Psyche
alle pijlers
Eenzaamheid en dagelijkse getreiter
dinsdag 13 juni 2017 om 23:48
Hoi ik ben 29 jaar en heb samen met mijn partner een kindje van 1,5 en een kindje van 3 maanden. Op het eerste gezicht ben en lijk ik heel gelukkig maar voel me zo ontzettend eenzaam en minderwaardig. Ik hoop dat ik het hier een beetje van mij af kan schrijven in de hoop dat dat wat rust geeft. Ik heb geen vrienden, wel heb ik mijn ouders en een broer en zus maar kan niet met hun over mijn gevoelens etc praten waardoor ik continue alles voor mijzelf moet houden. Ik zorg voor onze 2 kinderen en ben hiervoor gestopt met werken. Met mijn oude collega's probeer ik regelmatig af te spreken of te appen maar krijg eigenlijk geen reactie of daadwerkelijk een afspraak en lijkt wel trekken aan een dood paard. Nu ben ik vroeger enorm veel gepest en had ik geen vrienden dus dit is voor mij bekend terrein. In het begin kon ik goed met mijn partner praten over mijn gevoelens en dingen die ik meemaakte enzo maar de laatste 2 jaar lijkt hij er niks meer van te willen horen. Eigenlijk krijg ik op alles de reactie: je bent een gestoord wijf, je bent een waailap, ach komt ze weer met die onzin, ik kan de zorg voor de kinderen en huishouden niet aan etc. Ik durf eigenlijk niets meer tegen hem te zeggen wat mij bezig houd, bang voor zijn reactie waardoor ik me steeds zo vernederd voel. Verder is mijn partner heel lief en vrijgevig en wil dat ik en mijn kinderen het goed hebben. Maar hij heeft een hele duidelijke mening en staat niet open voor anderen. Ik zit op dit moment echt niet lekker in mijn vel, en het lijkt of alle (scheld) woorden zich continue door mijn hoofd afspelen en ik mezelf afvraag of ik überhaupt wel goed genoeg ben.. en of ik überhaupt wel een goed voorbeeld kan zijn voor mijn kinderen. Het ergste is ik weet miet met wie ik hier wel over kan praten. Niet met mijn partner, die vind deze 'psychische' onzin ook echt onzin en wil er niets over horen. Ik wil een goed voorbeeld zijn voor mijn kinderen en ik wil gewoon een leuke en spontane moeder zijn zonder steeds in Mn achterhoofd te hebben of ik het wel goed doe, de goede dingen zeg en bang ben om steeds weer kritiek te krijgen. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen.
anoniem_348873 wijzigde dit bericht op 13-06-2017 23:48
Reden: Origineel bericht
Reden: Origineel bericht
0.00% gewijzigd
woensdag 14 juni 2017 om 00:09
Ga naar de huisarts voor een doorverwijzing voor een psycholoog. En waarom ben je nu een fulltime huismoeder? Door weer (deels) te gaan werken heb je aanspraak voel je je minder eenzaam en minderwaardig en misschien krijg je dan nieuwe collega's waarmee je vriendschappen kan onderhouden. "Verder is mijn partner heel lief en vrijgevig", nee het is een lul als hij je zo behandelt en er geen ruimte is om normale gesprekken te voeren. Doe jezelf een plezier pak je verleden aan zodat je sterker in je schoenen komt te staan en ga weer aan het werk. Je bent 29 geen vrouw van 64. Jullie zijn op deze manier beiden geen goed voorbeeld voor je kinderen, maar jij kan daar zelf wel wat aan veranderen.
violetskies wijzigde dit bericht op 14-06-2017 00:12
41.58% gewijzigd
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
woensdag 14 juni 2017 om 00:11
Ik vind je man een waailap en een weggewaaid dakraam. Het is toch te gek voor woorden dat je samen bent met een man die niet het beste in jou naar boven wenst te halen. Hij behoort er voor je te zijn, anders is het geen relatiemateriaal.
Ten eerste, ga naar je huisarts en doe je verhaal en laat je doorverwijzen naar een psycholoog, zodat die je weer met beide benen op de grond kan zetten.
Ten tweede en die is ook zeer belangrijk. Zoek een baan, zo snel mogelijk en bouw weer aan je leven, daarmee werk je niet alleen aan je zelfstandigheid en eigen geld, maar ook aan je zelfvertrouwen en innerlijk kracht. Al is het maar voor drie dagen in de week.
Dat is het enige dat dom aan je is, dat je thuisblijfmoeder bent geworden, want je bent in deze situatie je hele zelfbewustzijn en eigenwaarde verloren.
Als je werkt doe je weer nieuwe contacten op en kan je je leven weer op de rails zetten.
Het is een bewezen feit dat kinderen een veel leukere moeder hebben als zij ook een leven heeft.
Ten eerste, ga naar je huisarts en doe je verhaal en laat je doorverwijzen naar een psycholoog, zodat die je weer met beide benen op de grond kan zetten.
Ten tweede en die is ook zeer belangrijk. Zoek een baan, zo snel mogelijk en bouw weer aan je leven, daarmee werk je niet alleen aan je zelfstandigheid en eigen geld, maar ook aan je zelfvertrouwen en innerlijk kracht. Al is het maar voor drie dagen in de week.
Dat is het enige dat dom aan je is, dat je thuisblijfmoeder bent geworden, want je bent in deze situatie je hele zelfbewustzijn en eigenwaarde verloren.
Als je werkt doe je weer nieuwe contacten op en kan je je leven weer op de rails zetten.
Het is een bewezen feit dat kinderen een veel leukere moeder hebben als zij ook een leven heeft.
woensdag 14 juni 2017 om 00:12
Nah, da's lekker voor die kindjes dan
What have we done....
woensdag 14 juni 2017 om 00:24
Je huisarts is inderdaad een goed startpunt. In mijn woonplaats worden er voor jonge moeders koffie-ochtenden georganiseerd in het buurthuis. Ook als je oudste naar school gaat en speelafspraken krijgt, zul je moeders leren kennen. Of zoek iets uit om voor jezelf te kunnen doen, desnoods een avond als je man thuis is. Ja, een baan(tje) zou ook goed voor je zijn, maar om te solliciteren moet je bij voorkeur wel een beetje goed in je vel zitten, anders komen de afwijzingen hard binnen... en je bent best kwetsbaar momenteel. Een opleiding misschien, cursus, iets wat je leuk vindt? Natuurlijk wel een gedoe met regelen, maar jij bent ook belangrijk... dus wel een investering waard!!
Ik denk dat contacten (bij voorkeur in je buurt) je wel kunnen helpen, al is het maar iemand waar je af en toe mee koffie kunt drinken... Van die dweil van een man ga je niet blij worden. Het lijkt wel alsof hij alle respect heeft verloren... heel erg wel, dat hij je niet steunt, maar alleen maar verder de grond in boort!!
Ik denk dat contacten (bij voorkeur in je buurt) je wel kunnen helpen, al is het maar iemand waar je af en toe mee koffie kunt drinken... Van die dweil van een man ga je niet blij worden. Het lijkt wel alsof hij alle respect heeft verloren... heel erg wel, dat hij je niet steunt, maar alleen maar verder de grond in boort!!
woensdag 14 juni 2017 om 00:49
+1MoirenPhae schreef: ↑14-06-2017 00:42Google op voor mezelf leren opkomen.
Een vervelend mens zijn maakt iemand nog geen narcist.
I don't care what is written about me so long as it isn't true.
woensdag 14 juni 2017 om 01:50
Ik zou inderdaad naar je huisarts gaan en een verwijzing vragen voor een goede psycholoog. Ik weet niet of dit komt door het pestverleden in combinatie met een lul van een partner of dat er mogelijk misschien een postnatale depressie meespeelt.
In elk geval is het niet de bedoeling dat jij je zo voelt, ook is het niet de bedoeling dat je je gevoel bij niemand kwijt kan. Dat is een heel eenzaam bestaan en zoals het nu gaat zal het niet beter worden. En je verdient een stuk beter dan wat je nu krijgt.
Echt, zet deze stap en zorg voor jezelf. Praten over emoties is heel erg belangrijk en steeds afgekapt worden (en uitgescholden) is zo vreselijk gemeen en denigrerend.
Sterkte!
In elk geval is het niet de bedoeling dat jij je zo voelt, ook is het niet de bedoeling dat je je gevoel bij niemand kwijt kan. Dat is een heel eenzaam bestaan en zoals het nu gaat zal het niet beter worden. En je verdient een stuk beter dan wat je nu krijgt.
Echt, zet deze stap en zorg voor jezelf. Praten over emoties is heel erg belangrijk en steeds afgekapt worden (en uitgescholden) is zo vreselijk gemeen en denigrerend.
Sterkte!
woensdag 14 juni 2017 om 07:07
Bedankt voor alle reacties! Geeft me in ieder geval het gevoel dat ik niet gek ben. Ik ben in het verleden en pas geleden al een keer bij de huisarts geweest en dit allemaal ter sprake gebracht maar de huisarts ging hier eigenlijk totaal niet op in dus ik heb het eigenlijk zo maar gelaten. Op 'goede' dagen denk ik vaak dat ik alles weer aankan en voel ik me ook dagen lang heel goed, maar ik hoef maar ergens over te piekeren en dan kan ik me ook dagen rot voelen en spookt ervan alles door mijn hoofd. Ik kan op dit moment nog niet werken want zit met zware bekkeninstabiliteit thuis, ik hoop dat ik over een week of 8 weer redelijk uit de voeten kan. Een opleiding volgen lijkt me heel leuk ( ik heb een aantal jaar geleden een opleiding gedaan maar niet afgemaakt ivm te drukke baan en 2 zwangerschappen), ook hier wordt ik bij iedere onenigheid die we hebben op afgerekend. Ik heb het gevoel dat ik alles stiekem moet doen zodat er niemand kritiek kan leveren op de keuzes die ik maak. Over die opleiding ga ik zeker nog eens nadenken,lijkt me wel heerlijk om weer ergens mee bezig te zijn. Bedankt
woensdag 14 juni 2017 om 07:21
Dat is vrij normaal hoor onder ex-collega's, uitzonderd de echte vriendschappen onder collega's. Dus dan heb je onrealistische verwachtingen.Met mijn oude collega's probeer ik regelmatig af te spreken of te appen maar krijg eigenlijk geen reactie of daadwerkelijk een afspraak
Hetzelfde met je partner: je verwacht dat een schofterige liefdeloze boer zich plotseling als een aardig liefdevol mens gaat gedragen en dat is onrealistisch. Dat gaat niet gebeuren. Dus je zal een baan moeten zoeken, hem de deur uitwerken of zelf ergens anders gaan wonen en dan kom je misschien de lieverd tegen die je verdient. Nu is die kans nihil.
Konden we maar liefdevolle levensgezellen bestellen; maar helaas, dat bestaat niet. Ze komen pas op je pad als jijzelf op je eentje ook al aardig gelukkig bent. Sterkte!
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 14 juni 2017 om 07:38
Ja daar heb je wel gelijk in. Ik ben zelf altijd heel erg geïnteresseerd in hoe het met andere mensen gaat of met hun kinderen etc maar vind het soms moeilijk dat er eigenlijk niemand vraagt hoe het met mij gaat. En als ik dan zelf een keer aangeef dat het niet zo lekker gaat of gewoon eens wil kletsen geeft er niemand gehoor. Ik hoop dat zodra ik weer kan gaan werken ik weer nieuwe mensen ontmoet en ik weer wat beter in mijn vel ga zitten.
woensdag 14 juni 2017 om 07:39
Een opleiding volgen lijkt me heel leuk ( ik heb een aantal jaar geleden een opleiding gedaan maar niet afgemaakt ivm te drukke baan en 2 zwangerschappen), ook hier wordt ik bij iedere onenigheid die we hebben op afgerekend. Ik heb het gevoel dat ik alles stiekem moet doen zodat er niemand kritiek kan leveren op de keuzes die ik maak.
Ik denk dat jij je juist klein maakt zodra je kritiek krijgt en dat is nou juist is wat je niet moet doen. Ik begrijp het wel, hoor, en het is een patroon geworden na al die jaren, maar probeer eens niet te buigen als je kritiek krijgt maar rechtop te blijven. En zeg hem maar dat je het niet fijn vind dat hij zo tegen je praat.
En je hoeft zeker niet stiekem een opleiding te volgen. Het is vrij normaal dat vrouwen werken of studeren, als hij daar niet mee om kan gaan is dat zijn probleem. En het is ook vrij normaal dat mannen en vrouwen de huishouding verdelen als ze beide werken. Dus kom op voor je recht. Je bent niet minder.
En daarnaast: ga terug naar je huisarts en vraag een doorwijzing voor een psycholoog. Sta op je strepen. Dat is eerst heel moeilijk. Maar als je jezelf serieus gaat nemen, gaat een ander dat ook doen!
Ik denk dat jij je juist klein maakt zodra je kritiek krijgt en dat is nou juist is wat je niet moet doen. Ik begrijp het wel, hoor, en het is een patroon geworden na al die jaren, maar probeer eens niet te buigen als je kritiek krijgt maar rechtop te blijven. En zeg hem maar dat je het niet fijn vind dat hij zo tegen je praat.
En je hoeft zeker niet stiekem een opleiding te volgen. Het is vrij normaal dat vrouwen werken of studeren, als hij daar niet mee om kan gaan is dat zijn probleem. En het is ook vrij normaal dat mannen en vrouwen de huishouding verdelen als ze beide werken. Dus kom op voor je recht. Je bent niet minder.
En daarnaast: ga terug naar je huisarts en vraag een doorwijzing voor een psycholoog. Sta op je strepen. Dat is eerst heel moeilijk. Maar als je jezelf serieus gaat nemen, gaat een ander dat ook doen!
woensdag 14 juni 2017 om 07:49
Ja dat klopt, dat doe ik eigenlijk altijd. Ik heb van kinds af aan hier heel veel moeite mee. Ik kreeg altijd als ik mijn mening gaf kritiek en dit heeft er voor gezorgd dat ik eigenlijk altijd bang was om iets te zeggen omdat het echt nooit goed was. Toen ik op een gegeven moment een burn out kreeg en een andere baan had gevonden kwam ik eigenlijk weer helemaal tot rust. Mensen namen me zoals ik was en kreeg alle vertrouwen van mijn collega's en leidinggevende en kon daar echt iemand zijn. Toen ik na 6 jaar dienstverband met een reorganisatie mijn super leuke baan verloor heb ik er alles aan gedaan om mezelf weer te herpakken maar het lijkt me maar niet te lukken. Ik ga morgen nog eens maar de huisarts
woensdag 14 juni 2017 om 08:34
Ik heb denk ik een hele andere persoonlijkheid maar kon mij met zo rot voelen toen ik werkloos thuis zat met jonge kinderen. Goed dat je naar de huisarts gaat. En laat je niet zomaar wegsturen. Daarnaast is het belangrijk dat je onder de mensen komt. Met mooi weer ging ik met de kinderen wandelen van speeltuin naar speeltuin. Drinken mee, wat lekkers mee en gaan. Je komt dan genoeg andere ouders tegen. Begin eens een praatje. Van zulke kleine praatjes over het weer kunnen fijne vriendschappen groeien.
woensdag 14 juni 2017 om 09:03
Ik sluit me bij de vorige sprekers aan. Daarbij wil ik nog het boek 'Negatief zelfbeeld' van Manja de Neef aanraden. Ik heb het een aantal jaar geleden gebruikt tijdens therapie maar je kunt er ook zelf goed mee uit de voeten. Volgens mij ook verkrijgbaar als e-book, mocht je hem niet in de kamer willen laten slingeren.
