Psyche
alle pijlers
En nu even eerlijk....
vrijdag 8 februari 2008 om 21:56
Dus ik wil geen politiek correcte antwoorden, gedachten ingegeven door Oprah Winfrey of God (al worden die vaak als eenheid gezien), geen Moeder Theresa-achtige zalvende woorden of onrealistische benaderingen.
Mijn vraagstelling luidt als volgt: zijn er mensen die absoluut nergens goed in zijn, die eigenlijk niets kunnen, mislukt zijn op sociaal gebied, a-muzikaal zijn, een voorgebakken lasagneschotel als hoogtepunt van hun kookkunst beschouwen, niet kunnen studeren en een te slap karakter hebben om naar de sportschool te gaan om de bierbuik/vetrollen weg te trainen?
Ik denk persoonlijk van wel.
En helaas schaar ik mijzelf ook onder die categorie. Maar het gaat om meningen, dus ik ben benieuwd.
Mijn vraagstelling luidt als volgt: zijn er mensen die absoluut nergens goed in zijn, die eigenlijk niets kunnen, mislukt zijn op sociaal gebied, a-muzikaal zijn, een voorgebakken lasagneschotel als hoogtepunt van hun kookkunst beschouwen, niet kunnen studeren en een te slap karakter hebben om naar de sportschool te gaan om de bierbuik/vetrollen weg te trainen?
Ik denk persoonlijk van wel.
En helaas schaar ik mijzelf ook onder die categorie. Maar het gaat om meningen, dus ik ben benieuwd.
zondag 10 februari 2008 om 12:04
:
Aan dat slim zijn kun je ook wat doen, hoor. Veel drank, veel drugs, breken je hersencellen vanzelf in gestaag tempo af.Zie je, voor elk probleem is er wel een oplossing voorhanden!
Ik heb weleens gedacht: ze zouden na afloop van een studie eens een meting moeten doen. Onder studenten wordt echt veel gedronken. Jammer genoeg krijg je van drank ook weer psychische problemen.
zondag 10 februari 2008 om 12:04
:
Boehoehoe ik ben een hoogbegaafd fotomodel...snik
Zie je hoe dat er eigenlijk uitziet voor een ander? Dus, hierbij die trap onder je hol "TRRRRAP" en ga wat doen want je kunt het wel.
Uh uh, dat zei ik niet he. Ik zeg alleen dat hoogbegaafdheid een beetje wordt overschat in de zin van 'hey, je bent zo slim, je moet wel alles kunnen'. Da's dus niet waar.
Ik heb mijn sportkleding al aan trouwens, nog even een sigaretje om mijn prestaties terug te brengen tot niveau longontsteking en dan voor het eerst in tijden de sportschool weer vanbinnen zien.
zondag 10 februari 2008 om 12:05
Digi, mijn dochter loopt min of meer tegen hetzelfde aan als jij.
Zwaar hoogbegaafd, zit op de uni, maar loopt zo vaak vast en weet niet wat ze precies wil enz.
Zij heeft nu een coach, in de vorm van een prof waar ze college van heeft.
Is dat niet iets voor jou?
En wbt je lage zelfbeeld, dat heeft te maken met je depressie. Ik herken dat.
Toen ik depressief was, voelde ik me een mislukkeling, een waste of space.
Ben ook niet al te dom, zie er ook best goed uit, maar toch denk je dat dan van jezelf.
Maar je zegt steeds dat je je depressie overwonnen hebt, maar ik denk van niet.
En dat is helemaal niet erg, zo snel kan het niet gaan.
Ik heb een paar kut-emotionele dagen achter de rug, dat er een zware operatie op stapel staat voor mij, en iets wat het gestorven zusje van mijn dochter te maken heeft, en een ontzettend gedoe met mijn vriend, zo erg dat ik hem er bij heb uitgegooid, het scheelde niet veel.
Dus wéér voelde ik mezelf mislukt.
Je kon je huwelijk niet houden, met deze gaat het ook fout (tis weer goed, maar we moeten er hard aan werken) en dan ga je verder denken: ik kon niet eens spontaan zwanger worden en toen dat eenmaal gelukt was, kon ik de baring niet voltooien en kwam er een keizersnede.
Hoe mislukt kun je zijn, dat vele vrouwen allemaal zo doen, dat kon ik niet eens.
Dat zit me 19 jaar na dato nog dwars.
Er zit me heel veel dwars waar ik nooit over praat en dat zal er eens uitmoeten.
Toen ik net bij mijn exman weg was, dacht ik ook ineens dat ik geen goede moeder was/ben. Alles van jezelf ga je naar beneden trekken.
Want ik ben wel een goede moeder geweest en nog, maar dan zie je dat allemaal niet meer.
Jij denkt dat ik sterk ben, Digi, dat is niet zo, niet wat mezelf betreft. Ik stort me op de sores van anderen, om mijn eigen gevoelens maar weg te duwen.
Zwaar hoogbegaafd, zit op de uni, maar loopt zo vaak vast en weet niet wat ze precies wil enz.
Zij heeft nu een coach, in de vorm van een prof waar ze college van heeft.
Is dat niet iets voor jou?
En wbt je lage zelfbeeld, dat heeft te maken met je depressie. Ik herken dat.
Toen ik depressief was, voelde ik me een mislukkeling, een waste of space.
Ben ook niet al te dom, zie er ook best goed uit, maar toch denk je dat dan van jezelf.
Maar je zegt steeds dat je je depressie overwonnen hebt, maar ik denk van niet.
En dat is helemaal niet erg, zo snel kan het niet gaan.
Ik heb een paar kut-emotionele dagen achter de rug, dat er een zware operatie op stapel staat voor mij, en iets wat het gestorven zusje van mijn dochter te maken heeft, en een ontzettend gedoe met mijn vriend, zo erg dat ik hem er bij heb uitgegooid, het scheelde niet veel.
Dus wéér voelde ik mezelf mislukt.
Je kon je huwelijk niet houden, met deze gaat het ook fout (tis weer goed, maar we moeten er hard aan werken) en dan ga je verder denken: ik kon niet eens spontaan zwanger worden en toen dat eenmaal gelukt was, kon ik de baring niet voltooien en kwam er een keizersnede.
Hoe mislukt kun je zijn, dat vele vrouwen allemaal zo doen, dat kon ik niet eens.
Dat zit me 19 jaar na dato nog dwars.
Er zit me heel veel dwars waar ik nooit over praat en dat zal er eens uitmoeten.
Toen ik net bij mijn exman weg was, dacht ik ook ineens dat ik geen goede moeder was/ben. Alles van jezelf ga je naar beneden trekken.
Want ik ben wel een goede moeder geweest en nog, maar dan zie je dat allemaal niet meer.
Jij denkt dat ik sterk ben, Digi, dat is niet zo, niet wat mezelf betreft. Ik stort me op de sores van anderen, om mijn eigen gevoelens maar weg te duwen.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zondag 10 februari 2008 om 12:06
Dat is het idee van wetenschappelijk onderwijs: Dat je wordt aangemoedigd zelf na te denken en je te ontwikkelen. En dat is het mooie van het hebben van een hoog IQ: Dat je mogelijkheden hebt, keuzes hebt, die anders niet op je pad waren gekomen.
Dat vervolgens, zoals bijvoorbeeld in jouw omgeving, allerlei mensen doordraaien, teveel piekeren en zichzelf lamleggen, heeft in mijn ogen niets met dat hoge IQ te maken. Natuurlijk zal er vast wel eens iemand tussen zitten die zó extreem veel linkjes kan leggen in z'n hersens dat juist de gewone dingen wat verwarrend worden, maar laten we eerlijk zijn: Dat zijn de uitzonderingen. Voor de rest schaar ik het vooral onder de tegenwoordige mentaliteit. Niets wat niet met een stevige schop onder de spreekwoordelijke kont kan worden verholpen.
en veel sterkte.
zondag 10 februari 2008 om 12:12
Yasmijn, ik ken je natuurlijk helemaal niet, en ik kan absoluut niet over je hele leven oordelen, maar door wat ik heb gelezen van je, door de manier waarop je praat over je dierbaren, of het nu je kind is of je ex of vrienden, kan ik alleen maar concluderen dat je op dat vlak absoluut geen zorgen zou hoeven maken. Als iedereen iemand in z'n leven had die zo staat voor haar geliefden, dan zouden we erg veel gelukkige mensen op deze wereld hebben.
zondag 10 februari 2008 om 12:15
:
Boehoehoe ik ben een hoogbegaafd fotomodel...snik
Ik moet nou denken aan een topic wat een tijd geleden was. Het ging over een Belgische vrouw die heel succesvol was in haar werk (ze deed iets met evenementen), ze was getrouwd, zag er nog goed uit voor haar leeftijd en had erg veel sociale contacten.
Maar ze voelde zich erg leeg van binnen en wist niet hoe dat kwam.
Mijns inziens was dat hetzelfde probleem. Dat wat je doet is niet wat je bent, ook al lijkt het voor de buitenwereld wel zo. Van buiten lijkt het dat je wel gelukkig moet zijn, maar van binnen wordt je gelukkig van andere dingen.
Voorbeeld: als iemand een mooie villa heeft kun je die persoon benijden. Als je zelf dat huis had lag je lekker de hele dag in het zwembad, barbecuen, etc. Echter, omdat die persoon er 80 uur in de week voor moet werken, ervaart hij het zelf heel anders.
Geluk zit hem in het sociale, liefde, dingen doen waar je echt plezier aan beleeft, niet gestresst zijn, lekker eten, zinvol bezig zijn etc. Allemaal dingen die niet per se samengaan met talent, sterker nog talent kan het belemmeren.
Ik beleef bijvoorbeeld veel plezier aan mijn wekelijkse uurtje dansles. Zou ik voor een jury staan, of in een uitvoering, dan zou de wereld eindelijk kunnen zien dat ik het goed kan. Maar dansen voor een jury, of een volle zaal, is helemaal niet leuk. Je krijgt stress, moet extra vaak oefenenen, mede-leerlingen en de lerares worden kribbig, enz. Sterker nog, dansen is zelfs nog leuker wanneer je het niet eens in een les doet maar op de dansvloer, m.a.w. als elke vorm van meetbaarheid of een prestatie moeten leveren is verdwenen.
Niet het verkopen van een schilderij of het exposeren, maar het schilderen zelf brengt het grootste plezier met zich mee. Boeddhisten maken mooie afbeeldingen van zandkorrels die ze uitvegen zodra het klaar is. Denk ook aan zandkastelen wedstrijden, of kunst van ijssculpturen.
In mijn eigen filosofie verpest het moeten presteren alles.
zondag 10 februari 2008 om 12:18
zondag 10 februari 2008 om 12:21
Dit heb ik nou al een paar keer voorbij zien komen, maar hoezo 'dat zegt me niets'? Dat zouden meer mensen moeten hebben, een goed IQ
En het is dan weliswaar aangeboren, maar als je het niet onderhoudt, blijft er niets van over. Elk talent is aangeboren en het komt erop aan dat te onderhouden en uit te bouwen. Ook een IQ. En is het ook niet zo dat in beginsel iedereen zijn eigen talent maar gewoon vindt? Omdat je jezelf als maatstaf neemt? Ik heb zelf ook een hoog IQ, maar vind dat niets uitzonderlijks. Ik ben altijd verbaasd als blijkt dat niet iedereen mijn redeneringen kan volgen
Terwijl ik echt wel wéét dat mijn IQ vrij uitzonderlijk is (bij één test viel het buiten het te meten gebied, dus dat het niet doorsnee is, was me wel duidelijk...) maar het is voor míj de normaalste zaak van de wereld, dus ook geen talent of uitblinken.Ik ga er maar vanuit dat een talentvol muzikant ook niet de hele dag zich bewust is van zijn uitzonderlijkheid, maar dat als gewoon accepteert (zo niet, dan is het ongetwijfeld een onuitstaanbaar persoon
)En ja, IQ kan in de weg zitten (en heeft me in het verleden ook goed in de weg gezeten). Maar dat kan ieder talent. Laatst een documentaire gezien over een jong pianotalent. Iedere dag uren oefenen en ja, voorbestemd voor de wereldtop. Maar gewoon een paar uurtjes niets doen, of op je rug in het gras liggen en naar de wolken staren, of met vrienden in de kroeg ouwehoeren, dat was er allemaal niet bij.
Ieder mens heeft een aantal eigenschappen die hetzij positief, hetzij negatief, uitgelegd kunnen worden. Om even bij mezelf te blijven: ik kan me totaal niet concentreren. Ben altijd met tenminste drie dingen tegelijk bezig, lees meerdere boeken door elkaar en kan niet of nauwelijks een half uur geconcentreerd aan het werk zijn. Dan kan ik dus gaan denken "gvd en ik wil en zal per se promoveren [= vage wensdroom]" maar ik weet dondersgoed dat ik mezelf daarmee een gigantisch falen op de hals haal. Dus ik kan die eigenschap interpreteren als een gedoemd falen ten aanzien van het hoogst haalbare nl promoveren. Ik kan 'm ook interpreteren als datgene wat me sterk maakt in mijn huidige functie: nl honderd ballen tegelijk in de lucht houden en in crisissituaties in een fractie van een seconde een beslissing nemen. Het moge duidelijk zijn: ik kies voor 't laatste
Je zegt dat je 24 bent en dat je dat te oud vindt voor pubergetwijfel. Ik moest er op m'n 30ste nog aan geloven. Vanaf mijn afstuderen mijn droombaan gehad, en ik ging eraan onderdoor. Dat ik die baan moest opzeggen, was een forse deuk voor mijn zelfvertrouwen, en dan druk ik me nog heel voorzichtig uit. Ik heb dat zelf altijd als Mijn Grote Falen gezien. Datgene wat ik vanaf mijn puberteit wilde, kón ik helemaal niet meer. Afijn, na wat jaren overheen gekomen, andere baan, weer andere baan. En toen had ik het er met een collega over die nietsvermoedend zei dat hij mijn beslissing van destijds zo dapper vond... Mijn Grote Falen, dapper???
Geen idee wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen. In elk geval dat anderen al hard genoeg over je zullen zijn, dus wees zelf alsjeblieft gewoon lief voor jezelf...
zondag 10 februari 2008 om 12:27
Dit is heel herkenbaar...en dan ben ik nog verbaasder als ik het voor de 10e keer uit moet leggen omdat sommigen het gewoon niet vatten en steeds denken dat ik iets anders bedoel...en dat vind ik nog irritant ook...:
[...]
Ik ben altijd verbaasd als blijkt dat niet iedereen mijn redeneringen kan volgen
zondag 10 februari 2008 om 12:28
Wat is het trouwens toch, dat zoveel vrouwen zeggen
'ja nou ik ben zo sliiiim en ook zo moooi en toch vind ik mezelf ontzéttend stóm!!!'. Is dat gewoon een onbewust vissen naar complimentjes of zo?
Ik maak me er zelf ook wel eens schuldig aan hoor, daar niet van, maar het valt me wel op dat veel vrouwen dat doen als ze zich rot voelen. Ergens weet je dus best dat je niet totáál nutteloos en achterlijk bent, en toch post je dat je je wel zo voelt: en voilá, de complimentjes stromen binnen.
Ik vraag me af of dat niet ons onbewuste is dat zo lekker naar mooie woorden zoekt.
'ja nou ik ben zo sliiiim en ook zo moooi en toch vind ik mezelf ontzéttend stóm!!!'. Is dat gewoon een onbewust vissen naar complimentjes of zo?
Ik maak me er zelf ook wel eens schuldig aan hoor, daar niet van, maar het valt me wel op dat veel vrouwen dat doen als ze zich rot voelen. Ergens weet je dus best dat je niet totáál nutteloos en achterlijk bent, en toch post je dat je je wel zo voelt: en voilá, de complimentjes stromen binnen.
Ik vraag me af of dat niet ons onbewuste is dat zo lekker naar mooie woorden zoekt.
zondag 10 februari 2008 om 12:33
Duh, Mensa is een vergaarbak voor gestoorden! Wegwezen daar! ben er ooit geweest, bijeenkomst voor hoogbegaafden, 30- en ik werd zo ongeveer verketterd toen ik zei dat ik daarna nog met vrienden naar de kroeg ging. Wááát, vrienden?? Kroeg?? Daar ging het zorgzaam gecultiveerde imago van de contactgestoorde hoogbegaafde studeerkamernerd
