Psyche
alle pijlers
En nu even eerlijk....
vrijdag 8 februari 2008 om 21:56
Dus ik wil geen politiek correcte antwoorden, gedachten ingegeven door Oprah Winfrey of God (al worden die vaak als eenheid gezien), geen Moeder Theresa-achtige zalvende woorden of onrealistische benaderingen.
Mijn vraagstelling luidt als volgt: zijn er mensen die absoluut nergens goed in zijn, die eigenlijk niets kunnen, mislukt zijn op sociaal gebied, a-muzikaal zijn, een voorgebakken lasagneschotel als hoogtepunt van hun kookkunst beschouwen, niet kunnen studeren en een te slap karakter hebben om naar de sportschool te gaan om de bierbuik/vetrollen weg te trainen?
Ik denk persoonlijk van wel.
En helaas schaar ik mijzelf ook onder die categorie. Maar het gaat om meningen, dus ik ben benieuwd.
Mijn vraagstelling luidt als volgt: zijn er mensen die absoluut nergens goed in zijn, die eigenlijk niets kunnen, mislukt zijn op sociaal gebied, a-muzikaal zijn, een voorgebakken lasagneschotel als hoogtepunt van hun kookkunst beschouwen, niet kunnen studeren en een te slap karakter hebben om naar de sportschool te gaan om de bierbuik/vetrollen weg te trainen?
Ik denk persoonlijk van wel.
En helaas schaar ik mijzelf ook onder die categorie. Maar het gaat om meningen, dus ik ben benieuwd.
zaterdag 9 februari 2008 om 21:46
zaterdag 9 februari 2008 om 21:49
Whaha, ik vermoed zelf ook grote punnik-talenten. Ik bedoel, de manier waarop ik een draad door een naald weet te krijgen is gewoon grandioos.
En als ik maar een beetje van de overtuiging en flair krijg die Eleonora ergens aan het begin omschrijft, ben ik al lang tevreden. Ook zonder de Nobelprijs te hebben gewonnen
En als ik maar een beetje van de overtuiging en flair krijg die Eleonora ergens aan het begin omschrijft, ben ik al lang tevreden. Ook zonder de Nobelprijs te hebben gewonnen
Dat zeg ik....
zaterdag 9 februari 2008 om 21:53
zaterdag 9 februari 2008 om 21:58
Jouw grote kracht is je humor, VC
Volgens mij is het, even ontopic, het lastigste om een alleskunner te zijn, iemand die veel dingen goed kan, maar nergens in uitblinkt. Dan weet je gewoon niet wat je aanmoet met je leven. Kunst maken, toch wetenschapper worden, schrijven? Volgens mij is het veel fijner om op je 6e te weten dat je cellist wil worden en dan alleen nog maar cello te spelen en daar volledig in te excelleren, al zijn er ook nadelen aan teveel talent, want geen sociaal leven, geen tijd voor andere dingen en interesses, veel zelf-opoffering.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
zaterdag 9 februari 2008 om 22:37
Hey Digitalis,
Ik voel me een beetje zoals jij, maar dan andersom.
Er zijn best veel dingen die ik (vind ik zelf) goed kan; ik leer makkelijk en begrijp lesstof snel, ik speel best leuk piano, en er zijn nog wel wat andere dingetjes van mezelf waar ik wel blij mee ben.
Maar ik heb het gevoel dat het allemaal niks waard is, omdat ik niet echt mooi ben. En soms heb ik het idee dat niemand ziet wat ik allemaal kan omdat ze me meteen overslaan en verder niet geïnteresseerd zijn omdat ik er niet geweldig uitzie.
Dit idee heb ik niet constant hoor, trouwens. Maar in weemoedige buien komt deze gedachte altijd naar boven.
Niet om politiek correct te zijn, maar volgens mij zijn er best een paar bewonderenswaardige dingen aan jou.
Ik voel me een beetje zoals jij, maar dan andersom.
Er zijn best veel dingen die ik (vind ik zelf) goed kan; ik leer makkelijk en begrijp lesstof snel, ik speel best leuk piano, en er zijn nog wel wat andere dingetjes van mezelf waar ik wel blij mee ben.
Maar ik heb het gevoel dat het allemaal niks waard is, omdat ik niet echt mooi ben. En soms heb ik het idee dat niemand ziet wat ik allemaal kan omdat ze me meteen overslaan en verder niet geïnteresseerd zijn omdat ik er niet geweldig uitzie.
Dit idee heb ik niet constant hoor, trouwens. Maar in weemoedige buien komt deze gedachte altijd naar boven.
Niet om politiek correct te zijn, maar volgens mij zijn er best een paar bewonderenswaardige dingen aan jou.
zaterdag 9 februari 2008 om 23:09
Ben beland bij pagina vijf van dit topic en nu ben ik even flauw van het bijlezen en wil ik gewoon mijn bijdrage leveren 
Doe dus niet mee met persoonlijke discussies in een discussie en wie weet is dat ook allang klaar nu we op pagina dertien zijn beland. Puur even een reactie op het openingsbericht.
Ik hou er niet van te geloven of mensen te betichten ervan dat ze niks kunnen. Zolang je niet in coma ligt of dood bent (geen politieke correctheid immers) kun je altijd íets en doe je vaak ook wel íets. Ik denk daarom niet dat er mensen zijn die totáál mislukt zijn op alle gebieden. Het kan wel tijdelijk voorkomen dat je op een punt bent beland dat alles lijkt te zijn mislukt wat je ooit bent aangegaan of hebt gedaan. Mij lijkt dat echter juist het moment om een nieuw pad in te slaan omdat het tijd is voor iets nieuws of omdat je op de verkeerde weg was.
Ik denk ook dat er mensen zijn die onbewust dingen laten mislukken omdat ze het eigenlijk niet echt willen. Eerst wel, anders begon je er niet aan maar dat het gaandeweg bijvoorbeeld tegenviel en je dan onbewust dat project of idee of wat dan ook gaat saboteren. Je wilt niet opgeven want je wilde het immers dus doe je onbewust van alles om het te traïneren. Dan kun je achteraf zeggen, ja, anderen gunden het me niet, ik kon het niet, dit of dat beviel me niet of meer van die strekking.
En er zullen inderdaad mensen zijn die wél heel graag iets willen maar helaas niet goed genoeg zijn en daarom niet de top daarin bereiken en daar niet mee kunnen leven. Dan vinden ze zichzelf mislukt terwijl ze misschien tóch best goed waren. Soms lijkt het of mensen niet kunnen accepteren dat ze ergens wel goed in zijn maar dat andere mensen nu eenmaal beter zijn. En die mensen die beter zijn, kunnen weer op een ander vlak iets helemaal niet kunnen wat jij wel kan. Het gaat allemaal om kunnen accepteren wie en wat je bent en daarin proberen te groeien. Zolang je jezelf niet kunt accepteren, blijf je aanlopen tegen dit soort kwesties.
En dat is iets anders dan gewoon eens diep over een kwestie nadenken, want dat vind ik juist wel goed. Zolang je nadenkt over de dingen in je leven die je niet zo lekker vindt lopen, ben je bezig met je eigen groei.
Dus als je vindt dat je sociaal niet zo sterk bent, nou, werk eraan, zou ik zeggen. Hoe stuntelig dat in het begin ook gaat, het wordt vanzelf door oefening beter en wie weet wordt het nooit optimaal. So what. Je werkt eraan en daar gaat het om. Sommige dingen komen nu eenmaal niet aanwaaien, daar moet je hard voor werken. Dat moet ieder mens en bij de één is dat koken omdat deze persoon dat leuk vindt en het graag beter wil kunnen maar op de één of andere manier er niet zo handig in is van nature en de ander is het socialer zijn als in meer vrienden en weer een ander wil carrièrematig wat meer bereiken maar die zit als alleenstaande moeder in de kinderen die zoveel vragen dat ze aan carrière nog even niet toekomt. Enzo verder.
Doe dus niet mee met persoonlijke discussies in een discussie en wie weet is dat ook allang klaar nu we op pagina dertien zijn beland. Puur even een reactie op het openingsbericht.
Ik hou er niet van te geloven of mensen te betichten ervan dat ze niks kunnen. Zolang je niet in coma ligt of dood bent (geen politieke correctheid immers) kun je altijd íets en doe je vaak ook wel íets. Ik denk daarom niet dat er mensen zijn die totáál mislukt zijn op alle gebieden. Het kan wel tijdelijk voorkomen dat je op een punt bent beland dat alles lijkt te zijn mislukt wat je ooit bent aangegaan of hebt gedaan. Mij lijkt dat echter juist het moment om een nieuw pad in te slaan omdat het tijd is voor iets nieuws of omdat je op de verkeerde weg was.
Ik denk ook dat er mensen zijn die onbewust dingen laten mislukken omdat ze het eigenlijk niet echt willen. Eerst wel, anders begon je er niet aan maar dat het gaandeweg bijvoorbeeld tegenviel en je dan onbewust dat project of idee of wat dan ook gaat saboteren. Je wilt niet opgeven want je wilde het immers dus doe je onbewust van alles om het te traïneren. Dan kun je achteraf zeggen, ja, anderen gunden het me niet, ik kon het niet, dit of dat beviel me niet of meer van die strekking.
En er zullen inderdaad mensen zijn die wél heel graag iets willen maar helaas niet goed genoeg zijn en daarom niet de top daarin bereiken en daar niet mee kunnen leven. Dan vinden ze zichzelf mislukt terwijl ze misschien tóch best goed waren. Soms lijkt het of mensen niet kunnen accepteren dat ze ergens wel goed in zijn maar dat andere mensen nu eenmaal beter zijn. En die mensen die beter zijn, kunnen weer op een ander vlak iets helemaal niet kunnen wat jij wel kan. Het gaat allemaal om kunnen accepteren wie en wat je bent en daarin proberen te groeien. Zolang je jezelf niet kunt accepteren, blijf je aanlopen tegen dit soort kwesties.
En dat is iets anders dan gewoon eens diep over een kwestie nadenken, want dat vind ik juist wel goed. Zolang je nadenkt over de dingen in je leven die je niet zo lekker vindt lopen, ben je bezig met je eigen groei.
Dus als je vindt dat je sociaal niet zo sterk bent, nou, werk eraan, zou ik zeggen. Hoe stuntelig dat in het begin ook gaat, het wordt vanzelf door oefening beter en wie weet wordt het nooit optimaal. So what. Je werkt eraan en daar gaat het om. Sommige dingen komen nu eenmaal niet aanwaaien, daar moet je hard voor werken. Dat moet ieder mens en bij de één is dat koken omdat deze persoon dat leuk vindt en het graag beter wil kunnen maar op de één of andere manier er niet zo handig in is van nature en de ander is het socialer zijn als in meer vrienden en weer een ander wil carrièrematig wat meer bereiken maar die zit als alleenstaande moeder in de kinderen die zoveel vragen dat ze aan carrière nog even niet toekomt. Enzo verder.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 9 februari 2008 om 23:22
Wat een feest van herkenning dit topic! Nooit gedacht dat zoveel mensen met dezelfde gedachtes als ik rondlopen. Blijken we toch allemaal mensen te zijn ;)
Ik ben ook maar een middenmoter. Ben nergens bovengemiddeld goed in. Maar, het is ook maar met wie je je vergelijkt natuurlijk. Onder mensen van mijn studie voel ik me al snel niet zo slim. Praat ik met mensen die iets heel anders studeren of niet studeren, blijken zij de meest basale dingen van mijn studie - waarvan ik dacht dat elke nederlander die toch wel wist - niet eens te kennen!! Hmmmmzzz.... toch dus ergens beter in dan de gemiddelde nederlander! En zo kan ik wel meer voorbeelden noemen.
Ik heb echt ook niet echt een passie, iets waar ik me helemaal in kwijt kan. En heb daardoor ook de neiging erover na te blijven denken en niks te doen want dat is o zo veilig! Als je niks doet kun je immers ook niet falen. Al faal je eigenlijk omdat je niks doet!
Deze week ben ik toch begonnen met een teken- en schildercursus, creatieve dingen hebben mij altijd aangetrokken. Op een gegeven moment iedereen dus aan het tekenen, ik ook. Ik kijk om me heen naar de tekeningen van de anderen......... Állemaal mooier dan de mijne! Ik begon me af te vragen waarom deze mensen in godsnaam op cursus waren want ze konden het immers allemaal al zo goed!
Ik vertelde dit voorval aan een vriendin van me. Zij zei: "Dat scheelt, dan ben jij dus degene die het meeste kan leren en de meeste vooruitgang kan boeken."
Vond ik heel mooi, zo kun je het dus óók bekijken! Als je op zo'n manier in het leven staat ben je echt een stukje gelukkiger. Het lukt mij gelukkig ook steeds beter en anders helpen dit soort wijze opmerkingen altijd goed!
Ik ben ook maar een middenmoter. Ben nergens bovengemiddeld goed in. Maar, het is ook maar met wie je je vergelijkt natuurlijk. Onder mensen van mijn studie voel ik me al snel niet zo slim. Praat ik met mensen die iets heel anders studeren of niet studeren, blijken zij de meest basale dingen van mijn studie - waarvan ik dacht dat elke nederlander die toch wel wist - niet eens te kennen!! Hmmmmzzz.... toch dus ergens beter in dan de gemiddelde nederlander! En zo kan ik wel meer voorbeelden noemen.
Ik heb echt ook niet echt een passie, iets waar ik me helemaal in kwijt kan. En heb daardoor ook de neiging erover na te blijven denken en niks te doen want dat is o zo veilig! Als je niks doet kun je immers ook niet falen. Al faal je eigenlijk omdat je niks doet!
Deze week ben ik toch begonnen met een teken- en schildercursus, creatieve dingen hebben mij altijd aangetrokken. Op een gegeven moment iedereen dus aan het tekenen, ik ook. Ik kijk om me heen naar de tekeningen van de anderen......... Állemaal mooier dan de mijne! Ik begon me af te vragen waarom deze mensen in godsnaam op cursus waren want ze konden het immers allemaal al zo goed!
Ik vertelde dit voorval aan een vriendin van me. Zij zei: "Dat scheelt, dan ben jij dus degene die het meeste kan leren en de meeste vooruitgang kan boeken."
Vond ik heel mooi, zo kun je het dus óók bekijken! Als je op zo'n manier in het leven staat ben je echt een stukje gelukkiger. Het lukt mij gelukkig ook steeds beter en anders helpen dit soort wijze opmerkingen altijd goed!
zaterdag 9 februari 2008 om 23:25
Digi, ik herken veel in je. Ook ik was talentvol op meerdere gebieden. Ik was meestal het slimste meisje van de klas, werd door docenten "dat intelligente meisje" genoemd. Zelf wachtte ik altijd op het moment dat ik door de mand zou vallen en men erachter zou komen dat ik oliedom zou zijn, maar dat terzijde. Het feit dat ik negens haalde en volgens een IQ test hoogbegaafd zou zijn, veranderde niets aan mijn faalangst. Ik was vroeger geweldig creatief en de beste van de klas waar het creatieve vakken betrof. Tekenleraren vonden dat ik er mijn beroep van moest maken. Ik werd naar voren geroepen wanneer mijn klasgenoten cijfers kregen en mocht dan ook allerlei dingen roepen over perspectief en kleurgebruik etc. O ja en ik had allerlei rare enge knobbels! Zowel een talen- als een wiskundeknobbel.
In mijn puberteit ging het behoorlijk mis met me. Ik had faalangst en een minderwaardigheidscomplex, liep weg van huis en raakte aan de drugs. Daarna heb ik ook nog de nodige toestanden meegemaakt, maar daar ga ik het niet over hebben. Toen ik een jaar of twintig was, was ik psychisch aan flarden en heb eens een touw om de bovenste traptrede geknoopt om mezelf op te hangen. Ik heb verder geen pogingen ondernomen maar de wens om mezelf van kant te maken was heel groot. Ik lag continu met mezelf overhoop. Ook door wat ik allemaal had meegemaakt, maar waarschijnlijk ook door mijn complexiteit. Ik ging terug naar school, maar het ging allemaal maar moeizaam, ik kon maar een paar vakken tegelijk doen, want ik had het o zo druk met mijn depressiviteit, straatvrees, en borderline-achtige trekken. Het ging langzamerhand beter, maar het bleef vechten.
Ik had een leuke aardrijkskundeleraar die me ook continu veren in mijn kont stak. Ook via via, volgens hem was ik geweldig en uitermate intelligent. Dat had ik natuurlijk hartstikke nodig, die bevestiging, ik heb nog een paar jaar regelmatig met hem geneukt .
Op een dag zei hij: "weet je wat ik zo boeiend aan jou vind?"
Dat wilde ik natuurlijk graag weten.
"Ik sta er verwonderd van hoe iemand met zóveel capaciteiten helemaal niets bereikt," zei hij.
Dat was even pijnlijk, maar ik ben hem er tot de dag van vandaag nog dankbaar voor. Vanaf toen ging ik me meer vastbijten in wat ik wilde bereiken, in plaats van me af te laten leiden door mijn straatvrees, mijn borderlinetrekken, etc. Het lukte me beter een doel te bepalen en niet steeds om de brij heen te draaien. En weet je, bij mij werkte het. (even die ontzettend stomme fout die ik 5 jaar geleden heb gemaakt buiten beschouwing gelaten, maar ook daar kom ik weer uit!)
Als ik jouw topic lees denk ik hetzelfde als mijn leraar (in de ruimste zin van de betekenis
) destijds over mij dacht: Digi, ik vind het een prestatie op zich hoe iemand met zoveel intelligentie en capaciteiten haar doelen niet verwezenlijkt, omdat ze blijft hangen in niet durven, zichzelf naar beneden halen en om de hete brij heendraaien.
Zou het je misschien helpen als je je meer richt op wat je wilt dan op wat je NIET wilt? Je bent bang om te falen, bang dat je je dromen niet waar kunt maken. Daar kun je in blijven hangen. Dat is een keuze. Als je straks een murmelende gerimpelde oude dame bent, kun je zeggen: "Ik had zo graag... en ik was een wonderkind... dat zei iedereen... en ik had zoveel talenten... en." Niemand zal jou dat kwalijk nemen hoor, je bent evengoed wel lief, leuk en mooi. En op die manier ben je minder bedreigend voor de wereld ook nog. Dus, als dat de keuze is die je maakt, be my guest.
In mijn puberteit ging het behoorlijk mis met me. Ik had faalangst en een minderwaardigheidscomplex, liep weg van huis en raakte aan de drugs. Daarna heb ik ook nog de nodige toestanden meegemaakt, maar daar ga ik het niet over hebben. Toen ik een jaar of twintig was, was ik psychisch aan flarden en heb eens een touw om de bovenste traptrede geknoopt om mezelf op te hangen. Ik heb verder geen pogingen ondernomen maar de wens om mezelf van kant te maken was heel groot. Ik lag continu met mezelf overhoop. Ook door wat ik allemaal had meegemaakt, maar waarschijnlijk ook door mijn complexiteit. Ik ging terug naar school, maar het ging allemaal maar moeizaam, ik kon maar een paar vakken tegelijk doen, want ik had het o zo druk met mijn depressiviteit, straatvrees, en borderline-achtige trekken. Het ging langzamerhand beter, maar het bleef vechten.
Ik had een leuke aardrijkskundeleraar die me ook continu veren in mijn kont stak. Ook via via, volgens hem was ik geweldig en uitermate intelligent. Dat had ik natuurlijk hartstikke nodig, die bevestiging, ik heb nog een paar jaar regelmatig met hem geneukt .
Op een dag zei hij: "weet je wat ik zo boeiend aan jou vind?"
Dat wilde ik natuurlijk graag weten.
"Ik sta er verwonderd van hoe iemand met zóveel capaciteiten helemaal niets bereikt," zei hij.
Dat was even pijnlijk, maar ik ben hem er tot de dag van vandaag nog dankbaar voor. Vanaf toen ging ik me meer vastbijten in wat ik wilde bereiken, in plaats van me af te laten leiden door mijn straatvrees, mijn borderlinetrekken, etc. Het lukte me beter een doel te bepalen en niet steeds om de brij heen te draaien. En weet je, bij mij werkte het. (even die ontzettend stomme fout die ik 5 jaar geleden heb gemaakt buiten beschouwing gelaten, maar ook daar kom ik weer uit!)
Als ik jouw topic lees denk ik hetzelfde als mijn leraar (in de ruimste zin van de betekenis
) destijds over mij dacht: Digi, ik vind het een prestatie op zich hoe iemand met zoveel intelligentie en capaciteiten haar doelen niet verwezenlijkt, omdat ze blijft hangen in niet durven, zichzelf naar beneden halen en om de hete brij heendraaien. Zou het je misschien helpen als je je meer richt op wat je wilt dan op wat je NIET wilt? Je bent bang om te falen, bang dat je je dromen niet waar kunt maken. Daar kun je in blijven hangen. Dat is een keuze. Als je straks een murmelende gerimpelde oude dame bent, kun je zeggen: "Ik had zo graag... en ik was een wonderkind... dat zei iedereen... en ik had zoveel talenten... en." Niemand zal jou dat kwalijk nemen hoor, je bent evengoed wel lief, leuk en mooi. En op die manier ben je minder bedreigend voor de wereld ook nog. Dus, als dat de keuze is die je maakt, be my guest.
zaterdag 9 februari 2008 om 23:35
Ik zou er nooit voor kiezen dingen te laten liggen omdat ik ze eng vind en inderdaad op mijn sterfbed of vanachter de geraniums moet gaan constateren, tot mijn spijt, dat ik niet dit of dat geprobeerd heb. No way. Liever dat iets mislukt dan helemaal niet geprobeerd hebben. Nu geef ik toe dat er bij mij best veel mislukt is in mijn leven maar ik kan dat wel van me afzetten, er op een gegeven moment klaar mee zijn. Dat is ook iets wat je maar moet kunnen.
In elk geval heb ik het geprobeerd en hoef ik daar niet meer over te dromen of te fantaseren. Meestal zijn er dan ook allang weer nieuwe ideeën en dromen voor in de plaats gekomen want dat is wel iets wat ik kan: altijd nieuwe wegen vinden, altijd een b-plan of een c-plan hebben of een combinatie van.
In elk geval heb ik het geprobeerd en hoef ik daar niet meer over te dromen of te fantaseren. Meestal zijn er dan ook allang weer nieuwe ideeën en dromen voor in de plaats gekomen want dat is wel iets wat ik kan: altijd nieuwe wegen vinden, altijd een b-plan of een c-plan hebben of een combinatie van.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 9 februari 2008 om 23:36
zaterdag 9 februari 2008 om 23:44
.
zondag 10 februari 2008 om 00:12
Voilà, in het kader van dit topic een lijstje met dingen waar ik slecht in ben.
1. Ik ben een chaoot, dus organiseren en dat soort dingen zijn niet aan mij besteed.
2. Koken wil niet altijd lukken, maar dat komt ook door bovenstaande in combinatie met niet meer dan één ding tegelijk kunnen doen.
3. Ik kan me maar op één ding tegelijk concentreren. Dat schijnt een mannenkwaal te zijn, maar ik heb hem ook.
4. Ik heb geen oriëntatievermogen. Dat is dan weer erg vrouwelijk.
5. Sporten lukt me niet altijd goed, maar dat heeft te maken met mijn chronische vermoeidheid-dinges.
6. Vaak kom ik halverwege de middag al niet meer goed uit mijn woorden, dan moet ik eerst even slapen vanwege mijn ME met id, ik noem dan alles dinges en raak geïrriteerd wanneer mensen me niet direct begrijpen
.
7. Ik heb de neiging om me - ondanks hoog IQ - meerdere keren aan dezelfde steen te stoten.
8. Ik vergeet mijn grenzen nogal eens, maar daar wordt aan gewerkt.
9. Last but not least: ik heb mezelf verdorie nog niet kunnen genezen van mijn immuundeficientie, en dat is eigenlijk een eis die ik aan mezelf stel. In dat opzicht voel ik me mislukt. Ik denk ook dat ik het mezelf hierdoor erg moeilijk maak, ik stel irreeële eisen aan mezelf. Misschien doe ik dat ook wel expres om mezelf af en toe een mislukkeling te voelen, en te kunnen roepen dat ik niets maar dan ook niets kan (dus nóg iets wat ik in jou herken, Digi). Complexiteit is me nog steeds niet vreemd.
10. Als ik moe ben maak ik spelfouten, dan kan ik me bijvoorbeeld niet meer herinneren op welke e van reeel de puntjes moeten.
Shahla de eigenschappen die jij noemt vind ik heel mooie. Je kunnen neerleggen bij iets en andere wegen vinden is volgens mij stukken belangrijker dan - ik noem maar iets - heel mooi kunnen zingen. Voor het feit dat je je zoon zo goed op kunt vangen neem ik ook mijn petje af.
1. Ik ben een chaoot, dus organiseren en dat soort dingen zijn niet aan mij besteed.
2. Koken wil niet altijd lukken, maar dat komt ook door bovenstaande in combinatie met niet meer dan één ding tegelijk kunnen doen.
3. Ik kan me maar op één ding tegelijk concentreren. Dat schijnt een mannenkwaal te zijn, maar ik heb hem ook.
4. Ik heb geen oriëntatievermogen. Dat is dan weer erg vrouwelijk.
5. Sporten lukt me niet altijd goed, maar dat heeft te maken met mijn chronische vermoeidheid-dinges.
6. Vaak kom ik halverwege de middag al niet meer goed uit mijn woorden, dan moet ik eerst even slapen vanwege mijn ME met id, ik noem dan alles dinges en raak geïrriteerd wanneer mensen me niet direct begrijpen
. 7. Ik heb de neiging om me - ondanks hoog IQ - meerdere keren aan dezelfde steen te stoten.
8. Ik vergeet mijn grenzen nogal eens, maar daar wordt aan gewerkt.
9. Last but not least: ik heb mezelf verdorie nog niet kunnen genezen van mijn immuundeficientie, en dat is eigenlijk een eis die ik aan mezelf stel. In dat opzicht voel ik me mislukt. Ik denk ook dat ik het mezelf hierdoor erg moeilijk maak, ik stel irreeële eisen aan mezelf. Misschien doe ik dat ook wel expres om mezelf af en toe een mislukkeling te voelen, en te kunnen roepen dat ik niets maar dan ook niets kan (dus nóg iets wat ik in jou herken, Digi). Complexiteit is me nog steeds niet vreemd.
10. Als ik moe ben maak ik spelfouten, dan kan ik me bijvoorbeeld niet meer herinneren op welke e van reeel de puntjes moeten.
Shahla de eigenschappen die jij noemt vind ik heel mooie. Je kunnen neerleggen bij iets en andere wegen vinden is volgens mij stukken belangrijker dan - ik noem maar iets - heel mooi kunnen zingen. Voor het feit dat je je zoon zo goed op kunt vangen neem ik ook mijn petje af.
zondag 10 februari 2008 om 00:55
Door jullie berichten ben ik wel gemotiveerd geraakt. Ik heb een planning opgesteld, ik DWING mezelf naar elke les te gaan, ik ga naar een psychiater om een diagnose te halen (en ik weet exact wat die diagnose is), ik ga woensdag of donderdag (afhankelijk van de spreekuren van de assistent wijsbegeerte) mijn scriptie laten beoordelen, ik ga morgen sporten, heb net mijn kamer goed ingedeeld en merk dat ik in een uurtje tijd bijna alles weer onder de knie heb qua pianospelen. Ik heb me ingeschreven bij modellenbureaus en heb al eerder allerlei magazines aangeschreven en twee inzendingen opgestuurd voor schrijfwedstrijden. Binnenkort naar NL om mijn LOI-cursus op te halen en ik heb geinformeerd naar mogelijkheden op mijn unief om een cursus academisch schrijven te volgen. Sparen ga ik doen via automatisch sparen, want ik heb een te groot uitgavenpatroon. Ik kom er hopelijk wel. Met mijn intelligentie heb ik nog enkel doorzettingsvermogen nodig. Het belangrijkste echter, vrienden maken, dat moet ik nog uitzoeken. Misschien me aansluiten bij een vereniging of online vrienden zoeken. Eng, maar wellicht de moeite waard.
zondag 10 februari 2008 om 01:07
Digi, wat een goed nieuws.
Wat die vrienden betreft; is het een idee om contacten op te doen in de interessegebieden waarin je je nu gaat begeven? Dus op de muziekschool, of via een schrijversforum. Een gezamenlijke hobbie/passie schept al een band. Al begrijp ik dat het contacten leggen niet je grootste probleem is, maar meer het contacten verdiepen. Anyway, misschien gaat dit makkelijker als je samen schrijft.
Maarmaar (sorry voor alle bezorgdheid en bemoeizucht ) wil je de lat niet in een keer te hoog leggen? Ik zie dat je enorm veel gaat ondernemen en ik vind dat knap, maar vaak werkt het beter als je niet in één keer aan een heel groot eisenpakket voor jezelf begint, maar stapje voor stapje te werk gaat, zodat de motivatie blijft (zei de ervaringsdeskundige die wel eens de neiging heeft af te haken wanneer ze teveel tegelijk wil doen, en langer volhoudt wanneer ze stapje voor stapje dingen onderneemt.)
Wat die vrienden betreft; is het een idee om contacten op te doen in de interessegebieden waarin je je nu gaat begeven? Dus op de muziekschool, of via een schrijversforum. Een gezamenlijke hobbie/passie schept al een band. Al begrijp ik dat het contacten leggen niet je grootste probleem is, maar meer het contacten verdiepen. Anyway, misschien gaat dit makkelijker als je samen schrijft.
Maarmaar (sorry voor alle bezorgdheid en bemoeizucht
) wil je de lat niet in een keer te hoog leggen? Ik zie dat je enorm veel gaat ondernemen en ik vind dat knap, maar vaak werkt het beter als je niet in één keer aan een heel groot eisenpakket voor jezelf begint, maar stapje voor stapje te werk gaat, zodat de motivatie blijft (zei de ervaringsdeskundige die wel eens de neiging heeft af te haken wanneer ze teveel tegelijk wil doen, en langer volhoudt wanneer ze stapje voor stapje dingen onderneemt.)
