veel meer de dingen die mis gaan in het leven en het lijkt wel afsof je je daar dan meer op gaat focussen in plaats van degene die gewoon in het leven staan en niet nadenken over hoe men zich voelt maar gewoon alleen maar leeft.



Maakt het leven in ieder geval een stuk makkelijker maar of het ook echt leuker is??

Hier nog een, voel me de laatste tijd ok eenzaam. Ben van baan veranderd en daardoor aantal collega's kwijtgeraakt met wie ik dagelijkse en de grote dingen van het leven deelde. Vriendinnen zitten in andere fase van het leven, gaan samenwonen, krijgen baby's of zijn ziek waardoor ze met andere dingen bezig zijn. En een poos geleden verhuisd en nog geen nieuwe kring in mijn eigen woonplaats opgebouwd. Vanaf september wil ik wat cursussen gaan volgen, vrijwilligerswerk doe ik al en hoop daar wat leuke contacten op te doen. Want ik mis het, gezellig ineens op terras zitten, bellen om te kletsen etc.



Heb nooit echt grote vriendenkring gehad, maar mis dat nu toch wel. Gewoon een paar leuke contacten in mijn eigen stad met wie ik leuke dingen doe en regelmatig afspreek. De meeste van mijn vrienden die ik langer ken, wonen ook allemaal in een andere stad.



Ik baal in ieder geval van het gevoel, werkt ook verlammend en vind ergens ook dat ik faal en niet in staat ben om een normaal leven te leiden...al mijn vrienden hebben ontzettend veel vrienden en kennissen...behalve ik.



Maar goed, fijn die herkenning.



groet,

Marah

Ik voel me op dit moment heel eenzaam. Mijn vriend is vanochtend voor drie weken vertrokken naar zijn geboorteland. Hoewel ik dolgelukkig ben dat hij zijn familie en vrienden daar weer kan zien, voel ik me doodongelukkig alleen in huis. We hebben ook een best groot huis en het idee dat ik hier 's avonds alleen zit jaagt me angst aan. Of, nou ja, ik weet niet goed hoe ik dat gevoel moet omschrijven. Ik wil gewoon weer, net als vannacht dicht tegen hem aan kruipen en zijn armen om me heen voelen. Een paar dagen red ik best in m'n eentje, maar we zijn nog nooit zo lang zonder elkaar geweest en al helemaal niet dat IK alleen thuis zit. Ik zie er zo ontzettend tegen op! Terwijl ik ook bij mezelf denk: waarom stel ik me nou zo aan? Er zijn veel ergere dingen in de wereld; er zijn mensen die hun man na decennia huwelijk verliezen en ik zit hier m'n ogen uit m'n kassen te janken om drie stomme weekjes? Maar ik kan het gevoel gewoon niet weg rationaliseren. Ik voel me ontzettend eenzaam zonder hem en ik kan gewoon niet zonder hem om me heen... Heb al allemaal afspraken gemaakt voor deze week, maar het gevoel blijft... Alleen al het idee dat ik vanavond (en de komende drie weken) alleen in bed moet liggen doet letterlijk pijn. Ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet...

Esuzy, dat klinkt echt als houden van! Ik snap heel erg je gevoel en ook al voel je je nu k*t, over 3 weken is hij er WEL weer!!!

Er is ook een jongen van wie ik heel veel hou. En als hij dan weggaat word ik zooo verdrietig! Ik probeer het dan nog in te houden totdat hij echt weg is. Hij vindt dit kinderachtig en dat ik me aanstel. En hij vindt dan dat ik me teveel aan hem opdring. En ik weet zelf ook niet hoe dat komt!

Ik zie het als superveel houden van.



Dit stukje van een medeforumster sprak me ook aan:

Ik heb een tijdlang krampachtig geprobeerd die mensen bij me te houden, ze niet kwijt te raken. Dat was mijn allereenzaamste periode: je vastklampen aan mensen, omdat jij denkt ze nodig te hebben, en terwijl het overduidelijk is dat zij jou niet nodig hebben en zelfs eigenlijk helemaal geen behoefte meer aan jou hebben. Een vreselijk gevoel, voelt echt ellendig.



Ik denk zelf dat je inderdaad zo gelukkig moet zijn met jezelf dat je een ander niet nodig hebt! Alleen dat is zooo moeilijk!!!



En dan nog iets!!

Op het yes-forum heb je een speciaal forum over 'vriendinnen' waarin meiden uit een bepaalde plaats afspraken maken!

Is dat ook niet iets voor ons????

Lijkt mij een goed plan ontdekster!



Het fijne van een forum vind ik het anoniem delen van gedachten en gevoelens. Het maakt dat er diepgang in komt, waarbij ik verwacht dat het bij een ontmoeting toch leuk en gezellig moet zijn en dat er geen ruimte is voor het ware gevoel wat hierboven allemaal omschreven wordt.

Hoi. Ik heb een beetje hetzelfde. Ik had soms zoiets van,

ik heb geen dozijn vriendinnen, ik MIS zoveel. Doordat ik een poosje in het buitenland geweest ben heb ik de mogelijkheid gehad om met veel mensen in contact te komen, samen te leven, te feesten, samen veel dingen te beleven.



Het idee dat ik gekregen heb van het 'Sex and The City' leven is vaak meer routineus dan je zou denken. De contacten zijn meestal oppervlakkig-intens. Je doet wel veel samen, maar echt diep ga je niet. Je leeft voor het moment en omdat je geen geschiedenis of gevoelsmatige link hebt met de mensen om je heen beleef je die contacten minder intens dan met bijv. een goede vriend. Goede vriendschappen bouw je ook geleidelijk op en met reizen kan dat niet. Dat haalt de kwaliteit van de stapavond zeker naar beneden denk ik. Ik denk eigenlijk dat dit thuis ook zo is. Mensen die een hele grote vrienden- of kennissenkring hebben, het is moeilijk om al die contacten bij te houden laat staan ze uit te diepen tot iets bijzonders.



De mogelijkheid van elke avond uitgaan, versierd worden en drinken heb je op een gegeven moment wel gezien. Nogmaals, ik denk dat de diepgang daarvan de oorzaak is ofzo. Op een gegeven moment laat je dat wel los, dan word je flexibeler en leef je meer op het moment. Ik geloof dat het aan jezelf ligt. De een bloeit idd meer op in een grote groep, de ander voelt zich bekeken en niet op haar gemak in dat voorbeeld. Maar al met al denk ik dat je je niet teveel moet voorstellen dat een grote vriendenclub sowiso een meerwaarde is. Zoals al gezegd, eenzaamheid is niet per defintie gelinkt aan alleen zijn.

Blijf dicht bij jezelf, bij je eigen karakter, he moet vanuit jezelf komen!

Ik heb een oude vriendengroep waarmee ik op school heb gezeten, maar die leiden zulke andere levens dan ik. Zijn aan het afstuderen of al afgestudeerd, getrouwd, wonen samen (ik ben 24 he). En ze wonen in NL en ik niet. Ik heb via dit forum twee leuke meiden leren kennen, maar die wonen helaas ook weer in NL. Hier heb ik een aantal mensen via internet leren kennen, met mijn klasgenoten ga ik goed om en met eentje rook ik soms een joint of studeer ik samen. Een meisje dat mijn vriendin was, laat eigenlijk niets meer van haar horen. Toen ik ontzettend diep zat, wilde ze mij het zelf uit laten zoeken. Weet niet wat ik daar nu van moet denken. Met mijn ouders en tante heb ik een goede band, maar wonen wederom niet in BE. Ik heb hier nog een vriend die ik via via heb leren kennen, en zijn vriendin ken ik ook. De enige die altijd in is voor een lolletje of uitgaan ofzo is een Poolse vriendin. Ik heb ook nog een Bulgaarse vriendin, maar ze gaan allemaal weer weg :(