Psyche
alle pijlers
Eerste gesprek bij ggz
zondag 1 november 2009 om 18:48
Rond deze tijd vorig jaar heb ik bij de huisarts aangegeven dat ik regelmatig last had van paniekaanvallen. Hij stuurde me toen door naar een eerstelijnpsycholoog. Gaandeweg ben ik erachter gekomen dat er meer aan de hand is dan slechts paniekaanvallen. Ik ben alleen opgevoed door mijn moeder. We waren altijd met zn tweeèn. Nou hoeft dat op zich niet zo´n probleem te zijn. Alleen wordt het al gauw anders wanneer je moeder in zo´n geval alcoholist is. Dit kreeg zo z´n invloed op mij waardoor ik gauw bang werd, niet in het donker naar buiten durfde. Bovendien liet mijn moeder me nooit alleen, ze liet me niks zelf doen. Nu woon ik alweer een tijdje op mezelf maar ik merk nog steeds dat ik het lastig vind om dingen alleen te ondernemen. Ik raak gauw in paniek of zie het niet meer zitten en dan geef ik op.
Mijn eerstelijnpsycholoog heeft me doorverwezen naar het ggz.
Hier schrok ik erg van. Als er bij mij in de omgeving het ggz aan onderwerp kwam hoor ik alleen maar reacties als nou dan ben je wel heel ver en dat is toch niet nodig etc.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb van de week mijn ´eerste gesprek´ om te zien wat daar mogelijk is en of ik daar in behandeling zou willen. Ik zie er alleen immens tegenop.
Het voelt net alsof ik dan helemaal gek ben als ik daar heen ga en ik voel me er erg onzeker door en het voelt heel vreemd.
Zouden jullie misschien willen reageren hoe het eerste gesprek bij jullie ging en wat wellicht het verschil was voor jullie bij eerstelijnpsycholoog en het ggz. Ik las al eerder bij iemand dat zij had verwacht opdrachten te krijgen of op zn minste een soort van methode zodat ze er wat mee kon doen ipv dat je alleen maar vertelt en de psycholoog in kwestie zit te schrijven.
Graag lees ik jullie reacties.
Mijn eerstelijnpsycholoog heeft me doorverwezen naar het ggz.
Hier schrok ik erg van. Als er bij mij in de omgeving het ggz aan onderwerp kwam hoor ik alleen maar reacties als nou dan ben je wel heel ver en dat is toch niet nodig etc.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb van de week mijn ´eerste gesprek´ om te zien wat daar mogelijk is en of ik daar in behandeling zou willen. Ik zie er alleen immens tegenop.
Het voelt net alsof ik dan helemaal gek ben als ik daar heen ga en ik voel me er erg onzeker door en het voelt heel vreemd.
Zouden jullie misschien willen reageren hoe het eerste gesprek bij jullie ging en wat wellicht het verschil was voor jullie bij eerstelijnpsycholoog en het ggz. Ik las al eerder bij iemand dat zij had verwacht opdrachten te krijgen of op zn minste een soort van methode zodat ze er wat mee kon doen ipv dat je alleen maar vertelt en de psycholoog in kwestie zit te schrijven.
Graag lees ik jullie reacties.
dinsdag 3 november 2009 om 21:59
Ik heb gelijk na deze een nieuw topic geopend. Daarin heb ik wat meer verteld over waar ik tegenop keek en hoe het voelde.
bang voor diagnose
Het gesprek vanochtend liep totaal niet hoe ik het had verwacht. Waar ik naar op zoek ben is namelijk een soort van behandeling of therapie waarbij ik eens per week of eens per twee weken een afspraak heb met een psychologe of therapeut voor een uur of twee.
Dit bleek niet mogelijk te zijn, alhoewel ik duidelijk had aangegeven bij mij eerstelijnspsychologe dat ik dit wel zocht. En daar waren we het ook over eens geworden.
De intaker vertelde dat het enige dat zij konden bieden was een deeltijdbehandeling van maar liefst 3 a 4 hele dagen in de week of een complete opname in het leefhuis. Uiteraard niet waar ik naar op zoek ben.
Wel vind ik het vreemd van mijn psychologe dat ze me verkeerd heeft doorgestuurd. Ik heb haar al proberen te bellen maar die was niet te bereiken.
Het klappunt was nog wel dat deze intaker aan het einde van het gesprek zei.. Tja misschien heeft je eerstelijnpsychologe je wel hierheen doorverwezen omdat ze hoopte dat je er wel wat in zou zien. Dat maakte me echt kwaad.
Maargoed we blijven dus door zoeken. Ik weet nu in ieder geval duidelijk wat ik wel wil en wat niet en waar ik naar op zoek ben.
Dankjewel dat jullie vroegen hoe het was gegaan. Heel fijn om te horen.
bang voor diagnose
Het gesprek vanochtend liep totaal niet hoe ik het had verwacht. Waar ik naar op zoek ben is namelijk een soort van behandeling of therapie waarbij ik eens per week of eens per twee weken een afspraak heb met een psychologe of therapeut voor een uur of twee.
Dit bleek niet mogelijk te zijn, alhoewel ik duidelijk had aangegeven bij mij eerstelijnspsychologe dat ik dit wel zocht. En daar waren we het ook over eens geworden.
De intaker vertelde dat het enige dat zij konden bieden was een deeltijdbehandeling van maar liefst 3 a 4 hele dagen in de week of een complete opname in het leefhuis. Uiteraard niet waar ik naar op zoek ben.
Wel vind ik het vreemd van mijn psychologe dat ze me verkeerd heeft doorgestuurd. Ik heb haar al proberen te bellen maar die was niet te bereiken.
Het klappunt was nog wel dat deze intaker aan het einde van het gesprek zei.. Tja misschien heeft je eerstelijnpsychologe je wel hierheen doorverwezen omdat ze hoopte dat je er wel wat in zou zien. Dat maakte me echt kwaad.
Maargoed we blijven dus door zoeken. Ik weet nu in ieder geval duidelijk wat ik wel wil en wat niet en waar ik naar op zoek ben.
Dankjewel dat jullie vroegen hoe het was gegaan. Heel fijn om te horen.
vrijdag 6 november 2009 om 03:21
@Lislotte: Typisch, inderdaad heel vervelend voor je dat er weer zo'n achterbakse "hulp"verlener weer denkt alles goed voor je te kunnen regelen.. *proest, vindt logica in nog verder verlagen budget GGZ*
Ik heb veels te veel ervaring in de GGZ en kan vertellen dat je als patiënt eigenlijk je grote mond (op 'n fatsoenlijke wijze) moet openzetten om duidelijk te maken dat ook jij grenzen hebt aan wat je wel & niet wil.
Ik weet niet waar je hulp zoekt & bij wie dat is, maar ik kan je enkele dingen vertellen;
Het merendeel (vooral in de Randstad) schrijft té graag "medicatie" voor, als zij het niet mogen, dan vinden ze altijd wel 'n knots-gekke psychiater die ertoe bereid is. (ALTIJD weigeren!)
Even kort mijn verhaal: ik werd gepest, kwam bij de GGZ/Riagg, kreeg 'n foutieve diagnose, ouders waren slechte opvoeders, ik had geen zin meer in m'n toenmalige situatie verzon zelfmoord neigingen, werd opgenomen, slikte pillen, kwam te veel aan & werd echt "gek", RM gestopt, ouders nogsteeds k** vervelend, vrijwillige opname met dwang om pillen te nemen, 10 jaar later doodongelukkig door medisch ge***** (20 jaar medische missers; echt "fantastisch".)
Ik kan je alleen 'n telefoonnummer geven van 'n instantie uit Amsterdam geven waar ze kritisch staan tav van de psychiatrie; aangezien ik weet dat ze daar voor patiënten opkomen ipv het tegenovergestelde (de GGZ zelf.)
de GGZ, huis"artsen" allemaal onzin.. (zo is tegenwoordig mijn conclusie)
Die Pro-marketeers als 'friezinnetje' niet té serieus nemen. (geld vinden ze immers prettiger dan patiënten helpen; ik heb immers "geen"ervaring binnen erg veel facetten van hun "Zorg".)
@Hiltje: 'n psycholoog zal inderdaad er 'n gesprek met je over voeren, maar vaak wordt er geen rekening gehouden met het karakter van de persoon & word vaak de "medicatie" pas besproken wanneer 'n patiënt labieler word. Onder die druk zwichten velen juist. (dat is juist zò hypocriet.)
Kan zijn dat velen van jullie mijn kijk te negatief vinden; kan ook zijn omdat ik idd. ook lijkzakken weg gedragen heb zien worden, en massa's "gekken" heb gezien. (ik heb bijna 3 jaar op 'n openafdeling verbleven omdat mijn ouders niet weten wat het betekend om fatsoenlijk op te voeden & "artsen" niet weten wat diagnosticeren daadwerkelijk inhoud.)
toevoeging over gedwongen medicatie:
Vóór 2009 was het overigens zo dat ook bij gedwonge (crisis) opname ze je niet zomaar aan de pilletjes mochten helpen; tegenwoordig mogen ze het hoe dan ook (tijdens crisisopname/rm e.d) altijd bij je naar binnen forceren. Ik heb er genoeg gezien om te weten hoe dat in zijn/haar werk gaat.. :puke:
hoeveelheid officiele diagnoses: 8~10, kloptte er maar 1 van (in het begin althans.)
Ik heb veels te veel ervaring in de GGZ en kan vertellen dat je als patiënt eigenlijk je grote mond (op 'n fatsoenlijke wijze) moet openzetten om duidelijk te maken dat ook jij grenzen hebt aan wat je wel & niet wil.
Ik weet niet waar je hulp zoekt & bij wie dat is, maar ik kan je enkele dingen vertellen;
Het merendeel (vooral in de Randstad) schrijft té graag "medicatie" voor, als zij het niet mogen, dan vinden ze altijd wel 'n knots-gekke psychiater die ertoe bereid is. (ALTIJD weigeren!)
Even kort mijn verhaal: ik werd gepest, kwam bij de GGZ/Riagg, kreeg 'n foutieve diagnose, ouders waren slechte opvoeders, ik had geen zin meer in m'n toenmalige situatie verzon zelfmoord neigingen, werd opgenomen, slikte pillen, kwam te veel aan & werd echt "gek", RM gestopt, ouders nogsteeds k** vervelend, vrijwillige opname met dwang om pillen te nemen, 10 jaar later doodongelukkig door medisch ge***** (20 jaar medische missers; echt "fantastisch".)
Ik kan je alleen 'n telefoonnummer geven van 'n instantie uit Amsterdam geven waar ze kritisch staan tav van de psychiatrie; aangezien ik weet dat ze daar voor patiënten opkomen ipv het tegenovergestelde (de GGZ zelf.)
de GGZ, huis"artsen" allemaal onzin.. (zo is tegenwoordig mijn conclusie)
Die Pro-marketeers als 'friezinnetje' niet té serieus nemen. (geld vinden ze immers prettiger dan patiënten helpen; ik heb immers "geen"ervaring binnen erg veel facetten van hun "Zorg".)
@Hiltje: 'n psycholoog zal inderdaad er 'n gesprek met je over voeren, maar vaak wordt er geen rekening gehouden met het karakter van de persoon & word vaak de "medicatie" pas besproken wanneer 'n patiënt labieler word. Onder die druk zwichten velen juist. (dat is juist zò hypocriet.)
Kan zijn dat velen van jullie mijn kijk te negatief vinden; kan ook zijn omdat ik idd. ook lijkzakken weg gedragen heb zien worden, en massa's "gekken" heb gezien. (ik heb bijna 3 jaar op 'n openafdeling verbleven omdat mijn ouders niet weten wat het betekend om fatsoenlijk op te voeden & "artsen" niet weten wat diagnosticeren daadwerkelijk inhoud.)
toevoeging over gedwongen medicatie:
Vóór 2009 was het overigens zo dat ook bij gedwonge (crisis) opname ze je niet zomaar aan de pilletjes mochten helpen; tegenwoordig mogen ze het hoe dan ook (tijdens crisisopname/rm e.d) altijd bij je naar binnen forceren. Ik heb er genoeg gezien om te weten hoe dat in zijn/haar werk gaat.. :puke:
hoeveelheid officiele diagnoses: 8~10, kloptte er maar 1 van (in het begin althans.)
