Psyche
alle pijlers
Einzelgänger en omgang met collega's.
zondag 21 mei 2017 om 22:36
Ik herken wat je schrijft. Pauzes breng ik zoveel mogelijk door met het doen van een boodschap, in m'n eentje. Wat trouwens meer collegas doen. Een enkele keer ga ik mee naar de kantine maar man dat kost me een berg energie. Uiteindelijk overleef ik het allemaal wel maar toch hoop ik elke dat dag ik de Staatsloterij win 
zondag 21 mei 2017 om 22:40
Ik schrijf dat van de Staatsloterij (wat ik echt wens hoor hahaha) maar dat is natuurlijk geen oplossing. Ik merk het overal in contact. Als ik hulpouder ben op school, hoe makkelijk moeders dan een gesprek met elkaar aanknopen en ik er onhandig bij sta. Ik voel me niet op m'n gemak bij "vreemden" terwijl het andere moeders allemaal zo makkelijk af gaat.
zondag 21 mei 2017 om 22:40
In ieder geval fijn dat ik niet de enige ben!Poekeloris schreef: ↑21-05-2017 22:36Ik herken wat je schrijft. Pauzes breng ik zoveel mogelijk door met het doen van een boodschap, in m'n eentje. Wat trouwens meer collegas doen. Een enkele keer ga ik mee naar de kantine maar man dat kost me een berg energie. Uiteindelijk overleef ik het allemaal wel maar toch hoop ik elke dat dag ik de Staatsloterij win
Heb hiervoor best een introverte baan gehad. Als ik de hele dag muziek zou willen luisteren, dan kon dat.
Nadeel was dat het inhoudelijk ook niet echt interessant / leerzaam was. Nu heb ik een betere en meer uitdagende baan. Daar komt echter natuurlijk ook veel meer het sociale aspect bij kijken.
Mijn huidige collega's zijn ook een stuk extraverter, en ik wil daar dan niet bij achterblijven en ga ook extravert lopen doen. Kan niet zeggen dat de pauzes ongezellig zijn ofzo, maar het kost me inderdaad wel een bak energie, en soms lijkt dat (halve) uur niet voorbij te branden. Ben altijd zo blij als ik aan het eind van de dag weer lekker in mijn auto stap, na een dag ouwehoeren met iedereen.
zondag 21 mei 2017 om 22:44
Dat is waar. Ik moet leren dat het OK is om soms niet mee te gaan lunchen ofzo.
Aan de andere kant vraag ik mij wel eens af : Waarom vind ik het eigenlijk zo vermoeiend? Ik zeg wel heel makkelijk van mijzelf dat ik een einzelgänger / introvert ben, maar ik ben eigenlijk best wel mensgericht (in mijn hoofd vaak met andere mensen bezig bijvoorbeeld) .
Ik ben dus graag alleen, maar misschien is het meer mijn onzekerheid die meespeelt dan mijn introvert zijn. Het ongemakkelijke vind ik namelijk inderdaad vooral de druk die ik mijzelf opleg om door anderen leuk gevonden te willen worden. Daardoor zit ik zelf nooit helemaal relaxed tussen die mensen, omdat ik ook constant bezig ben : Oh word ik nog wel genoeg bij het gesprek betrokken? Wat vinden ze van me? Kijken ze elkaar vaker aan tijdens het praten dan mij? Etc...
Maak het dus zelf ook wel heel vermoeiend.
maandag 22 mei 2017 om 00:03
Het doet me altijd zo goed om zulke topics en reacties te lezen. Ik snap volkomen wat je bedoelt. Cursussen vind ik echt de hel, haha. Ik vind het frustrerend hoe iedereen zo makkelijk contact legt op zulke bijeenkomsten, met wildvreemden soms, en hoe ze maar kunnen kletsen. Herkenning doet goed!
Verlang naar wat je al hebt
maandag 22 mei 2017 om 00:06
Zoek ander werk.
Dit gaat je opbreken, ik weet niet hoe oud je ben maar dit ga je niet volhouden tot aan je pensioen.
Ik had eerder het zelfde gevoel. Werk ging wel maar ik voelde me er echt niet op mn plek.
Nu ander werk gevonden en ik ben echt n ander mens. Nogsteeds momenten voor mezelf nodig maar ik kom met n glimlach van mn werk.
Dit gaat je opbreken, ik weet niet hoe oud je ben maar dit ga je niet volhouden tot aan je pensioen.
Ik had eerder het zelfde gevoel. Werk ging wel maar ik voelde me er echt niet op mn plek.
Nu ander werk gevonden en ik ben echt n ander mens. Nogsteeds momenten voor mezelf nodig maar ik kom met n glimlach van mn werk.
Been there, done that, got the T-shirt.
maandag 22 mei 2017 om 02:53
RedCorvette schreef: ↑21-05-2017 22:44Dat is waar. Ik moet leren dat het OK is om soms niet mee te gaan lunchen ofzo.
Aan de andere kant vraag ik mij wel eens af : Waarom vind ik het eigenlijk zo vermoeiend? Ik zeg wel heel makkelijk van mijzelf dat ik een einzelgänger / introvert ben, maar ik ben eigenlijk best wel mensgericht (in mijn hoofd vaak met andere mensen bezig bijvoorbeeld) .
Ik ben dus graag alleen, maar misschien is het meer mijn onzekerheid die meespeelt dan mijn introvert zijn. Het ongemakkelijke vind ik namelijk inderdaad vooral de druk die ik mijzelf opleg om door anderen leuk gevonden te willen worden. Daardoor zit ik zelf nooit helemaal relaxed tussen die mensen, omdat ik ook constant bezig ben : Oh word ik nog wel genoeg bij het gesprek betrokken? Wat vinden ze van me? Kijken ze elkaar vaker aan tijdens het praten dan mij? Etc...
Maak het dus zelf ook wel heel vermoeiend.
Vind je jezelf wel leuk, en goed zoals je bent?
•
maandag 22 mei 2017 om 07:00
Ik had dit kunnen schrijven! Dit gevoel heb ik ook elke werkdag.
Vind het erg fijn te lezen dat ik hier niet de enige in ben.
Vaak wissel ik het af; de ene dag wel mee om pauze en de volgende dag niet. Maar dagelijks met elkaar lunchen, hoeft van mij niet.
Toch merk ik dat collega's het wel vreemd vinden als je alleen gaat lopen in de lunch. Maar trek mij daar niets van aan. Dat beter dan geforceerd over koetjes en kalfjes praten of voor de zoveelste keer dezelfde verhalen moeten aanhoren.
Vind het erg fijn te lezen dat ik hier niet de enige in ben.
Vaak wissel ik het af; de ene dag wel mee om pauze en de volgende dag niet. Maar dagelijks met elkaar lunchen, hoeft van mij niet.
Toch merk ik dat collega's het wel vreemd vinden als je alleen gaat lopen in de lunch. Maar trek mij daar niets van aan. Dat beter dan geforceerd over koetjes en kalfjes praten of voor de zoveelste keer dezelfde verhalen moeten aanhoren.
maandag 22 mei 2017 om 07:05
Maar bij hoeveel banen kun je nu daadwerkelijk een einzelgänger zijn?Apatura schreef: ↑22-05-2017 00:06Zoek ander werk.
Dit gaat je opbreken, ik weet niet hoe oud je ben maar dit ga je niet volhouden tot aan je pensioen.
Ik had eerder het zelfde gevoel. Werk ging wel maar ik voelde me er echt niet op mn plek.
Nu ander werk gevonden en ik ben echt n ander mens. Nogsteeds momenten voor mezelf nodig maar ik kom met n glimlach van mn werk.
Mijn huidige baan is denk ik -gemiddeld gezien- nog vrij aan de introverte kant. Cursusdagen zijn inderdaad vermoeiend, maar ik kan ook thuis werken of gewoon op mijzelf bezig zijn. Nu ben ik net begonnen dus nu is het nog veel cursus, samenwerken, vragen, overleggen. Maar dat wordt in de loop der tijd minder.
Zou niet weten wat ik kan gaan doen wat dan nog introverter is. Ja postbode ofzo, maar met alle respect : daar heb ik natuurlijk niet jaren voor gestudeerd, en dan moet ik meer dan de helft van mijn salaris inleveren.
maandag 22 mei 2017 om 07:05
Heel herkenbaar. Ik vind het ook heel vermoeiend om bij andere mensen constant "aan te staan". Zelfs als ik mijn familie en vrienden veel zie heb ik dat.
Hoe ik daarmee omga? Nog niet goed genoeg helaas. Wel kies ik er dan op mijn werk wel voor om tussen de middag even alleen naar buiten te gaan, ga ik regelmatig niet mee met etentjes, uitjes en dat soort dingen. Ik probeer dus echt op mijn grenzen te letten. Dat doe ik in mijn priveleven ook, alleen is het daar makkelijker.
Hoe ik daarmee omga? Nog niet goed genoeg helaas. Wel kies ik er dan op mijn werk wel voor om tussen de middag even alleen naar buiten te gaan, ga ik regelmatig niet mee met etentjes, uitjes en dat soort dingen. Ik probeer dus echt op mijn grenzen te letten. Dat doe ik in mijn priveleven ook, alleen is het daar makkelijker.
maandag 22 mei 2017 om 08:50
Herkenbaar, mijn sociale kringetje is zelfs nog kleiner. En daar voel ik me prima bij.
Mijn opleiding was achteraf gezien in een totaal verkeerde richting. Inhoudelijk zeer interessant, maar in het bijpassende werk moet je vooral veel in groepen samenwerken. Constant sociale interactie dus.
Uiteindelijk ben ik na een reorganisatie iets totaal anders gaan doen. Ver onder mijn niveau, inhoudelijk saai, maar ideaal voor een einzelgänger als ik. De sociale werkcontacten beperken zich nu tot korte momenten verdeeld over de dag. Het salaris is een stuk minder, maar omdat ik weinig uitgaven heb wel voldoende. En de rust in mijn hoofd is weldadig. De intellectuele uitdaging haal ik nu uit vrijwilligerswerk (in de richting van mijn opleiding, maar slechts een dagdeel per week, dus goed te doen) en zelfstudie.
De knop is bij mij overigens pas rond mijn veertigste omgegaan. Daarvoor vond ik ook dat ik me maar moest aanpassen, en wilde perse werk op hbo/universitair niveau. Daar had ik immers voor geleerd, en veel mensen in mijn omgeving zijn best statusgevoelig ("je gaat toch geen laaggeschoold werk doen, daar ben je veel te slim voor"). Pech dan, ik voel me nu veel gelukkiger, heb meer energie en aandacht voor mijn gezin en de mensen die echt belangrijk voor me zijn.
Is het mogelijk om op je werk rustmomenten in te bouwen, kun je je ergens terugtrekken om alleen te werken? Desnoods door middel van een koptelefoon op je hoofd en uitleg aan je collega's dat je dan niet gestoord mag worden? Leg je collega's uit dat je die "alleentijd" nodig hebt om optimaal te kunnen presteren.
Mijn opleiding was achteraf gezien in een totaal verkeerde richting. Inhoudelijk zeer interessant, maar in het bijpassende werk moet je vooral veel in groepen samenwerken. Constant sociale interactie dus.
Uiteindelijk ben ik na een reorganisatie iets totaal anders gaan doen. Ver onder mijn niveau, inhoudelijk saai, maar ideaal voor een einzelgänger als ik. De sociale werkcontacten beperken zich nu tot korte momenten verdeeld over de dag. Het salaris is een stuk minder, maar omdat ik weinig uitgaven heb wel voldoende. En de rust in mijn hoofd is weldadig. De intellectuele uitdaging haal ik nu uit vrijwilligerswerk (in de richting van mijn opleiding, maar slechts een dagdeel per week, dus goed te doen) en zelfstudie.
De knop is bij mij overigens pas rond mijn veertigste omgegaan. Daarvoor vond ik ook dat ik me maar moest aanpassen, en wilde perse werk op hbo/universitair niveau. Daar had ik immers voor geleerd, en veel mensen in mijn omgeving zijn best statusgevoelig ("je gaat toch geen laaggeschoold werk doen, daar ben je veel te slim voor"). Pech dan, ik voel me nu veel gelukkiger, heb meer energie en aandacht voor mijn gezin en de mensen die echt belangrijk voor me zijn.
Is het mogelijk om op je werk rustmomenten in te bouwen, kun je je ergens terugtrekken om alleen te werken? Desnoods door middel van een koptelefoon op je hoofd en uitleg aan je collega's dat je dan niet gestoord mag worden? Leg je collega's uit dat je die "alleentijd" nodig hebt om optimaal te kunnen presteren.
maandag 22 mei 2017 om 10:28
Mooi Livia, dat je hierin zo goed je weg hebt gevonden. Ik ben hier ook mee bezig, afscheid nemen van een drukke hoogopgeleide baan. Weet nog niet waar ik terecht ga komen want ik weet niet zo goed bij welke banen je, zoals jij schrijft, de sociale contacten beperkt zijn. Zou je willen vertellen wat jouw baan nu is?-Livia- schreef: ↑22-05-2017 08:50Herkenbaar, mijn sociale kringetje is zelfs nog kleiner. En daar voel ik me prima bij.
Mijn opleiding was achteraf gezien in een totaal verkeerde richting. Inhoudelijk zeer interessant, maar in het bijpassende werk moet je vooral veel in groepen samenwerken. Constant sociale interactie dus.
Uiteindelijk ben ik na een reorganisatie iets totaal anders gaan doen. Ver onder mijn niveau, inhoudelijk saai, maar ideaal voor een einzelgänger als ik. De sociale werkcontacten beperken zich nu tot korte momenten verdeeld over de dag. Het salaris is een stuk minder, maar omdat ik weinig uitgaven heb wel voldoende. En de rust in mijn hoofd is weldadig. De intellectuele uitdaging haal ik nu uit vrijwilligerswerk (in de richting van mijn opleiding, maar slechts een dagdeel per week, dus goed te doen) en zelfstudie.
De knop is bij mij overigens pas rond mijn veertigste omgegaan. Daarvoor vond ik ook dat ik me maar moest aanpassen, en wilde perse werk op hbo/universitair niveau. Daar had ik immers voor geleerd, en veel mensen in mijn omgeving zijn best statusgevoelig ("je gaat toch geen laaggeschoold werk doen, daar ben je veel te slim voor"). Pech dan, ik voel me nu veel gelukkiger, heb meer energie en aandacht voor mijn gezin en de mensen die echt belangrijk voor me zijn.
Is het mogelijk om op je werk rustmomenten in te bouwen, kun je je ergens terugtrekken om alleen te werken? Desnoods door middel van een koptelefoon op je hoofd en uitleg aan je collega's dat je dan niet gestoord mag worden? Leg je collega's uit dat je die "alleentijd" nodig hebt om optimaal te kunnen presteren.
maandag 22 mei 2017 om 10:56
dinsdag 23 mei 2017 om 22:28
Ik ben ook een einzelgänger, introvert een dromerig. Ik snap heel goed dat je het vermoeiend vind om hele dagen tussen collega's te zijn en leuk te moeten doen. Het stukje over wandelen in de pauze is erg herkenbaar. Ik deed dat ook altijd tijdens mijn opleiding. Zowel op school als stages. Om even rust aan mijn hoofd te hebben en sowieso eet ik liever alleen. Met z'n allen aan een tafel zitten eten vind ik vreselijk. Ik voel me gauw bekeken. Voor een koffiepauze gaat het wel. Mijn klasgenoten vonden me raar en ik was een buitenbeentje. Om verschillende redenen. Voor een deel hield ik dat zelf ook wel in stand. Ik wilde er wel bij horen, maar geen dingen doen tegen mijn zin. Ze praatten meestal over onderwerpen die mij niet interesseerden. Dan dwaalden mijn gedachten automatisch af. Die opleiding heb ik niet afgemaakt. Ik was er niet geschikt voor op meerdere vlakken. Dat dromerige had ik al op de basisschool. Hierdoor miste ik nogal eens informatie.
Nu werk ik 7 jaar bij een Sociale werkplaats voor halve dagen. Dit omdat ik door mijn ASS heel snel overprikkeld ben. Die halve dagen gaan goed. Met 1 collega ben ik bevriend en spreek daar soms mee af. Ik had daar eerst nog een paar vriendinnen, maar die werken er niet meer. Daar ga ik nog wel mee om. Met de meeste collega's kan ik gewoon werken, maar heb er verder weinig mee. Aan uitjes en etentjes van het werk doe ik nooit mee, zoals de Kerstlunch. Ik ben een van de weinigen.
Ook wil ik niet meer dan 2 afspraken per week buiten mijn werk.
Nu werk ik 7 jaar bij een Sociale werkplaats voor halve dagen. Dit omdat ik door mijn ASS heel snel overprikkeld ben. Die halve dagen gaan goed. Met 1 collega ben ik bevriend en spreek daar soms mee af. Ik had daar eerst nog een paar vriendinnen, maar die werken er niet meer. Daar ga ik nog wel mee om. Met de meeste collega's kan ik gewoon werken, maar heb er verder weinig mee. Aan uitjes en etentjes van het werk doe ik nooit mee, zoals de Kerstlunch. Ik ben een van de weinigen.
Ook wil ik niet meer dan 2 afspraken per week buiten mijn werk.
