Psyche
alle pijlers
Emotie's onder controle houden. Hoe dan ?
dinsdag 20 oktober 2009 om 21:22
Tsja.
De titel zegt het wel een beetje. Hoe ga ik leren om mijn emoties onder controle te houden, zo dat ik niet op de haverklap in janken uit zal barsten ?
Ik ben een paar maanden geleden begonnen met AD ( paroxetine ) omdat ik wat overspannen was en last van paniek had. En hoewel het best prettig was om even lekker niets te vinden , ben ik het ook een beetje zat. Donderdag had ik geen AD meer, door omstandigheden kon ik het ook niet halen. En sinds vanmorgen voel ik me eigenlijk best goed, de ontwenningsverschijnselen zijn zo goed als weg. ( hier en daar nog een soort van electrisch schokje in mijn hoofd, maar dat deert me niet ) .
Wat wel terug zijn, zijn mijn emoties.
Heftig als altijd, en daar wil ik mee om gaan. Ik wil niet meer snikkend naar een tekenfilm kijken. Of naar een film. Of huilend naar mooie ( of minder mooie ) muziek luisteren. Ik wil over mijn kinderen kunnen praten zonder dat ik volschiet en de tranen over mijn wangen rollen.
Maar hoe doe je dat ? Even slikken werkt niet , dan krijg ik een soort van mengeling tussen hik en boer, en ga ik alsnog huilen
Echte hulpverlening zie ik niet zitten omdat zowel mijn Vriend als zoon nogal heftig in therapie \ opname zitten, en ik vind het wel best zo
Huis tuin en keuken tips van de watjes onder ons wil ik wel graag
Hoe doen jullie dat ?
Of laat je gewoon altijd alles lopen en maakt het je niet uit dat je al huilt bij de teletubbie's of een maandverbandreclame ?
Bor!
De titel zegt het wel een beetje. Hoe ga ik leren om mijn emoties onder controle te houden, zo dat ik niet op de haverklap in janken uit zal barsten ?
Ik ben een paar maanden geleden begonnen met AD ( paroxetine ) omdat ik wat overspannen was en last van paniek had. En hoewel het best prettig was om even lekker niets te vinden , ben ik het ook een beetje zat. Donderdag had ik geen AD meer, door omstandigheden kon ik het ook niet halen. En sinds vanmorgen voel ik me eigenlijk best goed, de ontwenningsverschijnselen zijn zo goed als weg. ( hier en daar nog een soort van electrisch schokje in mijn hoofd, maar dat deert me niet ) .
Wat wel terug zijn, zijn mijn emoties.
Heftig als altijd, en daar wil ik mee om gaan. Ik wil niet meer snikkend naar een tekenfilm kijken. Of naar een film. Of huilend naar mooie ( of minder mooie ) muziek luisteren. Ik wil over mijn kinderen kunnen praten zonder dat ik volschiet en de tranen over mijn wangen rollen.
Maar hoe doe je dat ? Even slikken werkt niet , dan krijg ik een soort van mengeling tussen hik en boer, en ga ik alsnog huilen
Echte hulpverlening zie ik niet zitten omdat zowel mijn Vriend als zoon nogal heftig in therapie \ opname zitten, en ik vind het wel best zo
Huis tuin en keuken tips van de watjes onder ons wil ik wel graag
Hoe doen jullie dat ?
Of laat je gewoon altijd alles lopen en maakt het je niet uit dat je al huilt bij de teletubbie's of een maandverbandreclame ?
Bor!
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
woensdag 21 oktober 2009 om 08:48
Moonlight, jij beschrijft goed hoe ik ook ben. De dingen die me aangrijpen , daar deal ik wel mee. Alleen willen de emoties er toch uit op een bepaalde manier.
Dorinke, mooie en ware post. Stof om over na te denken ! Dank je wel
JaneDoe, ik gebruik geen eens makeup Dus bang voor wasbeerogen ben ik niet , mss wel een idee om mee te beginnen .
Dorinke, mooie en ware post. Stof om over na te denken ! Dank je wel
JaneDoe, ik gebruik geen eens makeup Dus bang voor wasbeerogen ben ik niet , mss wel een idee om mee te beginnen .
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
zaterdag 24 oktober 2009 om 00:15
Raar is dat het Boro...
Ik voelde me net heel verdrietig worden. Lag al in bed, maar voel me niet prettig. Ik kan er niet zo goed de vinger op leggen wat het is, een aantal dingen bij elkaar denk ik. En de vermoeidheid.
Vooral het gevoel van missen. Ben afscheid aan het nemen van een levensfase, ofzo, en het valt me zwaar.
Als iemand nog tips heeft? Ik blijf maar even forummen tot ik moe word
Borodini, al iets vooruit gekomen na het starten van dit topic?
Ik voelde me net heel verdrietig worden. Lag al in bed, maar voel me niet prettig. Ik kan er niet zo goed de vinger op leggen wat het is, een aantal dingen bij elkaar denk ik. En de vermoeidheid.
Vooral het gevoel van missen. Ben afscheid aan het nemen van een levensfase, ofzo, en het valt me zwaar.
Als iemand nog tips heeft? Ik blijf maar even forummen tot ik moe word
Borodini, al iets vooruit gekomen na het starten van dit topic?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 00:24
Dit gevoel is anders dan andere buien. En ik durf het bijna niet te zeggen op het forum, maar ik denk dat ik mijn broer een beetje mis. Hij is vanochtend vertrokken naar het buitenland en we zien elkaar met kerst pas weer, denk ik.
Ik heb ontzettend lopen klagen over hem, omdat hij soms nogal irritant is. Geklaagd op het forum bedoel ik.
Misschien kunnen we niet met en niet zonder elkaar.
Fijn trouwens dat dit forum er is... ook 's nachts.
Ik heb ontzettend lopen klagen over hem, omdat hij soms nogal irritant is. Geklaagd op het forum bedoel ik.
Misschien kunnen we niet met en niet zonder elkaar.
Fijn trouwens dat dit forum er is... ook 's nachts.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 01:19
quote:Moonlight82 schreef op 24 oktober 2009 @ 00:15:
Ben afscheid aan het nemen van een levensfase, ofzo, en het valt me zwaar.
Als iemand nog tips heeft? Ik blijf maar even forummen tot ik moe word
Niet echt tips. Maar wat ik doe bij dit soort dingen is er even flink in zwelgen, huilen tot mijn tranen op zijn en er over schrijven.
Ben afscheid aan het nemen van een levensfase, ofzo, en het valt me zwaar.
Als iemand nog tips heeft? Ik blijf maar even forummen tot ik moe word
Niet echt tips. Maar wat ik doe bij dit soort dingen is er even flink in zwelgen, huilen tot mijn tranen op zijn en er over schrijven.
zaterdag 24 oktober 2009 om 01:23
Dat laatste heb ik gedaan, in een topic of 6
Gelukkig komen er ook nieuwe mensen in mijn leven, ook van het forum. Zwelgen lukt niet zo goed vandaag, omdat het verdriet een beetje versnipperd is.
Er zijn 20 dingetjes aan de hand maar niet één heel groot probleem. Had een superleuke dag, dat is t niet.
Bedankt iig. En slaap lekker, voor straks.
Gelukkig komen er ook nieuwe mensen in mijn leven, ook van het forum. Zwelgen lukt niet zo goed vandaag, omdat het verdriet een beetje versnipperd is.
Er zijn 20 dingetjes aan de hand maar niet één heel groot probleem. Had een superleuke dag, dat is t niet.
Bedankt iig. En slaap lekker, voor straks.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 03:58
Hoi Borodini en natuurlijk alle anderen,
Zit nu al een half uur jouw openingspost steeds opnieuw te lezen. Je vraagt je af hoe jij je emotie's onder contole kan krijgen omdat je dat janken om zelfs de mafste dingen gewoon niet wil.
Ik kan ook om de gekste dingen erg emo worden en zeker om mijn kinderen. Dat is hier al jaren algemeen bekend.
Bij een beetje emotioneel stukje in een film ofzo, werden de zakdoekjes al aan mij gegeven. Hoe vaak ik niet gejankt heb bij Bambi...pfff...zo'n zielige tekenfilm, die kan je toch niet met droge ogen zien!?
Bij elke fase van één van mijn kinderen...ik noem maar wat...eerste studiedag van grote zoon, doelpunt van andere zoon of het rondje rennen op atletiekbaan van dochter met haar lange benen. Dweil mij maar op, tranen over gezicht en het later vertellen aan anderen levert ook een dikke strot op.
Voorheen kon ik daar zelf als eerste "de draak" mee steken, een grapje van maken en als ik zelf niet zo snel was dan deden anderen dat wel. Dan was het klaar en over!
Deze emotie's accepteerde ik gewoon als ff emo van mij, gewoon omdat ik zo ben. Take it or Leave it houding, simpel omdat er (daarom ook ) van mij gehouden wordt.
Nu mijn moeder niet zo lang geleden is overleden ( en ik herken het ook van mijn eerdere verdrietige tijden) is mijn verdriet beladen.
Als ik nu maar ff emo wordt ...dan wordt ik "ontzien" lijkt wel.
Ik wordt nu met een kleine glimp in de gaten gehouden alsof ik vooral nu niet moet breken. Nee, ik breek niet want houdt mij juist groot voor hen! Er worden dus geen zakdoekjes aangereikt en er wordt zelfs om iets mafs geen grapje gemaakt.
Als ik nu aan beste vriendin (voor mijn gevoel eindelijk) beken dat ik veel verdriet heb om overleden kat...wordt er niet verder gevraagd over hoe ga jij nu om met het verdriet van je moeder?
Ben daar zelf verantwoordelijk voor, want ik ben "sterk"!
Ik ben dus niet duidelijk in mijn verdriet naar anderen, houd mij zelf liever groot om het echte verdriet te erkennen.
(Mooie zin maar weet echt nog niet hoe ik moet toegeven...te trots/te sterk om verdriet te "mogen" hebben?)
Als ik weer eens goed mag janken van mijzelf om mijn moeder dan kan ik weer realitiveren, de zakdoekjes bij andere emo's pakken en zelf wellicht met een grap afsluiten!
Ik denk dat als ik zelf het grote verdriet accepteert/ verwerkt hebt...ik dan verder kan.
Ons eerste kind is geboren met een hartafwijking, operatie en bijna verloren. Nu een heel gewoon kind aan de buitenkant maar voor ons net ff anders.
Als ik nu een kindje op IC op de tv zie dan schiet ik vol. Oudste zoon, die zelf heel goed weet wat er nog met hem aan de hand is, maakt dan een grap: "Niet janken Mam...je ogen hangen dan op je wangen hoor"! Ik kan dan heel snel weer lachen!
Groot verdriet heeft dan toch een plekje waardoor ik eerder lekker ff emo kan/mag zijn over kleine dingen. Dat kleine komt dan ff binnen en is zo weer over. Is dan minder erg om over te janken en als dat gebeurt...nou lekker en pech voor anderen want zo ben ik!
Pffffff...gewoon mijn huis, tuin en keuken theorietje he!
Zit nu al een half uur jouw openingspost steeds opnieuw te lezen. Je vraagt je af hoe jij je emotie's onder contole kan krijgen omdat je dat janken om zelfs de mafste dingen gewoon niet wil.
Ik kan ook om de gekste dingen erg emo worden en zeker om mijn kinderen. Dat is hier al jaren algemeen bekend.
Bij een beetje emotioneel stukje in een film ofzo, werden de zakdoekjes al aan mij gegeven. Hoe vaak ik niet gejankt heb bij Bambi...pfff...zo'n zielige tekenfilm, die kan je toch niet met droge ogen zien!?
Bij elke fase van één van mijn kinderen...ik noem maar wat...eerste studiedag van grote zoon, doelpunt van andere zoon of het rondje rennen op atletiekbaan van dochter met haar lange benen. Dweil mij maar op, tranen over gezicht en het later vertellen aan anderen levert ook een dikke strot op.
Voorheen kon ik daar zelf als eerste "de draak" mee steken, een grapje van maken en als ik zelf niet zo snel was dan deden anderen dat wel. Dan was het klaar en over!
Deze emotie's accepteerde ik gewoon als ff emo van mij, gewoon omdat ik zo ben. Take it or Leave it houding, simpel omdat er (daarom ook ) van mij gehouden wordt.
Nu mijn moeder niet zo lang geleden is overleden ( en ik herken het ook van mijn eerdere verdrietige tijden) is mijn verdriet beladen.
Als ik nu maar ff emo wordt ...dan wordt ik "ontzien" lijkt wel.
Ik wordt nu met een kleine glimp in de gaten gehouden alsof ik vooral nu niet moet breken. Nee, ik breek niet want houdt mij juist groot voor hen! Er worden dus geen zakdoekjes aangereikt en er wordt zelfs om iets mafs geen grapje gemaakt.
Als ik nu aan beste vriendin (voor mijn gevoel eindelijk) beken dat ik veel verdriet heb om overleden kat...wordt er niet verder gevraagd over hoe ga jij nu om met het verdriet van je moeder?
Ben daar zelf verantwoordelijk voor, want ik ben "sterk"!
Ik ben dus niet duidelijk in mijn verdriet naar anderen, houd mij zelf liever groot om het echte verdriet te erkennen.
(Mooie zin maar weet echt nog niet hoe ik moet toegeven...te trots/te sterk om verdriet te "mogen" hebben?)
Als ik weer eens goed mag janken van mijzelf om mijn moeder dan kan ik weer realitiveren, de zakdoekjes bij andere emo's pakken en zelf wellicht met een grap afsluiten!
Ik denk dat als ik zelf het grote verdriet accepteert/ verwerkt hebt...ik dan verder kan.
Ons eerste kind is geboren met een hartafwijking, operatie en bijna verloren. Nu een heel gewoon kind aan de buitenkant maar voor ons net ff anders.
Als ik nu een kindje op IC op de tv zie dan schiet ik vol. Oudste zoon, die zelf heel goed weet wat er nog met hem aan de hand is, maakt dan een grap: "Niet janken Mam...je ogen hangen dan op je wangen hoor"! Ik kan dan heel snel weer lachen!
Groot verdriet heeft dan toch een plekje waardoor ik eerder lekker ff emo kan/mag zijn over kleine dingen. Dat kleine komt dan ff binnen en is zo weer over. Is dan minder erg om over te janken en als dat gebeurt...nou lekker en pech voor anderen want zo ben ik!
Pffffff...gewoon mijn huis, tuin en keuken theorietje he!
zaterdag 24 oktober 2009 om 04:24
zaterdag 24 oktober 2009 om 10:25
Nee ik vind dat niet raar, passiebloempje.
Ik heb eens met ouderen gewerkt. Sommigen zijn goed bij hun verstand, lief, en erg eenzaam.
Bijvoorbeeld doordat hun kinderen in het buitenland wonen, of overleden zijn. Of dat ze nooit kinderen gehad hebben. Je kunt best op zoek gaan.
Je zou dit ook via de libelle kunnen proberen, om maar iets te noemen.
Ik heb eens met ouderen gewerkt. Sommigen zijn goed bij hun verstand, lief, en erg eenzaam.
Bijvoorbeeld doordat hun kinderen in het buitenland wonen, of overleden zijn. Of dat ze nooit kinderen gehad hebben. Je kunt best op zoek gaan.
Je zou dit ook via de libelle kunnen proberen, om maar iets te noemen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 10:48
Eens met de antwoorden van Philomein en Dorinke: het enige dat helpt is accepteren dat je nu eenmaal een emotioneel iemand bent. Dus niet proberen om je emoties te onderdrukken, maar juist om leren gaan met de schaamte die daar nu nog bij hoort.
Ik heb afgelopen week behoorlijk wat tranen geplengd op mijn werk door een vervelende situatie en ik schaamde me ook rot tegenover mijn leidinggevenden. Maar ja, inhouden heeft ook geen zin, dat zien mensen OOK aan je, dus het maakt geen verschil. Alleen voor jezelf dan, namelijk dat jij het er nog moeilijker mee hebt, omdat je je ook nog eens zorgen zit te maken over of je je moet schamen of niet.
Ik doe op dit moment een therapie en daarin leer ik met mijn zelfbenoemde tekortkomingen omgaan. Dat kost energie, maar het maakt wel duidelijk dat het oordelen over jezelf de situaties waarin je zo emotioneel wordt alleen maar vervelender maken.
Op mijn werk heb ik op een bepaald moment gewoon gezegd "Sorry hoor voor al dat gejank, maar ja, mijn emoties moeten er nu eenmaal uit en ik kan het niet tegenhouden." Mensen weten dat nu en kijken er ook minder van op, zeggen zelfs dat ik me nergens voor hoef te schamen omdat die emoties juist laten zien dat ik erg begaan ben met alles wat er om me heen gebeurt. Ik probeer al jaren om al dat gejank te onderdrukken en op het moment dat ik het had losgelaten (zo van "het heeft geen zin") is het ook minder geworden.
Klinkt allemaal weer zo cliche, dat je jezelf moet accepteren, maar in mijn optiek is dat het enige dat helpt.
Maar als je er zelf niet uitkomt moet je wel hulp zoeken en niet wegblijven omdat je voor anderen sterk moet zijn. Dan ga je namelijk opnieuw aan jezelf voorbij.
Ik heb afgelopen week behoorlijk wat tranen geplengd op mijn werk door een vervelende situatie en ik schaamde me ook rot tegenover mijn leidinggevenden. Maar ja, inhouden heeft ook geen zin, dat zien mensen OOK aan je, dus het maakt geen verschil. Alleen voor jezelf dan, namelijk dat jij het er nog moeilijker mee hebt, omdat je je ook nog eens zorgen zit te maken over of je je moet schamen of niet.
Ik doe op dit moment een therapie en daarin leer ik met mijn zelfbenoemde tekortkomingen omgaan. Dat kost energie, maar het maakt wel duidelijk dat het oordelen over jezelf de situaties waarin je zo emotioneel wordt alleen maar vervelender maken.
Op mijn werk heb ik op een bepaald moment gewoon gezegd "Sorry hoor voor al dat gejank, maar ja, mijn emoties moeten er nu eenmaal uit en ik kan het niet tegenhouden." Mensen weten dat nu en kijken er ook minder van op, zeggen zelfs dat ik me nergens voor hoef te schamen omdat die emoties juist laten zien dat ik erg begaan ben met alles wat er om me heen gebeurt. Ik probeer al jaren om al dat gejank te onderdrukken en op het moment dat ik het had losgelaten (zo van "het heeft geen zin") is het ook minder geworden.
Klinkt allemaal weer zo cliche, dat je jezelf moet accepteren, maar in mijn optiek is dat het enige dat helpt.
Maar als je er zelf niet uitkomt moet je wel hulp zoeken en niet wegblijven omdat je voor anderen sterk moet zijn. Dan ga je namelijk opnieuw aan jezelf voorbij.
zaterdag 24 oktober 2009 om 11:13
Ik huil niet snel, ook niet in gezelschap, maar als ik dan huil is het ook echt zo onbehouwen, met lange uithalen en schokken. Kent iemand dat?
Zo had ik op mijn vorige werk een huildag, een keer. Opa was overleden en het was druk, dus ik werkte gewoon door. Had met 1 collega afgesproken dat ik zelf zou bepalen wat ging en wat niet.
Andere collega had dat niet begrepen en sprak me aan op mijn te laat komen en mijn werkhouding.
Toen werd ik boos en toen er ook nog een telefoontje kwam dat een uitzendkracht niet zou komen omdat haar opa overleden was... toen brak ik.
Maar dan kan ik dus niet gewoon huilen (collega zei al: huil nou gewoon even uit... je houdt het steeds tegen. Ja... zo huil ik nou eenmaal)
Hele dag met een jankhoofd gezeten en af en toe snik snik snik... begon het weer.
Herkenbaar?
Bij exvriendje moest ik ook eens huilen. En dan komt dus alles tegelijk he... ik heb me eerst 2 dagen sterk gehouden maar als ik dan huil dan haal ik het verdriet van 5 jaar erbij. (niet in mijn woorden, wel in mijn hoofd)
Misschien is het daarom uit, dat zou nog best eens kunnen.
Zo had ik op mijn vorige werk een huildag, een keer. Opa was overleden en het was druk, dus ik werkte gewoon door. Had met 1 collega afgesproken dat ik zelf zou bepalen wat ging en wat niet.
Andere collega had dat niet begrepen en sprak me aan op mijn te laat komen en mijn werkhouding.
Toen werd ik boos en toen er ook nog een telefoontje kwam dat een uitzendkracht niet zou komen omdat haar opa overleden was... toen brak ik.
Maar dan kan ik dus niet gewoon huilen (collega zei al: huil nou gewoon even uit... je houdt het steeds tegen. Ja... zo huil ik nou eenmaal)
Hele dag met een jankhoofd gezeten en af en toe snik snik snik... begon het weer.
Herkenbaar?
Bij exvriendje moest ik ook eens huilen. En dan komt dus alles tegelijk he... ik heb me eerst 2 dagen sterk gehouden maar als ik dan huil dan haal ik het verdriet van 5 jaar erbij. (niet in mijn woorden, wel in mijn hoofd)
Misschien is het daarom uit, dat zou nog best eens kunnen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 11:41
Iemand overigens ervaring met de andere kant: je zou best wel eens flink willen janken, maar het is niet de plaats en gelegenheid. Als je eenmaal thuis bent is het jankgevoel weg, maar het verdriet an sich nog niet.
Vind dat ook best lastig. Want dan krijg je weer dat je overemotioneel bent over onzin omdat je je echte tranen er niet uit hebt gelaten..
Vind dat ook best lastig. Want dan krijg je weer dat je overemotioneel bent over onzin omdat je je echte tranen er niet uit hebt gelaten..
zaterdag 24 oktober 2009 om 13:20
Ja dat ken ik ook hoor Mamzelle. Heel goed, eigenlijk.
Ook met andere emoties: dat ik op straat ineens een soort woede voel, maar er niks mee kan. Kan toch geen mensen gaan uitschelden in de stad.
Thuis zou ik het kunnen afreageren, maar dan voel ik het niet echt meer.
Ook met andere emoties: dat ik op straat ineens een soort woede voel, maar er niks mee kan. Kan toch geen mensen gaan uitschelden in de stad.
Thuis zou ik het kunnen afreageren, maar dan voel ik het niet echt meer.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 25 oktober 2009 om 09:48
quote:Moonlight82 schreef op 24 oktober 2009 @ 11:13:
... maar als ik dan huil is het ook echt zo onbehouwen, met lange uithalen en schokken. Kent iemand dat?
Ja, helaas wel...
Vorige week heeft mijn leidinggevende mij (onterecht) vanalles verweten en in plaats van volwassen te reageren en uit te leggen hoe het WEL zat, schrok ik er zo van dat ik ben gaan janken. Compleet met ademnood en geen fatsoenlijk woord meer uit kunnen brengen. Heb de hele dag met gezwollen ogen en een rode neus rondgelopen. Echt, om je dood te schamen. Bovendien: ik vind dat mijn geloofwaardigheid als serieuze medewerker nu helemaal verdwenen is. Dus dat hele verhaal van "accepteren dat je nu eenmaal zo bent" (nota bene mijn eigen tip aan anderen) ging hier helemaal niet op. Het was vreselijk, ik heb er een drama van gemaakt. En wat ik nu ook doe, ik kan het niet meer terugdraaien; deze indruk van mij zullen ze niet snel meer kwijtraken, ben ik bang...
Zucht...
... maar als ik dan huil is het ook echt zo onbehouwen, met lange uithalen en schokken. Kent iemand dat?
Ja, helaas wel...
Vorige week heeft mijn leidinggevende mij (onterecht) vanalles verweten en in plaats van volwassen te reageren en uit te leggen hoe het WEL zat, schrok ik er zo van dat ik ben gaan janken. Compleet met ademnood en geen fatsoenlijk woord meer uit kunnen brengen. Heb de hele dag met gezwollen ogen en een rode neus rondgelopen. Echt, om je dood te schamen. Bovendien: ik vind dat mijn geloofwaardigheid als serieuze medewerker nu helemaal verdwenen is. Dus dat hele verhaal van "accepteren dat je nu eenmaal zo bent" (nota bene mijn eigen tip aan anderen) ging hier helemaal niet op. Het was vreselijk, ik heb er een drama van gemaakt. En wat ik nu ook doe, ik kan het niet meer terugdraaien; deze indruk van mij zullen ze niet snel meer kwijtraken, ben ik bang...
Zucht...
zondag 25 oktober 2009 om 10:31
Echt niet, Nukje?
Het lijkt me van enorme serieusheid getuigen om jezelf te herpakken, een gesprek met leidinggevende aan te vragen, jezelf te verexcuseren voor het feit dat je zo van slag af was en uit te leggen waarom jij het gevoel hebt van mening bent dat je onterecht bent aangepakt.
Zou dat lukken, denk je?
Het enige wat ze op basis van die huilbui kunnen constateren is dat je sneller dan doorsnee van slag af bent. So what? Je zit niet in een oorlogsgebied, je bent op je werk, en redelijkerwijs mag worden verwacht dat de omstandigheden er zijn om hier netjes en rationeel op terug te komen.
In elk geval: ik ben blij te werken in een bedrijf waar emoties gewoon bij het soort werk, en bij leren omgaan met het soort werk, horen. Hoop dat er bij jou ook zulke omstandigheden blijken te zijn.
Het lijkt me van enorme serieusheid getuigen om jezelf te herpakken, een gesprek met leidinggevende aan te vragen, jezelf te verexcuseren voor het feit dat je zo van slag af was en uit te leggen waarom jij het gevoel hebt van mening bent dat je onterecht bent aangepakt.
Zou dat lukken, denk je?
Het enige wat ze op basis van die huilbui kunnen constateren is dat je sneller dan doorsnee van slag af bent. So what? Je zit niet in een oorlogsgebied, je bent op je werk, en redelijkerwijs mag worden verwacht dat de omstandigheden er zijn om hier netjes en rationeel op terug te komen.
In elk geval: ik ben blij te werken in een bedrijf waar emoties gewoon bij het soort werk, en bij leren omgaan met het soort werk, horen. Hoop dat er bij jou ook zulke omstandigheden blijken te zijn.
