Psyche
alle pijlers
En wat als het mij wél iets doet?
woensdag 16 december 2009 om 18:54
quote:Elmervrouw schreef op 16 december 2009 @ 18:22:
En ik als volwassene schaam mij voor die angst en straf mezelf door dan vaak te vinden dat het maar eens over moet zijn of dat ik niet zo kinderachtig moet doen - tja, daar schiet ik natuurlijk niets mee op. Het gaat er nu juist om dat ik daarnaar kijk, anders kom ik nog niet echt verder. Juist de diepste angst kom ik nu tegen en die is zo overweldigend.
Dit herken ik zó! Af en toe, met name als ik wat vermoeid of gespannen ben, heb ik het blijkbaar nodig om een cirkeltje af te werken. Stap één: vréselijk schoppen naar alles en iedereen. Want alles en iedereen is stom en heeft er schuld aan dat ik me niet lekker voel. Stap twee is dat ik herken dat ik aan het schoppen ben. Dit geeft ruimte om te kijken naar mijn eigen aandeel in het geheel. Vaak kom ik dan tot de conclusie dat alles en iedereen nog zo stom niet is, maar dat ik mezelf (weer eens) in de weg zit. Op het moment dat ik de "weer eens" erbij voel (gelukkig steeds minder), begint het mezelf veroordelen. Want ik moet niet zo miepen, niet zo snel zijn met mijn oordeel, wat ben ik nou eigenlijk stom bezig, ben ik het allemaal wel waard... Nouja, die riedel dus.
Gelukkig herken ik ook steeds vaker dat ik mezelf onnodig om de oren aan het meppen ben, en kan ik na die constatering weer wat milder naar mezelf zijn. Dit soort cirkeltjes kosten bakken met energie, ben vaak òp als ik er één achter de rug heb.
Maar... ook al is het een langdurig proces, er zit verbetering in. Kon vroeger zo'n cirkel makkelijk een paar dagen duren, nu ben ik er vaak na een uurtje, misschien twee weer uit. Moet ik wel bij zeggen dat sjur-man dan vaak even heeft zitten prikken en me mijn verhaal heeft laten doen. Spiegel voorgehouden krijgen, even op zijn brede schouder snotteren en dan gaat het wel weer.
Is jouw Elmer-man ook zo'n fijne, die je zonder veel uitleg begrijpt en je dan laat zijn hoe je op dat moment bent?
En ik als volwassene schaam mij voor die angst en straf mezelf door dan vaak te vinden dat het maar eens over moet zijn of dat ik niet zo kinderachtig moet doen - tja, daar schiet ik natuurlijk niets mee op. Het gaat er nu juist om dat ik daarnaar kijk, anders kom ik nog niet echt verder. Juist de diepste angst kom ik nu tegen en die is zo overweldigend.
Dit herken ik zó! Af en toe, met name als ik wat vermoeid of gespannen ben, heb ik het blijkbaar nodig om een cirkeltje af te werken. Stap één: vréselijk schoppen naar alles en iedereen. Want alles en iedereen is stom en heeft er schuld aan dat ik me niet lekker voel. Stap twee is dat ik herken dat ik aan het schoppen ben. Dit geeft ruimte om te kijken naar mijn eigen aandeel in het geheel. Vaak kom ik dan tot de conclusie dat alles en iedereen nog zo stom niet is, maar dat ik mezelf (weer eens) in de weg zit. Op het moment dat ik de "weer eens" erbij voel (gelukkig steeds minder), begint het mezelf veroordelen. Want ik moet niet zo miepen, niet zo snel zijn met mijn oordeel, wat ben ik nou eigenlijk stom bezig, ben ik het allemaal wel waard... Nouja, die riedel dus.
Gelukkig herken ik ook steeds vaker dat ik mezelf onnodig om de oren aan het meppen ben, en kan ik na die constatering weer wat milder naar mezelf zijn. Dit soort cirkeltjes kosten bakken met energie, ben vaak òp als ik er één achter de rug heb.
Maar... ook al is het een langdurig proces, er zit verbetering in. Kon vroeger zo'n cirkel makkelijk een paar dagen duren, nu ben ik er vaak na een uurtje, misschien twee weer uit. Moet ik wel bij zeggen dat sjur-man dan vaak even heeft zitten prikken en me mijn verhaal heeft laten doen. Spiegel voorgehouden krijgen, even op zijn brede schouder snotteren en dan gaat het wel weer.
Is jouw Elmer-man ook zo'n fijne, die je zonder veel uitleg begrijpt en je dan laat zijn hoe je op dat moment bent?
woensdag 16 december 2009 om 20:05
quote:Elmervrouw schreef op 16 december 2009 @ 18:22:
DM, ik zie zeker wel vooruitgang als ik terugkijk op dit afgelopen jaar, zolang als ik bezig ben met deze therapie (met PMT pas sinds een maand of vijf).
Die angst is dat kleine meisje, weggedoken in een hoekje. Dat zich onzichtbaar en onvindbaar wilde maken, maar toch altijd gevonden werd.
Juist de diepste angst kom ik nu tegen en die is zo overweldigend.
Die angst was toen terecht en het was zo nodig om je onzichtbaar en onvindbaar te maken, het was zo nodig om niet gevonden te worden.
Nu als volwassene wil je het anders, wil je niet meer onzichtbaar zijn. Wil je geen angst voelen als iemand je dreigt te 'vinden'. Maar de angst heeft een functie gehad, heeft ervoor gezorgd dat je kon overleven. Misschien moet je eerst een beetje lief zijn voor jouw angst, bedanken dat hij er voor je was toen... en het niet veroordelen. Dan kan de angst zomaar minder overweldigend worden.
Je bent dapper EV dat je jezelf die angst laat tegenkomen.
DM, ik zie zeker wel vooruitgang als ik terugkijk op dit afgelopen jaar, zolang als ik bezig ben met deze therapie (met PMT pas sinds een maand of vijf).
Die angst is dat kleine meisje, weggedoken in een hoekje. Dat zich onzichtbaar en onvindbaar wilde maken, maar toch altijd gevonden werd.
Juist de diepste angst kom ik nu tegen en die is zo overweldigend.
Die angst was toen terecht en het was zo nodig om je onzichtbaar en onvindbaar te maken, het was zo nodig om niet gevonden te worden.
Nu als volwassene wil je het anders, wil je niet meer onzichtbaar zijn. Wil je geen angst voelen als iemand je dreigt te 'vinden'. Maar de angst heeft een functie gehad, heeft ervoor gezorgd dat je kon overleven. Misschien moet je eerst een beetje lief zijn voor jouw angst, bedanken dat hij er voor je was toen... en het niet veroordelen. Dan kan de angst zomaar minder overweldigend worden.
Je bent dapper EV dat je jezelf die angst laat tegenkomen.
donderdag 17 december 2009 om 12:00
donderdag 17 december 2009 om 20:46
Goed dat je een fijne therapeute hebt die je begrijpt en waar je terecht kunt.
Ik heb een stukje gezien van een moeder die wel even haar kind zag bij de vader die erg agressief was omdat ze niet had gebeld dat ze kwam ofzoiets.
Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het is om niet te weten waar je kinderen zijn en hoe het met ze gaat. Heb er geen woorden voor. Je bent voor altijd hun moeder.
Ik wens je zo toe dat je ze ooit weer terug gaat zien.
Ik heb een stukje gezien van een moeder die wel even haar kind zag bij de vader die erg agressief was omdat ze niet had gebeld dat ze kwam ofzoiets.
Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het is om niet te weten waar je kinderen zijn en hoe het met ze gaat. Heb er geen woorden voor. Je bent voor altijd hun moeder.
Ik wens je zo toe dat je ze ooit weer terug gaat zien.
vrijdag 18 december 2009 om 07:34
vrijdag 18 december 2009 om 07:38
@EV, wat fijn dat je dat gesprek met je therapeute hebt gehad en dat ze je begrijpt! ik vind het een mooi inzicht, ook erg confronterend lijkt mij. Heel naar dat je zo in die herbelevingsmodus zat.
afschuwelijk dat jij je kinderen moet missen en dat je niet weet waar ze zijn.
jou kinderen hebben hopelijk een hele fijne herinnering aan jou, dat kan bijna niet anders met zo'n lieve vrouw als moeder!
heel veel sterkte!
afschuwelijk dat jij je kinderen moet missen en dat je niet weet waar ze zijn.
jou kinderen hebben hopelijk een hele fijne herinnering aan jou, dat kan bijna niet anders met zo'n lieve vrouw als moeder!
heel veel sterkte!
zaterdag 19 december 2009 om 21:15
Wat spannend EV. Hoor je nog iets over je bundel voor de kerst.
't Is helemaal niet gek dat je nu veel vaker aan je kinderen denkt. Je hart moet toch pijn doen bij dat gemis. Ik weet zeker dat ze een hele mooie herinnering aan kerst hebben. Vooral omdat het nu zo anders voor ze is. Maar ondanks of door die fijne herinneringen is het wel hardstikke moeilijk voor jou.
Ja gek hé dat wij nog steeds geen sneeuw hebben. Ik denk dat wij morgen ons hart kunnen ophalen. Maar jeetje wat is het koud zeg. Niks aan zo. Min 15 vannacht. Ik moet de kat binnen zien te houden maar dat was vorig jaar met min 21 al een probleem. Hij wil 's nachts niet lekker warm binnen zitten dat gekke beest. Ik denk dat ik boven de verwarming een ietsie pietsie open ga zetten. 'k Heb koude voeten.
't Is helemaal niet gek dat je nu veel vaker aan je kinderen denkt. Je hart moet toch pijn doen bij dat gemis. Ik weet zeker dat ze een hele mooie herinnering aan kerst hebben. Vooral omdat het nu zo anders voor ze is. Maar ondanks of door die fijne herinneringen is het wel hardstikke moeilijk voor jou.
Ja gek hé dat wij nog steeds geen sneeuw hebben. Ik denk dat wij morgen ons hart kunnen ophalen. Maar jeetje wat is het koud zeg. Niks aan zo. Min 15 vannacht. Ik moet de kat binnen zien te houden maar dat was vorig jaar met min 21 al een probleem. Hij wil 's nachts niet lekker warm binnen zitten dat gekke beest. Ik denk dat ik boven de verwarming een ietsie pietsie open ga zetten. 'k Heb koude voeten.
zaterdag 19 december 2009 om 23:18
Ik lees zo nu en dan dit topic, hoog tijd om ook 'ns te reageren.
Allereerst wil ik reageren op je eerste post: van alle mensen op dit forum raakt jouw verhaal me het meest. Ik ken je niet irl, maar ik ken je verhaal. Ik leef met je mee en denk best vaak aan je. Soms steek ik een kaarsje aan en denk aan alle mensen die ik geluk en liefde gun. Jij en je kinderen komen dan ook vaak in gedachten langs.
Verder las ik net de laatste pagina's van je topic. De tranen rollen over m'n wangen als ik denk aan jou als meisje. Wat zou ik er veel voor over hebben om dat meisje, ook al ken ik haar niet, een knuffel te geven, een zoen en te zeggen dat ze lief is. Mijn hart huilt voor dat lieve meisje.
Ik wens je alle sterkte van de wereld. Ik wens je sterkte met hulp vragen waar je dat nodig hebt. Zo te horen heb je fantastische mensen om je heen.
Veel liefs ,
Bibaboe
Allereerst wil ik reageren op je eerste post: van alle mensen op dit forum raakt jouw verhaal me het meest. Ik ken je niet irl, maar ik ken je verhaal. Ik leef met je mee en denk best vaak aan je. Soms steek ik een kaarsje aan en denk aan alle mensen die ik geluk en liefde gun. Jij en je kinderen komen dan ook vaak in gedachten langs.
Verder las ik net de laatste pagina's van je topic. De tranen rollen over m'n wangen als ik denk aan jou als meisje. Wat zou ik er veel voor over hebben om dat meisje, ook al ken ik haar niet, een knuffel te geven, een zoen en te zeggen dat ze lief is. Mijn hart huilt voor dat lieve meisje.
Ik wens je alle sterkte van de wereld. Ik wens je sterkte met hulp vragen waar je dat nodig hebt. Zo te horen heb je fantastische mensen om je heen.
Veel liefs ,
Bibaboe
zondag 20 december 2009 om 10:05
@EV: wat naar dat je weer in de herbelevingsmodus zat. heel goed van je dat jij je gevoel hebt uitgesproken naar je man en dat dit je hielp.
bah die nare dromen maken het dan weer heel naar
ik wist helemaal niet dat je een boek hebt geschreven, wat gaaf! ligt je boek al in de boekhandel?
wat ontzettend spannen dat je misschien een bundel gaat uitbrengen! hardstikke goed bezig, voel je dat zelf ook zo?
@bibaboe: wat een lieve post!
bah die nare dromen maken het dan weer heel naar
ik wist helemaal niet dat je een boek hebt geschreven, wat gaaf! ligt je boek al in de boekhandel?
wat ontzettend spannen dat je misschien een bundel gaat uitbrengen! hardstikke goed bezig, voel je dat zelf ook zo?
@bibaboe: wat een lieve post!
