Psyche
alle pijlers
Familieopstellingen?
donderdag 6 januari 2022 om 12:13
Beste lezer,
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; ik heb een pittige jeugd gehad. Was de jongste in een gezin met 7 kinderen, ouders gescheiden, veel ruzies, geweld.. Moeder was er niet voor ons want had zelf problemen, dus we waren nogal van god los. Mijn oudere broers en zussen bepaalden de regels. Als jongste en nakomertje heb ik me altijd een buitenbeentje gevoeld. Ik hoorde er niet bij, was alleen maar tot last en vervelend, ik had niets te vertellen, ben veel gepest en uitgelachen (als ik bijv. eens moest huilen om iets), werd buitengesloten (mocht niet meedoen want te jong), nou ja, je hebt nu wel een beeld. Erg onveilig gehecht. En eenzaam (en dat in een druk gezin..).
Al vele therapieën geprobeerd maar helaas zonder succes.
Eens in de zoveel tijd speelt dit weer op. Dan meld ik me weer bij de huisarts, en word ik doorverwezen voor therapie. Dit zijn altijd gesprekken en hoewel het fijn is om af en toe van me af te praten veranderd er hierdoor in wezenlijk opzicht niets voor mij, maar op een gegeven moment ben ik het dieptepunt wel weer voorbij en dan modder ik weer in mijn eentje verder.
De laatste jaren speelt dit echter steeds vaker en heviger op merk ik. Vooral in contact met mijn broers en zussen. Zij hebben het ook niet makkelijk gehad weet ik. Maar zij hebben toch hun plek in het leven gevonden, hebben allen een partner, kinderen, zelfs al kleinkinderen. En zij gaan ook wel goed met elkaar om. Behalve ik. Ik lijk in rondjes te draaien. Houd mijn hoofd boven water. Maar dit lijkt me steeds slechter af te gaan, in plaats van beter.
Het ergste is ook nog dat het zich blijft herhalen in mijn huidige leven. Het buitengesloten voelen, het alleen voelen, niet serieus genomen worden, geen aandacht.. Ik zit erin vast lijkt het wel. Alles doet nu pijn. En verdriet. Ieder contact dat ik nu hem met iemand anders die wel een fijne familieband heeft, die wel hulp krijgt bij dingetjes in huis, die wel aandacht krijgt, enz. Ik heb dit niet. Ik sta er alleen voor. Nog steeds. Ik weet niet anders. En dit wordt steeds pijnlijker. Tot bijna onverdraaglijk.
Nu heb ik twee vragen.
Ik weet dat ik een ander niet kan veranderen, en ik kan mijn jeugd niet overdoen. Maar er zit een leegte in mij. Grote tekorten. Veel gemis en onvervulde behoeftes. En ik weet inmiddels dat een ander deze leegte niet voor mij kan opvullen.
Maar hoe kan ik mijzelf dan de liefde geven die ik zo gemist heb vroeger? Hoe doe ik dat? Ik hoor en lees dat telkens, maar hoe dan?
En dan de vraag, heeft hier iemand ervaring in familieopstellingen en zou dit mij kunnen helpen?
Alvast bedankt!
Ps. ik wist niet welke titel ik dit topic moest geven, heb maar gekozen voor de laatste vraag die ik hier stel maar alle suggesties zijn welkom.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; ik heb een pittige jeugd gehad. Was de jongste in een gezin met 7 kinderen, ouders gescheiden, veel ruzies, geweld.. Moeder was er niet voor ons want had zelf problemen, dus we waren nogal van god los. Mijn oudere broers en zussen bepaalden de regels. Als jongste en nakomertje heb ik me altijd een buitenbeentje gevoeld. Ik hoorde er niet bij, was alleen maar tot last en vervelend, ik had niets te vertellen, ben veel gepest en uitgelachen (als ik bijv. eens moest huilen om iets), werd buitengesloten (mocht niet meedoen want te jong), nou ja, je hebt nu wel een beeld. Erg onveilig gehecht. En eenzaam (en dat in een druk gezin..).
Al vele therapieën geprobeerd maar helaas zonder succes.
Eens in de zoveel tijd speelt dit weer op. Dan meld ik me weer bij de huisarts, en word ik doorverwezen voor therapie. Dit zijn altijd gesprekken en hoewel het fijn is om af en toe van me af te praten veranderd er hierdoor in wezenlijk opzicht niets voor mij, maar op een gegeven moment ben ik het dieptepunt wel weer voorbij en dan modder ik weer in mijn eentje verder.
De laatste jaren speelt dit echter steeds vaker en heviger op merk ik. Vooral in contact met mijn broers en zussen. Zij hebben het ook niet makkelijk gehad weet ik. Maar zij hebben toch hun plek in het leven gevonden, hebben allen een partner, kinderen, zelfs al kleinkinderen. En zij gaan ook wel goed met elkaar om. Behalve ik. Ik lijk in rondjes te draaien. Houd mijn hoofd boven water. Maar dit lijkt me steeds slechter af te gaan, in plaats van beter.
Het ergste is ook nog dat het zich blijft herhalen in mijn huidige leven. Het buitengesloten voelen, het alleen voelen, niet serieus genomen worden, geen aandacht.. Ik zit erin vast lijkt het wel. Alles doet nu pijn. En verdriet. Ieder contact dat ik nu hem met iemand anders die wel een fijne familieband heeft, die wel hulp krijgt bij dingetjes in huis, die wel aandacht krijgt, enz. Ik heb dit niet. Ik sta er alleen voor. Nog steeds. Ik weet niet anders. En dit wordt steeds pijnlijker. Tot bijna onverdraaglijk.
Nu heb ik twee vragen.
Ik weet dat ik een ander niet kan veranderen, en ik kan mijn jeugd niet overdoen. Maar er zit een leegte in mij. Grote tekorten. Veel gemis en onvervulde behoeftes. En ik weet inmiddels dat een ander deze leegte niet voor mij kan opvullen.
Maar hoe kan ik mijzelf dan de liefde geven die ik zo gemist heb vroeger? Hoe doe ik dat? Ik hoor en lees dat telkens, maar hoe dan?
En dan de vraag, heeft hier iemand ervaring in familieopstellingen en zou dit mij kunnen helpen?
Alvast bedankt!
Ps. ik wist niet welke titel ik dit topic moest geven, heb maar gekozen voor de laatste vraag die ik hier stel maar alle suggesties zijn welkom.
vrijdag 7 januari 2022 om 04:31
rvandevelden123 schreef: ↑06-01-2022 22:23Ik begrijp deze reactie, ook goed bedoeld, maar ik denk niet dat dat voor mij de 'oplossing' is. Daarmee snijd ik mijzelf nog meer af. En als straks een van mijn ouders overlijdt.. Ik wil proberen het contact aan te houden. Het staat wel (al jarenlang) op een laag pitje.
Ik snap dit echt niet zo goed. Je blijft de afwijzing, teleurstelling en het verdriet op zoeken. Waarom?
Ik heb nog niks positiefs gelezen wat jij uit dat contact haalt, wat is dat dan?
Neem de regie over je eigen leven.
vrijdag 7 januari 2022 om 05:31
Door contact te houden blijf je in die rol van jongste zitten die hunkerend naar die paar kruimels op zoek is die ze je af en toe toegooien. Je wordt telkens weer gekwetst.
Hoe minder contact je hebt, hoe minder ze jou ook kunnen kwetsen. Ik heb ook een rot jeugd gehad en hoe meer mijn ouders in mijn leven zijn, hoe erger ik daar last van heb.
Ik snap echt niet dat je zo graag contact wil hebben. Zou losgesneden zijn niet een bevrijding zijn? Je bent niet meer het kleine zusje, je bent een vrouw die haar eigen leven bepaald. Zij behandelen je nog wel als het kleine zusje.
Hoe minder contact je hebt, hoe minder ze jou ook kunnen kwetsen. Ik heb ook een rot jeugd gehad en hoe meer mijn ouders in mijn leven zijn, hoe erger ik daar last van heb.
Ik snap echt niet dat je zo graag contact wil hebben. Zou losgesneden zijn niet een bevrijding zijn? Je bent niet meer het kleine zusje, je bent een vrouw die haar eigen leven bepaald. Zij behandelen je nog wel als het kleine zusje.
vrijdag 7 januari 2022 om 11:08
Hier wil ik nog wel op reageren.rvandevelden123 schreef: ↑06-01-2022 19:18En dan de manier waarop die andere buurtbewoner het aanpakte. Dat zelfvertrouwen, die assertiviteit. Zo doe je dat dus. Maar zij heeft duidelijk niet de wonden die jij en ik hebben.
Ik vind heb zelf best wat bagage en worstel ook regelmatig met er wel of niet mogen zijn.
Op mindere dagen ben ik inderdaad nog degene die met blik op de grond een groepje voorbij loopt.
Laat je daar een G schema op los, dan komt dat inderdaad uit oude gedachten die nu niet helpend en relevant zijn.
Omdat ik dat ondertussen WEET, niet voel, maar cognitief weet, dat dit mijn oude boodschap is, en een glimlach en oogcontact altijd goed is.
Dat is wat therapie me gebracht heeft.
En ja, dan staat het schaamrood me nog vaak op de wangen.
Maar als het me lukt om door de schaamte heen te breken, oogcontact te maken en te glimlachen, krijg ik vaak een glimlach terug.
Vanuit therapie weet ik dan: vriendelijk groeten. Oefenen.
Dus ja, ik zou die buurvrouw kunnen zijn die dat zegt, en uitgenodigd wordt.
Of, omdat ik ondertussen best wat oogcontact gemaakt heb en daardoor wat gesprekjes bij de kliko gevoerd, bij het begin van zo'n borrel kunnen zitten.
Niet omdat ik zo'n leuk of sociaal mens ben. Of zo zelfverzekerd.
Wel omdat ik in therapie simpele sociale vaardigheden geleerd heb en daar eindeloos mee probeer te oefenen.
Het klinkt alsof jij met meerdere therapieën nog weinig geoefend hebt hiermee?
Terug naar de basis dus.
Schema therapie, en oefenen oefenen oefenen.
vrijdag 7 januari 2022 om 18:54
Het klopt dat het contact met mijn familie confronterend en vaak pijnlijk is. Daarom staat deze ook op een heel laag pitje.
Maar afgesneden zijn zou nog meer pijn doen. Dan hoor ik er ook echt niet meer bij. Sluit ik mijzelf ook buiten.
Daarbij zijn zoveel situaties confronteren en pijnlijk voor mij. Dan kan ik ook wel stoppen met het contact met collega's, volleybal, overal waar groepjes zijn.. Want ook daar speelt het op.
Niet te doen, dan kom ik helemaal in een sociaal isolement.
Ik wil juist een manier vinden om met deze pijn te dealen. Dat is mijn (hulp)vraag.
vrijdag 7 januari 2022 om 19:00
Nee losgesneden zou geen bevrijding zijn. Je onderschat de rol van familie. Ik ben onderdeel van mijn familie en mezelf hiervan losmaken is een illusie. Dit heb ik al geleerd uit De Fontein van Els van Steijn wat hier al aangehaald werd.stokske schreef: ↑07-01-2022 05:31Door contact te houden blijf je in die rol van jongste zitten die hunkerend naar die paar kruimels op zoek is die ze je af en toe toegooien. Je wordt telkens weer gekwetst.
Hoe minder contact je hebt, hoe minder ze jou ook kunnen kwetsen. Ik heb ook een rot jeugd gehad en hoe meer mijn ouders in mijn leven zijn, hoe erger ik daar last van heb.
Ik snap echt niet dat je zo graag contact wil hebben. Zou losgesneden zijn niet een bevrijding zijn? Je bent niet meer het kleine zusje, je bent een vrouw die haar eigen leven bepaald. Zij behandelen je nog wel als het kleine zusje.
Ik ben nu inderdaad een volwassen vrouw. Ik moet mijn eigen rol gaan innemen. En die is niet meer van het kleine onmondige zusje dat niets te vertellen had, onderdrukt en gehoond werd.
Dit wil ik dan ook leren. Hiervan (figuurlijk) los te komen en in mijn eigen kracht komen te staan.
vrijdag 7 januari 2022 om 19:04
Fijn dat schematherapie jou dit al 'gebracht' heeft. Gebracht tussen aanhalingstekens, want ik begrijp en lees dat je hiervoor hard gewerkt hebt, en nog steeds doet. Ik wil je nog wel een keer proberen uit te leggen waarom dit bij mij niet het geval was maar hier heb ik nu helaas geen tijd voor. Ik kom hier nog op terug. Bedankt in ieder geval voor jouw reactie.TeamAvocado schreef: ↑07-01-2022 11:08Hier wil ik nog wel op reageren.
Ik vind heb zelf best wat bagage en worstel ook regelmatig met er wel of niet mogen zijn.
Op mindere dagen ben ik inderdaad nog degene die met blik op de grond een groepje voorbij loopt.
Laat je daar een G schema op los, dan komt dat inderdaad uit oude gedachten die nu niet helpend en relevant zijn.
Omdat ik dat ondertussen WEET, niet voel, maar cognitief weet, dat dit mijn oude boodschap is, en een glimlach en oogcontact altijd goed is.
Dat is wat therapie me gebracht heeft.
En ja, dan staat het schaamrood me nog vaak op de wangen.
Maar als het me lukt om door de schaamte heen te breken, oogcontact te maken en te glimlachen, krijg ik vaak een glimlach terug.
Vanuit therapie weet ik dan: vriendelijk groeten. Oefenen.
Dus ja, ik zou die buurvrouw kunnen zijn die dat zegt, en uitgenodigd wordt.
Of, omdat ik ondertussen best wat oogcontact gemaakt heb en daardoor wat gesprekjes bij de kliko gevoerd, bij het begin van zo'n borrel kunnen zitten.
Niet omdat ik zo'n leuk of sociaal mens ben. Of zo zelfverzekerd.
Wel omdat ik in therapie simpele sociale vaardigheden geleerd heb en daar eindeloos mee probeer te oefenen.
Het klinkt alsof jij met meerdere therapieën nog weinig geoefend hebt hiermee?
Terug naar de basis dus.
Schema therapie, en oefenen oefenen oefenen.
vrijdag 7 januari 2022 om 19:11
rvandevelden123 schreef: ↑07-01-2022 19:00Nee losgesneden zou geen bevrijding zijn. Je onderschat de rol van familie. Ik ben onderdeel van mijn familie en mezelf hiervan losmaken is een illusie. Dit heb ik al geleerd uit De Fontein van Els van Steijn wat hier al aangehaald werd.
Ik ben nu inderdaad een volwassen vrouw. Ik moet mijn eigen rol gaan innemen. En die is niet meer van het kleine onmondige zusje dat niets te vertellen had, onderdrukt en gehoond werd.
Dit wil ik dan ook leren. Hiervan (figuurlijk) los te komen en in mijn eigen kracht komen te staan.
Wat wil je precies leren dan? Ik denk dat je gewoon moet gaan doen.
zaterdag 8 januari 2022 om 11:36
Het is alweer een aantal jaren geleden, maar ik herinner mij iets van een map met uitleg van de verschillende modi, gekwetste kind, enz. En dat ik voorgedane- voor mij lastige- situaties aan de hand hiervan moest uitschrijven. Daarna kwam ik dan weer bij de therapeut en gingen we deze bespreken.
Dit bleef voor mij (destijds) te theoretisch. Op het moment dat ik de situaties uitschreef deed het me weinig. Ik voelde deze niet echt. En dit was dan ook bij de besprekingen het geval.
Wellicht dat het ook daardoor niets heeft veranderd aan mijn gevoel of gedrag.
Dit bleef voor mij (destijds) te theoretisch. Op het moment dat ik de situaties uitschreef deed het me weinig. Ik voelde deze niet echt. En dit was dan ook bij de besprekingen het geval.
Wellicht dat het ook daardoor niets heeft veranderd aan mijn gevoel of gedrag.
zaterdag 8 januari 2022 om 16:26
Blijkbaar kon je het juist goed gebruiken, zo te lezen werden er bepaalde schema's geactiveerd waardoor je niets voelt. Dat is heel normaal en juist iets om mee te werken in schematherapie. Ook als je schema wantrouwen bijvoorbeeld sterk aanwezig is, kan hier zomaar een jaar therapie in gaan zitten om daarmee te leren omgaan. Waarbij je al die tijd dus niets voelt. En vaak begint het dan met het voelen van ergernis en frustratie over de therapie of therapeut zelf.
Deze schema's zijn zo sterk dat ze je compleet kunnen overnemen. Daar is helaas geen quick fix voor, dus juist de theorie kennen, het bij jezelf gaan zien en de signalen herkennen is de eerste stap. Dan kan je langzaam stapjes gaan maken om je schema soms een beetje uit te dagen en nieuw gedrag te proberen. Tijd doorbrengen met jezelf gezonde volwassen modus en in je kindmodus.
Het begrenzen en actief beschermen van jezelf tegen contacten die je vroeger geschaad hebben en de regels/normen uit je gezin van herkomst is daarbij eigenlijk wel essentieel om echt op je kwetstbaarst te kunnen zijn en te ontdekken wie het kind in jezelf oorspronkelijk is, zonder hun oordeel en kleuring die je geinternaliseerd hebt. Anders gaan die schema's telkens geactiveerd blijven worden en de pest is dat je daar dus heel weinig invloed op hebt.
Je hebt dus kans dat het aanhouden van deze contacten een intensieve therapie compleet kan ondermijnen. Misschien is dat zelfs wel al gebeurd bij jou? Zo'n therapie gaat echt diep en maakt dat je in een nieuwe (gezondere) werkelijkheid terecht komt, waar je vooraf nog niet eens weet van hebt dat die bestaat. Die kans moet je het wel kunnen en durven geven.
Deze schema's zijn zo sterk dat ze je compleet kunnen overnemen. Daar is helaas geen quick fix voor, dus juist de theorie kennen, het bij jezelf gaan zien en de signalen herkennen is de eerste stap. Dan kan je langzaam stapjes gaan maken om je schema soms een beetje uit te dagen en nieuw gedrag te proberen. Tijd doorbrengen met jezelf gezonde volwassen modus en in je kindmodus.
Het begrenzen en actief beschermen van jezelf tegen contacten die je vroeger geschaad hebben en de regels/normen uit je gezin van herkomst is daarbij eigenlijk wel essentieel om echt op je kwetstbaarst te kunnen zijn en te ontdekken wie het kind in jezelf oorspronkelijk is, zonder hun oordeel en kleuring die je geinternaliseerd hebt. Anders gaan die schema's telkens geactiveerd blijven worden en de pest is dat je daar dus heel weinig invloed op hebt.
Je hebt dus kans dat het aanhouden van deze contacten een intensieve therapie compleet kan ondermijnen. Misschien is dat zelfs wel al gebeurd bij jou? Zo'n therapie gaat echt diep en maakt dat je in een nieuwe (gezondere) werkelijkheid terecht komt, waar je vooraf nog niet eens weet van hebt dat die bestaat. Die kans moet je het wel kunnen en durven geven.
zaterdag 8 januari 2022 om 16:48
Dit snap ik heel goed hoor. Je hebt nl geen ex-moeder of een ex-vader of ex-broers of ex-zussen. Het blijven altijd jouw ouders rn familieleden. Je bent ook 50% je moeder en 50% je vader. Je bent en blijft altijd verbonden, ook energetisch met je familieleden, ook al zou je fysiek geen contact meer met je familie hebben.rvandevelden123 schreef: ↑07-01-2022 19:00Nee losgesneden zou geen bevrijding zijn. Je onderschat de rol van familie. Ik ben onderdeel van mijn familie en mezelf hiervan losmaken is een illusie. Dit heb ik al geleerd uit De Fontein van Els van Steijn wat hier al aangehaald werd.
Ik ben nu inderdaad een volwassen vrouw. Ik moet mijn eigen rol gaan innemen. En die is niet meer van het kleine onmondige zusje dat niets te vertellen had, onderdrukt en gehoond werd.
Dit wil ik dan ook leren. Hiervan (figuurlijk) los te komen en in mijn eigen kracht komen te staan.
Als je jouw plek gaat innemen in die fontein kan het goed met je gaan en kan het gaan stromen in je leven.....
Hoop van harte dat je nieuwe inzichten gaat krijgen met de uitleg van 'de Fontein'. Zo te lezen maak je al een mooi begin door alle info tot je te nemen. Gun het jezelf.
zaterdag 8 januari 2022 om 18:29
Deze kans heeft deze therapie inderdaad niet bij mij gekregen Avage.
En het kan zijn dat mijn contact met mijn familie de therapie ondermijnt. Ik weet het niet.
Momenteel volg ik geen therapie maar ik ben wel (weer) zoekende. Dan zal ik dit zeker met hem of haar bespreken. Ik wil erg graag naar een voor mij nieuwe (gezondere) werkelijkheid!
En het kan zijn dat mijn contact met mijn familie de therapie ondermijnt. Ik weet het niet.
Momenteel volg ik geen therapie maar ik ben wel (weer) zoekende. Dan zal ik dit zeker met hem of haar bespreken. Ik wil erg graag naar een voor mij nieuwe (gezondere) werkelijkheid!
zaterdag 8 januari 2022 om 18:33
Dankjewel! Ik hoop het zo.fruityjuice schreef: ↑08-01-2022 16:48Je bent en blijft altijd verbonden, ook energetisch met je familieleden, ook al zou je fysiek geen contact meer met je familie hebben.
Als je jouw plek gaat innemen in die fontein kan het goed met je gaan en kan het gaan stromen in je leven.....
Hoop van harte dat je nieuwe inzichten gaat krijgen met de uitleg van 'de Fontein'. Zo te lezen maak je al een mooi begin door alle info tot je te nemen. Gun het jezelf.
zaterdag 8 januari 2022 om 19:46
Ik heb meerdere opstellingen gedaan, het heeft mij veel meer duidelijkheid gegeven in het familie gebeuren en gezin.
Juist door die nu te zien, waar ik stond en waar mijn familieleden hun plaats hadden, werd het veel duidelijker,dan ik in een gesprek zou hebben gehad.
Ik heb er geen spijt van gehad, veel van geleerd.
Juist door die nu te zien, waar ik stond en waar mijn familieleden hun plaats hadden, werd het veel duidelijker,dan ik in een gesprek zou hebben gehad.
Ik heb er geen spijt van gehad, veel van geleerd.
zondag 9 januari 2022 om 10:28
Ik heb er overigens wel vaak aan gedacht om het contact te verbreken met de familie. Of om in ieder geval uit die app-groep te stappen. Omdat het zo pijnlijk en confronterend blijft. Ik heb dit zelfs ook enige tijd gedaan.
Het gaf toen wel wat rust, maar het bleef tegelijkertijd ook knagen. In die tijd had ik ook wel therapie, deze werd er niet heel anders van. Integendeel misschien zelfs, want ik kon toen nog minder bij mijn gevoel.
Als mijn problemen alleen (op)speelden bij mijn familie dan had dit het wellicht zin gehad en rust gegeven. Maar dit is niet het geval. Mijn problemen doen zich overal voor. Ook in de collega-app, in een kennissen/vrienden-app. En niet alleen in app-verband maar ook op verjaardagen, tijdens wat drinken na de volleybal, enz. In alle groepsverbanden.
De oorsprong hiervan ligt wel bij mijn familie, dat is voor mij wel duidelijk. Ik heb daar een trauma opgelopen.
Het gaf toen wel wat rust, maar het bleef tegelijkertijd ook knagen. In die tijd had ik ook wel therapie, deze werd er niet heel anders van. Integendeel misschien zelfs, want ik kon toen nog minder bij mijn gevoel.
Als mijn problemen alleen (op)speelden bij mijn familie dan had dit het wellicht zin gehad en rust gegeven. Maar dit is niet het geval. Mijn problemen doen zich overal voor. Ook in de collega-app, in een kennissen/vrienden-app. En niet alleen in app-verband maar ook op verjaardagen, tijdens wat drinken na de volleybal, enz. In alle groepsverbanden.
De oorsprong hiervan ligt wel bij mijn familie, dat is voor mij wel duidelijk. Ik heb daar een trauma opgelopen.
zondag 9 januari 2022 om 12:33
Hebben jullie toen in therapie ook gekeken naar patronen of schema's waardoor je die problemen ervaarde?
Ik kan me zo indenken dat er een patroon te vinden is, als het in meerdere groepen zo loopt.
En hebben jullie ook gekeken naar welke gedachten/gevoelens reëel waren mbt die groepen, en welke door jou ingevuld of gebaseerd op oude boodschappen?
Dat lijkt me nuttig om te zien waar in de relatie en communicatie met zo'n groep het spaak loopt.
Ik kan me zo indenken dat er een patroon te vinden is, als het in meerdere groepen zo loopt.
En hebben jullie ook gekeken naar welke gedachten/gevoelens reëel waren mbt die groepen, en welke door jou ingevuld of gebaseerd op oude boodschappen?
Dat lijkt me nuttig om te zien waar in de relatie en communicatie met zo'n groep het spaak loopt.
zondag 9 januari 2022 om 16:13
Dit herinner ik me eerlijk gezegd niet meer zo goed. Maar er zit zeker een patroon. En wellicht een soort van self fulfilling prophecy. Of andere mensen mogen mij echt niet. Dit laatste is wel mijn grootste angst. Dat ik echt anders ben; niet leuk, aardig, aantrekkelijk, nou ja noem het allemaal maar, genoeg ben.
rvandevelden123 wijzigde dit bericht op 09-01-2022 18:49
Reden: Engelse term verkeerd geschreven
Reden: Engelse term verkeerd geschreven
0.48% gewijzigd
zondag 9 januari 2022 om 18:21
Maar dat is met logica direct te ontkrachten.
Het bestaat niet dat zoveel mensen jou niet moeten.
Mensen zijn uberhaupt niet op die manier met elkaar bezig. De meeste mensen willen zelf graag aardig gevonden worden en zijn daar drukker mee.
Stel dat 50% van de mensen jou niet moet, dat zou al bizar veel zijn.
Dan nog is het niet erg want dan is er nog steeds 50% die jou wel moet en dat zijn miljoenen mensen.
Logischer is dat jouw innerlijke overtuigingen niet stroken met de realiteit, en inderdaad een self fulfilling prophecy veroorzaken, waardoor je telkens bevestigd wordt in je overtuigingen vanwege hoe je jezelf gedraagt. Je trauma's worden getriggerd in je contacten.
Appgroepen zijn ook een slangenkuil wat dat betreft, veel mensen met dit soort trauma verdragen appgroepen niet vanwege de ambiguïteit ervan. Daar is niets mis mee.
Het is allemaal niet heel raar. Heel veel mensen hebben er namelijk last van. Als je door je eigen fam verstoten bent is het zelfs heel gebruikelijk dat dit ontstaat. Het goede nieuws is dat er iets aan te doen is. Het vraagt wel dat je jouw eigen gedachten kritisch tegen het licht durft te houden, zelfs als je 100% overtuigd bent dat ze waar zijn. Daar is moed voor nodig en een therapeut om jou te steunen en begeleiden. Je kan het niet alleen.
Het bestaat niet dat zoveel mensen jou niet moeten.
Mensen zijn uberhaupt niet op die manier met elkaar bezig. De meeste mensen willen zelf graag aardig gevonden worden en zijn daar drukker mee.
Stel dat 50% van de mensen jou niet moet, dat zou al bizar veel zijn.
Dan nog is het niet erg want dan is er nog steeds 50% die jou wel moet en dat zijn miljoenen mensen.
Logischer is dat jouw innerlijke overtuigingen niet stroken met de realiteit, en inderdaad een self fulfilling prophecy veroorzaken, waardoor je telkens bevestigd wordt in je overtuigingen vanwege hoe je jezelf gedraagt. Je trauma's worden getriggerd in je contacten.
Appgroepen zijn ook een slangenkuil wat dat betreft, veel mensen met dit soort trauma verdragen appgroepen niet vanwege de ambiguïteit ervan. Daar is niets mis mee.
Het is allemaal niet heel raar. Heel veel mensen hebben er namelijk last van. Als je door je eigen fam verstoten bent is het zelfs heel gebruikelijk dat dit ontstaat. Het goede nieuws is dat er iets aan te doen is. Het vraagt wel dat je jouw eigen gedachten kritisch tegen het licht durft te houden, zelfs als je 100% overtuigd bent dat ze waar zijn. Daar is moed voor nodig en een therapeut om jou te steunen en begeleiden. Je kan het niet alleen.
zondag 9 januari 2022 om 19:20
Wat een bijzonder fijne reactie Avage. Ik waardeer dit heel erg, echt ontzettend fijn dat je deze moeite neemt!
Het klopt, mensen zijn niet zo met elkaar bezig. En dus ook niet met mij.
Ik herinner me dat mijn eerste goede vriendin al op 16-jarige leeftijd een keer tegen mij zei; niet alles gaat over jou. Ik was toen al teveel bezig met hoe andere meiden uit de klas over me dachten, wat ze over me zeiden, enz.
Mijn innerlijke overtuigingen stroken niet mer de realiteit, maar door mijn self fulfulling prophecy gedrag krijg ik inderdaad telkens weer een bevestiging van deze overtuigingen. En zo draai ik in cirkeltjes.
Maar het pijnlijkste is nog wel dat dit alles steeds sterker lijkt te worden, hoe ouder ik word.
Ik wil / moet dit doorbreken. Het is nu soms al bijna niet meer hanteerbaar. Ik trek me ook steeds verder uit allerlei situaties terug. Niet goed.
Appgroepen zijn de horror voor mij. Ik geloof ook wel dat ik hier niet de enige in ben.
Maar dan toch even een reality-check; wanneer ik iets post dan reageert er amper iemand, en wanneer een ander dit doet rollen ze nog net niet over elkaar heen. En dit in de familie-app, maar ook in de bureau-app, en in de volleybal-app groep..
Op Facebook net zo.
Hoe is dit dan te verklaren, als het er niet aan zou liggen dat mensen mij niet mogen?
Ik ben in ieder geval bepaald niet populair, dat kan ik wel concluderen
En dat laatste hoeft ook helemaal niet. Maar dit vind ik altijd wel heel treurig, hoe banaal het ook klinkt.. En het maakt ook dat ik nu amper nog iets post, het wordt te pijnlijk als er niemand reageert. Ik schaam me er ook over. Raar is dat.
Ik wil mijn eigen gedachten heel graag kritisch tegen het licht houden. Ze zijn absoluut hardnekkig, maar wat zou het juist fijn zijn te ontdekken dat mijn overtuigingen niet altijd waar zijn.
Het klopt, mensen zijn niet zo met elkaar bezig. En dus ook niet met mij.
Ik herinner me dat mijn eerste goede vriendin al op 16-jarige leeftijd een keer tegen mij zei; niet alles gaat over jou. Ik was toen al teveel bezig met hoe andere meiden uit de klas over me dachten, wat ze over me zeiden, enz.
Mijn innerlijke overtuigingen stroken niet mer de realiteit, maar door mijn self fulfulling prophecy gedrag krijg ik inderdaad telkens weer een bevestiging van deze overtuigingen. En zo draai ik in cirkeltjes.
Maar het pijnlijkste is nog wel dat dit alles steeds sterker lijkt te worden, hoe ouder ik word.
Ik wil / moet dit doorbreken. Het is nu soms al bijna niet meer hanteerbaar. Ik trek me ook steeds verder uit allerlei situaties terug. Niet goed.
Appgroepen zijn de horror voor mij. Ik geloof ook wel dat ik hier niet de enige in ben.
Maar dan toch even een reality-check; wanneer ik iets post dan reageert er amper iemand, en wanneer een ander dit doet rollen ze nog net niet over elkaar heen. En dit in de familie-app, maar ook in de bureau-app, en in de volleybal-app groep..
Op Facebook net zo.
Hoe is dit dan te verklaren, als het er niet aan zou liggen dat mensen mij niet mogen?
Ik ben in ieder geval bepaald niet populair, dat kan ik wel concluderen
En dat laatste hoeft ook helemaal niet. Maar dit vind ik altijd wel heel treurig, hoe banaal het ook klinkt.. En het maakt ook dat ik nu amper nog iets post, het wordt te pijnlijk als er niemand reageert. Ik schaam me er ook over. Raar is dat.
Ik wil mijn eigen gedachten heel graag kritisch tegen het licht houden. Ze zijn absoluut hardnekkig, maar wat zou het juist fijn zijn te ontdekken dat mijn overtuigingen niet altijd waar zijn.
zondag 9 januari 2022 om 21:45
Reageren op een bericht in een appgroep kan met meerdere dingen te maken hebben.
1) inhoud van het bericht. Is iets een vraag, een mededeling, of een grap?
Op een grapje sturen veel mensen alleen een smilie. Een ingewikkelde vraag is misschien niets voor over de app. Kan de ander wat met de mededeling, leeft dat in die groep?
2) de toon van het bericht. Vrolijk, vriendelijk, klagerig, boos, zeurderig, dwingend
Is de sfeer in de groep vol grappen, dan is een serieus emotioneel bericht soms beladen. Of juist andersom, op een bericht dat emotie oproept/uitstraalt komt snel een reactie dan een neutraal bericht.
3) de relatie die iemand tot de ander voelt.
In mijn werkapp beantwoord ik sneller een privé opmerking van een collega waar ik close mee ben. Ook omdat ik vaak de context weet dan of omdat ik al meeleef.
4) hoe reageert de plaatser op andere momenten in die groep.
Mensen die altijd direct vriendelijk op je eigen berichten reageren vallen op, blijven je bij. Daar wil je vanzelf ook tijd en moeite in steken.
Een bericht plaatser die vaak stekelig uit de hoek komt ga je vanzelf vermijden.
Hier op het forum zie je ook dat topics van TO's die afwijzend, aanvallend of negatief reageert snel stuklopen.
Wat dat betreft is het forum een soort grote appgroep-plaats:
De 'populaire' forummers hebben vaak een aantal dingen gemeen:
-ze regeren veel op anderen.
-ze leven mee met anderen
-ze geven een ander het gevoel dat hij/zij gezien/gelezen wordt en dus de moeite waard is.
- vaak is de toon van hun berichten neutraal tot vriendelijk.
- ze laten regelmatig iets van emotie zien.
Als je dat bij elkaar bekijkt hoeven ze dus helemaal niet aardig te zijn, maar wat ze DOEN komt aardig over.
Dat kan bij jou een rol spelen in appgroep contact.
Je bent vast ontzettend aardig. Maar misschien komt dat momenteel niet goed tot zijn recht door je eigen angsten en schaamte.
Heeft de groep momenteel wel de kans om te zien hoe aardig en leuk jij bent?
Of kom je totaal niet tot je recht als je nu terugkijkt in de berichtjes?
1) inhoud van het bericht. Is iets een vraag, een mededeling, of een grap?
Op een grapje sturen veel mensen alleen een smilie. Een ingewikkelde vraag is misschien niets voor over de app. Kan de ander wat met de mededeling, leeft dat in die groep?
2) de toon van het bericht. Vrolijk, vriendelijk, klagerig, boos, zeurderig, dwingend
Is de sfeer in de groep vol grappen, dan is een serieus emotioneel bericht soms beladen. Of juist andersom, op een bericht dat emotie oproept/uitstraalt komt snel een reactie dan een neutraal bericht.
3) de relatie die iemand tot de ander voelt.
In mijn werkapp beantwoord ik sneller een privé opmerking van een collega waar ik close mee ben. Ook omdat ik vaak de context weet dan of omdat ik al meeleef.
4) hoe reageert de plaatser op andere momenten in die groep.
Mensen die altijd direct vriendelijk op je eigen berichten reageren vallen op, blijven je bij. Daar wil je vanzelf ook tijd en moeite in steken.
Een bericht plaatser die vaak stekelig uit de hoek komt ga je vanzelf vermijden.
Hier op het forum zie je ook dat topics van TO's die afwijzend, aanvallend of negatief reageert snel stuklopen.
Wat dat betreft is het forum een soort grote appgroep-plaats:
De 'populaire' forummers hebben vaak een aantal dingen gemeen:
-ze regeren veel op anderen.
-ze leven mee met anderen
-ze geven een ander het gevoel dat hij/zij gezien/gelezen wordt en dus de moeite waard is.
- vaak is de toon van hun berichten neutraal tot vriendelijk.
- ze laten regelmatig iets van emotie zien.
Als je dat bij elkaar bekijkt hoeven ze dus helemaal niet aardig te zijn, maar wat ze DOEN komt aardig over.
Dat kan bij jou een rol spelen in appgroep contact.
Je bent vast ontzettend aardig. Maar misschien komt dat momenteel niet goed tot zijn recht door je eigen angsten en schaamte.
Heeft de groep momenteel wel de kans om te zien hoe aardig en leuk jij bent?
Of kom je totaal niet tot je recht als je nu terugkijkt in de berichtjes?
zondag 9 januari 2022 om 23:16
Zelf heb ik veel gehad aan padwerk https://www.padwerk.nl/wat-is-padwerk/ (lijkt een beetje zweverig moet je liggen) Vooral dat lichaamswerk vond ik verhelderend, want praten brengt je niet echt bij je pijn, en dan veranderd er niet echt iets.
Dus als je zoiets kunt vinden, haptonomie misschien ook een optie, niet zelf geprobeerd, maar is ook voelen wat er gebeurd in je lichaam.
En je lijf probeert je altijd iets duidelijk te maken, ik heb daar veel van geleerd.
Dus als je zoiets kunt vinden, haptonomie misschien ook een optie, niet zelf geprobeerd, maar is ook voelen wat er gebeurd in je lichaam.
En je lijf probeert je altijd iets duidelijk te maken, ik heb daar veel van geleerd.
Denk dat je anders ziet.
maandag 10 januari 2022 om 07:49
Of het werkt, dat weet ik nog niet.
Ik heb binnenkort ook een afspraak met een psycholoog staan.
En zij gaat met het ACT doen (Acceptance & Commitment therapie)
Ik hoop dat ik op deze manier de handvaten ga krijgen om het verleden een plek te geven en het te kunnen afsluiten.
Maar ook om verder te gaan, werken aan mijn zelfvertrouwen en trots op mezelf te kunnen zijn, en minder bezig te zijn met wat
andere van mij vinden/denken.
Ik herken wat jij schrijft.
Door mijn verleden heb ik ook erg het gevoel niet gezien te worden en er niet toe te doen.
Ik realiseer mij inmiddels wel al dat ik in de loop der jaren zelf ook steeds meer een muur heb opgebouwd, waardoor ik minder toelaatbaar ben geworden en dit dus ook zelf in stand houd.
Ik wens je iig heel veel succes en hoop dat je vind wat je zoekt.
Ik heb binnenkort ook een afspraak met een psycholoog staan.
En zij gaat met het ACT doen (Acceptance & Commitment therapie)
Ik hoop dat ik op deze manier de handvaten ga krijgen om het verleden een plek te geven en het te kunnen afsluiten.
Maar ook om verder te gaan, werken aan mijn zelfvertrouwen en trots op mezelf te kunnen zijn, en minder bezig te zijn met wat
andere van mij vinden/denken.
Ik herken wat jij schrijft.
Door mijn verleden heb ik ook erg het gevoel niet gezien te worden en er niet toe te doen.
Ik realiseer mij inmiddels wel al dat ik in de loop der jaren zelf ook steeds meer een muur heb opgebouwd, waardoor ik minder toelaatbaar ben geworden en dit dus ook zelf in stand houd.
Ik wens je iig heel veel succes en hoop dat je vind wat je zoekt.
maandag 10 januari 2022 om 09:53
Wederom bedankt voor jouw uitgebreide reactie TeamAvocado 
Vwb het appen, wanneer ik even de door jou opgesomde punten bij langsga, dan ben ik bang dat in mijn app-groepen vooral optie 3 speelt. En dat dit dus toch terugslaat op mij, ik ben niet leuk genoeg. Men reageert wel sterk op elkaar, maar niet op mij.
Volgens mij staat de toon van mijn berichten wel in relatie tot het onderwerp, is deze niet misplaatst, en is deze over het algemeen ook wel positief. In de familie-app is mijn toon echter weleens anders geweest, minder vriendelijk, en ook weleens boos.
Ik ben van mezelf aardig. Belangstellend. Hulpvaardig. Vriendelijk. Vrolijk. Enthousiast. Humorvol. Maar ook serieus. En gevoelig. Vroeger werd me vaak verweten dat ik te gevoelig was. Maar ik was jong, en mijn omgeving was keihard. Ik heb geleerd te overleven en deze overlevers zitten me nu dwars. Die maken van mij geen mooier mens. Daaronder zit echter nog steeds de pijn en het verdriet. En het onbegrip. Daar wil ik nu weleens mee afrekenen. En daarmee kunnen we weer bovenaan dit topic beginnen
Vwb het appen, wanneer ik even de door jou opgesomde punten bij langsga, dan ben ik bang dat in mijn app-groepen vooral optie 3 speelt. En dat dit dus toch terugslaat op mij, ik ben niet leuk genoeg. Men reageert wel sterk op elkaar, maar niet op mij.
Volgens mij staat de toon van mijn berichten wel in relatie tot het onderwerp, is deze niet misplaatst, en is deze over het algemeen ook wel positief. In de familie-app is mijn toon echter weleens anders geweest, minder vriendelijk, en ook weleens boos.
Ik ben van mezelf aardig. Belangstellend. Hulpvaardig. Vriendelijk. Vrolijk. Enthousiast. Humorvol. Maar ook serieus. En gevoelig. Vroeger werd me vaak verweten dat ik te gevoelig was. Maar ik was jong, en mijn omgeving was keihard. Ik heb geleerd te overleven en deze overlevers zitten me nu dwars. Die maken van mij geen mooier mens. Daaronder zit echter nog steeds de pijn en het verdriet. En het onbegrip. Daar wil ik nu weleens mee afrekenen. En daarmee kunnen we weer bovenaan dit topic beginnen
