Psyche
alle pijlers
En wat als het mij wél iets doet?
zondag 2 augustus 2009 om 19:02
zondag 2 augustus 2009 om 19:41
Ik kan natuurlijk niet naar jouw financien kijken, maar kun je wellicht niet een weekendje weg boeken. Niet te ver (bijvoorbeeld Antwerpen ofzo). 1 of 2 nachtjes (en zorgen dat Sam mee kan ) waardoor jullie beide echt even eruit zijn? Of houdt hij niet van zulk soort verassingen?
Wellicht voel je op dit moment wel helemaal niet de behoefte om hem te verassen maar wellicht maakt het dingen weer wat luchtiger?
Fijn dat jullie beide leuke dingen doen trouwens, dat is wel goed natuurlijk maar ik lees gewoon door je posts heen dat jullie wat 'quality time' (sorry voor het spuug clichee woord) samen nodig hebben. Denk ik. Als ik er helemaal naast zit dan leg je het maar naast je neer (en vertel je vooral mij om me er niet mee te bemoeien )
Wellicht voel je op dit moment wel helemaal niet de behoefte om hem te verassen maar wellicht maakt het dingen weer wat luchtiger?
Fijn dat jullie beide leuke dingen doen trouwens, dat is wel goed natuurlijk maar ik lees gewoon door je posts heen dat jullie wat 'quality time' (sorry voor het spuug clichee woord) samen nodig hebben. Denk ik. Als ik er helemaal naast zit dan leg je het maar naast je neer (en vertel je vooral mij om me er niet mee te bemoeien )
zondag 2 augustus 2009 om 19:57
Oké. Dat klinkt een beetje dubbel. Juist omdat je je zo schuldig voelt tegenover heb lijkt het mij dan heerlijk om iets te doen waar je even niets hoeft, het nergens over hoeft te hebben alleen maar genieten van de omgeving en gewoon weer even samenzijn zonder allerlei sores van thuis.
Maar als hij juist de trigger is op dit moment dan wordt dat wel lastig ja. Dus ik denk dat ik het wel snap.
En héérlijk..zo'n relatie. Soms ben ik best blij dat ik single ben
Maar als hij juist de trigger is op dit moment dan wordt dat wel lastig ja. Dus ik denk dat ik het wel snap.
En héérlijk..zo'n relatie. Soms ben ik best blij dat ik single ben
zondag 2 augustus 2009 om 20:17
Ik draai een beetje in cirkeltjes denk ik maar juist omdat je dat gevoel hebt (wat nog niet betekend dat hij het ook zo voelt, maar daar kan ik natuurlijk niet in kijken) is het juist zo leuk om even uit de sleur te breken en echt samen iets leuks te doen. Waardoor hij ook even vergeet dat het niet altijd makkelijk is, maar dat hij wel weer ziet waarom hij ook alweer zo verliefd op je geworden is
Dat hoeft helemaal geen weekend te zijn maar kan vanalles zijn. Als je hem er maar echt een plezier mee doet. Dat zal jij zelf het beste weten wat dat dan is (en nee, nu niet zeggen 'bij hem uit de buurt blijven'....... )
*houdt er nu echt over op...beloofd *
Dat hoeft helemaal geen weekend te zijn maar kan vanalles zijn. Als je hem er maar echt een plezier mee doet. Dat zal jij zelf het beste weten wat dat dan is (en nee, nu niet zeggen 'bij hem uit de buurt blijven'....... )
*houdt er nu echt over op...beloofd *
zondag 2 augustus 2009 om 23:00
Nee jij kent mij niet, net zoals zo'n beetje het hele forum, maar ik ben al een jaar of 8 vervent meelezer
Jij kwam ergens in juni 2006 op het forum, ga maar eens in je gegevens terugzoeken. Nouja, hoeft niet natuurlijk, maar toch leuk om eens terug te lezen, toch?
Damn, kun je nagaan wat een indruk je maakt en wat jij en je verhaal ertoe doet, dat ik dat 3 jaar later nog weet.
Jij kwam ergens in juni 2006 op het forum, ga maar eens in je gegevens terugzoeken. Nouja, hoeft niet natuurlijk, maar toch leuk om eens terug te lezen, toch?
Damn, kun je nagaan wat een indruk je maakt en wat jij en je verhaal ertoe doet, dat ik dat 3 jaar later nog weet.
bruja78 wijzigde dit bericht op 02-08-2009 23:03
Reden: dat het niet hoeft, stond er bijna als verplichting haha!
Reden: dat het niet hoeft, stond er bijna als verplichting haha!
% gewijzigd
En sneller dan de wind, dit was ik voor...reken er goed op.
(Iranian version)
maandag 3 augustus 2009 om 18:48
Lieve EV, fijn dat het schrijven zo goed voor je voelt.
Ik wil er wel mijn licht op werpen, maar misschien is het maar dom geklets in de ruimte.
Want ik snap het zelf ook niet zo goed, maar herken het wel.
Dat streven naar echt contact, maar het vervolgens doodeng vinden en van weg willen rennen als het gebeurt.
En zien dat je de ander raakt: erg lastig vind ik dat.
En waarom?
Ik weet het ook niet precies. Maar ik denk dat zien dat je een ander raakt, het ineens allemaal heel echt maakt. Het besef dat je het niet weg hoeft te wuiven. Dat het er mag zijn, dat jijzelf er mag zijn.
Zoiets?
En hoe mooi dat ook is, hoe erg je daar zelf ook naar streeft, het is toch eng.
Want ineens ben je dan iemand. Niet onzichtbaar, niet onbeduidend.
Nee, echt iemand. Iemand die ertoe doet voor anderen.
Het maakt jezelf en al je gevoelens echt. En dat voelt ook enorm kwetsbaar, als iemand jou echt ziet, met al je onzekerheden.
Ik wil er wel mijn licht op werpen, maar misschien is het maar dom geklets in de ruimte.
Want ik snap het zelf ook niet zo goed, maar herken het wel.
Dat streven naar echt contact, maar het vervolgens doodeng vinden en van weg willen rennen als het gebeurt.
En zien dat je de ander raakt: erg lastig vind ik dat.
En waarom?
Ik weet het ook niet precies. Maar ik denk dat zien dat je een ander raakt, het ineens allemaal heel echt maakt. Het besef dat je het niet weg hoeft te wuiven. Dat het er mag zijn, dat jijzelf er mag zijn.
Zoiets?
En hoe mooi dat ook is, hoe erg je daar zelf ook naar streeft, het is toch eng.
Want ineens ben je dan iemand. Niet onzichtbaar, niet onbeduidend.
Nee, echt iemand. Iemand die ertoe doet voor anderen.
Het maakt jezelf en al je gevoelens echt. En dat voelt ook enorm kwetsbaar, als iemand jou echt ziet, met al je onzekerheden.
dinsdag 4 augustus 2009 om 20:53
quote:Elmervrouw schreef op 04 augustus 2009 @ 09:07:
Ik kwam nog ergens achter.
Toen ik er voor mezelf over schreef, kwam zomaar ineens de zin: 'Bang voor wat ik ontketend heb'.
En die knalde erin.
Ik raakte hem, en vervolgens gebeurden er dingen die ik niet begreep en niet wilde, en die me helemaal in de war maakten.
Nog steeds bang om 'iets' wakker te maken in mensen en het dan dus niet meer in de hand te hebben.
Lieve EV
Die zin: 'Bang voor wat ik ontketend heb'. knalde er hier ook in.
Leg de schuld niet bij jezelf meis. De mensen om je heen maken er de omgekeerde wereld van. Dat is niet alleen bij jou.zo. Ik heb het vandaag ook weer meegemaakt.
Zwager heeft het zo zwaar met mijn zieke man (zijn broer) en dan moet je weten dat hij pas 2 keer hier is geweest de afgelopen 7 maanden en hij woont hier nog geen 500 meter vandaan. We zien hem wel langsfietsen. En dan opeens afgelopen zaterdag staat ie aan de bel. Als manlief in het ziekenhuis ligt. Geen excuus niks. Oke hij vroeg wel of het goed ging met manlief, maar hij kwam gewoon even iets over zijn kinderen vertellen.
En dan hoorden we gisteren als klap op de vuurpijl ook nog dat er in de familie kwade gezichten zijn omdat ik ze niet op de hoogte houdt van manliefs toestand. Ik moet dus bellen. En dat weiger ik pertinent. Dan kan ik wel de hele dag aan de telefoon hangen. Zij moeten het vragen, een beetje belangstelling tonen en niet andersom. Maar ik heb het werkelijk met open mond aangehoord. En toen moest ik aan jou uitspraak denken die ik had gelezen.
Want ik lees wel mee ook al post ik weinig. Er zitten hier zoveel mensen die veel beter weten hoe jij je voelt.
Ik vind dit een super topic. Vooral omdat ik erin lees dat je heel goed bezig bent jezelf eruit te halen. Met vallen en opstaan, maar je gaat goed. Zoals nu het schrijven. Dit hoort er ook bij en ook al zul je nog vaker schrikken van wat er uit je pen komt. Het is weer een grote stap vooruit.
Dikke knuffel.
Liefs Zoeb.
Ik kwam nog ergens achter.
Toen ik er voor mezelf over schreef, kwam zomaar ineens de zin: 'Bang voor wat ik ontketend heb'.
En die knalde erin.
Ik raakte hem, en vervolgens gebeurden er dingen die ik niet begreep en niet wilde, en die me helemaal in de war maakten.
Nog steeds bang om 'iets' wakker te maken in mensen en het dan dus niet meer in de hand te hebben.
Lieve EV
Die zin: 'Bang voor wat ik ontketend heb'. knalde er hier ook in.
Leg de schuld niet bij jezelf meis. De mensen om je heen maken er de omgekeerde wereld van. Dat is niet alleen bij jou.zo. Ik heb het vandaag ook weer meegemaakt.
Zwager heeft het zo zwaar met mijn zieke man (zijn broer) en dan moet je weten dat hij pas 2 keer hier is geweest de afgelopen 7 maanden en hij woont hier nog geen 500 meter vandaan. We zien hem wel langsfietsen. En dan opeens afgelopen zaterdag staat ie aan de bel. Als manlief in het ziekenhuis ligt. Geen excuus niks. Oke hij vroeg wel of het goed ging met manlief, maar hij kwam gewoon even iets over zijn kinderen vertellen.
En dan hoorden we gisteren als klap op de vuurpijl ook nog dat er in de familie kwade gezichten zijn omdat ik ze niet op de hoogte houdt van manliefs toestand. Ik moet dus bellen. En dat weiger ik pertinent. Dan kan ik wel de hele dag aan de telefoon hangen. Zij moeten het vragen, een beetje belangstelling tonen en niet andersom. Maar ik heb het werkelijk met open mond aangehoord. En toen moest ik aan jou uitspraak denken die ik had gelezen.
Want ik lees wel mee ook al post ik weinig. Er zitten hier zoveel mensen die veel beter weten hoe jij je voelt.
Ik vind dit een super topic. Vooral omdat ik erin lees dat je heel goed bezig bent jezelf eruit te halen. Met vallen en opstaan, maar je gaat goed. Zoals nu het schrijven. Dit hoort er ook bij en ook al zul je nog vaker schrikken van wat er uit je pen komt. Het is weer een grote stap vooruit.
Dikke knuffel.
Liefs Zoeb.
dinsdag 4 augustus 2009 om 21:06
Zo eens met wat Saar hier boven schrijft. Je wil graag dat andere mensen je zien, niet zomaar zien, maar echt zien. Maar als dat dan gebeurt is het ook wel erg eng, je bent kwetsbaar. Maar je kwetsbaar opstellen is een kracht, ook al voelt dat misschien niet altijd zo!
Fijn dat het schrijven goed voor je voelt!
@Zoebie: rot hoor, die toestand met je familie. Jij hoort je energie nu in hele andere dingen te stoppen dan dit soort gedoe. Kan me goed voorstellen dat je ervan baalt.
Fijn dat het schrijven goed voor je voelt!
@Zoebie: rot hoor, die toestand met je familie. Jij hoort je energie nu in hele andere dingen te stoppen dan dit soort gedoe. Kan me goed voorstellen dat je ervan baalt.
dinsdag 4 augustus 2009 om 21:17
quote:sneezeweasel schreef op 04 augustus 2009 @ 21:06:
Je wil graag dat andere mensen je zien, niet zomaar zien, maar echt zien. Maar als dat dan gebeurt is het ook wel erg eng, je bent kwetsbaar. Maar je kwetsbaar opstellen is een kracht, ook al voelt dat misschien niet altijd zo!
Zo waar dit..
Zoebie ik kan er niet bij dat familie zo reageert. Ongelofelijk bot.
voor jou!
Je wil graag dat andere mensen je zien, niet zomaar zien, maar echt zien. Maar als dat dan gebeurt is het ook wel erg eng, je bent kwetsbaar. Maar je kwetsbaar opstellen is een kracht, ook al voelt dat misschien niet altijd zo!
Zo waar dit..
Zoebie ik kan er niet bij dat familie zo reageert. Ongelofelijk bot.
voor jou!
woensdag 5 augustus 2009 om 11:20
Lieve EV,
(pas op 't wordt een lange maar moet even reageren)
Ik kom maar eens uit de meelees stand modus. Vind jouw verhaal onvoorstelbaar. Gewoon onvoorstelbaar. En zovelen hebben het gezegd maar je raakt mij ook, en weet je hoe? Niet door je eigen topic maar juist door je andere posts bij andere topics. Dan dacht ik, hé die EV die zegt goeie/lieve/slimme dingen. En ineens zag ik 'm van jezelf staan. Je bent iemand die enorm geïnteresseerd en betrokken is bij anderen, niemand bedenkt dan dat je ook je eigen troubles hebt. Komt misschien omdat je zo wijs overkomt? Iemand die het zo op een rijtje kan vertellen daarmee gaat t goed.
Ik geloof dat 75% van de mensen niet om weet te gaan met andermans emoties. Angst voor emoties die ze bij zichzelf niet eens toelaten, laat staan dat ze weten hoe ze met die van een ander om moeten gaan. Zo zit de mens gewoon in elkaar vrees ik.
Over de puberteit wil ik nog wel even wat kwijt.
Mijn man heeft zijn puberteit ook op mij 'losgelaten' (en doet dat nog wel eens). Omdat hij nooit gepuberd heeft. Af en toe moet ik erg om lachen, zó typisch pubergedrag dat hij laat zien, maar soms ook niet. En hij 'mag' van mij zijn pubergevoelens op mij loslaten, maar zijn acties niet. Want ik bén zijn moeder niet, en wil ik ook niet in de rol vervallen. Dus ik bedoel; gefrustreerd en boos zijn mag, maar niet gaan dreinen en zeuren, een humeur dat ontploft als er een scheet dwars zit en niets willen en niet naar die winkel willen omdát ik er naar toe wil (ja, dit gebeurt dus regelmatig). Zeg me dan hoe je je voelt en hou ik dáár rekening mee. Dat is dus míjn verhaal waarmee ik probeer te zeggen dat partners wel wat kunnen hebben en dat we samen een manier vinden om er mee om te gaan en dat dat prima is. Echt prima, want ik hou van hem, nu misschien nog wel meer dan ooit. En als 't bespreekbaar is zoals bij jou (bij mijn man nog niet zo heel erg) dan is er een wereld gewonnen. Jij hebt een heel lieve man volgens mij, die hier prima mee om kan gaan. Ooit is hij van je gaan houden, lang geleden al, en wel van heel EV. Want jij bent jij en wether you like it or not, hij houdt van 'heel' van jou. Dus ook je verleden en alles wat daar uit voortkomt.
En dan nog even voor jou. Poeh meid, wat ben je hard aan het werk met jezelf, wat is het heftig wat je in therapie tegen komt. Wat ben je sterk, gewoon alleen al omdat je iedere keer weet gaat. Bedenk dat dit het ergste is, tegenkomen wat je tegenkomt. Nu weet je dat je nog niet boos durft te zijn op je familie en dat beseffen is veel moeilijker dan straks boos zijn. Want met boosheid kun je tenminste iets.
Lieve EV, ik denk aan je!
Kristi
(pas op 't wordt een lange maar moet even reageren)
Ik kom maar eens uit de meelees stand modus. Vind jouw verhaal onvoorstelbaar. Gewoon onvoorstelbaar. En zovelen hebben het gezegd maar je raakt mij ook, en weet je hoe? Niet door je eigen topic maar juist door je andere posts bij andere topics. Dan dacht ik, hé die EV die zegt goeie/lieve/slimme dingen. En ineens zag ik 'm van jezelf staan. Je bent iemand die enorm geïnteresseerd en betrokken is bij anderen, niemand bedenkt dan dat je ook je eigen troubles hebt. Komt misschien omdat je zo wijs overkomt? Iemand die het zo op een rijtje kan vertellen daarmee gaat t goed.
Ik geloof dat 75% van de mensen niet om weet te gaan met andermans emoties. Angst voor emoties die ze bij zichzelf niet eens toelaten, laat staan dat ze weten hoe ze met die van een ander om moeten gaan. Zo zit de mens gewoon in elkaar vrees ik.
Over de puberteit wil ik nog wel even wat kwijt.
Mijn man heeft zijn puberteit ook op mij 'losgelaten' (en doet dat nog wel eens). Omdat hij nooit gepuberd heeft. Af en toe moet ik erg om lachen, zó typisch pubergedrag dat hij laat zien, maar soms ook niet. En hij 'mag' van mij zijn pubergevoelens op mij loslaten, maar zijn acties niet. Want ik bén zijn moeder niet, en wil ik ook niet in de rol vervallen. Dus ik bedoel; gefrustreerd en boos zijn mag, maar niet gaan dreinen en zeuren, een humeur dat ontploft als er een scheet dwars zit en niets willen en niet naar die winkel willen omdát ik er naar toe wil (ja, dit gebeurt dus regelmatig). Zeg me dan hoe je je voelt en hou ik dáár rekening mee. Dat is dus míjn verhaal waarmee ik probeer te zeggen dat partners wel wat kunnen hebben en dat we samen een manier vinden om er mee om te gaan en dat dat prima is. Echt prima, want ik hou van hem, nu misschien nog wel meer dan ooit. En als 't bespreekbaar is zoals bij jou (bij mijn man nog niet zo heel erg) dan is er een wereld gewonnen. Jij hebt een heel lieve man volgens mij, die hier prima mee om kan gaan. Ooit is hij van je gaan houden, lang geleden al, en wel van heel EV. Want jij bent jij en wether you like it or not, hij houdt van 'heel' van jou. Dus ook je verleden en alles wat daar uit voortkomt.
En dan nog even voor jou. Poeh meid, wat ben je hard aan het werk met jezelf, wat is het heftig wat je in therapie tegen komt. Wat ben je sterk, gewoon alleen al omdat je iedere keer weet gaat. Bedenk dat dit het ergste is, tegenkomen wat je tegenkomt. Nu weet je dat je nog niet boos durft te zijn op je familie en dat beseffen is veel moeilijker dan straks boos zijn. Want met boosheid kun je tenminste iets.
Lieve EV, ik denk aan je!
Kristi
woensdag 5 augustus 2009 om 20:25
[quote]Elmervrouw schreef op 05 augustus 2009 @ 19:52:
Dat je al die moeite doet voor mij, uit je meelees modus komen en dit schrijven.
Lieve Elmervrouw, jij ziet het als moeite doen voor jou, alsof het een opgave is voor een ander om te reageren op wat je schrijft. Ik kan niet voor anderen spreken, kan hier dus alleen voor mezelf spreken. Jouw teksten lezen, met je meeleven, je kracht waarderen en je een mooi mens vinden.... dat is voor mij absoluut geen moeite! Dat gaat vanzelf! Knuf
Dat je al die moeite doet voor mij, uit je meelees modus komen en dit schrijven.
Lieve Elmervrouw, jij ziet het als moeite doen voor jou, alsof het een opgave is voor een ander om te reageren op wat je schrijft. Ik kan niet voor anderen spreken, kan hier dus alleen voor mezelf spreken. Jouw teksten lezen, met je meeleven, je kracht waarderen en je een mooi mens vinden.... dat is voor mij absoluut geen moeite! Dat gaat vanzelf! Knuf
