Euthenasie in de psychiatrie

Als het goed is word er over 2 weken ongeveer een datum geprikt waarop ik in slaap gebracht zal gaan worden. Dit is op psychische grond en ik heb daar gister groen licht voor gekregen, eindelijk hoef ik niks meer te 'bewijzen' om voor deze imo humane manier van sterven in aanmerking te kunnen komen.

Ik voel voornamelijk enorme opluchting, heb echt alles geprobeerd wat in mijn vermogen ligt om het leven wél aan te kunnen en zelfs met alle handvatten die in alle behandelingen mij zijn aangeboden lukt het me dus niet om het leven niet als een nachtmerrie te ervaren, want dat is het voor mij. In woorden vangen is moeilijk maar het komt nog het meeste in de buurt dat je een hele extreme en nare nachtmerrie hebt waarna je badend in het zweet wakker schrikt en dan blij bent dat het maar een nare droom is geweest, bij mij stopt die nachtmerrie alleen nooit en sta ik dus ook continu onder hoogspanning.

Dit is in het kort waarom ik dus groen licht heb gekregen en de datum die gaat afhangen van wanneer de uitvoerend arts zal kunnen en wanneer het mij uit komt.
Ik kan er naast mijn therapeute met niemand over praten omdat ik de mensen die het hier zwaar mee hebben er niet mee wil belasten, ze hebben het al zwaar genoeg. Maar ik zou hier wel graag van me af willen schrijven als ik die behoefte heb want dat is wel belangrijk voor me.

Bedankt allemaal voor jullie hartverwarmende reacties! Doet me erg goed!

Het is bij mij moeilijk terug te gaan of het nature of nurture is, ik denk zelf dat het om een combinatie daarvan gaat en dat denken mijn behandelaren ook. Ik heb een onveilige jeugd gehad, maar ik ben ook angstig aangelegd. Dat bij elkaar opgeteld maakt dat ik het leven nooit heb aangekund en het sinds ik me kan herinneren een vreselijke nachtmerrie is geweest waar ik nooit aan heb kunnen ontsnappen.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om de mensen om me heen zo verdrietig te zien en sommigen ook van alles proberen te doen om het tegen te houden. Ik wou dat ik het voor ze kon verzachten. Ik heb een bord voor ze gekocht waar een tekst op staat die ik ze graag wil meegeven, toen ik bij de kassa stond vroeg de caissière of het voor mijzelf was bedoeld en toen ik daar ja op antwoordde schoot ze vol, ze vond me nog zo jong en wensde me veel sterkte. Ik heb haar niet verteld wat er gaat gebeuren maar ze begreep door de tekst op het bordje dat ik niet blijf leven. Toen ik de bordjes gaf aan de mensen voor wie ze bedoeld waren barste ze allemaal in tranen uit, ik vind het zo naar voor hun waar ze nu doorheen gaan. Mijn zus is straks haar broer en haar zusje kwijt en blijft als enige over.

Gelukkig hebben en maken we mooie momenten mee en er is zelfs voor mij geregeld dat ik zeer binnenkort de neurowetenschapper proffessor Erik Scherder ga ontmoeten. Dat vind ik echt super tof! Had ik ook niet verwacht eigenlijk, het was ook geen must ofzo maar ik vind het een hele eer dat hij eventjes tijd vrij wilt maken zodat ik hem kan ontmoeten en wat vragen aan hem kan stellen. Ik krijg er kippenvel van hoe iedereen zich voor me inzet en de sfeer die er onstaat, alles mag er zijn.

Ook merk ik dat de hulpverlening het er moeilijk mee heeft, dat heeft mijn therapeute ook gezegd. Ze begrijpt het en ze gunt het me maar ze vind het wel heel moeilijk, iedereen vind me ook zo jong, maar ik heb het leven ook niet aangekund toen ik kind was. Ik kan gelukkig wel goed met haar praten en ik heb veel aan haar.

Ik heb de afgelopen dagen in een soort van roes geleefd en gister leek alles pas binnen te komen ofzo, omdat er zoveel op me af komt. Maar gister toen brak ik opeens, alles kwam eruit, de opluchting, de spanning die vast zat door het besef dat ik straks verlost zal zijn van alles waar ik nu nog steeds elke dag doorheen moet en dan elke keer dan denk ik pfff dit is straks gewoon voor altijd voorbij en dan gaat er een zucht van verlichting door me heen. Nog even volhouden, nog maar heel even.
Een goede vriendin wilde dat ik iemand zou bellen die me zou kunnen helpen, ze heeft het er erg moeilijk mee. Toen ik hem belde sprak hij vrijwel direct (zonder dat ik heel veel had gezegd) uit dat ik niet bang hoef te zijn en dat mijn dierbaren en mijn gidsen me liefdevol opwachten en mij liefdevol verder zullen begeleiden. Dat deed me heel erg goed om te horen, ik weet dat niet iedereen hierin geloofd maar ik geloof daar in ik stel mij dan ook voor hoe ze om mijn bed staan en me meenemen en hoe ik mijn broer dan weer eindeloos zal kunnen knuffelen en dollen. Ik weet natuurlijk niet zeker wat hierna is, maar hier ga ik vanuit en het doet me goed. Mocht ik in de hemel komen ook goed, of wakker worden uit de matrix =D Ik noem maar wat, misschien is dood weg en dat is ook goed.

Het is nu een kwestie van aftellen en het klinkt misschien gek maar ik kan niet wachten, ik ben uitgenodigd voor het een en ander en mensen vrienden/familie willen me nog een laatste keer zien en alles mag er zijn. Ook mijn emoties, ik had eerst zoiets van stel je niet zo aan naar mezelf toe maar sinds ik gister zo brak en alles eruit kwam realiseerde ik me dat ook mijn gevoelens er mogen zijn in dit hele proces. Zo ben ik bijvoorbeeld bang dat ze me niet in slaap kunnen krijgen omdat dat met narcose weleens is gebeurt, dus ik wil vragen of ze dan 5 minuten willen wachten tot ze het andere middel geven en dan echt pas als ze 100% zeker weten dat ik heel diep slaap. En ik hoop dat ze dan ook zeker kunnen weten als ik eenmaal ben overleden, het is onderdeel van mij om overal altijd bang voor te zijn dus ik zie dit als een soort van laatste angst xD Sorry als dit allemaal raar overkomt.
Ik vind het vooral erg fijn dat ik niet op een nare manier hoef te gaan.