Psyche
alle pijlers
Extreem slecht in mijn vel en een nieuwe baan
vrijdag 13 september 2019 om 10:40
Even heel kort door de bocht: ik zit extreem slecht in mijn vel. Van nature ben ik vrij optimistisch en ik denk dat (naast mijn man en misschien kinderen een beetje) niemand ziet hoe ik mij voel nu.
Ik ga proberen het zo duidelijk mogelijk te formuleren maar merk dat ik dat heel lastig vind. De afgelopen 12 jaar zijn vrij hectisch geweest. Drie kinderen gekregen (nogal lastige zwangerschappen), een traumatische gebeurtenis (bang voor herkenbaarheid dus dat vermeld ik hier niet) en op het gebied van verlies wel het één en ander voor onze kiezen gekregen. Mijn werk is hierbij altijd de stabiele factor geweest; dit was echt mijn uitlaatklep. Ruim 15 jaar bij dezelfde werkgever en had het daar altijd prima naar mijn zin. Nu verhuisd het hoofdkantoor en is het voor mij niet te bereizen. Ik heb er voor gekozen om verder te kijken en heb eigenlijk gelijk een ontzettend leuke (verwacht ik) nieuwe baan gevonden waar ik 1 december ga starten. Tussendoor zal ik nog 2 weken vrij zijn.
So far so good. Maar nu zit ik dus heel slecht in mijn vel. Ik voel mij ontzettend neerslachtig, onzeker, en achterdochtig. Ik heb het gevoel dat iedereen tegen mij is en dat er achter mijn rug complotten worden beraamd. Ben de hele dag opgejaagd (terwijl ik het niet drukker heb dan normaal, sterker nog, ben lekker aan het afronden op werk en heb eigenlijk bijna geen verantwoordelijkheden meer, kinderen gaat het oke mee en thuis niks aan de hand) en verstandelijk weet ik dat het nergens op slaat. Om het te verduidelijken: vorige week was er bijvoorbeeld een luizen-controle op school. Mijn middelste was de pineut, er waren een paar neten bij haar geconstateerd (op woensdag). Donderdag en vrijdag had ze geen speelafspraakjes (normaal altijd) en dan begint mijn hoofd als een razende te malen dat kinderen niet met haar mogen spelen vanwege de neten. Dat moeders mij raar aankijken op het schoolplein etc. Nog een voorbeeld: ik heb mijn cv naar mijn nieuwe werkgever gestuurd (waar ik al ben aangenomen) en zag later dat ik een typefout had gemaakt bij de datum van mijn slagen van de middelbare school (dus bijvoorbeeld 2012 ipv 2013 en dan sla ik weer volledig op hol dat ik denk dat zij denken dat ik fraudeer op mijn cv. Ik wéét dat het nergens over gaat en ik wéét dat het zich alleen in mijn hoofd afspeelt maar ik kan het niet relativeren. Ik probeer het voor mijn man verborgen te houden maar hij merkt ook dat ik enorm worstel. Ik slaap bijvoorbeeld ook heel slecht en als ik 's nachts wakker word (nou meer in de slaap-waak fase) dan weet ik nooit wie er naast mij ligt. Ik raak dan soort van in paniek en heb echt geen idee wie daar ligt te ronken. Nu zijn mijn man en ik al bijna 20 jaar samen dus zou het moeten weten..
Naar de buitenwereld zet ik mijn vrolijke gezicht op maar heb het gevoel dat het allemaal door mijn vingers glipt of zo. Vind het heel moeilijk om onder woorden te brengen.
Of het nu komt uit angst voor mijn nieuwe baan en het onbekende of dat ik in de overgang begin te geraken (aan de verkeerde kant van de 40) of dat dit het voorstadium is van een depressie of zo, ik heb geen idee maar word echt doodmoe van mijzelf. Ik heb ooit ook zo'n periode gehad (rond mijn 30ste na het verlies van een dierbare) en heb toen een tijdje AD geslikt (Venlafaxine). Dit werkte voor mij heel goed maar werd er ook een beetje suf van en weet niet of dit een handig idee is zo voor een nieuwe baan.
Ik hoop dat het een beetje samenhangend verhaal is geworden en dat er misschien mensen zijn die dit herkennen of tips hebben..
Ik ga proberen het zo duidelijk mogelijk te formuleren maar merk dat ik dat heel lastig vind. De afgelopen 12 jaar zijn vrij hectisch geweest. Drie kinderen gekregen (nogal lastige zwangerschappen), een traumatische gebeurtenis (bang voor herkenbaarheid dus dat vermeld ik hier niet) en op het gebied van verlies wel het één en ander voor onze kiezen gekregen. Mijn werk is hierbij altijd de stabiele factor geweest; dit was echt mijn uitlaatklep. Ruim 15 jaar bij dezelfde werkgever en had het daar altijd prima naar mijn zin. Nu verhuisd het hoofdkantoor en is het voor mij niet te bereizen. Ik heb er voor gekozen om verder te kijken en heb eigenlijk gelijk een ontzettend leuke (verwacht ik) nieuwe baan gevonden waar ik 1 december ga starten. Tussendoor zal ik nog 2 weken vrij zijn.
So far so good. Maar nu zit ik dus heel slecht in mijn vel. Ik voel mij ontzettend neerslachtig, onzeker, en achterdochtig. Ik heb het gevoel dat iedereen tegen mij is en dat er achter mijn rug complotten worden beraamd. Ben de hele dag opgejaagd (terwijl ik het niet drukker heb dan normaal, sterker nog, ben lekker aan het afronden op werk en heb eigenlijk bijna geen verantwoordelijkheden meer, kinderen gaat het oke mee en thuis niks aan de hand) en verstandelijk weet ik dat het nergens op slaat. Om het te verduidelijken: vorige week was er bijvoorbeeld een luizen-controle op school. Mijn middelste was de pineut, er waren een paar neten bij haar geconstateerd (op woensdag). Donderdag en vrijdag had ze geen speelafspraakjes (normaal altijd) en dan begint mijn hoofd als een razende te malen dat kinderen niet met haar mogen spelen vanwege de neten. Dat moeders mij raar aankijken op het schoolplein etc. Nog een voorbeeld: ik heb mijn cv naar mijn nieuwe werkgever gestuurd (waar ik al ben aangenomen) en zag later dat ik een typefout had gemaakt bij de datum van mijn slagen van de middelbare school (dus bijvoorbeeld 2012 ipv 2013 en dan sla ik weer volledig op hol dat ik denk dat zij denken dat ik fraudeer op mijn cv. Ik wéét dat het nergens over gaat en ik wéét dat het zich alleen in mijn hoofd afspeelt maar ik kan het niet relativeren. Ik probeer het voor mijn man verborgen te houden maar hij merkt ook dat ik enorm worstel. Ik slaap bijvoorbeeld ook heel slecht en als ik 's nachts wakker word (nou meer in de slaap-waak fase) dan weet ik nooit wie er naast mij ligt. Ik raak dan soort van in paniek en heb echt geen idee wie daar ligt te ronken. Nu zijn mijn man en ik al bijna 20 jaar samen dus zou het moeten weten..
Naar de buitenwereld zet ik mijn vrolijke gezicht op maar heb het gevoel dat het allemaal door mijn vingers glipt of zo. Vind het heel moeilijk om onder woorden te brengen.
Of het nu komt uit angst voor mijn nieuwe baan en het onbekende of dat ik in de overgang begin te geraken (aan de verkeerde kant van de 40) of dat dit het voorstadium is van een depressie of zo, ik heb geen idee maar word echt doodmoe van mijzelf. Ik heb ooit ook zo'n periode gehad (rond mijn 30ste na het verlies van een dierbare) en heb toen een tijdje AD geslikt (Venlafaxine). Dit werkte voor mij heel goed maar werd er ook een beetje suf van en weet niet of dit een handig idee is zo voor een nieuwe baan.
Ik hoop dat het een beetje samenhangend verhaal is geworden en dat er misschien mensen zijn die dit herkennen of tips hebben..
zaterdag 14 september 2019 om 08:45
Ik herken dit wel. Dat gedachtes je zo op hol kunnen doen slaan. Dat je angstige pieker gedachten hebt waarvan je weet dat ze niet realistisch zijn. Maar dat je er toch niet mee kan stoppen. En dan de angst inderdaad om “gek” te worden. Je bent dan als het ware je eigen gedachten constant aan het beoordelen of ze normaal of “gek” zijn.
Ik heb ook de terugkerende angst om gek te worden of een psychose te krijgen. En heb het werkelijk nog nooit gehad
. Daarnaast periodes last van slapeloosheid, ocd en dwanggedachten. Altijd tijdens of na hectische periodes. Momenteel zit ik dan ook weer aan de antidepressiva. En het helpt gelukkig.
Die “bevriende” psychiater heeft gelijk! Dus daar hoef je niet bang voor te zijn. Maar je zit overduidelijk niet lekker in je vel. Ik zou het snel met de huisarts bespreken.
En jouw man, de kent jou langer dan vandaag. Zou het misschien een geruststelling voor je zijn als je het bespreekt en hij ervan weet?
Je hoeft hier niet alleen mee rond te lopen. Je mag en verdiend hulp!
Sterkte
Ik heb ook de terugkerende angst om gek te worden of een psychose te krijgen. En heb het werkelijk nog nooit gehad
. Daarnaast periodes last van slapeloosheid, ocd en dwanggedachten. Altijd tijdens of na hectische periodes. Momenteel zit ik dan ook weer aan de antidepressiva. En het helpt gelukkig.Die “bevriende” psychiater heeft gelijk! Dus daar hoef je niet bang voor te zijn. Maar je zit overduidelijk niet lekker in je vel. Ik zou het snel met de huisarts bespreken.
En jouw man, de kent jou langer dan vandaag. Zou het misschien een geruststelling voor je zijn als je het bespreekt en hij ervan weet?
Je hoeft hier niet alleen mee rond te lopen. Je mag en verdiend hulp!
Sterkte
zaterdag 14 september 2019 om 09:34
Zou dit niet juist kunnen komen doordat je het nu minder druk hebt?
Ik zou het inderdaad open gooien en stoppen met opkroppen. Alleen zijn met dit soort gedachten maakt ze alleen maar erger. En nog even met je huisarts bespreken inderdaad.
Sterkte! En je hebt nog even de tijd voordat je nieuwe baan start hè.
Ik zou het inderdaad open gooien en stoppen met opkroppen. Alleen zijn met dit soort gedachten maakt ze alleen maar erger. En nog even met je huisarts bespreken inderdaad.
Sterkte! En je hebt nog even de tijd voordat je nieuwe baan start hè.
zaterdag 14 september 2019 om 10:01
Dank voor alle berichten. Ik lees alles maar niet altijd de puf/ tijd om te reageren. Volgend weekend gaan man en ik een nachtje samen weg en dan zal ik met hem praten (gezellig ). Eerst maar naar de huisarts en zal inderdaad ook vragen of mijn bloed nagekeken kan worden (gaat op het lijstje). Maar goed, man en ik gaan dus nachtje weg en nu sla ik al helemaal door (in mijn hoofd dan) dat opa de kinderen op komt halen met de auto en hij rijdt als een oude krant (dat is echt zo, dat zit niet in mijn hoofd). In mijn hoofd gaat dat dan allemaal helemaal mis en ben ik (nu al) zo gestrest dat ik, als ik niet uitkijk, hier weer de hele week over kan lopen tobben.. Ik heb een probleem, zover is duidelijk
). Eerst maar naar de huisarts en zal inderdaad ook vragen of mijn bloed nagekeken kan worden (gaat op het lijstje). Maar goed, man en ik gaan dus nachtje weg en nu sla ik al helemaal door (in mijn hoofd dan) dat opa de kinderen op komt halen met de auto en hij rijdt als een oude krant (dat is echt zo, dat zit niet in mijn hoofd). In mijn hoofd gaat dat dan allemaal helemaal mis en ben ik (nu al) zo gestrest dat ik, als ik niet uitkijk, hier weer de hele week over kan lopen tobben.. Ik heb een probleem, zover is duidelijk
zaterdag 14 september 2019 om 10:19
Herkenbaar neerslachtige gevoelens toen ik na 18 jaar afscheid moest nemen van mijn werkgever.
Ga maandag naar de huisarts voor een gesprek en kijk wat die adviseert .
Misschien een praktijkondersteuner of psycholoog .
Is het een idee een mindfullness of meditatie app op je telefoon te zetten nu ?
Als overbrugging ? Bij mij werkte biobelly goed om de gejaagdheid enigszins weg te krijgen .
Ga maandag naar de huisarts voor een gesprek en kijk wat die adviseert .
Misschien een praktijkondersteuner of psycholoog .
Is het een idee een mindfullness of meditatie app op je telefoon te zetten nu ?
Als overbrugging ? Bij mij werkte biobelly goed om de gejaagdheid enigszins weg te krijgen .
zaterdag 14 september 2019 om 10:55
Ja, je slaat door. Dus dan de strenge vraag; rijdt opa echt als een krant of gewoon heel voorzichtig als een oud mannetje. En als hij als een krant rijdt, kun je dan iets anders verzinnen waardoor hij niet hoeft te rijden? En wordt de kans op een ongeluk kleiner als je er maar veel over nadenkt? Of hielp het opschrijven van je angst hier je ook al.Janne-jan schreef: ↑14-09-2019 10:01Maar goed, man en ik gaan dus nachtje weg en nu sla ik al helemaal door (in mijn hoofd dan) dat opa de kinderen op komt halen met de auto en hij rijdt als een oude krant (dat is echt zo, dat zit niet in mijn hoofd). In mijn hoofd gaat dat dan allemaal helemaal mis en ben ik (nu al) zo gestrest dat ik, als ik niet uitkijk, hier weer de hele week over kan lopen tobben..
Wat mij soms hielp was een pieker halfuur. Een halfuur waarin ik alle donkere gedachtes en angsten mocht opschrijven. Tot vliegtuigen die op het huis zouden storten toe. Na dat half uur dan was het echte mij-tijd, door een wandeling te maken in de buitenlucht, te zwemmen, koekjes te bakken of wat dan ook. Waarbij ik elke pieker gedachte beschreef als goh, interessant, en dan probeer te laten gaan. Inderdaad, zoals mindfulness het voorschrijft. Of zoals headspace (als je je niet te veel aan het amazing Amerikaans in de app ergert) het in kan fluisteren.
Succes woensdag bij de huisarts.
