Psyche
alle pijlers
Extreem slecht in mijn vel en een nieuwe baan
vrijdag 13 september 2019 om 10:40
Even heel kort door de bocht: ik zit extreem slecht in mijn vel. Van nature ben ik vrij optimistisch en ik denk dat (naast mijn man en misschien kinderen een beetje) niemand ziet hoe ik mij voel nu.
Ik ga proberen het zo duidelijk mogelijk te formuleren maar merk dat ik dat heel lastig vind. De afgelopen 12 jaar zijn vrij hectisch geweest. Drie kinderen gekregen (nogal lastige zwangerschappen), een traumatische gebeurtenis (bang voor herkenbaarheid dus dat vermeld ik hier niet) en op het gebied van verlies wel het één en ander voor onze kiezen gekregen. Mijn werk is hierbij altijd de stabiele factor geweest; dit was echt mijn uitlaatklep. Ruim 15 jaar bij dezelfde werkgever en had het daar altijd prima naar mijn zin. Nu verhuisd het hoofdkantoor en is het voor mij niet te bereizen. Ik heb er voor gekozen om verder te kijken en heb eigenlijk gelijk een ontzettend leuke (verwacht ik) nieuwe baan gevonden waar ik 1 december ga starten. Tussendoor zal ik nog 2 weken vrij zijn.
So far so good. Maar nu zit ik dus heel slecht in mijn vel. Ik voel mij ontzettend neerslachtig, onzeker, en achterdochtig. Ik heb het gevoel dat iedereen tegen mij is en dat er achter mijn rug complotten worden beraamd. Ben de hele dag opgejaagd (terwijl ik het niet drukker heb dan normaal, sterker nog, ben lekker aan het afronden op werk en heb eigenlijk bijna geen verantwoordelijkheden meer, kinderen gaat het oke mee en thuis niks aan de hand) en verstandelijk weet ik dat het nergens op slaat. Om het te verduidelijken: vorige week was er bijvoorbeeld een luizen-controle op school. Mijn middelste was de pineut, er waren een paar neten bij haar geconstateerd (op woensdag). Donderdag en vrijdag had ze geen speelafspraakjes (normaal altijd) en dan begint mijn hoofd als een razende te malen dat kinderen niet met haar mogen spelen vanwege de neten. Dat moeders mij raar aankijken op het schoolplein etc. Nog een voorbeeld: ik heb mijn cv naar mijn nieuwe werkgever gestuurd (waar ik al ben aangenomen) en zag later dat ik een typefout had gemaakt bij de datum van mijn slagen van de middelbare school (dus bijvoorbeeld 2012 ipv 2013 en dan sla ik weer volledig op hol dat ik denk dat zij denken dat ik fraudeer op mijn cv. Ik wéét dat het nergens over gaat en ik wéét dat het zich alleen in mijn hoofd afspeelt maar ik kan het niet relativeren. Ik probeer het voor mijn man verborgen te houden maar hij merkt ook dat ik enorm worstel. Ik slaap bijvoorbeeld ook heel slecht en als ik 's nachts wakker word (nou meer in de slaap-waak fase) dan weet ik nooit wie er naast mij ligt. Ik raak dan soort van in paniek en heb echt geen idee wie daar ligt te ronken. Nu zijn mijn man en ik al bijna 20 jaar samen dus zou het moeten weten..
Naar de buitenwereld zet ik mijn vrolijke gezicht op maar heb het gevoel dat het allemaal door mijn vingers glipt of zo. Vind het heel moeilijk om onder woorden te brengen.
Of het nu komt uit angst voor mijn nieuwe baan en het onbekende of dat ik in de overgang begin te geraken (aan de verkeerde kant van de 40) of dat dit het voorstadium is van een depressie of zo, ik heb geen idee maar word echt doodmoe van mijzelf. Ik heb ooit ook zo'n periode gehad (rond mijn 30ste na het verlies van een dierbare) en heb toen een tijdje AD geslikt (Venlafaxine). Dit werkte voor mij heel goed maar werd er ook een beetje suf van en weet niet of dit een handig idee is zo voor een nieuwe baan.
Ik hoop dat het een beetje samenhangend verhaal is geworden en dat er misschien mensen zijn die dit herkennen of tips hebben..
Ik ga proberen het zo duidelijk mogelijk te formuleren maar merk dat ik dat heel lastig vind. De afgelopen 12 jaar zijn vrij hectisch geweest. Drie kinderen gekregen (nogal lastige zwangerschappen), een traumatische gebeurtenis (bang voor herkenbaarheid dus dat vermeld ik hier niet) en op het gebied van verlies wel het één en ander voor onze kiezen gekregen. Mijn werk is hierbij altijd de stabiele factor geweest; dit was echt mijn uitlaatklep. Ruim 15 jaar bij dezelfde werkgever en had het daar altijd prima naar mijn zin. Nu verhuisd het hoofdkantoor en is het voor mij niet te bereizen. Ik heb er voor gekozen om verder te kijken en heb eigenlijk gelijk een ontzettend leuke (verwacht ik) nieuwe baan gevonden waar ik 1 december ga starten. Tussendoor zal ik nog 2 weken vrij zijn.
So far so good. Maar nu zit ik dus heel slecht in mijn vel. Ik voel mij ontzettend neerslachtig, onzeker, en achterdochtig. Ik heb het gevoel dat iedereen tegen mij is en dat er achter mijn rug complotten worden beraamd. Ben de hele dag opgejaagd (terwijl ik het niet drukker heb dan normaal, sterker nog, ben lekker aan het afronden op werk en heb eigenlijk bijna geen verantwoordelijkheden meer, kinderen gaat het oke mee en thuis niks aan de hand) en verstandelijk weet ik dat het nergens op slaat. Om het te verduidelijken: vorige week was er bijvoorbeeld een luizen-controle op school. Mijn middelste was de pineut, er waren een paar neten bij haar geconstateerd (op woensdag). Donderdag en vrijdag had ze geen speelafspraakjes (normaal altijd) en dan begint mijn hoofd als een razende te malen dat kinderen niet met haar mogen spelen vanwege de neten. Dat moeders mij raar aankijken op het schoolplein etc. Nog een voorbeeld: ik heb mijn cv naar mijn nieuwe werkgever gestuurd (waar ik al ben aangenomen) en zag later dat ik een typefout had gemaakt bij de datum van mijn slagen van de middelbare school (dus bijvoorbeeld 2012 ipv 2013 en dan sla ik weer volledig op hol dat ik denk dat zij denken dat ik fraudeer op mijn cv. Ik wéét dat het nergens over gaat en ik wéét dat het zich alleen in mijn hoofd afspeelt maar ik kan het niet relativeren. Ik probeer het voor mijn man verborgen te houden maar hij merkt ook dat ik enorm worstel. Ik slaap bijvoorbeeld ook heel slecht en als ik 's nachts wakker word (nou meer in de slaap-waak fase) dan weet ik nooit wie er naast mij ligt. Ik raak dan soort van in paniek en heb echt geen idee wie daar ligt te ronken. Nu zijn mijn man en ik al bijna 20 jaar samen dus zou het moeten weten..
Naar de buitenwereld zet ik mijn vrolijke gezicht op maar heb het gevoel dat het allemaal door mijn vingers glipt of zo. Vind het heel moeilijk om onder woorden te brengen.
Of het nu komt uit angst voor mijn nieuwe baan en het onbekende of dat ik in de overgang begin te geraken (aan de verkeerde kant van de 40) of dat dit het voorstadium is van een depressie of zo, ik heb geen idee maar word echt doodmoe van mijzelf. Ik heb ooit ook zo'n periode gehad (rond mijn 30ste na het verlies van een dierbare) en heb toen een tijdje AD geslikt (Venlafaxine). Dit werkte voor mij heel goed maar werd er ook een beetje suf van en weet niet of dit een handig idee is zo voor een nieuwe baan.
Ik hoop dat het een beetje samenhangend verhaal is geworden en dat er misschien mensen zijn die dit herkennen of tips hebben..
vrijdag 13 september 2019 om 11:05
Naar de huisarts. En bespreek het met je man. Elke gedachte die je hieraan voor je houd, gaat alleen maar meer rondmalen. Waardoor jij er wakker van ligt, er last van hebt, daardoor dingen mis gaan waar je weer wakker van ligt... zie je de vicieuze cirkel?
Die doorbreek je door het open te gooien. Super dat je een nieuwe baan gevonden hebt, probeer in de tijd tot je daar begint voor jezelf te zorgen. Bezoek de huisarts om deze gedachtenstroom te bespreken en te zien of en hoe je hulp kunt krijgen bij het herstellen van zware tijde. Lucht je hart bij je man en tot die tijd; probeer eens of meer slapen en buiten wandelen je kan helpen om je beter te voelen. Zo weet ik van mezelf dat op hol slaande gedachtes voor mij een teken zijn dat ik echt moet gaan slapen. Zou dat bij jou ook zo kunnen zijn?
Die doorbreek je door het open te gooien. Super dat je een nieuwe baan gevonden hebt, probeer in de tijd tot je daar begint voor jezelf te zorgen. Bezoek de huisarts om deze gedachtenstroom te bespreken en te zien of en hoe je hulp kunt krijgen bij het herstellen van zware tijde. Lucht je hart bij je man en tot die tijd; probeer eens of meer slapen en buiten wandelen je kan helpen om je beter te voelen. Zo weet ik van mezelf dat op hol slaande gedachtes voor mij een teken zijn dat ik echt moet gaan slapen. Zou dat bij jou ook zo kunnen zijn?
vrijdag 13 september 2019 om 11:15
Ze vraagt zelf naar ervaringen. Ik herken te veel dingen om het niet te benoemen. Daarom adviseer ik haar te praten met mensen en naar de HA te gaan.
Kan prima iets anders zijn, maar ik hoop dat wat ik zelf heb zien gebeuren bij iemand haar er nu toe doet zetten dat zij er iets mee gaat doen.
Maar ik haal het wel weg.
vrijdag 13 september 2019 om 11:26
Ga naar de huisarts, want je moet goed voor jezelf zorgen nu.
Laat jezelf ook lichamelijk nakijken om uit te sluiten dat er iets lichamelijke aan de hand is en besef ook dat er andere middelen zijn dan alleen venlafaxine.
Misschien een kort kuurtje met wat slaaptabletten om te zorgen dat je eerst even tot rust komt of een lage dosering van iets anders wat kalmerend werkt maar waarvan je niet suf wordt?
Vraag naar de mogelijkheden.
Laat jezelf ook lichamelijk nakijken om uit te sluiten dat er iets lichamelijke aan de hand is en besef ook dat er andere middelen zijn dan alleen venlafaxine.
Misschien een kort kuurtje met wat slaaptabletten om te zorgen dat je eerst even tot rust komt of een lage dosering van iets anders wat kalmerend werkt maar waarvan je niet suf wordt?
Vraag naar de mogelijkheden.
vrijdag 13 september 2019 om 11:26
Misschien is het niet zo raar dat het nu juist nu gebeurt. Je werk was je stabiele factor, en dat valt nu weg, je aan het afbouwen en daarmee verdwijnt je structuur en verantwoordelijkheden waar je normaalgesproken aan vast kon houden. Ik vind het niet zo raar dat dat wat je aan spanning in je had er nu uitkomt. En dan wordt je nog banger omdat je het natuurlijk wel goed wil doen op je nieuwe baan straks, dus dan moet het weer over zijn. Misschien niet raar dat je nu een beetje in paniek raakt.
Ik herken het ook wel. Ook erg stressvolle tijd gehad op verschillende fronten. In standje overleven en dat hield me op de been (zag ik achteraf pas hoor). En toen alles weer stabieler en fijner werd kwam alle stress er pas uit en ging ik me slechter voelen.
Ik zou er over gaan praten. Misschien eerst met je man en dan bekijken of je de huisarts in wilt schakelen.
Ik herken het ook wel. Ook erg stressvolle tijd gehad op verschillende fronten. In standje overleven en dat hield me op de been (zag ik achteraf pas hoor). En toen alles weer stabieler en fijner werd kwam alle stress er pas uit en ging ik me slechter voelen.
Ik zou er over gaan praten. Misschien eerst met je man en dan bekijken of je de huisarts in wilt schakelen.
vrijdag 13 september 2019 om 11:28
.
vrijdag 13 september 2019 om 11:46
Ik herken het heel erg TO. En ook ik ben dan bang om psychotisch te worden. Op de een of andere manier gaat het toch vanzelf weer over.
Ga inderdaad wel naar de huisarts. Elk mens is anders. En probeer voor jezelf rustmomenten te vinden. Maak een boswandeling, doe een kruiswoordpuzzel, iets waar je even tot rust van kan komen. Ook helpt de gedachten; wat is nou het ergste wat er kan gebeuren?
Slapen is op dit moment wel echt belangrijk. Kijk of je huisarts iets tijdelijks kan voorschrijven.
Ga inderdaad wel naar de huisarts. Elk mens is anders. En probeer voor jezelf rustmomenten te vinden. Maak een boswandeling, doe een kruiswoordpuzzel, iets waar je even tot rust van kan komen. Ook helpt de gedachten; wat is nou het ergste wat er kan gebeuren?
Slapen is op dit moment wel echt belangrijk. Kijk of je huisarts iets tijdelijks kan voorschrijven.
vrijdag 13 september 2019 om 11:57
Dat bedoel ik het wakkert alleen maar angst aan voor psychose. Terwijl dat helemaal niet nodig is. Angst voor een psychose kan je er nu niet bij gebruiken lijkt mij.
Ga naar de huisarts, zoals ik al zei en praat erover met mensen. En niet goed slapen daar kan je ook heel warrig van worden hoor. Heel veel sterkte, je kan het!
vrijdag 13 september 2019 om 16:09
vrijdag 13 september 2019 om 19:14
Zou kunnen, ik ben bijna 47. Moet wel zeggen dat als dit een voorteken is van hoe ik mij de komende jaren voel ik daar niet echt heel vrolijk van word. Vind dat best wel heftig moet ik zeggen.. Heb jij er veel last van?
vrijdag 13 september 2019 om 19:16
Ik ben wel nieuwsgierig waarom je dat vind/denkt. Ook wel heel heftig eigenlijk. Zelf denk ik meer richting overgang/ depressie/ stress maar ben geen huisarts oid. Wel een afspraak gemaakt voor volgende week woensdag
vrijdag 13 september 2019 om 19:20
@Janesnow en winkelfanaat, dank jullie wel voor je reacties, ze raken me. Sowieso volgende week naar de huisarts.
Merk dat mijn angst voor de reacties ook weer ongegrond waren. Ik was bang dat mensen hier zouden vallen over het feit dat mijn kind neten had of dat mijn cv niet klopte en dat ik mijzelf hiervoor zou moeten verdedigen. Het rare is dat ik niet meer kan vertrouwen op mijn inschattingsvermogen en mijn onderbuikgevoel terwijl ik dat voorheen wel kon. Hmm, klinkt vaag maar hoop dat het duidelijk is.
Merk dat mijn angst voor de reacties ook weer ongegrond waren. Ik was bang dat mensen hier zouden vallen over het feit dat mijn kind neten had of dat mijn cv niet klopte en dat ik mijzelf hiervoor zou moeten verdedigen. Het rare is dat ik niet meer kan vertrouwen op mijn inschattingsvermogen en mijn onderbuikgevoel terwijl ik dat voorheen wel kon. Hmm, klinkt vaag maar hoop dat het duidelijk is.
vrijdag 13 september 2019 om 19:22
Wat mij betreft geen vage of onduidelijke dingen hoor. Je komt prima overJanne-jan schreef: ↑13-09-2019 19:20@Janesnow en winkelfanaat, dank jullie wel voor je reacties, ze raken me. Sowieso volgende week naar de huisarts.
Merk dat mijn angst voor de reacties ook weer ongegrond waren. Ik was bang dat mensen hier zouden vallen over het feit dat mijn kind neten had of dat mijn cv niet klopte en dat ik mijzelf hiervoor zou moeten verdedigen. Het rare is dat ik niet meer kan vertrouwen op mijn inschattingsvermogen en mijn onderbuikgevoel terwijl ik dat voorheen wel kon. Hmm, klinkt vaag maar hoop dat het duidelijk is.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
vrijdag 13 september 2019 om 19:23
Janne-jan schreef: ↑13-09-2019 19:16Ik ben wel nieuwsgierig waarom je dat vind/denkt. Ook wel heel heftig eigenlijk. Zelf denk ik meer richting overgang/ depressie/ stress maar ben geen huisarts oid. De angst dat het iets ergers is, is er wel maar weet dus niet of ik daarop kan vertrouwen. Wel een afspraak gemaakt voor volgende week woensdag
vrijdag 13 september 2019 om 19:32
Wat sneu dat je jezelf zo gek maakt met je eigen gedachtes. Hopelijk kan de huisarts je helpen of verwijzen.
Probeer tot die tijd alvast bij te slapen, ik weet dat gedachtes-die-op-hol-slaan bij mij altijd aangeven dat ik gewoon te moe ben. ‘S-nachten zijn de beren nou eenmaal het grootst.
En over psychose zei een bevriende psychiater ooit; zolang je er bang voor bent, ben je het niet. Of dat altijd waar is weet ik niet, maar als jezelf weet dat je gedachtes niet kloppen, lijkt een psychose me niet logisch.
Sterkte
Probeer tot die tijd alvast bij te slapen, ik weet dat gedachtes-die-op-hol-slaan bij mij altijd aangeven dat ik gewoon te moe ben. ‘S-nachten zijn de beren nou eenmaal het grootst.
En over psychose zei een bevriende psychiater ooit; zolang je er bang voor bent, ben je het niet. Of dat altijd waar is weet ik niet, maar als jezelf weet dat je gedachtes niet kloppen, lijkt een psychose me niet logisch.
Sterkte
vrijdag 13 september 2019 om 19:46
Wat de bevriende psychiater heeft gezegd komt inderdaad vaak voor. Mensen die nl veel angst hebben voor een psychose hebben oha neurotische kenmerken in hun persoonlijkheid. Hierdoor hebben ze juist veel controle over zichzelf en is er minder snel sprake van desintegratie en dus ook minder snel sprake van een psychose.
@TO graag gedaan hoor. En probeer niet te veel te 'luisteren' naar waarom men denkt dat je mogelijk licht psychotisch bent. Ik weet dat dit lastig is, maar je helpt jezelf er niet mee. Het is geen zelfzorg en geeft je ook niet meer controle of zekerheid om dit te weten. Ik denk dat je dat zelf ook wel weet. Zo goed mogelijk voor jezelf zorgen is praten met je man, bij slapen en naar de huisarts. ♥
