Psyche
alle pijlers
Eerste gesprek bij ggz
zondag 1 november 2009 om 18:48
Rond deze tijd vorig jaar heb ik bij de huisarts aangegeven dat ik regelmatig last had van paniekaanvallen. Hij stuurde me toen door naar een eerstelijnpsycholoog. Gaandeweg ben ik erachter gekomen dat er meer aan de hand is dan slechts paniekaanvallen. Ik ben alleen opgevoed door mijn moeder. We waren altijd met zn tweeèn. Nou hoeft dat op zich niet zo´n probleem te zijn. Alleen wordt het al gauw anders wanneer je moeder in zo´n geval alcoholist is. Dit kreeg zo z´n invloed op mij waardoor ik gauw bang werd, niet in het donker naar buiten durfde. Bovendien liet mijn moeder me nooit alleen, ze liet me niks zelf doen. Nu woon ik alweer een tijdje op mezelf maar ik merk nog steeds dat ik het lastig vind om dingen alleen te ondernemen. Ik raak gauw in paniek of zie het niet meer zitten en dan geef ik op.
Mijn eerstelijnpsycholoog heeft me doorverwezen naar het ggz.
Hier schrok ik erg van. Als er bij mij in de omgeving het ggz aan onderwerp kwam hoor ik alleen maar reacties als nou dan ben je wel heel ver en dat is toch niet nodig etc.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb van de week mijn ´eerste gesprek´ om te zien wat daar mogelijk is en of ik daar in behandeling zou willen. Ik zie er alleen immens tegenop.
Het voelt net alsof ik dan helemaal gek ben als ik daar heen ga en ik voel me er erg onzeker door en het voelt heel vreemd.
Zouden jullie misschien willen reageren hoe het eerste gesprek bij jullie ging en wat wellicht het verschil was voor jullie bij eerstelijnpsycholoog en het ggz. Ik las al eerder bij iemand dat zij had verwacht opdrachten te krijgen of op zn minste een soort van methode zodat ze er wat mee kon doen ipv dat je alleen maar vertelt en de psycholoog in kwestie zit te schrijven.
Graag lees ik jullie reacties.
Mijn eerstelijnpsycholoog heeft me doorverwezen naar het ggz.
Hier schrok ik erg van. Als er bij mij in de omgeving het ggz aan onderwerp kwam hoor ik alleen maar reacties als nou dan ben je wel heel ver en dat is toch niet nodig etc.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb van de week mijn ´eerste gesprek´ om te zien wat daar mogelijk is en of ik daar in behandeling zou willen. Ik zie er alleen immens tegenop.
Het voelt net alsof ik dan helemaal gek ben als ik daar heen ga en ik voel me er erg onzeker door en het voelt heel vreemd.
Zouden jullie misschien willen reageren hoe het eerste gesprek bij jullie ging en wat wellicht het verschil was voor jullie bij eerstelijnpsycholoog en het ggz. Ik las al eerder bij iemand dat zij had verwacht opdrachten te krijgen of op zn minste een soort van methode zodat ze er wat mee kon doen ipv dat je alleen maar vertelt en de psycholoog in kwestie zit te schrijven.
Graag lees ik jullie reacties.
zondag 1 november 2009 om 18:56
Hoi Liselotte,
Ten eerst wil ik je heel veel succes wensen deze week met je eerste gesprek. Goed van je dat je hulpt zoekt bij je probleem.
Ik werk zelf bij een GGZ-instelling en hoor heel vaak dat mensen bang oid zijn voor deze instelling. Maar dat komt volgens mij voornamelijk doordat het onbekend is. Je zult zien dat wanneer je binnenkomt het heel erg meevalt, er net zulke mensen als jou rondlopen en je niet aan de buitenkant ziet wie er werkt en wie er voor behandeling komt. Het kan iedereen overkomen dat zij steun/gesprek nodig hebben bij een psycholoog of psychiater.
Je bent niet meteen gek hoor als je bij de GGZ in behandeling bent.
Nou hoop dat dit je een beetje opbeurt en ik geef je nog even een voor komende week.
Ten eerst wil ik je heel veel succes wensen deze week met je eerste gesprek. Goed van je dat je hulpt zoekt bij je probleem.
Ik werk zelf bij een GGZ-instelling en hoor heel vaak dat mensen bang oid zijn voor deze instelling. Maar dat komt volgens mij voornamelijk doordat het onbekend is. Je zult zien dat wanneer je binnenkomt het heel erg meevalt, er net zulke mensen als jou rondlopen en je niet aan de buitenkant ziet wie er werkt en wie er voor behandeling komt. Het kan iedereen overkomen dat zij steun/gesprek nodig hebben bij een psycholoog of psychiater.
Je bent niet meteen gek hoor als je bij de GGZ in behandeling bent.
Nou hoop dat dit je een beetje opbeurt en ik geef je nog even een voor komende week.
zondag 1 november 2009 om 18:57
Hoi Lislotte,
Ik ben juist eerst naar een GGZ psycholoog gegaan en later naar een eerste lijns psycholoog. Bij het eerste gesprek bij GGZ wordt een intake gedaan wat het probleem is, vervolgens wordt het multidisciplinair besproken (dus met meerdere behandelaars) en daarna wordt bekeken welke zorg voor jou het beste is. Zo ging het tenminste bij mij. Ik kreeg de psycholoog die mijn intake gedaan had toegewezen.
De GGZ is eigenlijk een grotere instelling waar meerdere behandelaars bij elkaar werken, maar qua behandeling maakt het niet uit. Bij mij was er geen klik met de psycholoog van GGZ, dus ben ik vervolgens naar een eerste lijnst psycholoog gegaan (waarmee ik wel een klik heb). Dat is het belangrijkste dat je het gevoel hebt dat je er wat aan hebt.
Bovenstaande is trouwens zoals ik het ervaren heb.... Of dat voor anderen ook zo is weet ik niet. Ik hoop dat je er wat aan hebt.. Veel succes. Wanneer heb je je eerste gesprek?
Ik ben juist eerst naar een GGZ psycholoog gegaan en later naar een eerste lijns psycholoog. Bij het eerste gesprek bij GGZ wordt een intake gedaan wat het probleem is, vervolgens wordt het multidisciplinair besproken (dus met meerdere behandelaars) en daarna wordt bekeken welke zorg voor jou het beste is. Zo ging het tenminste bij mij. Ik kreeg de psycholoog die mijn intake gedaan had toegewezen.
De GGZ is eigenlijk een grotere instelling waar meerdere behandelaars bij elkaar werken, maar qua behandeling maakt het niet uit. Bij mij was er geen klik met de psycholoog van GGZ, dus ben ik vervolgens naar een eerste lijnst psycholoog gegaan (waarmee ik wel een klik heb). Dat is het belangrijkste dat je het gevoel hebt dat je er wat aan hebt.
Bovenstaande is trouwens zoals ik het ervaren heb.... Of dat voor anderen ook zo is weet ik niet. Ik hoop dat je er wat aan hebt.. Veel succes. Wanneer heb je je eerste gesprek?
zondag 1 november 2009 om 19:02
Hoi!
Goed dat je deze stap gaat zetten. Tuurlijk is zon gesprek spannend, maar dat zijn alle nieuwe dingen. Het beeld van ggz=voor gekken is erg bekrompen vind ik zelf en tis jammer als er in je omgeving zo'n beeld van heerst. Ik zie t meer als hetzelfde als een gewoon psych, alleen werken ze bij de ggz multidisciplinair en kunnen je vaak beter/breder behandelen. Bij zo'n eerste gesprek gaat het om kennismaking en zullen ze je vragen stellen om er achter te komen waarvoor je komt, wat t probleem is, achterliggende oorzaken achterhalen. En dan word je in een team besproken en gaan ze kijken of ze je kunnen hlpen en wie van het team dat het beste kan doen.
Mijn ervaring is dat de psych tijdens de intake zeker aantekeningen maakt, lijkt me ook heel logisch. Maar dat in het vervolgtraject je samen kijkt naar waar je aan wilt/moet werken en dit aanpakt middels gesprekken, podrachten, uitdagingen. Dat ligt er ook maar net aan wat voor jou en fijne manier is van leren.
Succes met je gesprek!
Goed dat je deze stap gaat zetten. Tuurlijk is zon gesprek spannend, maar dat zijn alle nieuwe dingen. Het beeld van ggz=voor gekken is erg bekrompen vind ik zelf en tis jammer als er in je omgeving zo'n beeld van heerst. Ik zie t meer als hetzelfde als een gewoon psych, alleen werken ze bij de ggz multidisciplinair en kunnen je vaak beter/breder behandelen. Bij zo'n eerste gesprek gaat het om kennismaking en zullen ze je vragen stellen om er achter te komen waarvoor je komt, wat t probleem is, achterliggende oorzaken achterhalen. En dan word je in een team besproken en gaan ze kijken of ze je kunnen hlpen en wie van het team dat het beste kan doen.
Mijn ervaring is dat de psych tijdens de intake zeker aantekeningen maakt, lijkt me ook heel logisch. Maar dat in het vervolgtraject je samen kijkt naar waar je aan wilt/moet werken en dit aanpakt middels gesprekken, podrachten, uitdagingen. Dat ligt er ook maar net aan wat voor jou en fijne manier is van leren.
Succes met je gesprek!
zondag 1 november 2009 om 19:05
Wat mij vooral zo bang maakte was één van de papieren die mee werden gestuurd met de uitnodiging. Ik moest hierop toestemming geven met een aantal punten, van gegevens opvragen bij eerdere behandelaars, huisarts, maar ook of ik toestemming gaf voor medicijnen. Dat laatste maakte dat ik dat formulier nog niet heb ondertekend.
Ik heb dinsdag mijn eerste gesprek en kijk er al weken tegenop. De eerste keer heb ik het ook afgezegd omdat ik ook dacht dat ik het toch niet nodig had en dat ik ´het allemaal´ zelf wel kon. Blijkbaar toch niet.
Waar ik ook zo bang voor ben is dat ze om een of andere reden meteen besluiten me op te nemen, terwijl als ik er logisch overnadenk ik weet dat daar helemaal geen reden voor is. Maar toch maakt het me bang.
Heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik had niet verwacht al zo snel een reactie te krijgen!
Ik heb dinsdag mijn eerste gesprek en kijk er al weken tegenop. De eerste keer heb ik het ook afgezegd omdat ik ook dacht dat ik het toch niet nodig had en dat ik ´het allemaal´ zelf wel kon. Blijkbaar toch niet.
Waar ik ook zo bang voor ben is dat ze om een of andere reden meteen besluiten me op te nemen, terwijl als ik er logisch overnadenk ik weet dat daar helemaal geen reden voor is. Maar toch maakt het me bang.
Heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik had niet verwacht al zo snel een reactie te krijgen!
zondag 1 november 2009 om 19:12
Liselotte, ze kunnen je alleen meteen opnemen wanneer je een gevaar voor je zelf bent of voor je omgeving. Dus dat zal wel meevallen. Het formulier dat je zou moeten ondertekenen, als je twijfelt, niet doen. Het is niet zo dat ze je meteen volstouwen met medicatie, maar je kunt dat dan beter eerst bespreken met je psycholoog. Hij/zij kan je eerst uitleggen waarom ze willen dat je daar toestemming voor geeft.
Wanneer je onzeker bent over het gesprek, zou je ook wat vragen op papier kunnen zetten, zodat je in het gesprek geen dingen vergeet.
Wanneer je onzeker bent over het gesprek, zou je ook wat vragen op papier kunnen zetten, zodat je in het gesprek geen dingen vergeet.
zondag 1 november 2009 om 19:17
Friezinnetje, wanneer wordt je als een gevaar voor jezelf of je omgeving beschouwd?
Op het moment begin ik alle dingen die ik fout doe of fout heb gedaan als een 'gevaar' te zien. En probeer ik alle mogelijke wendingen van het gesprek te bedenken.
Kunnen ze je ook opnemen omdat je verder toch niks te doen hebt?
Op het moment begin ik alle dingen die ik fout doe of fout heb gedaan als een 'gevaar' te zien. En probeer ik alle mogelijke wendingen van het gesprek te bedenken.
Kunnen ze je ook opnemen omdat je verder toch niks te doen hebt?
zondag 1 november 2009 om 19:18
Liselotte, echt ze nemen je niet zomaar op hoor! Ook niet als je verder geen daginvulling hebt. OPname is geen bezigheidstherapie.Daar hoef je niet bang vor te zijn. Het zijn geen monsters, maar mensen die je willen helpen en daarom eerst een normaal gesprek met je voeren. Dat ondertekenen is meer een formaliteit,maar jij zit met het stukje medicatie. Dat kun je dan gewoon aangeven op t moment dat je daar bent. Je bent niet verplicht te tekeken. Het is alleen bijv zo dat ze wanneer ze behandeling in gang is gezet, ze een terugkoppeling maken naar je verwijzer en de huisarts zodat het ook daar in je dossier komt. Maar daarvoor kun je volgens mij ook apart toestemming geven.
zondag 1 november 2009 om 19:24
Ik heb net mijn behandeling bij GGZ afgerond en ben er echt verder mee gekomen. Ik heb een moeder die psychoses, depressies en een manie heeft doorgemaakt en dat heeft een behoorlijke impact op het gezin (ook al was ik al uit huis). Bij de huisarts kwam een coordinator van de GGZ die samen overlegden over de beste vorm voor mij.
Ik heb eerst een paar gesprekken met een familietherapeut gehad, toen kreeg ik echt tips hoe ermee om te gaan want zat er middenin. Daarna intake met vragenlijsten om te bekijken of je depressief bent enzo. Was bij mij niet meteen duidelijk, kon ook een reactie zijn op. Een formulier met toestemming voor medicatie heb ik nooit gehad en zou ik ook nimmer ondertekenen. Daar moet een traject aan vooraf gaan en een psychiater moet het beoordelen, vind ik.
Ik heb veel gesprekken gehad (eerst eens per 2 weken drie kwartier, later eens per 4 weken en in het laatste stukje eens per 6 weken), heb aangegeven dat ik een man wilde als behandelaar. Had een prima klik met hem. Ik had cognitieve therapie. Het is geen wondermiddel, want je moet uiteindelijk zelf anders met dingen omgaan/de knoop omzetten etc maar ik heb er wel veel van geleerd. Ik vond het ook gewoon heerlijk om met een buitenstaander te praten. Ik gaf steeds aan wat ik had meegemaakt en daar werd op ingespeeld. Ik heb ook lichttherapie gedaan omdat ik ook seizoensgebonden probleem heb (in de herfst/winter voel ik me een stuk slechter). Na 2 jaar heb ik zelf gevraagd om medicatie en via de psychiater is dit uiteindelijk gebeurd, wel met regelmatige controle. Het ging sindsdien steeds beter. Nu doe ik het sinds 2 maanden op eigen benen. Moet wel na een jaar medicatie terug naar de huisarts om te evalueren en kan altijd mailen naar de ggz.
Voor een gedwongen opname hoef je niet bang te zijn, dat gaat via een rechter en zijn echt acute gevallen. Jij klinkt nog prima bij de wekker
Spreek anders meteen die angst uit bij het begin vh gesprek, dan kunnen ze dat bespreken met je.
Ik heb eerst een paar gesprekken met een familietherapeut gehad, toen kreeg ik echt tips hoe ermee om te gaan want zat er middenin. Daarna intake met vragenlijsten om te bekijken of je depressief bent enzo. Was bij mij niet meteen duidelijk, kon ook een reactie zijn op. Een formulier met toestemming voor medicatie heb ik nooit gehad en zou ik ook nimmer ondertekenen. Daar moet een traject aan vooraf gaan en een psychiater moet het beoordelen, vind ik.
Ik heb veel gesprekken gehad (eerst eens per 2 weken drie kwartier, later eens per 4 weken en in het laatste stukje eens per 6 weken), heb aangegeven dat ik een man wilde als behandelaar. Had een prima klik met hem. Ik had cognitieve therapie. Het is geen wondermiddel, want je moet uiteindelijk zelf anders met dingen omgaan/de knoop omzetten etc maar ik heb er wel veel van geleerd. Ik vond het ook gewoon heerlijk om met een buitenstaander te praten. Ik gaf steeds aan wat ik had meegemaakt en daar werd op ingespeeld. Ik heb ook lichttherapie gedaan omdat ik ook seizoensgebonden probleem heb (in de herfst/winter voel ik me een stuk slechter). Na 2 jaar heb ik zelf gevraagd om medicatie en via de psychiater is dit uiteindelijk gebeurd, wel met regelmatige controle. Het ging sindsdien steeds beter. Nu doe ik het sinds 2 maanden op eigen benen. Moet wel na een jaar medicatie terug naar de huisarts om te evalueren en kan altijd mailen naar de ggz.
Voor een gedwongen opname hoef je niet bang te zijn, dat gaat via een rechter en zijn echt acute gevallen. Jij klinkt nog prima bij de wekker
Spreek anders meteen die angst uit bij het begin vh gesprek, dan kunnen ze dat bespreken met je.
zondag 1 november 2009 om 19:32
Hoi Sweetie1980,
Net als bij jou dus. Wij hadden zelf geen probleem, maar onze ouder of ouders had(den) een probleem. En daar raak je als kind de dupe van.
In mijn geval... Mijn moeder drinkt er nog steeds op los en zegt dat ze al het andere perfectly goed heeft gedaan. En ik zit met alle sores.
Dat is nou juist wat mij het meest irriteert.
Fijn om te horen dat het met jou na verloop van tijd, een stuk beter gaat. Ik wens je alle goeds.
Net als bij jou dus. Wij hadden zelf geen probleem, maar onze ouder of ouders had(den) een probleem. En daar raak je als kind de dupe van.
In mijn geval... Mijn moeder drinkt er nog steeds op los en zegt dat ze al het andere perfectly goed heeft gedaan. En ik zit met alle sores.
Dat is nou juist wat mij het meest irriteert.
Fijn om te horen dat het met jou na verloop van tijd, een stuk beter gaat. Ik wens je alle goeds.
zondag 1 november 2009 om 19:37
Hi Lislotte, mijn moeder is er weer helemaal bovenop gekomen, zij werd als het ware getriggerd door bepaalde omstandigheden die veranderd zijn. Het is ongeveer een periode van vier jaar geweest in totaal, maar ik vond het superzwaar.
Ik vond het wel heel moeilijk dat zij er niet aan wilde om erover te praten, ik herken wat je zegt.
Wees niet bang, de ggz is er om je te helpen. En je hoeft je helemaal niet te schamen dat je hulp zoekt, dat is juist moedig!! Als je wilt msn-en oid, mail me dan op sweetske@gmail.com
Ik vond het wel heel moeilijk dat zij er niet aan wilde om erover te praten, ik herken wat je zegt.
Wees niet bang, de ggz is er om je te helpen. En je hoeft je helemaal niet te schamen dat je hulp zoekt, dat is juist moedig!! Als je wilt msn-en oid, mail me dan op sweetske@gmail.com
zondag 1 november 2009 om 19:47
Hoi Liselot,
een gevaar voor jezelf of de omgeving is wanneer je iemand of jezelf iets aan zou doen. Maar dit moet idd via een rechter of burgemeester. Dit is een inbewaringstelling (IBS).
Fijn dat het hier er overschrijven je al wat helpt. Echt je hoeft er niet zo bang voor te zijn. Zenuwachtig snap ik wel, het is iets nieuws en dat is altijd spannend. Maar ik weet bijna zeker dat je na je gesprek denkt: Huh was dit nou alles? Heb ik me daar zulke zorgen om gemaakt?
een gevaar voor jezelf of de omgeving is wanneer je iemand of jezelf iets aan zou doen. Maar dit moet idd via een rechter of burgemeester. Dit is een inbewaringstelling (IBS).
Fijn dat het hier er overschrijven je al wat helpt. Echt je hoeft er niet zo bang voor te zijn. Zenuwachtig snap ik wel, het is iets nieuws en dat is altijd spannend. Maar ik weet bijna zeker dat je na je gesprek denkt: Huh was dit nou alles? Heb ik me daar zulke zorgen om gemaakt?
zondag 1 november 2009 om 19:48
Heel fijn om te horen dat het met je moeder weer goed gaat. En misschien dat medicijnen kunnen helpen in bepaalde gevallen.
Ik wil gewoon geen medicijnen, terwijl ik dit opschrijf zit ik alweer te bedenken wat die psycholoog gaat zeggen als ik zeg dat ik geen medicijnen wil, dat het ook één of andere 'kronkel' is van mij of dat ik me niet durf over te geven etc.
Ik denk gewoon te veel na. Dat is echt heel vervelend. Vandaag gaf ik het huis eens een flinke schoonmaakbeurt en mijn gedachten gingen van de glassex en het schuursponsje naar het gesprek, telkens maar weer.
Ik wil gewoon geen medicijnen, terwijl ik dit opschrijf zit ik alweer te bedenken wat die psycholoog gaat zeggen als ik zeg dat ik geen medicijnen wil, dat het ook één of andere 'kronkel' is van mij of dat ik me niet durf over te geven etc.
Ik denk gewoon te veel na. Dat is echt heel vervelend. Vandaag gaf ik het huis eens een flinke schoonmaakbeurt en mijn gedachten gingen van de glassex en het schuursponsje naar het gesprek, telkens maar weer.
zondag 1 november 2009 om 20:06
Wat vervelend dat je zo bang bent.
Volgens mij heb je het idee dat je bij het GGZ niet meer zelf mag beslissen. Nou dan kan het gesprek alleen maar meevallen.
Een gedwongen opname is alleen aan de orde als je echt een gevaar bent voor jezelf of je omgeving. Vaak is dat zo bij mensen die tijdelijk de realiteit kwijt zijn. Het is een hele zware procedure waarbij de patient ook een advocaat krijgt toegewezen.
Ook medicijnen kunnen ze alleen gedwongen geven als je bent opgenomen. Heel veel mensen willen geen medicijnen en dat is dus echt geen rare gedachtenkronkel van jou ofzo. Ze laten je daar echt zelf over beslissen hoor! Wel kan het zijn dat ze na een tijdje daar wel eens met je over willen praten omdat medicijnen vaak heel goed kunnen helpen. Maar jij beslist.
Wil je wat meer vertellen over de klachten die je hebt? Misschien kunnen we je daar ook mee steunen.
Volgens mij heb je het idee dat je bij het GGZ niet meer zelf mag beslissen. Nou dan kan het gesprek alleen maar meevallen.
Een gedwongen opname is alleen aan de orde als je echt een gevaar bent voor jezelf of je omgeving. Vaak is dat zo bij mensen die tijdelijk de realiteit kwijt zijn. Het is een hele zware procedure waarbij de patient ook een advocaat krijgt toegewezen.
Ook medicijnen kunnen ze alleen gedwongen geven als je bent opgenomen. Heel veel mensen willen geen medicijnen en dat is dus echt geen rare gedachtenkronkel van jou ofzo. Ze laten je daar echt zelf over beslissen hoor! Wel kan het zijn dat ze na een tijdje daar wel eens met je over willen praten omdat medicijnen vaak heel goed kunnen helpen. Maar jij beslist.
Wil je wat meer vertellen over de klachten die je hebt? Misschien kunnen we je daar ook mee steunen.
zondag 1 november 2009 om 20:16
Ja dat klopt ja. Het voelt voor mij inderdaad dat als ik eenmaal bij het ggz in behandeling zou zijn ik zelf geen grip meer heb op hoe het gaat. Dat de psycholoog logischerwijs bepaalt wat het beste is en dat mijn mening niet meer volledig telt omdat ik in behandeling ben.
Omdat als ik geen last van paniekaanvallen zou hebben, dan zou ik ook niet in therapie hoeven.
Het is voor mij gewoon een hele grote stap om weer naar een andere psycholoog te gaan.
Hiervoor was ik bij een eerstelijnpsycholoog. Daar kon ik mijn verhaal wel kwijt en we hebben ook veel gepraat. Maar alleen maar praten lost voor mij niet alles op. Ik wil er graag volledig vanaf.
Zoals veel kinderen van alcoholisten ben ik niet met de zelfde ´regelmaat van de dag´ opgevoed als kinderen met ´gezonde´ ouders. Nu ik uit huis ben, ik woon samen met mij vriend, word ik telkens meer geconfronteerd met de alledaagse realiteit. Dat het logisch is om ´s ochtends op te staan en naar je werk of school te gaan. En dat je soms ook dingen moet doen die je niet leuk vind. Één van de eerste dingen die ik heb geleerd, van mijn vriend, is dat het niet normaal hoeft te zijn om altijd voor de makkelijkste weg te kiezen. Thuis aten wij altijd eten uit blik die een beetje opgewarmd werd en dat was het. Nu sta ik ´s avonds driekwartier te koken. Dit vind ik ook erg leuk om te doen. Maar mijn moeder verklaart me nog steeds voor gek. Volgens haar hoef je niet warm te eten als je alleen bent want ´waar doe je het dan voor´.
Allemaal van dat soort dingen.
Omdat als ik geen last van paniekaanvallen zou hebben, dan zou ik ook niet in therapie hoeven.
Het is voor mij gewoon een hele grote stap om weer naar een andere psycholoog te gaan.
Hiervoor was ik bij een eerstelijnpsycholoog. Daar kon ik mijn verhaal wel kwijt en we hebben ook veel gepraat. Maar alleen maar praten lost voor mij niet alles op. Ik wil er graag volledig vanaf.
Zoals veel kinderen van alcoholisten ben ik niet met de zelfde ´regelmaat van de dag´ opgevoed als kinderen met ´gezonde´ ouders. Nu ik uit huis ben, ik woon samen met mij vriend, word ik telkens meer geconfronteerd met de alledaagse realiteit. Dat het logisch is om ´s ochtends op te staan en naar je werk of school te gaan. En dat je soms ook dingen moet doen die je niet leuk vind. Één van de eerste dingen die ik heb geleerd, van mijn vriend, is dat het niet normaal hoeft te zijn om altijd voor de makkelijkste weg te kiezen. Thuis aten wij altijd eten uit blik die een beetje opgewarmd werd en dat was het. Nu sta ik ´s avonds driekwartier te koken. Dit vind ik ook erg leuk om te doen. Maar mijn moeder verklaart me nog steeds voor gek. Volgens haar hoef je niet warm te eten als je alleen bent want ´waar doe je het dan voor´.
Allemaal van dat soort dingen.
zondag 1 november 2009 om 20:33
Het ergste is nog wel dat mijn vriend, niet alleen mijn vriend, maar buiten dat mijn beste vriend, zo langzamerhand genoeg van mij begint te krijgen. De laatste paar weken gaat er geen dag voorbij dat we ruzie hebben.
En ik wil geen woord horen over dat het in bepaalde gevallen beter is om het uit te maken omdat je alle aandacht aan jezelf moett schenken.
En ik wil geen woord horen over dat het in bepaalde gevallen beter is om het uit te maken omdat je alle aandacht aan jezelf moett schenken.
zondag 1 november 2009 om 20:47
Een psycholoog heeft in principe niks te zeggen over medicatie, dan moet je bij een psychiater zijn. Mijn ervaring is dat een psycholoog juist wil praten en therapie en niet zo gauw medicijnen want het nadeel daarvan kan zijn dat je je beter voelt en niet meer het nut van praten ziet.
Medicatie moet je zeker niet doen als je er niet achter staat. Wat wel belangrijk is, is dat je accepteert dat het een lang proces is. Bij een gebroken been weet je dat je een week of 6 in gips zit, bij paniekaanvallen weet je de duur niet van tevoren. En het kan ook met ups en downs gaan of dat het gewoon nooit helemaal weggaat.
Medicatie moet je zeker niet doen als je er niet achter staat. Wat wel belangrijk is, is dat je accepteert dat het een lang proces is. Bij een gebroken been weet je dat je een week of 6 in gips zit, bij paniekaanvallen weet je de duur niet van tevoren. En het kan ook met ups en downs gaan of dat het gewoon nooit helemaal weggaat.
zondag 1 november 2009 om 20:49
Dat je er relatieproblemen van krijgt is ook helemaal niet raar. Iemand die nooit de klachten heeft gehad waar jij last van hebt, kan zich heel moeizaam inleven. En jij kunt het heel lastig uitleggen dus is therapie juist nuttig, want dan hoef je je niet als het ware te verdedigen en je kunt ook tips vragen om hier in je relatie een modus voor te vinden.
zondag 1 november 2009 om 21:15
quote:Lislotte schreef op 01 november 2009 @ 20:51:
Wat bedoelde je precies met "en je kunt ook tips vragenom hier in je relatie een modus voor te vinden"?Ik voelde me bv heel schuldig dat ik me zo vaak klote voelde en geen zin in wat dan ook had. Het is dan wel handig om te weten hoe je aan je vriend uit kunt leggen wat je voelt zonder dat hij het op zichzelf gaat betrekken bijv . En het is ook fijn als hij met je kan praten als je een keer een kutmoment hebt.
Wat bedoelde je precies met "en je kunt ook tips vragenom hier in je relatie een modus voor te vinden"?Ik voelde me bv heel schuldig dat ik me zo vaak klote voelde en geen zin in wat dan ook had. Het is dan wel handig om te weten hoe je aan je vriend uit kunt leggen wat je voelt zonder dat hij het op zichzelf gaat betrekken bijv . En het is ook fijn als hij met je kan praten als je een keer een kutmoment hebt.
maandag 2 november 2009 om 22:17
quote:Lislotte schreef op 01 november 2009 @ 19:05:
Waar ik ook zo bang voor ben is dat ze om een of andere reden meteen besluiten me op te nemen, terwijl als ik er logisch overnadenk ik weet dat daar helemaal geen reden voor is.
Als jij gaat vertellen dat je het leven niet meer ziet zitten en als jij daarover geen concrete afspraken kan maken... DAN PAS gaan ze overwegen om je op te nemen. Mocht het ooit zover komen, werk altijd mee aan een opname. Een gedwongen opname is NIET TOF. Maar maak je daar maar niet druk om hoor. Dat gaan ze echt niet doen joh! Zeker niet bij een eerste gesprek. Dan moet je wel zulke rake uitspraken doen!
En wat betreft jouw gevoel van GEK zijn als je naar de GGZ gaat. Dat had ik heel lang geleden toen ik voor het eerst op gesprek kwam bij het Riagg. Maar... het is zo nietszeggend. Ik heb de psychiatrie van heel dichtbij gezien. Ik ben 11 maand lang opgenomen geweest op een open afdeling. Ik heb heel wat mensen zien komen en gaan. Ik heb zelfs een flink aantal suicides meegemaakt. Ik was altijd bang voor het wereldje psychiatrie. En nu... nu lach ik erom. Waar heb ik me druk om gemaakt. Ja natuurlijk zijn er soms mensen behoorlijk in de war. Maar de meeste mensen zijn prima bij. Zijn totaal niet eng. Doen geen vlieg kwaad. Ze hebben het gewoon heel erg moeilijk. Ik ben inmiddels afgekeurd om mijn psychische klachten. En tja... in vele ogen zou ik nu dus na mijn lange opname en afkeuring knettergek moeten zijn. En toch... ik ben gewoon nog steeds mezelf en heb geleerd mezelf te begrijpen, mijn leven zo soepel mogelijk laten te verlopen. Dat is toch prachtig? Op de afdeling werd er om de gedachte achter mensen die opgenomen waren "de gekken" altijd veel lol gemaakt. Weet je wat pas gek is? Als je oordeelt over mensen waarvan je de achtergrond niet eens weet. Gewoon gaan morgen, en jezelf een vette schouderklop geven. Jij zoekt tenminste hulp. En dat is heel dapper van je! Succes morgen.
Waar ik ook zo bang voor ben is dat ze om een of andere reden meteen besluiten me op te nemen, terwijl als ik er logisch overnadenk ik weet dat daar helemaal geen reden voor is.
Als jij gaat vertellen dat je het leven niet meer ziet zitten en als jij daarover geen concrete afspraken kan maken... DAN PAS gaan ze overwegen om je op te nemen. Mocht het ooit zover komen, werk altijd mee aan een opname. Een gedwongen opname is NIET TOF. Maar maak je daar maar niet druk om hoor. Dat gaan ze echt niet doen joh! Zeker niet bij een eerste gesprek. Dan moet je wel zulke rake uitspraken doen!
En wat betreft jouw gevoel van GEK zijn als je naar de GGZ gaat. Dat had ik heel lang geleden toen ik voor het eerst op gesprek kwam bij het Riagg. Maar... het is zo nietszeggend. Ik heb de psychiatrie van heel dichtbij gezien. Ik ben 11 maand lang opgenomen geweest op een open afdeling. Ik heb heel wat mensen zien komen en gaan. Ik heb zelfs een flink aantal suicides meegemaakt. Ik was altijd bang voor het wereldje psychiatrie. En nu... nu lach ik erom. Waar heb ik me druk om gemaakt. Ja natuurlijk zijn er soms mensen behoorlijk in de war. Maar de meeste mensen zijn prima bij. Zijn totaal niet eng. Doen geen vlieg kwaad. Ze hebben het gewoon heel erg moeilijk. Ik ben inmiddels afgekeurd om mijn psychische klachten. En tja... in vele ogen zou ik nu dus na mijn lange opname en afkeuring knettergek moeten zijn. En toch... ik ben gewoon nog steeds mezelf en heb geleerd mezelf te begrijpen, mijn leven zo soepel mogelijk laten te verlopen. Dat is toch prachtig? Op de afdeling werd er om de gedachte achter mensen die opgenomen waren "de gekken" altijd veel lol gemaakt. Weet je wat pas gek is? Als je oordeelt over mensen waarvan je de achtergrond niet eens weet. Gewoon gaan morgen, en jezelf een vette schouderklop geven. Jij zoekt tenminste hulp. En dat is heel dapper van je! Succes morgen.
