Psyche
alle pijlers
En wat als het mij wél iets doet?
donderdag 6 augustus 2009 om 14:16
quote:Elmervrouw schreef op 06 augustus 2009 @ 13:55:
[...]
Ik denk dat ik het ook zie als moeite moeten doen... dat iemand moeite voor mij doet. Alsof dat een opgave is. Gek eigenlijk. Als ik reageer op iemand anders haar posts, zie ik dat helemaal niet als een moeite moeten doen. Dat doe ik gewoon, omdat iets me raakt.
Ik denk dat ik nog steeds verbaasd ben als iemand moeite voor mij doet. Omdat ik daar op het moment zo op gefocusd ben, of het er wel gelijkwaardig aan toe gaat in mijn vriendschappen en relaties - omdat ik zo lang zelf zoveel deed zonder erbij na te denken. Nu wil ik gewoon zien dat mensen ook moeite voor mij doen. Alsof het een opgave is.
Alsof het een opgave is...............
Lieve EV,
Het is zoals je zelf schrijft. "Als ik reageer op iemand anders haar posts, zie ik dat helemaal niet als een moeite moeten doen. Dat doe ik gewoon, omdat iets me raakt".
Jij raakt me. En dat geldt voor velen hier. Dus is het geen moeite voor me om te reageren. Gewoon vanuit mijn gevoel, gaat het vanzelf. Al vind ik voor mezelf dat hier vrouwen zitten die weten hoe het voelt en er veel beter over kunnen schrijven dan ik.
Kristi is een lief mens, ik weet het omdat ze ook zo meelevend post op mijn topic. (doet de naam dat, mijn collega Kristi is ook zo;n schat van een mens).
Liefs Zoeb.
[...]
Ik denk dat ik het ook zie als moeite moeten doen... dat iemand moeite voor mij doet. Alsof dat een opgave is. Gek eigenlijk. Als ik reageer op iemand anders haar posts, zie ik dat helemaal niet als een moeite moeten doen. Dat doe ik gewoon, omdat iets me raakt.
Ik denk dat ik nog steeds verbaasd ben als iemand moeite voor mij doet. Omdat ik daar op het moment zo op gefocusd ben, of het er wel gelijkwaardig aan toe gaat in mijn vriendschappen en relaties - omdat ik zo lang zelf zoveel deed zonder erbij na te denken. Nu wil ik gewoon zien dat mensen ook moeite voor mij doen. Alsof het een opgave is.
Alsof het een opgave is...............
Lieve EV,
Het is zoals je zelf schrijft. "Als ik reageer op iemand anders haar posts, zie ik dat helemaal niet als een moeite moeten doen. Dat doe ik gewoon, omdat iets me raakt".
Jij raakt me. En dat geldt voor velen hier. Dus is het geen moeite voor me om te reageren. Gewoon vanuit mijn gevoel, gaat het vanzelf. Al vind ik voor mezelf dat hier vrouwen zitten die weten hoe het voelt en er veel beter over kunnen schrijven dan ik.
Kristi is een lief mens, ik weet het omdat ze ook zo meelevend post op mijn topic. (doet de naam dat, mijn collega Kristi is ook zo;n schat van een mens).
Liefs Zoeb.
donderdag 6 augustus 2009 om 23:30
vrijdag 7 augustus 2009 om 12:09
Goed onthouden dat dat tijdelijk is Elmervrouw. Het voelen blijft maar de pijn wordt minder. Juist omdat je er doorheen gaat.
Ik snap het wel hoor trouwens, wegstoppen is veel makkelijker/veiliger/vertrouwder. Sommige mensen komen daar een heel leven heel prima mee door. Bij jou was het blijkbaar echt nodig om het aan te gaan. Dat zal een reden hebben dan toch?
Maar je kut voelen mag ook. Dat mag er ook zijn. Vooral omdat het weer over gaat. Echt!
Ik snap het wel hoor trouwens, wegstoppen is veel makkelijker/veiliger/vertrouwder. Sommige mensen komen daar een heel leven heel prima mee door. Bij jou was het blijkbaar echt nodig om het aan te gaan. Dat zal een reden hebben dan toch?
Maar je kut voelen mag ook. Dat mag er ook zijn. Vooral omdat het weer over gaat. Echt!
vrijdag 7 augustus 2009 om 12:40
Alsof het een opgave is.....
Lieve, lieve Elmervrouw,
Ik kom ook maar eens uit de meelees modus en voor mij is het een hele opgave. Niet in de zin dat jij de moeite niet waard zou zijn. Integendeel! Er wordt hier op het forum zoveel moois en waardevols gezegd dat ik het als een opgave zie om nog iets zinnig neer te zetten. Het gevoel te hebben er niet aan te kunnen tippen. In de zin van: Wat heb ik nou te vertellen, snap je? Een onzekere houding van mezelf.
Jij hebt me vanaf ik hier op het forum mee lees ontzettend geraakt met je verhaal. Wat jij meegemaakt hebt is onvoorstelbaar. Niet te verteren gewoon. Hoe jij toch weet te reageren met je warme, lieve woorden..dat is pas onvoorstelbaar. Hoeveel mensen kunnen de energie opbrengen om zoals jij verder te gaan met je leven. Maar heel weinig denk ik. De meesten zwelgen in zelfmedelijden en kunnen zich nergens anders meer op focussen dan hun eigen ellende. Bewonderenswaardig! Probeer je alleen bezig te houden met het goede dat op je pad komt. Ik weet dat het heel moeilijk is, zeker onder de omstandigheden waar jij in verkeert. De mensen die jou zo vreselijk pijn gedaan hebben zijn jouw gedachten en energie niet waard. Weet ook dat al deze ellende jou gemaakt heeft tot de vrouw die je nu bent. Een prachtvrouw...
Ik denk vaak aan veel vrouwen hier op het forum. Zoebie, Robo, Zoyla..wat een kracht en liefde..
Weet er vaak niks zinnigs op te zeggen, want ja...wat hebben ze aan mijn opbeurende woorden. Ik ga hier proberen verandering in te brengen
Lieve, lieve Elmervrouw,
Ik kom ook maar eens uit de meelees modus en voor mij is het een hele opgave. Niet in de zin dat jij de moeite niet waard zou zijn. Integendeel! Er wordt hier op het forum zoveel moois en waardevols gezegd dat ik het als een opgave zie om nog iets zinnig neer te zetten. Het gevoel te hebben er niet aan te kunnen tippen. In de zin van: Wat heb ik nou te vertellen, snap je? Een onzekere houding van mezelf.
Jij hebt me vanaf ik hier op het forum mee lees ontzettend geraakt met je verhaal. Wat jij meegemaakt hebt is onvoorstelbaar. Niet te verteren gewoon. Hoe jij toch weet te reageren met je warme, lieve woorden..dat is pas onvoorstelbaar. Hoeveel mensen kunnen de energie opbrengen om zoals jij verder te gaan met je leven. Maar heel weinig denk ik. De meesten zwelgen in zelfmedelijden en kunnen zich nergens anders meer op focussen dan hun eigen ellende. Bewonderenswaardig! Probeer je alleen bezig te houden met het goede dat op je pad komt. Ik weet dat het heel moeilijk is, zeker onder de omstandigheden waar jij in verkeert. De mensen die jou zo vreselijk pijn gedaan hebben zijn jouw gedachten en energie niet waard. Weet ook dat al deze ellende jou gemaakt heeft tot de vrouw die je nu bent. Een prachtvrouw...
Ik denk vaak aan veel vrouwen hier op het forum. Zoebie, Robo, Zoyla..wat een kracht en liefde..
Weet er vaak niks zinnigs op te zeggen, want ja...wat hebben ze aan mijn opbeurende woorden. Ik ga hier proberen verandering in te brengen
anoniem_34060 wijzigde dit bericht op 07-08-2009 13:50
Reden: foutje
Reden: foutje
% gewijzigd
vrijdag 7 augustus 2009 om 22:47
Dank je Elmervrouw. Ik heb je boek meteen besteld. Al google'nd kwam ik op je hyves terecht. Sprakeloos en heel erg geraakt
Mijn avatar is van Kagaya (Japanse artiest) Ik vind de afbeeldingen ook heel mooi. Niet dat ik het aan mn muur zou hangen, dat dan weer niet. Er gaat inderdaad heel veel rust van uit..
klik
Mijn avatar is van Kagaya (Japanse artiest) Ik vind de afbeeldingen ook heel mooi. Niet dat ik het aan mn muur zou hangen, dat dan weer niet. Er gaat inderdaad heel veel rust van uit..
klik
anoniem_34060 wijzigde dit bericht op 07-08-2009 23:01
Reden: getob met plaatje
Reden: getob met plaatje
% gewijzigd
maandag 10 augustus 2009 om 12:06
Lieve Elmervrouw,
Oj. Vaag en ergens heel diep herken ik jouw gevoelens. Ik zoek en zoek om te achterhalen waarom en hoe en wanneer er bij mij iets veranderde. Want ik voel me niet meer zo.
Ik weet wel dat het moeilijke soms juist was dát je van alles hebt bereikt, dát je vorderingen hebt gemaakt, dát er zoveel dingen zijn die wel goed gaan. De afstand tussen jou en anderen wordt alleen maar groter, nu begrijpt niemand meer hoe je je af en toe (of heel vaak voelt)? Want je doet het zo goed allemaal. Bij mij was het een heel cliché omslagpunt denk ik. Ik ging alleen op reis en iedereen waarschuwde me, het zou niet meevallen. Ik zou mezelf flink tegenkomen. En weet je? Het gebeurde niet. Het viel wél mee, ik vond mezelf helemaal geen vervelend persoon. Door al het nadenken over vroeger en mezelf wist ik aardig goed wat voor iemand ik aankeek in de spiegel. Blijkbaar, want ook dát wist ik niet. Ik kon het best goed met mezelf vinden. En sindsdien gaf ik mezelf wat meer credit, maar wist ik ook in het allerdiepste van mijn hart, dat ik en mezelf het wel gingen redden. Waar we ook kwamen, wat er ook zou gebeuren, ik kon altijd op mezelf terugvallen. Dit klinkt wat schizofreen (ik en mezelf) en dat is het ook wel. Je kunt zó twee personen zijn (degene die anderen zien en hoe jij je voelt met je verdriet).
Maar bedenk, lieve EV, dat straks - later - die dubbelheid/schizofreniteit (is dat een woord?) maakt dat je jezelf bent, jezelf kent, en ook dat je nog steeds oog hebt voor een ander. Want je kunt dat heel goed tegelijk.
En ik weet, zo zeker als dat ik maar van weinig dingen ben, dat je op een dag gaat geloven in wat je terugkrijgt van anderen. Dat je vóelt wat je kunt. Dat je denkt; wat die meiden op 't forum mij vertellen klopt wel eigenlijk. En als je dat voelt, neemt dat de ruimte in van de plek waar nu het rottigste stuk van jezelf zit. Waar je je zo verdrietig en ellendig over voelt. Het één neemt het ander over.
Knuffels met duizenden tegelijk komen jouw kant op!!!!
Oj. Vaag en ergens heel diep herken ik jouw gevoelens. Ik zoek en zoek om te achterhalen waarom en hoe en wanneer er bij mij iets veranderde. Want ik voel me niet meer zo.
Ik weet wel dat het moeilijke soms juist was dát je van alles hebt bereikt, dát je vorderingen hebt gemaakt, dát er zoveel dingen zijn die wel goed gaan. De afstand tussen jou en anderen wordt alleen maar groter, nu begrijpt niemand meer hoe je je af en toe (of heel vaak voelt)? Want je doet het zo goed allemaal. Bij mij was het een heel cliché omslagpunt denk ik. Ik ging alleen op reis en iedereen waarschuwde me, het zou niet meevallen. Ik zou mezelf flink tegenkomen. En weet je? Het gebeurde niet. Het viel wél mee, ik vond mezelf helemaal geen vervelend persoon. Door al het nadenken over vroeger en mezelf wist ik aardig goed wat voor iemand ik aankeek in de spiegel. Blijkbaar, want ook dát wist ik niet. Ik kon het best goed met mezelf vinden. En sindsdien gaf ik mezelf wat meer credit, maar wist ik ook in het allerdiepste van mijn hart, dat ik en mezelf het wel gingen redden. Waar we ook kwamen, wat er ook zou gebeuren, ik kon altijd op mezelf terugvallen. Dit klinkt wat schizofreen (ik en mezelf) en dat is het ook wel. Je kunt zó twee personen zijn (degene die anderen zien en hoe jij je voelt met je verdriet).
Maar bedenk, lieve EV, dat straks - later - die dubbelheid/schizofreniteit (is dat een woord?) maakt dat je jezelf bent, jezelf kent, en ook dat je nog steeds oog hebt voor een ander. Want je kunt dat heel goed tegelijk.
En ik weet, zo zeker als dat ik maar van weinig dingen ben, dat je op een dag gaat geloven in wat je terugkrijgt van anderen. Dat je vóelt wat je kunt. Dat je denkt; wat die meiden op 't forum mij vertellen klopt wel eigenlijk. En als je dat voelt, neemt dat de ruimte in van de plek waar nu het rottigste stuk van jezelf zit. Waar je je zo verdrietig en ellendig over voelt. Het één neemt het ander over.
Knuffels met duizenden tegelijk komen jouw kant op!!!!
maandag 17 augustus 2009 om 20:01
Elmervrouw ik lees nu pas je topic en ben er stil van. Stil is niet genoeg, wat moet de dag dat ze weg waren voor ongelooflijke onmenselijke pijn hebben gebracht.
6 jaar afwachten, hoop, vrees en angst.
Hoe is dit vol te houden?
Het enige wat ik je kan wensen is kracht om door te zetten. Door te zetten om ze weer in je armen te kunnen sluiten.
6 jaar afwachten, hoop, vrees en angst.
Hoe is dit vol te houden?
Het enige wat ik je kan wensen is kracht om door te zetten. Door te zetten om ze weer in je armen te kunnen sluiten.
