Euthenasie in de psychiatrie

Als het goed is word er over 2 weken ongeveer een datum geprikt waarop ik in slaap gebracht zal gaan worden. Dit is op psychische grond en ik heb daar gister groen licht voor gekregen, eindelijk hoef ik niks meer te 'bewijzen' om voor deze imo humane manier van sterven in aanmerking te kunnen komen.

Ik voel voornamelijk enorme opluchting, heb echt alles geprobeerd wat in mijn vermogen ligt om het leven wél aan te kunnen en zelfs met alle handvatten die in alle behandelingen mij zijn aangeboden lukt het me dus niet om het leven niet als een nachtmerrie te ervaren, want dat is het voor mij. In woorden vangen is moeilijk maar het komt nog het meeste in de buurt dat je een hele extreme en nare nachtmerrie hebt waarna je badend in het zweet wakker schrikt en dan blij bent dat het maar een nare droom is geweest, bij mij stopt die nachtmerrie alleen nooit en sta ik dus ook continu onder hoogspanning.

Dit is in het kort waarom ik dus groen licht heb gekregen en de datum die gaat afhangen van wanneer de uitvoerend arts zal kunnen en wanneer het mij uit komt.
Ik kan er naast mijn therapeute met niemand over praten omdat ik de mensen die het hier zwaar mee hebben er niet mee wil belasten, ze hebben het al zwaar genoeg. Maar ik zou hier wel graag van me af willen schrijven als ik die behoefte heb want dat is wel belangrijk voor me.

Het is een tijdje geleden dat ik hier wat had geschreven. Ik was van plan om op sommigen nog even te reageren en dat ga ik later ook doen!
Maar voor nu wil ik even een kleine update geven, ik ben er nog
Dat komt omdat de levenseindekliniek onverwacht nog wat stappen moet zetten om zichzelf juridisch gezien dicht te kunnen timmeren. Zo heeft de scen arts aan gegeven dat het haar expertise niet is en dat er dus een andere arts moet beoordelen. Daar raakte ik van in paniek, wat als die andere arts dan alsnog nee gaat zeggen?! Maar de arts van de levenseindekliniek verzekerde me dat dit allemaal slechts een formaliteit is en dat ze het zelf ook heel vervelend vinden en dat ze er alles aan zullen doen om het allemaal zo snel mogelijk te laten gebeuren. Ook verzekerde ze me dat de euthanasie doorgaat maar dat ze dus zichzelf dicht moet timmeren omdat ze na mijn overlijden voor een commissie geroepen gaat worden.
Als deze arts dit met zulke overtuiging tegen mij zegt, ben ik niet meer bang dat het niet meer door zal gaan.

In de tussentijd heb ik van veel mensen al afscheid genomen, sommigen ga ik nog een keer zien.
Ik heb Erik Scherder ontmoet en dat was echt ongelofelijk speciaal en bijzonder! Hij was/is echt persoonlijk betrokken en heeft fantastische antwoorden gegeven op al mijn vragen, daar nam hij ook ruim de tijd voor. Ik voel mij ongelofelijk vereerd dat hij voor mij tijd vrij heeft gemaakt om mijn laatste wens in vervulling te laten gaan.

Ook is er voor mij geregeld dat ik een tattoo heb gekregen, voor mij is het puur symbolisch en ook hierbij had ik niet zien aankomen dat het voor me geregeld zou worden, het was geen must maar ik ben er heel blij mee. Het is de tekst van Peter R. de Vries: 'On bended knee is no way te be free'. Voor mij betekent die bended knee echter het aardse bestaan en de vrijheid die ik tegemoet ga. Daarboven staat een heel mooi zelda zwaardje dat staat voor de strijd die ik heb gevoerd, doorkruist met een mooie roos die staat voor de rust die ik ga krijgen.

Ook heb ik de uitvaart zo goed als rond, ik heb dezelfde mevrouw gevraagd die mijn broer 2 jaar geleden zijn uitvaart heeft gedaan. Een vrouw met een ongelofelijk groot en bijzonder hart!! Waar ik eerst een simpele uitvaart wilde, heeft zij het steeds over waardigheid en zodoende zijn we op een bijzonder concept gekomen.

Eind September gaat het gebeuren, dan komt mijn bevrijdingsdag! Ook komt mijn verhaal op tv in April 2022. De cameraploeg is van de week geweest en ze komen nog een aantal keer filmen, waaronder bij mijn 'laatste avondmaal' waarbij ik de mensen die het dichtst bij me staan uitnodig om nog een laatste keer met mij te eten in mijn lievelingsrestaurant. Dit zal plaats vinden de avond voordat ik zal overlijden.

Het proces waar ik doorheen ga is niet te omschrijven, het is alsof ik met een soort van helikopterview over alles heen kijk. En verscheidende mensen hebben tegen me gezegd dat ze aan me kunnen zien dat er een last van m'n schouders is af gevallen of dat het net lijkt alsof ik 'daar' al ben. En zo voelt het ook, er is echt iets van me af gevallen. De nachtmerrie is niet weg maar omdat het einde in zicht is zweef ik al een soort van. Dit proces is heel moeilijk in woorden te vangen, het is een apart maar bijzonder proces.
Een maandje meer maakt voor mij niet zoveel verschil, ik ben allang dankbaar dat het doorgaat.